ერთი მსუბუქი მოძრაობა და უკვე სამშვიდობოს ხარ,ხალხში ატეხილი ჩოჩქოლისგან თავდაღწეულმა ღრმად ჩაისუნთქა და ხელჩანთა მარჯვენა იღლიაში ამოიდო,მსუბუქი ნაბიჯებით დაუყვა კიბეებს,უკან ბუნძულით მიჰყვა ორი მამაკაცი,მანქანის კარი გაუღეს და ისიც თავმომწონედ დაბრძანდა
-ახლა საით ქალბატონო ანნა-მარია,-მიუგო ქალს მძღოლმა და წინ დამაგრებულ სარკეში ჩაიჭყიტა,მის ფერცვლილ კანს და აღშფოთებულ სახეს აკვირდებოდა
-სახლში,-უთხრა და მშვიდად გადაწვა საზურგეზე,მძღოლმა მორჩილად დაუქნია თავი და გასაღები გადაატრიალა,-მამა მელოდება,-დააყოლა და ჩანთა გახსნა
-მამათქვენს ძალიან მნიშვნელოვანი რამ აქვს სათქმელი და ამიტომ მოგიწიათ დროზე ადრე ჩამოფრენა
-ვიცი,-მკვახედ მიუგო მან და ტუჩზე იკბინა,-უჩემოდ აღარ შეუძლიათ ყოფნა და საქმეს გადააბრალეს,-ფრუტუნებდა გულმოსული
-ასე არაა ქალბატონო,ოდნავ მაინც ეცით პატივი მამათქვენს
-მამაჩემს თუ მის პატივმოყვარეობას ან რეპუტაციას,რომელიც არამყარი შენობასავითაა,-ჩანთიდან წითელი ტუჩსაცხი ამოიღო და ოდნავ გადაისვა ტუჩზე
-ძალიან გთხოვთ,წითელ საცხს ნუ იყენებთ,ვიცი ამას მის გასაღიზიანებლად აკეთებთ მაგრამ თქვენს თავმოყვარეობასაც ეცით პატივი და იყავით ის ვინც ხართ,სხვისი ჯიბრში ჩადგომა არაფერს გარგებთ მითუმეტეს მამის
-ლექციას ნუ მიტარებ დავით შენ გევალება ჩვენი ადგილზე მიყვანა გზაში ლაყბობა არაფერს მოგცემს,-ირიბად გაუღიმა და ჩანთა შეკრა,დავითმა ძლიერად მოუჭირა საჭეს ხელები და კიდევ უფრო მძლავრად მიადგა ფეხი გაზსს,ისე,რომ ანა-მარია შექანდა,აქეთ-იქით დაიწყო ხტუნვა და წივილი
-ჩემი სიკვდილი გინდა?,-ღაოდა ბოლო ხმაზე
-არა აუტანელი ქალი მინდა შინ მალე მივიყვანო,არ ინერვიულოთ ყოფილი მრბოლელი ვარ და ნაადრევი სიკვდილი არ მოგელით,-ანა-მარიამ კოპები შეკრა,ხელები შემოიწყო,ტუჩები წინ გამოზნიქა და გაბუსხული ბავშვის სახე მიიღო,დათოს გაეცინა და გაზს ოდნავ უშვა ფეხი,სახლიც ახლოს იყო უკვე
-მე აუტანელი არ ვარ,-ჩაილუღლუღა მანქანიდან გადასვლისას და მთელი ძალით მიხურა კარი,ისე,რომ მინები შეზანზარდა,ამაყად აუყვა კიბეებს და კართან დადგა,დათო შორიდან უყურებდა და მის ქედმაღლურ ქცევაზე სიმწრით იცინოდა,სახელურს ხელი ვერ მოკიდა,ტანში დაბურძგლა,-"ვინ იცის რამდენმა შეახო ხელი,-ჩაიდუდღუნა მან,ხელსახოცი ამოიღო და ზარის ღილაკს ოდნავ შეახო,შიგნიდან ფაჩუნის ხმა მოესმა,მალევე წინსაფარიანმა გოგონამ გაუღო კარი
-ანა-მარია,როგორ მიხარია,რომ ჩამოხვედით ქალბატონო
-მეც მიხარია ტასო,-გაუღიმა და შევიდა,წინ კახა გადაეღობა
-როგორ გამახარე,რომ არ მიუკადრისე,-შემოხვია ხელები შვილს
-ეგ მეორედ არ თქვა მამა,ძალიან მომენატრეთ,-მიელაქუცა ისიც
-საღამოს შენს ჩამოსვლას ავღნიშნავთ,ვიცი არ გივარს მაღალ წრეში გამოჩენა მაგრამ ზოგჯერ საჭიროება მოითხოვს
-რადგან ეს ყოველივე ჩემთვის გააკეთეთ,სხვა რა გზაა,-შეიშმუშნა და მამის მკლავებიდან განთავისუფლდა
-დავითმა გზაში,ხომ არ გაგაწვალა
-არა კომფორტულად ვიმგზავრე,-გვერდულად უთხრა და თან ფანჯარაში გაიხედა,მისი დანახვა უნდოდა მაგრამ დათო იქ აღარ იდგა სადაც დატოვა,-ისე უფრო უკეთ,რომ აგეღწერა
-რას უწუნებ?,-გაოცდა კახა
-დათო რატომ აიყვანე,ის სად გაუშვი საბა,მსვენიერი მძღოლი იყო
-რა გინდა ანიკო,რომ დაგირეკე ხომ გაგაფრთხილე სხვა დაგხვდება თქო
-არაფერი რა უნდა მინდოდეს,წავალ დავისვენებ გადავიღალე,-თავი დახარა და ფრატუნით აუყვა კიბეებს
-კიდევ უფრო გაზრდილხარ,გალამაზებულხარ დედა,რომ გხედავდეს იამაყებდა
-მხედავს მა,-პატარა უმანკო ბავშვივით უტხრა და ასვლა გააგრძელა,-საღამომდე
-საღამომდე,-მიუგო მანაც.

ანნა-მარიას ძილით ისარგებლა და დათოსთან გავიდა სასაუბროდ
-რატომღაც ჩემს სვილს თვალში არ მოუხვდი კარგად,ეცადე ფრთხილად იყო
-ვეცდები ბატონო კახა,-გვერდულად გაუღიმა დათომ,-ახლა ხომ აღარაფერი საშიშროება არ ემუქრება,სიწყნარეა
-ამით რისი თქმა გინდა დავით
-წავალ და საღამოს მოვალ,როდესაც სტუმრები მოვლენ და თვალს შემოვავლებ სიტყვაციას,არ მინდა რაიმე გამეპაროს
-კარგი როგორც იტყვი შვილო,ეს შენი საქმეა-თვალი ჩაუკრა მან.
თავი დაუკრა დავითმა და მანქანაში მოკალათდა კახა კი ისევ უკან შებრუნდა.
ამასობაში მოსაღამოვდა კიდეც,ბინდი ცამოწვა ირგვლივ,ანნა-მარიას საჭირო ნივთები ოთახში დაუხვდა და არც თუ უკმაყოფილო დარჩენილა,როდესაც გამოეწყო,ხავერდოვნად დაუყვა კიბეებს,როგორც მას სჩვევია,სტუმრები უკვე შეკრებილიყვნენ,შრაშუნობდნენ და ერთმანეთთან ლაყბობით თავს ირთობდნენ,კახას გაეღიმა,როდესაც მისი მშვენიერი ქალიშვილი იხილა,ანნა-მარია აუღელვებლად ათვალიერებდა სტუმრებს,მათ სამოსზე ეღიმებოდა,ყველას როგორ დახვეწილად და გრაციოზულად ეცვა,სიცილად არ ჰყოფნიდა დიდი რაოდენობის სამკაულები,ხელზე მოისვა ხელი,შერცხვა თითქოს მისი სიტიტვლე რადგან ყველას რაღაც სამკაულით ჰქონდა დამშვენებული,კარგახანს ისრესდა,ლავიწის ძვლებს, ყელს სანამ დავითის შეხება არ გამოაფხიზლა
-კარგად ხართ?,-აღელვებული ჰქონდა ხმა,-აქ რატომ შეყოვნდით,-ხელი ძლიერად მოკიდა მკლავზე,ანნა-მარიამ შეუბღვირა და ცივად გააშვებინა,მშვიდი ნაბიჯებით წავიდა წინ და სტუმრებს მიესალმა,დათოს არ ესიამოვნა მისი მოპყრობა და გაბრაზებული გავიდა სახლიდან.
-კარგად ხარ შვილო?,-კითხა კახამაც
-კი მამა,რაიყო ყველამ პირი შეკარით?-ცერებულად გაეღიმა მას
-არა ფერი არ გადევს და ავღელვდი,-დაუმოწმა კახამაც
-არაფერია,-შეუბღვირა ანნამ და ხალხს სთხოვა ყველა სუფრასთან დამსხდარიყო.

-გარეთ რატომ ხარ შემოდი,ხო ყველაფერი რიგზეა?,-დავითი სიგარეტს ეწეოდა და შემოგარენს ათვალიერებდა,როდესაც კახამ შეაჩერა
-კი სიწყნარეა,ალბად გოგამ გადაიფიქრა თქვენი ქალიშვილის მოტაცება
-ჩუმად ანნამ არ გაიგოს,მერე ყველაფერს მიხვდება
-ის არ გიტქვამთ,რატომ არ გინდათ,გაჰყვეს ცოლად,თქვენზე ორმაგად შეძლებულია
-აქ ფული და ძალაუფლება არაფერ შუაშია,ახლა ახსნის დრო არ მაქვს რაც იცი ისიც საკმარისია
-მცველად ვმუშაობ და ახსნა განმარტებას ვითხოვ
-ამ დროისთვის შენ მძღოლი ხარ,ზედმეტი კიტხვები არ გინდა,შენც გაირთულებ ამით საქმეს,ახლა სახლში შევიდეთ,ანნამ არ მინდა ინერვიულოს,სტუმრებთ მარტო დავტოვე,-წარბები შეჭმუხნა და შიგნით შესვლა დააპირა,როდესაც მობრუნდა და თავით ანიშნა შემომყეო,დათოც მორჩილად მიჰყვა უკან.
ანნა-მარიას სახე შეუწუხდა მის დანახვაზე,ვერ აიტანა კაცი,რომელმაც რამდენიმე საათის წინ სახლში მოიყვანა,პირველივე დანახვაზე სიძულვილი და აგრესიის დიდი მარაგი ჩაეწვეთა მის ტანში,გონებასა თუ ტვინში,მისი ყოველი ჩუმი და იდუმალი,ამოუცნობი მოძრაობა აღიზიანებდა,დათო ცივად გადაჰყურებდა სუფრასთან მსხდომთ,წამით მზერა ანნაზე გადაიტანა,ერთხანს აკვირდებოდა მის შეფაკლულ ლოყებს,ბროწეულისფრად მოელვარე ტუჩებს,გონებაც ეშვებოდა სხვაგან მაგრამ,ძალისხმევით ისევ უკან რეალობაში ბრუნდებოდა.
-კაცის მკვლელივით იყურება მამა ჩვენი მძღოლი,-ჩასჩურჩულა ანნამ და ფეხები დააბაკუნა,ლუკმის ღეჭვით შეჰყურებდა და ეგონა მის წინ მკვლელი იდგა,-გავიდეს მაშინებს,-ხრიწინა ხმით უთხრა და დათოს დაუბღვირა
-რას გადაეკიდე ამ დათოს,პატარა ბავშვივით იქცევი უკვე ანნა,25 წლის ხარ რით ვერ გაიზარდე,-გაუწყრა კახაც
-უსულო საგანივით დგას,დაჯდეს მაინც
-არ უნდა და ნუ დააძალებ,-წამომდგარი ანნა შეაკავა კახამ
-არა,-შეეწინააღმდეგა და სუფრიდან წამოდგა.
დათოს წარბები კეფაზე გადაუვიდა მის წინ ანნა,რომ აესვეტა
-დაგვდე მძღოლო პატივი და შემოგვიერთდი,-ცერებულად მიუგო მან
-არ მინდა,თქვენ მიირთვით,-მშვიდად მიუგო დავითმა,ანნა უკმაყოფილო დაბრუნდა სუფრასთან
-ვაღიარებს უსულო საგანი არაა,რადგან ლაპარაკოს ესეიგი სუნთქავს მაგრამ,რომ შია სახეზე ვატყობ,ჩემი ერიდება?,-უცბად ეშმაკს ანგელოზის ფრთები გამოესხა და დათოსთან მიფრიანდაო,ანნა წამიერად შეიცვალა,ამ ანგელოზივით,რაც ალბად ღვინის ბრალი იყო.
ხან უფრთო ანგელოზი ,ხანაც ეშმაკი,ასეთი იყო ანნა-მარია.
ძლივს აჰქონდა თავი კიბეებზე,ფეხებს ვერ იმორჩილებდა,მისი ცოდვით დაიწვა დათო,შუა კიბეზე წამოეწია და ასვლაში მიეხმარა
-ქალს არ შეშვენის ასე გამოთრობა,-მისი ნათქვამი ჩაესმა ანნას და თვალები,რომელთაც ძლივ-ძლიობით ახელდა გაუფართოვდა,არ ესიამოვნა დათოს ნათქვამი,ხელები ზიზღით შეაშვებინა და გზის გაგრძელება დაუხმარებლად გადაწყვიტა მაგრამ,ყველაფერი კრახით დასრულდა,დავითი,რომ არა ალბად ხალიჩის გორგალივით ჩამოგორდებოდა კიბეებზე,ძლიერად დაიჭირა,დაცვის მიზნით,რომ აღარ გაეშვა ხელი ხელში აიყვანა და ისე მიიტანა ოთახამდე,კარი ფეხით შეაღო,შუქიც დიდი წვალებით და ქოშინით აანთო,ოთახი მოათვალიერა,დაზვერა და საწოლზე ფრთხილად დააწვინა,ფეხსაცმელები გახადა და ფეხები აუკეცა,ამის შემდეგ უკვე სრულიად დამშვიდებული გავიდა ოთახიდან,გასვლისას შუქიც ჩაუქრო.

დილით თავი ისე უფეთქავდა ეგონა მიწისძვრა იყო,კრუსუნებდა და საწოლიდან ადგომა ეზარებოდა ჭირივით.
-ანნა-მარია,საუზმეს აქ მოგართმევთ,-მიუგო ოთახის კართან მდგომმა ტასომ
-თუ არ შეწუხდები,თორემ დღეს ადგომის თავი ნამდვილად არ მაქვს,-ამოიკრუსუნა და თვალები მილულა,ტასომაც აღარ დააყოვნა და ოთახიდან გავიდა,კიბეზე ჩადიოდა,როდესაც დათომ შეაჩერა
-ქალბატონი ანნა როგორაა?,-ინტერესიანი თვალები მიაპყრო მას
-ადგომა არ უნდა,თავი უსკდება და მოთქვამს,დამავალა საუზმე ოთახში ავუტანო
-შენ გაამზადე და მე ავუტან,-ტასოს გაოცება აღებეჭდა სახეზე მაგრამ,თავი დაუკრა და დარჩენილი საფეხურებიც ჩაიარა.

ანნამ ფეხების ბაკუნის ხმა გაიგო და ოთახში ტასოს სემოსვლას ელოდებოდა მაგრამ,მის წინ სინით ხელში სულ სხვა პიროვნება დადგა,თვალები აენთო და სახე დაემანჭა
-საუზმობის ყოველგვარი სურვილი დამეკარგა,-იღრინებოდა საწოლიდან
-მინდოდა მომეკითხეთ როგორ იყავით,გუშინ დოზას გადააჭარბეთ
-შენი შეხსენება არ მჭირდება ისედაც ვიცი,რომ ბევრი მომივიდა,-ტუჩები გვერდულად მოიქცია მან,-დამღალა მათმა გაუთავებელმა ლაპარაკმა და ვარჩიე დროზე ადრე გავცლოდი,-შუბლი გაეხსნა და კმაყოფილებით აღიჭურვა
-საუზმობაში ხელს არ შეგიშლით,მე მხოლოდ თქვენი ამბავი მაინტერესებდა,დავდებ და გავალ,-მშვიდად მიუგო დათომ და სინი ტუმბოზე დადო,-დიდხანს არ იწვეთ ჯამრთელობისთვის არაა სასარგებლო,-ბოლოს მაინც თავისი გაიტანა,ანნამ კოპები შეკრა,ცივად ახედა მძღოლს და საუზმეს დახედა
-შეგიძლია გახვიდე,დამღალა შენმა ფილოსოფოსობამ,-შეუღრინა და სინი ფეხებზე დაიდო,დათო არ შეპასუხებია,სახეზე ღიმილ მოფენილი გავიდა ოთახიდან,ანნას კი ათასი ლანძღვა და მყრალი სიტყვები ამოუვიდა პირიდან,როდესაც იგი გავიდა,რომ მოესმინა ალბად გული ხეთქავდა.

შუადღე მოვიდა და საწოლიდან ჯერაც არ ამდგარიყო,დატო კი ელოდა რადგან მნიშვნელოვან საქმეზე უნდა წაეყვანა,გამწყრალი ბურტყუნებდა,-"ეს თავქარიანი ლაწირაკი ვინ მომიჩინა,"-ბრაზდებოდა ანნაზე,რომ აღარა და აღარ ჩამოაღწია ანნამ დაბლა,კახამ ააკითხა
-მძღოლი გელოდება რატომ არ დგები,-მკაცრი ხმა ჰქონდა კახას
-ავდგები,-შეუბღვირა ანნამ და საწოლზე წამოჯდა
-თხუთმეთ წუთში დაბლა იქნები,-უთხრა და კარი ძლიერად გაიხურა,-"რა ყველა ცოფიანი ძაღლივით იღრინება,"-ჩაიბურტყუნა და საწოლინადან წამოხოხდა.
15 წუთში უკვე მანქანასთან იყო,დათომ კმაყოფილი სახით აათვლიერა,საკმოდა ელეგანტურად და მადისაღმძრელად გამოწყობილი ანნა და მანქანის კარი გაუღო.

-სად მივდივართ?,-როდესაც დავითიც მოკალათდა კითხა ანნამ
-მამიდაშენთან მან მოგიწვია,შენი ჩამოსვლა,რომ გაიგო,მომიტევეთ თქვენი ჩამოსვლა,რომ გაიგო მომეზადა რათა სათანადოთ დაგხვედროდათ
-ისევ მაღალი წრე და ქედმაღალი ხალხი,-ჩაიბურტყუნა თავისთვის მაგრამ,დატომ ერთორ სიტყვას მაინც მოკრა ყური
-ვის სიამოვნებს თავისნაირი ნახვა,ისე იქცევით დ არიყავთ ხალხს,თითქოს თქვენ მათნაირი არ იყოთ,ამაყი,ძირს,რომ არ იყურებით რადგან ეს სიმდაბლის მომასწავებელია,ცხვირს,რომ უბზუებთ,თქვენზე დაბლა მდგომს,-ანნას სახე აეწვა
-როგორ ბედავ ჩემთან ასე ლაპარაკს,არაა შენი საქმე მე დაბლა ვიყურებ თუ მაღლა,თუ არ გინდა სამსახური დაკარგო,ენაკ კბილი დააჭირე,-მის ნათქვამზე დავითს გაეღიმა
-რომ იცოდე ვის ელაპარაკები მასეთი ტონით ხმას არ ამოიღებდი,-ყელი მოიღერა მან და ძრავი აამუშავა
-სულ მდაბალ და უჟმურ ადამიანს,-ბუტბუტებდა ანნა და დაბურულ მინებში იჭყიტებოდა,-თუმცა ლამის მამაჩემი ტოლი ხარ და გუნებაც მაგიტომ გაქვს მყრალი
-იცი მაინც რამდენის ვარ?
-კი,-თავი დაუქნია ანნამ,-40,ნუ არ გეტყობა მაგრამ ასე მომახსენეს
-სანდრო წყაროდანაა ეგ ინფორმაცია კი 40 წლის ვარ და ესეც საკმარისი უნდა იყოს,იმისთვის,რომ უფროსთან ზედმეტი არ ისაუბროთ,-მკაცრი სახე მიიღო დათომ და საქარე მინას მიაშტერდა.ანნა გატრუნული იჯდა და დარჩენილი გზა ხმას აღარ იღებდა.
-ჩემი პატარა თოჯინა,-სახე გაბრწყინებული თვალებ ამღვრეული გადაეხვია ლალი ძმიშვილს,-რამხელა გამხდარხარ,ის პატარა თოჯინა აღარ ხარ,აეროპორტში,რომ ვაცილებდით და ცრემლებს ვწმენდდით,-დათოს გაეღიმა ლალის ნათქვამზე
-წარსულის გახსენება არაა საჭირო,-დაიმანჭა ანნა,-ბიძია ხომ სახლშია,-დააყოლა ბოლოს და სახლში შეიჭრა,სავარძელში მოკალათებული მამაკაცი,რომ დაინახა მისკენ წავიდა,იგი წამოდგა და ანნა ძლიერად ჩაეხუტა
-ცეროდენა მოსულა,-თმაზე უსმევდა ხელს
-ბიძიკო მომენატრე,-ამღვრეული თვალები მიანათა ანნამ,-შენ ერთადერთი ადამიანი იყავი ვინც მიგებდა,რჩევებს მაძლევდა შენი დარიგებები დამაკლდა იქ, ჩემო თბილო ბიძიკო
-შენ შემოგევლოს შენი ბიძიკო,საძაგელო აქამდე არ უნდა ჩამოსულიყავი?,-ანნას სახე მოეღუშა
-ვცდილობდი მაგრამ,იქაც იმდენი საქმე იყო,ახლა მამაჩემმა დაიჟინა და მის გამო ჩამოვედი
-კახას სიტყვა ისევ ფასობს,-თქვა ირაკლიმ და ლალის გახედა,სახე გვერძე მოექცია მას,-სანამ სტუმრები მოვლენ,შენთვის მამიდამ ოთახი მოამზადა მიდი შვილო დაისვენე გამოიძინე
-სანდრო სადაა,-კითხა ანნამ და ლალის გახედა
-გასულია საქმეზე მალე მოვა,შენ კი დაისვენე,-თვალი ჩაუკრა ირაკლიმ,-შენს მძღოლსაც გამოვუყოფთ ცალკე ოთახს,ცოდოა მასაც სჭირდება დასვენება
-მე საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს,-ეშმაკურად ახედა ბიძამისს და სარივით დარჭობილ დათოს ააყოლა თვალი.

