-აბა დაიწყე- ღიმილით გახედა პირდაპირ მჯდარ გიოს
-საიდან დავიწყო?- ღიმილი მოეფინა გიოს
-გამოდის ჩემზე არც თუ ისე ცოტა ინფორმაცია გაქვს- თვალი ჩაუკრა მეგიმ
-ხო ეგ კი- ისევ გაიღიმა გიომ- რა შევუკვეთოდ? - მიმტანი მიუახლოვდა მათ მაგიდას.- მოდი დღეს ჩემი გემოვნებით ხოომ? - ისევ გაუცინა და ლოყა საყვარლად ჩატეხა, შემდეგ ოფიციანტს მიუბრუნდა- ორი ცივი ყავა და ორი დიდი ნაყინი.- უთხრა და ოფიციანტიც წავიდა.
-ოჰ, ანუ შენი გემოვნებით ხომ?- მეგის საოცრად გაუკვირდა და გაეხარდა, აქ რომ მოდის სულ ამ შეკვეთას აძლევს, მხოლოდ აქ აკეთებენ საშინლად გემრიელ ცივ ყავას.
-მოდი დავიწყოთ, მე შენი არსებობა დიდი ხანია ვიცი, ისე შემიყვარდი თავიდანვე, რომ არ მიგეღე ალბათ მოგკლავდი და ზედ დაგაკლავდი ჩემ თავს- გიომ ღიმილით მაგრამ სერიოზულად თქვა.
-საიდან დაიწყო ყველაფერი- მეგი სკამზე შესწორდა და გიოს გამჭირვალე თვალებში ჩაიკარგა.
-დედამ მომიყვა შენი არსებობის შესახებ, მე და დედა ვმეგობრბთ, იცი ძალიან უნდა შენი გაცნობა და ჩემზე მეტად ღელავდა აქ რომ მოვდიოდი, იცი? არც კი გაუკვირდა ,,ჩემი გიოო“ რომ დამიძახე, იქ იყო როდესაც დაგირეკე, ასე მითხრა: ,,მისი შვილი შეუძლებელია სხვაგვარად მოგქცეულიყოვო“. თუ კი შნი სურვილი იქნება რა თქმა უნდა მინდა გაგაცნო.
-ჯერ ჩვენ ხო?- მეგის სევდა დაეტყო სახეზე
-არა, მეგილო, არც კი იფიქრო რომ რაიმეს გაძალებ, საერთოდ არ გაიცნო თუ გინდა, ოღონდ შენ არ მოიწყინო, ოღონდ ეგ ტკივილი ისევ არ დავინახო კარგი?- გიოც დასევდიანდა, მეგის ხელებს დაწვდა და ფრთხილად მოიქცია მის ხელებში- ნახე ერთნაირი თითები გვაქვს, შენ ნაზი და სექსუალური, მე კი ძლიერი და მამაკაცური- თქვა გიომ და გლით გაუღიმა.
-მართლა 20 წლის ხარ?- ჩაეკითხა მეგი
--კარგი რა მეგილო კიდევ მაგას მეკითხები?- თითქოს გაიბუტაო გიო
-ისე საუბროობ, თითქოს ცხრა ცოლი გამმოიცვალე და ბავშვთა მთელი არმიია შენს უკან- აკისკისდა მეგი
-ეე, მოიცა ჩემნაირი სიცილი გაქვს, ნახემეც გავიცინო? - კითა გიომ და ხმამაღლა ახარხარდა, რამაც იქ მყოფთა ყურადღება მიიქცია- უი, ბოდიში, რაღაც ამბავს მიყვებოდა და თავი ვერ შევიკავე- ხმამაღლა განაცხადა
-გიო მოგკლავ, რეებს ამბობ- ღიილის შეკავებას ცდილობდა მეგი.
-დაიკიდე რა, რა განაღვლებს, აი შეხედე იქ ფანჯარასთან რომ ზიან- და ერთ-ერთი მაგიდისკენ გაახედა გიომ- დაგენაძლევები რომ სტაჟანი საყვარლები ვგონივართ- უთხრა და ისევ ახარხარდა, მეგის სახის დანახვაზე.
-კარგი რა გიორგი რეებს ამბობ?
-რა არა? გინდა გადავამოწმოთ?- კითხა გამომცდელად და წამოდგომას აპირებდა.
