,,ეგრეა, ადამიანი რასაც კარგავს, ორი იმდენს პოულობს. მთავარია ნაპოვნს გაუფრთხილდე, მთავარია იმაათთან იყო, ვინც გვერდზე გყავს, ან სხვაგან არის. მნისვნელობა არა აქვს, ეს ოჯახისწევრია თუ სხვა, მთავარია გყავს და ეს ყოლა გაძლიერებს“
სწრაფად მოწესრიგდა, ბექას დაჟინებულ მზერას გძნობდა და განგებ არ იმჩნევდა.
-სწრაფად ჩაიცვი, დაგაგვიანდება.
-ჯერ არ მაგვიანდება, მოვასწრებ.
-თუ არ ჩაიცმევ გიოს ლოდინი მოუწევს- ჩუმად ჩაიღიმა ბექამ.
-წინააღმდეგი არ ვარ.
-არა, შენს ძმასთან შესახვედრად ვნება აშლილს ვერ გაგიშვებ, თუ კი?- ირონიულად გაიღიმა ბექამ და სააბაზანოდან პირსახოც შემოხვეულ მეგის ზურგიდან აეკრო.- იქნებ ჯობი აშლილი წახვიდე?- ჩუმად ეუბნებოდა ყურთან და თან მის შიშვენ, ნახევრად შიშველ და სველ სხეულზე თითებს დაასრიალებდა- მომწონს შენი სურნელი, გრილი და მიმზიდველი.
-ბექა შეწყვიტე, ნახევარ საათში მოვა, მე კიდე ნახევრად შიშველი ვარ- ხმა წართმეოდა მეგის და თვალები მინაბოდა.
-რატომ ნახევრად შიშველი?- ღიმილი გაეპარა ბექას- უკვე სრულიად შიშველი- ღიმილით მოაშორა პირსახოცი და წამებში შემოისვა მუცელზე- მაგიჟებ- უთხრა და გიჟივით დააცხრა ტუჩებზე.
-გეყოს მორჩა- ძლივს ამბობდა მეგი სიტყვებს, - უნდა ჩავიცვა და არ მინდა აქ მოვიდეს.
-რატომ? მომავალი სიძე გაიცნოს არ გინდა?- ღიმილი შანათ ბექამ და კოცნით შიშველ მკერდს დაუყვა, მეგის სიამოვნების ოხვრა აღმოხდა.
-ჯანდაბა ბექა რას მიკეთებ?- უთხრა მეგიმ და ახლა თავად დააცრა ტუჩებზე.
-ისეთს არაფერს შენ რომ არ მოგწონდეს?- ირონიულად გემრიალად და თბილად გაუღიმა ბიჭმა- უნდა შევამოწმო შენი ავეჯი რამდენად მყარია, ტრილიაჟით უნდა დავიწყო. -უთხრა და წამებში შემოსვა მეგი, თავად კი ისევ სველი კოცნის კვალი გაიყვანა, ტუჩიდან ყელამდე, ყელიდან მკერდამდე.
-გიო მოვა- ძლივს დაიჩურჩულა მეგიმ
-ათი წუთი გვჭირდება- ისევ გაუღიმა ბექამ
ნახევარ საათში კი ისევ დაბანილი, დავარცხნილი და მოწესრიგებული მეგი იდგა, ამჯერად ტანსაცმელი აბაზანაში შეიტანა და იქედან უკვე ჩაცმული გამოვიდა.
-ეგ ზედა არ დამიტესტავს- ღიმილით გახედა ბექამ და მისკენ წავიდა
-არ მომეკარო- სწრაფად და მკაცრად უთხრა მეგიმ
-ვაიმე მეგი- ახარხარდა ბექა
-და რა გაცინებს?
-რა, არ უნდა გავიცინო?- სახის დალაგებას შეეცადა ბექა მაგრამ ისევ ახარხარდა.
-რაა აქ სასაცილო.- სახე გაუმკაცრდა მეგის
-უბრალოდ იმდენად მესექსუალება შენი ზედა, რომ არ ჩავიჭყიტ- შევიჭყიტ- შემოვიჭყიტო სულს განვუტევებ.