ოთახთან იდგა,როდესაც კარის ხმა გაიგო,კიბესთან მიცუცნულდა და კარის გაღებას დაელოდა,ირაკლი და ლალი ჯერ კიდევ შესასვლელში იდგნენ
-რა ხდება,აქ რატომ ხართ?,-შემოსულს მათი იქ ყოფნა გაუკვირდა
-სანდრო შვილო სტუმარი გვყავს
-ვინ?,-წარბები აუთამაშდა სანდროს,თითებს ტკაცა-ტკუცი გაჰქონდათ
-შენი ბიძაშვილი ანნა,-უთხრა ირაკლიმ და გაიღიმა,სანდროსაც გაეღიმა და ძალიან გაუხარდა ახალი ამბის ცნობა
-ახლა სადაა?,-გახარებული წავიდა მათკენ
-ისვენებს შვილო,დაღლილია ნამგზავრი,-სიტყვსი დასრულება არ დაცალდა ირაკლის ანნა სანდროს წინ იყო ატუზული და საწყალი თვალებით შეჰყურებდა
-ანუნი,-შემოსძახა და ხელში აიტაცა,-ჩემი ანუნი ცოტა დამძიმებულა,-რდოესაც დასვა ხელები გაავარჯიშა,-ისევ ის პატარა ანუნი წარმოვიდგინე,ეს კიდევ ქალი ყოფილა,-გაეღიმა სანდროს
-სულ 15 წლის ვერ ვიქნები მამიდაშვილო,-დაეჭყანა ანნა,-შენც რამხელა გამხდარხარ,ჩემო დიდო ძამიკო მომენატრე,-და კიდევ ერთხელ შეეფსკვნა სანდროს,მანაც ძლიერად შემოხვია ხელები
-მეც მომენატრე სულელო,რომმა შენი თავი წაგვართვა
-არ წაურთმევია მე აქ ვარ,-კისკისებდა ანნა
-ვიცი გხედავ მაგრამ,ძალიან გაგიტკბა ალბად იქ ყოფნა,აქ ცამოსვლა რას მივაწეროთ?
-ვის სანდრინიო ვის,-წარბები აათამაშა მან და ხელები გადააჯვარედინა,სანდრომ განერვიულებულმა გახედა ლალის და ირაკლის,ანნას შეეშინდა მისი ხასიათის ასეთი ცვალებადობა,-რა მოხდა?,-აღელვებული ხმით ჰკითხა მან
-არაფერი ფერია,წადი შენ მერე ამოვალ და რაღაცას მოგიყვები,-თვალი აუთამაშდა სანდროს,როდესაც იტყუებოდა ყოველთვის მარჯვენა თვალი უთამაშებდა,ეს ერთგვარი რეფლექსი იყო,რიტაც ძალიან უჭირდა რამის დამალვა,ამიტომ ანნას თვალი აარიდა,თავი დაღუნა და მისაღებში შევიდა
ანა კი გაბუსხული,პატარა ბავშვივით აუყვა კიბეს და ოთახის კართან აიტუზა,ვერ გადაწყვიტა შესულიყო თუ არა,სანდროს სახე,რომ ახსენდებოდა შიში იპყრობდა,ოთახში შესვლა ვერ შეძლო,აკანკალდა,გამწარებული დაიწყო ხელებით მკლავების ტანის სრესა და ჩუმად ჩუმად ჩვიდა ისევ კიბეებზე,დათოს ოთახისკენ,ფრთხილი ნაბიჯებით წავიდა და კარი შეაღო.
-რა საყვარელია ეს უჟმური,-გაიფიქრა მან,როდესაც საწოლის თავთან დადგა და პირდაპირ დასცქეროდა მძინარე მძღოლს,რომელსაც ემბრიონის ფორმა ჰქონდა მიღებული და ტკბილად ეძინა.
-აქ რაღაც ხდება,რატომ ჩამომიყვანა მამაჩემმა ასე საჩქაროდ,შენ არ იცი?,-ჩურჩულებდა თავისთვის,კი უნდოდა ახლა დატოს არ სძინებოდა მაგრამ,ასე ახლოს მასთან ვერ მივიდოდა და ვერც ამ კითხვებს დაუსმევდა,ან რატომ იყო მის ოთახში,რა შუაში იყო მძღოლი
-შინაგანი ხმა მეუბნება,რომ შენ რაღაც იცი,ვიცი და მოგიწევს მითხრა
რა გინდა,რომ გითხრათ?,-მძინარემ ამოულუღლუღა,ანნა შეკრთა და ოთახიდან გასვლა დააპირა,როდესაც ხელი დაუჭირა დავითმა და მისკენ შეატრიალა
-აქ რატომ ვართ,არ მომწონს ეს ამბავი,ჩემი ბიძაშვილი აღელვდა ჩემი დანახვისას,არ მოეწონა მამაჩემის გამო,რომ ჩამოვედი ,-თვალები აემღვრა მას,დავითი ეცადა გაეღიმა,რომ ანნას საკუთარი ნათქვამი სისულელე ჰგონებოდა,ახლა იმას ვერ ეტყოდა,რომ მისი მძღოლი კიარა მცველი იყო,აი მისი ჩამოსვლის მიზეზი კი არც მან იცოდა,რატომღაც არასწორ საქციელად თვლიდა კახას ქმედებას,რომში უფრო დაცული არ ეყოლებოდა?,ვიდრე აქ სადაც გოგას ხალხი ნაბიჯ ნაბიჯ დაჰყვებიან და უთვალთვალებენ
-დამშვიდდი არაფერი ხდება,დაღლილი ხარ და გეჩვენება ყველაფერი
-არ მეჩვენება,-ცივად გააშვებინა ხელი და სლუკუნით გავიდა ოთახიდან,დათოც გაჰყვა თან რათა არ უნდოდა აღელვებული და ანერვიულებული ანნა ბიძამისს და სანდროს ენახა.
-რა გატირებს?,-საწოლის კიდესთან იდგა დათო და თავზე უსვამდა ხელს ანნა-მარიას,-ხომ აგიხსენი,რომ არაფერი ხდება,უბრალოდ მოენატრე შენს სანათესაოს და ბატონმა კახამ გადაწყვიტა ისევ საქართველოში დაებრუნებინე
-სუ,გაჩუმდი შენც მათნაირი თვითმარქვია ხარ,ნუ მატყუებ და დაფიცებაც არ გაბედო,რომ მართალს მეუბნები,-ცრემლები შეიშრო მან და საწოლიდან წამოდგა
-არ ვაპირებ დაფიცებას,არც მტკიცებას რაც არის იმას გეუბნები შენ არავითარი საფრთხე არ გემუქრება,შეგიძლია ახლავე წახვიდე უკან თუ ასე გაწუხებს აქ ყოფნა,-თავი ჩაქინდა დავითმა და კიდეს მოსცილდა,-ცრემლები შეიმშრალეთ და დაბლა ჩამოდით გელოდებით,-მკაცრად მიუგო და გასვლა დაააპირა
-როცა მოგეხასიათება თქვენობით მომმართავ და როცა არა შენობით
-მაპატიეთ ქალბატონო,ხანდახან მავიწყდება,რომ ჩემზე მაღლა მდგომს ვესაუბრები,ამით არ მიიჩნიოთ,რომ გამცირებთ არა უბრალოდ,თ_ებით საუბარი რატომღაც ასე პატარა ადამიანთან მიჭირს და მადლობას მოგახსენებთ,თუ ყოველ საუბარზე არ დამაყვედრით როგორ მოგმართავ-თ,- მკაფიოდ წარმოთქვა და ოთახიდან გავიდა,ანნა გაბრაზებული დაჯდა ისევ საწოლის კიდეზე და ხელებში ჩარგო თავი.

მთელი სახლი სტუმრებით გაივსო,მორთულ მოკაზმული ხალხი,აქეთ იქით დაიარებოდა,უხალისოდ ჩაიარა კიბეები,გაიარა შემოსასვლელი და მისაღებში შევიდა,მის დანახვაზე ყველას ღიმილი მოეფინა,მამაკაცებმა თავიც კი დაუკრეს,ანნა-მარია ამაყად წავიდა წინ,თვალებით დათოს ეძებდა,ამ გარემოებაში მხოლოდ ის აღმოჩნდა მისთვის ყველაზე ახლობელი,შიშმა აიტანა,წამიერად გაჩერდა,ვერც ბიძამისს ხედავდა,მკლავზე ძლიერი ხელი იგრძნო და შეკრთა,მთელი სხეული შიშმა მოცვა,მისკენ შებრუნდა და ყველაფერმა გადაიარა,როდესაც ყბა მოქცეული დავითი დაინახა
-რა შეშინებული სახით მიყურებთ?,-შუბლი შეჭმუხნა დავითმა
-სანდრო სადაა?,-აქეთ-იქით დაიწყო თვალების ცეცება,-არც მამიდა ჩანს,არც ბიძა და მამიდაშვილი
-დაწყნარდი,ვერ ხედავ მოდიან,შენ,რომ დაადე თავი და გამოხვედი,ყველა ერთად უნდა ცამოსულიყავით ამიტომ მოხვდი ამ გაუგებრობაში
-ისევ შინაურული მიმართვა,-იღრინებოდა ანნა
-ერთხელ მაინც არ შეგიძლია ასაკის შესაფერისად მოიქცე?,-გაწყრა დათო,-25 წლის ქალი ხარ თუ ბაღი ახლა დაამთავრეთ ბავშვო?,-ანნა საშინლად გამწარდა და კარგა,კოხტად დააბიჯა ქუსლიანი ფეხსაცმელი,დათო დაიამნჭა მაგრამ,არც თუ შესამჩნევად,აიტანა ის ტკივილი რაც ორიოდ წამის წინ ქუსლის შეხებამ მიაყენა
-ზედმეტები მოგდის,-მკაცრად მიუგო დავითმა და გასცილდა,ანნა ისევ დარჩა მარტო სანამ მისიანები კიბეებიდან ჩამოვიდნენ.

-ხომ არ მოიწყინე?,-მიუახლოვდა სანდრო და წელზე მოსვია ხელები
-არა ძამიკო რა მომაწყენდა,აქ იმდენი გასართობი სათამაშოა თანაც მოძრავი და არც თუ ისე შეუხედავი,-სახე დაბრეცილი ესაუბრებოდა ანნა სანდროს და იღიმოდა
-დავითს ვეძებ ხომ არ გინახავს?
-არა,-მხრები აიჩეჩა მან,-წეღან ჩემს უკან იდგა და ახლა სად გაქრა არ ვიცი,რამე მოხდა?,-ცალი წარბი აზიდან მან და ტუჩები დაებრიცა
-არა არაფერი ისე მაინტერესებდა,-ნაალადევად გაუღიმა მან,-მე გავალ შენ ირაკლისთან მიდი,-,როდესაც სანდროც გაეცალა ანნას ცხვირ ჩამოქნილი წავიდა ბიძამისკისკენ და მათ გვერდით დაუდგა.

-მოვა?,-მანქანასთან მდგარ დავითს ჰკითხა სანდრომ,ანერვიულებული ხმით და მხარზე დაადო ხელი,დათო შეიშმუშნა,მაჯები აამოძრავა და სანდროსკენ შებრუნდა
-შესაძლებელია,არ ვიცი,სტუმრებს შორის საეჭვო ვერავინ შევნიშნე,ყურადღება მიაქციე,ანნას ზომას არ გადაამატეოს,მერე სისულელეს მოროშავს და სტუმრებს ააღელვებს
-ნუ ღელავ დათო,მივხედავ,მადლობ,რომ ასე გვეხმარები შენგან ვალში ვართ,საკუთარ მამას ასე დაუპირისპირდე საოცარია პირდაპირ
-არ გვინდა ამაზე საუბარი სანდრო,გთხოვ სანამ გარეთ ვარ თვალყური ადევნე,მე ცოტახნით გავალ ახლოსაც შემოვავლებ თვალს და მოვალ,ხოლოდ დაიმახსოვრე ისე გაართე,რომ გადავავიწყდე და ძებნა არ დამიწყოს
-წადი შენ,ყველაფერს ჩემს თავზე ვიღებ,იმ ნა.....რ კაცს, ჩემს ანგელოზს არ დავუთმობ,-ძლიერად ჩაუბარტყუნა მხარზე ხელი და შებრუნდა უკან.დავითი კი მანქანაში მოკალათდა და შემოგარენის თვალიერება დაიწყო.
ისე გადაერთო ანნა ხალხთან საუბარში,რომ დავითი არც კი გახსენებია,სანდროსაც აღარ მოუწია ტყუილის მოფიქრება,ისეთის,რომლის დაჯერებასაც ჯერ თავად შეძლებდა მერე კი ანნას დააჯერებდა,თუ სახეზე არ ეტყობა ადამიანს,რომ იგი სიმართლეს ამბობს ვერც სხვა ადამიანი დაიჯერებს ამას.
მშვიდად იჯდა დივანზე,ზურგით მიყრდნობილი და ღვინოს წრუპავდა შამპანიურის ჭიქაში მუქ წითლად,რომ ელვარებდა,გვერდით მიუჯდა სანროც და მასთან ერთად დაიწყო სმა
-ბევრი არ მოგივიდეს ,-სტაქანის გამორთმევა სცადა მან მაგრამ,ანნა გაუძალიანდა,ლამის ხელებში შეემტვრათ სერვიზი,თუმცა სანდრო ვერას გახდა,იგი ჯიუტად უჭერდა სტაქანს , ხელის გაშვება არ უნდოდა
-ეს ერთადერთი რამ,რაც მავიწყებს თუ ვინ ვარ,-ლუღლუღებდა,ლოყებ აჭრელებული და ყლუპ-ყლუპად სვამდა წითელ სითხეს,რომელიც გონებას უთიშავდა და თვალებში ბინდი წვებოდა უკვე
-სხვა რამითაც შეიძლება დაივიწყო,თუ ვინ ხარ,-მკაცრად მიუგო სანდრომ და კოპები შეკრა,-თუ არ გინდა,რომ მაწყენინო მომეცი სტაქანი,-ხელი გაუწოდა და ელოდებოდა,როდის მისცემდა მაგრამ,სანამ დარჩენილიც არ გადაკრა მანამ არ დაუბრუნა
-კმაყოფილი ხარ?,-როდესაც,სტაქანი უკვე ხელთ ეპყრა სანდროს უთხრა ანნამ და ბორძიკით წამოდგა ფეხზე,მან ხელი შეაშველა
-დათო მომკლავს,-ჩაიბურტყუნა სანდრომ
-ვინ მოგკლავს?,-ჩააშტერდა ანნა თვალებში და მათი დახამახამების უფლებც კი არ მისცა,ისე უდრეკად აკვირდებოდა,-ან რატომ უნდა მოგკლან,-ისე ძლიერად მოიქნია ხელი,სანდრომ ვეღარ შეიკავა და ანნა დივანზე გაიშოტა,ის კი იდგა და იცინოდა,-იქნებ გამასწორო,-შეუბღვირა მარიამ,სანდროც დასერიოზულდა და ანნა ისევ ფეხზე წამოაყენა
-ნუ მიძალიანდები დაუმორჩილებელო ქალბატონო,ოთახამდე უნდა აგიტანო
-შენი ატანა არ მინდა ძამიკო,მე თავად მოვახერხებ ასვლას,-წარბები აზიდა,მხრებში გაიმართა და ფართოდ გახელილი თვალები მიაპყრო არასერიოზული გამომეტყველების მქონე მამიდაშვილს
-როგორ ახვალ,ოთხით,სამით თუ ორით?,-ბოლო ხმაზე ხარხარებდა სანდრო,-ვერ ვიტან ჯიუტ ქალებს
-მე კი არასერიოზულ კაცებს
-ოჰ,შენ ხომ მყავხარ თვით სერიოზულობა,-არ ჩერდებოდა სანდრო
-სუფთა ჰაერზე,ჩქარა-წამოიყვირა ანნამ და მხარი გაჰკრა სანდროს,შემოსასვლელამდე ბორძიკით მიაღწია და კარი გააღო,საღამოს გრილმა სიომ მის ნახევრად მოტიტვლებულ ტანზე განისვენეს,ტანში დაუარა,ქარის შეხება,რომ იგრძნო,აწითლებული ლოყები და ცქმუტავი სახე,მედიდურად შეჰურებდა ლამპიონებით განათებულ ეზოს,ფეხი გადაგდა,ზღრუბლს უნდა გადასცდენოდა,როდესაც სანდრომ ხელი სტაცა და უკან შეაბრუნა
-ხელი გამიშვი,სუფთა ჰაერზე მინდა,-უყვიროდა ანნა
-ერთად გავიდეთ,-ძლიერად მოკიდა ხელი სანდრომ და გარეთ გაიყვანა
-ჩემი მძღოლი სად ჯანდაბშია,სახლში მინდა,-ლუღლუღებდა ნამთვრალევი და ხან ერთ შუქურას ხან მეორე შუქურას ეცეკვებოდა ვალსს.
-მოდი დავსხდეთ,-უთხრა სანდრომ და გაზონის გვერდით ჩამოკიდეულ დიდ საქანელაზე ჩამოჯდა,რომელიც გვერდებზე დეკორატიული ყვავილებით იყო მორთული,ბარბაცით მივიდა ანნა სანდრომდე და გვერდით დაეხეთქა,კიარ დაჯდა დაეხეთქა,სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით,მერე კი ერთი თხუთმეტი წუთი გადაბმულად იცინოდა მაგრამ,რაზე სანდრომ ვერ გაიგო უბრალოდ იღიმოდა და უყურებდა,სიიცლისგან ფერებ ამღვრეულ ბიძაშვილს
-დათო სადაა?,-თავი დაღუნული ჰქონდა და ისე საუბრობდა ანნა,-სახლში მინდა,დავიღალე,-ფრუტუნებდა იგი
-არ ვიცი,ალბად შიგნითაა,დღეს მაინც ვერ წახვალთ,ხვალ წადით
-კარგი,სად ჯანდაბშიც არ უნდა იყოს არ მადარდებს,შესაძლოა გამოტვრა და მიეგდო მიიძინა,წამიყვანე მეც დავწვები,-ამოიოხრა მან და სანდროს ჩაებღაუჭა
-აკი მეთვითონო?,-გვერდულად გაეღიმა მას და ანნას ადგომაში დაეხმარა,სწორად დროზე შეასწრეს სახლში,ორი წუთი არ იყო გასული მანქანის შუქებმა თვალი,რომ მოსჭრა ირაკლის,რომელიც აივანზე იდგა და სიგარეტს,სიგარეტზე ეწეოდა,აშკარად ნერვიულობდა,დავითი,რომ გადმოვიდა მანქანიდან ირაკლიც შებრუნდა სახლში,კიბეები ჩაიარა და გარეთ გავიდა
-ყველაფერი რიგზეა,გოგა ანუ ჩემი ძმა აქ ახლო-მახლო არ ცანს არც მისი ხელქვეითები,სიწყნარეა ერთი სიტყვით ბატონო ირაკლი,-ხელი დაადო მხარზე
-მამაშენი სადაა,-დამშვიდებულმა ირალიმ,მიუგო და სიგარეტის ღერი მოისროლა
-იგი ქვეყანაში არ იმყოფება
-იცის,რომ ანნას შენ იცავ?
-კი იცის და ალბად მაგან განაპირობა ასეთი ძლიერი შემოტევა,ჩემი მუშაობის სტრატეგია მან ძალიან მშვენივარდ იცის,როგორი ორგანიზებულიც ვარ მაგრამ,ჯერჯერობით ამას არ იყენებენ,გოგას არ ვიცი რატომ მოუნდა უსიყვარულოდ ანნას შერთვა,თუ ამას შურისძიება არ ერთვის,თანაც ისეთი ძლიერი რომლის გადათქმაც არ შეუძლია
-ვერაფერი გავიგე,შენ მუშაობ შენი ძმის წინააღმდეგ,რომელსაც მოჰყავდა ცოლად ანნა მაგრამ,რადგან კახას არ აწყობდა ეს,მცველი მიუჩინა,იმ ამბის მერე,როცა ანნა-მარია გაიტაცეს
-სრულად არც ბატონი კახა,თქვენი მოყვარე მიხსნის რა მოხდა ადრე სანმა მე მათთან დავიწყებდი მუშაობას,-დაღვრემილი სახით ახედა დავითმა ირაკლის
-ჩემი მოყვარე ცუდ საქმეშია გარეული,სიდამპლის სუნი,ძალიან ახლოსაა და თანაც ძალიან მძაფრია,-განრისხებული სახით ახედა ირაკლიმ და სიგარეტის ღერს მოუკიდა,ალბად ვერც კი გაიაზრა უკვე მერამდენე ღერს ეწეოდა გადაბმულად
-არ ვიცი და არც მაინტერესებს რა მოხდა ჩემს ოჯახსა და მათ ოჯახებს შორის,მე მცველი ვარ მიმაგზავნეს საქმეზე და ვალდებული ვარ დავიცვა სუსტი არსება,რომელსაც ამ ცხოვრების არაფერი გაეგება და საკუთარ სამყაროშია,რომელსაც რომანტიზმისთვის დამახასიათებელი,იდეალური სამყარო რეალობასთან საკმაოდ შორს გადახვეწილი ცხოვრება აკავშირებს.
იჯდა მაგიდასთან და კოვზს ჩაიში ურევდა,თითების კაკუნით სვამდა შემდეგ და ტელევიზორს უყურებდა,რატომღაც სიჩუმე მოუნდა,პულტს დაწვდა ტელევიზორი გამორთო და ისევ განაგრძნო ნაზად კოვზის მორევა,ისე როგორც ნიჩაბი აპობს ტალღებს,იდაყვით მაგიდას დაეყრდნო და ნიკაპი ხელის გულზე ჩამოდო
-გამოკეთდით?,-მოესმა ხმა უკნიდან,მიტრიალება არც უცდია,ისევ მორევას განაგრძობდა,იგი მიუახლოვდა და მის გვერდით დადგა
-ანნა-მარია მისმენთ?,-მიმართა კიდევ ერთხელ და ჩაი გამოაცალა,მან საწყალი რკავის ტალებით ახედა,დავითს გაუკვირდა,მისი ამღვრეული თვალები,რომ დაინახა
-დიახ გისმენ,-და თვალი მოარიდა,დავითმა სკამი გამოწია და ჩამოჯდა,ჩაი კი ისევ მიუწია
-ცხვირპირი რატომ ჩამოგტირით,რა მოხდა
-არ ჩამომტირის უბრალოდ ჩავფიქრდი,თვალი გამიშტერდა და ცრემლიც მაგიტომ მაქ ჩამდგარი,-მიუგო და ყლუპ-ყლუპად მოსვა ჩაი,დათომ ღრმად ჩაახველა და უფრო ახლოს მიიწია
-დაივიწყე ჩვენი ასაკობრივი სხვაობა,გადამიშალე გული,მითხარი რა გტკივა,რას გრძნობ,რით შემიძლია დაგეხმარო,-ანნას ჩაეცინა და ეშმაკურად ახედა მძღოლს
-რატომ გინდა დამეხმარო მე ხომ შენთვის არაფერი გამიკეთებია,არ გექცევი კარგად,სულ ვკამათობთ,ასე,რომ დაივიწყე რაც მითხარი,გულის სიღრმეში ისევე გძულვარ როგორც შენი მტერი
-არ მძულხარ საიდან მოიტანე,პირიქით,ჩემი პატარა დაიკო ხარ,რომელიც არასოდეს მყოლია და მინდა დაგიცვა ყველასგან და ყველაფრისგან,-დავითს სახე შეეცვალა,რაღაც უცნაურმა უბიძგა,თვალებში ჭინკები ახმაურდნენ და ეშმაკურად შესციცინებდნენ ანნას თვალებში
-რათქმაუნდა,ვალდებული ხარ ასე მოიქცე,შენ მძღოლი არ ხარ ჩემი დაცვა გევალება,-კბილების დასმით მიუგო და თავი მიაბრუნა,დავითს ისარივით მოხვდა ეს სიტყვები,ცივმა ოფლმა დაასხა,თითქოს ენა გადაყლაპარა ვეღარაფერს ამბობდა,-რატომ გაჩუმდი განა სიმართლე არაა,მამაჩემის დაქირავებული მცველი ხარ და მიცავ შენი საკუთარი ოჯახისგან
-საიდან მოიტანეთ,-ანერვიულებული ხმით მიუგო მან და ფეხზე წამოდგა,ეცადა სიმშვიდე შეენარჩუნებინა,ხელები გადააჯვარედინა და ანნას პასუხს დაელოდა
-გავიგონე,ბიძაჩემს,რომ ეუბნებოდი,ყველამ იცით ჩემს გარდა,თითქოს ეს მე არ მეხებოდეს არადა,ჯაჭვის მთავარი წრე მე ვარ,-სისინით მიუგო დ აისიც ფეხზე წამოიჭრა,დავითს ძალიან ახლოს დაუდგა და თვალებში ჩააშტერდა,-თუ კაცი ხარ, თვალებში მიყურე და ისე მითხარი,რომ ვიგონებ,რომ ეს ყველაფერი ჩემი სიმთვრალის ბრალია,-დათო შეკრთა,არ მოელოდა ამხელა ზეწოლას,თვალები არ დაუხამხამებია ისევე გაშტერებული უყურებდა როგორც ანნა,ვერც განძრევას ახერხებდა,მხოლოდ ტვინი აზროვნებდა,მხოლოდ გონება ფიქრობდა თუ ახლა მა წამს რა ეთქვა,რათქმაუნდა ვეღარ შეძლებდა ამის უარყოფას და მოუწევდა ყველაფერი დეტალურად აეხსნა
-გთხოვ დამშვიდდი,დაჯექი და ყველაფერს აგიხსნი,-ანნა ისევ შეუდრეკელად იდგა,რატომღაც დაჯდომას სულ არ ფიქრობდა
-გისმენ,-იმედგაცრუებული ხმით უთხრა და ოდანვ დაიწია,ამით სუნთქვის საშუალება მიეცა ანრევიულებულ დავითს
-ყველაფერი რაც თქვი სიმართლეა და ამის უარყოფის არც სურვილი მაქვს და არც უფლება,რაც შეეხება ჩემს ოჯახს,მათთან კავშირი მაშინ დავკარგე,როდესაც გავიგე,რომ აყვანილი ვიყავი,სურვილი დავკარგე მეცხოვრა უცხო ადამიანებთა,რომელებიც ოცი წელი ჩემი ნამდვილი ოჯახი მეგონა,ბოლო ოცი წელი კი მცველად მუშაობას შევალია,ეს ჩემი ბოლო სამუშაოა,-ცოტახანი პაუზა გააკეთა,თითები დაატკაცუნა და ხელის გულები მოისრისა,-შენ რაც შეგეხება,ადრე მოგიტაცა ჩემმა ძმამ გოგამ მაგრამ,გამოექეცი,რომიდან ახალი ჩამოსული ისევ რომში გაგამწესეს,შენთვის რთული იყო რადგან დედა ავადმყოფობდა და საშინლად გტკიოდა გული,მისგან შორს ,რომ უნდა გადახვეწილიყავი,აქედან წამოვიდა მამის სიძულვილი,მის მერე ხუთი წელი გავიდა შენ კი ისევ აქ ხარ შენს მშობლიურ ქვეყანაში,გაურკვევლობაში ჩავარდნილი და ამღვრეული თვალებით შესცქერი შენთვის ყველაზე აუტანელ და საზიზღარ ადამიანს და არ იცი რა გააკეთო,რა თქვა,უბრალოდ ზიხარ და ცქმუტავ ფინიასავით,-ცრემლის გორგალი ლოყაზე ჩამოუცურდა,თვალები დახუჭა და მოიკუნტა
-მინდა შენმა ოჯახმა თავი დამანებოს,არ მიყვარს გოგა არა,-აყვირდა ბოლო ხმაზე,-აქამდე რატომ არ მითხარი,რატომ დამიმალე აკი ჩემთან გულახდილი იყავი,უანგაროდ გადმომცემდი სითბოს,რომელსაც ვერ ვხედავდი მაგრამ შენი შეხებისას ვგრძნობდი,რატომ სიმართლე მაშინვე არ თქვი,ახლა იქნებ ყველაფერი სხვაგვარად ყოფილიყო იქნებ შემძლებოდა შენში ადამიანის დანახვა,ამხელა ტკივილისთვის გამწირეთ შენ და მამაჩემმა,სენ კი გინდა,რომ გული გადაგიშალო,შენი დამშვიდება არაფერში მჭირდება,-სპეტაკი თვალები მიაპყრო და უაკნ-უაკნ დაიხია,ფეხი სკამს წამოკრა და წაბორძიკდა მაგრამ,დავითმა სწრაფად მოკიდა ხელი და მკერდზე მიიხუტა,მთელი სხეული უმანკოდ უცახცახებდა,ხელის გულებს ძლიერად უჭერდა მკერდზე და დახსნას ცდილობდა მაგრამ ძალა არ ყოფნიდა უმწეოდ ეცემოდა მისი თავი დავითის მკერდზე,-დამეხმარე და გაქრი,-ამოიღრინა მან,დავითმა მტკივნეულად გადაყლაპაა ყელში გაჩხერილი ნერწყვის ბურთულა
-გეფიცები მე არ მინდოდა ყველაფერი ასე მომხდარიყო,არ მინდდოა შენთვის ზიანის მოყენება,თუ გეტყოდი მეგონა სტრესში ჩავარდებოდი დეპრესია დაგეწყებოდა,ოთახში ჩაიკეტებოდი,სამყაროს მოწყდებოდი
-რაც ადამიანს გონია ისე არასოდეს არაა,გთხოვ თავის მართლებას შეეშვი და ხელი გამიშვი,თავი უმწეო მგონია,ძალა არ მყოფნის შენგან შორს ვიყო
-გულს მტკენ,-ხრიწინით უთხრა დათომ და ხელები შეუშვა
-ჩემ გული კი უკვე დალპა ტკივილისგან,შენს პატარა ძამიკოს გადაეცი ახლოს არ მოვიდეს თორემ ჩემი ხელით მოვკლავ,ისე,რომ ხელიც არ ამიკანკალდება,-ცივად შეხედა და შებრუნდა,-შენ კი გირჩევნია საჭიროებისამებრ შემხვდე თორემ შეიძლება გულმა ვერ მომითმინოს და..-ხმა გაუწყდა და უგონოდ დაეცა იატაკზე.
-რა დაემართა?,-მისაღებში გაფითრებული კახა გამოვარდა,ანნა გულწასული ესვენა დავითის მკლავებში
-ცუდად გახდა,ვერ ხედავთ?,-ხმამაღლა უთხრა განერვიულებულმა და ანნა დივანზე ფრთხილად დააწვინა,-მან ყველაფერი გაიგო,-მის თავთან იყო ჩაცუცქული და შუბლზე ხელს უსვამდა,-დავიღუპე,-ამოიგმინა და ნაზად აკოცა შუბლზე,კახას წითელი აენთო,დავითი გაწია და შვილს დაეჯაჯგურა,ამასობაში სამზარეულოდან სპირტი გამოიტანა დავითმა და ნესტოებთან მიუტანა,როდესაც ანამ მძაფრი სუნი იგრძნო თვალი გაახილა,ისეთი ზიზღით აღსავსე ჰქონდა თვალები კახა შეშინდა და უკან დაიხია,ნიკაპი და ტუჩები უცახცახებდა,როგორც პატარა ბავშვსს,როდესაც ტირილი უნდა,ორივე გასუსულები იდგნენ და უყურებდნენ,დავითი თავის აწევას ვერ ახერხებდა,კახა კი ისევ ამაყად იდგა,წარბიც არ შეუხრია ამით იგი პატივისცემას და მისი აზრის შეურაწყოფის უფლებას არ მისცემდა ,მუდამ იცოდა,რომ ანნას მასთან ზედმეტი არაფერი არ უნდა ეკადრებინა
-მეზიზღები მამა,-მთელი სიძულვილი,ბოღმა,ზიზღი,ყველაფერი ამოანთხია ამ ერთ სიტყვასთან ერთად,კახა შეკრთა,მისკენ წავიდა გაშლილი ხელით უნდა გაერტყა მაგრამ,დავითმა დაუკავა,ძალიან ღონიერი აღმოჩნდა კახას მკლავი და მისი დამორჩილება გაუჭირდა
-თითი არ დააკრო-უღრიალა მან და ხელი კრა,ახლა უკვე მისკენ წამოენთო კახა,განრისხებული ლომის თვალებით,-თქვენთან ჩხუბს არ ვაპირებ,საქმეს ნუ გაირთულებთ ბატონო კახა,- მოღერებული მუშტი მის სახესთან ახლოს გააშეშა
-რატომ ერევი მამა-შვილის საქმეში,მინდა დავარატყავ მინდა არა,შენ რა გაწუხებს,ერთი უბრალო მცველი ხარ,არაფრის ვარგისი ერთი უბრალო რამ გთხოვე ეცადე არ გაიგოს მეთქი შენ კი ალბად დაუჯექი და ყველაფერი სიტყვა სიტყვით უთხარი,ამის მერე შენი ნდობა შეიძლება?,-ცოფებს ყრიდა პირიდან კახა
-მამა შეწყვიტე სპექტაკლი,გთხოვ-თავ ჩღუნულმა ამოილუღლუღა და ატირდა,დავითს საშინლად ეტკინა გული,მასთან მივიდა და დამსვიდებას ეცადა,იმის შიშით,რომ ანნა კიდევ უფრო გარიყავდა,მსუბუქად უსვამდა თმაზე ხელს,როგორ ძალიანაც არ უნდა ნდომებოდა მისი გულში ჩახუტება,სიტყვით დამშვიდება,ანნა იჯდა და ცქმუტავდა,სასიამოვნოდ უვლიდა მუცელში,ფეხებში ყველგან მთელ სხეულში მისი სეხება,ვერ უძლებდა,რომ არა ჩახუტებოდა,კახა კი მკრთალი ნაკვერჩხალივით ნელ-ნელა ღვივდებოდა,მათი შემყურე
-ჩემი შვილისგან თავი შორს დაიჭირე,მისი არავინ ხარ ასე,რომ მიუცუცქდი და ჩემს თვალწინ ეფერები,-ანნამ დავითს ხელი ძლიერად მოუჭირა და კახას ახედა ისეთი სახით,რომ მკვდარისთვის,რომ დაეხედა საფლავში ტრიალს დაიწყებდა,დავითმა შეხებისთანავე იგრძნო ანნას სჭირდებოდა
-წამიყვანე,-მარტო ეს თქვა და მკერდზე მიეყრდნო,კახას ფერები გადადიოდა,ვეღარ აზროვნებდა რა ეთქვა როგორ მოელბო ანნას გული
-არსადაც არ წახვალ,აქ დარჩები დავითი კი დღესვე წავა აქედან
-არსად არ წავა,თუ გააგდებ მეც გავყვები,რა მისი ბრალია,ის არ უხსენებია,რომ შენ სთხოვე გაჩუმებულიყო,საკუთარი თავი დაადანაშაულა,იმაშიც რაც შენ ჩაიდინე,შენი ბრალია მამა ყოველივე ეს,რაც ჩემს გარშემო ხდება,გოგასგან ფული ვერ მიიღე,თქვნე ორნი შეკრულები იყავით,გატაცება გაითამაშეთ და ამის სანაცვლოდ მას ფული უნდა მოეცა შენთვის და მერე ცოლადაც მომიყვანდა,სრულიად უცნობ კაცზე გამყიდე მამა და ახლა გინდა,რომ დავრჩე,არა მაპატიე,დედის ხსოვნას ვფიცავ აქ ფეხს აღარასოდეს შემოვადგამ,-დავითს ძლიერად ჩაებღაუჭა,-წავედით,-უთხრა ხრიწინით,დათოც წამოდგა ფეხზე და ხელი შეაშველა ანნას.
-დათოსთან ვერ გაძლებ მას არ აქვს იმხელა შემოსავალი,რომ ფუფნებაში იცხოვროთ,დრო მოვა და ამ გადაწყვეტილებას ინანებ
-არც დავითთან ვაპირებ წასვლას,იმ ბინაში გადავალ სადაც ადრე ვიყავი,ჩემოდნებს ხვალ გამოგზავნი ან დათო მოვა და წამოიღებს,-მანაც თავი დაუკრა,თანხმობის ნიშნად,-ასე,რომ აქ აღარ მომესვლება,მე მაქვს ჩემი ქონება და უზრუნველი ვიქნები მთელი დარჩენილი ცხოვრება,დათო იქაც კარგად დამიცავს,თუ ესეც საჭირო იქნება,მაგაზე არ იდარდო,-ცერებულად გაუღიმა და გასასვლელისკენ წავიდნენ.
ცხოვრება ისეთი მოულოდნელობებითაა აღსავსე,რომ ზოგჯერ ჩვენთვითონაც გვაოცებს,ბნელში,რომ ზიხარ დ აუცბად განათდება ან პირიქით სნათლიდან წყვდიადში გადაინაცვლებ.

