ქორწილიდან ზუსტად ერთი თვე გავუდა.... ზუკა და ნატა წვეულების შემდეგ პირდაპირ აეოპორტში წავიდნენ და ერთთვიანი დასვენება მოიწყეს პარიზში....
მიშო და ლიზა კი სვანთში წავიდნენ ერთი თვით...
გიო და ეთომაც იქორწინეს ოღონდ ყველასგან მალულად და ეხლა რაჭაში არიან რამდენიმე კვირით დასასვენებლად...
უნივერსიტეტი დამეწყო და ისევ გაწამაწია მაქვს... დილით ბექას მივყავარ უნივერსიტეტში, შესვენებაზე გამომივლის და რადგან გოგოები თაფლობის თვეში არიან ან სახლში მივყავარ ანდაც სამსახურში და მის კაბინეტში ახალ-ახალ რაღაცეებს აღმოვაჩენ ხოლმე...
-აუ მარიამ როდემდე უნდა ვიცადოთ?
ისევ მის კაბინეტში ვიჯექი და ლექტორის მიერ მოცემლ დავალებას ვასრულებდი..
-რაზე მეკითხები?
ისე ვკითხე თავი არ ამიწევი...
-მარიამ, ქორწილზ გეუბნები... ყველანი დავაოჯახეთ, ანამარიაზე არც იფიქრო ჯერ...
თითის აწევით გამაფრთხილა და საბუთებუ გვერდხე გადადო...
-ამმ ისე დროა მივხედოთ უკვე სამზადისს... მინდა რომ ოცდაორ ოქტომბერს ვიქორწინოთ...
გაღიმებულმა ვუთხარი და კალთაში ჩავუჯექი...
-კი მაგრქმ იქამდე ერთი თვეა..
მომაბეზრებლად გააქნია თავი და ხელები წელზე მომხვია..
-მართალია, მაგრამ მინდა რომ ქორწინების ზუსტად ექვსი თვის თავზე გამოგყვე... მინდა ეს დღე ჩემთვის ყველაზე ბედნიერი დღეების რიცვში პირველ ადგილას იყოს..
ღიმილით ვუთხარი და აბრჭყვიალებულ თვალებში ჩავხედე...
-და ბევრია ეგეთი დღე მეტრეველების ასულო?
-შეიძლება ეგრეც ითქვას... უფრო კონკრეტულად კი ის დღეები რაც შენთან გავატარე..
კიდე ბევრს ვილაპარაკებდით, რომ არა ბექას ამღერებული ტელეფონი..
-ხო დედა... -... - კი რა ხდება ხო მშვიდობაა? -....- კარგი კარგი თხუთმეტ წუთში მანდ ვართ...
უცებ წამოდგა და გარეთ გავარდა... დაფეთებული გავყევი უკან და მანქანაში ჩავჯექით..
-რა ხდბა?
ანერვიულბულმა დავიწყე ლაპარაკი და ღვედა დავეჯაჯგურე....
-არ ვიცი დედამ დამირეკა რაც შეიძლება მალე მოდითო..
უცებ მომაყარა და მანქანა დაქოქა.. ზუსტად თხუთმეტ წუთში სახლში ვიყავით და ნანას ველოდებოდით...
მაგიდის თავში იჯდა და ხელებს ნერიულად ისრესდა...
ოდნავ წამობერილი მუცლით იჯდა თათული და როგორც ყოველთვის ვაშლს ჭამდა...
ანამარია მის გვერდზე იჯდა და მუცელს ღიმილით ეფერებოდა... ნიკაც არხეინად იყო და ბექას გაქანებული უხსნიდა რაღაცას...
დაძაბული მხოლოდ ნანა და გია იყო...
რაღაცი თქმა უნდოდათ და ვერაფრით ამბობდნენ..
