-მადლობ,შესანიშნავი იყო....
-რის მადლობა..
.-შენ მასწავლე სრიალი..-ახარხარდა ვახტანგი.
-კარგი რა..შენი დამსახურებაა,რომ ასე ვერთბით.
-წამოდი,რამე ცხელი დავლიოთ,თან ვისაუბროთ-ხელი ხელში გაუყარა მამაკაცმა.
-კარგი,წავედით...-გაუღიმა და მიჰყვა.

-სახლში არ არის..სად უნდა იყოს?-ერთი საათი ელოდნენ ნონა და სოსო ეკას.
-არ არსებობს...არ უყვარს სოფელი..მაგრამ ჰო იცი,როგორი თავისნათქვამაა-გაბრაზებით გახედა ლიფტს და კედელს მიეყრდნო სოსო.
-შენ რატომ ჩამოხვედი? მის გამო,ჰო? მიგატოვა მაგ ნაშამ?-შეტევაზე გადავიდა ნონა..ბრაზს ერთბაშად ანთხევდა...
-არა,რას ამბობ? მის გარდა არავიზე ვფიქრობდი..ის კი...
-რა ვიცი,გაგიჟებული იყო იმ დღეს,ისე ეჭვიანობდა....რა მოხდა აბა?
-ფოტო ნახა,ალბათ,ჰო? და ის გაგიჟდა...ასეთი ეჭვიანობა და ასეთი გაბუტვა...გაერკვია მაინც..
-ჰო,არ თქვაო,მთხოვა..ღმერთო!
-ამის დედაც...-სახეში ჩარგო ხელები და ჩაიკეცა..-რა იდიოტი ვარ და თან,რომ არაფერი მიფიქრია მსგავსი..ასეთი ნაგავი ვარ,ნონა?-ბიჭი საკუთარ თავს არ ჰგავდა..
-იქნებ დაისვენო! მიდი რა.
-სად? როგორ? მითხარი,როგორ..-ხმას აუწია სოსომ.

-აქ ფეიევერკებს ისვრიან ხოლმე..ძალიან ბევრს-ხელებით აჩვენა ექიმმა.
-ღამით ლამაზად ჩანს...
-ძალიან ლამაზად...მალე დაიწყება-გვერდით მიუჯდა ეკას და მოლოდინის რეჟიმი მოირგო.
-ღმერთო,რა მაგარია! რეალობისგან შორს ყოფნა მაგარია...ეს ყველაფერი კი,უბრალოდ ამას გახსენებს...არ მინდა სახლში,არ მინდა,ექიმო...-თავი მხარზე ჩამოადო ვახტანგს და ცრემლები ძლივს შეიკავა.
-რა მოხდა ასეთი?
-მოდი,გავენდოთ ერთმანეთს...შენთან რა მოხდა?
-ჯერ შენ...
-შანსი არაა...კარგი,არ გვინდა,ცუდზე ფიქრი,ასე სჯობს..შორს რეალობისგან...
-ჰო,ძალიან შორს.
-კარგი,უკვე პირველია,წავედით აქედან-ფეხზე წამდგა ეკა და მანქანისკენ აიღო გეზი...სახლში მალე მივიდნენ,ძლივს აიარეს კიბეები დაღლილებდა,ლიფტი ხომ ისევ გაფუჭებული იყო..ამ უკანასკნელზე სოსო გაახსენდა,მისი გაცნობა,მისი სიტყვები,ღიმილი,თუმცა ფიქრი აღარ გაუგრძელებია..აღარ უნდოდა გონების დატვირთა,აღარ უნდოდა საშინელი სიზმრები,ფიქრები..აღარ უნდოდა ამდენი ნოსტალგია!
-დაიძინებ,ჰო?-ვახტანგმა საწოლამდე მიიყვანა და საათს ახედა.
-ვერა..არ წახვიდე,მეგობარო..მარტო მეშინია-ხელზე მოექაჩა ნახევრადმთვრალი და თავის გევრდით დასვა.
-კარგი,ტახტზე ვიწვები,კარგი?
-კარგი-გაუღიმა ეკამ და ბალიში გულში ჩაიკრა.
-ფეხზე გაიხადე რა.

