შაბათ დღეს მია საუზმეზე არ ჩავიდა,ამიტომ დიტომ ამოაკითხა.
-ჩემო პრინცესა,კარგად ხარ?ქვევით რატომ არ ჩამოხვედი?(დიტო)
-ვერ ვარ კარგად(მია)-მოკლედ უთხრა,მამას თვალებში ადრრინდელივით ვეღარ უყურებდა.
-კარგი დაისვენე(დიტო)-შვილს შუბლზე აკოცა.
-მიყვარხარ მამა(მია)-მამას ჩაეხუტა.. მთელი დღე არ ელაპარაკებოდა ნონას,ბრაზი არ ქრებოდა.სანდროს ეფერებოდა თანც ცრემლები მოსდიოდა,პატარა უმანკო მზერით შეყურებდა დას,შუა დღით დააძინა და შუბლზე აკოცა.
-მიყვარხარ,ჩემო ერთადერთო(მია)-ოთახიდან გასვლისას ნონა შეხვდა.
-მია..უნდა გელაპარაკო(ნონა)
-გისმენ(მია)
-რა გჭირს?ასე რატომ იქცევი?(ნონა)
-ჩემზე ნუ ღელავ,სანდროსა და მამას მიხედე(მია)-ცივად უთხრა,ამაზე ნონა გაბრაზდა.
-მია ნუ მიმითითებ!(ნონა)
-ხანდახან მითითება საჭიროა!(მია)-მკვახედ უთხრა.
-დასჯილი ხარ,ქალბატონო!(ნონა)
-ჰჰჰ...დასჯილი!როგორც გინდა!(მია)-უდარდელად უთხრა და ოთახში შევიდა,მაშინვე თეკლას დაურეკა.
-მეგობარო,შეიძლება რამდენიმე დღე შენთან დავრჩე?(მია)
-რა თქმა უნდა მია,გელოდები(თეკლა)-რამდენიმე ხელი ტანისამოსი ჩაიდო ჩანთაში და წავიდა,ქვევით დედამისი დახვდა.
-სად მიდიხარ?უკვე დაგავიწყდა,რომ დასჯილი ხარ?!(ნონა)
-რამდენიმე დღე თეკლასთან ვრჩბი.მამამ იცის ნუ ღელავ(მია)
-მია!მე დედაშენი ვარ,უნდა დამემორჩილო!(ნონა)-ქალმა ყვირილი დაიწყო.
-სანამ შეცდომებზე არ დაფიქრდები ჩემგან ნურაფერს ითხოვ!(მია)-ნონა დაფიქრდა,თუ რაზე მიანიშნა მიამ. მია მეგობართან მივიდა.
-მადლობ,თეკლა,სახლში დარჩნა აღარ შემეძლო(მია)
-რატომ რა ხდება,ამ ბოლო დროს ვეღარ გცნობ(თეკლა)-მია ჩაფიქრდა.
-მაპატიე,მეგობარო...ოდესმე გეტყვი(მია)-მეგობარს ჩაეხუტა.
-კარგი..ახლა მითხარი დამიანთან რა ხდება?(თეკლა)-გოგონას თვალები გაუნათდა.
-ისეთი არაფერი,ხანდახან აუტანელია!(მია)
-მეგობარო,გეყოფა.აღიარე,რომ შენთან მიმართებაში ხანდახან მართლა თბილი და მზრუნველია(თეკლა)
-მართალია,მაგრამ ხან...(მია)-საუბარი მობილურის ხმამ გააწყვეტინა,ის იყო.თეკლა მიხვდა მაშინვე ოთახიდან გავიდა.
-უკეთ ხარ?(დამი)-თბილად მოიკითხა.
-კარგად ვარ,მადლობ.რამე გაინტერესებს?(მია)
-არა შენზე ვღელავდი..მართლა,დღეს მოდიხარ?(დამი)
-არა,ვერ მოვალ.სახლიდან გასვლა არ მინდა(მია)-
-კარგი,თავს გაუფრთხილდი(დამი)-მიამ გაუთიშა. ნონა და დიტო სახლში საუბრობდნენ.
-დიტო,ამ ბოლო დროს მიას ვერ ვაკონტროლებ!(ნონა)
-ვიცი ნონა,ძლიან შეიცვალა(დიტო)-ის ქალიშვილზე მართლა ღელავდა.
-რა ვქნათ?(ნონა)
-არაფერი,ცოტა ვაცადოთ,იქნებ შეიცვალოს(დიტო)-ქალიც დათანხმდა,გაახსენდა,რომ ლუკა უნდა ენახა. სახლიდან ორივე გავიდა.
