მამიკოს ფულებით განებივრებული გოგონა.. 5
5 თავი
დილით მარიამმა ადრე გაიღვიძა, გვერდით მძინარე სანდრო ეწვა, რომელსაც მის მუცელზე ჰქონდა ხელი შემოხვეული..
თერმომეტრისკენ გადაიწია, მაგრამ ვერ მისწვდა.. შეეცოდა სანდროს გაღვიძება, ამიტომ ისევ მის მკლავებში გაიყუსა.. მისი სურნელით აივსო ფილტვები და ისევ გადაეშვა მორფეოსის სამყაროში, როცა გაიღვიძა უკვე პირველი იყო, სანდროც აღარ ეწვა გვერდით.. ნელა ახამხამებდა წამწამებს და ცდილობდა ბინდი გაეკრთო.. კარზე კაკუნი მოესმა და იქითკენ გაიხედა..
-გაიღვიძე? - ღიმილით შევიდა სანდრო..
-ჰო, - მძინარე, დაბოხებული ხმით უთხრა..
-ჩემი ფერია, სიცხე გაიზომე?
-არა! - თავი გაუქნია უარყოფის ნიშნად..
-მიდი გაიზომე - თერმომეტრი მიაწოდა, მარიამმაც გაიზომა სიცხე, მაგარამ არ ჰქონდა..
-არ მაქვს - გახარებულმა ტაში შემოჰკრა..
-კარგია, ვჭამოთ ახლა - უთხრა და სინზე დაწყობილი საჭმელი დაუდო.
ერთად მიირთვეს, ‘ბალიშების ომიც’ მოაწყეს იქ და ბოლოს დაღლილები ლოგინზე ‘დაეხეთქნენ’.
-აუფ, რა დაალაგებს ამას - ამოიწუწუნა სანდრომ.
-დამლაგებლები ხომ არიან? - გაიოცა მარიამმა.
-განებივრებული - თავი გააქნია და წამოდგა.. - მე და შენ დავალაგოთ..
-ოო, დაალაგონ რისტვის არიან ისინი?- ხელი აიქნია.
-მარიამ! - ისეთი თვალებით შეხედა უარი ვეღარ უთხრა.
-კარგი, კარგი - ნელა წამოდგა და ერთად დაიწყემილაგება..
უკვე რჩებოდნენ, როდესაც ბატონი ვანო - მარიამის მამა შევიდა ოთახში..
-მამა? - გაკვირვებულმა შეხედა - ვაიმე, - წამოიკივლა და გახარებული ჩაეხუტა..
-მამიკოს პრინცესა როგორ ხარ?
-კარგად მა შენ? ასე მალე ჩამოხვედი რა კარგია - კიდევ ჩაეხუტა..
-ვაიმე, გამგუდავ შენ მე - გაიცინა ბატონმა ვანომ..
-სანდრო შვილო როგორ ხარ? - გაუღიმა ბიჭს..
-არამიშავს ვანო ბიძია თქვენ როგორ ბრძანდებით?
-რავი აბა.. სულ საქმეები.. - გაიცინა კაცმა - როგორ მოხდა შენ რომ ოთახს ალაგებ? - გაკვირვებულმა და ამავე დროს გახარებულმა ჰკითხა.
-მადლობა ალექსანდრეს - შეუბღვირა და ლოგინზე დაემხო..
-კარგი მე გავალ.. ისა და ადელაიდა სადაა? არ ჩანს.
-მამიდასთანაა
-კარგი - გაიღმა და ოთახიდან გავიდა..
-განებუვრებულო, ადექი! - გახედა სანდრომ მარიამს, - ჯერ არ მოვრჩით - დარჩენილ ბუმბულებზე მიუთითა.
-ვაიმე არა! დავიღალე! დაალაგე შენ ან დაუძახე იმათ!
-კარგი, ე.ი. ერთი კვირა არ გადიხარ სახლიდან!
-რატომ ? - უცებ წამოჯდა საწოლზე.
-მამაშენმა არ იცის ხომ სიცხის ამბავი? - ცნიკურად გახედა.
-აუ, კაი რა.. არ უთხრა.. - უცებ წამოდგა - აი, ვალაგებ.. - უცებ აალაგა.. - ხომ არ ეტყვი?
-ისედაც იცოდა - გაიცინა.
-იდიოტო - შეუბღვირა - გადი ოთახიდან, უნდა გამოვიცვალო - კარისკენ მიუთითა, სანდროც გავიდა.. მალევე მოემზადა და ჩავიდა..