მშვიდად მიუახლოვდა ანნა მანქანას დავითმა კარი გაუღო და დაჯდა,კახა კართან იდგა და გაცეცხლებული თვალებით უყურებდა მათ,სწრაფად შემოუარა დავითმა მანქანას და საჭესთან დაჯდა
-რაც შეიძლება მალე წავიდეთ,-მიუგო ანნამ და კოპები სეკრა,დავითი უყოყმანოდ მოემზადა,გასაღები მოარგო და ძრავიც ამუშავდა,მთელი გზა გასუსული იჯდა თავი ხელებში ჰქონდა ჩარგული და ფიქრობდა,
ჯობია ინანო ის რაც გააკეთე,ვიდრე იმაზე რაც არ გაგიკეთებია,დავითი წამიერად შეავლება თვალს წინ დამაგრებულ სარკეში და უნებურად იღიმოდა,მართალია თავადაც ბევრი კითხვის ნიშანი დაუგროვდა მაგრამ,ამის ანნას თავზე მოხვევას ერიდებოდა,კიდევ უფრო არ უნდოდა გული ეტკინა,არც იმაზე უნდოდა დაფიქრებულიყო,რომ მასში გრძნობამ გაიღვიძა,რომელიც დაუსვებლად მიაჩნია,40 წლის კაცს 25 წლის ბავშვი ვერანაირ შემთხვევაში ვერ შეუყვარდება,მითუმეტეს დავითს ასაკით მასზე უფროსი ქალები ხიბლავდა მაგრამ,ამ პატარა არსების მიმართ რაღაც განსაკუთრებული რამ იგრძნო,მისი შეხება,გამოხედვა,პატარა უმწეო თვალები,ნაზი ხმა,მოკლედ სრული გრაცია იყო ეს ქალი დავითისთვის მაგრამ, საკმაოდ პატარა გრაცია სამწუხაროდ,რომლის გულთან მიშვებაც სასტიკად არ უნდა მაგრამ,სიყვარულს რას გაუგებ,როდის მოვა არ იცი.
-მოვედით,-უთხრა დათომ და უკან მიტრიალდა,ანნას კისერი მიყრდნობილი ჰქონდა და ეძინა,დავითს გაეცინა მანქანიდან გადავიდა,კარი გააღო და ფრთხილად გადმოიყვანა,გასაღვიძელბად შეეცოდა ამიტომ ხელში აიყვანა და სადარბაზოს კიბეები ისე აიარა.
თითქმის არც უგრძვნია დაღლა,ასაკთნ შედარებით საკმაოდ ძლიერია,კუნთები ბატიბუტებივით აყრია,მცველი სხვანაირია ვერც წარმომიდგენია,კოსტუმი ლამის შემოსკდომოდა,როგორღაც მიწვდა კარის გვერდით დამაგრებულ ზარს და ნიკაპი მიაჭირა,საკმაოდ სასაცილო შესახედავი იყო იმ მომენტში სოლიდური მამაკაცი,კარი მოხუცმა ქალმა გაუღო,წელში ოდნავ იყო მოხრილი,ანნა,რომ დაინახა გულზე შემოიკრიბა ხელები,გაფითრდა მაგრამ,დავითმა მალევე უთხრა,რომ მხოლოდ ეძინა და ქალიც დამშვიდდა.
ანნა-მარია დივანზე მოათავსა თავად კი ჩაირბინა სადარბაზოს კიბეები და წამში უკვე მანქანაში იყო.

-რატომ მოხვედი?,-მანქანიდან გადმოსულს ხისტად მიუგო კახამ,ხელები გადაჯვარედინებული ჰქონდა და ისევ იმ ადგილას იდგა სადაც წეღან,როდესაც ანნა-მარია და დავითი წავიდნენ
-ბარგის წასაღებად მოვედი,არ მინდა ანნა-მარია ვალოდინო რამდენიმე დღე არ მეცლება და ბარემ მივუტან ნივთებს,-უთხრა და შსვლა დააპირა,როდესაც კხამ დაუჭირა მკლავი
-ჯერ იკითხე შეიძლება თუ არა,რომ შეხვიდე,-ბოროტულად ხტუნავდნენ და უცქერდნენ ჭინკები დათოს,ხელი გააშვებინა და შიგნით უხმოდ შევიდა,სწრაფად აირბინა კიბეები,გაიარა დერეფანი და შევიდა ანნა-მარიას ოთახში,იქ ჩალაგებული დაუხვდა ყველაფერი,ოთახის აბაზანაში კი ვიღაც ღუღუნებდა,მერე ასე ღუღუნით გამოყვა და გამოვიდა ოთახში დათო,რომ დაინახა დაიმორცხვა
-ტასო როგორც ვხედავ ყველაფერი ჩაგილაგებია,გმადლობ,-თბილად მიუგო და ჩემოდნები საწოლიდან ჩამოაწყო
-არაფერს ბატონო დავით,მე ვალდებული ვარ გემსახუროთ,-ცერებულად გაეღიმა და ოთახის დალაგება განაგრძო დათო კი ჩემოდნებით ხელში უკვე კიბესთან იდგა,თვალი მოავლო სახლს და საფეხურებს დაუყვა,ბოლო საფეხურმა შეაყოვნა რადგან კახა გადაეღობა,უხეშად გამოსტაცა ჩემოდნები დ აგარეთ გააქცუნა
-აჰა და სწრაფად მოშორდი აქაურობას,-უღრიალა თვალებ ანთებულმა და საბარგულის კარი მთელი ძალით დაახეთქა,ისე,რომ მანქანამ რწევა დაიწყო,დათოს გაეცინა მის საქციელზე,ისევ უპასუხოდ დატოვა მისი ქმედება,თავი დაუკრა და მშვიდად მოკალათდა მანქანაში.
რამხელა ენერგია იხარჯება ხანაც რამეს,რომ მიაღწიო,დასახო მიზანი და ამ მიზნამდე მისაღწევი გზა იკვლიო,ცხოვრება რთულია,ძნელია რეალობას გაუსწორო თვალი,ან თუნდაც ტყუილში იცხოვრო და მთელი სიცოცხლე მართალს ეძიო,წუთისოფელს რას გაუგებ,ერთი დღე,რომ კარგად იყო მეორე დღს შეიძლება სუნთქვამაც კი დაგღალოს და წამიერად,გაუაზრებლად შეწყვიტო იგი.უსასოება ადამიანის ყველაზე ცუდი რამაა,დათოს სიკვდილიც კი ურჩევნია ვიდრე არ ჰქონდეს რამის იმედი,თუნდაც ერთი პატარა იმედი,მკრთალად მოციმციმე სანთელი,განმარტოება ეხმარება ადამიანს ჩაფიქრდეს,გაიხსენოს მის ცხოვრებაში მომხდარი ფაქტები,შეაჯეროს.
უბრალოდ შეუძლებელია,არარეალურია სიყვარული ორ ერთმანეთისგან საკამოდ განსხვავებულ ადამიანს შორის,ყველაფერი უფლის ნებაა.
თუკი ადამიანს სიხარულის გრძნობა ეუფლება
თუკი ადამიანს იზიდავს მეორე ადამიანი
თუკი ასაკის და მიუხედავად ისინი მაინც განიცდიან ლტოლვას,ნუთუ ეს ყველაფერი დანაშაულია,ყველას,ხომ აქვს საკუთარი უფლება,სიყვარული ის ძვირფასი გრძნობაა,რომელიც ამ დროში ერთეულებს შეუძლიათ,არადა გრძნობა ყველასთვისაა,როდესაც ადამიანი გიყვარდება,ყველაფერს ხაზი ესმევა,ასაკს გარეგნობას,წარსულს და მხოლოდ იმაზე ფიქრობ თუ რით გაახარო იგი.
ეს იმ შეგრძნებათა და გრძნობების ნუსხა იყო რომელსაც ყოველ დილით გაღვიძებისას და ღამით დაწოლისას განიცდის დავითი,თავთან არ უარყობს,რომ 15 წლით უმცროსი ქალი შეუყვარდა,თანაც გაგიჟებით,პატარა აუტანელი და მუდამ გრაციოზული,მოხდენილი,ენერგიული ანნა-მარია.

ოთახს წრეზე დაუარა,ერთ ხანს წიგნების კარადასთან შეყოვნდა,თითები დაუსვა რამდენიმე წიგნს და ხელს გამოაყოლა,საკმაოდ მსუქანა,ოქროსფერი ასოებით დაწერილი წსათაურის მქონე წიგნი,მკერდზე მიიხუტა და საწოლში ჩაწვა
საოცრად აგიჟებდა ძველი ფურცლების სუნი,წიგნი ჩემი სამყაროა,გაიძახოდა ჯერ კიდევ 15 წლის ასაკში,ფარატინა ფურცლებს ფაქიზად შლიდა,ძველი წიგნები საკმაოდ საფრთხილოა,თანაც ანნას თაროზე ძალიან იშვიათი წასაკითხები ინახება,რომლებიც ისვიათად თუ იბეჭდება გამომცემლობაში,ამიტომ მათ თვალისჩინით უფრთხილდება.

-ჩაის დალევ შვილო?,-ოთახიდან პერანგ მოცმული გამოლასლასდა ანნა-მარია,ლილი იდგა და უღიმოდა თან ფინჯანს ცხელი ჩაით ავსებდა,ანნა-მარია გაიზმორა და სავარძელში გადაწვა
-დღეს კარგი ამინდია,ალბად გარეთ გავალ,დათო სადაა?
-გუშინ ბარგი მოიტანა და წავიდა,გადმომცა სახლიდან არ გავიდეს სანამ მე არ ჩამოვალო,-ანნა-მარიას სახე ეცვალა,სავარძლიდან წამოხტა და ოთახში ყვირილით გავარდა
-რა უფლებით ამიკრძალა,მაგას თავი ვინ გონია,მეგობრებიც ვეღარ მინახავს უმაგისოდ
-ნუ ყვირი ანნა-მარია,რამ გადაგრია დათო ძალიან გიფრთხილდება შენ კი პატივს სულ არ სცემ
-ახლა არ გინდა ბებია,მისი დაცვა,-უკან შებრუნდა და ბებიამისს მიუახლოვდა,-სად წავიდა?
-მნისვნელოვან საქმეზე,სამი დღით,-ამან სულ მთალდ გამოიყვანა მდგომარეობიდან
-სამი დღე ოთხ კედელ შუა უნდა ვიყო,თქვენ რა ჩემი სიკვდილი გინდათ?
-რატომ არ გინდა,იაზროვნო სნი ასაკის შესაფერისად,არ იქცევი ნორმალურად,ჭკვინა ქალს ასეთი ქცევები არ შეგეფერება
-შენც დათოსგან გადაიღე?,-იღრინებოდა ცოფიანი ძაღლივით,-რატომ არ გესმის ბებო,სამი დღე დავიხრჩობი აქ,გარეთ უნდა გავიდე,მეგობრები ვნახო
-ახლა გაგახსენდა მეგობრები,თუ ახლა გაახსენდი მეგობრებს,შეიგნე,რომ მცველის გარეშე ვეღარსად ივლი
-ბარემ ცოლადაც გამაყოლეთ,-საშინლად გამწარებული გავარდა ოთახში და კარები ჩაკეტა,ლილიმ თავში წაიშინა ხელები და მოწყვეტით დაეშვა სკამზე,როდიდან გახდა ასეთი ჯიუტი მისი შვილიშვილი,ანნა-მარია პატარა ბავშვივით მიიკუნტა ოთახის კუთხეში და ტირილი დაიწყო
-გააღე კარი ჩაი მოგიტანე,დაგამშვიდებს,-დაუძახა ლილიმ მაგრამ,ადგილიდან არ დაძრულად,-შენც მამაშენივით აუტანელი ხარ,ჩემს სილს რატომ არ დაემსგავსე,ყველაფერი ცუდი შენ რატომ გადმოგედო
-მამაჩემს ნუ მადარებ,მძულს,ნურც დედას ახსენებ,ის ჩემი ტკივილია,-ლუღლუღით უთხრა ანნამ და უფრო ძლიერად ატირდა,-მინდა აქ იყოს,ახლა ის მჭირება მე სხვა არავინ,-გულმოსული დუდღუნებდა და ცრემლებს იმშრალებდა
-ანნა-მარია კარი გააღე ბებო,ნუ მანერვიულებ გეხვეწები,-ანნამ ლილის თხოვნა იგრძნო,შეეშეინდა მის გამო ცუდად არ გამხდარიყო და კარის გასაღებად წამოდგა
-ჩაი დაგამშვიდებს,-გაუწოდა მან ფინჯანი,-დათომ ნომერი დატოვა,საჭიროებისამებრ დამირეკოსო,მან ყველაფერი მიტხრა,ისიც დააყოლა,რომ სენ სთხოვე ასე,ის არსად წასულა ეს დაგეგმილი იყო,იგი ვერსად წავა სანამ საბოლოოდ არ დარწმუნდება,რომ ყველაფერი რიგზეა და შენ საფრთხე არ გემუქრება,რატომ ზრუნავს ასე ის კაცი შენზე
-არ ვიცი ბებო და არც მაინტერესებს
-ვითომ?,-ცერებულად გაეღიმა ლილის,ანნამ მორცხვად დახარა თავი
-მე..მე,-ჩაი მოსვა ყლუპ-ყლუპად და ფინჯაზე ძლიერად შემოხვია ორივე ხელი.გთხოვ ბებო მარტო დამტოვე,-სინზე დაუდო ისევ ფინჯანი და საწოლზე წამოწვა,მოიკეცა და ემბრიონის ფორმა მიღებულმა დაძინება სცადა,ლილი საწოლიდან წამოდგა და ოთახიდან გავიდა,უკვე ნიჟარასთან იყო,რომ მოესმა კარის ხმა,სერვიზი ფრთხილად ჩაააწყო და კარის გასაღებად წავიდა,ზღურბლთან მორცხვად იდგა დათო,ხელები ერთმანეთში ჰქონდა გადახლართული,თვალებიც სხვანაირად უნათებდა
-შეადღე მშვიდობის ქალბატონო ლილი,-ლაღი და დმშვიდებული ხმით მიუგო მან
-მშვიდობა მოგცეს ღმერთმა,შემოდი,-ლილი გადაკოცნა და მისაღებში შევიდა
-ანნა-მარია არ ამდგარა?,-შეწუხებული სახე მიიღო დათომ და დივანზე მოწყვეტით დაეშვა,
-ადგა მაგრამ,ვერ იყო კარგად და ისევ დაწვა,-ტუჩების ბრეცით მიუგო ლილიმ,ვეღარ უთხრა,რომ ანნამ ისტერიკა მოუწყო მის გამო,-ჩაის ხომ არ მიირთმევდი?,-სიტყვაციის განსამუხტად უთხრა მან და სამზარეულოსკენ წავიდა
-არა იყოს ნუ შეწუხდებით,მინდა ანნა გააღვიძოთ უნდა წავიყვანო,-ხელების სრესით ტქვა და ფეხი ფეხზე გადაიდო,ლილი გაოცდა,დივნის გვერდით სავარძელში ჩაესვენა და ხელები დაიწყო თავზე
-კი მაგრამ,სად მიგყავს,მოხდა რამე?,-აღელვებული ხმით კითხა და ხელი გულზე დაიდო,იგრძნო პულსი აუცქარდა,წნევამაც იწყო მატება,მოხუცს ფერი გადაუვიდა
-რა განერვიულებთ მე ხომ არფაერი მითქვამს,-ცერებულად გაეღიმა დათოს,-ხელი უნდა მოვაწეროთ,-ყელმოღერებულმა თქვა და მუხლეზე შემოიწყო ხელები
-რა თქვი?,-თვალები გაუფართოვდა ლილის,-ცოლად უნდ ამოიყვანო ჩემი ანნა?,-გაოგნებული შეჰყურებდა დავითს,რომელსაც აშკარად ეტყობოდა საკუთარი ნათქვამის სიმტკიცეში დარწმუნებული და თავდაჯერებული იყო
-დიახ ლილი,ეს ერთადერთი გზაა მათ ცამოსაცილებლად მერე,როდესაც ჩაწყნარდება ყველაფერი ანნა-მარიას შეუძლია გაყრა მოითხოვოს ამის სრული და კანონიერი უფლება აქვს
-ეგ კარგი მაგრა,ახლა,რომ არ დაგთანხმდეს,მერე რა მოხდება,-ნიკაპზე დაიწყო თითები ლილიმ
-დამთანხმდება რადგან სხვა გამოსავალი უკვე აღარ გვაქვს,ახლა წავალთ ხელს მოვაწერთ შემდეგ კი ქორწილისთვის მზადება დაიწყება,ეს ამბავი მთელმა ქვეყანამ გაიგო,ჩვენს ქორწილს ტელევიზიით აჩვენებენ,როდესაც გოგა დაინახავს,რომ ანნა-მარია არაა თავისუფალი ქალი თავს დაანებებს,ეს წერია მისი და კახას დადგენილ კონტრაქტში და კონტრაქტის დარღვევა იწვევს ჯარიმას მილიონი ლარის ოდენობით
-თქვენ ამის თამაში გაგიჭირდებათ,ორივე დაიტანჯებით შვილო,-ამღვრეული თვალებით შეჰყურებდა ლილი დათოს,-უსიყვარულოდ ცოლის შერთვა ან თუნდაც გათხოვება,ყველაზე დიდი ტკვილია ადამიანის ცხოვრებაში,იქნებ ამან არ გაამართლოს,ყველაფერი ტყუილი წვალება იქნება და წყალს გაყვება,ამაზე იფიქრე შვილო?
-მთელი ღამე მაგაზე ვფიქრობდი,ნუ ინერვიულებთ მე თქევნს შვილიშვილს,ძალდატანებით არაფერს მოვთხოვ,ამას მხოლოდ მისი კეთილდღეობისთვის ვაკეთებ,თუ მეტი შეგნება აქვს და მე ვიცი,რომ აქვს ამყვება არც თუ სახარბიელო თამაშში,რომელსაც დასასრულიც ექნება,გაყრის ფურცლებზე მსვიდობიანი ხელმოწერით,მე ბევრს არაფერს ვითხოვ,მხოლოდ უნდა იყოს იგი ერთი წლით ჩემი ცოლი,ფიქტიური და არც ცოლის მოვალეობის შესრულებას ვთხოვ და არც არაფერს,სხვებისთვის ვიქნებით ცოლქმარი,ხოლო ერთმანეთისთის უბრალოდ ნაცნობები,-საუბარის დასრულების შემდეგ ღრმრად ჩაახველა და ფეხზე წამოდგა,ხელები გაშალა და გაიზმორა,კოსტუმის რამდენიმე ღილი შეიხსნა და ფანჯარასთან დადგა,ლილიც ადგა და ლასლასით გავიდა ანნა-მარიასთან.