-ბექაა, ნამდვილად შენ ხარ?- გაოცება ვერ დამალა მეგიმ
-რატო სხვა ვინმე გყავს და არ ვიცი?- ბექამ სერიოზულად გახედა
-კი და მასაც ბექა ქვია, ოღონდ შენგან განსხვავებით ძალიან სერიოზულია- უთხრა მეგიმ და საკუთარ ანარეკლს გაუსწორა თვალი.
-აბა რა არ მოგწონს ამ ბექაში?- ზურგიდან მიიხუტა სხეული და სარკეში გაუსწორა თვალი, ცალი ხელი მუცელზე შეუცურა, ცალი კი, ყურიდან მხარზე, მხრიდან მთლიან მკლავს ჩამოყვა და თითები გადააჭდოო მეგის თითებს.
-მაბედნიერებ- უცებ სრულიად სერიოზულად მეგიმ თვალები გაუსწორა ბექას თვალებს სარკეში და უსასრულობაში ჩაიკარგა.
ბექა, ცხოვრებაში პირველად, დაიფიცებდა რომ პირველად, გახევდა, გაქვავდა, განა ტყუილად? განა უბრალოდ? ამ ერთ სიტყვაში იმდენი სითბო და სიყვარული, პატივისცემა, თანადგომა და სიძლიერე იგრძნო წამით ყველაფერი დაავიწყდა. იგრძნო ეს გოგო მისი იყო და ბოლომდე ასე იქნებოდა, ,,ისე იქნება როგორც ზღაპრებში, ცხოვრობდნენ დიდხანს და ბედნიერად“.
-გაიმეორე- მშვიდად თითქოს უჩუმრად უთხრა ბექამ
-მაბედნიერებ, ყოველი წამი მახარებს რომელიც შენთან მაკავშირებს, ყველა დღე მახარებს რომელიც შენთან ერთად იწყება ან მთავრდება და გიჟური ღამის დაწყებას მაუწყებს, ყოველი წამის მარადიულობა მინდა რომელსაც შენთან ვატარებ. ყველა ლამაზი- ტელეფონის ხმამ გააწყვეტინა მონოლოგი, უცებ დაუსხლტა ხელიდან ბექას და მისაღებში დივანზე მიგდებული ტელეფონის მისამართით წავიდა.
-ჰო, ჩემო გიო- ღიმილით უპასუხა ტელეფონს. ეს იმ წამს გადაწყვიტა როცა მან პირველად ჩემი დაუძახა, იმ წამს გადაწყვიტა რომ სულ ჩემო ეძახა. მერე რა რომ ჯერ არ იცნობდა? მერე რა რომ, მხოლოდ რამდენიმე დღე თუ საათია რაც გაიგო მისი არსებობის შესახებ? მერე რა რომ არ ყავდა? მერე რა რომ დააგვიანდა გამოჩენა/ მერე რა რომ .... მერე რა რომ... ბევრი მერე რა რომ შეიძლება.. მაგრამ მთავარია ახლა ყავს, ახლა მის სიყვარულს გრძნობს, იმ წამიდან როდესაც მისი არსებობის შესახებ გაიგო, თუნდაც არ მიეღო მეგი, თუნდაც არ ყვარებოდა, მეგის მაინც ყველაზე მეტად ეყვარებოდა, ეცოდინებოდა რომ სადღაც შორს ან ახლოს ყავს და ბედნიერია. ის ხომ მისი ნაწილია.
-უკვე მოვიდა შენი გიო. - მეგი დაიფიცებდა რომ ყურებამდე გაკრეჭილი იყო ახლა ყურმილს მიღმა პიროვნება.
-ჩამოვდივარ- ღიმილით უთხრა მეგიმ.
-როგორ გიცნო?- სიცილი ატეხა გიომ.
-როგორღაც რამეს მოვიფიქრებ- გიოს არანორმალურად მოძრავი პოზიტივი გადაედო მეგისაც.
-არ იფიქრო ბევრი, მე უკვე მოვიფიქრე- ხმამაღლა გაიცინა გიომ- ჩამო უკვე დავიღალე ჯდომით
-მოვრბივარ- გაეცინა მეგის და ტელეფონი გათიშა.
