-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?!-გაბრაზებულმა თინამ მუშტები მთელი ძალით მომუჭა.
-ხმას რატო არ იღებ?!გადი ჩემი ოთახიდან!
-ამმმ.იცი ეს პირსახოცი მგონი ზედმეტია..
-აქ ზედმეტი ვინცაა ეგ შენ ხარ!სანამ უარესად გავბრაზდი ...აქედან გადი!
-შენ რა ბრაზიანი გოგო ხარ?მიდი მიდი გელოდები...
-რას მელოდები?!ხოარ გაუბერე?!
-ოჰჰჰ,კაი მაშინ მე მოგაშორებ ზედმეტს.-მამაკაცი ქალისკენ დაიძრა.
-მისმინე!კიდევ ერთ ნაბიჯს გადმოდგამ და არ ვიცი რას გიზამმ!-გოგონამ კბილებს შორის გამოსცრა.
-აჰაჰაჰა,უნდა მეშინოდეს ვისი შენიიი?!მიდი დროზეე!-ქალი სულ უკან უკან იხევდა.უცებ კომოდს მიუახლოვდა.მამაკაცი კი ცდილობდა მასთან ახლოს მისულიყო.
-რა ნაზი კანი გაქვს....-კაცმა ყელზე ხელი ნაზად დაუსვა.თინამ კომოდიდან შეუმშნევლად აღებული იარაღი დაუმიზნა.
-აქედან დაახვიე!სანამ ეგ იდიოტი ტვინი გაგასხმევინე!
-ოოოო,პრჭყალები გამოაჩინეე....მომწონსს...
-მე აე ვხუმრობ !გაეთრიე აქედან და აქ შემოთრეული არ დაგინახო!
-კარგი!ამას ასე არ დავტოვებ!ამის დედა ******ცი!-მამაკაცმა უცებ გავარდა და მთელი ძალით კარები მიიჯახუნა.

ღმერთო მიშველე....რა ამაზრზენია!უკვე გული მერევა.ყველას ხომ შემი გამოყენება უნდა .ასეთი რა დავაშავეე?!...თუმცა ლევანიი....არა ისიც მათნაირია!არადა ის კოცნა .როგორი ნაზი და ამასთანავე ტკბილი იყო...არა არა თიკო!უბრალოდ ,მაშინ ცუდ ხასიათზე ვიყავი,თან დამშვიდება მჭირდებოდა...ხო მაგრამ ის ისეთიიი...ჯანდაბა!მორჩა !ამაზე აღარ იფიქრებ ჩემო თავოოო!

დემეტრესთან

არა რა.ეს გოგო ნამდვილი ველურია.როგორ არ მოინდომა ჩემთან?!ჩემს იდიოტ ბიძაშვილს ხომ აკოცა....მე ხომ მასზე მაგარი და სიმპატიური ვარ !მეთამაშება ჯერ უარს მეტყვის.მერე კი ფეხებს მაინც გაშლის.ოოოჰჰჰ,კარგია ნადირობა,თან სასურველი უფრო ტკბილი იქნება.

ლევანისთან

მთელი დღე ვფიქრობდი თინაზე.მისი სახე სულ ტვალწინ მედგა.მინდოდა კვლავ შევხებოდი მის ნაზ ბაგეებს,მინდოდა მისი თმის სურნელი კვლავ შემეგრძნო.ისვიათად იღიმოდა,მაგრამ როდესაც მის სახეზე ამას დავინახავდი გული საოცრად მეკუმსებოდა.ნამდვილად მზეს ჰგავდა .მისი წითელი თმები პირდაპირ ასხივებდა.ნამდვილ მზეს ჰგავდა .რაღაც აღუწერელ ღვთაებას.მისი დიდრონი ცისპერი თვალები წკუას მაკარგვინებდა.ჯანადბა!...მასზე რატომ ვფიქრობბ?!ასეთს რას მიშვებაა?საქმეს გულს ვერ ვუდებდი.ნიძლავზე ვფიქრობდი და რაღაც არ მასვენებდა...არეული ვიყავი.საქმის გადამკიდე ძალიან დაღლილი ვიყავი,მაგრამ რაღაც აზრმა გამიელვა თავში.უკვე 6 საათი სრულდებოდა .რესტორანი კი სავსე იყო ხალხით.ტელეფონს დავტაცე ხელი.რა ვქნაა?დავურეკოო?არაა...არ ღირს!იქნებ ...მოდი დავურეკავ.რამდენიმე ზარის შემდეგ აიღო და მკაცრი ხმით მიპასუხა.გულმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა.

-გისმენთ!
-თინა ,რაღაც უნდა გთხოვა .ანასტასია რესტორანში წამოიყვანე .მისამართს მოგწერ.
-კარგი.