-ანნა-მარია,გესმის,?დავითია მოსული სადღაც მიდიხართ,მალე გელოდება კაცი სირცხვილია,-ხმამაღლა მიუგო მან,ანნა საწოლში გაიზმორა,თვალები მოისრისა და ბებოს ახედა
-რა უნდა,სად მივყავარ,-ხრიწინით უთხრა და საწოლში წამოჯდა
-მნიშვნელოვან საქმეზე,ადექი ნუ ალოდინებ,-ეცადა მშვიდი სახე ჰქონოდა
-უჩემოდ მოაგვაროს ეგ მნიშვნელოვანი საქმე,-ბურტყუნით უტხრა მან და საწოლში ჩასრიალდა,საბანი გადაიფარა და ძილი განაგრძო
-ხელია მოსაწერი,ის კი შენმაგიერ ვერ მოაწერს,ადექი,-სულ ტყუილად ყურს არ იბერტყავდა,ლილი დაიღალა და საბანი გადახადა,ანნა-მარიამ სიცივე იგრძნო და საბანს ეძგერა
-მომეცი შემცივდა
-ადექი,-მკაცრად უტრა და საბნითურთ გავიდა ოთახიდან,დათომ,რომ დაინახა გაეღიმა
-რატომ არ დგება?
-გუშინ გვიან დაწვა და ძილი არ ეყო
-ამდენი დრო არ მაქვს,-შემობრუნდა და მისი ოთახისკენ წავიდა,ყოველგვარი რეაქციის გარეშე,ჭირვეული ბავშვი ზურგზე მოიკიდა და სააბაზანოში შეაგდო
-იცოდე სანამ არ დაიბან არ გამოხვალ,-კარი გადაკეტა და დაელოდა,როდს შეწყვეტდა ყვირილს ანნა და წყლის ხმა,რომ გაიგო დამსვიდებული გამოეცალა,ლილი იდგა და იღიმოდა,სულ გადაავიწყდა საბანი,რომ ეკავა,მერეღა მიხვდა დათომ,რომ გამოართვა და ოთახში შეიტანა და კოხტად გადააფარა საწოლს.
-მე დაბლა ვიქნები და ,რომ გამოვა ეცადოს მალე გაემზადოს ყველაფერს გზაში ავუხსნი,ამდენი დრო არ მაქვს,-უთხრა და გარეთ გავარდა,სწრაფად ჩაირბინა კიბეები და მანქანასთან დადგა.
ანნას გაუტკბა აბაზანაში ყოფნა ახლა იქიდან გამოყვანა გაიწელა,თითქოს ჯიბრზე აკეთებდა ამ ყველაფერს,როდესაც ლილიმ შეაწოდა საჭირო ნივთები,გამშრალებას შეუდგა,თან რაღაცას ბურტყუენებდა თან ფენით თმას იშრობდა.
კაბა და ფეხსაცმელი საწოლზე დააწყო ლილიმ გაუთოვებული და ანნა-მარია,რომ გამოვიდა აბაზანიდან სწრაფად გადაიცვა,მქრალად გაიკეთა მაკიაჟი და გასვლა დააპირა,როდესაც გაოგნებული შემობრუნდა
-ბებო,რატომ ჩამაცვით,თეთრი კაბა,რატომ არ მიხსნით რა ხდება,-მოღუშული სახით უთხრა მან
-ნუ აყოვნებ,წადი და ის თავად აგიხსნის,-გაუღიმა ლილიმ და კარისკენ უბიძგა,ანნაც მხრებ ცამოყრილი გავიდა სადარბაზოში და ნარნარით ჩაუყვა კიბეებს.უყოყმანოდ ჩაჯდა მანქანაში და ღვედი გაიკეთა,მოთმინებაც არღარ ჰყოფნიდა,ცნობისმოყვარეობამ გამოღრნა,ძვალივით,ახედა დახედა დათოს და მერე საკუთარ ფეხებს დააშტერდა,მოუსვენრად ცქმუტავდა,არც ხმას იღებდა უნდოდა დათოს დაეწყო ყველაფერი მაგრამ,დანა პირს არ უხსნიდა,ცდილობდა დაემალა ცნობისმოყვარეობა და არსებულს შეგუებოდა,ხომ ცდილობდა მაგრამ,ამის გაკეთებას დიდი ნებისყოფა სჭირდება
-მე და შენ ჩვენ უნდა გავხდეთ ერთი წლით,-თქვა და საჭეს ძლიერად შემოხვია ხელები,ანნა-მარია შეცბა,ნათქვამი ვერ გადახარშა და გაკვირვებულმა ახედა სახე გაბადრულ დათოს
-რას ქვია ჩვენ,-აღრენილი ხმით მიუგო და ხელები გადააჯვარედინა
-მე და შენ ხელი უნდა მოვაწეროთ და უნდა შევქმნათ ჩვენ,ასეა საჭირო თქვენი უსაფრთხოებისთვის,ხელს მოვაწერთ შემდეგ ვიქორწინებთ მაგრამ,ეს ქორწინება იქნება ვალდებულებების გარეშე,მე შენ არაფერს გაძალებ,ეს ყველაფერი მხოლოდ და მხოლოდ შენი და შენი ოჯახის საკეთილდღეოდ კეთდება
-და გგონია,რომ გოგა ამით თავს დახრის და ბრძოლის ველიდან გავა?,-წარბები აუთამაშდა ანნა-მარიას,-რადგან ეცოდინება,რომ მე აღარ ვარ თავისუფალი,თანაც ვარ მისი ნახევარ ძმის ცოლი
-არ მგონია დამიჯერე ყველაფერი ისე იქნება როგორც ვამბობ,ცოლის მოვალეობის სესრულებას არავინ გთხოვს,ზოგჯერ შეიძლება თამაში მოგიწიოს,სხვა არაფერი
-რას ქვია თამაში მომიწიოს
-როდესაც ვესტუმრებით ხალხს,ან თუნდაც ქორწილის დღეს,ჟურნალისტები და ძალიან ბევრი ხალხი იქნება და მათთან უნდა ითვალთმაქცო,ასევე მეც,-მტკიცედ წარმოთქვა და ანნას შეხედა
-არასოდეს არავინ მომიტყუებია,ახლა კი საქვეყნოდ გინდა გავერიო შენს ტყუილ სპეკტაკლში სადაც დედოფლის როლი მერგო და მთელს მსოფლიოში ყველაზე აუტანელი და საზიზღარი მეფე უნდა იდგეს ჩემს გვერდით
-რატომ ვერ მიტან,განა რა დავაშავე ამისთანა,-ნაწყენი ხმით მიუგო და სატერფულს აუსვა ფეხი ოდნავ,ანნამ თვალები დააფახუნა,გაირინდა,ხელის გულები ერთმანეთში ჩადო და ფანჯრისკენ შეაბრუნა თავი
-ამის ახსნა არ შემიძლია,უბრალოდ ახსნას ვერ ვუძებნი,საერთოდ რატომ ვზივარ აქ და რატომ მოგყვები
-ახსნა ყველაფერს მოეძებნება შენ ძალიან კარგად იცი აქ რატომაც ზიხარ,შეგიძლია გამაჩერებინო გადახვიდე და ამით დასრულდება ყველაფერი,მე ძალით არ წამომიყვანიხარ,-დაღვრემილი სახით შეხედა მან და მანქანა გააჩერა
-ძალიან სახალისო იქნება შენი ცოლობა,ამ პატარა გოგოსთვის ამიტომ ამ შანსს ხელიდან არ გავუშვებ მითუმეტეს თუ ეს თავისუფლებას მომცემს,თანაც მცველის წყალობით,ახლა კი დაძარი მანქანა,-თვალი ჩაუკრა მან და ღვედი შეისწორა,დათოს ნაძალადევად გაეღიმა რადგან ნერვიულობისკან კბილს კბილს ვერ აცელდა.
სწრაფად დატოვეს მანქანა და შენობაში შევიდნენ,იქ უკვე მომზადებული იყო ორი პირი
-ესენი ალბად მეჯვარეები არიან
-დიახ,დაქირავებული მეჯვარეები,-დაუდასტურა დათომ
-ღმერთო რა დავაშავე,არადა ჩემი ხელისმოწერა სულ სხვანაირი წარმომედგინა,ჩემი მეგობრები დამასაფლავებენ ამ ფოტოებს,რომ ნახავენ,დაქირავებული მეჯვარე უნდა მიდგეს გვერდით,დროზე მოხდეს ყველაფერი თორემ ტვინში სისხლი მაწვება და ვგრძნობ დავეცემი
-რა განერვიუელბს,ეს ყველაფერი მოჩვენებითია,მე და შენ ისევ ისეთი ურთიერთობა გვექნება როგორიც ადრე,ამით არაფერი შეიცვლება,შეცვლით ეს მხოლოდ გოგასთვის შეიცვლება,ასე,რომ ნუ ღელავ,-ხელზე შეახო ხელი და ძლიერად მოუჭირა,ანნამ საოცარი სიმხურვალე იგრძნო,უნებლიერად მიეყრნო დავითს და თვალები მილულა,საოცარი სურნელი იგრძნო,გონება დაებინდა
-ანნა კარგად ხარ?,-რეალობაში დათოს ხმამ დააბრუნა,თვალები დააფახუნა და მეჯვარის გვერდით დადგა,დათოც გვერდით დაუდგა და ხელმოწერის პროცედურა დაიწყო.
კალამი რამდენჯერმე გაექცა,რა სჭირდა ვერ ხვდებოდა,დათოც ააღელვა,ხელი ისევ ისე ეკიდა და ძლიერად უჭერდა,როდესაც ხელი მოაწერა და მხრებში გაიმართა დათომ ყურთან ახლოს მიუტანა ტუჩები და უჩურჩულა
-კარგად ხარ?,-ანნამ ხმა ვერ ამოიღო და მხოლოდ თავი დაუქნია,დათომ სწრაფად მოაწერა ხელი და გარეთ გაიყვანა,სუფთა ჰაერმა ცოტა გონება გაუხსნა,მომხდარის გაანალიზებაში დაეხმარა,წინ მეჯვარეები დასხდნენ უკან კი ანნა-მარია და დავითი მოკალათდნენ,ხელის მოწერიდან სახლამდე ეჭირა ანას ხელი დ ასიევ ისე ძლიერად უჭერდალილიმ ამასობაში სუფრა გააწყო და გაბადრული სახით შეეგება ანნა-მარიას და დავითს,ანერვიულდა,როდესაც ანნას წახდენილი სახე დაინახა,რომელიც ისევ ძლიერად ეკავა ხელით დავითს და არ უშვებდა
-შემოდით შვილო დასხედით,დღეს ორივე ტქვენგანისთვის მძიმე დღე იყო და ძალიან საპასუხისმგებლო,-სკამი გამოუწია და ანნა-მარია ჩამოსვა,უხეშად გამოგჯილა ხელი და შუბლზე მიიდო,-წყალი გინდა ბებიკო,-მიუგო თბილად ლილიმ,ის კი გარინდული ფიქრებში იყო წასული და საფეთქლებს ისრესდა თითებით
-შეეშვით,აცადეთ გაიზაროს ყველაფერი,-ჩაერთო დათო,მის გვერდით ჩამოჯდა და თვალებში ჩააშტერდა,-არ გინდა გვითხრა რამე,ნუ გვანერვიულებ,ხელისმოწერაზეც შემაშინე,-ანერვიულებული ხმით თქვა დათომ,ხელები ერთამნეთზე დაიწყო და ანნა-მარიას პასუხს დაელოდა
-წყალი,-ლუღლუღით წარმოთქვა მან და იდაყვით მაგიდის კიდეს დაეყრდნო,დათომ ხელი მოკიდა და ძლიერად შეანჯღრია
-გამაგებინე რა გჭირს,-შუბლიდან ოფლი წურწურით ჩამოუვიდა სახეზე,ხელებიც ოფლიანი ჰქონდა,ლილიმ გაუწოდა წყალი და ერთი ამოსუნთქვით დალია,დათო გაოგნებული შეჰყურებდა,ჯერ არ ენახა ასეთი უმწეო და უსუსრი ანნა-მარია,მუდამ ამაყიდა ძლიერი ქალის როლმა ისიც დაღალა,შეასუსტა კედლები და მათ ნგრევა იწყეს,დავითისკენ გადაიხარა და ცალმხარეს მიეყრდნო
-გთხოვ ოთახამდე წამიყვანე,-ამოიოხრა მან და უფრო ძლიერად მიეკრო მკერდზე,დათომ ხელები მოხვია ხელში აიყვანა და ოთახისკენ წავიდა,როდესაც დააწვინა და გასვლა დააპირა,ხელზე ძლიერი მოჭერა იგრძნო და შეტოკდა
-მაპატიე,ახლა დასვენების მეტი არაფერი მინდა,როცა გავიღვიძებ მერე გავაგრძელოთ საუბარი,-თქვა მან ოდნავ ღია პირით და თვალები ნახევრად დახუჭა,დათომ თავი დაუქნია,-და კიდევ მადლობ,ამას არ ვიმსახურებდი,-ხელი უშვა,იგი საწოლიდან წამოდგა
-როდესაც ცუდად ხარ რატომ ღაღადებ ტყუილებს,არ მჯერა შენი სამსახიობო ნიჭის სემოწმება თუ გინდა,ეს ხალხთან გააკეთე და არა შენს ფიქტრიურ ქმართან,-თვალი ჩაუკრა და ოთახიდან გავიდა,ანნა-მარია ბუზღუნით გადაბრუნდა მარცხენა მხარეს,თავქვეშ ამოიდო ხელი და ფართოდ გახელილი თვალებით გაუაზრებლად მიაშტერდა კედელს

"რამდენი სალანძღავი სიტყვა ამოდის ჩემ გონებაში,როგორ მინდა ყველაფერი ერთიანად ამოვანთხიო მის წინაშე მაგრამ,თავს უსუსურად ვგრძნობ,მგნია მის ფეხებთან ჩვიკეცები და არ მეყოფა ძალა რასაც მართლა ვფიქრობ ის მივახალო,მისდამი ზიზღით ვარ განსჭვალული,რომელსაც თან ერთვის სიყვარული,არ მესმის ეს ერთმანეთისგან უკიდურესად განსხვავებული გრძნობა რატომ არის ჩემში დათოს მიმართ,რატომ გამოიწვია მახელა ზიზღი,იმედ გაცრუება,სითბო სიყვარული,ტკივილი,რომელსაც ყოველდღე მაყენებს,მისი ყოველი შეხება სხეულზე ხელახალ ნაიარევს მიჩენს,წყეულიმც იყოს ის დღე,როცა მე აქ ჩამოვედი და მას შევხვდი,დიახ ვნანობ,ვნანობ,რომ ვინობ,რომ ჩემი ფიქტირუი ქმარია და კიდევ ბევრი რამ,არ ვიცი ღმერთო ალბად არასწორად ვფიქრობ,ვერც იმას ვუმტკიცებ საკუთარ თავს,რომ ის დამნაშავეა ამ ყველაფერში და ვერც იმას ვხსნი რატომ შემიყვარდა,ალბად მიმსმა უხეშობამ და თავამაღლებულმა ქცევებმა,რომ დამანახა სინამდვილეში ვინ ვარ,გამაღიზიანა და ამან პატარა სიყვარულის ფესვები გამოიღო,რომელიც მინდა დალპეს განა გაღვივდეს და ხედ იქცეს დალპეს და აღარასოდეს გაჩდეს ჩემს გულში."

-დაიძინა?,-სამზარეულოში შესულ დავითს წინ დაუდგა ლილი წყლით ხელში,-დალიე შენც არ გაწყენდა მერე კი ისადილე,მოძლიერდები
-დღეს ქორწილზე მინდოდა საუბარი მაგრამ,მისმა აფერისტულმა ხასიათმა დამიკარგა განწყობა და ახლა მხოლოდ იმის სურვილი მაქვს ყველაფერი მალე დასრულდეს,-მკაცრი ხმით თქვა და წყალი მოსვა
-ჩემს შვილისვილს აფერისტს რატომ უწოდებ?,-წარბები აზიდა ლილიმ და სტაქანი გამოართვა
-არ ვიცი,არ ვარ მისი ნათქვამის სიმტკიცეში დარწმუნებული,არ მჯერა მისი,ნდობა დავკარგე რადგან არც თავად მენდობა,ზიზღის თვალებით მიყურებს,მამის მკვლელი მგონია ჩემი თავი ქალბატონო ლილი,როცა ის მიყურებს,იმხელა სიძულვილი იკითხება მის თვალებში,რომ ვუყურებ მაკანკალებს,თითქოს მე ვიყო 25-ის- ის კი 40-ის,ვერ ვიმორჩილებ ყველანაირად მივუდექი მაგრამ,ის არ ვიცი შეუპოვარია და არასოდეს მაჩვენებს თუ რა სურს სინამდვილეში რას მოელის ჩემგან,ხანდახან მისგან დაცვა მჭირდება,-ლილიმ ხელი მიიტანა ტუჩთან და დათომაც შეწყვიტა საუბარი
-რადენი წლის ხარ?,-ახტკინებული ხმით თქვა და ხელი აიფრიალა სახის წინ,დათოს გაეცინა
-40-ის,რაიყოთ?
-40-ის და ასეთი ახალგაზრდა შეხედულება,29-30 წლისაზე მეტი მართლა არ მეგონე,შვილო შენ კიდევ რამხელა ყოფილხარ,-კისკისით მიუგო ლილიმ
-იმაზეც მწყდება გული,რომ მასზე დიდი ვარ დ ამისთვის შეუფერებელი,არ მინდა ამან ხელი სეუშალოს ჩვენს მოქმედებებს და ასაკობრივი სხვაობით შეგვაწუხონ ჟურნალისტებმა,პრესამ
-ნუ ღელვა შვილო,ახლა ისეთი დროა ასაკს არ ექცევა დიდი მნიშვნელობა,მთავარია ბედნიერი იყოს ადამიანი სხვა ყველაფერი უკვე უბრალოვდება და მეორე პლანზე იწევს,იმედია გაძლებთ ერთი წელი, მაგრამ,განა მაგდენია საჭირო?,-ეშმაკურად ახედა დათოს,მან მზერა მოარიდა და სტვენა სტვენით მივიდა დივნამდე
-კი სჭირდება,-თქვა ხმადაბლა-მე საერთოდ ვარ გულახდილი ადამიანი და ასევე გულახდილად გეუბნებით,რომ ამ ყველაფერს დრო სჭირდება და მე ყველანაირად ვეცდები გავუძლო მის აუტანელ,ცნობისმოყვარე,ბავშვურ,ამპარტავნულ ხასიათებს მაგრამ,ამასთანავე მეც არანაკლებ მჭირდება კარგი ნერვების პატრონი,რომ ასევე გაუძლოს ჩემს ხასიათს,ანნას მხოლოდ ერთი წელი მოუწევს და ჩემს ნამდვილ ცოლს ემს ერთადერთს მთელი ცხოვრება,ანნას საწუწუნო არაფერი აქვს ჩემს ცოლზე ცოტახანი იქნება აუტანელი კაცის გვერდით,-ცერებულად გაეღიმა დათოს და დივანზე მოკალათდა,ფეხი ფეხზე გადაიდო და ხელები ზედ შემოიწყო
-იმედია ამ ერთი წლის განმავლობაში კარგი ურთიერთობა ჩამოყალიბდებდა,თქვენს შორის და სრული იდილია დაისადგურებს,-მიუგო ლილიმაც და გაირინდა
-მე არ ვიღწვი მისი გულის მოსაგებად,არ მაქვს სურვილი ზედმეტად დავუახლოვდე,მხოლოდ დახმარება მსურს და ამის შემდეგ ავორთქლდები,გავქრები მწარე თუ ტკბილი სიზმარივით ან მოგონებასავით წარსულში ჩავიმარხები,კაცმა არ იცის რა მოხდება ქალბატონო ლილი,-გაეღიმა და ოთახის შუაში დადგუმლ მაგიდას დააშტერდა,რომელზეც სქელ ყდიანი წიგნი იდო,-დროის გაყვანის უებარი საშუალებაა,-თქვა და წიგნის ასაღებად გადაწვდა,ლილი კი სამზარეულოში შებრუნდა და განაგრძო კერძის მომზადება.
რამდენიმე წუთიანი შრიალის შემდეგ,თვალების წვა იგრძნო,ნესტის სუნით გაჯერებული,ფარატინა ფურცლებით და მკრთალი ნაწერით თავ მომწონე წიგნი ისევ მაგიდაზე დააბრძანა და დივანს ზურგით მიეყრდნო მოდუნდა და თვალები დახუჭა.
რაღაც ხმაურზე ან ვინმეს საუბარზე,რომელიც გვერდით ოთახშია და მეტნაკლებად გვესმის,ყური რაღაცნაირად იძაბება,თითქოს გვეზრდება,მისაღებში ფრატუნით შემოვიდა ძილბურანში მყოფი ანნა-მარია,თმა აბურდული და ბუს თვალებით მოათვალიერა ყველაფერი,ხმაზე სმენა დაეძაბა დათოს და თვალები გაახილა
-თქვენ გაიღვიძეთ მე ვიძინებ,რა საოცარია,-გაეღიმა და ისევ დახუჭა თვალები,ანნა კი მამის მკვლელი მზერით მისკენ წავიდა და ლოყაზე მწარედ უჩმიტა,პატარა ბავშვივით,რომელიც მამას თამაშს თხოვს და ლოყაზე ჩმეტს,დათომ მაინც გააგრძელა ძილი,რეაქცია არ ჰქონია ანნას ქმედებაზე,ახლა უკვე გატუტუცდა დ ამეორე ლოყაზეც უჩმიტა თანაც უფრო მკვეთრად,რამაც ლოყის აწითლება გამოიწვია
-არ დაიძინო უნდა წავიდე,-ამის თქმაზე,რაღა დააძიენბდა დათოს,ალივით წამოენთო და ანნას გაოცებულმა შეხედა
-რას ქვია უნდა წახვიდე,მე გიცდი,რომ ქორწილზე ვისაუბრებდით შენ კი მიცხადებ მივდივარო,-ცალი წაბი აზიდა და ხელები გადააჯვარედინა
-მეგობრებმა დამპატიჟეს საღამოზე და უნდა წავიდე
-არა რა,განა იტყვის წავიდე'თ,არა ამბობს წავიდე,ვინ გიშვებს,მომწონს უკითხავად,რომ არ მიდიხარ მაგრამ,უჩემოდ ვერსად გაგიშვებ,მითუმეტეს იციან,რომ მე შენი ქმარი ვარ,-შეუბღვირა და ნაწყენი ბავშვივით ზურგი აქცია,ეგონა ანნა მიხვდებოდა შეცდომას
-მხოლოდ მე დამპატიჟეს,-ჩაიბუტბუტა ანნამ,-არ ვაპირებდი თქმას,რადგან ვიცოდი ასეთი შედეგი ექნებოდა,შენ ხომ ხისთავიანი რეგვენი ხარ და არავისი არ გესმის
-შეურაწყობას ნუ მაყენებ,არ დაგავიწყდეს რამხელა მსხვერპლზე წავედი შენი გულისთვის
-მაყვედრი კიდეც,მე არ დამივალებია,მადლობ ბატონო მაგრამ,დახმარება არავის უთხოვია,-ტუჩები წინ გამოწია,ზურგით შებრუნდა და მანაც გაბუსხული ბავსვის სახე მიიღო
-არ წახვალ
-წავალ
-არ წახვალ
-წავალ'თ,-იყვირა მან და ოთახში გავარდა,დათოს ირონიულად ჩაეცინა და ოთახში გაჰყვა
-ესეიგი წავალ'თ,მომწონს შენი გადაწყვეტილება,მე თანახმა ვარ,ოღონდ არ ჩაიცვა გამომწვევად,მოიქეცი ისე,როგორც უნდა იქცეოდეს დანიშნული ქალი,ნუ ქალიშვილი ხართ მაგრამ,მოიქეცით ისე როგორც ქალი,-თავილი ჩაუკრა და დამცინავი მზერა სტყორცა
-ნუ მითანხმები რა გავაკეთო,თორემ ხალხში შეგარცხვენ,ჩავშლი შენს გეგმებს და გაქრება ერთწლიანი თანაცხოვრების გეგმაც,რომელიც ასე ძალიან გინდა,-ირონიულად მიუგო და კაბები გადმოაწყო კარადიდან,-გადი უნდა ჩავიცვა,-შეუბღვირა მან
-არა იყოს დავრჩები
-თუ ასეა მიტრიალდი,-გაბრაზებული ხმით მიუგო და ზედატანის გახდა დაიწყო,დათო კი შეტრიალდა მაგრამ,ამ ოთახში შებრუნებას აზრი არ აქვს,რადგან სარკეების რაოდენობა ადამიანს აძლევს საშუალებას აკრძალული რამ დაინახოს,იდგა სარკესთან და უცქერდა,როგორ ემზადებოდა ანნა-მარია,იმდენი უტიფრობა ეყო,რომ ასე ურცხვად,ფარულად ეყურებინა მისთვის,ალბად იმიტომ,რომ ქმარია,თუმცა არაა ანნა ვალდებული თავისი მოვალეობის შესასრულებლად
-შეგიძლია მოიხედო,-უთხრა ანნამ,დათოს ლოყები შეფაკლული ჰქონდა,გულიც ორმაგად უცემდა,პულსი აჩქარებული ჰქონდა,ლამის მუხლები მოეკვეთა,რომ შებრუნდა,ჩაცმული უკვე ვეღარ აღიქვა,ღრმად ჩაისუნთქა,ჰალსტუხი ოდნავ მოუშვა და გვერდულად გაიღიმა
-გიხდება,-ნაძალადევად წარმოთქვა და ოთახიდან გასვლა დააპირა,-ახლა სახესაც მიხედე,თმას მე დაბლა დაგელოდები,-მიუგო და თვალი ჩაუკრა.

