დილით სიცივისგან გამეღვიძა და აქეთ-იქით დავიწყე ყურება. აშკარად ჩემს საძინებელს არ გავს. ან როგორ უნდა გავდეს?! ხეები ირხევიან და ღრუბლები, ცაზე მიცურავდნენ. ადამიანების მზერას ვგრძნობდი. გონზე მოვედი და მივხვდი, რომ გუშინ მე და დათას ტროტუარზე ჩაგვეძინა.
-დათა, გაიღვიძე!-ხელს ვადებ მკლავზე.-დათა?!
-აუ, საბანი დამახურე რა!-მძინარე, იძახის ის.
-ახლავე საყვარელო, ბალიშსაც მოგიტან!-დამცინავად ვიძახდი მე.-გაიღვიძე!-ყურში ჩავყვირე. დათა წამოხტა და აქეთ-იქით იხედებოდა:
-სად ვართ?
-ხუთ ვარსკვლავიან სასტუმროში.-ისევ და ისევ დამცინავად მივუგე.- სად უნდა ვიყოთ? გუშინ აქ ჩაგვეძინა.
-რა შესახედავები ვიქნებოდით.-იცინოდა ის.
-მანქანა სად გიყენია?-ვკითხე მე და თან პიჯაკი შევისწორე.
-გუშინ, სადაც დავტოვეთ. -ხელი გაიშვირა, მარჯვენა მხარეს.
მანქანისკენ გავწიეთ და გზადაგზა თავს ვიწესრიგებდით. მანქანის კარი გამოვაღეთ და ჩავჯექით. მანქანა დაქოქა და ჩანთიდან პატარა სარკე ამოვიღე.
-ხომ, მაინც ჩააჯექი მანქანაში!-თვალი ჩამიკრა დათამ.
-გაჩუმდი!-გამახსენდა გუშინდელი ღამე. როგორ ვუარობდი მანქანაში ჩაჯდომას.
რამდენიმე წუთი ჩუმად ვისხედით და მე დავარღვიე სრული სიმყუდროვე. თუ არ ჩავთვლით იმას, რომ მოუწესრიგებელი ვიყავით და ძალიან გვეძინებოდა.
-სამსახურში მიმიყვანე და არ დაგავიწყდეს, რომ დღეს ორ საათზე სასამართლოა.-გავაფრთხილე დათა. მაჯის საათს დავხედე და ჯერ ცხრის ნახევარი იყო.
-ასე?!-თქვა მან.
-ხო!-ჩემს თავს კიდევ ერთხელ დავხედე და უკვე დავრწმუნდი იმაში, რომ დასვრილი ქვედაბოლოთი და პერანგით, დაკუჭული მაისურით და აბურდული თმებით ყველას შევაშინებდი!
სამსახურის წინ გააჩერა მანქანა და გადმოვედი. ფანჯარაში შევყავი თავი და შევახსენე:
-იცოდე არ დაიგვიანო!
დაცვამ უცნაურად შემათვალიერა და კარები გამოვაღე. ლანასთან მივედი, რომ მალე შემოეტანა ყავა.
-ქალბატონო მაკატერინე?!- მითხრა და მის გევრდით მდგომ ლაშას გავხედე, რომელიც ჩემს შესახედაობაზე ჩუმად იცინოდა.
-შენ მეტი საქმე არ გაქვს?!-შევეკითხე ლაშას.
-დიახ, ქალბატონო! - მოსცილდა ლანას და თავის სამუშაუს შეუდგა.
-ყავა!-ვუთარი მე.
კაბინეტში შევედი და სავარძელში ჩავჯექი. ფანჯრისკენ მივტრიალდი და დავფიქრდი გუშინდენ ღამეზე. პირველად წამოვიწყე ოჯახზე საუბარი და პირველად მივეცი, ჩემს თავს ნება, რომ ჩემი გრძნობები გამჟღავნებულიყო. მაშინ ვიგრძენი, რომ დათა არველაძე ჩემთვის ყველაზე ახლობელი ადამიანი იყო. ვგრძნობდი, რომ მისი ხასიათის გარეშე ვერ გავძლებდი. ფეხის ხმაზე მივხვდი, რომ ლანა იყო და ხელის აწევით ვანიშნე, რომ გასულიყო.
მას ხომ ცოლი ყავს, ასე არ შეიძლება, თუმცა რამდენიმე საათში უკვე უცოლო! ამ უკანასკნელ ფიქრზე გამეცინა და ყავის ფინჯანს დავწვდი.