-არა, არ მინდა, აი ყავაც მოვიდა და გავაგრძელოთ- მიმტანმა ორი ყავა და ნაყინები დაალაგა მაგიდაზე.
-აბა მკითხე რა გაინტერესებს- სერიოზულად კითხა გიომ
-ღიმილი საშინლად რომ გიხდება იცი?
-ო, ეგ კი მე ხომ საშინლად სიმპატიური ვარ.- გაიღიმა გიომ და თვალი ჩაუკრა.
-კარგი რა რა მექალთანე იქნები წარმომიდგენია.
-არა ჩემი გული და სული უკვე დაკავებულია- თბილად გაიღიმა გიომ და თვალებში ვარსკვლავები აუციმციმდა.
-აუ, მართლა? სად ცხოვრობს? ვინ არის? ქართველია? რუსი? რამდენი წლის არის? რას საქმიანობს? როდის გამაცნობ? როგორია? რამდენი ხანია გიყვარს? მას უყვარხარ? აღმიწერე რა? ხო გამაცნობ?- უცებ მიაყარა კითხვები მეგიმ
-მეგილო- ისევ ხარხარი ატეხა გიომ- ამოისუნთქე რა სიხარულო
-კარგი რა დამცინი კიდეც? ისედაც შენ გიყურებს ყველა.- და მათკენ მოშტერებული რამდენიმე წყვილ თვალზე ანიშნა.
-ჯერ ეგ არა- სერიოზულად უთხრა გიომ და სკამზე შესწორდა- ასე მგონია რომ მთელი ცხოვრებაა ერთმანეთს ვიცნობთ, დიდი ხანია ერთმანეთი არ გვინახვას და ახლა ამ მონატრებას ვინაზღაურებთ.
-ყველა შესაძო ვარიანტი განვიხილე, როგორი იქნებოდა ჩვენი შეხვედრა, მაგრამ აი, ასეთი რეალური არც ერთი ვარიანტი არ ყოფილა. იცი როგორ მებედნიერები?- თვალებში უყურებდა მეგი და საოცრად მოწონდა ამ თვალებიდან წამოსული სითბო, რომელიც მთელ სხეულს მოდებოდა და გული შთანთქავდა.
-მეც მიხარია ჩემო ლამაზო გოგო, მიხარია და მიყვარხარ იმ დღიდან რაც გაგიცანი, რაც შენი არსებობის შსახებ გავიგე.
-სამწუხაროა რომ ამდენი დრო დავკარგეთ.
-ხო ეგ კი, მაგრამ თემურმა პირობა ჩამომართვა რომ მხოლოდ ის გეტყოდა ყველაფერს, მას უნდა ენახე ჯერ, მერე მე უნდა გამეცნი, ახლა რომ ჩამოვიდა ვუთხარი: ,,ან შნ თვითონ ეტყვი ან მე პირდაპირ მივალთქო“, ისედაც ქონდა გადაწყვეტილი ყველაფერი, მაგრამ მე უფრო დავაჩქარებინე.
-მიხარია კიდეც, გიო მითხარი რა ყველაფერი მომიყევი, როდის მნახე პირველად- შემდეგ მაგიდას დახედა- ვიცი რომ ეს ყველაფერი შემთხვევით არ არის და არც ის არის დამთხვევა რომ მე და შენ აქ ვართ.
-კი ნამდვილად, თოთხმეტის ვიყავი პირველად საქართველოშ რომ ჩამოვედი, ბებო გარდაიცვალა, დედაჩემის დედა- სერიოზულად დაიწყო გიომ თან თვალებში უყურებდა მეგის- მაშინ ვიცოდი შენს შესახებ, ისე მიხაროდა რომ გნახავდი, მაგრამ თემურმა მხოლოდ დამანახა შენი თავი, რამდენიმე დღე დავრჩით, მე კი ყოველ დღე მოვდიოდი შენს სკოლასთან, ჯერ მეზობელი მომყავდა, გზა არ ვიცოდი, მეოთრე დღეს კი მარტო მოვედი, ისეთი თბილი ღიმილი გქონდა მინდოდა მაშინვე მოვსულიყავი, ქართული კარგად ვიცი, არც აქცენტი მაქვს და არც რაიმე ნიშანი იმასა რომ აქ საერთოდ არ მიცხოვრია, სულ ქართულად ვსაუბრობთ სახლში, მეგობრებთან ნათესავებთან, ეს ჩვენი დაუწერელი კანონია. მერე მალე წავედით, ისე გული მეტკინა რომ ვერ გაგიიცანი, თემურთან კამათი მომივიდა პირველად.
