დილით თვალები გავახილე თუ არა, ჩემმა გონებამ დათა არველაძეზე ფიქრი დაიწყო. ვფიქრობდი როგორ გამაბრუა, მინდოდა კიდევ ვყოფილიყავი მასთან ახლოს და როგორ მსიამოვნებდა ეს ყველაფერი. მაგრამ არა! მე და დათა ერთად? წარმოუდგენელია! აბაზანაში შევედი და სარკეში ჩემს მოციმციმე და ამავედროულად გაურკვეველ თვალებს ვუყურებდი. თითქოს ჩემს თვალებში მინდოდა ამომეკითხა ჩემთვის საჭირო პასუხები. როგორც იქნა მოვწყდი, ჩემს თვალებს და საძინებელში შევედი. შავი ქვედაბოლო და თეთრი პერანგი ჩავიცვი და კარადიდან შავი პიჯაკი გამოვიღე. სახლის კარები დავკეტე და ლიფტი გამოვიძახე.
სამსახურში შევედი და ლანა უჩვეულოდ, მხიარულმა მომესალმა. კაბინეტის კარი გამოვაღე და ჩემს სავარძელზე დათა არველაძე იჯდა. ჩემს ადგილას რა უნდა?! ძალიან ვბრაზდები ჩემს კუთვნილებას, რომ დაუკითხავად იყენებენ.
-ვინ მოგცა უფლება, მანდ დაჯდომის?!-არველაძისკენ მივიწევ.
-კომფორტული სკამი გქონია! ცოტა, რომ დაგეგვიანებინა სამსახურში კარგი იქნებოდა, ცოტას მაინც დავიძინებდი.-სკამიდან ადგა და ჩემსკენ მოიწევდა. უხერხულობა ვიგრძენი გუშინდელი საღამოს შემდეგ. მისი დანახვისას, კიდევ ერთხელ განაგრძო ჩემმა გონებამ მასზე ფიქრი.
ჩემს სავარძლისკენ დავიძარი და კომფორტულად მოვთავსდი, მაგრამ ჩემი გული ისევ ძლიერ განაგრძობდა ფეთქვას. ძალა მოვიკრიბე და ავდექი. დიახ, ძალა! რადგან დათას შემხდვარე ძალა მეკარგებოდა და მის ნაკვთებს ვუტრიალებდი. მგონი, მასში ყველაზე მეტად, მისი თავხედობა მომწონს! ჩემთან ერთად, ჩემმა ტვინმაც აურია! მაგიდისკენ გადავიხარე და დათა არველაძეც, ჩემსკენ გადმოიხარა: -იმედია, სასამართლოზე სპორტულებით არ გამოცხადდები!
-შენ კი შენი სიმკაცრით, მოსამართლეს არ შეაშინებ!-სკამის საზურგეს ეყრდნობა და ჩემს მზერას აკვირდება.
-თქვენობით ელაპარაკებიან ადვოკატს!-მივუთით მე.
ჩემი მობილურის ხმა შემომესმა და ჩანთაში მოძებნა დავუწყე. მობილური ვიპოვე და დედაჩემის სახელი ამოვიკითხე.
-გისმენ!
-როგორ ხარ?-შემეკითხა დედა, თუმცა ვიცი, რომ ჩემთან დარეკვა მამამ დააძალა.
-გმადლობ, კარგად! -მოკლედ მივუგე და დაველოდე სანამ რამეს იტყოდა.
-მინდა და მამაშენიც ნერვიულობს, ძალიან გთხოვ დაბრუნდი სახლში.-ნეტავ, გურწფელი იყო დედა.
-რამდენჯერ გაგიმეორო?! მე სახლში არ დავბრუნდები! მორჩა!-ნერვები მომეშალა და გაბრაზებული ხმით ვუთხარი.
-სულაც, ნუ დაბრუნებულხარ!- მომაძხა და ტელეფონი გათიშა. დათასკენ მივტრიალდი.
-პრობლემები გაქვს?-შემეკითხა ის.
-კი!-მოკლედ მოვუჭერი და მის საბუთებს მივხედე.
-------------------------------------------------------------
ბოდიშით დაგვიანებისთვის! მუზა არ მქონდა. კიდევ ბოდიშს გიხდით პატარა თავებია. მეტი ვერ დავწერე და ვიცი არ მოგწონთ პატარა თავები, მაგარმ მაპატიეთ! გამდლობთ ყველაფრისთვის! ძალიან მახარებს თქვენი შეფასებები და ვინ მუსმივად მაფასებს მინდა დიდი მადლობა გადავუხადო! განსაკუტრებით ბიბოს და სოფიკოს ასეთი ტკბილი და ლამაზი სიტყვებით, რომ მამკობენ! რათქმაუნდა სხვებსაც ძალიან დიდი მადლობა და მიხარია, რომ მოგწონთ ბევრი გამოხმაურება აქვს!