***
ლანა, დათა არველაძე ჯერ არ მოსულა?-ვიკითე მე.
არა!-უარყო მან.
კაბინეტში წინ და უკან დავდიოდი. როგორ შეიძლება ადამიანმა, თავის სასამართლოზე დაიგვიანოს?! კაბინეტიდან გარეთ გამოვედი და ლანას ვუთხარი ჩემი მანტო მოეწოდებინა. გარეთ გავედი და ტაქსი გავაჩერე. დათას მისამართი ვუკარნახე და დამჯდარ მობილურს დავხედე. სასამართლოზე ცოტა მოწესრიგებული მაინც ვიქნები, სამსახურში მივხედე ჩემს დასვრილ ქვედაბოლოს და დაუვარხნელ თმებს. ტაქსი დანიშნულების ადგილას მიდის და ფულს ვაწვდი. კიბეებზე სირბილით ავრბივარ და დათას კარებზე ზარს ვრეკავ. მაგრამ არ აღებს. სად უნდა წასულიყო?! ახლა კარებზე ვაბრაგუნებ ხელებს. შემდეგ ორივეს ერთად ვაკეთებ და როგორც იქნა კარებს აღებს.
-სად ხარ?!-გაბრაზებული შევდივარ დათას სახლში.
-სახლში!-იკვირვებს ის.
-მართლა?! მე მალდივის კუნძულზე მეგონე.
-რა მოხდა?-კითხულობს ის და წვერზე ხელს ისვამს.
-საკუთარ სასამართლოზე გაგვიანდება, ჩქარა! -სწრაფად ვუთხარი მე.
-სასამართლო! ჩამეძინა!-იძახის და სააბაზანოში შედის.
-ბანაობას ვერ მოასწრებ!-შევძახე მე.
რამდენიმე წუთში გარეთ გამოდის და ფეხზე ბოტასებს იცვამს.
-სასამართლოზე, მაინც, რომ არ გამოცხადე სპორტულ ფორმაში არ შეგიძლია?!-უკმაყოფილოდ ვიძახი მე.
***
მანქანიდან შეშინებული გადმოვდივარ. ჩემი გაფრთხილებების შემდეგ მაინც სწრაფად ატარებდა მანქანას! სასამართლოზე სირბილით შევრბივართ და მადლობა ღმერთს მივუსწარით. ჩემს სახელს და გვარს აცხადებენ და ჩემს ადგილსაც ვიკავებ. მოსამართლემ ბრძანა, რომ ორივე მხარეს სურს განქორწინება. მაგრამ დათა არველაძის მეუღლეს ნინი იმნაძეს დავა აქვს ქონებაზე.
დათა, მომელაპარაკა, რომ ბინას და ავტომობილს, რომელიც დაბადების დღეზე აჩუქა მას ვუტოვებთ. ხოლო აგარაკს, მშობლებისგან ნაჩუქარ ბინას და საკუთარ ავტომობილს არა. დათა არველაძე და ნინი იმნაძე გაშორდნენ, ახლა კი დავა ქონებაზე მიმდინარეობდა.
მე წარვადგინე საბუთები და დავამტკიცე, რომ მშობლებისგან ნაჩუქარი ბინა კანონიერად მას რჩებოდა, ასევე ავტომობილი, რომელიც მას ყავდა და ავტომობილი და აგარაკიც რჩებოდა დათა არველაძეს.
სასამართლო დასრულდა და დერეფანში გამოვედით.
-დიდი მადლობა, მაკუშ!-გულწრფელი მადლობა გადამიხადა დათამ.
ჩავფიქრდი, შემდგომ როგორ იქნებოდა. ათარ შემეძლო მე დათა არველაძის გარეშე! არ მინდოდა, ჩვენი მუშაობის დასრულების შემდეგ ჩვენი ურთიერთიერთობა დამთავრებულიყო! მისი თავხედობა, რომელიც მე ნერვებს მიშლიდა ახლა მსიამოვნებდა!
-გილოცავ!-მივულოცე და ხელის ჩამოსართმევად, მარჯვენა ხელი გავუწოდე. მან ჩემს გამოწვდილ ხელს ყურადღება არ მიაქცია და ბაგეებზე დამეწაფა.
ახლა მივხვდი, რომ ეს არ დასრულდებოდა და ყოველდღე მომიწევდა ამეტანა დათა არველაძის თავხედობა!
----------------------------------------------------------
დასასრული! ძალიან დიდი მადლობა ყველას ვინც კითხულობდით და ასეთი თბილი სიტყვებისთვის!