გათენდა ბედობის დღე...ბედობა უაზრობა და კიდევ ათასი რამ...ათასი ფიქრი და ათასი გრძნობა..სოსო ნონას გევრდით იწვა,მაგრამ გამოძინებულის არაფერი ეტყობოდა,დილასაც ადრე ადგა...ბიძაშვილი არ გაუღვიძებია,ისე დატოვა სახლში..არ იცოდა,სად მიდიოდა,მაგრამ მაინც იცოდა..გულმა იცოდა!
მანქანა გააჩერა ეკას სახლთან..ფანჯარა ღია იყო,მიხვდა,რომ დაბრუნებულიყო გოგონა...გაუხარდა,ესიამოვნა,უცნაური განცდაც კი დაეუფლა,მაგრამ ასვლა არ უნდოდა,შეეშინდა,რომ გოგონა აღარ გაუღებდა სახლის კარს,მერე კი გულის კარსაც..ან იქნებ ყველაფერი დასრულებული იყო? იქნებ არაფერს ჰქონდა აზრი?
მაინც გადმოვიდა მანქანოდან და ისარივით წავიდა ლიფტისკენ...რამდენიმე წამიც და უკვე მისი კარის წინ იყო...თავს საშინლად გრძნობდა და ერთი სული ჰქონდა,როდის ნახავდა გოგონას....
-ვინმეს ელოდები? ჩამოვიდოდნენ-ვახტანგმა ინტერესით ჰკითხა ეკას.
-არა,ნახე,ვინაა-ტელევიზორს მიაშტერდა და გვერდზე არც კი გაუხედავს.
-კარგი..-გასაღებად წავიდა ვახტანგი...დაინახა,თუ არა,სოსო,მაშინვე ელდა ეცა..კარები არ გაუღია,ჩუმად უთხრა ყველაფერი ეკას..უთხრა,რომ მისი აქ ნახვა არც ერთითვის იქნებოდა კარგი..
-ჰო,ასეა...უნდა დაიმალო...ჰო,იცი,ხალხი გაუგებარია..-გარდერობში შეტენა მეგობარი და გასაღებად წავიდა..გამალებით უცემდა გული და არ იცდა,თანს როგორ გააკონტროლებდა.
-ჰო,გავაღებ...ვიცვამდი ვინაა?-ჭრილში გაიხედა და ნაცნობმა მზერამ,გული მოჭრა...ლამის იყო წაქცეულიყო..ამდენი ხნის მერე ხედავდა მას,თითქმის ერთი წელი იყო,რაც...რაც..რა მნიშვნელობა აქვს!
კარი გააღო და გაშეშდა,უკან წაიწია შეშინებული შველივით,ახლა აღარ ჩამოკიდებია კისერზე..უბრალოდ იდგა და სახეწაშლილ სოსო უყურებდა...
-არ მეტყვი,ტკბილად დამიბერდიო?-ხუმრობა სცადა ბიჭმა.
-შემოდი,არ მენანება-სამზარეულოში ჩამოსვა და გოზინაყი გამოუტანა,წონასწორობას ინარჩუნებდა ის,როგორც ამას აკეთებდა სოსო,რომელიც ძლივს ითმენდა,რომ საქმეზე არ გადასულიყო,მაპატიეო..
-კიდე რამე?
-მაცივარი გააღე და კარადა..რაც გინდა,ის ჭამე..მე მეჩქარება-იფიქრა,თავს დავაღეწევო..
-ნუ მიცილებ თავიდან...
-კარგი,ახლავე მოგემსახურები!-უემოციოდ თქვა.
-დაცალე ბოთლები?
-ჰო,ავღნიშნე...
-ვისთან ერთად? მარტომ დალიე?
-არა,მარტომ არა...რა იყო? ეჭვიანობ?-გადაიკისკისა ეკამ-ეჭვიანობ,სოსო? საღოლ რა...რა გინდა? რატომ მოხვედი?-წინ ალკოჰოლური სასმელიც დაუდო და თვალი მოარიდა.
-რატომ იქცევი ასე? როგორი ეჭვიანი ყოფილხარ...არ მიფიქრია,მე სულ შენ მენატრებოდი...გავიგე,მითხრა ნონამ...
-ახლა მასაც რევ,არა?-შორს გაიწია და კედელს მიეყრდნო.
-მითხრა...და შენ არასწორად გაიგე...რატომ ხარ ასეთი ფეთქებადი?-ფეხზე წამოდგა და ისევ დაჯდა,ნერვიულად მოსვა ღვინო და ისევ ფეხზე წამოდგა..
-გოზინაყი ჭამე,იქნებ დაგატკბოს-ირონიით გახედა ეკამ.
-ეკა,მიყვარხარ!
-რა მერე?-გაეცინა გოგონას.
-მიყვარხარ,ვგიჟდები შენზე....
-ჰო არა? კარგი..რა გინდა? მადლობა გითხრა? რას ითხოვ ამ სიყვარულის სანაცვლოდ?
-უბრალოდ..უბრალოდ..-მაჯაზე ხელი მოკიდა ეკას...ისევ იგრძნო მონატრებული სითბო და შეაგრილა გოგონას....
-სოსო,უბრალოდ მოისვენე..დღეს ბედობაა...
-რა ხდება..მითხარი? მითხარი,რა ხდება,ეკა...არ გჯერა ჩემი?
-დაჯექი და მიირთვი..მერე კი ფილმზე დაგპატიჟებ.ძალიან მაგარი კომედია გადის.
-ასე უბრალოდ?-ახლოს მივიდა ეკას სახესთან,თუმცა გოგონამ მალევე მოიშორა,არ მისცა კოცნის უფლება...
-ჰო,როგორ გინდა,სოსო?
-რას ამბობ?
-მარტო ვერ დავალ კინოში და შემოგთავაზე-ისევ გაააქტიურა ირონია,ნაცნობი ირონია.
-კარგი,წავალ...ცუდად ვარ,არ შემიძლია,ასეთს გიყურო...უბრალოდ წავალ..როცა გადაკეთდები,შემატყობინე..არ შემიძლია,ასეთს გიყურო..
-როდის მიფრინავ?-თვალი გაუსწორა ეკამ.
-ერთ თვეს დავრჩები,შესვენება მაქვს...მეგობრებს ვნახავ და რა ვიცი..

