4 თავი
მისგან ზურგით მჯდომი ლილა, რომ ამოიცნო ძალიან გაუხარდდა..
-ლილა.. - მისი სახელი წარმოსთქვა და გოგონაც შეტრიალდა..
-დამიანე? კი, მაგრამ აქ რა გინდა? - გაუკვირდა გოგონას..
-იგივეს გკითხავ მე..
-მე.. შემთხვევით ვნახე 2 წლის წინ ეს ადგილი, ძალიან მომეწონა და სულ აქ მოვდივარ ხოლმე.. და შენ?
-მე? ჩემი აშენებულია -ღიმილით უთხრა..
-კარგი გემოვნება გაქვს.. - გაუღმა..-მე წავალ..
-არა, იყავი დარჩი.. მე ხელს არ შეგიშლი.. ზემოთ ავალ..
-ზემოთ? - გაუკვირდა გოგონას..
-ჰო, არ იცი?
-არა, მანახებ?
-წამო..
‘სახლი’ პატარა ხის ძირში იდგა.. იქიდან გავიდნენ, პატარა შემაღლებულ ადგილას ავიდნენ და მოშორებით მდგომ ხესთან მივიდნენ, რომელსაც პატარა ხის კიბე ჰქონდა.. ხეზე ნელა ავიდნენ და იქ პატარა ‘ქოხში’ შევიდნენ..
-რა ლამაზია.. ესეც შენი გაკეთებულია?
-მამა დამეხმარა ამის აშენებაში.. - გაიღიმა და მამამისი გაიხსენა..
-ძალიან მაგარია..
-დაჯე.. - ბალლიშებზე მიუთითა და თვითონაც დაჯდა.. ცოტა ხანს ჩუმად ისხდნენ, შემდეგ ლილას ტელეფონი ამღერდა..
-გისმენთ..
-დე, სად ქალ? ალ მოდიქალ? - პატარა ბიჭის ტიტინი გაისმა..
-ხო, დე.. მალე მოვალ.. რა წამოგიღო? - გაიღმა და სულ დაავიწყდა იქ მმჯდომი დამიანე, ბიჭს კი სუნთქვა გაუხშირდა, ძარღვები დაებერა..
-სოკოლადები მინდა..
-წამოგიღებ.. - გაიღიმა და გათიშა.. დამიანეს გადახედა და დაბნეულმა გაიხედა ფანჯარაში.. - ჩემი წასვლის დროა..
-გაგაცილებ..
-არა, გმადლობ.. - ნელა დატოვა იქაურობა, შოკოლადები იყიდა და საყვარელ ძამიკოს მიუტანა.. უი, დამავიწყდა მეთქვა.. პატარა ნიკოლოზი ლილას დედათი მიმართავს, სახელით არასოდეს დაუძახია.. დედა არ ჰყავთ, დედინაცვალი ჰყავთ, მაგრამ მაინც უყვარს ლილას, არ ჰგავს სხვებს.. თბილი ქალია..
-დედიტო.. - შეეგება პაწია და თავისი ბუთქუ ხელები შემოჰხვია..
-ჩემი ბუთქუ - ლოყები დაუკკოცნა..
-პალკში წავიდეთ ლა
-ჯერ საჭმელი ვჭამოთ და მერე წავიდეთ.. - სადილეს და პარკში წაიყვანა საყვარელი ძმა.. ეთამაშებოდა, უკვე კარგად შებინდდებული იყო, სკამზე ჩამოჯდა..
-ნიკუ, დავიღალე ცოტა ხანს დავისვენებ..
-კალგი, მე ვისლიალებ..
-აქ იყავი, სხვაგან არ წახვიდე - გააფრთხილა..
-კალგი.. - ნელა წავიდა და თამაში დაიწყო, ლილას ტელეფონზე მესიჯი მიუვიდა, წაიკითხა პასუხიც დაუბრუნა და უკან ჩაიდო.. ნიკოლოზს გახედა, მაგრამ იქ აღარ იყო.. შეეშინდა.. წამოდგა და საქანელებთან მივიდა, მაგრამ იქ არ იყო, შემდეგ სასრიალოებთან მივიდა, არც იქ იყო.. იქაურობა მოათვალიერა, მაგრამ ვერსად ნახა... სკამზე ტირილით ჩამოჯდა..
-ჩემი ნიკოლოზი, ჩემი ბუთქუ - ტიროდა..
-დე ლატომ ტილიქალ? - მოესმა პატარას ხმა.. თავი ასწია და ძმა, რომ დაინახა გახარებული ეხუტებოდა თან ტიროდა..
-ნიკუ, ჩემი ბუთქუ, ნიკოლოზ -ძლიერად ხვევდა ხელებს..
-დედიტო, გავიგუდე, ლა იყო? ლატომ ტილიქალ? - შეხედა და ცრემლები მოწმინდა თავისი პატარა ხელებით - ვსო აგალ იტილო, ნაქე ლა კალგი ბიძიაა - ბიჭზე მიანიშნა, რომ ახედა და დამიანე ამოიცნო საოცრად აუფრთხიალდა გული..
-დამიანე.. მადლობა - გაუღიმა და ისევ ნიკას მოკიდა ხელი - ნიკუ ხომ გითხარი შორს არ წახვიდე-მეთქი?
-უბლალოდ დამიანეს დაიტო ვნაქე და იმასთან ვიკავი..
-კარგი, არაუშავს.. შემდეგში გამაფრთხილე ხოლმე.. დამიანე, კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა - ისევ გაუღმა და ააფორიაქა ბიჭი..
