***
- დადა მომენატრა!-ვამბობ ლელასა და ნინას შუაში მწოლიარე.
-ვინ მოგენატრა?-იძახის ნინა ისე ვითომ ევრ გაეგოს.
-კარგად ვერ გავიგეთ?-ყვება ლელაც.
-მომენატრა დადა, მართლა მომენატრა!-ვამბობ მე.-უკვე ოთხი დღეა არ მინახავს!-თვალებს ვხუჭავ.

***
^დადა^
აივანზე ვდგავარ და სივრცეს გავყურებ.
-რამდენი ხანია, დია არ გამოჩენილა! სად წავიდა?-ჩავიკაპარაკე ჩუმად. მისამართი ან მობილურის ნომერი მაინც ვიცოდე! მოაჯირს ხელს ვარტყამ და ოთახში ვბრუნდები. -რეზო! მას ეცოდინება! -მაისურს ტანზე ვიცვამ და კიბეებზე ჩავრბივარ. ჩემსკენ მომავალ ტაქსს ხელს ვუქნევ და ბიძაჩემის სახლის მისამართს ვკარნახობ. ადგილზე მისული, კიბეებზე სწრაფად ავრბივარ და სახლის კარზე ვაკაკუნებ.
-დადა, როგორ ხარ?-მიღმის ჩემი ბიძაშვილი ლილე.
-შენ როგორ ხარ?-თმას ვუჩეჩავ.
-რა კარგია რომ მოხვედი, ნამცხვარს ვაკეთებდი!-სამზარეულოდან ბიცოლაჩემი, თამილა გამოდის.
-რეზო სად არის?-ვკითხულობ მე.
-ტელევიზორს უყურებს!-მპასუხობს ბიცოლა.
-რეზო, დიას მობილურის ნომერი გაქვს?-ვეკითხები ოთახში შესული.
-მქონდა, მაგრამ რომ აღარ მჭირდებოდა გადავაგდე, ხო მშვიდობაა?
-ხო! -ამასღა ვამბობ და ლილე შემოდის.
-დადა, მოდი რა რამე ფილმს ვუყუროთ!-მეუბნება ის.
-მოდი!-ლეპტოპი მოაქვს და კომედიურ ჟანრს ირჩევს. ფილმი ისე იწყება და მთავრდება, არაფერი მესმის. მხოლოდ დიაზე ვფიქრობ!
-რა კარგი იყო, არა?-კითხულობს ლილი.
-ხო, კარგი იყო!-ისე ვუდასტურებ, თითქოს მეყურებინოს.
-წავედი მე!-ვამბობ და თამილა ბიცოლას ვემშვიდობები.
-დარჩენილიყავი ცოტახანიც!-იძახის ის.
-არა, უნდა წავიდე!-ვამბობ და კიბეებზე ჩავდივარ. სამსახურში მივაკითხო? არა, ახლა მაინც არავინ იქნება!
***
^დია^
-ნახვამდის! ძალიან მომენატრებით!-ვეხუტები ყველას სათითაოთ და მანქანაში ვჯდები. მანანა დეიდაც ჯდება და ღვედს ვიკრავ.
-წაავედით?-ვამბობ მე.
-წავიდეთ!-იძახის მანანა და თბილისისკენ მივდივართ.
-ახლოს მაინც იყვნენ, ყოველდღე ვინახულებდი!-ამბობს მანანა დეიდა.
-ხშირად ჩამოხვალთ ხოლმე, თან ხომ ხედავ რა ბედნიერები არიან!-ვეუბნები ღიმილით.
-ვენაცვალე მაგათ!-ამბობს ის.
***
აბაზანაში შევდივარ, გზისგან დაღლილი. ხვალ ვნახავ! მხოლოდ ეს ფრაზა მიტრიალებს თავში. ვის? ეს ხომ თქვენც იცით! რა თქმა უნდა დადას! ნეტავ ის თუ მოდიოდა ყოველ საღამოს ჩემს სანახავათ, რაც აქ არ ვიყავი?!

***
^დადა^
-სამსახურიდან გამოსული გვანცა ჩემსკენ მორბის:
ნახე, მანქანა ვიყიდე!-ხელს იშვერს თავისი ავტომობილისკენ.
-გილოცავ!-ვეუბნები და გზის გაგრძელებას ვაპირებ, ისევ რომ მაჩერებს:
-ბიძაშენი ხომ პროფილაკტიკაში მუშაობს და შეგიძლია წამიყვანო?!-მთხოვს ის.