მეორე „მე“ საყვედურობდა,რატომ მოიქეცი ასეო...კინოში ვახტანგთან ერთად წავიდა..ადრე თითქმის არც ჰყოლია საპირისპირო სქესის მეგობარი,ახლა კი ძალიან დაუახლოვდა ექიმს...ხვალ ოპერაცია მაქვს და დამეხმარეო,შესთავაზა უხასიათოდ მყოფ გოგონას...ერთმანეთს კარგად გაუგეს,ერთი ეს მეგობრობა თუ შველოდა ეკას...
ბედით თუ შემთხვევით,არ ვიცი,მაგრამ შოპინგის შემდეგ შეხვდა ნონას,რომელიც მისკენ სირბილით წამოვიდა და კისერზე ჩამოეკიდა..ასეთი რეაქციები იცოდა ხოლმე მან.
-მენატრებოდი.
-ბოდიში რა..-თბილად შეხედა დაქალს.
-გამოისყიდი-თვალი ჩაუკრა ნონამ.
-როგორ?
-ერთ კვრიაში მაგარი წვეულება მაქვს და წამოხვალ..გავერთობით.
-მოსული იყო სოსო..შენ ჩაგიშვივარ.
-მათქმევინა,მაგრამ ამაზე არ გვინდა საუბარი...ვიცი,რომ შენც გენატრებოდა და გიყვარ.რატომ იქცევი ასე? მიდი და......
-მითხრა...
-ვიცი,რაც გითხრა..ვიცი...-თავი გააქნია ნონამ.
-ნონა,რაღაც რომ გითხრა,გეწყინება და მერე ვსიაუბროთ სხვა რამეზე....
-კარგი,წამო,სადმე დავსხდეთ...
ზოგჯერ ძალიან რთულდება სიტყვების თქმა,ზოგჯერ კი შეუძლებელიცაა,ამიტომ,სანამ გვიანი არაა,უნდა გამოვტყდეთ,უნდა ვთქვათ ის,რასაც გულით ვატარებთ ამდენი ხნის მანძილზე...
-ეს დღეები ვისთან გავატარე,იცი?
-რა?
-ახლა არ გამართო ეჭვიანების სცენები.
-აუ,მიდი,თქვი..-ინტერესით აღსავსე მზერით მიაშტერდა დაქალს.
-ვახტანგი და მე მეგობრები ვართ...ვიცი,რომ სხვანაირად არ გაიგებ.
-არა,გიცნობ და...მაგრამ როგორ?
-მარტოსულობის პონტში...და ეს უბრალოდ გითხარი,რადგან ადრე ხვდებოდი.
-არა,არ მაინტერესებს..რომ გეთქვა,მევასებაო,ისიც არ დამაინტერესებდა.
-აჰა..
-იცი,რა თქვა? დღეს მიდის...თუ მოსაფიქრებელია,დღეს გადაწყვეტსო...თორემ მიფრინავს,ბილეთი აღებული აქვს..ის წავა...წავა,გესმის? მე მინდა,რომ არ წავიდეთ..იქნებ მიხვიდე,იქნებ გაარკვიო,რა ხდება შენს თავს.
-ღმერთო..ჩემს გამო რატომ უნდა წავიდეთ?
-კარგი,დავტოვოთ ეს თემა-გადაჭრით თქვა ნონამ.
-მიყვარხარ,ეკა ...და არ მინდა,რომ სოსოს გული ატკინოს..ისიც მიყვარს..მეტს აღარ ჩავერევი თქვენს საქმეში...

