#ოპა
მე და თორნიკე კაფიდან გამოვედით, დავემშვიდობე და წავედი.
-მიდი დროზე! (დავითი)
-პრივეტ! (ლევანი)
-თქვენ? აქ რაგინდათ? (თორნიკე)
სიტყვა არ დაემთავრებინა, რომ რკინის ჯოხი ჩაარტყეს და წაიყვანეს.
საღამოს თორნიკე მირეკავდა.
-რაშვები? (მე)
-რასიზამს, წამოწოლილია ...
-დავით? (მე) თორნიკე სადარის? რაგინდა?
-შენ! მოდი და გავუშვებ თუარადა მის თავს ნაწილ-ნაწილ მიიღებ! (დავითი)
-სადმოვიდე? (მე)
-მოგწერ! იცოდე, არავინ გაიგოს თორემ ორივეს გაგისტუმრებთ! (დავითი)
-გასაგებია! (მე)
გათიშა თუარა ეგრევე დავრეკა.
-კუკლაჩკა სალამი! აბა რახდება? (ლაშა)
-ცუდი ამბავია, მაგრამ ვერაფერს ვერ გააკეთებ, უბრალოდ მინდა იცოდე რომ მიყვარხარ (მე)
-რა ხდება კუკლაჩკა? მეც ძალიან (ლაშა)
-მიყვარხართ! (მე)
ტელეფონი გავუთიშე, ლოგინზე დავჯექი, მალე სმსც მოვიდა და მოვემზადე, ტელეფონი დავტოვე და წავედი.
გარეთ ძალიან ციოდა, მაგრამ მე ვიწვოდი. მინდოდა დავითი გვერდით მყოლოდა, რომ მომეხრჩო. სადღაც ჯურღმულში მივდიოდი და მალე მივაგენი კიდეც სარდაფს. შევედი.
-თორნიკე! რაგჭირს? (მე) ვაკოცე, ჩავეხუტე
-მარიამ! აქ რაგინდა? წადი, გთხოვ! (თორნიკე)
-გაგიჟდი? უშენოდ? არასდროს! (მე)
-ოჰო, რა გულის ამაჩუყებელი სცენაა? (დავითი)
-ღორო, რა გინდა? რას გვერჩი? რატო არგვანებებ თავს? (მე)
-უზრდელო გოგო! (დავითი, სილა მითავაზა) სიტყვები შეარჩიე.
-ხელი ბიჭო, უხ მოგკლავ, შე ღორიშვილო, არგაცოცხლებ. როგორ გაბედე? (თორნიკე)
დავითმა ხელი წამავლო, თორნიკეს წინ დამაყენა, უკნიდან დამიდგა და ხელი ამისვ-ჩამისვა, ამაკანკალა. თორნიკე ცოფებს ყრიდა.
-ხელი მოაშორე ბიჭო! (თორნიკე)
-როარა? (დავითი, დაიკრიჭა)
-შენი დედაც (თორნიკე)
ლევანმა წიხლი ჩაარტყა.
-ნუ,ნუ ეხები, გთხოვ (მე)
-მართლა? შენთან ანგარიში ჯერ არ გამისწორებია! (დავითი)
-ხელი არახლო. (თორნიკე)
-ფეხი! დღემდე მტკივა, ვერ დავდივარ (დავითი)
-შენი ბრალია, მე არმინდოდა (მე) გაშვი ის
-არა, კუდრაჭა, ჯერ არა! (დავითი) უნდა გიყუროს
-შენ ხომ დამპირდი? (მე)
-კი, და შევასრულებ, ოღონდ მერე! (დავითი)
გვერდით გამიარა და დანა ამოიღო, დაატრიალა
-შეგეშინდა? (დავითი)
-არა! მე შენნაირების არმეშინია (მე)
-და როგორი ვარ მე? (დავითი)
-იარაღით რომ კაი ბიჭი გონია თავი, ისე კი მშიშარაა! (მე)
ამის თქმაზე, დანა ფეხში შემარჭო, კბილი-კბილს მოვუჭირე, სისხლი თქრიალით მოდიოდა. თორნიკე გაშმაგდა.
-აბა, მთხოვე რომ შეგიბრალო! დაიჩოქე (დავითი)
-არასდროს! შენს წინაშე არასდროს! (მე)
-მოკალით! (დავითი)
ბიჭები თორნიკეს მივარდნენ.