-იჩხუბეთ? რატომ?
-იმდენად მინდოდა შენი გაცნობა, ჩემზე მეტად კი მას უნდოდა შენთან მოსვლა და ჩახუტება, ერთხელ დედასთან საუბარს შვესწარი, დედა როგორ ეუბნებოდა:
*თემურ ის შენი შვილია, უნდა იცოდეს შენ შესახებ
*გესმის მეშინია რომ ის პატარა ქალბატონი არ მიიღებს, დედამისს აღმერთებს.
*ნატოს შვილი ცუდი არ იქნება, ის მის შვილს სიძულვილს არ ჩაუნერგავდა, უნდა ნახო
*ვერა, არ შემიძლია, მისი უარყოფის მეშინია გესმის.
*მე ჩემი გითხარი და გიოს მაინც მიეცი უფლება და გაიცნოს, გაუცნობლად აღმერთებს
-აი იმ დღეს ვეღარ მოვითმინე და ლაჩარი დავუძახე, ,,არ შეგიძლია რომ საკუთარ შვილთან მიხვიდე და ნახო? ლაჩარი ხარ“ გამარტყა, მან პირველად გამარტყა, მან პირველად დამარტყა მის ცხოვრებაში, დავინახე როგორ აუკანკალდა ხელები, როგორ უჭირდა ფეხზე დგომა, დედა კი არ ჩარეულა, სიტყვაც არ უთქვამს, მაშინ მასზეც გავბრაზდი, მაგრამ მერე მივხვდი, რატომ მოიქცა ასე, ეს მე და თთმურს გვეხებოდა- გიოს სახეზე სევდა გამოესახა, ტკივილი და კიდევ რაღაც, ალბათ სინანული- ,,შენ არ იცი, მე რამდენ ნებისყოფად მიზია ის რომ მე მას გულში არ ვიკრავ, პატარა არ ხარ და შენ ეს უნდა გესმოდეს, ის ნაზია, არ მემეტება ამ ტკივილისთვის” -მითხრა და სახლიდან გავიდა.
მეგი გადაიხარა და მარჯვნივ ლოყაზე ნაზად ჩამოუსვა ხელი, იქ სადაც ალბათ თემურმა გაარტყა.
-ჩემი თბილი გოგო ხარ და რატომ გაქვს ხელი გაყინული?
-მე სულ ესე მაქვს- ღიმილით უთხრა მეგიმ
-ჩემი ცივი გოგო- გიომ ხელებში მოიქცია მეგის ხელები,- რატომ ვერავინ გათბობს?- თვალი ჩაუკრა და მრავლის მეტყველად გაუღიმა.
-ჯერ შენ უნდა მომიყვე რაღაცეები მერე მე- მეგის სახეზე ათასმა ფერმა გადაუარა.
-კარგი, კიდევ რა გითხრა- ისევ მეგის თითებს ეთამაშებოდა გიო
-მერე როდის ჩამოხვედი საქართველოში?
-მერე რამოდენიმე თვეში, გამოვიპარე- ჩუმად უთხრა გიომ
-რაა? თოთხმეტი წლის ბავშვი, მარტომ გადმოკვეთე საზღვარი?- თვალები შუბლზე აუვიდა მეგის.
-აუ, მეგუშ, ჩემში ეჭვი რატომ გეპარება ტო?- ჯერ სახე მოექუფრა მერე გაიღიმა- ხო მაგრად ვამბობ ტოს?
-ძაან მაგრად- ახლა მეგი აკისკისდა და ისევ რამოდენიმე მოშტერებული წყვილი თვალი მათი მაგიდისკენ.
-ჩუმად თორე გაგყვრიან- ღიმილით უთხრა გიომ- მე კი შენიშვნების მიცემას არ ვარ მიჩვეული, თან ჯერ საქართველოში არ მიჩხუბია.
-კარგი, ჩუმად ვარ- პირზე აიფარა მეგიმ ხელი, მერე ღრმად ჩაისუნთქა - როგორ მოახერხე აბა მითხარი.
