ისევ შემიყვარე... თავი (33) ნაწილი (2)
–ამაზე ნუ იეჭვიანებ ნია,გაგდებული ყავს მთელ უნივესიტეტს–სიცილით მითხრა და ლოყაზე მიჩქმიტა –ვეჭვიანობ? მეე?–ისე გავოოცე ვითომც აქ არაფერიო და პირი ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე დავაღე –ვაბშე არა ხო?–გამიღიმა და თვალი ჩამიკრა –რა სისულელეა,რა მაქვს საეჭვიანო–ავი მაღლა ავწიე ამაყად,თუმცა ბრაზისგან ვსკდებოდი გულში და საოცარი სურვილი მქონდა რომ ეს ქერა წაკლა შუაზე გამეგლიჯა –ვუაიმე ჩემი პატარა–მომეხვია გიგა და თმა მომჩეჩა –სულაც არ ვარ პატარა! ნახე რა შხვართი ფეხები მაქვს!–ფეხებზე დავიხედე –ფეხები კი გაქ შხვართი,პატარა თითუცუნები გაქვს და ხელები–სიცილით გამომაჯავრა –იკადრეს ის შენი დებილი ძმაკაცი წამოსვლას თუ კიდევ დიდხანს უნდა ელაპარაკოს იმ გოგოს?–ცხვირაბზუებულმა გავიხედე მათკენ და თავი მოვიქექე –გამოტყდი რო ეჭვიანობ –მერე? მერე რა? რას ეტორღიალება? სახეს გავაძრობ ახლა–მუტი მოვუღერე,ამის გაგონებ და გიგას ხარხარი ერთი იყო. როგორც იქნა იკადრა დანელიამ მობრძანება,ხმა არ გამიცია არც კი შემიხედავს –ნია –რა?–ძლივს გავეცი პასუხი –მოდი ნახე დუტის ჯიბეში რა მაქვს–თვალები ეშმაკურად აათამაშა –არ მაინტერესებს–ცხვირაბზუებულმა ვუპასუხე –მოდი და ნახე,ეგ მერე თქვი–ხელით მანიშნა მოდიო მეც თავი გავაქნიე და მივედი,ჯიბე მოვქექე და ჩემი საყვარელი თეთრი ალპენ გოლდიც აღმოვაჩინე,თვალები გამინათდა,გამიხარდა ისევ რომ ახსოვდა რომელი შოკოლადი მიყვარდა –ვაიმე! არ დავიწყნია–გახარებულმა გავხსენი შოკოლადი –უყურე რა,ეგრევე შოკოლადს ეცა,ან მომეხვიე ან მაკოცე–თავი გააქნია და ბავშვებს გადახედა გამეცინა და ლოყაზე მაგრად ვაკოცე,ასე ცოდა ხოლმე ადრე ჯიბით სულ მოჰქონდა შოკოლადი მეც ვიცოდი რომ იქ ედო და ერთი სული მქონდა როდის მეტყოდა მოდი ნახე რა მოგიტანეო,მახსოვს შარშან ალუჩის სეზონი იყო,ფეისბუქზე გავაზიარე ალუჩის ფოტო და მეორე დღეს უნივერსიტეტში მომიტანა,მართალია სულ რამდენიმე ცალი შემხვდა ბავშვების ხელში,თუმცა მაინც ძალიან მესიამოვნა. –რამდენი ხანია შოკოლადი არ გიღირსებია ჩემთვის–გამეცინა,ფილები დავტერხე და ვაბშვებს გავუწოდე –ლადო და გიგას არ უნდათ–გაკრეჭილმა მიპასუხა აკომ –ვითომ რატო არ გვინდა? გამოგვაყრის თუ?–იუკადრისა გიგამ და დასწვდა შოკოლადს –თუ გიგა–კმაყოფილი სახით გასცა დანელიამ პასუხი –შე ღორო! გენანადება ხო ძმაკაცისთვის ერთი ფილა შოკოლადი?მოხვალ შენ ჩემთან–ახლა მეორე ფილას დასწვდა და გაღიმებულმა შემომხედა –ჭამე,ამას ნუ უსმენ–მესამეც გავუწოდე სიცილით და დანელიას გავხედე,ვიცოდი როგორ უყვვარდა შოკოლადი –მეც დამიტოვეთ რა იყოთ–ბიბლიოთეკიდან გამოვიდა სიცილით სალომე –სუნით იგრძნო ამან–სიცილით თქვა ლადომ და გაკრეჭილ სალომეს გახედა –ძმა,ამის მერე 2 ფილა წამოიღეხოლმე–ყბებისქნევით უთხრა გიგამ უნივერსიტეტის კაფეში ჩავედით,მე როგორც ყოველთვის პიტნის ჩაი დავლიე.დანელიამ და ლადომ იმდენი ჭამეს ქათმის სალათა,რომ პიდაღებულები ვუყურებდით მე და სალომე –და ესენი რო კიდე სხვის ცხოველიზმზე ილაპარაკებენ პროსტა–თავის ქნევით თქვა გიგამ და დიდი მოწიწებით ჩაიდო პირში შოკოლადის ნამცხვარი –დილით სანამ გამოხვიდოდი ვინ გაიგდო ყბაში ორმაგი ბეკონატორი?–დაეჭვებულმა გახედა დანელიამ ძმაკაცს და ჭამა შეწყვიტა –ეგ არ ითვლება ძმა,თანაც დილა იყო და მშიოდა,ნუ გამოვეკიდებით მაგაზე ერთმანეთს მე და სალომე ვკვდებოდით სიცილით მათი შემხედვარეები –ნია –ჰო აკო–ფხუკუნით გავეცი პასუხი –ეს ნამცხვარი ძუნწი ძაღლივით რო გიდევს წინ არც შენ რო არ წამ და არც სხვას რო არ აჭმევ რა მაფიაა? –გინდა?