მსვიდად დაუყვა კიბეებს და წამში მანქანასთან იყო,ზუსტად 15 წუთი მოუწია ლოდინი,ანნამ,რომ ჩამოვიდა კარი გაუღო და ჯელტმენურად დააბრძანა,შემდეგ შემოუარა მანქანას და თვითონაც მოთავსდა
-ვიცი,რომ მხედავდი,-კორპუსს ოდნავ გასცდნენ თუ არა,ანნამ წამოაძახა,-გამოგცადე,შენი რეაქცია მაინტერესებდა,გამოიყენებდი თუ არა ამ შანსს მაგრამ,ალბად ვერ მოიხიბლე ჩემი სხეულით და მამაკაცური სურვილები არ მოგაწვა,არც გული აგიჩქარდა და სხეულში შიგნიდან წვა არ გიგვრძნია,-დავითს ყბა ჩამოუვარდა,გაშტერდა,ხმას ვეღარ იღებდა,მასზე ეშმაკი ანნა აღმოჩნდა,ქალი მაცდური,სხვა რა უნდა იფიქროს ანნაზე,შუბლზე ოფლმა დაასხა,სხეული გაეყინა,თითქოს გულიც გაჩერდა
-რა თამაშს თამაშობ,-ხრიწინით მიუგო დავითმა
-თამაშს შენ თამაშობ მე არა,ეს უბრალოდ წახალისება იყო,-ირონიულად ჩაეღიმა და ხელი ოდნავ შეახო მუხლზე,დათო შეკრთა,მისი ხელი ფეხიდან მოიცილა
-ანნა-მარია ნუ მაიძულებთ
-რას?,-უმანკო სახით ახედა და მისკენ გადაიხარა,იგრძნო ის საოცარი და ამაღელვებელი სურნელი,რომელიც ათრობდა,დატოს გული თევზივით აფართხალდა,სიბრაზისგან ლოყები აეწვა
-დაუბრუნდი შენს ადგილს,არ გამაბრაზო თორემ მივბრუნდებით და დარჩები ყველაფრის გარეშე
-შენ ჩემთან გინდა ხომ ასეა,-ეშმაკურად აუციმციმდა თვალები
-გაჩუმდი მეთქი,ნუ აყოლიხარ ეშმაკის ცდუნებას,თორე მიიღებ
-ნუ უარყობ,მე პატარა ვარ შენთან შედარებით მაგრამ,არა ემბრიონი,მე ქალი ვარ და შენ გინდა,რომ შენი ვიყო,ხომ ამიტომ მომიყავნე ცოლად და არა ჩემს გადასარჩენად
-ანნა გაჩუმდი გთხოვ,არ მინდა გული გატკინო,რადგა სათუთი ბუნება გაქვს,დაბრუნდი შენს ადგილზე და ხმა არ ამოიღო,არ იცი მე რას ვგრძნობ,თუ ასე ძალიან გაინტერესებს არ მიზიდავ როგორც ქალი რადგან,პატარა განებივრებული ბავსვი ხარ და რაც მოგესურვება იმას ტლიკინებ,-ცივად მიუგო მან
-მაშ,შეხებისას რატომ შეკრთი,რატომ აგიწითლდა სახე,გული აგიჩქარდა,აკანკალდი,ნუთუ შენს ცივ სხეულში არის ერთი თბილი წერტილი,ნუთუ ცივსისხლიან,უხეშ ადამიანში არის შეგრძნებები,შენს ლოდივით გულს შეუძლია სიყვარული,მე ბევრი კითხვა დამიგროვდა მას მერე რაც შენ გაგიცანი
-ჩემში ნუ ეძებ კარგს,რადგან იგი არ არსებობს და ვერც იარსებებს,-უხეშად მიუგო დათომ,სიმწრისგან ისე ძლიერად უჭერდა ხელებს საჭეს,რომ კანი სულ გადაეხეხაცოტაღა აკლდა და მანქანას მოაბრუნებდა და ანნა-მარიას სახლში წააბრძანებდა,ალბად ხელის შემშლელი ფაქტორი გზის გავლილი მანძილი იყო,ანნაც მიხვდა,რომ უხმოდ უნდა მჯდარიყო და გაიტრუნა,ისეთი სახე მიიღო,როდესაც მანქანიდან გადავიდნენ,ეგონებოდათ ძალით წამოიყავნესო,დავითმა ხელკავით მიიყვანა კარამდე,წინ ანნას მეგობარი მეგი მიეგება,საკმაოდ ლამაზი თანაც,ინტერესით ათვალიერებდა დავითი,საოცრად მოიხიბლა მეგით მაგრამ,ცდილობდა არ გამოემჟღავნებინა,ანნა ხვდებოდა რასაც განიცდიდა დათო და ორმაგი სიძულვილი უჯდებოდა სხეულში,მეგი წინ წაუძღვა სტუმრებს და მათთვის განკუთვნილ ადგილებზე დასხა,ორივე დიდ დისკომფორტს გრძნობდა,დათო განსაკუთრებით
-ესენი მართლა შენი მეგობრები არიან?,-დამცინავად მიუგო მან და ცერებულად გაეღიმა,-მხოლოდ მეგიმ გამოიჩინა თავაზიანობა
-აქ მხოლოდ მეგის ვიცნობ,ესენი მისი მეგობრები არიან,-გამწყრალი ხმით მიუგო ანნამ და თავი ჩაღუნა,მეგის ხსენებაზე ლოყები შეეფაკლა და საშინელი ტკივილი იგრძნო,მეგი გაბადრული სახით მიუახლოვდა მათ მაგიდას და დათოს გვერდით ჩამოჯდა,ანნამ ეჭვიანობის ინსტიქტი ვერ დაძლია და დათოს ძლიერად მიეხუტა ამით დაანახა მეგის,რომ ის მისი იყო,დათოს რათქმაუნდა ესიამოვნა ანნას ქმედება,წელზე მოხვია ხელი და ყურში ჩასჩურჩულა
-უკვე დავიწყეთ სპექტაკლი?,-თქვა და ლოყაზე ნაზად აკოცა
-ხელს,ხომ არ გიშლით?,-უთხრა მეგიმ და წამოდგა
-არა იყავი,-თავი გააქნია ანნამ,მეგის უსიტყვოდ დაჯდა და მაგიდას იდაყვით დაეყრდნო,დათომ ღრმად ჩაახველა და სუფრიდან წამოდგა
-თქვენ ისაუბრეთ მე ცოტას გავივლი,დიდი ხანია ერთმანეთი არ გინახავთ ალბად ბევრი სალაპარაკო გექნებათ,-გვერდულად გაუღიმა და წავიდა
-რა საოცარი ქმარი გყავს ანნა-მარია,-ეშმაკურად უციმციმებდა მეგის თვალები,ანნა მასთან მუდამ გულახდილი იყო,ვერც კი იფიქრებდა ოდესმე თუ რამეს დაუმალავდა,ისეთ მნიშვნელოვან თემებზე უსაუბრიათ მაგრამ,ახლა ყველაზე ნაკლებად მეგის უამბობდა ყველაფერს,რადგან მეტოქედ წარმოუდგა,ის ხომ დავითის ხელში ცაგდებას ცდილობს მეგი კი ზედმეტი თავის ტკივილი იყო
-კი მართლაც საოცარია,მასთან თავს ბედნიერად ვგრძნობ,-მთელი ემოციებით,სიხარულით და აღტაცებით თქვა ანნამ
-ასაკი სულ არ ეტყობა,-კისკისიდ მიუგო მან,-ისეთი აღნაგობა აქვს,გამჭოლი მზერა,ამღვრეული მუქი მწვანე თვალები,პირდაპირ გადასარევია
-ბედი მაქვსო მე უნდა ვთქვა,-თვალი ჩაუკრა ანნამ,არასოდეს უფიქრია მეგობრის გამწარებაზე მაგრამ,ახლა ორიენტირებული სწორადაც,რომ ამაზე იყო.
დათო გარეთ გავიდა,შემოგარენი მოათვალიერა,სუფთა ჰაერი ჩაყლაპა და ისევ დაბრუნდა ანნასთან
-ხომ არ მოიწყინე,უჩემოდ?
-არა რა მომაწყენდა,-ნაძალადევად გაუღიმა ანნამ,დესერტის შემდეგ მუსიკა ჩართეს და ყველა წყვილებად ცეკვავდა
-მე ცეკვა არ ვიცი,-გაბუსხული იჯდა ანნა და დატოს გაწვიდლ ხელს არ ართმევდა
-რამდენი ხანი გელოდო მომეცი ხელი და მე გასწავლი ცეკვას,-თვალი ჩაუკრა და წელზე მოხვია ხელი,ააყენა და ცეკვისთვის დათმობილ ადგილზე დადგნენ,მუსიკა ნაზი იყო,წელზე ისევე ეკიდა ხელი,ანნამ ორივე ხელი მის მხარზე ჩამოდო,რამდენიმე მოძრაობა შეასრულეს,შემდეგ ,ცალი ხელი ხელზე მოკიდა დათომ ,ცალი ისევ მის მხარზე ედო ანნას,მეორე ხელი კი ისევ წელზე ერტყა,მუსკია დასრულდა მაგრამ,მათ ვერც გაიგეს ისევ გააგრძელეს ცეკვა,მოწყდენ რეალობას და სადღაც უდაბურ სამყაროში გადაინაცვლეს სადაც,მარტო ის ორნი იყვნენ,ანნამ მკერდზე დაადო თავი და თვალები მილულა,მეგის გაეცინა და სხვა მუსიკა ჩაურთო რადგან მიხვდა ისინი კიდევ კარგახანი იქნებოდნენ ასე.

-მაპატიე,-ძლივს გამოერკვნენ დაუბრუნდნენ რეალობას,-იმდენად სასიამოვნოა ჩემს ცოლთან ერთად ცეკვა,რომ ირგვლივ ყველაფერი მავიწყდება,-თან ანნას გადახედა,სიმწრისგან ტუჩებს იკვნეტდა
-არაუშავს მერე რა მოხდა,-გაუღიმა მეგიმ,ისევ სუფრას მიუსხდნენ და განაგრძეს მირთმევა,სასმელს სასმელზე ცლიდნენ,ანნამ როდესაც გემო გაუგო სტაქანს ტუჩს ვერ სწყვეტდა,სულ მისკენ იწევდა.
-დათო წავიდეთ რა,-წუწუნით უთხრა და კისერზე ჩამოეკიდა,თვალებს ვეღარ ახელდა,უკვე გვიანი იყო,დათოც შეზარხოშებული იყო და ნამდვილად არ ჰქონდა მისი თრევის თავი,როგორღაც მიიტანა ჯერ საკუთარი ტანი მერე გვერდით ანნას ჩამკიდებული გალეშილი სხეული
-ლოთი ხარ,სერიოზული დახმარება გჭირდება,-როდესაც მანქანაში ცასხდნენ ტუჩზე მიადო თითი დათომ,-ამდენი არ უნდა დაგველია,მგონი მარტო ჩვენ დავლიეთ,-ჩაეცინა და თავი საჭეზე დადო,ანნამ თავი ვერ შეიკავა და ზედ დააწვა
-არ უნდა დამეძინოს თორემ აქედან ვერ გავალთ,-თავი ააწევინა,მერე თავადაც გასწორდა,თვალები ფართოდ გაახილა და მანქანა დაძრა
-ასე მთვრალებს ჯარიმას აგვკიდებენ დავრჩენილიყავით მეგისთან,-ბუტყუნით მიუგო ანნამ
-სუუ,გაჩუმდი,მე არასოდეს არავინ მაჩერებს,-ამაყად მიუგო დათომ და სიჩქარეს უმატა.-ყველაზე დიდი მატყუარა ხარ ვინც კი ოდესმე შემხვედრია,-ცალი წარბი აზიდა ანნამ და გვერდულად გახედა დავითს
-რატომ?,-გაკვირვენულმა შეხედა მან
-არ იყო საჭირო მეგისთან სპეკტაკლის თამაში,შეგეძლო ყველაფერი აგეხსნა და ახლა მასთან იქნებოდი
-რაებს ბოდიალობ შენ,-შეუღრინა დათომ
-ნუთუ მართლა მასე იყო,რაღაც მეეჭვება,უბრალოდ სიტყვაციიდან გამოსაძვრომად საკუთარი ცოლი აირჩიე
-მიკიბ-მობკიბულ საუბარს ვერ ვიტან,შენ თუ იმას გულისხმობ რაც ცეკვის მერე მეგის ვუთხარი,კი სწორად მიხვდი გამოვძვერი,რადგან სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე,ეს კი ძალიან დამაჯერებელი იყო
-ანუ სიმართლე არაა,-საქარე მინას დააშტერდა,ხელები ერთმანეთსი გადახლართა და ყელში მოწოლილი ბურთულა ძლივს გადაყლაპა
-არა რათქმაუნდა,-ირონიულად გაეცინა დათოს,-ბავშვთან ცეკვა რა სასიამოვნო უნდა იყოს
-რეგვენი,ავადმყოფი ხარ,ვერ გიტან,ეს კარგად დაიმახსოვრე,მეზიზღები როგორც შავი ჭირი
-ნუ იწყევლები რა დედაბერივით,ახალგაზრდა ხარ ცხოვრება წინ გაქვს რაღა ამ ბებერს გადაეკიდე,ჩემს გეგმებში არ შედიოდა შენი შეყვარება და არც არასდროს შევა
-მოვკვდები და შენისთანას არ შევიყვარებ,-სისინით მიუგო და მუშტები შეკრა
-ჩიტივით თავისუფალი ხარ,არაფერს გიკრძალავ ჩემთან ერთად,-ჩაეღიმა და თმაზე გადაისვა ხელი
-ერთი თვეც,რომ გავძლო შენნაირ ცხოველთან მადლობა თქვი,-გაბრაზებული ხმით თქვა ანნამ
-არავინ არაფერს გაძალებთ გოგონავ,როცა გინდათ წადით,სრულებით არ მედარდებით
-თავის კოვლა მინდა,აღარ მინდა ამ დამპალ ქვეყანაში ცხოვრება,ყველა ადამიანს ნესტის სუნი,რომ აქვს,აღარ მინდა ბოღმით,შურით აღსავსე თვალების ყურება,მომაკვდავი და გაუბედურებული სხეულების ცქერა,მე დავიღალე ცხოვრებით,-ამოილუღლუღა და სავარძელზე გადაწვა
-შენ რა სულ გააფრინე,როგორ ფიქრობ მაგაზე ჯერ პირზე რძე არ შეგშრობია,ცხვორებას მეგონა ვარდისფერი სათვალით ხედავდი,რადგან სულ პატარა ბავშვივით იქცევი,მუდამ კარგ გუნებაზე ხარ,ასე უცებ რამ შეგცვალა,აღარ იფიქრო მაგ სისულელეზე,-ანერვიულებული უყვიროდა დავითი ანნას,სახეზე ფერი აღარ ედო,ხელის გულებიც დაუსველდა,-ღმერთის საწყენს ნუ ამბობ
-შენ რა განერვიულებს,ხომ არ გადარდებს რა მომივა
-რადგან არ მადარდებ ეს იმას არ ნიშნავს,რომ სიკვდილისთვის მემეტები,მეორედ ამ თემას შეეხები და ჩემი ხელით მოგკლავ,-დაუბღვირა და მანქანა გააჩერა,-მოვედით,-ღრმად ცაისუნთქა და მანქანიდან გადაიდა.

-მოხვედით?,-ნერვიულობამ წამში გადაუარა ლილის,როდესაც ისინი დაინახა,დათო უკვე ფხიზელი იყო,ანნა კი თავს აკონწიალებდა და ცალი ხელით დავითზე იყო ჩამოკიდული კუნძივით
-დიდი თავის ტკივილია,თქვენი შვილიშვილი,ქალბატონო ლილი,დიდი რაოდენობით სასმელს სვამს მერე კი ტანს ვეღარ ერვა და მე მიხდება მისი თრევა,არ ვწუწუნებ უბრალოდ მეშინია მერე ვინ უნდა ათრიოს,-ეშმაკურად გაეღიმა და ანნა საწოლზე დააწვინა,საწყლად კრუსუნებდა და შუბლს ისრესდა
-არ გახვიდე აქ დაწექი,-დუდრუნებდა თავისთვის,დატომ კარი მიხურა და ტანსაცმლიანად მიუწვა გვერდით,ისე,რომ არ შეხებია,მასთან ასე ახლოს ყოფილიყო და ვერაფერი გაეკეთებინა,შეხება მთლად გააფრენინებდა,გულ აჩქარებული იწვა,მთვრალი ანნას გვერდით და დაძინებას ცდილობდა,როდესაც ანნა გადმობრუნდა და ხელი მის გულზე დადო,გულისცემაც ორმაგად აჩრადა,გაუაზრებლად მისტრებოდა ჭერს და ვეღარაფერზე ახდენდა კონცენტრაციას,უბრალოდ იწვა,ანნა კი მისკენ უფრო ახლოს იწევდა,ბოლოს მთლიანად მიკრობილი იყო,ახლა უკვე თავი დაადო მკერდზე და გემრიელად თვლემდა,საწყალ კაცს კი მოსვენება არ ჰქონდა მთელი ღამე,ვერც ინძრეოდა,რომ მას არ გაღვიძებოდა,თორემ მერე ვეღარაფერი შეაკავებდა,მის ნახევრად დაფარულ მკერდს,რომ ხედავდა სუნთქვა ეკვროდა,მკერდი,რომელიც მას ეყრდნობოდა,ხელი წელზე ძლიერად შემოხვია და თავისკენ მიიზიდა,ნაზად აკოცა შუბლზე და ისევ გაუშვადილით სანამ ანას გაეღვიძებოდა,მანამდე ადგა დავითი,წყალი გადაივლო,გამოცოცხლდა,ისევ ძველებურ ფორმას დაუბრუნა,ანნას შიშველი სხეული თვალწინ ეგდა და მხოლოდ ეს უღრღნიდა გულს,ყველაფერს სპეციალურად უკეთებს,რომ დავითს თავი შეაყვაროს,მას უკვე უყვარს.
დავითმა არ იცის,რომ ანაასაც უყვარს და არც ანამ იცის დავითსაც იგივე გრძნობა,რომ აქვს და ერთმანეთის იმდონემდე მიყვანას ახდენენ,სანამ თავს არ შეაყვარებენ,არადა მათ უკვე უყვართ ერთმანეთი თანაც გაგიჟებით მაგრამ,არ იციან,მთელი არსებით,ასეთი სიყვარული ძალიან იშვიათი გახდა ამ დროში.შხაპის შემდეგ ისაუზმა და ისე წავიდა ლილისთვის არაფერი დაუბარებია,ანნამ,რომ გაიღვიძა,თავი ვერ აწია ბალიშიდან,იმდენად ტკიოდა
-ბეე,-გასძახა ოთახიდან და შუბლზე მიიდო ხელი,ლილი დაფეთებული შევარდა საძინებელ ოთახში
-რაო ბებიკო,როგორ ხარ?,-საწოლზე ჩამოჯდა და ნაოჭიანი ხელი ხელზე დაადო
-მიყვარხარ ბე,-ამღვრეული თვალები მიანათა,-შენს ნაოჭებს ვფიცავ,გულით მიყვარხარ,-მეორე ხელი ზემოდან დაადო ანნამ,-რა თბილი ხარ,მე კი თანდათან ვცივდები,-ამოილუღლუღა და თავი გადააბრუნა
-ნუ მიედ-მოედები ახლა,მეც მიყვარხარ ბებო შემოგევლოს და ვერც კი წარმომიდგენია,ჩემი შვილიშვილი,რომ არ მიყვარდეს,ჩემი პატარა ანგელოზი ხარ,-მიანათა მანაც ამღვრეული თვალები
-ბებო უსუსური ვარ,არ შემიძლია საკუთარი თავი დავიცვა,ნახე რა დღეში ვარ,რამდენი დავლიე გუშინ,ყველაფერში მას ვადანაშაულებ და გონია,რომ მძულს,არადა მიყვარს
-ვიცი,ვიცი,-ეშმაკურად ჩაეღიმა ლილის და თვალი ჩაუკრა
-რა იცი
-,რომ დავითი გიყვარს,მე შენ მასზე უკეთ გიცნობ,ვხვდები,როდის რას გრძნობ რა გინდა,ეს თვალებში გეტყობა,ალბად ის შენს თვალებს არ დაკვირებია კარგად,თორემ ყველაფერს ამოიკითხავდა,მართალია,როცა ამბობს ჯერ პატარა ხარ,არ უნდა,რომ დაიტანჯო,ტკივილი მოგაყენოს
-მაგრამ,ყველაფერი პირიქით ხდება,-ცრემლი ჩამოუგორდა ლოყაზე,-გაუთლელი ხეპრეა,-ცრემლი მოიწმინდა,-ქედმაღალია,გულღრძო,ცივი,არაფერი ადარდებს გარდა საკუთარი თავისა,ეგოისტია
-მე კი სხვაგვარად ვფიქრობ,-ცერებულად გაეღიმა ლილის,-სურულიად სხვა ადამიანია,შენ კი სრულიად სხვა წარმოგიდგენია,ეგოისტი,რომ იყოს,შენს დახმარებას არ გადაწყვეტდა,ან თუნდაც გულღრძო,ის თავისებურია,როგორც შენ ასევე მასაც დიდი ტკივილი აქვს გულში,თვალები მუდამ ამღვრეული აქვს,ყველაფერს გულგრილად უყურებს,შეიძლება გარეგნულად ვერც კი შეატყო მაგრამ,მასაც ისევე სჭირდება დაცვა და გვერდში დგომა როგორც შენ,მას რაღაც აწუხებს და ეს წუხილი აუცილებლად უნდა გაგანდოს,შენ კი შენს დარდს გაუზიარებ,მერე იქნებ უკეთ გაუგოთ ერთმანეთს,-გაუღიმა და საწოლიდან წამოდგა
-ალბად მართალი ხარ,მე კი მის გადაყვარებას ვცდილობდი მაგრამ,ვერაფრით მოვახერხე,მეცინება კიდეც ასე უეცრად როგორ შემიყვარდა
-წავალ,მაღაზიიდან ბორჯომს ამოგიტან,-უთხრა და ოთახიდან გავიდა,ანნა კი გვერდულად დაწვა და ძილი გააგრძელა.

