ისტორია გვიყვება მარიამზე, რომელიც არის „მამიკოს ფულებით განებივრებული გოგო“,
მარიამი 17 წლისაა, ჰყავს 7 წლის და - ადელაიდა და 20 წლის ძმა - დამიანე.
-მარგო, გაიღვიძე, სკოლაში დაგაგვიანდება.. - ოთახში მისი ძმა შევიდა..
-რამდენჯერ გითხარი ნუ მეძახი მარგოს - მეთქი ჰა? ჰო, მაცალე 10 წუთში ავდგები..
-დროზე გოგო, დამაგვაგვიანდება.. - საბანი ააცალა დას.
-ვდგები, ვდგები - დანებების ნიშნად ხელები ასწია, - გადი და ჩამოვალ მალე..
-10 წუთი გაქვს.. - მამა მივლინებაში იყო 2 კვირით, ძალიან კი გაუჭირდა შვილების დატოვება, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა, სამსახური მოითხოვდა.. ამიტომ დამიანეს „უბოძა“ მათი მოვლა-პატრონობა.
დედა არ ჰყავთ.. ადელაიდაზე მშობიარობას გადაყვა, მაგრამ ადელაიდას ერთი წუთითაც კი არ უგრძვნია უდედობა.. მარიამი ხომ მისი „დედა“ იყო.. ასე ეძახდა პატარა გოგონა..
-ადელი რაო ბუთქუ?- საყვარელ დაიკოს დაუკოცნა ლოყები..
-არ მინდა დღეს სკოლაში წასვლა - საყვარლად დაბრიცა ტუჩები და ხელები გადაიჯვარედინა.
-რატომ? - კისკისი დაიწყო მარიამმა.
-მე და გაბრიელმა ვიჩხუბეთ - გაბრაზებულმა თქვა.
-არაუშავს, შერიგდებით - ფხუკუნით თქვა და ჩანთააიღო.. - დო რე მი ფა სოლ ლა სი წა ვე დი მე სკო ლა ში - სიცილით წაიღიღინა და ადელაიდასთან და დამიანესთან ერთად გავიდა სახლიდან, ძმამ ჯერ დები მიიყვანა სკოლაში, შემდეგ კი თვითონ წავიდა უნივერსიტეტში..
დამიანე მეტად სიმპატიური იყო, არ სწავლობდა ცუდად, ყველაფერი ზომიერად იცოდა, კაი ბიჭი’ც იყო, ახლა’ც აქვს ხოლმე გარჩევები, მაგრამ არ დგას ქუჩაში 24 საათი.. ბაბნიკი’ც არის, რამდენი გოგო ჰყოლია, მაგრამ არც ერთი არ ჰყვარებია, „პროსტა ევასებოდა“, ყველა გოგო მასზე „ოცნებობდა“ და სულ კუდში დასდევდნენ.. ლექციაზე შევიდა და თავისი ადგილისკენ წავიდა.. მაგრამ მის ადგილზე ახალი გოგონა იჯდა.. არ შეუწუხებია, გვერდით დაუჯდა.. გოგონამ ღიმილით გადახედა.
-გამარჯობათ - მიესალმა.
-გაგიმარჯოს, ახალი ხარ?
-კი, - მორცხვად თვა გოგონამ..
-დამიანე - ხელი გაუწოდა..
-ლილა, სასიამოვნოა- გოგონამაც ჩამოართვა ხელი.
-ჩემთვისაც, - ამით დასრულდა მათი დიალოგი..
მარიამი ამ დროს ადელაიდასთან ერთად შევიდა სკოლაში, ჯერ და მიიყვანა კლასამდე.
-ადელი, ჭკვიანად იყავი, მასწავლებლები არ გააბრაზო, - აკოცა და კლასიდან გასვლა დააპირა, როდესაც ვიღაცას შეასკდა..
-ნელა ლამაზო - ირონიულად ჩაილაპარაკა ბიჭმა.
-თვალებში იყურე.. - დაუბღვირა და კლასიდან გავიდა.. თავის კლასში შევიდა, ბავშვებს მიესალმა და თავისი ადგილი დაიკავა.. ბუზებივით დაეხვივნენ გოგონები..
-ეს ახალი ჩანთა გაქვს?
-რა ლამაზად გაქვს ფრხილები..
-რა კარგი სუნამოა.. - და მსგავსი სიტყვები..
გაკვეთილები მალე დასრულდა და დაბლა ჩავიდა... ადელაიდას მიაკითხა და ერთად წამოვიდნენ..
-აბა სად წავიდეთ?
-მე და გაბრიელი შევრიგდით და დღეს პარკში გამოვა იქ წამიყვანე - საყვარლად დაიწყო საუბარი, მარიამიც კისკისებდა..
-წამო - ხელი ჩაკიდა და პარკისკენ წავიდნენ..
-ბამბის ნაყინი მინდა..
-2 ცალი თუ შეიძლება - გამყიდველ ქალთან მივიდა და ნაყინი გამოართვა..ერთი დაიკოს მისცა, მეორე თავისთვის დაიტოვა.. ნელა მიდიოდა, ნაყინს გემრიელად აგემოვნებდა და ადელაიდას უყურებდა.. უცებ ვიღაცას შეეჯახა და ძირს მოადინეს „ტყაპანი“
-ვაიმე - საწყლად ამოიკნავლა მარიამმა..
--ოჰ, ისევ შენ.. - მოემა ნაცნობი ხმა..
-უიმე, ვინ ხარ? რას დამსდევ?! -შეუბღვირა და წამოდგა..
-მე დაგგსდევ თუ შენ?
-არ მჩვევია ეგეთები, აქეთ დამსდევს ყველა.. - ჩაილაპარაკა და ბიჭს ქვემოდან ახედა..
-მამიკოს ფულებით განებივრებული გოგონა - ირონიულად თქვა..
-ვითომ კაი ბიჭი - თქვა და დაიკოს დაეწია.. -აბა რას შვრებით ბავშვებო? - გაბრიელს და ადელაიდას გადახედა..
-აი, მარიამ ნახე - გაბრიელმა ხელით ანიშნა რაღაც მაგალითზე - მე ვიძახი, რომ აქ 30-ია, ჩემი შტერუკა კი 25-ს იძახის - სერიოზულად თქვა, აოცებდა მარიამს ეს ბიჭი, სულაც არ გავდა ზოგჯერ 7 წლის ბავშვს..
-არ ვარ მე შტერუკა, - გაბრაზდა პატარა - აი 25 არის ხო მარიამ?
-დაიკო, მგონი ახლა გაბრიელია მართალი - სიცილით თქვა და სკამზე ჩამოჯდა, - გაბრიელ მარტო ხარ?
