ლილამ დილით გაიღვიძა და საყვარელი მამაკაცის სახე, რომ დაინახა უნებურად გაეღიმა.. გული აუძგერდა.. აღრ იცოდა რითი გამოეხატა სიხარული.. მის მოკლე, მოვლილ წვერს თავისი თლილი, ლამაზი თითები ჩამოუსვა, შემდეგ ნაზად აკოცა ლოყაზე..
-ნუ მაიმუნობ! - დამიანეს ბოხი ხმა გაიგონა და სასიამოვნოდ გასცრა..-ჩემი პატარა!
-მიყვარხარ! - უთხრა და მიეკრო საყვარელ მამაკაცს..
მოულოდნელად დამიანეს ტელეფონი ამღერდა.. ძმაკაცი ურეკავდა..
-ბიჭო ხომ არ გაგაღვიძე?-მოემა საბას ხმა..
-დაახლოებით - გაუღმა..
-არაუშავს.. ბიჭო ლიკა ჩამოსულა.. ფუ, ბო*ი დილიდან ნერვები მაქვს აშლილი..
-ვიცი ტო სანდრიკამ მითხრა... კაროჩე მე ვნახავ ლიკას და დაველაპარაკები..
-ბიჭო ლილა? რამე არ გაგიჩალიჩოს ლილასთან..
-არა, ტო.. პროსტა თითი დააკარონ ავკუწავ.. არ ვაცოცხლებ!
-კაი, ტო.. დღეს საღამოს ბარში გაიჩითეთ, რა.. მოვაგვაროთ იქ..
-კაი, ბაზარი არაა. - გაუთიშა და უკან შებრუნდა ლილას რომ შეეჩეხა..- ლილა.. - გაკვირვებული უყურებდა..
-ეჭვანობის სცენებს არ გაგიმართავ, ნუ გეშინია - ხელით გააჩერა და სამზარეულოში შევიდა.. უკან გაჰყვა დამიანეც..
-აუ, ჩემი.. მარიამი არ პასუხობს.. - ნერვიულად გადაისვა თავზე ხელი..
-გუშინ მთაწმინდაზე ავიდა ჩემგან, რომ წავიდა - უთხრა ლილამ და გაზქურაზე წყალი დაადგა..
-სანდრიკაც მთაწმინდაზე ავიდა - წარბაწეულმა თქვა..
-სანერვიულო არაფერია.. - გაუღიმა.. - და მაინც ლიკა ვინაა? - საყვარლად ჰკითხა თვდახრილმა..
-გრძელი ისტორიაა..
-არსად მეჩქარება, მგონი არც შენ..
-ოჰ, ლილა.. - თავი გააქნია.. - კაროჩე, მე და ლიკამ ერთმანეთი, რომ გავიცანით ლამაზი ‘ ქალი’ იყო.. ისე მოხდა, რომ შეყვარებულები გავხდით... მაგ დროს მეც მატყუებდა და სანდრიკასაც.. ჩემთანაც იყო და მაგასთანაც... გვატყუებდა პროსტა.. ჩვენ მტრობას კიდევ ეგ დაემატა და ბოლოს ლამის სასიკვდილოდ დავჭერით ერთმანეთი.. მერე ლიკამ ნარკოტიკები შემოგვიგდო ორივეს და ჩაგვსვეს.. ბოლოს ერთმანეთის დახმარება დაგვჭირდა, თავიდან ვერ ვეწყობოდით, მაინც ვჩხუბობდით და ბოლოს ძვლივს მოვგვარდით, მაგრამ არც , მაშონ შეგვიმცირებია კამათი..მაგ ბო*ზმა შარში გაგვხვია მე და სანდრიკა და წავიდა ქვეყნიდან.. ბოლოს როგორც იქნა დავამტკიცეთ, რომ ნარკოტიკი ჩვენი არ იყო.. გამოგვიშვეს.. ლიკა ვეღარ ვიპოვეთ.. ბოლოს დავივიწყეთ კიდევაც და ახლა გამოჩნდა ახლიდან.. - ძარღვებდაბერილმა ჩაამთავრა..
-და შენ და სანდრო რატომ ვერ ეწყობოდით?
რავი, ტო.. არ გვევასებოდა ერთმანეთი.. - ტუჩის კუთე ჩატეხა..
-ახლა? ახლა რა მოხდება? ის.. ლიკამ მარიამს რამე, რომ დაუშავოს? - ანერვიულდა ლილა..
-ნუ გეშინია, ვერაფერს უზამს..- თავზე აკოცა.. - მიდი ჩაიცვი და გავისეირნოთ - გაღიმა, ლილაც ოთახში შევიდა, ვარდისფერი შორტი ჩაიცვა, თეთრი ზედა, ვარდისფერი გულით და ჩონჩხებით და ზემოდან თხელი ქურთუკი მოიცვა.. თმა უბრალოდ გაიშალა..
-ლილა! - დამიანემ მკაცრად თქვა გოგონას სახელი..
-რა? - საყვარლად აუფახულა თვალები..
-ბარემ გაიხადე და ისე იარე!
-აუ, რას ერჩი? - ტანზე დაიხედა.
-გამოიცვალე! - ბუზღუნით ავიდა ოთახში და გამოიცვალა, ამჯერად თეთრი ‘დახეული’ ჯინსი, მონაცრისფრო წარწერიანი მაისური ჩაიცვა დათეთრი კეტები ამოიცვა..