-ჰო.ლუკ..დღეს გავფრინდები..არ მაქვს მისი თავი.
-ახლა ამბობ..მერე ისევ მოგენატრება..
-ახლაც მენატრება,მაგრამ რა ვქნა?!-თვალი აარიდა ძმაკაცს.
-ჰო,მესმის...
-წადიო,მე კი აქ უარსად ვარ..გავძლებ,ალბათ...გონება მალაპარაკებს,ვიცი,მაგრამ...არ ვიცი,იქნებ დღეს დამირეკოს,მოვიდე..იმედი მაქვს..
-კარგია,თუ გაქვს...

ქეთის ესაუბრა ერთი საათი ტელეფონით,უნდოდა,რომ რამენაირად დრო გაეყვანა,ოპერაციასაც დაესწრო..დროც გავიდა,შემდეგ ჩაიკეტა საკუთარ თავშ..ათი საათი იყო,ბოლო წამები ჰქონდა,რომ გადაეწყვიტა...
გარეთ თოვდა...სოსოს მონატრებას ისევ გრძნობდა ეკა..არ იცოდა,რა ექნა..თითქოს იცოდა,მაგრამ მაინც არ იცოდა...თითქოს ადვილი იყო ყველაფერი,მაგრამ არ იყო..ასეთი ჩახლართულობა არასდროს უგრძვნია,არასდროს ყოფილა ასეთი მარტოსული და ეული..
-წავიდე თუ არა? დავურეკო თუ არა?-მანქანა დაქოქა,სიჩქარეს მოუმატა და წინ წავიდა...უნდა ენახა,სხვანაირად არ შეიძლებოდა,უნდა დაემხო თავი სისუსტე..უნდა ყოფილიყო ძლიერი და ძლიერი,ამაზე ძლიერი..უნდა ყოფილიყო იმაზე ძლიერი,ვიდრე სიტყვებითგ გამოთქვამდა ამას...
-სიტყვები არაფერი..გრძნობები კი....-კარებთან იდგა უკვე,ჩუმად ფიქრობდა,ფიქრობდა თავისიც..ფიქრობდა,რა ექნა..ზარი დარეკა,როგორც იქნნა,დარეკა,დარეკო!
გულმა ფეთქვას უმატა...საშინლად ენატრებოდა სოსო,იდგა და მის გამოსვლას ელოდა.....ის არ ჩანდა,მოსამსახურემ გაუღო,ზემოთაა და ბარგს ალაგებსო..ბარგმა გული ჩაწყვუტა...რა მოხდება,რომ წავიდესო...საშინლად სტკიოდა,საშინლად....არეულობა-ბურუსში იო ეკა,მიჰყვებოდა კიბეებს და არ იცოდა,რა იქნებოდა მერე...
-რა იქნება მერე?-დაუფიქრებლად თქვა და სოსოც დაინახა...
-რა იქნება მერე?-სახე გაებადრა...
-მოვედი!-თავი მაღლა ასწია და საკუთარ თავში ძალა იპოვა..ახლა უნდა გაეგო,რა მოხდებოდა,ახლა უფრო მეტი ძალა სჭირდებოდა,უფრო მეტი,გაცილებით მეტი...
-ეკა,შენთან ვარ...
-სოსო...მენატრებოდი...
-ახლაც მენატრები..მოდი,აქ!-გულში ჩაიკრა ეკა,ხელები ძლიერად მოხვია წელზე,ეშინოდა,რომ არ წასულიყო,ბეჭებზე ეფერებოდა და გული საშინლად უფეთქავდა..მისი ხელები ეხვეოდნენ მონატრებულ სხეულს და სოსო აღარ იყო სოსო.
-ანუ არ წახვალ?
-არა,არსად არ მივდივარ...შენთან მინდა!
-შენი ტუჩები მომენატრნენ...ძალიან მენატრებოდი..ყოველი დღე შენზე ფიქრით იწყებოდა და მთავრდებოდა..-ცხვირი ცხვირზე მიადო ეკამ..ეს გამოწვევა იყო..ისევ განიცადა ტკბილი კოცნა,ნაზი,ჰარმონიული...და,რაც მთვარია,სიყვარულით სავსე..
-შენს გარეშე მოვკვდები...
-სოსო,ერთი თვის მერე რას იზამ...
-აღარ უნდა იეჭვიანო ხოლმე,ეკუნ? არ მინდა წასვლა..არ წავალ..აქ დავრჩები..
