დილით თვალებს ვახელ და გუშინდელ ტკბილ მოგონებას ცაში ავყავარ. ღიმილიანი სახით გვერდზე ვიყურები და საათის დანახვისას დაფეთებული ვდგები საწოლიდან.
-დედა, რატომ არ გამაღვიძე?-გარეთ გასული ვეკითხები მადონას.
-რავიცი, გუშინ, რომ მოხვედი ისეთი დაშტერებული იყავი მე, რომ მკითხე მიპასუხე არაო და საეჭვეოა ეგ არა, რომელ პასუხს ეკუთვნოდა.-მეუბნება დედა. აბაზანაში საქმეეს ვათავებ და ისევ ჩემს საძინებელს ვუბრუნდები. წითელი კაბა ცავიცვა თუ იასამნისფერი? მმმ, მგონი წითელი სჯობს. აი, ასე ვიპრანჭები სამსახურში წასასვლელად. სარკეში ვიყურები და კაბას ვისწორებ. ყოველთვისაც ვიპრანჭები, მაგრამ დღეს, რატომაც, ხომ ხვდებით არა?! ჩემს ორეულს თვალს ვუკრავ და ჩანთას ვიღებ:
-წავედი დედა!-გავძახე სამზარეულოში მოფუსფუსე დედას.
-არ შეჭამ?-მეკითხება მადონა.
-მაგვიანდება, დე!-ხელს ვუქნევ და კიბეებზე ჩავდივარ. ხანდახან ფეხი მაწუხებს და ჩემს ფეხის გადაბრუნებებს, მოუხერხებლობას ვაწერ. გაჩერებაზე ტაქსს ველოდები, მაგრამ ახლა მოუნდათ მაინც და მაინც მგზავრების აყვანა. ეს ავტობუსიც არ მოდის! მობილურზე საათს დავყურებ და უკვე ვხვდები, რომ გუშნდელი დამთბარი უფროსი, ძალიან გამიბრაზდება. ჩემს წინ ტაქსი ჩერდება და ასაკოვანი კაცი მიყურებს:
-მობრძანდებით?
-ძლივს!-კარებს ვაღებ და ვჯდები.
-რა შეწუხებული სახე გაქვთ?-მეკითხება მძღოლი. ჰმ! დაკითვაზე ვარ?! არადა, ეს დაგვიანება, რომ არა ბედნიერი სახით შემხვდებოდით!
-სამსახურში მაგვიანდება!-ვპასუხობ და ფანჯარაში ვიყურები.
-ხოდა, სიჩქარეს მოვუმატოთ!-მეუბნება კაცი. ეჭვის თვალით ვუყურებ და ისევ საწყის პოზიციას ვუბრუნდები. მალევე აჩერებს ბანკის წინ მანქანას და ქაღალდის კუპიურას ვაწვდი. საჩქაროდ გადმოვდივარ და შენობისკენ მივემართები. ამ ბოლო დროს სულ მაგვიანდება! ჩემ ადგილს ვიკავებ და დიანა ჩემსკენ ახლოს იწევა:
-ამბოლოდროს რა სულ იგვიანებ? შეყვარებული ხომ არაა, ჩვენი მოუხერხებელი სოფია?-იცინის ის. სახეზე მაწერია, რომ შეყვარებული ვარ? არამგონია დიანა შერლოკ ჰოლმსი იყოს.
-საიდან მოიტანე?-ვცრუობ მე.
-რავიცი, რავიცი!-მხრებს იჩეჩს ის..
-მართალია, არ იცი!-ვეუბნები მეც. თვალებს ლაშას კაბინეტისკენ ვაცეცებ და იქიდან ვიღაც ქალი გამოდის. ალბათ, საქმიანი შეხვედრაა.
-ეს იცი ვინ არის?-მეკითხება დიანა.
-ვინ?-დაინტერესებული ვუყურებ.
-ყოფილი ცოლი!-მეუბნება დიანა. აი აქ კი ყველაფერი შეშდება! სასიამოვნო გრძნობაც სადღაც ქრება.
-საიდან მოგაქვს ასეთი სისულელეები?-ვცდილობ არ დავიჯერო.
-ეს ნამდვილად ლაშას კაბინეტიდან გავიგე, რაღაცაზე კამათობდნენ.-უდარდელად იძახის დიანა.
გვერდზე ვიხედები და ცრემლები მომდის. ვცდილობ დიანამ არ შეიმჩნიოს.
-საბუთები უნდა შევუტანო, ბატონ ლაშას!-ვეუბნები დიანას. არ მინდა იქ შესვლა, მაგრამ რა ვქნა სამსახურს ვერ დავივიწყებ. არც მისი მდივანი ჩანს. ფეხზე ვდგები და ვცდილობ ჩემი თავი ხელში ავიყვანო. კარებზე არც ვაკაკუნებ ისე შევდივარ და საბუთებს მაგიდაზე ვდებ.
-რა გჭირს?-მეკითხება და ფეხზე დგება. -ნამტირალევი თვალები გაქვს!
