როგორ მომნატრებიან ჩემები ახლა უფრო მიხვდი დედაჩემს და ჩემს ძმას რომ ჩავეხუტე. დიდხანს ვილაპრაკეთ.
-როგორ გამხადარხარ გოგო რა არის ეს?
-მოიცა რა კაია მერე ტანს დავიყენებ
-ისედაც გამხდარი ხარ და კიდე რომ დაგიკლია , მოდი მოდი აბა ეს ჭამე
-აუ დე კაი რა წავალ ახლა ისევ რაც შეოვედი სულ რაღაცეებს მაჭმევ, გავსკდები
-კარგი ხო როგორ გინდა
მე და დედა ხშირად ვჩხუბობთ, უფრო სწორევ ვკამათობთ. არც ერთ საკითხში ჩვენი აზრები არ ემთხვევა. მამაჩემი მეტად მიგებს და მასთან უფრო გახსნილი ვარ ამიტომ მამას გოგო უფრო ვარ. ბოლო წლებია დედა ავადმყოფობს კიდეც და ამან სრულიად დაურგვია ნერვული სისტემა. ყველაფერზე ძალიან ნერვიულობს და განიცდის. რამდენჯერ გამხდარა ცუდად. იმდენად რთულია დედაჩემის ცუდად ყოფნის დანახვა, რომ ვერც კი აგიღწერთ. შემიძლია ვთქვა რომ თბილი ოჯახი მაქვს, მათ გარეშე ვერ გავძლებდი. ახლა ასეთი რომ ვარ სულ მათი დამსახურება.
-გოგო სად ხარ გელოდები?
-კარი გააღე სადარბაზოში ვარ უკვე
თამო ქლოშინით შემოვიდა.
--რა არის რა ერთი ლიფტი რა გაგიხდათ სამეზობლოს მოვკვდი ქალი
-მოდი მოდი ახლაგაზრდა ხარ გაივარჯიშე ცოტა
-თამო შვილო შემოდი, როგორ ხარ?
-კარაგად მაია დეიდა თქვენ როგორ ბრძანდებით?
მოკლედ დედაჩემმა და თამომაც ბევრი იჭრავეს. ყველა სიტყვით რომლითაც თამო დედაჩემს აუღწერდა ამ ზაფხულს მე ალექსადნრეს მახსენებდა და გული მტკიოდა.
დაახლოებით ორი კვირა გავიდა მას შემდეგ რაც თბილისში ჩამოვედი. ალექსადნრეს არრც აურეკავს არც მოუწერია, არც მინახავს. ნიკოლოზი ცდილობდა ჩემთან დაკავშირებას. გადავწყვიტე დავალაპრაკებოდი და ამ უაზრო ურთიერთობისთვის წერტილი დამესვა.
-რა გჭირს გოგო სად ხარ ამდენიხანია გირეკავ.. ჩაიღრინა ნიკოლოზმა
-ნიკოლოზ უნდა განხო და ვილაპარაკოთ, რომ მოახერხებ მითხარი
-ხო მშვიდობაა ტო, რა გულს მიხეთქავ
-კი კი მშვიდობაა უბრალოდ უნდა ვილაპარაკოთ
-კაი ტო, საათ ნახევარში კაფესთან ვიქნები
-კარგი
ყურმილი გავთიშე. ერთი სული მქონდა ამ ტვირთისგან გავთავისუფლებულიყავი. მცხვენოდა ნიკოლოზი ტვირთი რომ იყო. საკუთარი თავის მცხვენოდა. სახლიდან გასული აზრებში სიტყვებს ვალაგებდი რა უნდა მეთქვა და როგორ. ერთი ვიცოდი ალექსადნრე არ უნდა მეხსენებიდა. ყველანაირი რეაქცია წარმოვიდგინე მაგრამ ვიცოდი რომ ნიკოლოზი ღირსეულად მიიღებდა ჩემს გადაწყვეტილებას და აღარ იფიქრებდა ჩემზე.
-როგორ ხარ? უკნიდან ხელი მომხივია ნიკოლოზმა
-კარგად შენ როგორ ხარ?
-რახან შენი ნახვა მეღირსა ახლა სასწაულად ვარ, რა ლამაზი ხარ ტო
-მადლობა ნიკოლოზ
-რას დალევ?
-ცივ ყავას
-ერთი ცივი ყავა და ერთი ფორთოხლის წვენი მოგვიტანეთ რა
ნიკოლოზი მიყურებდა მიყურებდა და იღიმოდა
-არ მჯერა ტო, ასეთი კარგი როგორ ხარ?
-ნიკოლოზ, დამივიწყე რა ძალიან გთხოვ
-რა ? ვერ გავიგე?
