მეორე დღეს ავდექი და ჩვეულებრივ წავედი სამსახურში. ის რაც გუშინ მოხდა არასწორი იყო. ჩემი სისუსტე. ეს არავის ბრალია, მათშორის არც ალექსანდრეს და რამდენადაც არ უნდა გაგიკვირდეთ არც ნანკას ვადანაშაულებ. ჩვეული სახით ავედი მესამე სართულზე და ალექსანდრეს კაბინეტთან შევჩერდი. ამჯერად დაკაკუნება არ დამვიწყებია, დავიცადე სანამ ალექსანდრე შესვლის ნებას დამრთავდა, და მხოლოდ მისი ნებართვის შემდეგ ჩამოვწიე კარის სახელური.
ალექსანდრეს თავი საბუთებში ჩაერგო.
-გვანცა ეს საბ-თავი წამოწია, ალბათ არ ელოდა ჩემს ნახვა და გვანცა ვეგონე-ემილი, აქ-ვატყობდი სიტყვებზე თავის მოყრა უჭირდა.
-რა ხდება ალექსანდრე, დღეს სამშაბათია, მე აქ ვმუშაობ და სწორედ ამიტომ ვარ აქ, ჩემი დანახვა არ უნდა გაგიკვირდეს, ყოველშემთხვევაში კიდევ ერთი კვირა, შემდეგ კი-შევახსენე კონტრაქტის პირობები, რომლის თანახმადაც კიდევ ერთი კვირა მომიწევდა აქ მუშაობა.
როგორც ჩანს ეს არ ესიამოვნა.სახეზე უკმაყოფილება დაეტყო, თუმცა შეეცადა ეს ყველაფერი დაეფარა.
-კარგი მაგაზე მერე ვისაუბროთ, დღეს ეს საბუთები მოაწესრიგე-მითხრა უხეშად და საბუთები გამომიწოდა. მის ხმაში აშკარა უკმაყოფილება იგრძნობოდა. ხელი გავწიე რომ საბუთები გამომერთვა, თითები მის თითებს შევახე, სულ გაყინვოდა. სიცივის შეგრძნების მიუხედავად რაც მისი გაყინული თითებიდან წამოვიდა, მთელი სხეული გამითბა. სწრაფად მოვაშრე მის თითებს ჩემი თითები და საბუთები გამოვართვი. შევეცადე ჩემი დაბნეულობა და ნერვიულობა დამეფარა. როგორც ჩანს ეს არც ისე კარგად გამომივიდა, რასაც ალექსანდრეს ღიმილი მიმანიშნებდა. ნერვიულად გადმოვიყარე თმები წინდა უთახიდან სწრაფად გავედი.
ჩემი კაბინეტის კარი გავაღე და ოთახში დადგმულ პატარა მდივანზე დავეშვი. ხუთი დღის წინ გამომიყო ალექსანდრემ ეს კაბინეტი. როცა ქორწილის საქმეებს ვაგვარებდი მაშინ მითხრა ამის შესახებ, თუმცა ეს ოთახი დღეს ვნახე პირველად.
პატარა და მყუდრო იყო. არ ვიცი ვინმემ იცოდა ამის შესახებ თუ აქ შემთხვევით მოხდა მაგრამ, კედელზე ფოტო იყო დაკიდებული, რომლებზეც ცხენები იყვნენ გამოსახულნი. ბავშვობიდან განსაკუთრებით მიყვარდა ცხენებიდა ვოცნებობდი ცხენზე ჯირითი მესწავლა. სურათს თვალი მოვწყვიტე და ახლა დანარჩენი ოთახის დათვალიერება დავიწყე. კედლები ლურჯი და თეთრი საღებავით იყო შეღებული. ნახატის მოპირდაპირე მხარეს ერთი დიდი კარადა იდგა და ოთახს ფანჯრიდან შემომავალი მზის სხივები ანათებდნენ. რაც ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო ესკაბინეტი ალექსანდრეს ოთახის გვერდით იყო. ასე მასთან მთელი დღის განმავლობაში უფრო ახლოს ვიქნებოდი, მიუხედავად იმისა რომ არც ერთი გავდიოდით სამუშაო დღის დასრულებამდე ოთახიდან. არ ვიცი ეს ფაქტი უნდა გამხარებოდა, თუ პირიქით მწყენოდა. მაგრამ ახლა ამას ჩემთვის არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა. მდივნიდან არ ავმდგარვარ ისე დავიწყე საბუთების კითხვა.

დაახლოებით 6საათი იყო როცა ყველაფერს მოვრჩი. ფეხზე წამოვდექი. მდივანზე ჯდომისგან ყველაფერი მტკიოდა. მაგიდისკენ წავედი და მოზუზუნე ტელეფონს დავწვდი. ხასიათი გამიფუჭდა როცა ისევ აკოს ნომერი დავინახე. ტელეფონი არ გამითიშავს, უბრალოდ ხმა გავუთიშე და ჩანთაში ჩავაგდე. საბუთები და ჩანთა ავიღე და ოთახიდან გავედი.
