დილით თავის ტკივილი მაღვიძებს და ვდგები, მაგრამ კვლავ საბანში ვიფუთნები და აღარც სამსახური მახსოვს და აღარც... ლაშა ვთქვა? არა, არა! ეს ადამიანი ყოველთვის მახსოვს! თვალებს ვხუჭავ და ვცდილობ დავიძინო. თორმეტ საათზე, დედაჩემის ხმა მაღვიძებს:
-სოფია, დაგაგვიანდა!-მაღვიძებს მადონა.
-სად?-ვამბობ და უკან ვტრიალდები.
-რა სად? სამსახურში!-მეუბნება დედაჩემი.
-რაა, სამსახურში? რომელი საათია?-ვკითხულობ და ფეხზე ვდგები. დედაჩემის პასუხს არც ველოდები, ისე გავრბივარ აბაზანაში.
***
სოფია, სად ხარ აქამდე?-დიანა მეკითხება, სამსახურში შესვლისას.
-დამეძინა!-ვპასუხობ და ჩემს ადგილას ვჯდები.
-ბატონი ლაშა გიბარებს!-მეუბნება დიანა.
-ვინ?-მგონია, რომ მომესმა. ალბათ საყვედურებით ამავსებს, რატომ დაიგვიანეო!
-ვინ და ბატონი ლაშა!-მეუბნება ხმამაღლა.
-შევალ!-ხმადაბლა ვამბობ და ვდგები.
-წარმატებები!-მაძახებს დიანა. ნეტავ, ცოცხალი გამოვიდე და... კარებზე ვაკაკუნებ და ლაშას ხმა ისმის:
-მობრძანდით!-სახელურს ვწევ და შიგნით შევდივარ. კარებთან ვიტუზები და თავის მართლებას ვიწყებ:
-უკაცრავად, დამეძინა! მე...-ვცდილობ რაც შეიძლება, მეტი გასასამართლებელი რამ ვიპოვო.
-მაღვიძარა არსებობს!-უკმეხად იძახის ის.
-ვიცი!-ვბრაზდები მასზე.
-ხოდა თუ იცი, მითხარი დაბადების დღე, როდის გაქვს და გიყიდი!-გაბრაზებით ამბობს ბატონი ლაშა. კარგად იცის, რომ გუშინ ქორწილი იყო და დამეძინა. ვის არ მოსვლია?!
-დოსიეში ნახავთ, როდის მაქვს დაბადების დღე!-მეც გაბრაზებით ვპასუხობ. ლაშა ჯიბიდან მობილურს იღებს და რაღაცას აკეთებს. ჩემსკენ აბრუნებს და ჩემს ვიდეოს ვხედავ, სადაც ჩემი ცეკვის ,,ნიჭი" გამოვავლინე. ვწითლდები და აღარ ვიცი რა ვქნა. სასწრაფოდ უნდა გამოვართვა ეს ვიდეო და უნდა წავშალო! ლაშა დაჯდა და სიცილით უყურებს ვიდეოს. მისკენ მივდივარ და მობილურს ხელს ვტაცებ, მაგრამ უცებ ფეხი მიბრუნდება და მის კალთაში ვჩნდები.
-კარგი სავარძელია?!-ირონიით მეუბენბა ლაშა.
-ხელი გამიშვი!-ვფართხალებ მე.
-თავისუფალი ხარ!-იძახის ის. ახლაღა ვაკვირდები, მის ხელებს, რომელიც გაშლილია და ვხვდები, რომ ხელი გაშვებული ქონდა. ვდგები და კაბას ვისწორებ:
-იცოდე, ამ ვიდეოს წაშლი!-საჩვენებელ თითს მაღლა ვწევ.
-რომ არ წავშალო?!-მეუბნება და ისიც დგება.
-რომ არ წაშალო...-ვფიქრობ რა, მუქარა წავუყენო, მაგრამ ჩემი გონება, ხომ ბატონი ლაშა ამილახვრთან ყოფნისას, აღარ მუშაობს.
-ხო, ხო, რა აბა!-ირონიული სახით მიდგას წინ.