-კიდევ მეკითხები რა მჭირს? შენთვის არ უნდა დამეჯერებინა! გული მწყდება! გუშინ სიყვარული ამიხსენი, დღეს კი გავიგე, რომ ცოლი გყავს! არ უნდა დაგემალა, უნდა გეთქვა!-ვეუბნები მე და ცრემლებე სახეს მისველებს. ლაშა წვერზე ხელს ისვამს და ჩემთან ახლოს მოდის:
-ყოფილი ცოლი! მე და მას არაფერი გვაკავშირებს! მართალი ხარ, უნდა მეთქვა! დარწმუნებული იყავი იმაში, რომ მე შენ არ მომიყუებიხარ და ჩემს გრძნობებში დარწმუნებული ვარ! ეს დაიმახსოვრე სოფია!-მეუბნება და დივნის ამაღლებულ ადგილას ჯდება. რაღაცის თქმა დავაპირე, მაგრამ კაბინეტში მისი მდივანი გამოჩნდა. უთქმელად გავედი კაბინეტიდანდა საპირფარეშოსკენ წავედი. სახეზე წყალი შევისხი და ნიჟარას დავეყდენი. ამ წუთას არაფერზე ვფიქრობ, მხოლოდ იმისგარდა, რომ თანდათან ვრწმუნდები ლაშას სიტყვებში, რომ მისი გრძნობები მართალია. არაფერი აკავშირებს ცოლთან. მაგრამ, რატომ იყო მოსული თუ არაფერი აკავშირებს? იქნებ შვილი ყავს? არასწორ ნაბიჯს ვდგამ? არვიცი, არვიცი!
ცრემლებს ვიმშრალებ და კარებს ვაღებ. ჩემი ადგილისკენ მივემართები და კლიენტებს ვემსახურები. შესვენების დროს, ჩემს ჩსნთას ვიღებ და დიანა მაჩერებს:
-წამოდი, რა მაღაზიებში გავიაროთ!
-ახლა არა, სხვადროს იყოს!-ვპასუხობ და გარეთ გავდივარ. აზრები ერთმანეთში მერევა. გონება სხვას მკარნახობს, გული სხვას. თითქოს ერთ შეთანხმებაზე მიდიან, მაგრამ შემდეგ ისევ აურზაური ხდება. უაზროდ მივდივარ და ისევ იმ კაფეში შევდივარ, როგორც ყოველთვის. პირველ მაგიდაზე ლაშა ზის, ჩაფიქრებული. ყურადღებას არ ვაქცევ და გვერდზე ვიხედები, რომ სხვა მაგიდა ვნახო, მაგრამ მხოლოდ მის პირაპირაა ადგილი. არ მინდა, მასთან ახლოს ვიყო, მაგრამ ახლა, რომ გავიდე არ გამოვვა. მის პორდაპირე მაგიდისკენ მივდივარ და ვჯდები. ერთხანს თვალებში ვუყურებთ და მისი თაფლისფერი თვალები მარწმუნებს, რომ მართალია, მას არ მოვუყუბებივარ!
-პიცა, სოფია?-ჩემთან მოდის მომუშავე გოგონა.
-არა, წყალი!-ვპასუხობ და მობილურს ხელში ვიღებ. უაზროდ ჩავჩერებივარ და მინდა, რომ კაფიდან ავორთქლდე. მიმტანს წყალი მოაქვს და პირთან მიმაქვს. ლაშა დგება და ჩემს გევრდზე სკამზე ჯდება. წყალი მცდება და ბეჭებში ხელს ფრთხილად მარტყავს.
-ხელი გამიშვი!-გევრდზე ვიწევი.
-რატომ ბავშობ?-მეკითხება ლაშა.
-კიდევ, მე ვბავშობ?-ვეკითხები გაბრაზებული.
-მაშინ, გვვერდზე ნუ ჩოჩდები!-მიბღვერს ის.
რა გინდა?-ვეკითხები ვითომ და მობეზრებულად.
-მინდა, რომ დამიჯერო, ჩემს სიტყვებში დარწმუნებული იყო!-მეუბნება ლაშა.
-იმის მერე რაც დღეს გავიგე?-გული არ მოქმედებს, ტვინი განაგრძობს ბრძანებლობას. ვხვდები, რომ მის ცოლთან არაფერი აკავშირებს, მაგრამ ეს, როცა გამიელვებს, იმწამსვე კითხვა ჩნდება: მაშ რა უნდოდა?
-მე და მას არაფერი გვაკავშირებს!-დგება ის.-შენი გადასაწყვეტია დამიჯერებ თუ არა!-კაფიდან გადის.

მჯერა? არვიცი! ალბათ, კი!
--------------------------------------
მიხარია, რომ მოგწონთ და იმედია ამ თავზეც დაფიქსირებთ. დავაინტიგე ცოტა, მაგრამ არაუშავს ეს ხომ მოუხერხებელი გამომძიებელია...