-სკოლა გვაგზავნიდა, ბანაკებში, მეც ჩავეწერე, როგორც არასრულწლოვანს მშობლების ნებართვა მინდოდა, მათმა მინდობილობა გამიკეთეს, მე და რამოდენიმე ქართველი გამოვიპარეთ, ტრენერთან ვიღაც უცნობს დავარეკინეთ, ფული გადავუხადეთ დამპალს, მე ვიყავი პატარა, ყველაზე დიდი 16 წლის იყო, ოთხი დღე ვიყავით გზაში, ძალიან დაღლილები ვიყავით, ორი დღე გვეძინა, მერე შენ გეძებდი, მაშინ მასწავლებელთან დადიოდი, აქ მაღლა, მესამე ჩიხში, მე უკან დაგყვებოდი, მერე აქ გამოივლიდი და აი იმ მაგიდასთან ჯდებოდი, მე კი შენს პირდაპირ ვიჯექი და გაკვირდებოდი, მერე ვიღაც გოგო დადიოდა შენთან ერთად, საშნლად არ მომწონდა ძაან ძერსკი როჟა ქონდა, მერე მომეწონა.
-სალომე?
-ხო სალომე, მერე გავიგე სახელი, ძაან საყვარელი ცხვირი აქვს- თქვა გიომ და ჩუმად გაიცინა
-დაანებე თავი, ავარიის მერე ტკივა ეგრე- გაბრაზდა მეგი
-არა რა მეგუშ, ცუდად არ მითქვამს, შენს თავს გეფიცები
-კარგი ხომ ვიცი, - გაუღიმა მეგიმ- ოღონდ მასთან ერთად არ თქვა თუ არა, ცხვირის გარეშე დარჩები.
-კარგი, არ ვიტყვი, ეს მხოლოდ შენ გითხარი, ასეთი სიმპატიური ცხვირის გარეშე რომ დავრჩეე საოდაობა იქნება.
-კარგი ხო, ჩემო სიმპატიურო, განაგრძე.
-სულ გიყურებდი ხოლმე, იმდენად მინდოდა შენთან მოსვლა რომ სულ თითებს ვიჩამდი ხოლმე. მერე მე წავედი, ერთი წელი ვერ ჩამოვედი, თემურს ჯამრთელობის პრობლემები ქონდა, ვერ მოვახერხე ის ათი დღე გამომენახა, დედას მასთან მარტოს ვერ დავტოვებდი, მერე ცოტა გამოკეთდა და სამსახურში როგორც კი გავიდა ბილეთი მივუტანე და საბუთები, რომელზეც ხელი უნდა მოეწერა, რომ საქართველოში გამოვეშვი.
-მარტო წამოხვედი?- გაოცდა მეგი
-ხო, ისევ მარტო, მაშნ დანისლული თვალებით შემომხედა და უსიტყვოდ მთხოვა შენი არ ნახვა, მეც უსიტყვოდ დავთანხმდი. შენ ისეთი ლამაზი დამხვდი, ისეთი ჰაეროვანი რომ ლამის აჩრდილად ვიქეცი, განა მარტო მე? ვიღაც დაგყვებოდა უკან, მივხვდი რომ გიცავდა.
-მე? ვინ?- გაოცდა მეგი
-არ ვიცი- ღიმილით უარყო გიომ.
-ვიცი რომ იცი?
-მაინც ვერ გეტყვი- ასევე ღიმილით უთხრა.- მაშინ იმ წამს საშნლად შემშურდა მისი, ის იმდენად ახლოს გყავდა რომ შეუძლებელი იყო მე ესე ახლოს მოვსულიყავი, მერე კიდევ რამდენჯერმე ჩამოვედი, გაკვირდებდი და გხედავდი, თითოეული შენი ნაბიჯი ვიცოდი. ახლა ხომ საერთოდ ყველა ვიცი. მერე მეგობრებს ვთხოვე, მე რომ მივდიოდი ისინი რჩებოდნენ, აქ გავიცანი ქართველები დავმეგობრდით.
-გამაცნობ?
-აბა რა, ყველას უნდა გავაცნო შენი თავი, ჩემი არსებობა გაგიმხილეს და ახლა წინ რა დამიდგება?
-ბოლოს როდის იყავი ჩამოსული?
-მშინ ბებო რომ გარდაგეცვალა, იმდენდ მინდოდა მოსვლა, შენი ცრემლები მკლავდა, მეც ისევე განვიცადე, როგორც შენ, იმდენად მინდოდა მოსვლა რომ ბიჭბი მაკავებდნენ. თმურს ვეჩხუბე, მან დრო დამითქვა და ცოტა დავმშვიდდი.
