სამსახურში ვარ და ბანკში შემოსულ ლაშას ვხედავ. თავს ვხრი და ნაბიჯების ხმაც მესმის:
-გამარჯობათ!-ესალმება თანამშრომლებს და თავისი კაბინეტისკენ მიიწევს.
-როდის მორჩები ჩემს დასჯას?-ვამბობ ხმადაბლა.
-გამარჯობა!-ჩემს წინ მდგარ, ქალბატონს ავხედე და საქმეს შევუდექი.
***
-სოფია, წამოდი რა კაბა ამარჩევინე.-მეუბნება დიანა, შესვენებაზე.
-კარგი, ჩანთას ავიღებ.-ვთანხმდები მე. გარეთ გავდივართ და ერთ-ერთ მაღაზიაში შევდივართ. დიანა კაბებს ათვალიერებს, მე კი ვიყურები და ჩემს დანაშაულზე ვფიქრობ.
-მოგწონს ეს კაბა?-მოდის ჩემთან დიანა. ცისფერი, მუხლებამდე კაბაა.
-ცუდი არ არის.-ვეუბნები მე.
-კარგი რა, ამარჩევინე!-ხელს მკიდებს და კაბებისკენ მივყავარ.
-ეს გაისინჯე!-ვაწვდი ვერცხლისფერ კაბას.
-ჩვენი უფროსის სურათები ნახე?-მეკითხება დიანა.
-ლაშას ფოტოები?
-შენ სულ გადაგავიწყდა, ჩვენი ძველი უფროსი.-იცინის ის.-საქორწინო მოგზაურობაშია, დუბაიში.
-არა, არ მინახავს.-ვეუბნები მე.
-ჩვენ აქ გვამუშავებს და ის შვებულებაშია.-ბუზღუნებს დიანა.
-ჩვენც ხო არ წაგვიყვანდა!-ვეუბნები მე.
-შეხედე!-მხარს მკრას ის.
-რას?-ვერ ვხვდები რას შევხედო.
-რას კი არა, ვის!-ჩუმად მიმანიშნებს, ჩვენს წინ მდგარ, ლაშას ცოლზე.
-შევხდედე, მერე?-უკმაყოფილოდ ვეუბნები დიანას. უკვე მაწუხებს, ყველაფერში, რომ ცხვირს ყოფს.
-ისე რა, კაცი გაუშვა ხელიდან?!-იძახის დიანა.
-ეს კაბა იყიდე და წავიდეთ!-შეწუხებული, ხელში კაბას ვაჩეჩებ და იცის გასახდელში შედის. ლაშას ცოლს ვუყურებ და უფრო მეტად მეშლება, ჩემს თავზე ნერვები. მართალიცაა ლაშა, ყურადღებას, რომ არ მაქცევს. დიანას ვხედავ და მისკენ მივიდვარ.
-ძალიან მომიხდა! წავალ ვიყიდი!-სალაროსკენ მიდის ის.
-მგონი წითელი ჯობს არა?-გვერდზე მიდგება ლაშას ცოლი.
-უკაცრავად? აა, დიახ!-დაბნეული ვპასუხობ მე.
-დღეს შეხვედრა მაქვს და ვცდილობ რაც შეიძლება ლამაზად გამოვიყურებოდე,-მეუბნება ის და მიღიმის.-მე ქეთათო მქვია, შენ?-ხელს მიწვდის ის,
-სოფია!-ვპასუხობ და ძალაუნებურად იღიმის. სადაა აქამდე დიანა! გვერდზე ვიხედები და დიანაც გამოჩნდა:
-მოვედი, სოფია!-მოდის ჩვენსკენ და ლაშას ცოლს, ქეთათოს უყურებს.-გამარჯობა!-ესალმება დიანა.
-გამარჯობა!-უღიმის ქეთათო.
-ჩვენ წავალთ, გვაგვიანდება!-ხელს ვკიდებ დიანას და გასასვლელისკენ მიმყავს.
-ბატონი ლაშას ცოლს, გამოელაპარაკე?-იცინის დიანა.
-გამარჯობა მითხრა და ყურადღება არ მიმექცია?!-ვეუბნები მე.
-კარგი შევიდეთ, ბანკში!-ორივე შევდივართ და ჩვენ-ჩვენს ადგილს ვიკავებთ.