-კარგი, არ არის პრობლემა!-ვეუბნები და მანქანაში ვჯდებით.
-მოგწონს?-მეკითხება გვანცა, თავისი მეტიჩრული ხმით.
-რა?
-მანქანა!-იძახის ნაწყენი ხმით.
-კარგია!-ვეუბნები და ფანჯარას ვწევ.
-ხანდახან რა სიტყვა ძუნწი ხარ!-იძახის ის.
-ალბათ საჭიროა!-ვამბობ მობეზრებული.
-იმ დღეს ის გოგო ვნახე!-მეუბნება გვანცა.
-ის გოგო ვინ არის?-ვკითხულობ მე.
-დეა თუ დია!-იძახის ის.
-დია!-ვეუბნები უხეშად. ამან სად ნახა?!
-სად ნახე?-ვეკითები მე.
-სავაჭრო ცენტრში! ყაზბეგში მიდიოდა თავის მეგობრებთან ერთად!-იძახის ის.
-ყაზბეგში?-ვიძახი ღიმილით, როცა ვრწმუნდები, რომ კარგად არის.
-ხო, რა იყო?
-არაფერი!-მოკლედ ვუჭრი და ვანიშნებ, რომ მარჯვნივ წავიდეს. პროფილაკტიკის წინ ვაჩრებ და მანქანიდან გადმოვდივარ. გვანცა კი მანქანაში რაღაცას აკეთებს. -კარგია თუ საერთოდ არ გადმოვა!-ვიძახი და კუთხეში მდგარ დიას ვხედავ. ისე მიხარია მისი ნახვა, ალბათ ასე არაფერი გამხარებია!
-მეგონა ჩემი სიკვდილი გადაიფიქრე და აქეთ მოიკალი თავი!-ვამბობ მასთან მისული.
-არც იფიქრო, რომ გადავიფიქრებ!-იძახის დია. ახლა მივხდი თუ როგორ მენატრებოდა.
-მეცხადები თუ სად იყავი აქამდე?-ვკითხულობ ისე თითქოს არც ვიცოდე.
-ყაზბეგში!-მპასუხობს ღიმილით.
^დია^
აქამდე თუ ნერვებს მიშლიდა, ახლა მხოლოდ მეღიმება.
-დადა, ბიძაშენი გამაცანი!-ჩვენგან ცოტა დაშორებით, ყვირის გვანცა. ბიძამისი უნდა გააცნოს? ანუ მარტო მე არ ვიცნობ! რა სულელი ხარ, დია! გეგონა, რომ დადა ყოველ საღამოს აქ მოდიოდა და შენ გკითხულობდა?! ჩემს გარეშეც კარგად გრძნობს თავს!
-დია, შენც აქ ხარ?-კითხულობს უკმაყოფილოდ გვანცა. ისიც ვიცი, რომ გვანცას გულზე დიდათ არ ვეხატები! მე ხომ ისიც ვთქვი, ამაზე როგორ უნდა ვიეჭვიანო თქო, მაგრამ ახლა ვეჭვიანობ!
-ხო, აქ ვარ!-ვპასუხობ მე. დადადს მობილურზე ურეკავენ და გვერდზე გადის.
-ეს შენ, იმ დღეს რომ მანქანით მიმიყავნე სახლიდან!-საფულიდან ქაღალდის კუპიურას იღებს და მაწვდის. ეს უკვე მეტსიმეტია!
-შენთვის შეინახე, ტაქსს გადაუხდი!-ვეუბნები და ჩემი მანქანისკენ მივდივარ. დადა მაჩერებს, ჩემს სახეს რომ ხედავს:
-რა გჭირს, დია?-მეკითება ის.
-არაფერი!-მოკლედ ვპასუხობ.
-დია!- მეძახის და ავტომობილში ვჯდები. სულელი ხარ, დია სულელი! მთელი ეს დრო დადაზე ფიქრობდი და ის?! მანქანას ვქოქავ სიჩქარეს ვუმატებ. სულელი დია! ეს ფრაზა მიტრიალებს გონებაში და ღრმად ვსუნთქავ.
-------------------------------------------------------------
ძალაინ დიდი მადლობა ყველაფრიშტვის! ბოდიში მინდა გადაგიხადოთ კიდევ პატარა თავებისთვის! ველი შეფასებეებს, ცემო საყვარლებოო!