რატომღაც ალექსანდრეს ნახვა არ მინდოდა. ამიტომაც უკვე მოწესრიგებული საბუთები გვანცას მივეცი და შენობიდან გამოვედი.
უშედეგოდ ველოდებოდი ათი წუთი კომპანიის წინ ტაქსს. ბოლოს როგორც იქნა მოვიდა. ხელი ავწიე რომ მანქანის კარი გამეღო როცა ხელზე შეხება ვიგრძენი და ისევ დამიარა სხეულში ნათბობმა სითბომ. ალექსანდრემ ტაქსისტს რაღაც ანიშნა და თავისი მანქანისკენ წამიყვანა. ისე ვიყავი გაბრუებული ხელიც კი ვერ გავამოძრავე. მხოლოდ მაშინ აღვიქვი სიტვაცია როცა ალექსანდრემ თავისი მანქანა ადგილიდან დაძრა.
-გაგიჟდი, რას აკეთებ?-ამოვთქვი ბოლოს.
-სახლში მიმყავხარ-ისეთი ხმით მითხრა თითქოს არაფერი დაეშავებინოს.
-რატომ?-უკვე ვბრაზდებოდი, მაგრამ არა ალექსანდრეზე, არამედ ჩემს თავზე რომ მის წინაშე ასეთი უძლური ვიყავი.
-აბა, მთელი დღე კომპანიის წინ უნდა ყოფილიყავი?-ამჯერად სახეც მოატრიალე ჩემსკენ მოჩვენებითი გაკვირვებით.
-არა-მინდოდა მეთქვა რომ მისი დახმარების გარეშეც შემეძლო სახლში წასვლა. მაგრამ ვარჩიე გავჩერებულიყავი. ვიცოდი ისეთ რამეს მეტყოდა ბოლოს ისევ მე მომეშლებოდა ნერვები.
შუა გზაში ვიყავით როცა ჩემმა ტელეფონმა დარეკა. წინასწარ ვიცოდი ვინც იქნებოდა. მინდოდა ისევ გამეთიშა ტელეფონი ან უბრალოდ მისი ზარები დამეიგნორირებინა. მაგრამ გავჩერდი. ტელეფონი ამოვიღე და ვუპასუხე. მეც არ ვიცი ეს რატომ გავაკეთე. გულის სიღრმეში ვიცოდი ამას იმიტომ ვაკეთებდი რომ მინდოდა ალექსანდრესაც იგივე ეგრძნო რაც მე, როდესაც ნანკასთან ერთად დავინახე. მაგრამ ჩემს თავს ვარწმუნებდი რომ ეს ესე არ იყო და უბრალოდ სხვა მიზეზი მქონდა.
-გისმენთ-ვუპასუხე და ტან ალექსანდრეს მივაჩერდი. სიჩქარე შეენელებინა და მისმენდა.
-როგორც იქნა მიპასუხე ემილი, ამდენი ხანია გირეკავ, იქნებ ამიხსნა ჩემი ამდენი გამოტევებული ზარის მიზეზი-მომესმა ტელეფონიდან აკოს ხმა და იმ წუთში აკოც შემზიზღდა თავისი სულელური საუბრების და ქცევების გამო, და ალექსანდრეც რომლისგამოც ვუპასუხე ამ ზარს.
-უბრალოდ ვმუშაობდი და ხმა არ გამიგია, მაპატიე-ვცდილობდი ისე მოვქცეულიყავი რომ ალექსანდრეს არაფერი ეეჭვა.
-ეს სულ სხვა საქმეა საყვარელო, არ გინდა შევხვდეთ და ჩვენი ძველი ურთიერთობა გავაგრძელოთ? იმედია უარს არ მეტყვი?-ღმერთო რა სულელია, როგორ გონია რომ მასთან ურთიერთობას გავაგრძელებ.
უარი უნდა მემთქვა როცა შევნიშნე როგორი გაბრაზებული სახით იყურებოდა ალექსანდრე, ხელები კი მთელი ძალით მოეჭირა საჭისთვის.
-კარგი, მისამართი მომწერე და შევხვდეთ-ვუთხარი და სასწრაფოდ გავთიშე ტელეფონი.
ყველაზე მეტად ამას ვერ ვიტანდი. ადამიანის გამოყენებას. მაგრამ ახლა მეც ამას ვაკეთებდი ალექსანდრე მეტრეველის გამო.

P.S ვიცი ძალიან დავიგვიანე და თან ისევ პატარა თავებს ვდებ მაგრამ მართლა ძალიან სერიოზული მიზეზი მქონდა ამისთვის. დღევანდელი თავიც პატარაა და მაპატიეთ ამისთვის, გპირდებით ხვალინდელი თავი ამაზე ორჯერ უფრო დიდი იქნება.