გულისფანცქალით ველოდებოდი .მისი ხილვა ძალიან მსურდა.დრო საშინლად იწელებოდა.ჩემმა მდივანმა შემატყობინა ,რომ მოვიდნენ.რამდენიმეჯერ შევამოწმე როგორ გამოვიყურებოდი....მსურდა ,რომ მათთან ერთად დრო გამეტარებინა.თინას ,რომ შევხედე ყბა ჩამომივარდა.ამჯერად ძალიან ბავშვურად გამოიყურებოდა.უბრალო გრძელი სარაფანი ეცვა,თმები კოსად შეეკრა,ხელში კი პატარა ანასტასია ეჭირა.ძვლივს დავითანხმე ,რომ ერთად გვესადილა.
-რას მიირთმევთ გოგონებოო?
-მე მამიტო ნაკინი მინდა,თანაც ჩოკოლადის...-ტუჩები საყვარლად გაწელა ანასტასიამ.
-მა ჯერ იქნებ რამე მიგვერთვააა?!
-მე უბრალოდ სალათი მინდა .მერე კი ბევრი ბევრი ნაყინი ვჭამოთ ხოო ანოო?-თინამ პატარას ლოყები დაუწელა.

შესანისნავი დრო გავატარე.დრო ისე სწრაფად გავიდა ,რომ ვერც კი გავიაზრე.
_ჩვენ მანქანაში დაგელოდებით.-(თინა)
-კარგი მე რაღაც საბუთებს ავიღებ და მალე მოვალ.-(ლევანი)
უცებ გასროლის ხმა გავიგონე .ყველაფერი წამებში მოხდა.გავსეშდი,მაგრამ გამოვფხიზლდი და გასასვლელისაკენ დავიძარი.ხალხი შეშინებული იყო.ირგვლივ ბავშვის ტირილი გავიგონე.გულმა სწრაფად დაიწყო ძგერა.შევამჩნიე ჩემი ,,მზე“ძირს უსულოდ იწვა და სისხლში ცურავდა.არ ვიცი რა ვიგრძენი .აი,ისეთი აუტანელი ტკივილი ,რომელსაც ვერც კი ავრწერ.

-გთხოვთ ექიმებო რამე იღონეთ!გადაარჩინეთ ...!-ვყვიროდი გამწარებული.
-დამშვიდდით და ნუ ყვირით !ყველაფერს გავაკეთებთ ..იმედი არ დაკარგოთ...

უკვე რამდენიმე საათი გავიდა რაც ოპერაციას უკეთებენ.მე კი უქმოდ ვდგავარ დერეფანში და არ ვიცი რა გავაკეთო.ღმერთო ასე რატომ მსჯი!ტელეფონის ზარის ხმა გავიგონე .როცა არ შეწყვიტა ნერვებ მოშლილმა ვუპასუხე.
-როგორც იქნა აიღე!რაოო კვდება შენი გოგოო?!-უცნობი ბოხი ხმით მესაუბრებოდა.-ისე პატარას როგორ გადაეფარა.არადა ვწუხვარ ...რა ლამაზია და შეიძლება მოკვდეს.სამწუხაროა....
-მოკეტე შენი დედაც!მას ,რომ რამე მოუვიდეს არ შეგარჩენ,დედას მოგ******ვ!გიპოვი და ჩემი ხელით მოგკლავ ,არ დაგინდონ!-ვღრიალებდი საზარლად.
-ნუთუ შენი მეშინია ,როგორ ფიქრობ?!სათითაოდ ამოგიხოცავ საყვარელ ადამიანებს.ფრდხილად იყავიი...-და ზარი გათიშა.
-არ დაკიდო შენი დედაც!-ტელეფონი იქვე კედელს შევალეწე.ვერ მსვიდდებოდი .იმის გაფიქრება,რომ მას რამე დაუსავდებოდაა...არ ვიცი არა...ამის წარმოდგენაც კი არ მინდოდა.6 საათის შემდეგ ექიმი მომიახლოვდა.
-ექიმო როგორაა?ხომ კარგადაა?!მიტხარით ,რომ გადარჩებაა?!
-დამშვიდდით,ყველაფერმა წარმატებით ჩაიარა,მაგრამ მინდა გითხრათ,რომ 24 საათი კრიტიკულია.ახლა მხოლოდ უფლის იმედზე ვართ...
-გთხოვთ შემიშვით...
-ხომ მაგრამ არ შემიძლია!
-გთხოვთ,მას უნდა დაველაპარაკოო...გემუდარებით.
-მხოლოდ რამდენიმე წუთით ....


სასინელება იყო მისი დანახმა .უამრავ მილზე შეერთებული.სახე გათეთრებოდა,მაგრამ ის ეშხი მაინც შერჩენოდა.მისი წიტელი ბაგეები წითლად ელვარებდნენ.მსურდა მას ახლა მთელი გრძნობით შევხებოდი.მისი თვალებისთვის კიდევ ერთხელ შემეხედა....

-გთხოვ არ დამტოვოო.გამოფხიზლდი ჩემო ფერია,ჩემო მზეოო...ტკბილოო.უშენოდ რა მეშველება.....იცი შენი სახელი თინა მზის სხივებს ნიშნავსს?გთხოვ გაახილე კვლავ შენი თვალები და ირგვლივ ყველაფერი გაანათე.გამიხარე გულიი.....გული,რომელიც შენთვის ფეთქავს და შენ ასე ძლიერ დაიპყარი.