-მე შენ ვერასდროს შეგიყვარებ0
-სხვა არის ვინმე შენს ცხოვრებაში?
-არა არავინ. უნამუსოს მოვატყუე და თავი ჩავხარე
-აბა რა ხდება შეგიძლია ამიხსნა? რატომ არ შეიძლება ერთად ვიყოთ? ნუთუ იმდენად ცუდი ვარ შენთვის რომ ასე არ გინდა ჩემთან ყოფნა. სალი მე ისე ვიზამ როგორც შენ გინდა, როგორც შენთვის იქნება უკეთესი, როგორც შენს პატარა გულს გაუხარდება.
ახლა რომ ლაპარაკობდა მისი თვალები ზუსტად ისეთივე სევდის მაუწყებელი იყო ჩემთვის როგორიც ალექსანდრეს თვალები იყო.
-მე შენთვის არ მომიცია იმედი ნიკოლოზ, შენ იცოდი რომ მე არ მომწონდი, არ მიყვარდი. რატომ არის ახლა ამის მოსმენა მოულოდნელი? პირველად გეუბნები ამ სიტყვებს?? უბრალოდ მინდა რომ შენ შენს ცხოვრებას მიხედო, და არ დახარჯო დრო ჩემზე ფიქრში
-მაგას როგორ ამბობ გოგო? შენზე ფიქრით ვცოცხლობ მე. სალი თვალებში შემომხედე. ჩემს გვერდით გამოდჯდ ნიკოლოზი და თავი მისკენ მიმბარუნებინ
გნავადაც არ გინდა ჩემთან ყოფნა?
ამ კითხვას მართლა არ მოველოდი, გავშეშდი, გავშრი არ ვიცოდი რა მეპასუხა. სიმართლე ძალიან ატკენდა ვიცოდი მაგრამ სხვა გზა არ მოქნდა
-მაპატიე ნიკოლოზ მაგრამ არა.
სახე მოექუფრა. თვალბი აუწყლიანდა ჯიბიდან პატარა კოლოფი ამოიღო და მაგიდაზე დადო
-ეს ჩემს სახსოვრად გქონდეს და ნუ გადააგდებ გეხვეწები, ესთხოვნა შემისრულე.
-ნიკოლოზ.
-არაფერი აღარ თქვა. შენ მე ისევ ისე მეყვარები. სალი თუ კი ოდესმე რამე გაგიჭირდება არ მოგერიდოს. მითხარი რაც არ უნდა იყოს მე შენ დაგემხარები. ახლა უბრალოდ ვეღარ გელპარაკები უნდა წავიდე
შბლზე მაკოცა მერე ლოყაზე. უსიამოვნოდ დამიარა ჟრუანტელმა და ტირილი დავიწყე
-ნახვამდის ლამაზო, მითხრა მან და წავიდა.
მინებიდან ვუყურებდი მიმავალ ნიკოლოზს და ვგრძნობდი რომ ამ საუბრით კი არ შევმსუბუქდი უფრო დავმძიმდი. მან რა დააშავა? მისი რა ბრალია? რატომ ვატკინე. ღმერთო დამეხმარე ვერ გავუძლებ ამდენი ადამინი ჩემს გამო იტანჯება. ღმერთო გამოსავალი მაპოვნინე გთხოვ. კოლოფი რომ გავხსენი წერილი დავინახე.
“ ეს ჩემს სიცოცხლეს, მაპატიე რომ ზებრის ფერებში რომ არა. მაგრამ ესეც ძალიან მოგიხდება. არ დაგავიწყდეს რომ მიყვარხარ” კოლოფში წითელი თვლებით მორთული ყელსაბამი დამხვდა. მართლაც ძლაიან ლამაზი იყო.
მაპატიე გთხოვ ვთქვი ჩუმად და წასასვლელა მოვემზადე.
მარტო ყოფნა და ფიქრი მინდოდა, მიდოდა გადამტენა ურადღება რამეზე, ამიტომ ბათუმში გადავწყვიტე წასვლა. ჩემბს დაველპარაკე მერე ჩემს გარე ბიძაშვილებს დავურეკე მოვდივარ სუფრა გაშალეთთქო და ბათუმისკენ ავიღე გეზი. იქ ჩასულს მიშკა და მამუკა სიხარულით შემეგებნენ.
-აუ სალი როგორ მომენტარე ტო გულში მიხუტბდა მიშკა. მიშკა ჩემზე 4 წლით დიდია მაგრამ ბავშვობიდან მასთან უფრო გახსნილი ვარ ვიდრე მამუკასთან. ორივე ძლაინ მიყვარს მაგრამ მიშკა ჩემი მესაიდუმლეცა.