""""""""""
-"ადამიანებს შეუძლიათ იყვნენ მშვენიერნი და ბედნიერნი და არ დაკარგონ დედამიწაზე ცხოვრების უნარი. მე არ მინდა და არ შემიძლია დავიჯერო, რომ ბოროტება შეიძლება იყოს ადამიანის ნორმალური მდგომარეობა.."
-დოსტოევსკის "იდიოტი",-ჩაეღიმა გიორგის,-ამხელა ცოდნის პატრონი ამ მოკუჭულ ქვეყანაში რატომ ხარ,რამხელაზე შეგიძლია გაიწვდინო ხელი და აიღო რაც გსურს მაგრამ იმას ჯერდები რაც ოდნავი ხელის გაწევით ან თუნდაც არ გაწევითაც კი შეგიძლია მიიღო,ვერც შენ იჯერე,რომ ბოროტი ადამიანი ნორმალრ მდგომარეობაში არაა,ხო რათქმაუნდა ის ხომ ბოროტია
-ბოროტად არ იბადები,ასევე არ იბადები ყველაფრის მცოდნე,იზრდები და ყველაფერს სწავლობ,გარკვეული გარემოება კი ადამიანს ხდის ბოროტს,გულღრძოს,ჩაკეტილს,მე ვთვლი,რომ ჯერ კიდევ მაქვს დედამიწაზე არსებობის სურვილი და ჩემი სიმძიმითაც არ ვაწუხებ მას
-შენ მთელ სამყაროს სჭირდები დავით,საოცარი ადამიანი ხარ,ყველაფერი შენი მეშეობით მოგვარდა რაც კი იყო,ძლიერი ხარ და ძალიან საამაყოა შენი მეგობრობა,-ლოყებ შეფაკლული იდგა დავითი და ისმენდა,ქებას საკუთარი თავისადმი,გიორგი მას მთელი ცხოვრება იცნობს და ყველაფერი მნიშვნელოვანი თუ უმნისვნელო რამ იცის,აღელვებს მეგობარი და მუდამ მის გვერდში დგას
-ანნას რთული ხასიათი აქვს,მამამისივით,სწორედაც,რომ ეგ მაწუხებს,ალბად ერთმანეთსაც მაგიტომ,ვერ ეგუებინა ხომ იცი ორი ერთნაირად მოაზროვნე ადამიანი,ხანდახან ერთმანეთის მტრებად იქცევიანო,ისინიც ზუსტად ასე არიან,სხვაგვარი მიზეზებიც აქვს ანნას,კახა არც ისე პატიოსანი კაცია და სვილის უბედურებაზე ააწყო ცხოვრება,უფრო სწორად ცდილობდა აეწყო მაგრამ,ახლა ნანგრევებიღა შერჩა,მისი წყალობით გარდაიცვალა ანნას დედა და მისივე წყალობით გავიცანი ჩემი სულის ნაწილი
-მასზე,რომ საუბრობ,თვალები გემრვრევა,გიბრჭყვინავს,ვერც კი წარმოვიდგენდი თუ ჩემს მეგობარს ოდესმე შეუყვარდებოდა,-ცერებულად გაეღიმა გიორგის და სათვალე შეისწორა.
იგი არის მაღალი,გამხდარი,საკმაოზე მეტადაც და ბავშვობაში დავითი კაკლის საბეტყ ხალას ეძახდა,რადგან ლამის ორ მეტრს აღწევდა და სტანდარტულ კარებში მოხრილი შედიოდა,ახლა 40 წლისაა და სიმაღლე აღარ აკომპლექსებს,ორი მეტრი რა ბევრია ახლა,მუქი ყავისფერი თვალები აქვს,მხედველობა დაქვეითებული ამიტომ,ატარებს სათვალეს,არის ძალიან სუფთა,საკმაოდ ზრდილობიანი და ყურადღებიანი,მათ დავითსაც და გიორგისაც თითქმის ერთნაირი თვისებები აქვთ,ქცევა,შეხედულებები,ბევრჯელ დაემთხა მათი აზრები ერთმანეთს და ამაზე ბევრიც უმხიარულიათ,მოკლედ ეს ხალასავით კაცი ხელებ გადაჯვარედინებული იდგა დავითის თავზე და გულისყურით უსმენდა მას.
-ჩემშვი დიდი გარდატეხა მოახდინა,უკვე ყელში მქონდა მომჯდარი და საშინლად მტკიოდა,შენ,რომ გიპოვე ამოვისუნთქე,-ყელი მოისრისა დავითმა და სავარძლიდან წამოდგა,ჩია კაცივით ჩანდა გიორგის გვერდითთუმცა არც თავად იყო პატარა,თანაც გიორგიზე შევსებული ტანისაა,დაკუნტული,რომ შეხედავ და გესიამოვნება,.
-შენი ტურფაა,-ჩაეღიმა გიორგის და მხარზე დაეყრდნო
-არა ჩემი გრაციაა
-გრაცია რა არის,ამიხსენით განათლებულო ყმაწვილკაცო,-ცერებულად გაეღიმა და ხელები ჩამოუშვა
-გრაცია ნიშნავს მშვენიერებას,ანნა ჩემი მშვენიერი ქალბატონია და არ დაგავიწყდეს "ჩემი",-ეშმაკურად გაეცინა დავითს და მუშტით დაეყრდნო მაგიდას
-მეც მინდა მყავდეს "ჩემი",გრაცია,რომელიც მხლოდ,"ჩემი"იქნება,-მოღუშული სახით თქვა მან
-სწორად ეგაა პრობლემა,რომ ანნა ჩემი გრაცია არაა და ვერც ვერასოდეს გახდება
-რატომ?,-გაოცებული დააცქერდა მას
-არ ვუყვარვარ,უფრო მეტიც ვძულვარ,ყველა სხვა სიკეთესთან ერთად,მისი გამოხედვა მეუბნება,როგორი უარგისი ადამიანი ვარ
-ამას ნუ ამბობ დავით,შენც კარგად იცი,რომ ეს ასე არ არის,თუ ქალის თვალებში სიძულვილს კითხულობ ალბად მის თვალებს კარგად არ აკვირდები,თორემ სიძულვილს თან უზადო სიყვარული ახლავს
-გულისხმიერებას და ღირსებას შენ ვერავინ გასწავლის
-შენ მითუმეტეს,წადი და დაუდექი გვერდით ისე როგორც მისი ქმარი და არა როგორც მცველი,აგრძნობინე სითბო,გული მოულბე,დამერწმუნე მოლბება და სიძულვილიც წამში გაქრება
-რთულია,ასე ერთბაშად ყველაფრის თქმა,მინდა ნაბიჯ ნაბიჯ მივყვე,ჯერ ეს მერე ეს..
-ცხოვრება ისნტრუქცია არაა მეგობარო,ისე უეცრად გაქრება დღეები,თვები,წლები,ანნა-მარია..'ც,კი გაქრება
-არა ის არ გაქრება,აქ გულში სამუდამოდ იქნება,-ძლიერად მიიჭირა ხელი გულზე
-ხო მაგრამ,მან რა იცის,შენს გულში რა ხდება,თუ არ გაუზიარებ
-დროთაგანმავლობაში მიხვდება
-რომ ვერ მიხვდეს?,ეს ცხოვრება ფუჭად ჩაივლის და შენ ემგვანები გაცრეცილ ფოთოლს,შემოდგომის მიწურულს ასფალტზე,რომაა შემორჩენილი,-ცერებულად გაეღიმა და სავარძელში მოწყვეტით დაეშვა,თვალები დახუჭა,ფეხი ფეხზე გადაიდო და ნიკაპი მაღლა აწია,-წადი...წადი,-როგორც სიზმარშია,მკრთალად,რომ გვესმის ხმა,ასე მკრთალად მიუგო გიორგიმ და ხელი გააქნია,-წადიი,'სანამ დროა,-ისე თქვა ბოლო ასო თითქოს ჰაერი აღარ ჰყოფნიდა,ხელებს კი ჰაერის დიდი მარაგის მოსაგროვებლად აქნევდა
დავითს გაეცინა და ოთახიდან გავიდა,თავი გადაატრიალა და ისევ უკან შებრუნდა
-არ გამაცილებ?,-კითხა სიცილით და სახელურზე ჩამოეკონწიალა,გიორგი ზანტად წამოდგა სავარძლიდან და გაფლატუნდა
-იმედია ჩემს რჩევას გაითვალისწიენბ,-შემოსასვლელში დააყუდა დავითი,მხრებზე დაეყრდნო და თვალებში ჩააშტერდა,დათო დაიმანჭა
-გამიშვი მე ვიცი რასაც გავაკეთებ,-სერიოზული სახე დაიჭირა მან,გიორგიმ ხელები ცამოუშვა და გაისტუმრა,ხელების ქნევით გაიარა,მისაღები და ისევ სავარძელში ჩაესვენა,დათო კი ამასობაში უკვე მანქანაში იჯდა და თავი საჭეზე ედო,აწევა ეზარებოდა,სანამ კარგად არ დაეტყო შუბლზე საჭის კვალი,მთელი სახე აუჭრელდა,გასაღები მოარგო და ძრავი აამოქმედა.

ანნა საწოლზე გაბუსხული იჯდა,ხელები გადაეჯვარედინებინა და ფეხები წინ გამოეწია,აღარც თავის ტკივილი ახსოვდა აღარც არაფერი გარდა დათოსი,ლილი გაბადრული სახიტ უყურებდა და ხმას არ იღებდა,გაყუჩული იდგა ოთახის კუთხესთან და უცქერდა ანნას
-სად წავიდა,-იღრინებოდა ის და ხელებს უაზროდ აფათურებდა
-რა შვილო,-მიუგო ლილიმ და მისკენ წავიდა
-რა,კიარა ვინ,-გაბრაზებული წამოდგა და აქეთ-იქით დაიწყო სიარული ციბრუტივით ტრიალებდა
-დაჯექი,თავბრუ ნუ დამახვიე,-დაუყვავა ლილიმ
-ამდენი ხანი მარტო რატომ დამტოვა,-ნაცრისფერი ტვალები მიანათა მან
-დამშვიდდი,მოვა მალე
-შენ იცი სადაცაა?
-არა არ ვიცი
-აბა რატომ ამბობ,რომ მალე მოვა
-უკვე დიდი ხანია გასულია და ვფიქრობ,ლოგიკურად,შვილო,დაჯექი დაწყნარდი,სულ ასეთ დღეში ნუ ხარ,მოვა სად წავა კიარ გაიქცევა,-სიცილით მიუგო ლილი და ძალდატანებით დასვა საწოლზე
-მე გარედ გასვლა მის გარეშე მეკრძალება თავად კი სულ არ ფიქრობს ჩემზე,ყველგან მარტო დადის
-ერთადერთხელ წავიდა უშენოდ,სადღაც რა თავი გაიგიჟე,-გაოცებული დარჩა ლილი,უეცრად ანნამ შუბლზე მიირტყა ხელი
-მეგისთანაა,-ამოიგმინა და მეორედ შემოიტყა შუბლზე ხელი,-არ უნდა წამეყვანა,ახლა გზა იცის და როცა მოესურვება მაშინ ნახავს
-ნუ ხარ სულელი ბავშვი,დათო მასეთი ადამიანი არაა,-გაუწყრა ლილი,-დამშვიდდი და წყნარად დაელოდე,-ანნა ლილის სიტყვას მიენდო,გაყუჩდა და დაელოდა დავითის მოსვლას.

შედგმული არ ჰქონდა დავითს ფეხი,მის წინ,რომ აეტუზა საწყლად ანნა და წინ აღარ უშვებდა,სანამ ანნა დაიწყებდა დავითმა დაასწრო
-ჩემს ძველ ნაცნობს შევხვდი,სახლში დამპატიჟა,მეც უარი ვერ ვუთხარი და მაგიტომ მომიწია შეყოვნება,თორემ ამდენხანს მარტო არ დაგტოვდი,ბოდიში აწი თან წაგიყვან,-მოღუშული სახე ნელ-ნელა გაეხსნა ანნას და კისერზე ჩამოეკიდა
-კარგს იზამ,-თვალი ჩაუკრა და გზიდან ჩამოეცალა,დათო გაოცებული შევიდა მისაღებში ,უკან მიჰყვა ანნა-მარიაც
-მაგ შენს ნაცნობს სახელი არ აქვს?,-წყლით სავსე სტაქანი ლამის ძირს გაუვარდა დავითს,წიკვინით,რომ წარმოტქვა ბგერები ანნამ
-მართლა პატარა ბავსვი ხარ,კი აქვს გიორგი ჰქვია,-ყლუპ-ყლუპად მოსვა წყალი და სტაქანი ნიჟარაში ჩადო,-ლილი სადაა?
-ოთახშია,-მიუგო მან და უკან შებრუნდა,-მეც ოთახში ვარ,-თქვა და წავიდა,დავითმა ხელი მოისვა შუბლზე და ჭერს მიაშტერდა
-ღმერთო რა დავაშავე,-ამოიგმინა და ტელევიზორის საყურებლად დივაზე წამოწვა
-დროა ქორწილზე ვისაუბროთ,-თავზე დააცხრა ანნა,დათო გაოცებული წამოიწია და ანნას ახედა,-მასე ნუ მიყურებ,აღარ უნდა დავქორწინდეთ,რაც უფრო იწელება ეს სპექტაკლი უფრო მღლის,სანამ გადავიფიქრე შენი ცოლობა,სწრაფად დავასრულოთ ყველაფერი,-მკვეთრად წარმოთქვა მან და მის გვერდით დივანზე ჩამოჯდა,დათო კარგახანს იჯდა გასუსული,გაოგნებული იყო მისით,ანნა კი იჯდა და ელოდებოდა,როდის ეტყოდა რამეს
-მსვენიერია,-გაეღიმა მას და დივნიდან წამოდგა,-გინდა ქორწილზე საუბარი,ვისაუბროთ,-თქვა და საათს მიაშტერდა,რომელიც კედელზე იყო მიკიდული და გულის გამაწყალებლად წიკწიკებდა,ანნამ თავი დაუქნია და გაიტრუნა,-ქორწილში ალბად ხვდები შენც,რომ ბევრი სტუმარი გვეყოლება,ჯიბე ავსებულიც და ჯიბე გამოფხეკილიც,მოწყობაში და გაფორმებაში მე არ ვერევი,შენ როგორც გინდა ისე მოაწყობ ყველაფერს,ჩამოწერ იმ სტუმრების სიას ვინც გინდა,რომ იყოს ამ დადგმის მაყურებელი,საკვებზე ლილი იზრუნებს,შენ ვერ მოგანდობ,მარტივად მოგვარდება ყველაფერი,დაქირავებული მყავს უკვე,მუსიკოსები,მზარეულები,დარბაზი სადაც მოეწტობა ეს ყველაფერი და ისღა დაგვრჩა,ზემოთ ხსენებულს მივხედოთ,-გაეღიმა და ხელები ერთმანეთში გადახლართა
-კაბა?,-წარბები აზიდა ანნამ
-კაბის საყიდლად შენ,მეგი და გიორგი წახვალთ,მეგისთან,რომ ვერ ავაწყო ურთიერთობა მეჯვარე იყოს,გიორგი კი ჩემი მეჯვარე იქნება,მაინც თავს ვიზღვევ,-თვალი ჩაუკრა და ეშმაკურმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე.
-აუტანელი ხარ,-შეუბღვირა ანნამ და ზურგი აქცია,დათოს გაეღიმა და მხარზე ნაზად დაადო ხელი,ანნა შეკრთა,ტანში ელვასავით დაუარა 'რაღაცამ' და აკანკალდა,დავითს ისე შესცივდა,თითქოს ყინვაში მდგარიყოს გაცრეცილი მაისურით,მიიხუტა და თავი მის მხარზე ჩამოდო,ანნა ხმას ვეღარ იღებდა,იყო მიკრული იმ კაცის სხეულზე,რომელიც ასე ძლიერად უყვარდა და მისი ყოველი შეხება რაღაც არა ამქვეყნიურ შეგრძნებებს უჩენდა,ვერც ფეხებს გრძნობდა,რომ მყარად დგომა შესძლებოდა,თტქოს სხეულიდან სხისხს სწურავდნენ,ყურის ბიბილოზე,ცხელი ჰაერი იგრძნო და ლამის ჭკუიდან გადავიდა,მაღლა ტუჩი ოდნავ შეახო დათომ
-ანნა,რაღაც მაქვს შენთვის სათქმელი,-ანნა კიდევ უფრო დიბნა,თვალები ძლიერად დახუჭა და ხელები მომუჭა,ვერც ტრიალდებოდა რადგან დავითი არ აძლევდა ამის საშვალებას,ვერც ხმას იღებდა,რომ,"რა"მაინც ეთქვა,დათომ კიდევ უფრო ძლიერად მიიკრა,უკვე მასაც აღარ შესწევდა ძალა უმოქმედოდ ყოფნის,კისერზე დაუსვა ხელი და ნაზად აკოცა,შემდეგ ისევ ყურთან მიიტანა,ათრთოლებული ტუჩები და ჩასჩურჩულა
-კაბაზე იარლიყი დაგრჩენია,-წარმოთქვა სარკასტულად,ხელი ცივად შეუშვა,კბილით მოწყვიტა კაბაზე მიმაგრებული იარლიყი და მაგიდაზე დააგდო,ანნას სიბარზე მოერია,სახე აეწვა,მისკენ შებტუნდა და ხელების დამორჩილებას ცდილობდა
-ყველაზე,აუტანელი,ეგოისტი და რეგვენი ხარ,ვერ გიტან,იმედია მალე გაივლის ერთი წელი,რომ შენგან გავთავისუფლდე და საერთოდ ყველასგან.-დათოს გაეღიმა და მაჯებზე ძლიერად მოუჭირა ხელი
-რას ელოდი,მითხარი,რაც ჩამოთვალე ეგ ყველაფერი ვარ კი და ეგ კარგად დაიმახსოვრე,ვერ მოგატყეუბ,რომ რამეს ვაპირებდი და იარლიყმა შემაჩერა,ეს უბრალოდ წახალისება იყო,-თვალი ჩაუკრა და ტუჩზე იკბინა
-40 წლის კაცის კვალობაზე,ზედმეტად თავხედი ხარ და ცანცარა,სერიოზული იმიჯი გაქვს შექმნილი მაგრამ,არასერიოზული ხარ,იცი,როგორ ვერ გიტან?,-უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია დავითმა,მისკენ მიიზიდა და თვალებში ჩააცქერდა,ცხელი ჰაერი ანნას სახეს ეხეთქებოდა და მთელ სხეულზე ეკლება დააყარა,დათოს ბაგე იმდენად ახლოს იყო მაგრამ,შეხებას ვერ ბედავდა
-არ ვიცი,შენ მითხარი,-საუბრისას დაბლა ტუჩზე ოდნავ შეეხო,ამან სულ მთლად გააგიჟა,მტაცებე ცხოველს დაემზგავსა,არც დატოსთვის იყო მარტივი ამხელა ცდუნებისთვის გაეძლო მაგრამ,რადგან დაიწყო ვერც საზღვარს გასდებოდა და ვერც შეწყვეტდა
-ხელი გამიშვი,-მკაცრად მიუგო მან
-ესაა შენი პასუხი?,-ირონია ნარევი ხმით მიუგო დათომ და ჩამოშორდა
-რასაც შენზე,ვფიქრობ,რომ გითხრა გულის შეტევა დაგემართება
-რა მზრუნველი ხარ
-ნუ მამწარები დათო,ჯობია მიფრთხილდე,-შეუბღვირა და ამღვრეული ტვალები მოარიდა,უკვე ხმაზეც შეეტყო,დათო დაიბნა,მისი ამღვრეული ხმა,რომ გაიგო
-დასალევად მინდა წასვლა წამოხვალ?,-სიტყვაციის განსამუხტად თქვა დატომ და ერთი ნაბიჯი უკან გადადგა,ანნა თავს არ იღებდა,დივანზე ჩამოჯდა და საწყლად მოიკრუნჩხა,დატოც გვერდით მიუჯდა და ხელი დაადო მხარზე მაგრამ,ანნა მიიწია და მისი ხელი მთელი ძალით დაენარცხა დივანზე,-პატიებას არ გთხოვ,უბრალოდ წამოდი,კიდევ მარტო ვერ დაგტოვ,მეგისაც უთხარი,მე გიორგის შევუთანხმდი უკვე,თან გავაცნობთ ერთმანეთს სიტყვაციას ავუხსნით,-ანნამ თვალები შეიმშრალა და დათოს ახედა,ნიკაპი უცახცახებდა,ლამის ისიც აატირა,ხელი მოხვია და მიიხუტა
-კარგი წამოვა,დუდღუნით მიუგო და ჩამოშორდა,-წავალ გამოვიცვლი,კოსტუმი დაგისველე შენს გამოიცვალე,-თქვა და ფეხზე წამოდგა,დათოს გაეღიმა და ისიც წამოდგა.