-არა, მამას საქმეები ჰქონდა და მამას ძმაკაცმა წამომიყვანა.. - თქვა გაბრიელმა.
-კარგია.. - თქვა და ტელეფონზე მესიჯობა დაიწყო..
-გაბრიელ არ წავიდეთ? - ისევ ნაცნობი ხმა მოესმა და ტელეფონიდან თავი ‘ამოყო’
-აუ, სანდრო ბიძია ცოტა ხანსაც დავრჩეთ, რა.. ადელაიდა ხომ უნდა მივაცილო მერე? - თქვა და ჩაეხუტა გოგონას.
-კარგი, - გაუღიმა - ისევ შენ.. - ჩაილაპარაკა და სკამის მეორე კიდეზე დაჯდა..
ბიჭებმა გოგონები სახლში მიაცილეს და შემდეგ სანდრომ გაბრიელო სახლში წაიყვანა..
მარიამი მივიდა და ოთახში სამეცადინოდ შევიდა.
-დაიკო შეიძლება?
-მოდი, დამი-გაუღიმა ძმას.
-აბა რას შვრები?
-რავი, აბა.. - დახედა წიგნებს,- შრნ რას შვრები ინსტიტუტში?
-რავი, ახალი გოგო გადმოვიდა.
-მე ახალი დაქალი მყავს. რა ქვია? ჰა მიგეწონა? -სიცილით გაჰკრა მხარი ძმას.
-ლილა ჰქვია.. ჰო საყვარელია..
-ჩემს დაქალსაც ლილა ჰქვია- ღიმილით თქვა..- ისიც შენხელაა -ალმაცერად გგახედა.
-ფოტო მაჩვენე აბა -ღიმილით უთხრა.
-აი შეხედე - ტელეფონი აჩვენა.
-ეგაა -ღიმილით თქვა.
-ვუჰუ, რა მაგარია.. Uფფ რა კარგი რძალი მეყოლება-ლოგინზე ხტუნაობა დაიწყო.
-ჰეჰე, დაიკო ბევრს ოცნებობ.
-ის შენ ნაშებს არ ჰგავს,-თითი ასწია ჰაერში.
-ვიცი მარიამ ვიცი.
-დამიკო დამი დამიანე დამიკო -ღუტუნი დაუწყო.
-ჰაჰა კარგი გაჩერდი დავიღალე -იცინოდა ბოლოს მარიამი დაიჭირა და მას დაუწყო ღუტუნი. ბოლოს ორივე დაღლილი მიესვენა საწოლზე.
-შეძლება?-კარში ადელაიდა შემოვიდა.
-მოდი სიხარულო. - დამიანემ ხელში აიყვანა..-აბა რა ხდება?
-მე და გაბრიელი შევრიგდით.. დღეს გაბრიელმა და სანდრომ მოგვაცილა სახლამდე.
-სანდრო ვინაა? -წარბაწეულმა გახედა მარიამს.
-რავი მე, გაბროს მამის ძმაკაციო.. - თვალები დახუჭა.
-კარგი.. -წავედი ახლა მე ბიჭებთან ჭკვიანად იყავით.
-მერე კლუბში უნდა წავიდე მე - მიაძახა ძმას.
-მოკლე კაბა არ ჩაიცვა თორემ არ წახვალ.
-კარგი ჰო.. - წამოდგადა და დაიკოს გახედა -ადელი აბა რა ვქნათ?
-ვიმეცადინოთ..
-კარგი შემოიტანე ჩანთა.
ერთად იმეცადინეს ბოლოს მარიამმა მომზადება დაიწყო, ადელაიდა ძიძას ჩააბარა და გავიდა. ლილას შეხვდა და ერთად წავიდნენ..
-როგორ ხარ ლილ?
-კარგად სიხარულო შენ?-გაუღიმა და გადაკიცნა.
-უფ, რავი დავიღალე, რა.
-მალე დამთავრდება სკოლა და დაისვენებ-სიცილით უთხრა და კლუბში შევიდნენ.. მაგიდას მიუსხდნენ და საუბარი დაიწყეს..
-ახალ ინსტიტუტში გადავედი.. -ღიმილით თქვა ლილამ.
-ჰო ვიცი -კისკისით თქვა მარიამმა.
-საიდან?- გაკვირვებულმა გახედა.
-ჩემი ძმაც იქაა -ისევ კისკისებდა.
-მოიცა ის საყვარ.. ისა, დამიანე შენი ძმა? -გაკვირვებულმა კითხა.
- ჰოჰო -ღიმილით დაუქნია თავი..-გევასა ცუნცულ? -სიცილით ჰკითხა
-საყვარელია-ლოყებაწითლებულმა თქვა.
-ნუ გეშინია არ ვეტყვი. - უცებ ხმაური მოესმათ და შემოსასვლელისკენ გაიხედეს ბიჭები შემოლაგდნენ, ზოგი უცნობი, ზოგიც - დამიანეს ძმაკაცი და თვითონ დამიანეც..
-ვა, მარიამ.. რა პატივია - ყველაზე პოზიტიური მივიდა და ხელზე აკოცა..
-ლუკჩო, ისევ ისეთი ცანცარა ხარ.. - გაუცინა და ლილას გახედა - ბავშვებო ეს ლილაა.
-სასიამოვნოა - ყველამ ერთხმად წამოიძახეს.. გაცნობის ცერემონია დამთავრდა და ყველა მაგიდას მიუსხდა, ზოგი რაზე საუბრობდა, ზოგი - რაზე.
-მე უნდა წავიდე, - ლილას საყვარელი ხმა გაისმა..
-გაგიყვანენ - მარიამმა თქვა.
-მე გაგიყვან - დამიანე წამოდგა.
-არა იყოს, წავალ ჩემით, - მორცხვად თქვა.
-პროტესტის გარეშე - წარბი მაღლა ასწია დამიანემ..
-კარგი - გაუღიმა იქ მსხდომებს..- ნახვამდის - დაემშვიდობა.
-მოვვალ მალე, უჩემოდ არსად წახვიდეთ - გააფრთხილა დამიანემ და წავიდა ლილასთან ერთად.. -შენზე მომიყევი- გახედა ლილას..
-რა გაინტერესებს?
-ყველაფერი!
-კარგი, მაშინ მე ვარ ლილა - სიცილით თქვა, მყავს - 20 წლის, მყავს პატარა ძამიკო, დედ-მამა და ბებია.. ვსწავლობ, როგორც შენ ეკონომიურზე, ვცეკვავ ქართულს, შეყვარებული არ მყავს.. - მოკლედ თქვა და შეხედა.. - შენზე რას მეტყვი?
-დამიანე ჭიშკარიანი, 20 წლის, მარიამის გარდა კიდევ ერთი პატარა პრინცესა მყავს, ადელაიიდა 7წლის და მამა.. შეყვარებული არც მე მყავს..