-მოიცა, (მე) გთხოვ გაუშვი მე დავრჩები, ის კი გაუშვი, გთხოვ.
-მარი, არა! (თორნიკე)
-ჩუუ! (მე) შენთვის ყველაფერზე წავალ
-მშველელი არავინაა. ასერომ დაიჩოქეთქო! (დავითი)
-ცდები! არვაპირებ! (მე)
მაშინ დანა მუცელშიც ვიგემე. თორნიკეს შეშლილი სახე ჰქონდა.
-აბა! ახლა რასიზამ? ვისელოდები? (დავითი)
-ჩვენ! (ლაშა)
როგორც იქნა. ახლა აგიხსნით. რადგან ვიცოდი დავითის ოინები და ისიც, რომ ვიღაც მითვალთვალებდაა, როცა ლასას ველაპარაკებოდი, არაფერი ვუთხარი, მაგრამ, როცა დავითის სმს მივიღე იგი ლაშასაც გავუგზავნე და ვთხოვე ეშველა. მანაც არმიღალატა და ბიჭებით მოვიდა. დავითი თავისიანებით დაჟეჟილი ციხეში მოხვდა. მე კი საავადმყოფოში თორნიკეს გვერდით!
-კუკლაჩკა! როგორხარ? ცოტაც გაუძელი (ლაშა)
-არა, არინერიულლო, არ მოვკვდები! (მე)
-არც იფიქრო,(თორნიკე) დამხედა და გულში ჩამიკრა.
-მარო! ეს რამგაგაკეთებინა? (გიო)
-სიყვარულმა! შენ რაგგონია გვანცა არიზამდა? (მე)
-არვიცი, მაგრამ, მე რომ იმას ვიზამდი , რაც შენგააკეთე ეგ კივიცი (გიო)
-ხოდა გვანცაც მაგას იზამდა (მე)
-მეც იგივეს! (ლაშა)
-ჩუ ! ნულაპარაკობ (თორნიკე)

#საავადმყოფოში
-ჩქარა ექიმი! (თორნიკე)
-დააწვინეთ! (ექიმი)
წამაჩანჩალეს საოპერაციოში. თორნიკე არშემოუშვეს. ოპერაცია კი 3 საათს გაგრძელდა.
-ვწუხვარ! (ექიმი)
-რაო? (ბიჭები)
-ბევრი სისხლი დაკარგა! (ექიმი) თუარგადავუსხით მოკვდება
-აქავაღტ (ბიჭები)
-პირველი დადებითი (ექიმი)
-მე მაქვს (ლაშა)
-წამომყევით (ექიმი)
-მადლობა ძმაო! (თორნიკე)
-შეგრცხვეს (ლაშა)
ნახევარი საათის შემდეგ ექიმმა გამოაცხადა, რომ ორგანიზმმა სისხლი ცუდად მიიღო და ამიტომ ტვინი არ რეაგირებდა, კომა!
-ოღონდ ეგ არა (თორნიკე)
-ამდენი ტანჯვა, რისთვვის? (ლაშა)
-ჯერ ხომ ასეთი პატარაა? (გიო)
-პატარა? (თორნიკე) სიკვდილს წინ გადაუგდა ჩემთვის
-ყველაზე დიდი სული პატარა სხეულში (ლაშა)
-შესანიშნავია, იდეალურია (გიო)

#პალატა!
-სად დაიკარგე? რამდენი ხანია წესიერად არმინახიხარ? (გვანცა)
-ას შენ, ვაჟბატონო? (ანასტასია)
-ჩუთ! წამოდით საქმე გვაქ! (გიო)
-ისადა თქვენ ხოარიცით მარი სადარის? ისიც არჩანს (გვანცა)
-წამოდითქო! (გიო)
თორნიკე არმშორდება, სულ ჩემთანაა. პალატაში ათენებს და აღამებს, იმ იმედით, რომ რაიმე ნიშანს მივცემ, თუმცა ამაოდ!
-აქ რაგვინდა? (გოგოები)
-ვახ, რამდენს ტლიკინებთ, ეე! (ბიჭები)
ჩემს პალატასთან მოსულებს კივილი ესმით:
-დედა, (გვანცა) ეს 1 კვირის წინ ცოცხალი არიყო?