-არა...ვიცი,რასაც მიაღწიე..საუკეთესო ხარ..ასე უნდა განაგრძო...პრაქტიკული იყავი,სოსო..უბრალოდ იბრძოლე,კარგი?-თვალებში შეხედა ეკამ..
-ვიტანჯები...
-ცხოვრება ჯანტვაა,სოსო! გესმის?-თავი მხარზე ჩამოადო და ჰაეროვნად დახუჭა თვალები..
-შენთან მინდა...
-მეც მინდა...
-მეშინია უშენობის...კიდევ ზაფხულამდე და მერე ისევ ასე..მხოლოდ ზამთარ-ზაფხულს .ისიც ცოტა ხანს...მეშინია,რომ მომენატრები..და ვიცი,რომ ეს გარდაუვალია..ისევ მომენატრებო....ამდენს ვერ გავუძლებ..
-კარგი,ამაზე მერე ვილაპარაკოთ...ახლა ამ წამებით დავტკბეთ..
-კარგი...-ისევ შეეხო ბაგეებზე ეკას და მისი სურნელი ძლიერად შეისუნთქაა...აჯერად გოგონას ზემოდან მოექცა და უფრო ძლიერად დაუწყო კოცნა..ორივეს მონატრებოდა ერთმანეთი,ორივე არ ჰგავდა ძველს თავს..
ერთმანეთს ეხვეოდნენ და ლამის იყო ტანსაცმელი უნდა გაეხადათ,როცა კარებზე ვიღაცამ დააკაკუნა....
-არ მიდიხართ?-მოსამსახურის ხმამ გამოაფხიზლა წყვილი.
-არა,აღარ და წადით...დამტოვეთ!-გოგონას მიაჩერდა და თმა ნაზად გადაუწია..
-აი,რატომ არ მყავს მოსამსახურეები!-გაეღიმა ეკა.
-იქნებ კარგიცაა,რომ ხელი შეგვიშალა...
-კარგი?
-გინდა ამის გაკეთება? ღმერთო,რას ვამბობ.
-ჩემი წასვლის დროა..დღე სალომე ჩამოდის...კარგი?

ერთი თვის შემდეგ.
-უნდა წახვიდე..გესმის? ეს შენი შანსია..
-შენ ხარ ჩემი შანსი..
-იცი,რა წახვალ..წახვალ..-ყვიროდა ეკა.არ უნდოდა,რომ სოსოს მის გამო რამე ენანა.
-შენ წახვიდოდი,ეკა?
-ჰო,წავიდოდი და,ამიტომ გეუბნები..წადი..წახვალ..თვითონ წაგიყვან ეოროპორტში..
-რატომ?
-იმიტომ,რომ ...რა კითხვა უნდა?
-ნონა,დაამშვიდე რა!-გასძახა ბიძაშვილს.
-წადი..მართალს გეუბნება...შენ გინდა,რომ სხვა დროს დააყვედრო?
-არც მიფიქრია..
-უბრალოდ წადი,სოსო! ეს შენი შანსი..არ გაუშვა ხელიდან..მე მინდა,რომ შენით ამაყი ვიყო...
-წელიწადნახევარი?
-ჰო,რამდენიც საჭირო იქნება...
-კიდევ დავრჩები,ალბათ..იქ სამსახურსაც მთავაზობენ,უფრო სწორედ,კვლევებში უკვე ჩავერთე..ახალ-ახალ რაღაცებს ვიგონებთ...და ყველაფერს ვქმნით..იქ მართლაც საოცრებები ხდება..საქართველოში ვერ მოხერხდება ჩემი რესურსის რეალიზება,ეკა..
-ხოდა,ამიტომ ვამბობ...
-მერე ვეღარ დავბრუნდები..ახლა თუ წავალ,სამუდამოდ იქაური გავხდები..
-მერე რა? მეც მინდა,რომ სწავლა ამერიკაში განვაგრძო...აქ მედიცინა ვერ იპყრობს მწვერვალებს...არ მე ვარ შენზე ნაკლები..ვახტანგს კითხე,თუ არ გჯერა..
-ვიცი,ეკა..ამდენი ხანი გგონია,რომ შენს შესახებ არაფერს ვიგებდი..
-მერე არ შეჩერდე...ეს წელი და კიდევ ორი წელი..ჩვენ დავძლევთ ამას...
-დამპირდი,რომ მაგისტრატურას ამერიკაში გაივლი?
-გადაწყვეტილი მაქვს...წადი!-გასაღები აიღო და კარებისკენ წავიდა..-სოსო,წავედით....