-კარგია..
-მოვედით - უცებ დაამუხრუჭა დამიანემ..
-მადლობა - გაუღიმა და გადავიდა.. ბიჭმაც მოსწყვიტა მანქანა ადგილს და 5 წუთში ისევ ბიჭებთან ერთობოდა..
-ბიჭო, სანდრო ჩამოვიდა, ტო - თქვა დამიანემ..
-ვავა, კარგია.. სადაა ტო?
-მოვა მალე.. - მარიამი მათ უსმენდა და თან წვენს სვამდა.
-გამარჯობა, შეიძლება ვიცეკვოთ?- მივიდა მასთან ბიჭი.. დამიანეს გახედა, თანხმობა, რომ მიიღო გაჰყვა.
-ვა, სანდიკ.. რავახარ? ბიჭო სად დაიკარგე? - ყველა მხიარულად შეხვდა ძმაკაცს..
-რავი ტო სამსახხური და ასე რა.. - დაჯდა და ვისკი მოსვა..
მარიამიც ამ დროს მოვიდა და მზერა გაუშესდა „ღმერთო რა დავაშავე, ყველგან ეს“ - გაიფიქრა და მიესალმა..
-ოჰ, აქაც შენ..
-მოიცა იცნობთ? - დამიანემ გადახედა.
-ჰო, როგორღაც..-თვალები გადაატრიალა მარიამმა.. -მე წავალ- თქვა მარიამმა.
-გაგიყვანო? - ჰკითხა დამიანემ..
-არა, ტაქსით წავალ, რა..
-ჭკვიანად - შუბლზე აკოცა და გაუშვა.. ნელა მიაბიჯებდა და ფიქრობდა სანდროზე..
-არა არა! ნუ ფიქრობ მაგაზე- თავზე ხელი მოიჭირა და შეეცადა ფიქრების გგაბნევა.. სახლში მივიდა და დაღლილმა ეგრევე დაიძინა..
ღამის 4 საათზე გაეღვიძა პირი საშინლად ჰქონდა გამშრალი, ნელა წამოდგა და დაბლა ჩავიდა ბარბაცით.. თვალდახუჭული მიდიოდა, უცებ ვიღაცას რომ შეასკდა..
წაიქცეოდა, რომ არა მამაკაცის ძლიერი ხელები.. კივილი დააპირა, როდესაც პირზე ხელი ააფარეს..
-ჩუმად, არ იკივლო, გაიღვიძებენ - ნაცნობი ბარიტონი მოესმა..
-ხელი მიშვი - ჩუმად, მაგრამ გაბრაზებულმა თქვა.. ნალა უშვა ხელი და მარიამმა შუქი აანთო..-აქ რა გინდა?
-ოჰ, მამიკოს ფულებით განებივრებული გოგონა გაბრაზდა - ირონიულად თქვა..
-ნუ მეძახი ეგრე მარიამი მქვია - შეუბღვირა..
--ჰო გავიგე რომ მამიკოს ფულებით განებივრებული გოგო ხარ!
-ოო, - ხელი აიქნია- აბა რა გინდა აქ?
-ეტყობა არ უთქვამს შენ ძმას შენთვის, არაუშავს.. ხვალ გეტყვის - თვალი ჩაუკრა და ოთახიდან გავიდა. მარიამმა თვალი გააყოლა და ერთხანს გაშტერებული იყურებოდა, გულზე ხელი მიიდო და შეეცადა სუნთქვის დარეგულირებას.. წყალი დალია და ოთახში ავიდა.. ლოგინში ჩაწვა, მაგრამ ვერ დაიძინა, ბოლოს პლედი აიღო, აივანზე გავიდა და პუფში ჩაჯდა.. ვარსკვლავებს აკვირდებოდა, ბოლოს ჩაეძინა კიდევაც..
დილით, რომ გაიღვიძა ლოგინზე იწვა.. გაკვირვებული მისჩერებოდა ჭერს და ფიქრობდა სანდროზე.. „მოკეტე მარიამ! მოკეტე!“ - შემოუტია თავის თავს და ადგა.. წყალი გადაივლო და მოკლე ხალათით გავიდა.. 8 საათი იყო, ამიტომ ეგონა არავის ეღვიძებოდა, თან შაბათი იყო, მაგრამ შეცდა.. სანდრო რაფასთან იდგა და სიგარეტს ეწეოდა.. მარიამს გული საოცრად აუძგერდა და აფორიაქდა..
-ჯანმრთელობას ივნებ - ეგონა ჩუმად თქვა მაგრამ სანდროს გაეგო და ტუჩის კუთხხე ჩატეხა..
-მარიამ, ყავას გამიკეთებ?-გახედა გოგონას..
-მეტი საქმე არ მაქვს.. გააღვიძე მოსამსახურეები და გაგიკეთებენ, რომელი დიასახლისი მე მნახე? -შეუბღვირა და წყალი დალია..
-მართლა მამიკოს ფულებით განებუვრებული გოგონა ხარ!
-შენ რა განაღვლებს?
-მოგატეხ მაგ რქებს.. - ღიმილით ჩაილაპარაკა.
-ცდა ბედის ონხერა-ო, წარმატებები..
-ჩემი ჯიუტი - თქვა, ამ დროს მარიამი გადიოდა შემოტრიალდა და გახედა.
-ოცნებას კაცი არ მოუკლავს-ო.. - თვალი ჩაუკრა და კისკისით გავიდა..
-განებუვრებული.. - თქვა და სიგარეტის ნამწვარი გადააგდო..
სუფრასთან ისხდნენ უკვე, სანდროს ტელეფონი, რომ ამღერდა..
-უკაცრავად.. - წამოდგა და ოთახიდან გავიდა.. მარიამი წამოდგა და წიწაკა აიღო და საჭმელს მოაყარა, მის წვენში მარილი ჩააყარა, შემდეგ ძმას გახედა..
-გთხოვ, არაფერი უთხრა, რა - ყელზე სამი თითი მიიდო.
-მერე არ მთხოვო დახმარება.. - ხელები ასწია..
-კარგი - ბოროტულად ჩაიცინა და თავის ადგილს დაუბრუნდა..
სანდროც მალე დაბრუნდა და თავის ადგილს დაუბრუნდა.. მოულოდნელად აწითლდა და მარიამს გახედა, თვალები ჩაუწითლდა და წვენის ჭიქას დაწვდა, უარესად ცუდად გახდა და სამზარეულოში გავიდა, სწრაფად დალია წყალი და უკან გაბრუნდა.. დამიანეს გადახედა, რომელიც ჩუმად ფხუკუნებდა და მარიამისკენ წავიდა..
-ვაიმე, არა, არა.. მე არაფერი მიქნია.. დამიანე იყო - გარბოდა თან უკან იხედებოდა..