-როგორ გამხადარხარ გოგო და გალამაზებულხარ. თქვა მამუკამ და ხელში ამიყვანა
-დამსვი ბიჭო რას შვები
-ეს კიდე ისეთი ცანცარაა ხო? სიცილით ვკითხე მიშას და მამუკას თმა ავუჩეჩე.
-რა დააჭკვიანებდა აბა.
-აუ ჩემი რამდნი რაღაც წამოუღია, მგონი გვისახლდება ძმაო. უთხრა მიშკას მამუკამ და ჩემი ბარგისკენ მიახედა
-სულ ორი ჩანთაა რა იყო ახლა რა გაწუწუნებს. ვუთხარი მე და გზა გავაგრძელე
-გურამი ბიძია, როგორ ბრძანდებით?
-ვაიმე ჩემი გოგო ჩამოსულა. რამდნჯერ გითხრა ბიძიას ნუ მეძახითქო
ჩამიხუტა ბიძაჩემმა. როგორ დამშვენებულხარ შვილო, როგორ გაიზარდე
კიდევ ერთხელ შემავლო თვალი.
-თქვენ მიხედეთ ამას იცოდეთ. უთხრა შვილებს და ისევ მე შემომხედა
-კი ტო აბა რა.
-მიდი ახლა გამოიცვალე და ზღვაზე გავიდეთ ცოტა ხანს მიდი მიდი
-მოშიებული იქნება ბავშვი მოიცა ჭამოს. ლეილა სუფრა გაუშალე ვჭამოთ
-აუ არა რა გეხვეწებით მართლა არ მშია გზაში ვჭამე .
-0სუ შენი ხმა არ გავიგო უნდა მოაგსუქო ცოტა
მიშკას და მამუკას დედა გარდაცვლილი ყავდათ. მახოვს რა რთული სანახავი იყო ორი შვილით დარჩენილი ქვრივი გურამის დანახვა. ამ ამბავმა მიშკაზე უფრო იმოქმედა იდრე მამუკაზე. მამუკა ჯერ პატარა იყო და ბოლომდე ვერ იაზრებდა რა მოხდა. 4 წლის წინ ზამთარში მზია ბიცლოდა ცუდად გახდა. მოულოდნელად გონება გაეთიშა. საავადმყოფოში რამდნიმე კვირა გაატარა. ტვინში გაჯონვა ჰქონდა უკვე იცოდნენ რომ არაფერი ეშველებოდა მაგრამ მაინც ბოლომდე მბრძლობდა გურამი. ძალ-ღონე, ფინანსები არაფერი დაუშურებია მისი გადარჩენისთვის მაგრამ 7 მარტს მზია ბიცოლამ დაგვტოვა. თვალებიდან არ ამომდის სამი მარტო დარჩენილი კაცის სახე. როგორს სტიოდა გურამი ძიას. მათი სიყარულის ამბავი მთელს ბათუმში იყო ცნობილი. რამდნიმე თვე იყო დეპრესიაში გურამი ძია. ვერც ბავშვებს აქცევდა ყურადღებას ამიტომ დედაჩემი ზრუნავდა მათზე. მას შემდეგ ბიწებს დედაჩემი ძალიან შეუყვარდათ. მე და მიშკაც მაშინ დავახლოვდით ასე ძალიან. ტირილი რომ მოუნდებოდა მე მეხუტებოდა ხოლმე და ასე იჯერებდა ხოლმე გულს.
მოკლედ ბათუმში ჩამოსვა კარგი გადაწყვეტილება იყო. სანაპიროზე გავედით. ზღვა ძალიან მესმიაოვა. დიდხანს ვცურავდი. მერ ბიჭებმა ცოტა მაწვალეს. სანაპიროზე გამოვედი და გასარიჯად წამოვწექი.
-მომნატრებიხართ ძალიან
-მეც სალი მეც. და არ მომწონხარ შენ მე ვერ გამომაპარებ რაღაც ხდება შენს თავს ხო?
-არ მკითხო გეხეწვები ისეთბი ხდება ჩემი თავის თავად მიკვირს
-მერე მე რისთვისვარ ტო? ვინმემ ხო არ გამიბრაზა ჩემი ანგელოზი
-არა არავის შეი ანგელოზი აბრაზებს ყველას პირიქით
-რა მოხდა მოყევი აბა
-ხლა არა რა გთხოვ
-როგორც გინდა, ჩემო ლამზო ოღონდ გაიღიმე რა.
-მიყვარხარ მიშო ძაან მიყვარხარ
-მეც ჩემო დელფინო. თქმა იყო და ზურზე მომიკიდა მიშკამ. ზღვაში ასე შემაგდო და მერე ძმებმა დიასამიძეებმა უამრავი მაწვალეს და როგორც იქნა წყლიდან ამომიყვანეს.


ბოდიში მწირი თავისთვის. ველოდები კომენატარებს :*