გამომშვიდობება...ტკივილი,ცრემლები და აკანკალებული სხეულები...მონატრების მოლოდინი და აჩქარებული გულის ცემა...
-მომენატრები..
-მუდამ მეყვარები..-სოსო მიიწევდა უკან და თან ეკასკენ აპარებდა თვალს..
-მომენატრები,სოსო!
-დაგირეკავ,რომ ჩავალ...
და გოგონები ერთმანეთს გადაეხვივნენ.....

წარმატების მწვერვალისკენ უფრო მაღლა და მაღლა სვლა...ბედნიერი სახეები „სკაიპში“...ამაღელვებელი ხმები და მისტიკურობით აღსავსე ღიმილი....
მალე ყველაფერი,მგონი,არც ისე მალე,მაგრამ მაინც,ყველაფერი შეიცვალა...ვირტუალური ურთიერთობა რეალურად გადაიქცა..
ამერიკაში ელოდებოდა სოსო..ჰო,აეროპორტში შეხვდნენ..ყველა მათ უყურებდათ,ეკა აღარ იყო ძველი ეკა..ის სულ სხვანაირი გაეხადდა მონატრებას..
-მენატრებოდი!
-მეც,ეკა...ვკვდებოდი უშენობით..უშენობა მლევდა...-ისევვ ნაცნობი ბაგეების შეხება,ისევ ღიმილი,ისევ გრძნობები,ისევ საოცარი განცდები...

განათებული არე....ძირს ვარდები და ჰაერში საოცარი სურნელი..ორი მონათესავე სული და მალე სხეულიც...გარეთ წვიმა,ნაზი შეხებები და საოცარი გრძნობა-განცდები...
უკვე ორი სხეული,ორი სხეული ერთში..
სიყვარულის დღესასწაული...
ბედნიერება....

წინ კიდევ ბევრი რამაა,წინ ცხოვრებაა,წინ ბედნიერი წლებია..ერთად გასატარებელი წლები..წლები,რომლებიც მათ ელოდებიან..
წინ დროა,დრო უსასრულობაში....წინ უსასრულო ბედნიერება...
წინ ცხოვრებაა,ცხოვრება ისეთი,როგორსაც მხოლოდ შეყვარებულნი ხვდებიან,რომლის არსა მხოლოდ ისინი სწვდებიან..
წინ ბრძოლაა,წინ ბედნიერება და ვალდებულებები ეკიდებიან ერთმანეთს...მაგრამ პოულობენ წონასწორობას..ისინი თანმხდებიან,ისინი ზავს დებენ...ისევე,როგორც ეკამ და სოსომ მოახერხეს ეს...
და სიყვარული იქმნება.. სიყვარული ზეიმობს...ზეიმი და ბრძოლა-ეს ორი განუყრელი რამ...და უბრალოდ უამრავი წელი,დღე,თვე და წელი....

დასასრული.
__
ესეც დასასრული.არ ვიცი,ჩემი ბრალია თუ მკითხველის,მაგრამ ამ ისტორიამ ძალიან დაბალი რეიტინგი აჩვენა.პირველი სამი თავი აქტიურობით რომ გამოირჩეოდა,თურმე ფოტოს დამსახურება ყოფილა.