-რაჭირს ლაშა? (ანასტასია)
ბიჭებმა ყველაფერი უამბეს გოგონებს:
-კაი რა, ექიმმა რაო? ყოველ კვირა საავადმყოფოში (ანასტასია)
-კაი გეყოთ! თორნიკეს კიდე ეგუნდა? (ლაშა)
-თორნიკეს? გეცოდებათ? (გვანცა) მაგის ბრალია, ამხელა კაცი, როგორ წაიყვანეს? როგორ ვერშეძო რამე გაეკეთებინა?
-მართალი, ხარ გვანცა! (თორნიკე) ჩემი ბრალია, სწრაფი ნაბიჯით წავიდა თორნიკე.
-შენ რამდენს ლაპარაკობ? როდის ამოიდგი ენა? (გიო)
-შენ კიდე როგორვერუშველე? (გვანცა)
-ვიცი, ყველას ბრალია! ნუმიბღვერ! არგამლახო! (გიო) თან გვანცას აკოცა
ანასტასია და ლაშა ლაპარაკობდნენ. ცოტა ხანში თორნიკეს მოვიდა და ისევ ჩემს გვერდით დაჯდა, ხელი აიღო და აკოცა, ცრემლი ისეთი მხურვალე იყო შეეძლო ხელი დაეწვა!
-მარიამ! როდემდე? როდემდე უნდა ვიბრძოლოთ ასეთ პირობებში? როდემდე? შენი მომღიმარი სახე მენატრება, მოციმციმე თვალები, მარტო ჩემი იყო, არის და იქნებ! მენატრება შენი ჩახუტება, სითბო, გაბრაზებული მზერა! ჭკვიანური, საზრიანი ლაპარაკი! ენამწარეობა! მენატრები! ჩემი ბრალი იყო, რამე რომ მექნა, და უძრავი კუნძივით არ გავჩერებულიყავი ახლა ბედნიერად, ერთად, ჩახუტებულები ვიქნებოდით! (თორნიკე)

გაგიკვირდებათ და მე ესყველაფერი მესმოდა, გული მეკუმშებოდა, როცა ვიაზრებდი, რომ არშემეძო მასთან ჩახუტება, მისი სახის დანახვა, ღიმილი! ღმერთო, რაღიმილი აქვს! და გადავწყვიტე ბოლომდე მებრძოლა და მალე დავბრუნებოდი, მაგრამ ახლა, ხმა უნდა მიმეწვდინა და მეთქვა რამე.
დავესიზმრე"
-მარიამ შენ... (თორნიკ)
-მისმინე! (მე, ჩავეხუტე) შენი სურვნელი მომნატრებია, მიყვარხარ! ეს სიზმარია, მაგრამ, მინდოდა რაღაც მეთქვა შენთვის, ასერომ მისმინე! თავს ნუისჯი იმისგამო, რაც გარდაუვალი იყო! როგორ გეგონა როცა შენსამბავს გავიგებდი დავჯდებოდი და ვიტირებდი?! არა, ბატონო! სიყვარული ის დიდი მეცნიერებაა, რომელსაც თვაგანწირვა სჭირდება, და მე ამის შეხსენება არმჭირდება! ყველაფერზე, და ყველაზე მეტად მიყვარხარ! რადგან ვიცი რომ ცოცხალი ხარ, კარგად ხარ! უსაფრთხოდ! შემიძლია მშვიდად წავიდე და არგიდარდო, მაგრამ არა! უკანასკნელ წუთამდე ვიბრძოლებ, რომ დაგიბრუნდე და ისევ ვიგრძნო შენი სითბო, შენი მზერა, დავინახო შენი მოციმციმე თაფლისფერი თვალები, რომლებიც მუდამ და მხოლოდ მე მიყურებენ სიყვარულით! ახლა კი წადი, და ნუიდანაშაულებ თავს, რაგდან არღირს! ვაკოცე
თორნიკე სკამიდან ლამის გადმოვარდა, ბედნიერებისგან თვალები უბრწყინავდა, და ადგილს ვერ პოულობდა.
-რამოხდა? კარგად ხარ? (ლაშა)
-ბიჭო! დავბრუნდებიო! (თორნიკე)
-კუკლაჩკა ტო! (ლაშა) გაიღიმა და ის საყვარელი ნაკეცი გაუჩნდა ლოყაზე რომელზეც ვგიჟდებოდი!