მიას სეირნობისას ლუკა შეხვდა.
-ეი,მია,როგორ მომენატრე,ლამაზო(ლუკა)-მიას ჩაეხუტა.
-რამდენი ხანია არ მინახავხარ.სად იყავი დაკარგული?(მია)
-მოდი დავსხდეთ(ლუკა)
-მეგობართან უნდა დავბრუნდე(მია)-ლუკამ გააჩერა.
-ისევ ცივად მექცევი(ლუკა)
-მე მხოლოდ მეგობრულად მიყვარხარ(მია)
-ისევ მასზე ფიქრობ არა?(ლუკა)-მიამ პასუხი არ მისცა,ისე წამოვიდა. როდესაც თეკლასთან მივიდა სალოც იქ იყო.
-მეგობარო,თეკლამ მითხრა,რომ აქ ხარ(სალო)-მიას ჩაეხუტა.
-ნონასთან პრობლემა მაქვს,იქ გაჩერება ვერ შევძელი(მია)-ორივე მიხვდა,რომ მია უფრო ცუდ ხასიათზე დგებოდა.
-კარგი,მოდი პიცა გავაკეთოთ(თეკლა)
-კარგი აზრია(მია)-ერთად აკეთებდნენ პიცას და თან ერთობოდნენ.. მიას მობილურმა დარეკა და თეკლამ უპასუხა.
-გისმენ დამიან(თეკლა)
-თეკლა?მია სად არის?(დამი)
-ქვევით ლუდზე(თეკლა)-დამიანს გაუკვირდა.
-სად ხართ?(დამი)
-მია ჩემთან არის რამდენიმე დღე აქ რჩება(თეკლა)-მცირე დუმილის შემდეგ.
-არ ვიცოდი თუ შენთან იყო(დამი)-დამი გაბრაზდა,მაგრამ...არაფერი უთხრა ისე დაემშვიდობა.
მთელი საღამო ერთობოდნენ,სვავდნენ...
დღეები გადიოდა,მეგობრები ერთად კარგ დროს ატარებდნენ,მიას დედა 2 კვირაა არ ყავდა ნანახი,მაგრამ პატარა ძმიკოს ყოველ დღე ნახულობდა ბაღში.
-დიტო,მია მოიყვანე,დროა სახლში დაბრუნდეს(ნონა)
-კარგი,ხვალ მოვიყვან(დიტო)-კაცი დაფიქრდა თუ რატომ წავიდა შვილი სახლიდან,იქნებ რამე პრობლემა ჰქონდა. ნონა ოთახიდან გავიდა როდესაც მობილურმა დაურეკა..
-გისმენთ?-ხმა არავინ ამოიღო.-რომელი ხარ?(დიტო)-გათიშეს. კაცს გაუკვირდა თან ამავე დროს რაღაც ისე ვერ მოეჩვენა,მაგრამ არაფერი თქვა იფიქრა,რომ სისულელე იყო...
ახალგაზრდები სკოლაში ერთობოდნენ,დამიანიც იქ იყო.
-მოდით ამ შაბათ-კვირას სადმე წავიდეთ,პიკნიკზე მთელი კლასი(დამი)
-მშვენიერი აზრია.-თეკლამ და სალომ ერთ ხმად თქვეს.-რამ მოგაფიქრა?(თეკლა)
-ეს რამდენიმე დღე ჩემი ძმაკაცი კარგ ხასიათზეა(საბა)-გახარებული ხმით უთხრა,ამავე დროს მიაკსენ გააპარა თვალი.
-მაშინ ამას ჩვენ მოვაგვარებთ(დამი)-ზარის დარეკვისთანავე გავიდნენ,ქვევით დიტო დახვდა მათ.
-მამა,აქ რას აკეთებ?(მია)
-სახლში მიმყავხარ(დიტო)-შვილი მანქანაში ჩასვა.
-მამა,არ მინდა...(მია)-დამიმ დააპირა,რომ დიტოსთვის ხელი შეეშალა,მაგრამ საბამ გააჩერა.
-დროა სახლში დაბრუნდე,კამარა!(დიტო)-გოგოს ხმა არ ამოუღია,მთელი გზა ჩუმად იყო.
-შვილო,მომენატრე(ნონა)-მიამ ხმა არ გასცა ისე შევიდა ოთახში. საღამოს ვახშმის მერე დაწვა მასთან სადრო შევიდა.