ზოგჯერ არის გაუცხოების მომენტები, შენი საყვარელი ადამიანები მიდიან, თვეობით, წლობით და მათი დაბრუნება როგორღაც უხერხულ მომენტს გიქმნის, არ იცი რაზე ესაუბრო, არ იცი რა კითხო, მხოლოდ ზოგადი მოკითხვით იფარგლები, მაგრამ არსებობენ ადამიანები, უფრო სწორად გრძნობები, რომლებიც არანაირ გართულებას არ ქმნიან, ეს ზოგჯერ და არა მხოლოდ ზოგჯერ ადამიანებზეა დამოკიდებული.
მეგის და გიოს არასდროს არ უნახავთ ერთმანეთი, მხოლოდ რამდენიმე სიტყვა უთქვამთ ერთმანეთისთვის და აი ახლა კი როგორც ბავშვობიდან ერთად გაზრდილები ისე ესაუბრებიან ერთმანეთს.
-მიხარია ასეთს რომ გხედავ, უშუალოს, ბედნიერს და ღიმილიანს.
-ალბათ, ეს იმის დამსახურებაა- ტელეფონს დახედა.- წავალ ხომ? და შენ რა იზამ?
-წადი შენ რამეს მოვიფიქრებ- მეგისთან მივიდა, ფრთხილად აკოცა, მერე ჩვეულად მისებურად მომთხოვნად. მერე ყურთან, ამჯერად სველი კოცნა, მეგის სხეულმა საპასუხო იმპულსები გამოსცა.
-რას მიკეთებ?- სახე აეფაკლა მეგის
-სამაგიეროს გიხდი და კიდევ იმას გეუბნები რომ ჩემთან ვალში ხარ.
-რატომ?
-ასეთს რომ მტოვებ გახელებულს
-ოო, კარგი რაა, რომ მოვალ ერთიანად ამოიყარე ჯავრი ჩემზე.- ღიმილით უთხრა მეგიმ, სწრაფად დააღწია თავი ბექას მკლავებს, ჩანთა და საფუფე აიღო, ტელეფონი ხელში ეჭირა.
-მოიცა- ბექას ხმა დაეწია კართან- ჯერ სველი კოცნა დაუტოვა ყელში, მერე უკბინა და ენის წვერით ოდნავ შეეხო, მეგის თვალები მიელულა, რომ არა ბექას ხელები რომლებიც მისი სხეულის უმისამართოდ შესწავლით იყვნენ დაკავებულები ათასგზის ძირს იქნებოდა გართხმული. თან იჭერდა მეგის თან მის სხეულზე დაასრიალებდა ხელებს, მეგის მსუბუქი კვნესა აღმოხდა- ახლა წადი, -ბექას ხმამ გამოარკვია
-რაა?- ვერაფერი გაიგოო მეგიმ
-წადი გიო გელოდება- ბექას ღიმილი გადაფენოდა სახეზე
-ა, ხოო- უხ რას მიშვები დადიანო, -ჩუმად თქვა მეგიმ და ცალი ხელით შეეცადა თმები გადაეწია.
-მოიცა დაგეხმარები- ბექა მივიდა ნაზად უსწორებდა თმებს თან ყელში თბილ სუნთვას უტოვებდა- ვსო მზად ხარ
-კარი წავედი და საღამოს ვისაუბროთ.
-კარგი -ღიმილით უთხრა ბექამ, ლიფტისკენ მიმავალი მეგი რომ დაინახა- კიბით ჩადი სახე გაგისწორდება და სულ ნუ იფიქრებ ჩემზე .
-ოხ დადიანო - ამოიხვნეშა მეგიმ და კიბეებს დაუყვა.
მოგისმენიათ თქვენი გულის ხმა? გიგრძვნით მისი მუშაობის სტილი? დაგინახავთ როგორ მოძრაობს? როგორ იკუმშება და ისევ იხსნება? გული ხომ ჩვენი ორგანიზმის მთავარ კუნთია?
