დილით ადრე ვდგები და კარადაში ვიქექები. თეთრს კაბას ვიღებ და უკანვე ვაბრუნებ. შემდეგ ჩემმა ლურჯმა კაბამ მიიქცია ყურადღება და მეც გამოვეწყვე.
-მიდიხარ უკვე?-მეკითხება დედიკო და თან თავზე მკოცნის.
-კი, დედა!-ლოყაზე საპასუხო კოცნას ვუბრუნებ და კიბეებზე ჩავდივარ.
მგონი, ფიქრობთ, რომ წაქცევა, შეჯახება და ჩემი მოუხერხებლობა მაღალ ქუსლიანები ბრალია! მაგრამ არა! ასე არ იფიქროთ! ფეხზე სულ, რომ ფაჩუჩები ამოვიცვა მაინც წავიქცევი და მაინც გამოჩნდება ჩემი მოუხერხებლობა. ისე, რამაგარი გოგო ვარ, არასდროს მომტეხია არც ფეხი და არც ხელი. ჩემი შემყურე, მიკვირს!
სამსახურში შევდივარ და დიანას ვერ ვხედავ. ალბათ ჯერ არ მოსულა! ვფიქრობ და თან ყავის მოსადუღებლად მივივარ.
-არა, ბანკში ვარ.-მესმის ვიღაცის ხმა. რაღა ვიღაცის?! ვტრიალდები და მის თაფლისფერ თვალებს ვეჩეხები. ოჰ, უცნობო უცნობო! მის შავ თმებს და სახის ნაკვთებს ვათვალიერებ. მაღალია და მხარბეჭიანი. მგონი, დიდხანს მომივიდა ყურება. ვფხიზლდები და შაქარს ვიღებ. თვალის დახამხამებაში შაქარი იატაკზე იყრება და მეც გატეხილ საშაქრეს დავყურებ. დამლაგებელი გამორბის და დასუფტავებას იწყებს.
-მომეციტ მე დავასუფთავებ.-ვტავაზობ და ისიც წამში მაწვდის ცოცხს. კარგი, რა! რაღა იმ თაფლისფერ თვალება მამაკაცტან მაწვდი, ამ ცოცხს?! მეც ვართმევ და უცნობს ვუყურებ. იცინის და უფროსის კაბინეტისკენ მიემართება. მე დამცინის?! აქეთაა დასაცინი! შემდეგ ჩემს სიტყვებს ვუფიქრდები და ვხვდები, რომ მას დასაცინი არაფერი სჭირს! ჩემი საკუთარი მეც კი ჩემს წინაამღდეგაა.
-რა მოგივიდა, სოფია?-მესმის დიანას ხმა.
-შაქარი დამეყარა!-უკმაყოფილოდ ვეუბნები.
-არ მიკვირს!-მეუბნება და კისკის იწყებს.
მეც ვამთავრებ დასუფტავებას და სკამზე ვჯდები. ჩემი ცნობისმოყვარეობა მაიძულებს გავიგო ვინ არის ეს ვაჟბატონი! ტყუილად კი არ დ ავდე პირობა, რომ გამოძებას ჩავატარებ?! ცემი თავის მჯერა, მაგრამ ჩემი მოუხერხებლობის კი არა!
-გუშინ, ჩემმა შეყვარებულმა ისეთი რაღაც მომიწყო, რამის გავგიჟდი!-დაიწყო მოყოლა დიანამ. ძალიან კარგი გოგოა, მაგრამ ხანდახან მისი ტყლარჭვა ნერვებს მიშლის!-აი, ვერც კი წარმოიდგენ! გუშინ მას ველაპარაკები და მითხრა გადმოიხედეო! ხოდა მეც გადავიხედე და რას ვხედავ! სანთლები აუნთია და ყვავილებიტ ხელში დგას!-აღფრთოვანებული ამთავრებს მოყოლას.
-გილოცავ!-სულ არ ვუსმენ დიანას, ჩემს გეგმებს ვხაზავ.
შესვენებაზე გარეთ გამოვდივარ და კაფეში შევდივარ. ყავას ვუკვეთავ, რადგან სამსახურში მცდელობამ, რომ ყავა დამელია ცუდად ჩაიარა. გვერდზე ვიხედები და უცნობს ვხედავ. უცნობი?! მალე გავიცნობ, რადგან ტავი არ მოგაბეზროთ სულ უცნობის ძახილით! ჩემს წინ ჯდება და მეც მენიუს ვიფარებ. მენიუს რატომ? ან ჩემი გეგმის ნაწილია ან არ მინდა მის ირონიულ სახეს შევეჩეხო ჩემს მოუხერხებლობაზე, რომ ირებს ხოლმე.
ყავის ფინჯანს ვიღებ და სითხე მცდება. მენიუც წამში მივარდება ხელიდან და შეძლებისდაგვარად ზურგზე ხელს ვირტყამ. გაინტერესებტ ამ დროს მას როგორი სახე აქვს? არც მე ვიცი, იმიტომ რომ მას, რომ შევხედო გავწითლდები. უკვე მერამდენედ ხდება ჩემი მოუხერხებლობის მოწმე. იმედია, ამ დღის სავით ხელს არ შემიშლის გამოძიებაში, ჩემი თავი.
-წყალი!-ვახველებ და თან ისე ვეუბნები ოფიციანტს.
თაფლისფერ თვალება კაფიდან გადის და მეც უკან მივყვები. მაგრამ, ქვას ვკრავ ფეხს და მეც წამში ძირს ვვარდები. ისიც უკან იხედება და იცინის. იმის მაგიერ, რომ შეიშფოთოს, იცინის! უზრდელი! ჩემსკენ მოდის, მაგრამ სახიდან ღიმილს მაინც ვერ იშორებს. ხელს მიწვდის და მეც მისი ხელიტ ვსარგებლობ და ფეხზე ვდგები. კაბას ვიფერთხავ და მას ვუყურებ.
-გმადლობ!-ვეუბნები მე.
-მგონი, თავიდან უნდა ისწავლო სიარული!-მეუბნება და მიდის. შენ კი ზრდილობა უნდა ისწავლო! ჩემზე მომყურე ხალხს, თავს ვუქნევ და სამსახურის შენობისკენ მივიწევ.
-------------------------------------------------------------
ყოველთვის ვცდილობ დიდი თავები დავწერო! წინაზე ერთმა გამოთვა პრეტენზია და მინდა ვუთხრა, რომ მარტო წერის დაზარება არ არის და თუ შენც წერ უნდა იცოდე, რომ მტავარი ის არის, რომ რას დაწერ. თუ დიდი თავი გამომივიდა და უაზრობები ეწერა სულ არ მინდა ეგეთი ისტორია.
გმადლობთ, რომ მოგწონთ და ძალიან მახარებთ!