–ხარხარი ამიტყდა –არა პროსტა ფულია გადახდილი და ჭამე–აყვა სიცილით ლადოც –მიდი ჭამე შენ,მე არ მინდა–ღიმილით ვუპასუხე დანელიას,ვიცოდი რომ უნდოდა –შენ არ გინდა?–კნუტის თვალებით შემომხედა –არა,აღარ მინდა ხო იცი არ ვგიჟდები ნამცხვარზე,მიდი მიდ ჭამე–თეფში მის წინ დავდე და გავუღიმე –ცოტა დამიტოვე ეე–მხარი გაკრა ლადომ ისეთი სასაცილოები იყვნენ მე და სალომე ვხარხარებდით.რამდენიმე საათში სახლში წამოვედით.გამახსენდა ნაცემი ბაჩო და ტანში გამცრა,თუმცა ღირსი იყო და რაც დაიმსახურა ის მიიღო.იმედი მქონდა სამსახურში ზედმეტ პრობლემებს აღარ შემიქმნიდა. გვიანი იყო ალეკოს დედამ რომ დამირეკა –გისმენთ –როგორ ხარ ნია? –კარგად თქვენ? –არამიშავს შვილო,ვიცი გვიანია,მაგრამ ალეკოს ვერ ვუკავშირდები,შენთვის ხომ არ დაურეკავს? –არა,დღეს უნივერსიტეტის მერე აღარ მინახავს,ნუ ნერვიულობთ გადავუურეკავ იგას და ლადოს იმათ ეცოდინებათ –კარგი შვილო,მე მაგათი ნომერები არ მაქვს და თუ რამეს გაიგებ დამირეკე –კარგით,ახლავე დავურეკავ ჯერ გიგას დავურეკე,შემდეგ კი ლადოს,არცერთმა არ იცოდა სად ბრძანდებოდა ვაჟბატონი,მე ყველაზე მეტად იმის შემეშინდა ისევ იგივე არ გაეკეთებინა,ამჯერად მართლა აღა ვაპატიებდი,ბოლოს თოკოსთან დავრეკე,მისმა შეყვარებულმა მიპასუხა,კახეთში წასულან აკოს ნათლულის სოფელში,იქ დაულევიათ და ახლა ძინავთო,შვებით ამოვისუნთქე,დედამისს დავურეკე და დავამშვიდე საწყალი ქალი.როგორ მეცოდებოდა ასეთი შვილის ხელში.ის ფაქტი რომ ეძინა და ტაბლეტებთან არ ქონდა შეხება მაამშვიდებდა,ვიცოდი თოკოს შეყვარებული არ მომატყუებდა,ისიც ჩემს აზრზე იდგა და სულ ჩხუბი ჰქონდა ამის გამო თოკოსთან.მშვიდად ნამდვილად არ მძინებია,დილით თვალებდასიებული წავედი სამსახურში,სწრაფად ჩავიცვი ფორმა და გაკრეჭილი შევედი დარბაზში.თაკო რომ დავინახე გუშინდელი გამახსენდა და გაბრაზებული მივედი მასთან –ბაჩოს რატო უთხარი სად ვსწავლობდი?–წარბაწეულმა ვკითხე –მთხოვა მითხარი საქმე მაქ ნიასთანო და რა მექნა? რატო რა იყო?–ისე გაიკვირვა ვითომც არაფერიო –რა იყო და მომადგა იქ და მოკლედ რა,ეგ ბიჭი თუ რამეს გკიტხავს ჩემზე ვაბშე არაფერი უპასუხო კაი? –კარგი მასე ვიზამ,არ მეტყვი რა მოხდა? –სისულელეები დაიწყო და ჩემმა ჯგუფელმა მუშტი უთავაზა სახეში–კმაყოფილმა ვუპასუხე –ვაიმე მართლა?–ფხუკუნი აუტყდა თაკოს –ხო გოგო,აუ ნეტა განახა რა სასაცილო იყო,აი ცარიელი კუნთებია თორე–ორივეს გაგვეცინა აკოს ზარს ველოდებოდი თუმცა არ დაურეკავს,რაღაცნაირად მეწყინა ასე უყურადღებოდ რომ იქცეოდა.მთელი დღე ისე გავიდა არ შემხმიანებია,თუმცა არ მივეცი თავს საშუალება ამის გამო განწყობა გამფუჭებოდა.ზოგადად თვითპესიმისტი ადამიანი ვარ,არასოდეს არავის ვაგრძნობინებ ჩემს ტკივილს და საკუთარ თავსაც ყოველთვის ვამხნევებ რომ ყველაფერი მოგვარდება და კარგად იქნება.ამ დროის მაძილზე მართლა დავრწმუნდი,რომ ნერვიულობა არაფერზე არ ღირს,ადამიანები ვართ და ყველაფერი გულტან ახლოს მიგვაქვს,ვდარდობთ და განვიცდით იმას რასაც უკვე აღარაფერი ეშველება და მითუმეტეს ამ დარდით ისევ საკუთარ თავებს ვაზიანებთ. ცხოვრებაში ყველაფერი წარმავალია,ასეთია ბნების კანონი,წარმავლია ბედნიერებაც და ბედურებაც,სამუდამო ხომ არაფერია. |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