მეგი საფეხურებს დაყურებდა, თან ითვლიდა, იქ ქვემოთ უკვე ოთხი სართულით დაშორებული, მისი ნახევარი ელოდა, მისი ნაწილი, მისი მთლიანობა, ის ადამიანი რომელიც სულ უნდოდა ყოლოდა და აი, აუხდა ოცნება, როგორ უნდა მოიქცეს? უბრალოდ მიესალმოს და ხელი ჩამოართვას? გაუღიმოს? თუ მივარდეს და ჩაეხუტოს? იქნებ როგორია? მე მგავ? იქნებ მამას? ან იქნებ იმ ვერას? უკვე ორი სართული. ოხ, იქნებ? იქნებ უბრალოდ თამაშობს ამ მხიარული ბიჭის როლს? იქნებ უბრალოდ მე მთვლის შეცდომად? იქნებ არ მოწონს თემურმა რომ მიპოვა? მეგი რეებზე ფიქრო? ნახე სამი საფეხურიც და დაინახავ.
აი ეს ის მომენტია როდესაც ყველა და ყველაფერი ჩერდება, აი იქ სწორედ ფილმებში რომ არის, მხოლოდ ორნი რომ ჩანან კადრში და დანარჩენი სხვა რომ ქრება, ქალაქის ხმაურიც რომ აღარ ისმის.
მეგისგან რამდენიმე მეტრის დაშორებით, უსიმპატიურესი ახალგაზდა, არა ზე სიმპატიური, მეგიზე ერთი თავით მაღალი, სპორტული ტანითა და თბილი ღიმილით, ხელში პლაკატითა და მინდვრის ყვავილებით.
-აბა, როგორ უნდა შემხვდე?- გაუღიმა და პლაკატი დაანახა.
,,მიხარია შენი არსებობა დაიკო“
მეგიმ პირველი ორი ნაბიჯი გადადგა უნდობლად, მერე მესამე, მერე უკვე გარბოდა, წამებში დაფარა, და ხელები შემოხვია, არ ეგონა ეს შეხვედრა ასეთი თუ იქნებოდა, სურნელი იგრძნო, ნაცნობი და შორეული, მასაც თემურის სურნელი ასდიოდა.
-ჩემი დაიკო ხარ შენ, მოიცა დამანახე შნი თავი და მერე ჩამეხუტე კაცო, კი არ გიშლი- გიოს მანქანაზე დაედო პლაკატი და ყვავილები, ახლა კი ორივე ხელი გოგონასთვის მოეხვია და გულში იკრავდა.
-მოიცა რა ჩემო გიო.
-კარგი, მაგრამ ხომ უნდა დაგინახო როგორი ხარ- თავზე აკოცა, მერე კი ოდნავ სერიოზულად მაგრამ ღიმილით უთხრა- აი, მაშინ ჩემ გიოს რომ აღარ დამიძახებ, ვიგრძნობ რომ რაღაც ხდება.
-კარგი, შენ სულ ჩემი გიო იქნები.- მეგიმ ხელები მოაშორა და წინ დადგა, მათ შორის რომ მსგავსება დაინახა. აი აქ უკვე ყველაფერს ფერი მიეცა.
-კარგი წამო თორე მეზობლები გადმოვარდნენ ფანჯრებიდან- და ჭორიკნებს ახედა გიომ.
-წამო- მეგიმაც გაუღიმა, გიომ ყვავილები მიაწოდა, პლაკატი უკანა სავარძლზე დადო.
-ჩემი დაიკოს შესაფერის ყვავილებს ვეძებდი, მე როგორც ქალთა გულთა მპყრობელს, ეს არ უნდა შემშლოდა და ყველაზე სუფთა და ხალისიანები მოგართვი- მერე წინა კარი გამოაღო და ღიმილით გახედა- გთოვთ მემ..
-ვაიმე გიო-ღიმილი გადაეფინა მეგის სახეზე, წამებში დაიკავა გიომ მის გვერდით ადგილი- ძალიან მომწონს.
-ანუ არ შემშლია და სწორად ავარჩიე- გიომ გაიღიმა- ნუ არც შეიძლება შემშლოდა, შენ ხომ ჩემი ხარ და იმდენი გამოცდილება მაქვს.