-დაიკო,შენთან მინდა(სანდრო)
-ჩემი ცხოვრება,მეც მინდა შენთან(მია)-ძამიკო მასთან დაწვა და მთელი ძალით ჩაიკრა გულში..
--------------------------------
ყველასთვის ნანატრი შაბათ-კვირა დადგა,წინა დღეს ყველა მზადებაში იყო.
ამ საღამოს ნონა გვიან დაბრუნდა სახლში,მიას ეღვიძა.
-არ გძინავს?(ნონა)
-არა.შენ სად იყავი?(მია)-ნონა დაიბნა,გოგო ისედაც მიხვდა სად იყო.
-მე..გავისეირნე(ნონა)
-გეყოფა დედა!(მია)-მიას ცოტა ხანში დაურეკეს.
-მია,მზად ხარ?ხვალ გამოგივლი და სკოლაში ერთად მივიდეთ(დამი)
-არ მინდა,თვითონ მოვალ(მია)-ოდნავ მკაცრი ხმით უთხრა.
-ყველაფერი კარგად არის?(დამი)
-კი,ნუ ღელავ,ხვალ გნხავ(მია)-მიამ გაუთიშა.. მთელი ღამე კოშმარები ესიზმრებოდა,ის კაცი-ლუკა დაესიზმრა,რომელიც დიტოს ეკამათებოდა,ამავე დროს კი სანდრო მისგან მიყავდა.გამოეღვიძ,მთელი ღამე ვეღარ დაიძინა,ფანჯარასთან იჯდა და ფიქრობდა.
დილით გამზადებული ქვევით ჩავიდა,დიტო დახვდა და ჩანთა მანქანაში ჩადო.
-შვილო,კეთილი მგზავრობბა.დამირეკე კარგი?(ნონა)
-კარგი დედა,ნუ ღელავ(მია)-ქალმა შვილს აკოცა,მას თვალზე ცრემლი მოადგა,მაგრამ არ შეიმჩნია.. ყველა სკოლასთან იყო,მიას მეგობრები შეეგებნენ.
-საალ,ძალიან მომენატრე(მია)-მეგობარს ჩაეხუტა.
-მეც მეგობარო,მაგრამ ჩემთვის ვეღარ იცლი(სალო)
-ბოდიში სალ,გპირდები შევიცვლები(მია)-გოგომ გაიცინა.
-რას ამბობ,ჩვენ ასეთი გვიყვარხარ(სალო)-ამ ლაპარაკში მარშუტკა მოვიდა და ყველანი ჩასხდნენ,მაგრამ დამი არსად ჩანდა,მია ვერ ისვენებდა.
-საბა,დამი სად არის,არ მოდის?(მია)
-არა,დილით დამირეკა და მითხრა აღარ მოვდივარო,მაგრამ რატომ არ ვიცი(საბა)
-კარგი.(მია)-უკან დაჯდ და ხმას არ იღებდა.
-რა გჭირს მია,რატომ ხარ ასე?(სალო)
-იმიტომ,რომ დამიანი არ წამოვიდა(თეკლა)
-მართალია,თვითონ მოიფიქრა პიკნიკი და არ წამოვიდა(საბა)
-ალბათ რამე სერიოზული პრობლემა აქვს,ნუ ღელავ(თეკლა).
გზაში ერთობოდნენ,საუბრობდნენ,ხმაურობდნენ,მათთან ერთად დამრიგებელიც.მაგრამ მია სიმღერებს უსმენდა. ძალიან ლამაზ ადგილას მივიდნენ,ტრიალ მინდრზე,რამდენიმე კილომეტრში ტყე იყო,ოდნავ მოშორებით კი მდინარე,ოდნავ კიდე მოშორებით სოფელი. ჩანთები გადმოალაგეს,კარვები გაშალეს,გოგოები დაიშალნენ სასეირნოდ წავიდნენ,მია ცოტა გამხიარულდა,თუმცა დამიზე მაინც ფიქრობდა.
-ძმაო,ჩახვედით?მია მანდ არის?(დამი)-საბას დაურეკა.
-კი,კარვებიც გავშალეთ.არა გოგოებთან ერთად სეირნობს.შენ არ ჩამოხვალ?მიამ გიკითხა და მთელი გზა მოწყენილი იყო(საბა)
-ჩამოვალ,ნუ ღელავ,უკვე მოვაგვარე.მიას არაფერი უთხრა(დამი)
-კარგი,როგორც გინდა,იცოდე გელოდებით(საბა)-გიგას მიუბრუნდა და ეს სასიხარულო ამბავი უთხრა.