-მე...-თითებს ერთმანეთში ვხლართავ და ამასობაში ლაშა ჩემთან ახლოს ჩნდება და ისევ იგივეს იმეორებს რაც გუშინ, გუშინ წინ... მე კი ისევ გაათმაგებულად ვგრძნობ ტანში დავლილ ჟრუანტელს, სითბოს, სიამოვნებას... არ მინდა დამთავრდეს, მაგრამ მახსენდება, რომ მე მასზე გაბრაზებული ვარ!
-ხელი გამიშვი!-ვფართხალებ მე და როგორმე ვცდილობ თავი დავაღწიო.
-გაგახსენდა, რომ გაბრაზებული ხარ?-ირონიით მეუბნება ლაშა. ხომ შეიძლება, მის გამომეტყველებაზე სხვა რამ ვნახო, იროონიის გარეშე!
-დიახაც, გაბრაზებული ვარ!-ჩანთას ვიღებ და კარებისკენ მივდივარ.
-დღეს, რომ ადრე მოსულიყავი, გაიგებდი, რომ დღეს თათბირია, ამიტომ არ დაგავიწყდეს და დროულად გამოცხადდი!-მეუბნებდა და კარებს ვაღებ.
-ძალიან გეჩხუბა?-მეკითხება დიანა.
-თავხედია და მეტი არაფერი!-ვპასუხობ მე.
-უი, ხო დღეს თათბრია. -მაცნობს დიანა.
-ვიცი!-ვპასუხობ და კლიენტებს ვემსახურები.
***
თათბირზე შევდივართ და ლაშას ველოდებით. ცოტახანში ისიც შემოდის:
-ბოდიშს გიხდით, ლოდინისთვის!-თავის ადგილს იკავებს.-მინდა გაცნოტ, რომ თქვენი უფროსი შვებულებაშია და მის მაგივრადაც მე მივხედავ საქმეს!-გვეუბნება თანამშრომლებს.
-როგორ გაგვახარა!-დიანას ვუჩურჩულებ, უკმაყოფილოდ. თავს ვწევ და ყველა მე მიყურებს. სხვებმაც გაიგონეს?
-რამე პრობლემა გაქვთ, სოფია?-მეკითხება ლაშა.
-რა პრობლემა უნდა მქონდეს?-ვიცხადებ მე.
-მიზეზი თქვენც იცით, რატომ არის შვებულებაში და გუშინ სოფიას ცეკვამ ძალიან გვასიამოვნა.-ლაპარაკს განაგრძობს თანამშრომლებთან და ჩემს ხსენებაზე, სირცხვილისგან ვწითლდები. თანამშრომლები, ჩემი ცეკვის გახსენებისას იცინიან და თათბირს ვტოვებთ.
***
სამუშაო საათები მთავრდება და გარეთ გავდივარ. ლაშაზე ვფიქრობ და უცებ ძირს ვჩნდები. წავიქეცი და ფეხი ძალიან მტკივა. თვალებიდან ცრემლებს ვყრი და ჩემს ფეხს ხელს ვუსვამ. იმით, რომ ვიმართლებდი თავს ფეხი, არასდროს მომტეხა თქო, ახლა მომტყდა მგონი. ჩემსკენ მომავალ ლაშას ვხედავ და ცრემლები უფრო მატულობენ დენას. ხელში მიყვანს და თავის მანქანაში მსვავს.
-ძალაინ მტკივა! -ვტირი მე.
-დამშვიდდი!-მეუბნება ლაშა.
-მგონი ფეხი მოვიტეხე!-განვაგრძობდი ისევ.
-ექიმთან მიმყავხარ, დამშვიდდი!-მკაცრად მეუბნება ის.
საავადმყოფოს შენობასთან მანქანას აჩერებს და ხელში ავყავარ. ცოტახანში ექიმი მსინჯავს.
-ფეხი მომტყდა?-ვეკითხები და თან ლაშას ვუყურებ.
-საშიში არაფერია, დაჟეჟილობაა და მალამოებს გამოგიწერთ.-მეუბნება ექიმი.
-ანუ ფეხი არ მომტყდა?-სიხარულით ვამბობ მე.