-მოიცა და რამდენი წლის ხარ?- სერიოზულად კითხა გიომ?
-ნუ ჯერ 19-ის, მალე გავხდები 20-ის, ამას რა მნიშვნელობა აქვს?- თითქოს შეურაცყოფა მიაყენოსო და გაბუსულმა გაიყვანა მანქანა ეზოდან, მერე კი ღიმილით დაამატა- ისე ჩემნაირებს ასაკს არ ეკითხებიან.
-როგორ შენნაირებს?- ღიმილს ვერ მალავდა მეგი.
-აი ჩემნაირ სიმპატიურებს.
-ჩემო გიო, გიო- ღიმილით თქვა და ყვავილებს დააცქერდა.
-აბა საით?- გიომ წამით გახედა და მერე ისევ გზას მიუბრუნდა - ამათმა დიდი ხანია ისწავლეს მოძრაობა?
-კარგი რა აქ სულ ასეა- ისევ ღიმილიანი იყო მეგის სახე- სადაც შენ გინდა.
-კარგი, იყოს ნება ჩემი დღეს- ღიმილით გადახედა გოგოს
-მერამდენედ ხარ საქართველოში? კარგად იცი გზები, ახლაც გამიკვირდა ჩიხით რომგადმოჭრი- გაკვირვება ვერ დამალა მეგიმ.
-თემოსთან შეთანხმებით ოფიციალურად მესამედ, ისე მგონი უკვე მეშვიდედ- ბოლო სიტყვები ჩუმად თქვა თითქოს ვინმე სხვა უსენს და ა უნდა მან გაიგოსო.
-მეშვიდედ?- გაიკვირვა მეგიმ.
-ხო მეშვიდედ, - გაუღიმა გიომ- თემურთან ა წამოგცდეს ხომ? თორე საჯარო კონტროლს დამიწესებს, მერე მოგიყვები ყველაფერს.
-აბა რა, იმდენი რამ გვაქვს სასაუბრო.
-რადგან სასააუბრო გვაქვს, მაშინ მშვიდი წყნარი ადგილი გვინდა ხომ ასეა?- გიომ გაუღიმა და ვერის აღმართს მიუუახლოვდა. მალევე გააჩერა მანქანა და მეგისაც ანიშნა გადავიდეთო, მაგრამ მან დაასწრო და კარი გაუღო, მეგის თვალები გაფართოებული ქონდა.
-ეს ჩემი საყვარელი კაფეა- გიოს შეანათა თვალები.
-ვიცი და ჩემიც.
-რაა? - მეგის გაოცება, გაკვირვება და სიხარული ერთად გამოეხატა.
-წამო, შევიდეთ და ჩავუჯდეთ, ვიჭორაოთ, ვნახოთ როგორ გამიძლებ- გიომ გაუღიმა ხელი გადახვია და კაფსკენ წაიყვანა.
...........................
აი, ჩემი სიურპრიზი... არ მეელოდით ხომ? აღიარეთ.. ვიცი არ მელოდით. არც მე.. ბიბო, ხომ დაგპირდი? მგონი ავასრულე კიდეც ხომ ასეა? მაბედნიერებთ მე თქვენ. ძალიან მიყვარხართ. წინა ბოლო სიტყვაობაში რომ გამომრჩით გული დამწყდა, ახლა უნდა ამოვწერო და ყველა უნდა მოგიხსენიოთ, ქეთა, ნინი, დარინა. ანნე სად წავიდა ერთი? უჩვეულო, ნი ნა, მაპატიეთ თუ გამომრჩით მაინც. და მადლობა მათ, ვინც კითხულობს და არ ვიცი, ციფრები თავისას ამბობენ. მაბედნიერებთ მე თქვენ. და ამ თავზე რომ მითხრა პატარაა, ერთი თვე კიი არააა სანამ არ მეტყვით სამი სიტყვაც გვეყოფაო, არ მოვალ. (თავში ამივარდა ვითომ?)
ისევ თქვენი ფეხ მოტეხილი ტეროოო...