რამდენიმე ხნის შემდეგ,ორივე სათანადოდ გამოეწყო,ლილის დაემშვიდობენ და სახლიდან გავიდნენ,ანნა მის გვერდით ვერ დგებოდა,მათ შორის იმხელა მანძილი იყო კიდევ ორი კაცი ჩადგებოდა,როდესაც კიბეებზე ჩადიოდნენ.
-მეგის დაურეკე?,-უკვე გარეთ იყვნენ,როდესაც კითხა დათომ,თან მის სახეს დააკვირდა,გაახსენდა სულ პირველად,რომ ჩაისვა მანქნაში,როგორ სასაცილოდ ეცვლებოდა მიმიკა,რამე ისეთს,რომ უხსენებდა,ახლაც ზუსტად ისეთი მიმიკა მიიღო,როდესაც დათომ მეგიზე ჩამოაგდო საუბარი,-დამშვიდდი,ერთი წელი ქმარს არავინ გართმევს,-ჩაეცინა მას,-თანაც მეგი მეჯვარე იქნება ქორწილში რა განერვიულებს
-გიორგი სიმპატიურია?,-უეცრად თქვა ანნამ და ტუჩზე მწარედ იკბინა,დათოს სახე ეცავალა,-რა განერვიულებს ის ხომ შენი მეჯვარე იქნება,-კისკისით მიუგო ანნამ და მანქანაში ჩაჯდა,თავი გააქნია დათომ და ისიც მოკალათდა
-მორჩი კისკისს და დაურეკე მეგის მე გიორგის დავურეკავ,-ცერებულად გაეღიმა და ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან,ორივემ ერთდროულად დააჭირეს მწვანე ღილაკს და ერთდროულად გაისმა გასვლის ზარი.
-მეგი
-გიორგი
-მეგი,მე და დათო მივდივართ დასალევად ბარში და ხომ წამოხვალ,
-წამოვა აბა რას იზამს,-ჩუმად უთხრა დათომ,თვალი ჩაუკრა და განაგრძნო გიორგისთან საუბარი
-ნუ მიმწარებ რძალს,-იქიდან დაუყვავა გიორგიმ და დათოს გაეღიმა
-კარგი,კარგი გელოდებით,-უთხრა და ტელეფონი გათიშა.
ბარში ხალხმრავლობა იყო,განსაკუთრებით მაშინ ახმაურდნენ,როდესაც ანნა-მარია დაინახეს,იგი ძალიან შეწუხდა და დავითის უკან იმალებოდა,მას კი ეღიმებოდა,ბარის კუთხეში ჩამოსხდნენ,დავითმა ლუდი შეუკვეთა და სანამ მოიტანდნენ მეგის და გიორგის საუბარი გაუბა
-შენ იქნები ჩემი მეჯვარე,შენ კი ანნას მეჯვარე,-ანნამ შეატყო მეგის არ მოეწონა,ასე უცებ დანათესავება დათოსთან,ანნას საშინლად ესიამოვნა მაგრამ,არ შეიმჩნია,რას იფიქრებდა ოდესმე თუ ბავსვობის მეგობარზე რამე ცუდი გაუხარდებოდა მაგრამ,დატო იმდენად შეუყვარდა,რომ ეგოისტად იქცა,არა ცუდთან ერთად მან კარგიც ისწავლა,მან სიყვარული ისწავლა,ეს ხომ საკმაოდ ძლიერი გრძნობაა და ზოგიერთი უამისოდ კვდება,წარმოუდგენლად მეჩვენება ცხოვრება საყვარელი ადამიანის გარეშე
-არ გინდათ ეს ქორწილი სამუდამო,რომ იყოს?,-ეშმაკურად შეაპარა გიორგიმ,ანნა გაიტრუნა,თავი დახარა,დათოს კიდევ ფერები გადაუვიდა,გიორგის,რომ რამე ეთქვა ყელში წვდებოდა
-ერთი წელი,მხოლოდ ერთი,-მკაფიოდ წარმოთქვა დატომ და ანნას დახედა,რომელიც საწყლად იყო მოფუზული,როდესაც ლუდი მიიტანეს,კარგახანი პირს არ აკარებდნენ
-ერთი ბოკალი და ვწყვეტთ სმას,-ტუჩზე მიადო თითი ანნას დავითმა და ცერებულად გაეღიმა
-ორი ბოკალი და ვწყვეტთ,-მიუგო ანნამაც და მანაც დაადო ტუჩებზე თითი
-ერთი და ვსო,ორი ბევრია,-ძლივს გამოთქვა ბგერები,-თითები საუბარში ხელს მიშლის,-წუწუნით მიუგო და აკოცა,ანნა დაიჭყანა და თითები მოაცილა ტუჩიდან
-გთხოვ ორი,მეტი აღარ,-ამღვრეული თვალები მიანათა ანნამ
-თავს ვერ შემაცოდებ,მერე ისევ ჩემი სათრევი უნდა გახდე,დათვალე ერთი ამ ტვეში რამდენჯერ გათრიე
-რა უნამუსო ხარ,-ცხვირი აუბზუა და ბოკალი აიღო,-ორი,-ჩაილუღლუღა და გადაკრა,ბოკლში ქაფის ნარჩენებიღა იყო შემორჩენილი
-ლუდი ძალიან გყვარებია,-გაეცინა გიორგის
-ამას კითხე ერთი,რომელი სასმელი არ უყვარს,-მკვახედ მიუგო დავითმა და გადაიხარხარა,ანნამ ტუჩები ააწკლაპუნა და მხარზე მიეყრდნო,-ახლა არ მითხრა,რომ დათვერი...-გაოცებული დააცქერდა იგი
-არა კიდევ მინდა,-წუწუნიტ მიუგო ანნამ
-არა მეთქი,-დაუბღვირა დათომაც
-დალიოს შეეშვი,მერე მიგატანინებ,-გიორგისაც გაეცინა
-არავინ არ მიმიტანს მე მაქვს ჩემი ფეხები,უფლისგან ბოძებული,ორ ბოკალში არ დავთვრები,-ირონია ნარევი ხმით მიუგო ანნამ გიორგის და ცალი წარბი ზანტად აზიდა,დათომ თავი გადაატრიალა და კიდევ ერთი ბოკალი ლუდი შეუკვეთა,ანნას თვალები გაუბრწყინდა მის წინ კიდევ ერთი სავსე ბოკალი,რომ დადგეს
-ლოთი ხარ,ამას წყალი არ გაუვა,-ხარხარით უთხრა დატომ და გიორგის თვალი ჩაუკრა,მეგი ისე იყო გატრუნული,მისი იქ ყოფნა გადაავიწყდათ,ყველას ანნას გარდა,მთელი გულისყურით აკვირდებოდა
-მეგი,შენ გიორგი გაგაცილებს,-უთხრა ანნამ და გიორგის გაშტერებულ სახეს შეხედა
-რა პრობლემაა,-წარმოთქვა გიორგიმ და მეგის დაჯღანულ სახეს,რომ შეხედა წაუხდა ხასიათი,მეგიმ ნაძალადევად დაუქნია თავი,-წავიდეთ უკვე?,-უთხრა გიორგიმ,მანაც თავი დაუქნია და ძლივ-ძლიობით წამოდგა მაგიდიდან
-ხომ არ დაგვითვერი?,-კისკისით მიუგო ანნამ და დათოს ჩაეხუტა,უკვე ვეღარ განსაზღვრა საკუთარი ქმედება,ეს ყველაფერი მას სურდა განა მეგის გასამწარებლად აკეთებდა,დატოს სახეზე მოკიდა ხელი და მწყურვალივით დააცხრა ტუჩებზე,მეგის სახე აეწვა,უარესად დაემანჭა სახე
-ჩვენ გავიდეთ,ამათ ხელს ვუშლით,-მკვახედ მიუგო მეგიმ გიორგის და წავიდა,ისიც გაჰყვა,ანნა და დათო,რომ გამოერკვნენ ერთმანეთს გაოგნებულები უყურებდნენ
-მე..მე,-მძივივით დაიბნა ანნა,დათომ ტუჩებზე დაადო თითები და გააჩუმა
-ჯობია ჩვენც წავიდეთ,-ნაძალადევად გაეღიმა მას
-მაპატიე,მე
-არაუშავს,ვიცი ეს მეგის გასამწარებლად გააკეთე,არ მოგატყებ ძალიან სასიამოვნო იყო,კიდევ ერთხელ დიდი სიამოვნებით გავიმეორებდი,-თვალი ჩაუკრა დათომ,ანნას მისი სიტყვები ესიამოვნა,წყენით სრულებით არ სწყენია
-არა ეს მეგის გამო არ გამიკეთებია,ნუ გეგმაში ის იყო მაგრამ,
-რა მაგრამ-დათო ჩააცქერდა,ამღვრეულ თვალებში და მისგან უთქმელ სიტყვას მოელოდა,ანნას ლოყები შეეფაკლა,ხმა ვეღარ ამოიღო,ფეხზე წამოდგა და მაგიდას დაეყრდნო,რადგან წონასწორობის შეკავება გაუჭირდა
-სახლში წამიყვანე გთხოვ,-ამოილუღლუღა მან,დატოც წამოდგა ხელი შემოხვია წელზე და ბარიდან გაიყვანა
-ხომ ხედავ ისევ,მე მომიწია შენი თრევა,-სიცილით მიუგო დათომ
-ჰო'რას ვიზამთ,-ნაძალადევად გაეღიმა ანნასაც.
სახლამდე ისე სწრაფად მივიდნენ ვერც კი გაიაზრეს,კარგახანი გაჩერებულ მანქნაში ისხდნენ,კორპუსის წინ და ერთმანეთს უცქერდნენ,არც დათო ამბობდა რამეს და არც ანნა,ორივე გატრუნული იჯდა
-მოდი დღეს რაც მოხდა დავივიწყოთ,-მისი სიტყვები ისარივით ჩაერჭო გულში ანნას,დატო იმის დავიწყებას სთხოვდა რაც მის სიცოცხლეში ყველაზე მნიშვნელოვანი მოვლენა იყო,პირველად შეეხო მამაკაცი მის ტუჩებს,სხეულს,კანს,პირველად იგრძნო კაცის სითბო,დათო კი ამის დავიწყებას სთხოვს,არა ეს მისთვის სიკვდილის ტოლფასია,არა ის ვეღარ გაუძლებს ამდენს,იტყვის,რომ მე არ შემიძლია მაგრამ,....'
-კარგი,უკვე აღარც მახსოვდა,-თავ დახრილმა მიუგო და მანქანიდან გადასვლა დააპირა,დავითი სწრაფად გადავიდა და გადმოსვლაში მიეხმარა,ანნამ კისერზე მოხვია ხელები,დათომ ხელში აიყვანა და კარი ფეხით მიხურა
-ხომ არასოდეს მიმატოვებ,-ანნას თვალები ჰქონდა დახუჭული და დათოს მკერდზე ედო თავი,მის სურნელს ბოლომდე ისრუტავდა,სასმელივით ათრობდა და გონებას უკარგავდა
-არა პატარავ,-მიუგო თბილი ხმით დათომ
-არა შენ მიმატოვებ,იმიტომ,რომ არ გიყვარვარ,სხვა გიყვარს,არ გჭირდება შენ ბავშვი,-ცრემლი ჩამოუგორდა სახეზე,დათო გაჩერდა ბოლო კიბეზე და დააცქერდა,მასაც აემღვრა თვალები და წვეთებმა ანნას სახეზე განისვენეს
-მე შენ არასოდეს მიგატოვებ რადგან,...'-ღრმად ჩაისუნთქა მან
-რადგან?,-ლუღლუღით მიუგო ანნამ,-მე არ მჯერა კაცის სიტყვის,იცი არასდორს არავინ შეხებია ჩემს ტუჩებს,იცი,რომ ბაგეთა ქალწულობა შემოგაფლითე?,შენ კი შენ კი მთხოვ დამავიწყდეს ის რაც გავაკეთე,ის რაც მე გავაკეთე არ იყო ძალით,ეს მე მინდოდა,სულით ხორცამდე მინდოდა
-გთხოვ გაჩუმდი,-ძალა აღარ ჰყოფნიდა დათოს,-მე არ ვიცოდი თუ შენ..
-თუ მე არასოდეს არავინ შემხებია ხო,-ანნა ჩამოსვა და ძლიერად ჩაიხუტა,ისე ძლიერად,რომ სუნთქვა შეეკრა,ჩახუტებისგან ორივეს სხეული და სული ატკივდა'თ.სხეული ისე ხურდა თითქოს ცეცხლი ეკიდა,ეს ყველაფერი ბოლოს უღებდა,ყელი ეწვოდა უთქმელი სიტყვების გროვისგან,მხურვალედ შეეხო ანნას შუბლზე და საწოლზე დააწვინა,კარგახანს იდგა მის თავთან და უცქერდა,უცქერდა და ცრემლი საბანზე ეცემოდა,"როგორ მძულხარ ჩემო თავო,დამპალო ხორცო და მკვდარო სულო,-ერთი ორმოტრიალი ჰქონდა გულში,ფიქრებში,ნეტავ შეეძლოს,ნეტავ...შეეძლოს უთქმელის თქმა,აუხსნელის ახსნა..,იმ დაუსრულებელი,მელაქნონიური სიყვარულის ახსნა...,ტანჯვა რომელიც ასე ძლიერად აქვს სხეულში,აღარ უნდა მას სტკიოდა ხორცი,ისე როგორც ჭრილობა,...ქანდაკებასავით იდგა და უყურებდა მას,ქალს რომელსაც წამწამებზე ცრემლის კვალი შერჩენოდა...,არა ის არ წავა არ მიატოვებს არასდროს მას,თუ მიატოვებს მხოლოდ მაშინ,როდესაც მოკვდება....,თუმცა ის უკვე მკვდარია,ჯერ რა გაიარა და უკვე სიცოცხლის მოძულედ იქცა,რა ნახა და უკვე სული ტკივა,მის წინ დაეშვა დიდი შავი ფარდა სადაც თეთრად არის ნაწერები
"ის არ იმსახურებს"
"მასაც სტკივა"
"ისიც განიცდის"
"მასაც აქვს გული"
"არ ხარ მისი ღირსი",-და როდის იყო ის ფიქრობდა,რომ ღირსი იყო,სწორედაც,რომ ეს იყო პრობლემა ამ ყველაფრის,რომ დავითი თავს უღირსად თვლის,ურჩევნია თავად დაიტანჯოს ვიდრე ანნას მიადგეს ზიანი მაგრამ,ბეწვისოდენადაც ვერ ხვდება,რომ ანნას უარესად სტანჯავს,პატარას იტაცებდა უცხო ენები და,რომ არავის წაეკითხა მისი ნაწერები თუ რას ფიქრობდა სხვაზე მარტივი ხერხი მოიფიქრა,საკუთარი დამწერლობა შექმნა,ახლა გაახსენდა ეს უცხო რაღაც...თავში უეცრად წამოურბინეს სიტყვებმა,იქვე მაგიდაზე ფურცელი და კალამი შენიშნა,თავიდან იუარა მაგრამ,მერე შეუდგა წერას
"eh selkim hee,hee so beken lais beken,sia ne bedi ehesi.(მე შენ მიყვარხარ,შენ ხარ სუნთქვა,ჩემი სუნთქვა,უშენოდ არ მინდა სიცოცხლე.)
"sia wus,wus ol sai,ese sai,bedi ex wus sololo getitop."(ცხოვრება წამია,წამი კი შენია,მინდა ეს წამი შენთან ერთად გავატარო),-უეცრად ჩაფიქრდა რა სულელური რამ დაწერა,როგორ ბავშვურმა ახირებამ ხელი ააღებინა,გატაცებამ უაზრო გატაცებამ სიყვარულის ახსნა მოანდომა,გაეღიმა და სიმწრით ნაწკუწებად აქცია ფურცელი და ჯიბეში ჩაიყარა,ასეთი ბავშვური საქციელი მას არ შვენიდა,ასე ერთი ფურცლის ნაგლეჯით ანნას ვერ ეტყოდა,ამ უაზრო და გაცრეცილი სიტყვებით,არა მას რაღაც ახალი უნდა მაგრამ,ჯერ ვერ მიუღწევია ვერ მიუგნია იმ ახლისთვის,კიდევ ერთხელ დახედა მძინარეს,ბაგეზე ღიმილი მოადგა,.

საძინებლის კარს,ხურავდა,როდესაც ვიღაცამ მხარზე დაადო ხელი და დავითი შეკრთა,არ მოელოდა ამ ღამით თუ კიდევ ეღვიძა ლილის
-მაპატიე,-ცერებულად გაეღიმა,-მეგონა გეძინა
-მეც მეგონა,რომ გეძინათ,უბრალოდ ჩვენ ახლა მოვედით,ანნა დავაწვინე და გამოვედი,-თვალს არიდებდა ლილის,ისე უცნაური მანერები ჰქონდა ლილიმ შეატყო რაღაც მოხდა თუმცა ხმა არ ამოუღია იმ საკითხზე
-კარგი შვილო,წადი დაისვენე გვიანია,-თბილად გაუღიმა ლილიმ და ანნას ოთახის კარი ძლიერად მოხურა,დათო თავჩახრილი შევიდა ოთახში,გაუხდელად გაწვა საწოლზე და ჭერს მიაშტერდა,ფანჯარაში მთვარე ანათებდა,ფიქრების გასაქარვებლად მას მიაცქერდა,თითქოს სიმშვიდე იგრძნო,ნეტავ ასევე ურცხვად შეეძლოს უთხრას ანნას,როგორც ამას მთვარე აკეთებს და ღრუბლებს ეფარება,საწირო სიტყვებსაც ვერ პოულობს,ღმერთო რამდენი წინააღდეგობაა,საბანში გაეხვია და თვალები ძლიერად დახუჭა.

მზე ისე ურცხვად უცქერდა ანნას,რომ საწოლში დიდხანს ვერ გაძლო და ადგა,პერანგის ამარა გავიდა ოთახიდან,შეიჭრა აბაზანაში,წყალი გადაივლო და გამოფხიზლებული გამოვიდა.
დათოს ადგომა არ უნდოდა,არც მზე აწუხებდა და არც ვინმე უნამავდა ცივი წყლით სახეს,ამიტომ გაწელა დილა,სიზმარში ისეთი,რამ ნახა ბალიშ ცახუტებულს ეძინა და თავი მატრასზე ედო,საკითხარია ეს ბალიში ვის მაგივრობას უწევდა...
შრიალით გავიდა ანნა სამზარეულოში,ლილი ძველებურად ფუსფუსებდა
-დღეს მე მოვამზადებ რამეს,-გაბედული ინტონაციით მიმართა ანნამ და სახე გადაესკვნა,ლილის გაეცინა,ქალი მუხლებში იკეცებოდა,ფერები გადაუვიდა,ანნას აღარ მოეწონა და გაბუტული ჩამოჯდა სამზარეულოს სკამზე
-შენ გინდა საჭმელი გაგვიკეთო?,-ხითხითითით მიუგო ლილიმ და თავის შეკავებას ეცადა,ანნამ წარბები კეფაზე გადაიტანა,ხელები გადააჯვარედინა და ბებიას შეუბღვირა
-რატომ ვერ გავაკეთებ,დედამ მასწავლა,-მტკიცედ თქვა მან და თითები ერთი მეორის მიყოლებით აატკაცუნა
-არა რავიცი,თუ დათო არაა წინააღმდეგი,წავალ ბარემ კუბოებს შევუკვეთავ,-აგრძელებდა დაცინვას ლილი
-წადი შენ დაისვენე და თუ რამე მოგივათ ჩემს თავზე ვიღებ,-თვალი ჩაუკრა მან
-მაცდურად ჟღერს,-ცერებულად გაეღიმა ლილის
-წადი,წადი,-ხელებით მიეყრდნო წელზე და სამზარეულოდან ზალით გაიყვანა,მიწოლით გაიტანა ასე ვთქვათ.
-დღეს ირაკლი და სანდრო მოდიან და მათაც სწირავ?,-სერიოზული სახე დაიჭირა ლილიმ
-თუ რამეა პირველი იცი ვის გავწირავ?
-მე,-მოესმა ხმა შორიდან,,-ყველა შეეცოდებით ჩემს გარდა,მხოლოდ მე არ დამინდობს,-თვალი ჩაუკრა დავითმა
-როგორ გამოიცანი,არა შენში არის რაღაც ნიჭი,-დაიჭყანა ანნა
-ახლა კამათის დრო არაა,-მკაცრად თქვა ლილიმ,-როგორც ვთქვი აქ ირაკლი და სანდრო მოდიან და ხომ უნდა დავხვდეთ სათანადოდ
-დამშვიდდი ბებო,შენ წადი ყველაფერს მე მივხედავ
-რას იზამ?,-არასერიოზული სახით შეხედა დათომ და გაოცებულმა გახედა ლილის,-მარტო რას იზამს,ან რა იცის მეგონა ხუმრობდით,-ცალი წარბი ინსტიქტურად აუვიდა მაღლა
-კაცს არაფერი ესაქმება აქ,აბა ახლა დამაცადეთ,მე განახებთ,როგორი მზარეული ვარ,-ორივე გააგდო და ნაბადი პროდუქტებით საჭმლის მომზადება დაიწყო,.
დათო ტელევიზორთან იჯდა,ლილი კი პულოვერს ქსოვდა,ამასობაში სუფრის გაწყობას შეუდგა ანნა,ისეთი საოცარი სურნელი დატრიალდა სახლში დატოს ყბა ჩამოუვარდა და ნერწყვი მოადგა
-იმედია გემოც ისეთივე ექნება რაც სუნი,-მიუგო ლილის და გადაიხარხარა,ლილიმაც თავი დაუკრა და სავარძლიდან წამოდგა
სუფრაზე იმდენად გასაოცარი და განსხვავებული რაღაცები ეწყო,პირი ვერ დახურა,ანნას კმაყოფილებით აღსავსემ გახედა და დათოს დაუძახა,მასაც იგივე რეაქცია ჰქონდა,ანნა კი ეშმაკურად იღიმოდა და საკუთარ ნამოქმედარს უყურებდა.
კარის ზღურბლს ირაკლი და სანდრო მოადგნენ,დატომ გაუღო,როგორც ეღთადერთმა მამაკაცმა ოჯახში...
-მართლა შენ მოამზადე?,-აღფთოვანებულმა გადახედა სუფრას ირაკლიმ და სანდროს გახედა,მას ხელები სკამის საზურგეზე დაეყრდნო და ნერწყვებს ყლაპავდა,სულ,რომ გამაძღარი იყოს კაცი ამ სუფრიდან რაღაცას მაინც გაჰკარვს პირს,სულმოუთმენლად ელოდებოდნენ,როდის დასხდებოდნენ სუფრასთან ორივე მამა-შვილი,დატო კუთხეში იდგა,რატომღაც თავი შეუძლოდ იგრძნო და კედელს მიეყრდნო,სანდრომ შენიშნა და გვერდულად გაეღიმა
-ჰა'ასაკმა ხომ არ შემოგიტია,-ირონიულად მიუგო და ხელები ჯიბეში ჩაიწყო,სტვენით მივიდა დავითამდე და მხარზე დაეყრდნო,მან უჟმურად დახედა და შეიშმუშნა,-მართლა რა გჭირს?,-სერიოზული სახე მიიღო სანდრომ
-არაფერი,უბრალოდ მომშივდა,-თქვა და მგელივით დააცხრა საკვებს,სანდროს შეეშინდა აღარაფერს დამიტოვსო და ისიც შეუერთდა,მას მიჰყვნენ დანარჩენებიც.