-არა, დამშვიდდით!-მპასუხობს ექიმი. ლაშას კი ეცინება. რას ხედავს აქ სასაცილოს?
ლაშას გავყავარ და უკანა სავარძელზე მაწვენს.
-მალე მოვალ!-მეუბნება ის.
ჩავატარო გამოძიება მანქანაში? მაგრამ რა უნდა ვიპოვო ახალი?! რატომაც არა, გავიგებ რა სიმღერას უსმენს! იქნებ სხვა რამეც ვიპოვო! ფეხი მტკივა და ამიტომ ნელ-ნელა ტანს ვწევ. წინა სავარძლებისკენ ვიწევი და დისკებს ვიღებ. სახელებს ვკითხულობ: ,,1975," ,,DEPECHE MODE" ... კარგი გემოვნება გქონია, ლაშა ამილახვარო! ფანჯრაში ვიყურები და ლაშას ვხედავ, რომელიც კარებს აღებს. დისკები მეყრება და აღებასაც ვერ ვასწრებ. ლაშა წამლებს მაწვდის და ძირს იყურება.
-რამის ჩართვა მინდოდა!-თავს ვიმართლებ.
-ცოტახანიც მოგეცდია!-მეუბნებდა და სიმღერებს რთავს.
ფეხის ტკივილის მიუხედავად, ვგრძნობს სიამოვნებას, რომელიც ლაშას ყურადრებას მოაქვს.
-გმადლობ, ყველაფრისთვის!-ვეუბნები ლაშას.
-არაფრის!-მპასუხობს ის და ვაკვირდები.
ჩემი კორპუსისკენ შეუხვია და გამიკვირდა საიდან იცის. თუმცა, რა გასაკვირია! მაშნ, ნინიას და ლაშას საუბარს, რომ ვუგდებდი ყურს, შემამჩნია ალბათ.
-ამ სადარბაზოში ცხოვრობ?-მეკითხება ის.
-არა, მეორეში!-ვპასუხობ მე. მანქანის კარებს აღებს და სახლისკენ მივყავარ. ლიფტს იძახებს და შინგნით შევყავარ.
-ბოდიში შეწუხებითვის!-ვეუბნები ლაშას.
-არაფერია!-მეუბნება და თმაზე ხელს მისვამს. ლიპტის კარი იღება და ჩემი სახლისკენ ვიშვერ თითს. ზარს რეკავს და დედაჩემი აღებს კარებს:
-რა დაგემართა, სოფია?-მეკითხება და მერე ლაშას უყურებს.
-არაფერია, წავიქეცი! ეს ჩემი უფროსია, ლაშა!-ვაცნობ დედაჩემს.
-სასიამოვნოა!-ეუბნება ღიმილით, ლაშა.
-ჩემთვისაც!-პასუხობს შეშინებული დედაჩემი.-შემობრძანდით!
ლაშა შედის და თან მე შევყავარ.
-აი, აქ დასვით!-ხელს იშვერს დივნისკენ დედაჩემი.
-დარჩით ყავას დაგალევინებთ!-სთავაზობს დედაცემი.
-არა, არა უნდა წავიდე!-იძახის ლაშა.
-როგორ შეწუხდი და ყავაც აღარ შემოგთავაზოთ?!-ეუბნება დედაჩემი და სამზარეულოსკენ მიდის. აქ შექმნილ სიტუაციაზე მეცინება და ლაშას ვუყურებ.
-ფეხი გტკივა, შენ! -მეუბნება ის და სიცილს ვწყვეტ. დედაჩემი ყავით ხელში და ნამცხვრით შემოდის:
-მიირთვით!-სთავაზობს ლაშას.
-გმადლობთ!-ეუბნება ლაშა.
რა უცნაურია არა?! ჩემი უფროსი, რომელიც უფროსზე მეტია, ჩემთან სახლშია. არვიცი, თქვენთვის რამდენად უცნაურია, მაგრამ მე ესე მეჩვენება და ჩემტვის ის უფროსზე მეტია.
-------------------------------------------------------
ველი შეფასებას, ჩემო კარგებო!