-პატარა ჭინკა.. - მისდევდა სანდრო..
-დამი მიშველე , ვაიმე..
-მე გაგაფრთხილე - სიცილით თქვა და ოთახისკენ წავიდა - ჭკვიანად - თქვა და შევიდა..
-ვაიმე, მეღუტუნება - კისკისებდა თან ხელ-ფეხს იქნევდა აქეთ-იქით..-გთხოვ გაჩერდი, ვაიმე ცუდად ვარ - იცინოდა ისევ - აუ, ალექსანდრე გთხოვ გეყო - საწყლად ამოიკნავლა და ისევ კისკისი განაგძო..
-შემდეგში ვერ გადამირჩები, მარუშკა - ცხვირზე თითი დაჰკრა და ოთახიდან გასვლა დააპირა ბალიში რომ მოხვდა თავში..
-მარუშკა არა! მარიამი - გაუღიმა და ოთხში შეცუნცულდა.. სანდრომ თავი გააქნია და ისიც ოთახში შევიდა.. მალევე ყველა მომზადებული იყო.. გოგონები სკოლაში არ მიდიოდნენ, დამიანე ძმაკაცებთან იყო, ხოლო სანდრო სამსახურში..
-მარიამ წამო პარკში..
-წამო სიხარულო - დას ხელი ჩაკიდა, ჩაიცვეს და გავიდნენ.. სკამზე ჩამოჯდნენ და საუბარი დაიწყეს..
-აუ, მარიამ.. - მოიწყინა ადელაიდამ.
-რა იყო ? რატომ მოიწყინე დელი?
-მამა მომენატრა.. -საყვარლად დაბრიცა ტუჩები..
-ხო იცი მამა სამსახხურის გამო წავიდა.. აი, 5 დღეში დაბრუნდება..
-აუ, ბევრია..
-მოიცა დაურეკოთ აბა...-ტელეფონი აიღო და მამას დაურეკა..
-ჩემი პრინცესა, როგორ ხარ მა? - მოემა მამიკოს საყვარელი ხმა.
-რავი მა გვენატრები, შენ როგორ ხარ?
-მეც მენატრებით სიხარულებო.. მალე ჩამოვალ, ადელაიდა შენთანაა ?
-კი, დელი მოდი დაელაპარაკე მამას..
-მამი, როგორ ხარ?
-ჩემი მერცხალი, შენ როგორ ხარ? ხომ უჯერებ დამიანეს და მარიამს?
-კი, ვუჯერებ, მამი ჰო მალე ჩამოხვალ?
-კი, მამა სულ მალე ჩამოვალ..
-ჰო, რა კარგია..
-კარგი მა ახლა უნდა წავიდე სამსახურშია საქმეები..
-კარგად მამი - დაემშვიდობეს და სეირნობა განაგრძეს. უკვე საღამო იყო სახლში დაბრუნება, რომ გადაწყვიტეს.. მოულოდნელად მანქანამ დაამუხრუჭა..
-მამიკოს გოგო საით გაგიწევია?
-ოჰ, ურჩხული მოსულა..
-როდიდან ვარ ურჩხული? - ტუჩის კუთხე ჩატეხა.. - ჩაჯექით წაგიყვანთ..
-არ მჭირდება, ტაქსითაც წამოვალ..
-განებივრებული - თავი გადააქნია..-ადელაიდა შენ ხომ წამოხვალ?
-აუ, წავალ, რა მარიამ - შეეხვეწა დას..
-ჯანდაბს მაგისი თავი.. - ხელი ჩაიქნია და მანქანაში ჩაჯდა..
-აბა საით წავიდეთ?
-სახლში - თქვა მარიამმა..
-ადელაიდა შოკოლადები ხომ გინდა?
-კიი - ტაში შემოჰკრა..
-კარგი, ახლა ჩვენ წავალთ და ვიყიდით შოკოლადებს..
-ადელაიდა - თვალები დაუბრიალა დას.. ბავშვიც მოიღუშა..
-ამოგძვრა თვალები - წარბაწეულმა უთხრა სანდრომ..
-ცინიკოსი - თქვა და ფანჯარაში გაიხედა.. მაღაზიასთან გააჩერა..
-წამოხვალ მარიამ?
-არა!
-კარგი, წამო ადელაიდა.. - ბავშვს ხელი მოჰკიდა და გზას გაუდგა,..
მარიამმა კი მუსიკების მოსმენა გადაწყვიტა, ყურსასმენები მოირგო და მუსიკალლურ სამყაროში გადაეშვა, თვალები დახუჭული ჰქონდა და თან მღეროდა.. ვერც კი გაიგო როგორ ჩაეძინა..
სანდრო და ადელაიდა, რომ მივიდა, ჩუმად დასვა გოგონა და მძინარე მარიამს გადახედა, ისეთი საყვარელი იყო, თმა გადაუწია და ლოყაზე მიეფერა, შემდეგ მანქანა დაძრა და სახლამდე მიიყვანა.. ადელაიდა გადავიდა და სახლში შევიდა სანდრომ მარიამი ხელში აიყვანა და სახლში შეიყვანა..
-აქეთ წამოიყვანე - მიუთითა ადელაიდამ.. ოთახში შეიყვანა და ნელა დააწვინა, თვიდან ცოტა შეიშმუსნა, მაგრამ ბიჭის ხელს ჩაებღაუჯა თავქვეშ დაიდო და ძილი განაგრძო, სანდრო მოუხერხებლად იჯდა, ადგომა გადაწყვიტა, ხელის გამოწევას ეცადა, მაგრამ მარიამი გადმობრუნდა და მეორე ხელიც მოჰხვია.. რაღა დარჩენოდა, გვერდით მიუწვა და დააცქერდა გოგონას..
**
დამიანე სახლიდან გასულლი მის ‘ძველ სამალავში’ წავიდა, მაგრამ კარი ღია დახვდა და გაუკვირდა.. ნელა შევიდა და გული საოცრად აუფრთხუალდა..
მისგან ზურგით მჯდომი ლილა, რომ ამოიცნო ძალიან გაუხარდდა..
-ლილა.. - მისი სახელი წარმოსთქვა და გოგონაც შეტრიალდა..
-დამიანე? კი, მაგრამ აქ რა გინდა? - გაუკვირდა გოგონას..
-იგივეს გკითხავ მე..
-მე.. შემთხვევით ვნახე 2 წლის წინ ეს ადგილი, ძალიან მომეწონა და სულ აქ მოვდივარ ხოლმე.. და შენ?
-მე? ჩემი აშენებულია -ღიმილით უთხრა..
-კარგი გემოვნება გაქვს.. - გაუღმა..-მე წავალ..