***
სამუშაო საათები მთავრდება და გაჩერებაზე ტრანსპორტს ველოდები. ჩემს წინ ლაშას მანქანა ჩერდება და ფანჯარას უწევს:
-ჩაჯექი!-მეუბნება ლაშა.
-იყოს არ მინდა!-თავს ვხრი მე.
-მეც შენსკენ მოვდივარ, ამიტომ დაჯექი!-მიმანიშნებს სავარძლისკენ. კარებს ვაღებ და ვჯდები.
-დღეს შენი ყოფილი ცოლი გავიცანი!-ვამბობ მე.
-რა გააკეთე?-ისეთი თვვალებით მიყურებს, აშკარად გონია, რომ სპეციალურად შევხვდი მე.
-შემთხვევით შევხვდი მაღაზიაში და უბრალოდ რაღაცაზე მკითხა რჩევა!-ავუხსენი ცუდი, რომ არაფერი ეფიქრა.
-მერე?-არ მიყურებს ისე მეკითხება. უკვე ნერვებზე მოქმედებს.
-ლაშა, ბოდიში! ვიცი, დამნაშავე ვარ! ყურადღებას, რომ არ მაქცევ ნერვები მეშლება, თითქოს არ ვარსებობდე! ვიცი ღირსი ვარ, მაგრამ...-თვალები მემღვრევა.
-და ჩემი, რომ არ გჯეროდა მაშინ? როგორ ფიქრობ მე არ მომეშალა ნერვები?-ხმას უწევს ის.
-ვიცი, ყველაფერ ვხვდები...-ვეუბნები ლაშას.
-ძალიან კარგია თუ ყველაფერს ხვდები!-ამბობს და ჩემი მობილურის სიმღერის ხმა ისმის. ჩანთიდან ვიღებ, თუმცა მობილურს ბატარეა უჯდება. ჩანთაში ვაბრუნებ და სავარძელს ზურგით ვეყრდნობი. თვალებს ვხუჭავ და ვფიქრობ, როგორ შემოვირიგო. ჩემივე დანაშაული მე უნდა გამოვასწორო!
-არასდროს მაპატიებ?-ისე გამოდის ჩემი თხოვნა, თითქოს პატარა ვარ და საყვარელი ხმით, უჯრაში შენახული საახალწლო კამფეტის მოპარვისთვის, დედას ბოდიშს ვუხდი.
-გააჩნია, როგორ მოიქცევი!-ეღიმება ლაშას, თუმცა იმწამვდე უსერიოზულდება სახე.
-ლაშა, წესით კაცები ამბობენ ხოლმე, პირველად, რომ დაგინახე ეს დამემართაო ისაო, მაგრამ მე ვიტყვი, რომ პირველად, რომ დაგინხე გამომაშტერე.-ვიწყებ ტლიკინს მისი ღიმილის დანახვისთანავე და მის სერიოზული სახის დანახვისას, ვცდილობ მისი ღიმილი წარმოვიდგინო.
-ვიცი, შეგატყვე!-ეცინება მას, თუმცა ისევ გზას უყურებს.
-როგორ შემატყვე?-გაკვირვებული ვეკითხები.
-ჩვეულებრივ! ყველა გოგოს ვაშტერებ და შენ გამონაკლისი, ხომ არ იქნებოდი!-ეცინება მას.
-რა თავდეჯერებული ხარ?!-ვეუბნები მე.
-შენსავით მოუხერხებელი მაინც არ ვარ! -აღნიშავს ლაშა.
-ჩემს მოუხერხებლობას რას უწუნებ? ვითომ არ მოგეწონა, კიბიდან, რომ გადმოვეშვი შენ, რომ დამიჭირე ამისთანა გოგო!-ვიცინი მე.
-საერთო გვქონია! ორივე თავდაჯერებულები ვართ, ჩვენს გარეგნობაში!-ისიც მყვება სიცილში. გვერდზე ვიხედები და უკვე მოსულები ვართ. მანქანიდან გადმოვდივარ და ლაშაც გადმოდის. მკლავებს მხვევს და ყურთან მიჩურჩულებს:

-ამის მერე, იმედია ჭორებს არ აყვები და სისულელებს აღარ გააკეთებ!
ვემშიდოებები და კიბეებზე სიხარულით ავრბივარ.
------------------------------------------------------
როგორ მოგწონთ დღევანდელი თავი? ველი შეფასებეს და ყველას ძალიან დიდი მადლობა, ჩემო თბილებო!