თილით უჩვეულოდ ადრე მეღვიძება და წოლისგაც ვიღლები. ფეხზე ვდგები და ლეპტობში სიმღერებს ვრთავ. ნელ-ნელა ვემზადები და თან ტანს ვარხევ. ლურჯ კლასიკურ შორტს და შავ მაისურს ვიცვამ და სამზარეულოში გავდივარ.
-აბა მაცივარში რა გვაქვს?-ვეკითხები ჩემს თავს და ამაოდ არაფერი მხვდება.-ყავას გავიკეთებ ისევ!-უკმაყოფილოდ ვფრუტუნებ და წყალს ვაცხელებ. გონებაში თაღლითი დადა ამომიტივტივდა. რაღაც ძალაინ შევეჩვიე იმ გაუთლელზე ფიქრებს. თურმე რამდენი სიტყვა შეფერის თაღლითის გარდა! გაუთლელი, ხეპრე, უზრდელი... რა ჩამოთვლის! სიმღერებს ვთიშავ და ტელევიზორს ვრთავ. სანამ ყავას დავლევ, რამეს ვუყურებ! არხიდან არხზე ვრთავ და ჩემს საყვარელ ფილმს ვპოულობ-,,ნაკიან წელიწადს“. ამ ფილმის ფრაზებზე უაზროდ მეცინება და ყავის ფინჯანს მაგიდაზე ვდგავ. მეც ხომ არ ვთხოვო ვინმეს ხელი 29 თებერვალს? თუმცა, უკვე ჩაიარა ამ თარიღმა! ჩემი მეორე მეც, როგორ მიცრუვებს იმედებს! სახლის კარს ვხურავ და კიბეებზე ჩავრბივარ.
-გუშინ, რატომ არ შემომიარე?-გარეთ მხვდება მანანა დეიდა.
-ვერ ვიყავი ხასიათზე!-მახსენდება იმ თაღლითმა, რომ მომიშალა ნერვები.
-რატომ? ცუდი ხომ არაფერი ხდება?-ანერვიულდა ლელას ბიცოლა.
-ყველაფერი კარგადაა!-ვამშვიდებ მას.
-კიდევ კარგი!-ამბობს ის.
მანქანის კარს ვაღებ და ვქოქავ. ღიღინს ვიწყებ და სუპერმარკეტთან ვაჩერებ მანქანას. პატარა შენობაში შევდივარ და ფუნთუშას ვყიდულობ.
***
გამარჯობა!-შევდივარ სამსახურში.
-ხვალ რას იცვამ?-ჩემთან მორბის მაიკო.
-ხვალ, რა ხდება?-ვკითხულობ მე.
-ჩვენი კოლექციის ,,FASHION SHOW” გვაქვს!-მახსენებს მაიკო.-დაგავიწყდა?
-აღარ მახსოვდა!-ვამბობ მე.
-დღეს ერთად ავარჩიოთ კაბები, კარგი?-მთავაზობს ის.
-ერთი ახალი კაბა მაქვს და იმას ჩავიცვამ.-ვეუბნები მე.
-მე კი არ ვიცი, რა ჩავიცვა!-აბუზღუნდა მაიკო.
-შესვენებაზე წამოგყვები თუ გინდა!
-ხო რა, დამეხმარე!-მიღიმის ის.
***
შესვენებაზე სამსახურიდან გამოვდივართ, მე და მაიკო და ჩვენს წინ მდებარე სავაჭრო შენობაში შევდივართ. ცოტახანში პარკით ხელდამშვენებული მაიკო და მე გამოვდივართ და ისევ სამუშაოს ვუბრუნდებით.
***
სამუშაო საათები დასრულდა და გარეთ გავდივარ.