-კარგია,თორემ ანას ზედმეტი მოსდის(გიგა)
-ვერ ვხვდები მისგან რა უნდა(საბა)
-საბა,კარგი რაა.ანას უყვარს და ცდილობს,რომ თავი შეაყვაროს(გიგა)-გადაჭრით და დარწმუნეიბით უთხრა. ყველა ერთობოდა,სურათებს იღებდნენ. საღამოსბიჭებმა ცეცლი დაანთეს ვანომ(კლასელმა)გიტარა მოიტანა,ყველა კოცონს მიუსხდა. მია ოდნავ მოშორებით იდგა და დანიზე ფიქრობდა,ბრაზობდა რომ არ წამოვიდა. უცბად გული აუჩქარდა,გამალებით უცემდა გული,დაიბნა ვერ ხვდებოდა,რატომ?შიშის გამო?მაგრამ რის შიში?ფიქრობდა... უცბად უკნიდან ვიღაც მიუახლოვდა,ამას გრძნობდა მთელი სხეულით,ფეხის ხა უფრუდაუფრო ახლოდან იყო.
-მია..-ნელი,ხავერდოვანი ხმით დაუძახეს.გოგომ არ მიიხედა.
-უკვე მოჩვენებებიც დამეწყო,სულელი ხარ მია!ის აქ არ არის!(მია)-საკუთარ თავს უბრაზდებოდა.
-მია.-ამჯერად უფრო მტკიხედ დაუძახეს.
-აქ არ არის,მეჩვენება!(მია)-დანიმ გიცინა,მიუახლოვდა და ლოყაზე აკოცა.
-ახლაც გეჩვენება?(დმაი)-მია გამოფხიზლდა.
-აქ რა გინდა?(მია)
-მე კლასთან ერთად ვარ,პიკნიკზე.არ შეიძლება?(დამი)
-ასე გვიან,როგორ..(მია)-დამიმ კითხვა არ აცადა.
-ვერ გავძელი,ისევ მომინდა წამოსვლა(დამი)-კოცონიდან დაუძახეს და მივიდნენ. მია თეკლას გვერდით დაჯდა,ყველას გაუკვირდა ბიჭის დანახვა.
-დამი?აქ როგორ აღმოჩნდი?(ნია)-გაოცებულმა იკითხა.
-მომინდა წამოსვლა,თან როგორც ჩანს ვიღაცასაც მოვენატრე(დამი)-ეშმაკური ღიმილით თქვა და მიას შეხედა.თეკლამ,დამის ადგილი დაუთმო მიას გვერდით და თან თვალი ჩაუკრა. სალომ გიტარაზე დაკვრა დაიწყო,ყველა მღეროდა.შემდეგ კი პატარაობას იხსენებდნენ.
-იცით რა მახსოვს?დაბალ კლასებში მია ძალია პუტკუნა იყო,კარე თმით(დამი)-სიცილი დაიწყეს.
-მე კი ის მახსოვს,რომ შენ ძლიან ცანცარა იყავი(მია)-მაშინვე უპასუხა,თუმცა დამიც არ დარჩენია ვალში.
-კიდევ ის,რომ ქალაბიჭა იყავი და ბიჭემს სცემდი(დამი)
-მართალია,ეს მწარედ მახსოვს(გიგა)-გიგა დამწუხრდა.
-ხო,მაგრამ ის არ დაგავიწყდეს,რომ შენც ბევრჯერ მიცემიხარ(მია)-დამის სიცილით უთხრა,სანამ დამიც უპასუხებდა სალიმ გააჩერა.
-მე კი ის მახსოვს,რომ ბავშვობიდან ერთმანეთს ჭამთ,მაგრამ ამავე დროს უერთმანეთოდ ვერ ძლებთ,როგორც...მმმ..(სალი)-სანამ შესაფერის სიტყვას მოიფიქრებდა.
-როგორც "ტომი და ჯერი"(ნია)
-ზუსტად,ყოჩაღ ნია(სალო)-სსალომ სიცლით თქვა და ორივე გაჩუმდა.ცოტა ხანში კარვებში შევიდნენ.
-ჰეი,მია,გაგიხარდა,რომ ჩამოვიდა?(სალო)
-ალბათ(მია)-გოგონა ვერ იძინებდა,იწრიალა,იწრიალა და ბოლოს ისევ გარეთ გავიდა.კოცონთან დამი იჯდა.