-არა, იყავი დარჩი.. მე ხელს არ შეგიშლი.. ზემოთ ავალ..
-ზემოთ? - გაუკვირდა გოგონას..
-ჰო, არ იცი?
-არა, მანახებ?
-წამო..
‘სახლი’ პატარა ხის ძირში იდგა.. იქიდან გავიდნენ, პატარა შემაღლებულ ადგილას ავიდნენ და მოშორებით მდგომ ხესთან მივიდნენ, რომელსაც პატარა ხის კიბე ჰქონდა.. ხეზე ნელა ავიდნენ და იქ პატარა ‘ქოხში’ შევიდნენ..
-რა ლამაზია.. ესეც შენი გაკეთებულია?
-მამა დამეხმარა ამის აშენებაში.. - გაიღიმა და მამამისი გაიხსენა..
-ძალიან მაგარია..
-დაჯე.. - ბალლიშებზე მიუთითა და თვითონაც დაჯდა.. ცოტა ხანს ჩუმად ისხდნენ, შემდეგ ლილას ტელეფონი ამღერდა..
-გისმენთ..
-დე, სად ქალ? ალ მოდიქალ? - პატარა ბიჭის ტიტინი გაისმა..
-ხო, დე.. მალე მოვალ.. რა წამოგიღო? - გაიღმა და სულ დაავიწყდა იქ მმჯდომი დამიანე, ბიჭს კი სუნთქვა გაუხშირდა, ძარღვები დაებერა..
-სოკოლადები მინდა..
-წამოგიღებ.. - გაიღიმა და გათიშა.. დამიანეს გადახედა და დაბნეულმა გაიხედა ფანჯარაში.. - ჩემი წასვლის დროა..
-გაგაცილებ..
-არა, გმადლობ.. - ნელა დატოვა იქაურობა, შოკოლადები იყიდა და საყვარელ ძამიკოს მიუტანა.. უი, დამავიწყდა მეთქვა.. პატარა ნიკოლოზი ლილას დედათი მიმართავს, სახელით არასოდეს დაუძახია.. დედა არ ჰყავთ, დედინაცვალი ჰყავთ, მაგრამ მაინც უყვარს ლილას, არ ჰგავს სხვებს.. თბილი ქალია..
-დედიტო.. - შეეგება პაწია და თავისი ბუთქუ ხელები შემოჰხვია..
-ჩემი ბუთქუ - ლოყები დაუკკოცნა..
-პალკში წავიდეთ ლა
-ჯერ საჭმელი ვჭამოთ და მერე წავიდეთ.. - სადილეს და პარკში წაიყვანა საყვარელი ძმა.. ეთამაშებოდა, უკვე კარგად შებინდდებული იყო, სკამზე ჩამოჯდა..
-ნიკუ, დავიღალე ცოტა ხანს დავისვენებ..
-კალგი, მე ვისლიალებ..
-აქ იყავი, სხვაგან არ წახვიდე - გააფრთხილა..
-კალგი.. - ნელა წავიდა და თამაში დაიწყო, ლილას ტელეფონზე მესიჯი მიუვიდა, წაიკითხა პასუხიც დაუბრუნა და უკან ჩაიდო.. ნიკოლოზს გახედა, მაგრამ იქ აღარ იყო.. შეეშინდა.. წამოდგა და საქანელებთან მივიდა, მაგრამ იქ არ იყო, შემდეგ სასრიალოებთან მივიდა, არც იქ იყო.. იქაურობა მოათვალიერა, მაგრამ ვერსად ნახა... სკამზე ტირილით ჩამოჯდა..
-ჩემი ნიკოლოზი, ჩემი ბუთქუ - ტიროდა..
-დე ლატომ ტილიქალ? - მოესმა პატარას ხმა.. თავი ასწია და ძმა, რომ დაინახა გახარებული ეხუტებოდა თან ტიროდა..
-ნიკუ, ჩემი ბუთქუ, ნიკოლოზ -ძლიერად ხვევდა ხელებს..
-დედიტო, გავიგუდე, ლა იყო? ლატომ ტილიქალ? - შეხედა და ცრემლები მოწმინდა თავისი პატარა ხელებით - ვსო აგალ იტილო, ნაქე ლა კალგი ბიძიაა - ბიჭზე მიანიშნა, რომ ახედა და დამიანე ამოიცნო საოცრად აუფრთხიალდა გული..
-დამიანე.. მადლობა - გაუღიმა და ისევ ნიკას მოკიდა ხელი - ნიკუ ხომ გითხარი შორს არ წახვიდე-მეთქი?
-უბლალოდ დამიანეს დაიტო ვნაქე და იმასთან ვიკავი..
-კარგი, არაუშავს.. შემდეგში გამაფრთხილე ხოლმე.. დამიანე, კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა - ისევ გაუღმა და ააფორიაქა ბიჭი..
-არა, რას ამბობ.. სახლში თუ მიდიხართ წაგიყვანთ. - მანქანაზე მიუთითა.
-არა იყოს ფეხით წავალთ..
-აუ გავკვეთ დედი ლა.. - შეეხვეწა ნიკოლოზი..
-ხო, მართალია შენი ძმა.. - გაიღიმა დამიანემ.. ‘უთქვამს უკვე, რომ ძმა არის’ გაიფიქრა ლილამ და გაჰყვა, მანქანაში ჩაჯდა და დამიანემაც გმიაცილა.. მადლობა გადაუხადა და სახლში შევიდა..
კვირა დღე იყო, ამიტომაც სანდრო მარიამთან იყო, დამიანე გასული იყო საქმეებზე..
უკვე 1კვირაა რააც იქაა.. ბინის გარემონტებას ელოდება.. მარიამის მამას კი კიდევ მოუხდა იქ გაჩერება..
დილით მარიამი ადგა თუ არა სამზარეულოში ჩავიდა დოქით წყალი აიღო და ზემოთ აცუნცულდა.. კარები ჩუმად შეაღო, მძინარე სანდრო რომ დაინახა გაეღიმა,შემდეგ ნელა მივიდა, დოქი მაღლა ასწია და ზედ გადაასხა..
-მარიამ - გაისმა სანდროს ხმა, მარიამი გაიქცა, სანდრო კი მხოლოდ შარვალი ამოიცვა და მარიამს გაეკიდა..
-ალექსანდრე დავიღალე ნუ მომსდევ, მოიცა შევისვენებ - გარბოდა თან ყვიროდა.
-ვერ გადამირჩები განებივრებულო გოგონავ.. - თქვა და მარიამიც დაიჭირა..
-არა, გთხოვ.. - ოთახში შეიყვანა აფართხალებული მარიამი და აბაზანაში შეაგდო.. ცივი წყალი მოუშვა და მარიამიც სულ მთლად გაილუმპა..-ალექსანდრე.. გეყო გთხოვ.. მცივა - საწყლად ამოიკნავლა..გოგონა გამოუშვა დაპირსახოცი მოაფარა..