-რატომ დაგიძახეთ.... - წყნარად დაიწყო ლაპარაკი გიამ და ყველას სათითაოდ გამოგვხედა... - ბიზნესის გამო ადრე ხშირად გვიწევდა ხოლმე საზვარგარეთ წასვლა მე და ნანას... ორი კვირით სამი კვირით და ასე შემდეგ, მაგრამ ამჯერად სულ სხვა პრობლემაა... გვიწევს წასვლა, მაგრამ არ ვიცით რამდენი ხნით.... შეიძლება ეს სამუდამოდაც იყოს ან მხოლოდ რამდენიმე წელი, თვე , კვირა დღე... არ ვიცი საქმეზეა დამოკიდებული....
-და ჩვენ რა შუაში ვართ აქ?
გაოცებულმა ამოილაპარაკა ნიკამ და მამამის გადახედა...
-მინდა რომ თქვენც წამოხვიდეთ...
იმ წუთში რა დამემართა ვერ ვიტყვი... რა თქმა უნდა სხვა შემთხვევაში გავიხარდებოდა მათთან ერთად სადმე წასვლა, მაგრამ ამ წუთში ეს ყველაზე ნაკლებად მინდოდა... ამის გარდა მართლა ყველაფერს მოველოდი... არ ვიცოდი რა უნდა მექნა და ბექას შეუმჩნევლად მოვუჭირე ხელი ხელზე..
მანაც ნელა გადმომხდა და თავ ოდნავ დახარა...
-მე და მარიამი არ მოვდივართ...
ხმა ჩამწყდარმა ამოილაპარაკა და ნელა შეხედა ჯერ გიას და მერე ნანას...
-ვერც მე და თათული
ნიკამაც უცებ მიაყარა და სათითაოდ გადახედა...
-კი მაგრამ რატომ?!
ხმის კანკალით იკითხა ნანამ და ბექას შხედა..
-მე და მარიამს ქორწილი გვაქვს ერთ თვეში და ნამდვილად არ მინდა ამ მნიშვნელოვანი დღი უცხოეთში აღნიშვნა...
უცებ ჩამოაყალიბა ბექამ და ხელი გადამხვია....
-თათულის ვიზას არ მცემენ ორსულობის გამო, ამიტომ მას მარტო ვერ დავტოვებ...
არც ნიკა ჩამორჩა და თათულის მორიგი ვაშლი მიაწოდა...
ამჯერად ყველამ ანამარიას გავხედეთ, რომლის თვალებშიც სრული ქაოსი იყო...
თან უნდოდა წასვლა, თან არა....
-მე... მე....
-ანამარიას მე დავიტოვებ თუ წამოსვლა არ უნდა..
უცებ მივუხვდი ანამარიას ფიქრებს და თვალი შეუმჩნევლად ჩავუკარი...
დიდხნიანი "თათბირის" შემდეგ როგრც იქნა დავითანხმეთ, რომ ანამარია ჩემთან დარჩენილიყო და თვითონ წასულიყვნენ...
შუაღამე იყო ბიჭები ნანას და გიას აცილებდნენ, ჩვენ კიდე სახლში ვიჯექით და გაბერილ თათულის ვეთამაშებოდით, როცა კარი აკომ შემოგლიჯა და ქარიშხალივით ჩაგვიქროლა...
- სასტავს გაუმარჯოს, ბიძას ცხოვრებასაც, ჩემ სიცოცხლესაც და იმ სამ წყვილს რომელიც ეხლა შმოგორდება....
უცებ ჩამოარაკრაკა და კარებისკენ გაიხედა...
სამივე გაბერილები დამიდგნენ წინ და უაზროდ მიცინოდნენ....
-მოიცა თქვენ.... ჰა... ისა... ო...ორსულად... ბავშვი... დეიდა.... მა..მამიდა?
დაბნეულმა ამოვილაპარაკე და ხელების ქნევა დავიწყე...
-ხო მარიამ ხო...