დამიანე ჩასული იყო მეგობართან და იქ ლილაც ნახა,მაგრამ არ მისულა, შორიდან უყურებდა..
გოგონა სარაფანაში მეტად ლაღი და ბავშვური იყო.
-დამო, ბიჭო წამო მეგობრებს გაგაცნობ..
-ჩავიცვამ და მოვდივარ - გამოსძახა და ჩაცმა დაიწყო..
სპორტული შარვალი და სპორტული მაისური გადაიცვა, ‘ჟაკეტი’ მოიცვა და ავიდა..
უკვე კოცონთან იჯდა ბავშვების ნაწილი, ნაწილს კი ელოდნენ..
გაცნობის ცერემონიამ მშვიდად ჩაიარა, კარგად მიიღო ყველამ ნიკა..
-ლილიანა სადაა? - იკითხა ერთ-ერთმა..
-ბიჭო, მოიყვანს გიგა - თქვა მეორემ..
ისტორიებს ყვებოდნენ ორი სილუეტი რომ გამოჩნდა..
ლილი, რომ დაინახა დამიანემ არ გაჰკვირვებია, მაგრამ იგივეს ვერ ვიტყვით ლილაზე..
მოულოდნელობისგან გაშეშდა, გაშრა.. გული ორმაგად აუძგერდა.. თითქოს ყელში ებჯინებოდაო.. მონატრება იგრძნო..
-დამიანე? - გაკვირვებულმა ჰკითხა..- აქ?
-იცნობთ? - გადახედა ხუჭუჭა თმიანმა ბიჭმა..
-კი, კურსელები ვართ..
-კარგით დასხედით - მიუთითა ადგილებზე.. გიგი მისი დის გვერდით დაჯდა, ლილამ მიმოიხედა და დამიანეს გვერდით ნახა მხოლოდ ცარიელი ადგილი, ამიტომ მოუწია მის გვერდით დამჯდარიყო.. ნელა გადადგა ნაბიჯები, ხელისგულები გაუოფლიანდა.. ნელა ჩამოჯდა და ყველანაირად ცდილობდა არ გაეხედა მისკენ..
-საშიში ისტორიები მოვიფიქროთ, მე ვიწყებ.. პირველ პირში მოვყვები პროსტა..- წამოიძახა ქერა გოგონამ.. ყველა დაეთანხმა, მხოლოდ ლილა იჯდა ჩუმად.. ქერამ მოყოლა დაიწყო -მე მიტოვებულ ადგილზე ყოფნა და სტრაიკბოლის თამაში მიყვარდა. მეგობრები შევიკრიბებოდით ხოლმე. საკუთარი იარაღი გვქონდა. კარგად ვერთობოდით.ერთხელაც ერთ მიტოვებულ საზღვაო ბაზაზე მივედით. იქ ბევრი ადგილი იყო სტრაიკბოლის სათამაშოდ: სავარჯიშო დარბაზი, მოედანი, საშხაზე და ბუნკერი. იმ დღეს ბუნკერის გარდა ყველგან ვითამაშეთ სტრაიკბოლი. ბოლოს ბუნკერსაც მივადექით. რამდენიმე მეგობარს იქ ჩასვლა არ უნდოდა. ხვეწნა არ დაგვიწყია, ვისაც გვინდოდა ისინი ჩავიდოდით. 1980 წელს, როცა ჯარისკაცებმა ბაზა დატოვეს, ბუნკერის ყველა კარი კარგად გადაკეტეს. ამის გამო სავენტილაციო მილიდან მოგვიხდა დაბლა ჩასვლა.დიდ დერეფანში მოვხვდით. ეს სადისპეჩერო სართული იყო. დერეფნის ორივე ბოლოშო ოთახი იყო. აქ ვერ ვითამაშებდით, ამიტომაც კიბეებზე ჩასვლა დავიწყეთ.ქვემოთა სართულს რუსული ,,Г” – ს ფორმა ჰქონდა. იმის დანახვა არ შეგვეძლო, რაც კუთხეში იყო. როცა კუთხესთან მივედი სისხლი გამეყინა. ისეთი რაღაც დავინახე! იქ ოთახი იყო. ღია კარებიდან სინათლე გამოდიოდა. მაგიდასთან ვიღაც იჯდა. თავიდან ვიფიქრე, რომ ისიც ჩვენსავით სათამაშოდ მოვიდა, მაგრამ უეცრად შუქი ჩაქრა.-ყველა მას უსმენდა შეშინებული ლილა კი დამიანეს ეკვროდა, ბიჭმა ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ლილას ხელი მოჰხვია, ქერამ კი მოყოლა განაგრძო - - გავიქეცით! – დავიყვირე და იქაურობას მოვცილდი.