-ვერ იძინებ?(მია)-გვერდით მიუჯდა.
-ვერა,ვფიქრობ.შენ?(დამი)
-ვერც მე..-დიდი ხნით ისხდნენ ჩუმად.-დამი,შეიძლება რაღაც გკითხო?(მია)-გაუბედავად ჰკითხა.
-რა თქმა უნდა.-მია ვერ ბედავდა.-რა ხდება მია?(დამი).
-თუ საიდუმლო არ არის..ჩვენთან ერთად რატომ არ წამოხვედი დილით?(მია)-დამიმ მომაჯადოებლად ჩაიღიმა.
-რთული საკითხია,არ მინდა ამაზე საუბარი.-გოგონა უნდა ამდგარიყო,მაგრამ დამიმ გააჩერა.-ბოდიში,უხეშად გამომივიდა(დამი)
-არაუშავს,ნუ ღელავ.არ უნდა მეკითხა(მია)-მია წავიდა ისე,რომ მისთვის თვალებსი არ შეუხედავს.დამი გაბრაზდა და თავის თავს ეჩხუბებოდა.
დილა ადრიან დამიმ,მიას შეაკითხა კარავში.
-ჰეი,მია..-მია თვალს არ ახელდა.-მია!(დამი)-მკაცრად დაუძხა და გააღვიძა.
-რა ხდება?(მია)
-ადექი გავისეირნოთ(დამი)-მიას არაფერი უთქვამს ადგა,ჩაიცვა და გაყვა.
-რა ხდება დამი?(მია)-ბიჭი თბილი ღიმილით უყურებდა.
-არაფერი,უბრალოდ სანამ წავალთ მინდა ერთად ვიყოთ(დამი)
-ჰმ..კარგი..-მდინარესთან ისხდნენ და ჩანჩქერს უყურებდნენ,მცირე ხნის შემდეგ მიამ ჰკითხა.-მისმინე,გუშინ იმ გოგოს გამო არ წამოხვედი,ხომ მართალია?(მია)
-არ მინდა მაგ თემაზე საუბარი,რაც მთავარია აქ ვარ(დამი)-მოკლედ მოუჭრა.
-როგორც გინდა(მია)
-წამოდი ვიცურაოთ(დამი)
-არა,არ მინდა,დავბრუნდეთ(მია)-უკან გაბრუნდა,ჩანჩქერის ირას დადიოდნენ
-მია,ძლიან ნაპირზე ნუ დადიხარ,ფეხი არ დაგიცდეს(დამი)
-ნუ ღელავ(მია)-უფრო მიიწია.
-მია,ნუ სულელობ(დამი)-ხელი მოკიდა,რომ თავისკე მიეყვანა,მაგრამ გოგო უძალიანდებოდა,როდესაც მართლა დაუცურდა ფეხი.
-დამიან!(მია)-ხელი ძლიერ ვერ მოკიდა და წყალში ჩავარდა.
-მია!(დამი)-დამიც გადახტა,დინება ძალიან ძლიერი იყო,მიამ გონება დაკარგა.ბიჭმა ის ვეღარ იპოვა,ამიტომ ნაპირზე გავიდა.
-მია!მიააააა!!!(დამი)-ყველგან ეძებდა თუმცა ამაოდ... წასასვლელად ყველა მზად იყო როდესაც დამი მოვიდა ყვირილით.
-მიშველეთ,მია!-ყველა მასთან მივიდა.
-რა მოხდა,მია სად არის?(მასწავლებელი)
-დავკარგე..ჩანჩქერში გადავარდა,დინება ძლიერია ამიტომ ვეღარ ვიპოვე(დამი)-ცრემლიანი თვალებით ეუბნებოდა.
-რას ამბობ დამიან!?ნონა დეიდას და დიტო ძიას ეს როგორ ვუთხრაათ?ღმერთო..(სალო)-გოგოები ტიროდნენ.
-ჩემი ბრალია,არ უნდა წამეყვანა.ნეტავ მე დავკარგულიყავი მის მაგივრად(დამი)
-ძმაო,რა ვქნათ,სად ვიპოვოთ?(საბა)-დაბნეული კითხულობდა .
-მალე დაღამდება(ვანო)
-პატრულსა და მის მშობლებს დავურეკავ!(მასწავლებელი)..
ყველამ საქმე იპოვა,მიას ეძედნენ,მაგრამ არსად ჩანდა. დამი თავს იდანაშაულებდა,მია ენატრებოდა და ეშინოდა,რომ რამე არ მოსვლოდა...