-საოცარი იყო,-ამოვსებულ მუცელზე ხელს ისვამდა ირაკლი,-ასეთი გემრიელი კეთება სად ისწავლე?,მოიცა მახსოვს ზუსტად ასე ჩემი და ამზადებდა,შენც მისნაირი ხელი გქონია,-თვალები აუწყლიანდა ირაკლის,ანნა მიუახლოვდა მორცხვად,შემოხვია ხელები და ძლიერად ჩაეხუტა,-ვიცი,რომ ძალიან გენატრება,შენ ვერ წარმოიდგენ მე როგორ მენატრება
-ვიცი,-ლოყაზე აკოცა და უაკნ დაიწია,-ბიძია მე და დათომ გადავწყვიტეთ,ორ კვირაში დავქორწინდეთ
-ეს თქვენი გადასაწყვეტია,თუ რამეში შემიძლია დაგეხმაროთ,მითხარით და აქ ვარ
-გმადლობ ბიძია,-კიდევ ერთხელ აკოცა ანნამ,დავითი მისკენ წავიდა და შემოეხბია,როგორც გორგალზე ძაფი,-როდის მოასწარით შეყვარება?,-ეშმაკურად ახედა სანდრომ
-მოვასწარით,ან რა მოსწრება უნდოდა,-გაეცინა დათოს,-პირველივე დანახვისას ვიგრძენი,რომ ჩემია,-ძლიერად მიიხუტა და თმაზე აკოცა
-მშვენიერია,ბედნიერებას გისურვებთ,ჩვენი წასვლის დროა,-დაუყვავა სანდროსაც ირაკლიმ და ფეხზე წამოახტუნა,ლამის ლუკმა გადასცდა,მარჯვენა ხელში შემწვარი ბარკალი ეკავა,მარჯვენაში ჭიქა ღვინით სავსე,ყვლას სიცილი აუტყდათ,სანდრო კი მოიღუშა,ბარკალი თეფშზე დადო ჭიქა მაგიდაზე და გამოვიდა,პუტკუნა ლოყები ვაშლივით უღაჟღაჟებდა,ტანით არ იყო მსუქანი მაგრამ ლოყები ჰქონდა დაბერილი,ნუ არც ჭამას იკლებდა
-რასაც ჭამ ლოყებს ერგება?,-სიცილით მიუგო ანნამ-ჩემი ბუშტუკა როგორ მიყვარხარ,-უჩმიტა ლოყებზე და კიდევ უფრო აუწითლა,სანდრო ირაკლიზე მაღალი იყო,გასვლისას მას მიეყრდნო ირაკლი,ცოტა წონასწორობსი შეკავება უჭირდატ,რომ არა დავითი ალბად კიბეებზე გაგორდებოდნენ ხალიჩის გორგალივით და,დაასუფთავებდნენ კიდეც მტვრისგან შეწუხებულ კიბეებს.
სიცილით შემოხურა კარი დათომ და მიაყურადა,სადარბაზოში,რომ ჩაწყნარდა სიტყვაცია დამშვიდდა და მისაღებში ტელევიზორს მიუჯდა,სწორედ მაშინ შენიშნა,ნამტირალევი ანნა კუთხესთან მიყუჟული და რაღაცას ბუტბუტებდა,გაურკვეველი იყო რას..,დათო მასთან მივიდა უნდა მოხვეოდა მაგრამ შეყოვნდა,ამჯერად მოქმედება არა არამედ საუბარი თქმა ,კითხვა იყო საჭირო
-რა გჭირს?,რა გატირებს?
-არ ვტირი,-უხეშად უთხრა ანნამ და გვერდით მიჩოჩდა,-უბრალოდ თვალში წიწაკიანი ხელი ამოვისვი და ამიწვა,ეგაა და ეგ
-ნუ მატყუებ,-გამკაცრდა დათო,-ასე ჩემი დადგმის გამო ხარ?
-რა დადგმის?,-ახედა მან და კიდევ უფრო აემღვრა თვალები
-ირაკლის და სანდროს წინაშე რაც გავითამაშე?,-ხელის კუდელი კედელს მიადო და ანნა მათ შუა აღმოჩნდა
-ჰო."-ლუღლუღით თქვა და,იმდენად ძლიერად მიეკრო დატოს,რომ თავი ვეღარ შეიკავა და ორივე იატაკზე აღმოჩნდა,დავითი ანნას ქვეშ მოექცა,მან კოცნა დააპირა მაგრამ ზუსტად დათოს ბაგესთან შეჩერდა მაგრამ,დათოს რა გააჩერებდა,როცა ასე ახლოს ჰყავდა "გრაცია",ახლა თავად მოექცა ზემოდან და ძლიერად ჩაეკონა მის შევარდისფრებულ ბაგეს,ანნამ სიმწრით უკბინა და იმხელაზე დაიყვირა,ლილი გულ გახეთქილი გამოვარდა აბაზანიდან,ძირს გაწოლილი ტუჩ გახეთქილი დათო და ანნა,რომ დაინახა გულსშემოეყარა,ადგომაში მოეხმარა და დათოს ტუჩის დასამუსავებლად სპირტი და ბამბა მიაწოდა
-ბოდიში,-მორცხვად აიტუზა ანნა,დატოს გაეცინა და ბამბა დაასველა,-მე გაგწმენდ,-უთხრა ანნამ და ბამბა გამოართვა
-ამეწვება?,-პატარა ბავსვივით დაიჭყანა დათო,-ასეთი რა კბილები გაქვს,პირველ კოცნაზე არ გიკბენია,-ცერებულად გაეღიმა მას
-ცოტა ფრთხილად შენ,-დაუბღვირა ანნამ
-იმის მაგიერ,რომ მომიბოდიშო მემუქრები,კიდეც,-ცალი წარბი აზიდა დათომ
-სუს,მოგწმინდო დამაცადე,-და ფრთხილად მიუტანა ბამბა გახეთქილ ტუჩთან,-ბეე,ეტკინება?,-გასძახა ლილის
-ხოარ შეგეცოდე,როცა მკბენდი მაშინ არ გეცოდებოდი,ცოფიანო,-ამის თქმაზე,უმოწყალოდ მიადო ბამბა და კარგახანი არ აუღია,სიმწრისგან ფეხებს აბაკუნებდა დათოყველაფერს რასაც დასაწყისი აქვს დასასრულიც ახლავს მაგრამ,დასასრული ჩანს,იმ უღმერთო ტკივილის,იმ ტანჯვის დასასრული კიარა არამედ,უსასრულობა ჩანს,რაც უფრო მეტად გვტკენს გულს,ჩვენ ისეთი არსებები ვართ,რომ დავფიქრდეთ მივხვდებით რამდენ რამეს ვკარგავთ,როცა არ ვცდილობთ ცუდის გამოსწორებას და კარგს ვანადგურებთ,არ ვუმხელთ ჩვენს გარშემო მოფებს ჩვენს ტკივილის,არ ვანთავისუფლებთ ორგანიზმსს ნაგვისგან.სიკვდილზე მხოლოდ სულელები ფიქრობენ,სიცოცხლე კი ბედნიერებს სწყურიათ,უფრო ვიტყოდი გულნატკენები იღვწიან ნაადრევი სიკვდილისკენ,ყველა სულელი როდია ან ყველა ბედნიერი.ბედნიერი შეიძლება იყო ერთი დღით,სამით ოთხით მაგრამ,სულ?!ნწ" სულ ბედნიერი ვერავინაა ამ ქვეყნად,თუმცა როცა ბედნიერი არ ხარ ეს ჩვეულებრივი მდგომარეობაა და არ იწვევს ფიქრს სულელურ თემებზე.
უკვე მოსული მწუხარება უფრო ასატანია, ვიდრე მოსალოდნელი და მოსალოდნელიც ალბად უფრო მძიმე და ეკლებიანი იქნება,რომელიც,მას ყველგან ერტყმის და გარდაუვლად მიიჩნევა მას გვერდი ააცილო,რომ ერთი სხეულის ნაწილიც არ გაჰკრა.
უხმოდ იდგა ანნა საძინებელში ფანჯარასთან,რაფაზე ხელებშემოწყობილი,ხვდებოდა,რომ ყველაზე რთული გზა ახლა უნდა გაევლო,უნდა გამხდარიყო დათოს ცოლი და ეცხოვრა სრულ სიყალბეში.
ტუჩებს იკვნეტდა და ნერვიულობისგან ხელფეხს ვერ აკავებდა,გული ისარივით წიკ-წიკებდა და გარდაუვალს ელოდება,...ელოდება,როდის დაეფინებამის წინ თეთრი სადა კაბა,ჩაიცვამს,სახეს მაკიაჟით აუვსებენ,თმებს დავარცხნიან,იდგა ანნა და ელოდა მათ.
ოთახში ატყდა ერთი ამბავი,კაბა,....ფეხსაცმელი,......მაკიაჟი,ამ ყველაფერს რაღაც უფრო მნიშვნელოვანი ელემენტი აკლდა,ბედნიერება.
ანნას გაეღიმა,ყველას აგრძნობინა,რომ ბედნიერი იყო,საკუთარი თავის გარდა.
მოთმინება ისეთი უნარია,რომელიც მაშინ ამოიწურება,როდესაც ყველაზე მეტად არის საჭირო მაგრამ,დათოსთვის არ ამოწურულა,მშვიდად ემზადებოდა გიორგის დახმარებით,ცოტაოდენი ნერვიულობა მათაც შეეტყოთ,დათო ძალიან ასწრაფდა და ლამის მთელი სახლი დალეწა,ხან რას წამოკრა ფეხი და ხან რას
-რა განერვიულებს,ხომ გიყვარს,ეტყვი და სამუდამოდ შენთან დარჩება,-იოლ ხერხს მიაგნო გიორგიმ,დათოს მწარედ ჩაეცინა და აფრუტუნდა
-მაშ'აქამდე ვეტყოდი,-დაიბღვირა და ისე ძლიერად მოიჭირა ჰალსტუხი ლამის კისერი წაძვრა,გიორგი მიეშველა და ცოტა ამოისუნთქა
-ვაგვიანებთ,-ახლა ამაზე დაიწყო ნერვიულობა,არადა ჯერ ერთი საათი ჰქონდა წინ
-ე;კაცო დაჯექი დაწყნარდი,ნუ ამაფორიაქე,ღმერთო დიდებულო,სწორი იყო მამაშენი,რომ ამბობდა მალე დაქორწინდით,უფრო სახალისო იქნება თქვენთვისო
-არავინ მყვარებია და როგორ დავქორწინებულიყავი,-გაიოცა დათომ და კოსტუმი შემოიცვა,-შენ ნეტა ვისზე ჭიკჭიკებ,-დააყოლა მან და მხარზე წაუბარტყუნა,გიორგი წამოწითლდა და სახე დაემანჭა
-ვაგვიანებთ,-თქვა მან და ოთახიდან გავიდა,სამზარეულოში შევიდა,ჭიქა აიღო და წყლით აავსო,ცოტახანი უცქირა მას და შემდეგ ჩაარაკრაკა კუჭში,მაცივარს შუბლით მიეყრდნო და თვალები დახუჭა,მისი შემყურე დატო გაკვირვებული დარჩა,ვერ გაიაზრა გიორგის უცაბედი ქმედება,ჭიქა გამოართვა და თავადაც ჩაუძახა წყალი
-როგორც სხვა წყვილს ტქვენც გექნებათ პირველი ღამე?,-დატოს ჭიქა გაუვარდა ხელიდან და დარჩა ხელი გაშეშებული,-ჰო'მაგის გატეხვაღა დაგრჩენოდა და ეგეც მიამთელე,-ფხუკუნით უთხრა გიორგიმ და გაიწია
-ეს შენი საქმე არაა,-ენა გამოუყო და პატარა ბავშვივით დაიჭყანა,ჭიქის ნამსხვრევები ააგროვა და ურნაში ჩაუძახა,შემდეგ ტანსაცმელი დაიფერთხა და სარკესთან თმები გადაიკმაწნა,გიორგი სადარბაზოდან ეძახდა
-გამოდი,გეყოფა,დაიტოვე რამე თავზე
-რა არ მაქ?,-მკაცრი ხმით კითხა მან
-არა ბერდები და მეშინია ეკლესიამდე არ გამელოტდე,იმდენს უქაცუნებ მაგ სავარცხელს თმებს
-მიდი რა,-შეუბღვირა და სავარცხელი დადო,საკუტარ ანარეკლს თვალი ჩაუკრა და გიორგის გაჰყვა.

-ნერვიულობ?,-მისაღებში დივანზე იჯდა ანნა,მის გვერდით კი ლილი და სვილისვილის ხელი ხელით ეჭირა
-ცოტას,-მიმიკის დაჭერას ეცადა ანნა
-არაფერია,როცა ვთხოვდებოდი მეც მასე ვნერვიულობდი,ეს ბუნებრივია,ნუ გეშინია
-ხო მაგრამ,ბებია შენ,რომ თხოვდებოდი,ეს სამუდამო იყო მე კი..მე მგონია,რომ ფილმს ვიღებ სახელად,"როგორგ მოვატყუოთ ადამიანები",ეს ყველაფერი,ხომ თამაშია,თამაშია გოგასთვის
-მასზე ნუ ფიქრობ,-დაუყვავა ლილიმ და ხელი შეუშვა,-შენ გიყვარს დათო და შეგიძლია ეს უთხრა,უთხრადა და ყველაფერი ამით მოგვარდება
-არ შემიძლია,-მოიღუშა ანნა,ფეხზე წამოდგა და ღრმად ჩაისუნთქა,-მალე მინდა დასრულდეს,ცერემონიალი,გული მეკუმშება,-ლილი წამოდგა და სვილიშვილს ძლიერად ჩაეხუტა,აგრზნობინა,რომ ის მარტო არ იყო,რომ ჰყავდა ბებია,რომელიც არავის მისცემდა მისი გულისტკენის უფლებას,ძლიერად მოუჭირა ხელები და ამღვრეულ თვალებში ჩააცქერდა
-იცი პატარაობაში რას იძახდი?,-უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია ანნამ,-მე ძლიერი გოგო ვარ,მინდა დაამტკიცო,რომ შენ მართლაც ძლიერი ხარ
-მაშინ არასწორად ვფიქრობდი,-თავი ჩაღუნა მან და ცრემლი მოიწმინდა,-მაკიაჯს ვაფუჭებ,-ამოლუღლუღა და ოთახისკენ წავიდა
-ზედმეტად ნერვიულობ,ეს არაფერს გარგებს,გარდა იმისა,რომ ბედნიერ დღეს ჩაგიმწარებს
-ეს დღე ბედნიერია?,-სიმწრის სიცილი აუვარდა მას და სარკისკენ წაიღო ხელი,-როგორც ამ ხელით დაიმსხვრევა ეს მინა ისეა ჩემი გულიც,სულიც და სხეულიც დამსხვრეული,ეს გამთელდება,ჩემი გული....გამთელდება როდესმე,-გულზე დაიდო ხელი,სარკეში საკუთარი თავი,რომ დაინახა გული შეუწუხდა,ცრემლი შეიშრო,მაკიაჟი ხელმეორედ გადაისვა და ლილის შეხედა
-მე ის უფრო მაღლევებს,ქორწილში არაფერი მოიმოქმედოს გოგამ და რამე არ გავნოთ,-გაფითრდა იგი და ხელები გულზე დაიწყო
-იქ იმდენი ხალხი იქნება ვერაფერს იზამს,ძალიანაც,რომ მოინდომოს
-ღმეღთმა გისმინოს,ახლა ადექი წაამოდი მოვიდნენ....'./.

მნიშვნელოვანმა ნაწილმა ჩაიარა,ჯვრისწერა დასრულდა და ყველა დარბაზში გაემართა,სტუმრები მართლაც ბევრი იყო,ზოგიც ნაცნობი ზოგიც უცნობი,არცერთ,რომ არ ენახათ თვალით,მოდიოდნენ ულოცავდნენ და მოლოცვას დიდი სიხარულით იღებდნენ დათოც და ანნაც
ხელი ძლიერად მოუჭირა ანნამ მას და მისკენ გადმოხარა
-მეშინია
-რისი,მე ხომ აქ ვარ ვერავინ ვერაფერს დაგიშავებს,-შუბლზე აკოცა და ეს კოცნა მწარე წამალივით იგრძნო ანნამ
-სუფთა ჰაერზე მინდა გასვლა,-დათომ უარი ვერ უთხრა მაგრამ,მარტო არ გაუშვა,ხელი მოხვია და ერთად გავიდნენ სუფთა ჰაერზე,სუფრებზე მსხდომნი უკმაყოფილოდ იყურებოდნენ,ატყდა ერთი ალიაქოთი მეფე და პატარაძალი სად არიანო.
რატომღაც ყველაზე ლამაზი ამ ღამით აღმოჩნდა ცა,რაღაც გრაციოზული ფერების მქონე,გადაჭედილი ავრსკვლავებით,ცალკე ლამპიონები,ეზო ცარიელი იყო,გარეთ,როგორც ჩანს მხოლოდ ანნა და დავითი იყვნენ დანარჩენი ყველა კი შიგნით იჯდა,ოდნავი სიო ქროდა და ანნას კულულებს აქეთ იქით არწევდა აკვანივით,...
სამწუხაროდ სიმშვიდემ სულ რამდენიმე წამი გასტანა,ანნას გვერდით გონმიხდილი დათო დაეცა, არემარე ,ტყვიის ზუზუნმა და ანნას კივილმა შეძრა..ჩაიმუხლა და ხელები სახეზე მოკიდა
-გთხოვ გაახილე თვალი,გემუდარები,-ტიროდა და მის გაფითრებულ სხეულს უყვიროდა,მალევე მათ გარშემო ხალხი შეგროვდა,ირაკლიმ სასწრაფოში დარეკა,სანამ მოვიდოდნენ ანნა მთელი ძალით იხუტებდა და მოთქმით ტიროდა,-არ წახვიდე,გთხოვ,ჩემთან დარჩი,მიყვარხარ
-დამშვიდდი შვილო,-ძალით წამოაყენეს ფეხზე იგი
-გამიშვით იქნებ ბოლოჯერ,ვეხები,ბოლოჯერ ვხედავ,გემუდარებით,-ფართხალებდა ირაკლის მკლავებში,ბიძამისი მაინც არ ანებებდა,მალევე სასწრაფოც მოვიდა და დავითის მომაკვდავი სხეული საკაცეზე დააწვინეს,მუცლის არედან სისხლი ზდიოდა და საავადმყოფომდე გაუძნელდათ შეჩერება
-კრიტიკული მდგომარეობაა,სწრაფად საოპერაციოში-როდესაც შეიყვანეს სწრაფად გააქანეს საოპერაციოში,ანნა სასოწარკვეთილი მუხლებზე ხოხავდა,არავისი საუბარი არ ესმოდა,მთელი საავადმყოფოს დერეფანი ხოხვით შემოიარა,უკვე ცრემლიც უშრებოდა,ძალა აღარ ჰქონდა,თვალები ეწვოდა,ირაკლის და სანროს მისი საცოდაობით გული ეწვოდათ,ბევრჯელ სცადეს აყენება მაგრამ,ანნა უფრო გიჟდებოდა
-არ წაიყვანო ღმერთო,-გულ ამომჯდარმა ხმამაღლა წარმოთქვა და ჭერს მიაშტერდა
-არ წაიყვანს,მოდი აქ დაჯექი,დაწყნარდი,ნერვიულობა არაფერს გარგებს,-შეღონებული ხმით მიუგო ირაკლიმ,-ჩვენ ყველა ვნერვიულობთ,დამლაგებლები კი უმუშევრები დატოვე ადე ადე ნუ მოწმინე,ვიცი რთულია მაგრამ,თავს მეტად ნუ იტანჯავ,იფიქრე კარგზე,მალე დასრულდება ოპერაცია და შენი ქმარიც დაგიბრუნდება,-ანნა წამოდგომას ეცადა მაგრამ,ძალა არ ჰყოფნიდა,სანრომ ძლიერად მოხვია ხელი და ააყენა
-მამა მართალია დამშვიდდი,ნუ ნერვიულობ,წუთი-წუთზე ექიმი გამოვა,-ნაძალადევად გაეღიმა სანდროს.

მაშინ ვფრთხებით,როდესაც ადამიანის დაკარგვის საფრთხე რეალურია,გვავიწყდება ძალა და უძლურნი ვხდებით,გვავიწყდება წინანდელი ბედნიერება და უბედურებაში ვეშვებით,გვავიწყდება ეშმაკური აზრები მაგრამ თავს იჩენს უფალი ჩვენს გონებასა,ფიქრებსა თუ გულში,სუნთქვა შეკრული იჯდა ანნა-მარია და ელოდებოდა ექიმის გამოსვლას,ცდილობდა სიმშვიდე შეენარჩუნებინა,რომელმაც ჯერ ხუთ წუთს გასტანა,ტუჩებ მოკუმული იჯდა მოსაცდელში,ლილის გვერდით და ხელებს ისრესდა,თვალი ერთ წერტილზე ჰქონდა გაშტერებული,ლილიმ ხელი გადახვია და მიიხუტა,სითბომ თვალების დახუჭვა გამოიწვია,მთლიან სხეულში სიწყნარემ დაისადგურა,მის თმებზე ხელის გულს დაასრიალებდა ლილი,შეიძლება ითქვას,რომ ყველაზე ძლიერი ის აღმოჩნდა,მან შეძლო მყარი კედლის აგება,რომ ძლიერ დარტყმას არ ჩამოენგრია,სულ ოდნავ ბზარების დატყობის და მიუხედავად,იგი ანნაზე მეტად დამშვიდებული ელოდა ოპერაციის დასრულებას.

საავადმყოფოში კახა მივიდა,ცინიკური გამოხედვა მწუხარებით დაეფარა,ძნელად მისახვედრი იყო,ნიღაბ ქვეშ იყო ამოფარებული თუ მართლა შესტკიოდა დავითზე გული,როდესაც ანნამ დაინახა,მზერა მოარიდა,ფეხზე წამოდგა და სანდროსთან მივიდა
-სუფთა ჰაერზე გავიდეთ,აქ ჩახუთულობაა,-სანდრომაც,თავი დაუქნია და გარეთ გაიყვანა,ჩავლისას ცივად შეავლო ტვალი კახას და ისე დატოვა იქაურობა,კახა კი ლილის გვერდით ჩამოჯდა
-დავითი როგორაა?,-თქვა მან აღშფოთებული ხმით და ლილის თანაგრძნობის ნიშნად ხელი დაადო
-არ ვიცით,ჯერ ექიმი არ გამოსულა,-მიუგო ლილიმ და გვერდით მიჩოჩდა.

სუფთა ჰაერმა,დააწყნარა,აფორიაქებული სული დაუმშვიდა
-ჩემი ბრალია,-უეცრად წარმოთქვა მან და ხელები მომუჭა,სანდრომ გაოცებულმა დახედა მამიდაშვილს
-რა არის შენი ბრალი,ახლა არ ამანერვიულო უარესად,-გაუწყრა იგი
-გარეთ გაყვანა,ვთხოვე,შიგნით,რომ დავტეულიყა ასე აღარ მოხდებოდა
-მოსახდენი მოხდებოდა,თავს ნუ იდანაშაულებ,-ძლიერად მოუჭირა ხელი ხელზე,-და ნუ მიხეთქავ გულს,ეგღა მაკლდა,-გამწყრალი ხმით ტქვა მან,-წამოდი კმარა აქ ყოფნა,შიგნით შევიდეთ,-ანნაც უყოყმანოდ,მასზე მიყრდნობილი დბრუნდა უკან,სადაც ცხვირ ჩამშვებული კახა,სახეწამხდარი და ფერ დაკარგული ლილი და ირაკლი ისხდნენ

-კახიძის ნათესავები თქვენ ბრძანდებით?,-გაისმა დერეფანში,ექთანის ხმა,ანნა შეტრიალდა და მისკენ წავიდა
-მისი მეუღლე ვარ,-ანერვიულებული ხმით თქვა მან
-ყველაფერი კარგადაა,პაციენტის ნახვას მხოლოდ მისთვის ყველაზე ახლო ადამიანი შეძლებს,რადგან თავად ასე გადაწყვიტა,-ანნა დაიბნა,ყველას თვალი შემოავლო და სახე აწითლებული გაჰყვა ექთანს პალატაში,რომ შევიდა უარესად შეეხუთა სული,წამლების სუნმა თავი აატკივა,დავითისკენ ფრთხილი ნაბიჯებით წავიდა,საწოლის კუთხეზე ჩამოჯდა და დააცქერდა
-იცი როგორ მიხარია მე,რომ ვწერვარ აქ?,-სიმწრის სიცილმა გადაურბინა მას,ანნას სახე დაემანჭა
-მაგას კიდევ იტყვი და მე მოგკლავ,-ცერებულად გაეღიმა და ცალი წარბი აზიდა,მის ჯერ კიდევ ცივ ხელს,ხელი დაადო და სითბოთი ავსებული თვალები მიანათა,-შენ,რომ რამე დაგმართნოდა,მეც მოვკვდებოდი
-სუუ,ჩუმად მასეთი საუბარი ჩემს ჭრილობას მიტიკებს,-სახე დამენაჭა დატოს და თვალებში ჩაგროვებული ცრემლის ბურთულები ერთიანად გადმოსცვივდა,-რომ წავსულიყავი,ვეღარ ვნახავდი,შენს ლამაზ სახეს,ვეღარ შეგეხებოდი ძალით,ვერაფერს გეტყოდი,ჩემს გულში დაგროვილ ტკივილს ვერ გაგიზიარებდი მაგრამ,მე აქ ვარ,მან არ ისურვა ჩემი წაყვანა მაგრამ,პირობა მივეცი,რომ იმას გეტყოდი რისი თქმაც ძალიან მიჭირდა,-ანნა ინტერესით უყურებდა და მის ტუჩის მოძრაობას აკვირდებოდა,-მე ტყვიის,სიმწრის გარდა კიდევ გავიგე სხვა რამ,კიდევ ვიგრძენი შეხება,ცხელი მთრთოლვარე ხელების სახეზე,გავიგე ხმა შენი ნაზი ,თბილი და სასოწარკვეთილი ხმა,-ანნამ თავი ვეღარ შეიკავა და ცხარე ცემლი ჩამოუცურდა ლოყებზე,-მინდოდა,სულ სხვაგვარად მეთქვა,სხვანაირ გარემოში,-ანნა უკვე შეღონდა
-მითხარი,გარემოება ჩემს გადაწყვეტილებას არ შეცვლის,-ძლიერად მოუჭირა ხელი
-გავიგე,რომ გიყვარვარ,მართალია?,-ერთ ხანს დუმდა,შემდეგ თავი დახა რა ამოილუღლუღა
-დიახ,მიყვარხარ და ამის დამალვას სიკვდილი მირჩევნია
-მეც მაქვს შენთვის სათქმელი,აღარც არაფერი მაკავებს,რომ არ გითხრა,მი'ყვარ'ხარ,-წარმოთქვა მკაფიოდ,მისი ხელი ხელში მოიქცია და ნაზად შეახო ტუჩები,ანნას ეკლებმა დააყარა,სახე აუჭრელდა,-კიდევ სხვაგვარად როგორ ვთქვა,ზე ამაღლებულად,მთელი გულით,სულით,შენი შეყვარების შემდეგ თითქოს ხელმეორედ მოვევლინე ქვეყანას,ყველაფერს სხვა თვალით შევხედე.....,-უსიტყვოდ დაიხარა ანნა მისკენ და მთელი არსებით ჩაეკონა ბაგეზე,შემდეგ კი უთხრა
-იქ სადაც შენ არ ხარ.. სიცოცხლეც გამქრალია,ხოლო სადაც ხარ სიცოცხლეც ორმაგია,და იმის სურვილიც,რომ იცოცხლო,რადგან არსებობს ერთი ადამიანი,რომელისთვისაც სენი დაკარგვა სიკვდილს უდრის.....

.იმის შეგრძნება , რომ ვიღაც გიყვარს და მასაც უყვარხარ, ყოველდღიურობასაც
კი გითბობს დ ნაირ-ნაირ ფერებში სახავს.

.სიყვარული შვებაა მწუხარების ჟამს, სიმშვიდე მღელვარების ჟამს;
დაქანცულისთვის სულის მოთქმაა და სასოწარკვეთილისათვის- იმედი.

მერიონ ს.გარეტი...


2013-11-6