მთელი დღე ეძებდნენ,ჯგუფებად იყვნენ დაყოფილნი. დამი გაგიჟებული იყო,მხოლოდ მია უტრიალებდა თავშო,ნონა და დიტოც იქ იყვნენ.
-ჩემი შვილი,ვინ იცის ახლა სად არის(ნონა)-დიტო ცოლს ჩაეხუტა.
-მას ვიპოვით,მია კარგად იქნება,აი ნახავ(დიტო)-დამი მოშორებით იჯდა და ტიროდა.
ძმაო,დამიან,ნუ ღელავ გთხოვ(საბა)-გვერდით დაუჯდა მეგობარს.
-ჩემი ბრალია,მია ვერ დავიცავი,უმისოდ ვერ ვიცოცხლებ(დამი)
-თავს ნუ იდანაშაულებ,ეს უბედური შემთხვევა იყო(საბა)
-გარეთ საშინლად წვიმს,მია კი აქ არ არის ჩემთან.იქნებ ახლა უჭირს,იქნებ საერთოდაც..(დამი)-სიტყვა გაუწყდა,ყელში ბურთი ჰქონდა გაჩხერილი,სიმწრისგან ფანჯარას ხელი დაარტყა.
-ძმაო,ძმაო,დამშვიდდი.მიას ვიპოვით,როგორც კი გათენდება და გადაიღებს(საბა).
-ბავშვებო!გამთენიისას მარშუტკით თბილისში დაბრუნდებით,ჩვენ კი აქ დავრჩებით და ძებნას გავაგრძელებთ(მასწავლებელი)
-მე არსად წავალ!აქ ვრჩები(დამი)
-არც ჩვენ მივდივართ!(სალომ და თეკლამ ერთხმად დაიძახეს)
-არც მე(საბა)
-მაშინ დანარჩენები წახვალთ(მასწავლებელი)
ამ დროს მია,ერთ კეთილ მოხუცს შეეფარებინა სახლში,ბუხრის გვერძე იჯდა.
-დიდი მადლობა,რომ შემიფარეთ ქალბატონო(მია)
-რას ამბობ შვილ,პირიქით მადლობ,რომ მოხვედი(ელენე)-მოხუცი სამზარეულოდან გამოვიდა
-ხვალ დილით წავალ მათ საძებებრად(მია)
-ნუ ღელავ,მეზობლისგან დარეკავ(ელენე)-მია ბუხართან თბილად იჯდა,ბებია ელენე კი ლოგინს უმზადებდა.
-ქალბატონო ელენე,მარტო რატომ ცხოვრობთ?(მია)
-შვილო,ჩემი ცხოვრება რთულად წარიმართა..პატარა ვიყავი,როდესაც დედა გარდამეცვალა.მამაჩემმა გამათხოვა,ის კარგი ადამიანი იყო,ერთი ქალიშვილი გვეყოლა,მაგრამ ჩემი ქამრი დარდაიცვალა,შვილიც გათხოვდა და ქალაქში წავიდა,სულ მარტო დავრჩი(ელენე)-მოხუცს დანაოჭებული თვალებიდან ცრემლები წამოუვიდა.
-მაპატიეთ,რომ გაგახსენეთ(მია)
-არაუშავს შვილო.შენი ტოლი შვილიშვილი მყავს,მაგრამ ჩემს სანახავად თითქმის არ მოდიან(ელენე)-გოგოს ცრემლები წამოუვიდა.
-ვწუხვარ(მია)
-რაც არ უნდა მოხდეს საყვარელ ადამიანს არასდროს დაშორდე შვილო...მითხარი,ვინმე გიყვარს?(ელენე)-გოგოს ცრემლები წამოუვიდა,დამი გაახსენდა.
-იცით?რთული საკითხია..ჩვენ შეყვარებულები არ ვართ,ის ჩემი კლასელია და ალბათ ახლა ნერვიულობს(მია)
-კარგი ახალგაზრდა ხარ,ყველა ინატრებდა შენნაირ რძალს.ალბათ ის ბიჭიც ნერვიულობს და შენი მშობლებიც,განსაკუთრებით კი დედაშენი.-მიას სახე შეეცვალა,ეს კი მოხუცს არ გამოპარვია.-რაღაც რჩევა უნდა მოგცე,შენთვის საყვარელი ხალხი არ დაკარგო,თორემ მომავალში ინანებ(ელენე)
-მადლობთ(მია)
-კარგი,მიდი დაწექი და დაიძინე.დილით კი მეგობრებთან დარეკე(ელენე)-მოხუცი ოთახიდან გავიდა,მია კი დაწვა მაგრამ ვერ იძინებდა.მხოლოდ დამის სახელი უტრიალებდა თავში,ნანობდა,რომ დედაზე გაბრაზებული იყო და არ ელაპარაკებოდა.
მთელი ღამე საშინლად წვიმდა დამიანი მარშუტკაში უკან იჯდა და მიაზე ფიქრობდა.
-"მია ნეტავ სად ხარ?ამ საშინელ ამინდში,შენ ხომ წვიმისა და ქუხილის გეშინია..ნეტავ შენთან ვიყო,ჩემო ამაყო და სულელო გოგო,ძალიან მიყვარხარ".
ვერ იძინებდა,როდესაც წვიმამ გადაიღო გარეთ გავიდა,ვერც ნონა იძინებდა,დამისთან გავიდა.