-შემდეგში ჭკვიანად იქნები - ყურში ჩსჩურჩულა, ტუჩები მიაკრა ყურის ბიბილოზე და ოთახში გაიყვანა.. მარიამმა გამოიცვალა და ლოგინში შეწვა.. სულ მთლად კანკალებდა..
-მარიამ, საჭმელი მზადაა, ჩამო - ოთახის კარზე სანდრომ მიუკაკონა, მაგრამ რომ არ მოესმა ხმა ოთახში შევიდა.. - მარიამ? რა წირს? - მასთან მივიდა და საბანში გახვეული დაინახა, ლოყები აწითლებული ჰქონდა.. შუბლზე მიადო ხელი და სულ მთლად იწვოდა..-სიცხე გაქვს, რა იდიოტი ვარ ! - მუშტი შეკრა და ოთახდან გავიდა..
-სიცხის დამწევიმინდა, მარიამია ცუდად! - განუცხადა მოსამსახურეებს..
-ახლავე - დაფაციცდა გოგონა.. - აი, - მიაწოდა...
-მადლობა, - წყალი და წამალი აუტანა..-მარიამ - ოდნავ შეაფხიზლა..- ეს დალიე და სიცხე დაგიწევს - მიაწოდა და გგოგონამაც თვალდახუჭულმა დალია, იმდენად სუსტად იყო თვალებსაც ვერ ახელდა.. ძილბურანში მყოფმა სანდროს ხელი მოჰკიდა..
-დარჩი რა - ხრიწიანი ხმით უთხრა..
-აქ ვარ ფერია.. დაიძინე.. - თმაზე ხელი გადაუსვა და შუბლზე აკოცა..
7 საათამდე ეძინა მარიამს შემდეგ თვალები ზანტად გაახილა, სიცხე გაიზომა და შედარებით დაუწია ტემპერატურამ..
-გაიღვიძე? _ ღიმილით გახედა სანდრომ..
-ალექსანდრე.. - საყვარლად შეხედა..
-გისმენ - გაუღმა და თმაზე მოეფერა, როგორ მოსწონდა ‘ალექსანდრეთი’ რომ მიმართავდა.. მხოლოდ ის, დანარჩენი სხვა კი ყოველთვის სანდროს ეძახდა..
-შოკოლადი მინდა.. - დაბრიცა ტუჩები..
-ჯერ საჭმელი, სუსტად ხარ.. ის წვენიც უნდა დალიო, ბევრი სითხე გჭირდება ახლა..
-აუ, არ მინდა..
-მარიამ!
-კარგი - დანანების ნიშნად ხელები ოდნავ ასწია..
ერთად მიირთვეს ბოლოს ძალაგამოცლილი მარიამი ისევ დაწვა დასაძინებლად..
დამიანემ დაურეკა სანდროს..
-გისმენ, - უპპასუხა სანდრომ.
-ბიჭო, უნდა გავიდე ქალაქგარეთ და მარიამს ხომ მიხედავ?
-რაზეა ბაზარი.. რამე ხომ არ ხდება?
-არა, არაფერი ისეთი.. კაი სპასიბა - გაუთიშა და მარიამთან შევიდა.. გოგონას დახედა და აივანზე გავიდა სიგარეტის მოსაწევად..
დილით მარიამმა ადრე გაიღვიძა, გვერდით მძინარე სანდრო ეწვა, რომელსაც მის მუცელზე ჰქონდა ხელი შემოხვეული..
თერმომეტრისკენ გადაიწია, მაგრამ ვერ მისწვდა.. შეეცოდა სანდროს გაღვიძება, ამიტომ ისევ მის მკლავებში გაიყუსა.. მისი სურნელით აივსო ფილტვები და ისევ გადაეშვა მორფეოსის სამყაროში, როცა გაიღვიძა უკვე პირველი იყო, სანდროც აღარ ეწვა გვერდით.. ნელა ახამხამებდა წამწამებს და ცდილობდა ბინდი გაეკრთო.. კარზე კაკუნი მოესმა და იქითკენ გაიხედა..
-გაიღვიძე? - ღიმილით შევიდა სანდრო..
-ჰო, - მძინარე, დაბოხებული ხმით უთხრა..
-ჩემი ფერია, სიცხე გაიზომე?
-არა! - თავი გაუქნია უარყოფის ნიშნად..
-მიდი გაიზომე - თერმომეტრი მიაწოდა, მარიამმაც გაიზომა სიცხე, მაგარამ არ ჰქონდა..
-არ მაქვს - გახარებულმა ტაში შემოჰკრა..
-კარგია, ვჭამოთ ახლა - უთხრა და სინზე დაწყობილი საჭმელი დაუდო.
ერთად მიირთვეს, ‘ბალიშების ომიც’ მოაწყეს იქ და ბოლოს დაღლილები ლოგინზე ‘დაეხეთქნენ’.
-აუფ, რა დაალაგებს ამას - ამოიწუწუნა სანდრომ.
-დამლაგებლები ხომ არიან? - გაიოცა მარიამმა.
-განებივრებული - თავი გააქნია და წამოდგა.. - მე და შენ დავალაგოთ..
-ოო, დაალაგონ რისტვის არიან ისინი?- ხელი აიქნია.
-მარიამ! - ისეთი თვალებით შეხედა უარი ვეღარ უთხრა.
-კარგი, კარგი - ნელა წამოდგა და ერთად დაიწყემილაგება..
უკვე რჩებოდნენ, როდესაც ბატონი ვანო - მარიამის მამა შევიდა ოთახში..
-მამა? - გაკვირვებულმა შეხედა - ვაიმე, - წამოიკივლა და გახარებული ჩაეხუტა..
-მამიკოს პრინცესა როგორ ხარ?
-კარგად მა შენ? ასე მალე ჩამოხვედი რა კარგია - კიდევ ჩაეხუტა..
-ვაიმე, გამგუდავ შენ მე - გაიცინა ბატონმა ვანომ..
-სანდრო შვილო როგორ ხარ? - გაუღიმა ბიჭს..
-არამიშავს ვანო ბიძია თქვენ როგორ ბრძანდებით?
-რავი აბა.. სულ საქმეები.. - გაიცინა კაცმა - როგორ მოხდა შენ რომ ოთახს ალაგებ? - გაკვირვებულმა და ამავე დროს გახარებულმა ჰკითხა.
-მადლობა ალექსანდრეს - შეუბღვირა და ლოგინზე დაემხო..
-კარგი მე გავალ.. ისა და ადელაიდა სადაა? არ ჩანს.