-როგორ გაჭუჭყიანდა, ჩემი მანქანა!-ვამბობ მე. მანქანაში ვჯდები და მივდივარ. ფანჯრიდან ვიყურები, რომ ადგილი არ გამომეპაროს, სადაც ავტომობილებს რეცხავენ, თუმცა ამ გზაზე მარტო ის პროფილაკტიკაა, რომელსაც რამდენიმე დღის წინ ვესტუმრე და ჩემი მანქანაც ღამე ქუჩაში დავიანხე. ახლა სხვაგან წამსვლელი არ ვარ! მანქანას პროფილაკტიკასთან ვაყენებ და გადმოვდივარ. სკამზე ნერვების მომშლელი დადა ზის და მობილურს ჩაჰყურებს. წასვლას ვაპირებ, რომ ზევით იყურება:
-ნუთუ, მართლა ასეთი მიმზიდველი ვარ, რომ ყველგან დამდევ?!-მსახიპბურად იცხადებს ხეპრე დადა.
-აქ რას აკეთებ?-კიტხვას ვსვამ, თუმცა ვხვდები, რომ უაზროს.
-ასე ძალიან გაინტერესებს?-ჩემს წინ დგება.
-ბატონი რეზო, სად არის?-კითხვაზე პასუხს არ ვცემ.
-გასულია!-მპასუხობს ის.
-ავტომობილის გარეცხვა მინდა და მანქანაში დაველოდები!-მანქანისკენ მივდივარ და ის რაღაცას მეუბნება, მაგრამ კარგად არ მესმის. ფანჯრიდან გავყურებ იმ ნერვების ჭიას და მასზე ვფიქრობ. ასე ადვილად, არასდროს მეშლებოდა ნერვები! ხმადაბალზე სიმღერებს ვრთავ, თუმცა მალე ეგეც მბეზრდება. მობილურსაც ვიღებ, მაგრამ იმასაც ვდებ. დრო გადის, მაგრამ ბატონი რეზო არ ჩანს. თაღლითი დრო და დრო ამომხედავს და თავისთვის იცინის. ასეთი სასაცილო ვარ?! მაჯის საათზე ვიხედები და უკვე ერთი საათია გასულია.
-თუ იცი მალე მოვა თუ დღეს არ იქნება?-ვეკითხები იმ უზრდელს.
-წეღან ხომ გითარი, მაგრამ ყურადღება არ მომაქცია!-იძახის ის.
-რა მითხარი?-ვეკითები მე.
-ხომ ხედავ სიკეთე ვერ დამინახე! ახლა კი იმსჯელე, ნეტავ რა გითხარი წეღან!-ღიმილით ამბობს თაღლითი.
-მითხარი, იცოდე...-ისევ აგრძელებს ნერვების მოშლას.
-იცოდე, რა? რამე ისეთი არის რაც უნდა ვიცოდე?-იცხადებს ის. არა, რა ამ ბიჭს მსახიობური ნიჭი აქვს.
-ნუ თამაშაობ ნერვებზე!-უკან ვბრუნდები და მანქანას ვძრავ.

***
მეორე დღეს, ჩვენებისთვსი ვემზადები და გრძელ შავ სადა კაბას ვიხვამ. ოქროსფერ ქამარს ვიკეთებ და მსუბუქ მაკიაჟს ვიკეთებ. თმებს მეთვითონ ვიკეთებ და ჩანთას ვიღებ.

***
მანქანას იქ ვაჩერებ, სადაც შოუ უნდა ჩავატაროთ. ლამაზი შენობაა. მანქანის კარს ვაღებ და შიგნით შევდივარ. ხალხი ტრიალებს. ზოგი ასუფთავებს, ყვავილებს აწყობს... მოდელების გასახდელში შევდივარ და კაბებს ვამოწმებ, ხომ ყველა ადგილზეა.
-ნატა, შენ ეს კაბაც უნდა ჩაიცვა! - ვაჩვენებ ერთ-ერთ მოდელს.
-კარგი!-მპასუხობს ის.