-კაი, წავე მე! მიხედავ ხო? (თორნიკე)
-მაგას რათქმაუნდა! და საით? (ლაშა)
-მოვწესრიდგე, ბიჭო! როგაიღვიძებს ასე ხოარდავხვდები? (თორნიკე) ტეხავს, წავე.
-ოხ, სიყვარული, რასარუზამს კაცს! (ლაშა) მე ვისრას ვეუბნები? ხელი ჩაიქნია, გაიღიმა და ჩემთან ჩამოჯდა.
#გვანცა გიო
-მარი! რატო? (გვანცა)
-კაი, ზღავბუნია, კარგად იქნება, ნუნერვიულობ! (გიო) ჩაეხუტა
-მომშორდი! (გვანცა) შენი ბრალია
-აუუუ, ბიჭო! ეს ვინარი? (გიო) კაი, წავალ თუასე გინდა
-მოიცა, (გვანცა) გაექანა ჩაეხუტა! ხოიცი მიყვარხარ და ვერშეგელევი, მაგრამ , ის.... ჯერ ხომ ისეთი პატარაა და ამდენი გადაიტანა. მე ვერშევძლებდი
-ცემო სულელო გოგო! (გიო) თავზე აკოცა! მაროო? პატარა? არა! ის დიდია და ყველაზე კაი
-ჩემზეც? (გვანცა) საწყლად ახედა
-ეგ არუნდაგეკითხა! (გიო) თითი დაუქნია
-კაი, ცო (გვანცა)
-ახლა დაჯექი, და ნუმოტქვავ ცოცხალ ადამიანს! (გიო)
-როგორ შეგიძია? (გვანცა)
-რა? (გიო)
-უიმედო სიტუაციაში, ასე თამამად იყო და თან ამ საშინელ რეალობას უსწორებდე თვალს? (გვანცა)
-მისგან ვიცი, თურამის გჯერა, აუცილებლად ისე მოხდება, მტავარია ირწმუნო! (გიო) თან ცემზე მიანიშნა ))))
-მჯერა, ვუცდი და მიყვარხრა! (გვანცა) ჩაეკრა გიოს
-მეც! (გიო) ჩემთვის იგივეს გააკეთებდი?
-დაუიქრებლად! (გვანცა)
მათი სიყვარულის ისტორიაც ძალიან საინტერესოა, გვანცა მუდამ ესწერვებოდა გიოს, გიო კი ენაგლებოდა! მაგრამ ბოლოს უეცარი კოცნის შემდეგ მიხვდნენ, რომ უერთმანეთოდ არ შეეზლოთ.

#ლაშა ანასტასია
ლაშას და ანას რაცსეეხებათ, ანას არაინტერესებდა, მარამ, ლაშა ისე იყო შეყვარებული არდათმო! და ბოლოს მაინც მიიღო რაც უნდოდა. მისთვის ყველაზე ძვირფასი! ანას გული!
-როგორ ხარ ასე მშვიდად? (ანასტასია)
-აბა, ჩამოვჯდე და ვიტირო? (ლაშა)
-ხო? ტირილს ვინგთხოვს? არც ნერვიულობ შენ! (ანასტასია)
-ანა! ნუწიკვინებ! (ლაშა)
-კაი! (ანასტასია)
-აუ, აუ, აუ გეწყინა? არმინდოდა! (ლაშა) ჩაეხუტა.
-არა! (ანასტასია) ტავი ვერშეიკავა, ჩაეხუტა და ცრემლი წასკდა.
-გთხოვ! ნუტირი! იცის კარრგად იქნება და ჩვენც! (ლაშა)
-არიქნება! ნახე როგორ გაფითრდა (ანასტასია) არ შემიძლია, რომ მოკვდეს?
-რას სულელობ გოგო? (ლაშა) ეგ აღარ თქვა!
-მეშინია, უმისობის! (ანასტასია)
-ნუგეშინია, მალე დაგვიბრუნდება! (ლაშა)
-ნეტამც! (ანასტასია)


----------------აბა გამიზიარეთ თქვენი მოსაზრება---------
მინდა გითხრათ რომ, ეს ისტორია ნაწილი სიმართლეა ნაწილი კი ისეთი ამბავი რომელიც დღესდღეობით იშვიათობაა. მაგრამ მარი მართლა გააკეთებს ამყველაფერს თორნიკესთვის თუდასჭირდება <3 !