ღიმილით დამეთანხმა ნატა და პატარა გაბერილ მუცელზე ხელი მოსვა..
-აააააა რა მაგარიაა....
ბოლოხმაზე ვიყვირე და სათითაოდ გადავეხიე სამივეს...
დიდხანს ვიჭორავეთ და ბოლოდ ყველას ერთად მიგვეძინა სავარძლებზე....
დილით რომ გავიღვიძე ლოგინში ვიწექი და სამზარეულოდან სასიამოვნო სურნელი გამოდოდა... უცებ მოვიწესრიე თავი და ქვემოთ ჩავედი...
გოგოები დივანზე ისხდნენ და ტელევიზორს უყურებდნენ... ბიჭები კი სამზარულოში ტრიალებდნენ და მათ სურვილებს ასრულებდნენ...
ძლივს მივაღწიე ბექამდე, რომელი ბიჭების შემყურე სიცილით იხეოდა...
-შენ რა გაცინებ ცოტა ხანში შენც მოგიწევა ესე სირბილი...
ყურში ვუჩურჩულე და ყურის უკან კოცნის კვალი დავუტოვე...
-მგონი დროა უკვწ ვიმუშავო მაგაზე ბოლო ბოლო ექვსი თვეა ვძლებ...
უცებ მომახალა და ხელი რომ აეცდინა ზუკას ამოეფარა...
-ოხ ბექა ბექა...
-ბექა ბექა კი არა დაავლე ეხლა გოგოებს ხელი და წადი კაბის საკიდლად 15 დღე დარჩა ქორწილამდე...
საკრედიტო ბარათ გამომიწოდა და სამზარეულოდან გავიდა..
მეც უკან გავყვი და გოგოება წინ დავუდექი..
-აეყარეთ ხუთივე და წამოდით კაბა მაყიდიეთ...
-მოიცა რა რისი კაბა ნახე რა მაგარი ფილმია..
სიცილი მითხრა ეთომ და ეკრანს გახედა..
-მოიცა რა კაბა?
უცებ გაიაზრა რა ვთქვი და ტელევიზორი გამორთო..
-საქორწინო კაბა, მე და ბექა ხელალა ვქორწინდებით თხუთმეტ დღეში...
ამაყად გამოვაცხადე და გოგოებს გადავხედე რომლებიც კაებში იდგნენ და მელოდებოდნენ...
-ბექა ჩევენ წავედით და შენხ მიხდე საქმეებს.
გასვლისას დავუბარე და კარები გამოვიხურე...
თითქმის ყველა მაღაზია მოვიატე და ჩემი სასურველი კაბა ვერსად ვერ ვიპოვე..
-მგონი მივაგენი..- უცებ წამოიყვირა ლიზამ და კაბა ხელში მომაჩეჩა - მიდი მოიზომე..
უნდა ვაღიარო, რომ ნამდვიად ის იყო რაც მინდოდა...
გრძელი, ზურგ ამოღებული, წინ კი ლავიწის ძვლებამდე დახურული... გიპიურით და გრძელი შლეიფი...
გოგოები კარგა ხანს ვერ იკავებდნენ ემოციებს და ათასგვარ ბგერებს ისვრიდნენ...
ბოლოს როგორც იქნა გამოვიყვანე მაღაზიებიდან და სახლებში ჩამოვარიგე...
ბექა სხვა საქმეების გაკეთების უფლებას არ მაძლევდა, ამიტომ ვიჯექი სახლში და ხან რას ვაკეთბდი ხან რას....
ქორწილის წინა დღეც დადგა..
ბექა სახლში გააძევეს მე კიდე ოთახში შემიშვე და დილამდე გამოსვლა ამიკრძალეს..
შუაღამე იყო და ჯერ კიდევ მომავალ ბედნიებაზე ვფიქრობდი კარებზე რომ დააკაკუნეს..
-შემოდით...