ჩვენ გავრბოდით. მეგობრებს ვეუბნეოდი, რომ ბუნკერში ვიღაც იყო. როცა სავენტილაციო მილამდე მივაღწიეთ, უკნიდან ნაბიჯების ხმა გავიგე. მივიხედე და დავინახე, რომ ვიღაც მოდიოდა. ნაბიჯების ხმა მესმოდა.
- დაუჩქარეთ, ის გვიახლოვდება! – დავუყვირე მეგობრებს.
ერთ-ერთმა მოულოდნელად განწირული კივილით დაიკივლა და როდესაც შევტრიალდით მას ნახევარი სახე აღარ ჰქონდა.. შეშინებულები უფრო სწრაფად მივრბოდით, მაგრამ ის კაცი ნელ-ნელა ყველას კლავდა.. ბოლოს მეც დამიჭირა ფეხით და.. ვუძალიანდებოდი ბოლოს კი ცალი თვალი ამომაძრო და შეჭამა, - შემდეგ ხელი მომაძრო, ვკიოდი მაგრამ არავის ესმოდა.. ბოლოს ორივე ხელი და ცალი ფეხი მომაჭამა და - წამოდგა და ლილას მიუახლოვდა.. გოგონა უფრო შეშინებული აეკრო დამაინეს, ქერამ დამიანეს თვალი ჩაუკრა..- და.. - ლილას გულზე ხელი მიადო - აი, ეს ნაწილიც ამომაგლიჯა.. - ფრჩხილები მიადო მკერდს ქვემოთ.
-ვაიმე, - შეშინებულმა წამოიკივლა ლილამ და ატირდა..
-მოიცა არ დამისრულებია - გაკვირვებულმა უთხრა და თნ ფხუკუნებდა..
-აღარ გინდა, რა.. - ტიროდა და დამიანეს ეკვროდა..
-კაი დაწყნარდი.. ეს ხომ ტყუილია - კალთაში გადაისვა დამაინემ გოგონა..
-ჰო მაგრამ მართლა რომ მოხდეს?- ცრემლიანი ვალე ჰკითხა - ბავშვებს სიცილი აუტყდა..
-ჩემი სულელი - თმები აუჩეჩა და შუბლზე აკოცა.. -წავიდეთ? - ჰკითხა..
-კი, რა.. მეშინია.. - ხელები მოჰხვია..- შემდეგში აღარ წამოვალ - შეუბღვირა ბავშვებს..
ხელში აყვანილი წაიყვანა და სახლში შეიყვანა.. დედამისმა გაუღო კარები და დამიანეს თბილი მზერა მიაპყრო.. ლილას უკვე მოეყოლა მასზე..
-მობრძანდი.. - გაუღიმა ქალმა და მძინარე შვილს გახედა..- აი, იმ ოთახში შეიყვანე.. - უჩვენა და თვითონ დატოვა ‘გვრიტები’
დააწვინა და საბანი გადააფარა..
-მეშინია, დარჩი, რა.. - ლილას ხმა გაიგონა..
-ნუ გეშინია ფერია! აქ ვიქნები - შუბლზე აკოცა.. თავთან დაუჯდა და თმაზე ფერება დდაუწყო.. ლილა უკვე ღრმა ძილში იყო, ამიტომაც წასვლა გადაწყვიტა..
-დარჩი შვილო ამ ღამეს სად წახვალ - აღშფოთდა ლილას დედა - ნანა. - არ გაგიშვებ.. - გააფრთხილა ქალმა.. და თბილად გაუღიმა - ლილას გვერდით ოთახში გაუშალა საწოლი და დამიანეც დაწვა, მაგრამ ვერ დაიძინა და ლილას ოთახშიშევიდა.. გოგონას დახედა, რომელსაც საყვარლად ეძინა და ტუჩებს აცმაცუნებდა.. თმაზე მოეფერა, აკოცა და ოთახიდან გავიდა, ‘თავის’ ოთახში შევიდა და უკვე ტკბილად ჩაეძინა..

მარიამი:


დამაინე:


ბოდიშს გიხდით დაგვიანებისთვის და ბეჭდური შეცდომებისთვის.. იმედია კარგი გამოვიდა.. შეაფასეთ..