-მამიდასთანაა
-კარგი - გაიღმა და ოთახიდან გავიდა..
-განებუვრებულო, ადექი! - გახედა სანდრომ მარიამს, - ჯერ არ მოვრჩით - დარჩენილ ბუმბულებზე მიუთითა.
-ვაიმე არა! დავიღალე! დაალაგე შენ ან დაუძახე იმათ!
-კარგი, ე.ი. ერთი კვირა არ გადიხარ სახლიდან!
-რატომ ? - უცებ წამოჯდა საწოლზე.
-მამაშენმა არ იცის ხომ სიცხის ამბავი? - ცნიკურად გახედა.
-აუ, კაი რა.. არ უთხრა.. - უცებ წამოდგა - აი, ვალაგებ.. - უცებ აალაგა.. - ხომ არ ეტყვი?
-ისედაც იცოდა - გაიცინა.
-იდიოტო - შეუბღვირა - გადი ოთახიდან, უნდა გამოვიცვალო - კარისკენ მიუთითა, სანდროც გავიდა.. მალევე მოემზადა და ჩავიდა..
დამიანე ჩასული იყო მეგობართან და იქ ლილაც ნახა,მაგრამ არ მისულა, შორიდან უყურებდა..
გოგონა სარაფანაში მეტად ლაღი და ბავშვური იყო.
-დამო, ბიჭო წამო მეგობრებს გაგაცნობ..
-ჩავიცვამ და მოვდივარ - გამოსძახა და ჩაცმა დაიწყო..
სპორტული შარვალი და სპორტული მაისური გადაიცვა, ‘ჟაკეტი’ მოიცვა და ავიდა..
უკვე კოცონთან იჯდა ბავშვების ნაწილი, ნაწილს კი ელოდნენ..
გაცნობის ცერემონიამ მშვიდად ჩაიარა, კარგად მიიღო ყველამ ნიკა..
-ლილიანა სადაა? - იკითხა ერთ-ერთმა..
-ბიჭო, მოიყვანს გიგა - თქვა მეორემ..
ისტორიებს ყვებოდნენ ორი სილუეტი რომ გამოჩნდა..
ლილი, რომ დაინახა დამიანემ არ გაჰკვირვებია, მაგრამ იგივეს ვერ ვიტყვით ლილაზე..
მოულოდნელობისგან გაშეშდა, გაშრა.. გული ორმაგად აუძგერდა.. თითქოს ყელში ებჯინებოდაო.. მონატრება იგრძნო..
-დამიანე? - გაკვირვებულმა ჰკითხა..- აქ?
-იცნობთ? - გადახედა ხუჭუჭა თმიანმა ბიჭმა..
-კი, კურსელები ვართ..
-კარგით დასხედით - მიუთითა ადგილებზე.. გიგი მისი დის გვერდით დაჯდა, ლილამ მიმოიხედა და დამიანეს გვერდით ნახა მხოლოდ ცარიელი ადგილი, ამიტომ მოუწია მის გვერდით დამჯდარიყო.. ნელა გადადგა ნაბიჯები, ხელისგულები გაუოფლიანდა.. ნელა ჩამოჯდა და ყველანაირად ცდილობდა არ გაეხედა მისკენ..
-საშიში ისტორიები მოვიფიქროთ, მე ვიწყებ.. პირველ პირში მოვყვები პროსტა..- წამოიძახა ქერა გოგონამ.. ყველა დაეთანხმა, მხოლოდ ლილა იჯდა ჩუმად.. ქერამ მოყოლა დაიწყო -მე მიტოვებულ ადგილზე ყოფნა და სტრაიკბოლის თამაში მიყვარდა. მეგობრები შევიკრიბებოდით ხოლმე. საკუთარი იარაღი გვქონდა. კარგად ვერთობოდით.ერთხელაც ერთ მიტოვებულ საზღვაო ბაზაზე მივედით. იქ ბევრი ადგილი იყო სტრაიკბოლის სათამაშოდ: სავარჯიშო დარბაზი, მოედანი, საშხაზე და ბუნკერი. იმ დღეს ბუნკერის გარდა ყველგან ვითამაშეთ სტრაიკბოლი. ბოლოს ბუნკერსაც მივადექით. რამდენიმე მეგობარს იქ ჩასვლა არ უნდოდა. ხვეწნა არ დაგვიწყია, ვისაც გვინდოდა ისინი ჩავიდოდით. 1980 წელს, როცა ჯარისკაცებმა ბაზა დატოვეს, ბუნკერის ყველა კარი კარგად გადაკეტეს. ამის გამო სავენტილაციო მილიდან მოგვიხდა დაბლა ჩასვლა.დიდ დერეფანში მოვხვდით. ეს სადისპეჩერო სართული იყო. დერეფნის ორივე ბოლოშო ოთახი იყო. აქ ვერ ვითამაშებდით, ამიტომაც კიბეებზე ჩასვლა დავიწყეთ.ქვემოთა სართულს რუსული ,,Г” – ს ფორმა ჰქონდა. იმის დანახვა არ შეგვეძლო, რაც კუთხეში იყო. როცა კუთხესთან მივედი სისხლი გამეყინა. ისეთი რაღაც დავინახე! იქ ოთახი იყო. ღია კარებიდან სინათლე გამოდიოდა. მაგიდასთან ვიღაც იჯდა. თავიდან ვიფიქრე, რომ ისიც ჩვენსავით სათამაშოდ მოვიდა, მაგრამ უეცრად შუქი ჩაქრა.-ყველა მას უსმენდა შეშინებული ლილა კი დამიანეს ეკვროდა, ბიჭმა ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ლილას ხელი მოჰხვია, ქერამ კი მოყოლა განაგრძო - - გავიქეცით! – დავიყვირე და იქაურობას მოვცილდი.
ჩვენ გავრბოდით. მეგობრებს ვეუბნეოდი, რომ ბუნკერში ვიღაც იყო. როცა სავენტილაციო მილამდე მივაღწიეთ, უკნიდან ნაბიჯების ხმა გავიგე. მივიხედე და დავინახე, რომ ვიღაც მოდიოდა. ნაბიჯების ხმა მესმოდა.
- დაუჩქარეთ, ის გვიახლოვდება! – დავუყვირე მეგობრებს.
ერთ-ერთმა მოულოდნელად განწირული კივილით დაიკივლა და როდესაც შევტრიალდით მას ნახევარი სახე აღარ ჰქონდა.. შეშინებულები უფრო სწრაფად მივრბოდით, მაგრამ ის კაცი ნელ-ნელა ყველას კლავდა.. ბოლოს მეც დამიჭირა ფეხით და.. ვუძალიანდებოდი ბოლოს კი ცალი თვალი ამომაძრო და შეჭამა, - შემდეგ ხელი მომაძრო, ვკიოდი მაგრამ არავის ესმოდა.. ბოლოს ორივე ხელი და ცალი ფეხი მომაჭამა და - წამოდგა და ლილას მიუახლოვდა.. გოგონა უფრო შეშინებული აეკრო დამაინეს, ქერამ დამიანეს თვალი ჩაუკრა..- და.. - ლილას გულზე ხელი მიადო - აი, ეს ნაწილიც ამომაგლიჯა.. - ფრჩხილები მიადო მკერდს ქვემოთ.