-ჩემი გიო- მეგის თვალზე ცრემლი აკიაფდა
-ახლა არ იტირო, რა გთხოვ.
-არა, არ ვტირი- გაიღიმა მეგიმ- მერე?
-მერე ახლა ჩამოვედით დროებით, თმური ჩამოვიდა შენს გამო, იცოდა რამე სისულელეს ჩავიდენდი შენს გამო და ჩამოვიდა.
-გიო სიმართლე მითხარი როგორაა?
-მკურნალობს, მკურნალობს, მკურნალობს.- თავი ჩახარა გიომ.
-ვიცი, ამასაც გაუძლებს. ის ძლიერია და ისევ მიმატოვოს ამის უფლებას არ მივცემ.
-შენ ხომ ჩემი გოგო ხარ? უარს ხომ არ იტყვი ჩემზე?- გიოს სახეზე სევდა გამოეხატა
-არა, გიო, შენ მუდამ ჩემი გიო იქნები- გაუღიმა მეგიმ
-ვიცი რომ სამედიცინოში ასე თუ ისე ერკვევი, თემურს დონორი ჭირდება, როგორ იქნება ეს ყველაფერი ამიხსენი... რა ოპერაციაა?
-ღვიძლი შეიძლება დაზიანდეს, დაავადნეს c ჰეპატიტის, ალკოჰოლური ციროზისა და კიდევ რამდენიმე შემთხვევაში, ჩვენ ალკოჰოლურ ციროზთან გვაქვს როგორც ჩანს, გადანერგვის დროს შეიძლება საფრთხე შეიქმნას, საშიშია: ღვიძლფგარეთ არსებული ბაქტერიული და სოკოვანი ინფექციები. დაზიანებული ღვიძლი ჯანსაღით უნდა შეიცვალოს, არც ისე რთული, მაგრამ საკმაოდ საყუადღებო ოპერაციაა.
-ანუ დონორის გამოჩენას ველით მხოლოდ როგორც ჩანს- ცოტა შვებით ამოისუნთქა გიომ
-ხო, კარგია, სწორი ცხოვრების წესი ჭირდება და ყველაფერი კარგად იქნება.
-მადლობა ჩემო გოგო.
-წამო წავიდეთ სადმე -მეგიმ ღიმილით გახედა
-რაა? სად? მოიცა შენ პრინცზე არაფერი გითქვამს და აი მაგ ბეჭედზე- გაუღიმა გიომ და ბეჭდიან თითზე მიუთითა.
-კარგი რა? როგორც ვატყობ ყველაფერი იცი?
-მე ვიცი, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მე შენიდან არ მინდა მოვისმინო რა ხდება.- გაუღიმა და თვალი ჩაუკრა გიომ.
-კარგი ხომ- გაუღიმა მეგიმ და რაღაც დეტალების გამოკლებით სრულად მოუთხო ყველაფერი.
-ძალიან მიხარია რომ ბედნიერი ხარ- თვალი ჩაუკრა გიომ.
-ახლა უკვე ორმაგად ბედნიერი ვარ რადგან შენც მყავხარ.
-მიდი უპასუხე შენი პრინცი რეკავს ალბათ- გაუღიმა გიომ და მეგის ამღერებული ტელეფონისკენ მიუთითა.

..............
ოო, ნუთ ტეროოომ ისევ ახალი თავი ატვირთა? ნუთუ პუნქტუალურად იქცა? ნახეტ, მესად უკკვე ზედიზედ დადებული მესამე თავი... ეს რას მოესწროო ისტორიიააა...
მადლობა ჩემო კარგებო და ლამაზებო რომ მამხევებთ გვერდით მიდგახართ და გიყვარვართ. მადლობა იმ სიყვარულისთვის თქვენგან რომ ვგრძნობ. თქვენი თითოეული სიტყვა ჩემთვის დიდი სტიმულია, სწრაფვა უკეთესობისკე.
დამ... დამ... დამ... ვუახლოვდებით დასასრულს ჩემო კარგებოო... მგონი არ გაგიკვირდებათ ხოომ?
მიყვარხართ მე თქვენ...
კიდევ ერთხელ თქვენი ფეხმოტეხილი ტეროოო