-ვერ იძინებ?(ნონა)
-ვერა,მიაზე ვფიქრობ(დამი)
-მესმის..(ნონა)
-თქვენ ნონა დეიდა,რატომ არ გძინავთ?(დმაი)
-შვილზე ვნერვიულობ.ამ ბოლო დროსოდნავ დაძაბული ურთიერთობა გვაქვს(ნონა)-დანანებით საუბრობდა.
-მიას ძალიან უყვარხართ,დამიჯერეთ.მას დიდი ხნით გაბრაზება არ შეუძლია(დამი)
-ჩემს შვილზე თბილად საუბრობ(ნონა)-ბიჭმა გვერდით გაიხედა და ჩაიღიმა.
-მია ჩემი კლასელია და ვნერვიულობ(დამი)-ქალმა ჩაიცინა მაგრამ არაფერი შეიმჩნია,ვითომ ვერ მიხვდა.
-რა თქმა უნდა დარწმუნებული ვარ,რომ მიაც ღელავს,მას ხვალ აუცილებლად ვიპოვით(ნონა).
გრძელი და დამღლელი ღამე,როგორც იქნა მიიწურა.დილა ადრიან დაიწყეს ძებნა,ჯგუფებად იყვნენ დაყოფილნი. მიამ გაიღვიძა და ქვევით ჩავიდა,მოხუცი ელენე ფუსფუსებდა.
-დილა მშვიდობის(მია)
-დილა მშვიდობის შვილო,იმედია კარგად გეძინა(ელენე)
-დიახ,მადლობთ..-მცირე ხნის შემდეგ თქვა.-იქნებ მეზობლისგან დამერეკა?(მია)
-რა თქმა უნდა შვილო,მაგრამ მოდი ჯერ ისაუზმე,გემრიელია(ელენე)
-არ მინდა ბებია..დილით ჭამა არ მიყვრას(მია)
-ამიტომ ხარ ასეთი გამხდარი(ელენე)-მიას ამაზე გაეცინა,ქალბატონი ელენე ასეთ მოკლე ხანში ძალიან შეუყვარდა,რადგან თბილი და საყვარელი მოხუცი იყო.
-კარგი,წამოდი დავრეკოთ(ელენე)-მოხუცმა მეზობელთან შეიყვანა და იქიდან დარეკვა შეძლო.
-დიახ?(დამი)-მიას სიხარულისგან გული აუჩქარდა.
-დამი,მე ვარ მია..(მია)-წინადადების დასრულება ვერ მოასწრო,რადგან ბიჭმა სიხარულით ყვირილი დაიწყო.
-მია!შენ ხარ?როგორ ხარ,სად ხარ,კარგად ხარ?(დამი)
-დაწყნარდი,კარგად ვარ.გრძელი ამბავია,მისმინე,პატარა სოფელში ვარ,ერთ მოხუცთან,ქალბატონ ელენესთან(მია)
-კარგი,ახლავე წამოვალთ,არსად წახვიდე(დამი)-დამიმ გათიშა და მისკენ წავიდნენ.
-ნონა დეიდას და დიტო ძიან და დავურეკოთ?(სალო)
-დარეკე და უთხარი,რომ ჩვენ მივდივართ და წამოვიყვანთ(დამი).
მია გამუდმებით ფანჯარაში იყურებოდა.
-შვილო,დაჯექი.აი ნახავ მალე მოვლენ(ელენე)-მია ჩამოჯდა,მაგრამ მაინც ვერ ისვენებდა.
-სად არიან ამდენ ხანს..(მია)
-მოგენატრნენ?(ელენე)
-კი,ძალიან(მია)
-ჩვენს გუშინდელ საუბარზე დაფიქრდი და საყვარელ ადამიანს აპატიე..დრო უკან არ ბრუნდება(ელენე)
-აუცილებლად ბებია(მია)-გარედან ხმა მოისმა,მია გარედ გაიქცა და დამი დაინახა,ცრემლები წამოუვიდა და ჩაეხუტა.
-დამი..(მია)-ბიჭი მთელი ძალით იკრავდა გულში და მისი სუნით ტკბებოდა.
-ჩემო სულელო,გოგო,მომენატრე(დამი)
-მეც(მია)
-რომ იცოდე როგორ ვნერვიულობდი,აქ როგორ აღმოჩნდი?გუნვე რატომ არ დაგვირეკე?(დამი)
-ღამით მოვედი,წვიმდა და ქალბატონმა ელენემ შემიფარა(მია)-მოხუცი მეგობრებს წარუდგინა.
-მეგობარო,როგორ ვინერვიულე(სალო)-მეგობრებს ჩაეხუტა.
-მადლობთ,რომ დაეხმარეთ(დამი)-მოხუცს მიუბრუნდა.
-რას ამბობთ,შვილო.შემოდით დავსხდეთ(ელენე)
-არა წავალთ,გველოდებიან(დამი)
-კიდევ ერთხელ მადლობთ,ელენე ბებია(მია)-ქალს ჩაეხუტა და წავიდნენ.. მთელი გზა საუბრობდნენ,დამის მთელი ძალით ჰყავდა მიხუტებული..
მისლისთანავე მშობლებს ჩაუხუტა.
-დედა მიყვარხარ,ყველაფრისთვის ბოდიში(მია)-ტირილით ეუბნებოდა.
-ჩემო პატარა,მეც ძალიან მიყვარხარ,რამე,რომ დაგმართნოდა გავგიჟდებოდი(ნონა)
-ჩვენც,ჩემო პრინცესა(დიტო)......


მეგობრებო,მოგწონთ?გავაგრძელო?