წნარად ამოვილაპარაკე და კარბს მივაშტერდი...
-აუ მარიამ შენთან დავიძინებ რა..
კარებში ანამარია შემოვიდა და კედელთან აიტუზა...
სიცილით ჩავიჩოჩე გვერდზე და ადგილი გავინთავისუფლე...
ისიც ღიმილით მომიწვა და ხელები მუცელზე შემომხვია...
-მარიამ, მაპატიე რა ჩვენი პირვლ საუბრისთვის... იმდენად გაბრაზებული ვიყავი, რომ ასე მგონა ყველას მოკვლა შემეძლო... მეგონა რომ რაღაც ურჩხული იყავი, რომელსაც ჩემი ბედნიერება არ უნდოდა და ძალიან შემზიზღდი.. მაგრამ პირველად რომ დამეხმარე და გამაანალიზებინე რა ხდებოდა მართლა ძალიან შემეცვალა შენზე წარმოდგენა... არ მგონა თუ ესეთი იქნებოდი.. ხო მაპატიებ?
აცრმლიანებული თვალებით გადმომხედა და უფრო მაგრად მომხვია ხელები..
-ყველაფერი დიდი ხინის წინ გაპატიე
ჩუმად ვუთხარი და შუბლზე ვაკოცე....

დილით რომ გავიღვიძე ოთახში არავინ იყო.... კაბა გამზადებული იდო და ბედნიერებისგან გამეღიმა....
უცებ მოვიწერიგე თავი და იქვე დატოვებული თეთრი ხალათი შემოვიცვი...
კარები გავაღე თუ არა მაშინვე გაიგე ნანას ხმა და ყურებამდე გამეღიმა...
-ნანა დეიდა ჩამოხვედი?
გადავეხვიე და ლოყაზე ვაკოცე..
-ხო შვილო აბა ამ დღეს გამოვტოვბდი?
მიდი იბანავე და მალე მოვლენ ვიზაჟისტები და მერე შენი გიჟი ქმარი..
ღიმილით "გამაგდო" ოთახში და საქმეებს მიუბრუნდა...
ნახევარ საათში ოთახი სავსე იყო უცხო ხალხით...
ზოგი თმას მიკეთებ, ზოგი მაკიაჟს და ზოგიც ფრჩხილებს...
-ათ წუთში აქ იქნებიან..
თავი შემოყო ანამარია და უარესად ამაფორიაქა..
კაბაზ ბოლო შტრიხებიც გავასწორე და ღრმად ჩავისუნთქე...
ნელი ნაბიჯებით გავედი გარეთ და სტუმრებით სავსე სახლს მოავლე თვალი..
როგორც კი ბექა დავინახე გამეღია და პირდაპირ მისკენ წავედი..
უსიმპატიურესად გამოიყურებოდა შარვალ კოსტუმში...
-ულამაზესი ხარ.
ყურში მიჩურჩულა და შეუმჩნევლად მაკოცა.
-შენც ასევე
არც მე ჩამოვრჩი და გავუღიმე...
ჯვარი სამებაში დავიწერეთ...
ეკლესიის ეზოში შესვლისთანავე ათას ადამიანის მზერა ვიგრძენი და უფრო ავივსე ბედნიერებით და სიამაყით რომ, ბექა გასვიანი მხოლოდ მე მეკუთნოდა...
შემდეგ იყო ტრადიციუი სუფრა, სადღეგრძელოები, ცეკვა და ასე შემდეგ...
შუა ქორწილიდან გამოვიპარეთ და თბილისის ქუებში მთელი სისწრაფით მივიოდით..
შესვლისთანავე ბექამ კარებზე მიმაწება და მონატრებულ დაეწაფა ჩემ ბაგეებს... კაბა ერთი ხელის მოსმით მომაშორა და ოთახი კარები ფეხით მიხურა....
იქ ამბები იყო მოყოლა ნამდვილად არ ღირს...