-წავედით? - დამიანესთან გავიდა.
-წავედით - გაუღმა და გავიდნენ..
ნელა მისეირნობდნენ, თან საუბრობდნენ..
-ბამბის ნაყინი - დაინახა გამყიდველი ქალი ბამბის ნაყინებით და მისკენ წავიდა, თან დამიანეც გაჰყვა..
-ათი ცალი მომეცით - უთხრა გამყიდველ ქალს.. ქალმა გაკვირვებულმა გახედა გოგონას.. 10 ცალი ბამბის ნაყინი მიაწოდა ლილამაც გამოართვა.. ფული უნდა გაეწოდა დამიანემ რომ გაუწოდა.. - მადლობა - გაუღმა და ლოყაზე აკოცა..
-ხურდა არ მინდა - უთხრა გამყიიდველ ქალს.. - ამას სულ შეჭამ? - სიცილით ჰკითხა...
-ვერა, - თავი გააქნია..
-აბა, ამდენი რათ გინდა? - ჰკითხა, მაგრამ არ უპასუხა, იქვე ბავშვებისკენ წავიდა და ჩამოურიგა.. ორი ცალი დარჩა... ერთი დამიანეს მისცა მეორე თავისთვის დაიტოვა..-ჩემი კეთილი - თავზე აკოცა და მიიხუტა.. სკამზე ისხდნენ და ლილა ნელა მიირთმევდა, ხოლო დამიანე რაღაც-რაღაცებს უყვებოდა და ბევრი აცინა კიდევაც..
მარიამმა თვალები, რომ გაახილა უცხო ოთახში იწვა..ნელა მოათვალიერა იქაურობა.. შემდეგ გადაიცვა იქვე დადებული თავისი ტანსაცმელი და გავიდა ოთახიდან..
-ალექსანდრე.. - დაიყვირა..
-აქეთ ვარ მარიამ! - მოესმა სანდროს ხმა და იქითკენ წავიდა..- ოჰ, ძილისგუდა გაიღვიძე? - ნელა მოეხვია და ბაგეებზე შეეხო..
-სად ვართ?- მოათვალიერა გარემო...
-სვანეთში!
-სვანეთში? - თვალები აენთო და გარეთ გავარდა.. - ვაიმე, რა მაგარია - ხტუნაობა დაიწყო, სანდროს მოეხვია და შემდეგ ლოყაზე აკოცა..
-ასე თუ აგიხარდებოდა არ ვიცოდი - გაუღმა და ჩაეხუტა..
-სულ ვოცნებობდი სვანეთის დათვალიერებაზე, მაგრამ ვერა და ვერ ვნახე.. მადლობა - გაუღიმა..
-და რას მივიღებ? - თვალებში ჭინკები აუთამაშდა..
-აი ამას - ნელა მიიწია და ლოყაზე აკოცა..
-ეს არ მინდა მე.. - თავი გააქნია - აი, ეს მირცევნია - უთხრა და კვლავ დაეწაფა მის ბაგეებს, მარიამმა მორცხვად დახარა თავი.. გარეთ ისხდნენ, ერთმანეთზე მიხუტებულები, პლედი ჰქონდათ შემოხვეული.. სახლი სულ მაღლა მთაზე იყო და იქიდან მოსჩანდა დაბლა დასახლება..
მარიამს სანდროს მხარზე ედო თავი და საყვარლად ჩასძინებოდა, თან ტუჩებს აცმაცუნებდა.. სანდრომ ხელში აიყვანა და ოთახში შეიყვანა, დააწვინა, საბანი გადააფარა, შუბლზე აკოცა და გავიდა.. გვერდზე ოთახში იწვა, მაგრამ ვეღარ მოითმინა და ისევ მარიამთან გავიდა, გოგონა ამდგარი იყო და ოთახში აქეთ-იქით დადიოდა, აშკარა იყო რაღაც ვერ გადაეწყვიტა..
-მარიამ, რატომ არ გძინავს? - ოთახში შევიდა მასთან.. გოგონა შეხტა შიშისგან, მაგრამ სანდო რომ დაინახა ორმაგად დაუწყო გულმა ძგერა..
-შენ რატომ არ გძინავს? - კითხვა შეუბრუნა..
-მოსაწევად გავედი წეღან და.. შენ რაღატო არ გძინავს? - კვლავ ჰკითხა..
-მე.. ისა.. არაფერი, უბრალოდ ვერ ვიძინებდი.. არაფერია, - გაუღიმა და ლოგინზე ჩამოჯდა.. - შენ წადი დაიძინე - მზრუნველი მზერით გახედა..
-კარგი, შენც დაიძინე - უთხრა და ოთახიდან გავიდა.. - ლოგინზე იწვა და ფიქრობდა მის საყვარელ სახეზე. კარის ჭრიალის ხმა მოესმა, თვალებიბ დახუჭული ჰქონდა, ამიტომ არ გაიხელია, ფეხაკრეფით შემოვიდა ‘ვიღაც’, მარიამის სურნელი დატრიალდა ოთახში.. ნელა მივიდა საწოლთან, სანდროს დახედა, რომ დარწმუნდა ეძინა, საბანი გადასწია, გვერდით დაუწვა და მალევე ჩაეძინა.. სანდროს გაეღიმა, მარიამისკენ გადაბრუნდა, წელზე ხელი მოჰხვია, მის ყელში ჩარგო თავი და მალევე მასაც ჩაეძინა...