-არა, რას ამბობ.. სახლში თუ მიდიხართ წაგიყვანთ. - მანქანაზე მიუთითა.
-არა იყოს ფეხით წავალთ..
-აუ გავკვეთ დედი ლა.. - შეეხვეწა ნიკოლოზი..
-ხო, მართალია შენი ძმა.. - გაიღიმა დამიანემ.. ‘უთქვამს უკვე, რომ ძმა არის’ გაიფიქრა ლილამ და გაჰყვა, მანქანაში ჩაჯდა და დამიანემაც გმიაცილა.. მადლობა გადაუხადა და სახლში შევიდა..
კვირა დღე იყო, ამიტომაც სანდრო მარიამთან იყო, დამიანე გასული იყო საქმეებზე..
უკვე 1კვირაა რააც იქაა.. ბინის გარემონტებას ელოდება.. მარიამის მამას კი კიდევ მოუხდა იქ გაჩერება..
დილით მარიამი ადგა თუ არა სამზარეულოში ჩავიდა დოქით წყალი აიღო და ზემოთ აცუნცულდა.. კარები ჩუმად შეაღო, მძინარე სანდრო რომ დაინახა გაეღიმა,შემდეგ ნელა მივიდა, დოქი მაღლა ასწია და ზედ გადაასხა..
-მარიამ - გაისმა სანდროს ხმა, მარიამი გაიქცა, სანდრო კი მხოლოდ შარვალი ამოიცვა და მარიამს გაეკიდა..
-ალექსანდრე დავიღალე ნუ მომსდევ, მოიცა შევისვენებ - გარბოდა თან ყვიროდა.
-ვერ გადამირჩები განებივრებულო გოგონავ.. - თქვა და მარიამიც დაიჭირა..
-არა, გთხოვ.. - ოთახში შეიყვანა აფართხალებული მარიამი და აბაზანაში შეაგდო.. ცივი წყალი მოუშვა და მარიამიც სულ მთლად გაილუმპა..-ალექსანდრე.. გეყო გთხოვ.. მცივა - საწყლად ამოიკნავლა..გოგონა გამოუშვა დაპირსახოცი მოაფარა..
-შემდეგში ჭკვიანად იქნები - ყურში ჩსჩურჩულა, ტუჩები მიაკრა ყურის ბიბილოზე და ოთახში გაიყვანა.. მარიამმა გამოიცვალა და ლოგინში შეწვა.. სულ მთლად კანკალებდა..
-მარიამ, საჭმელი მზადაა, ჩამო - ოთახის კარზე სანდრომ მიუკაკონა, მაგრამ რომ არ მოესმა ხმა ოთახში შევიდა.. - მარიამ? რა წირს? - მასთან მივიდა და საბანში გახვეული დაინახა, ლოყები აწითლებული ჰქონდა.. შუბლზე მიადო ხელი და სულ მთლად იწვოდა..-სიცხე გაქვს, რა იდიოტი ვარ ! - მუშტი შეკრა და ოთახდან გავიდა..
-სიცხის დამწევიმინდა, მარიამია ცუდად! - განუცხადა მოსამსახურეებს..
-ახლავე - დაფაციცდა გოგონა.. - აი, - მიაწოდა...
-მადლობა, - წყალი და წამალი აუტანა..-მარიამ - ოდნავ შეაფხიზლა..- ეს დალიე და სიცხე დაგიწევს - მიაწოდა და გგოგონამაც თვალდახუჭულმა დალია, იმდენად სუსტად იყო თვალებსაც ვერ ახელდა.. ძილბურანში მყოფმა სანდროს ხელი მოჰკიდა..
-დარჩი რა - ხრიწიანი ხმით უთხრა..
-აქ ვარ ფერია.. დაიძინე.. - თმაზე ხელი გადაუსვა და შუბლზე აკოცა..
7 საათამდე ეძინა მარიამს შემდეგ თვალები ზანტად გაახილა, სიცხე გაიზომა და შედარებით დაუწია ტემპერატურამ..
-გაიღვიძე? _ ღიმილით გახედა სანდრომ..
-ალექსანდრე.. - საყვარლად შეხედა..
-გისმენ - გაუღმა და თმაზე მოეფერა, როგორ მოსწონდა ‘ალექსანდრეთი’ რომ მიმართავდა.. მხოლოდ ის, დანარჩენი სხვა კი ყოველთვის სანდროს ეძახდა..
-შოკოლადი მინდა.. - დაბრიცა ტუჩები..
-ჯერ საჭმელი, სუსტად ხარ.. ის წვენიც უნდა დალიო, ბევრი სითხე გჭირდება ახლა..
-აუ, არ მინდა..
-მარიამ!
-კარგი - დანანების ნიშნად ხელები ოდნავ ასწია..
ერთად მიირთვეს ბოლოს ძალაგამოცლილი მარიამი ისევ დაწვა დასაძინებლად..
დამიანემ დაურეკა სანდროს..
-გისმენ, - უპპასუხა სანდრომ.
-ბიჭო, უნდა გავიდე ქალაქგარეთ და მარიამს ხომ მიხედავ?
-რაზეა ბაზარი.. რამე ხომ არ ხდება?
-არა, არაფერი ისეთი.. კაი სპასიბა - გაუთიშა და მარიამთან შევიდა.. გოგონას დახედა და აივანზე გავიდა სიგარეტის მოსაწევად..

მარიამი:

დამიანე:


იმედია კარგი გამოვიდა, ბეჭდური შეცდომებისთვის ბოდიშს გიხდით..