-ცოტა მკვეთრად წაუსვი, ტუჩსაცხი!-ვეუბნები გოგონას, რომელიც მაკიაჟს აკეთებს.-ღია ფერის კაბას იცვამს... ყველას სათითაოდ ვუვლი და ბოლოს დარბაზში გავდივარ.
-ყველაფერი მოვაგვარე!-ჩემთან მოდის მაიკო, რომელსაც ეტყობა, რომ დაღლილია.
***
ხალხიც მატულობს და თანდათან ივსება დარბაზი. ქალბატონი თამუნა სიტყვით გამოდის და მალევე მოდელებიც გამოდიან. ყველაფერი წარმატებით ივლის და პატარა წვეულებაა მოწყობილი ჩვენების შემდეგ. ხმაურია, ხალხი სასმლით ხელში ერთმანეთს ელაპარაკებიან და მეც ვცდილობ, როგორმე დაღლილობა არ შევიმჩნიო.
-ამას აქ რა უნდა? ეს რა უკან დამყვება?-ხალხში შერეულ თაღლითს ვხედავ. ისიც მალევე მამჩნევს და ჩემსკენ მოემართება.
-რას მივაწერო თქვენი აქ ხილვა?-მეკითხება მე.
-ასე ძალიან გაინტერესებთ მოდა?-არც მე ვრჩები მას.
-რავიცი აბა... დამღლელი კი იყო, ეს უაზრო კაბების ხილვა!-იძახის ის.
-ჩემი და ჩემი კოლეგების შეკერილ კაბებს რას უწუნებ?-ვუბრაზდები მას.
-ანუ აქ მუშაობ!-აბობს დადა.
-როგორც ხედავ!-ვუღრენ მას. მას კი მგონი ნერვები არაფერზე ეშლება.-თუ არ მოგწონდა რატომ მოხვედი?-ვინტერესდები.
-გოგოების სანახავად!-თვალს მიკრავს ის. იდიოტი! ამ სიტყვებით შეიძლება მისი დახასიათება.
-წამოდი, გვანცაც აქ არის!-ხელს მკიდებს მაიკო.
-გვანცა ვინ არის?-ვკითხულობ მე.
-გუშინ, რომ ვიყავით, ჩემი მეზობელი! ამათი დაპროექტებული ყოფილა ეს შენობა, ხოდა ესენიც დაპატიჟეს!-მიხსნის მაიკო.
ის თაღლითი, გოგოების სანახავად კი არა, დაუპატიჟიათ და მაგიტომ მოსულა! ვუხსნი ჩემს თავს, მაგრამ მოსულიყო, გოგოების სანახავად, მე რა!
-მოგეწონა კაბები?-მაიკო ეკითხება გვანცას.
-ყველას ვიყიდიდი, ისეთი კარგი იყო!-ამბობს ისიც.
-მე იქით გავალ!-ვუღიმი მათ და ხალხის რბოში დავდივარ.
-აბა რას აკეთებ?-მიახლოვდება დადა.
-რას უნდა ვაკეთებდე?!-გვერდზე ვიყურები.
-რავიცი ათას რამეს!-მეუბნება ის.
-მაინც რას?-ვეკითხები მას.
-მარჯვნივ რომ ბიჭი დგას, უყურე ზუსტად საშენოა! მიდი იქნებ გამოკრა ხელი!-არ ეშვება, ჩემს ნერვების მოშლას.
-გმადლობ შემოთავაზებისთვის!-ვამბობ მე.-აუცილებლად გავიცნობ!-იქნებ ასე მაინც მოეშალოს ნერვები. გვერდზე ვბრუნდები და იმ ბიჭისკენ ვაპირებ წასვლას, რომ მკლავში ხელს მავლებს.
-რას აკეთებ? შენ თვითონ არ თქვი წადიო?-გაბრაზებული ვეუბნები მას.
-გადავიფიქრე!-ამბობს და შამპანიურის ჭიქას მაწვდის.
------------------------------------------------------
ძალაინ დიდი მადლობა ყველას! ველი შეფასებებს, ჩემო საყვარლებოო!