-ვაიმე, - შეშინებულმა წამოიკივლა ლილამ და ატირდა..
-მოიცა არ დამისრულებია - გაკვირვებულმა უთხრა და თნ ფხუკუნებდა..
-აღარ გინდა, რა.. - ტიროდა და დამიანეს ეკვროდა..
-კაი დაწყნარდი.. ეს ხომ ტყუილია - კალთაში გადაისვა დამაინემ გოგონა..
-ჰო მაგრამ მართლა რომ მოხდეს?- ცრემლიანი ვალე ჰკითხა - ბავშვებს სიცილი აუტყდა..
-ჩემი სულელი - თმები აუჩეჩა და შუბლზე აკოცა.. -წავიდეთ? - ჰკითხა..
-კი, რა.. მეშინია.. - ხელები მოჰხვია..- შემდეგში აღარ წამოვალ - შეუბღვირა ბავშვებს..
ხელში აყვანილი წაიყვანა და სახლში შეიყვანა.. დედამისმა გაუღო კარები და დამიანეს თბილი მზერა მიაპყრო.. ლილას უკვე მოეყოლა მასზე..
-მობრძანდი.. - გაუღიმა ქალმა და მძინარე შვილს გახედა..- აი, იმ ოთახში შეიყვანე.. - უჩვენა და თვითონ დატოვა ‘გვრიტები’
დააწვინა და საბანი გადააფარა..
-მეშინია, დარჩი, რა.. - ლილას ხმა გაიგონა..
-ნუ გეშინია ფერია! აქ ვიქნები - შუბლზე აკოცა.. თავთან დაუჯდა და თმაზე ფერება დდაუწყო.. ლილა უკვე ღრმა ძილში იყო, ამიტომაც წასვლა გადაწყვიტა..
-დარჩი შვილო ამ ღამეს სად წახვალ - აღშფოთდა ლილას დედა - ნანა. - არ გაგიშვებ.. - გააფრთხილა ქალმა.. და თბილად გაუღიმა - ლილას გვერდით ოთახში გაუშალა საწოლი და დამიანეც დაწვა, მაგრამ ვერ დაიძინა და ლილას ოთახშიშევიდა.. გოგონას დახედა, რომელსაც საყვარლად ეძინა და ტუჩებს აცმაცუნებდა.. თმაზე მოეფერა, აკოცა და ოთახიდან გავიდა, ‘თავის’ ოთახში შევიდა და უკვე ტკბილად ჩაეძინა..
დილით ლილამ გაიღვიძა, თუ არა ჯერ სააბაზანოში შევიდა, ღიღინით გადაივლო წყალი და ისევ ხალათისამარა გავიდა სამზარეულოში.. ასეთი ჩვევა ჰქონდა, სახლში სულ ხალათით დატანტალებდა. მაცივარი გამოაღო და მარწყვი დაინახა, მეტად გამხიარულებულმა გადმოიღო ჯამი და იქვე ნუსაც შეამჩნია.. მაგიდაზე დადო და უკან გაბრუნდა, რომ მიეკეტა კარი, მაგრამ ვიღაცას შეეჯახა..
-აი - ამოიკნავლა და ‘შემჯახებელს’ შეხედა, როცა დამიანე დაინახა გაოცდა და გაუკვირდა, ლოყები აეფაკლა.. - დამიანე არ ვიცოდი აქ თუ იყავი - დამორცხვილმა თქვა.
-დილამშვიდობისა, პატარავ! - გაუღიმა და წელიდან ხელი მოაშორა.
-მე.. - დაიბნა - გამოვიცვლი და მოვალ. - უცებ გავიდა, ყვავილებიანი ცისფერი სარაფანა გადაიცვა და უკან დაბრუნდა..
-რას მიირთმევ? - ჰკითხა მორიდებით.
-მარტო ყავას დავლევ - თქვა და სიგარეტის კოლოფი ამოიღო და გარეთ გავიდა..

მარტისთვის დამახასიათებელი, ცვალებადი ამინდი იყო.. როგორ უყვარდა მარიამს ასეთი ამინდი.. დილით ადრე ადგა, სპორტული სტილით ჩაიცვა და გავიდა სასეირნოდ..
ნელა სეირნობდა და სანდროზე ფიქრობდა.. მესამე დღეა აღარ უნდახავს, როგორ მონატრებია მისი სურნელი.. მასთან კამათი, მისი ჩახუტება..
უეცრად ფეხებთან მანქანამ გაუჩერა.. შებრუნდა გასალანძღად სანდრო, რომ შერჩა..
-მარიამ, როგორ ხარ? ამ დილით აქ რა გინდა? - ღმილით გადმოვიდა და გადაკოცნა, მთელ ტანზე ბუსუსებმა დააყარეს მარიამს..
-მე? ისა, ვსეირნობ - დაიბნა გოგონა, - შენ რა გინდა ამ დილაადრიან? - კითხვა შეუბრუნა მან.
-სამსახურიდან ახლა მოვდივარ, - თქვა და გაუღმა - წამო გაგიყვანს - შესთავაზა მარიამს.
-იყოს, ფეხით მირჩევნია გასვლა, თან ჯერ არ მივდივვარ.. მეგობარს უნდა შევხვდე - უცებ თქვა და ბოროტულად ჩაეღიმა.
-ვინ მეგობარს? - ეჭვიანობამ წამოჰყო თავი.
-არ იცნობ შენ... - თავი გააქნია.. ტელეფონზე, რომ დაურეკეს. - ჰო სიხარულო - როგორ უნდოდა ახლა გაცინება, მაგრამ იკავებდა..
-გოგო არ მოდიხარ?
-მეც მიყვარხარ.. კი, მალე მოვალ.
-ვისთან ხარ გგოგო? - ფხუკუნით ეკითხება ლილა..
-ნაცნობი შემხვდა და მალე მოვალ სიხ, არ მოიწყინო უჩემოდ - თქვა და სანდროს შეხედა. ბიჭს ცისარტყელას ფერებმა გადაუარა ‘ნაცნობი შემხვდა’ ეს სიტყვები უტრიალებდა.. ცუდად მოხვდა მის ყურთასმენას.. ‘მარტო ნაცნობი ვარ მისთვის?’ გაიფიქრა, ‘ოჰ ალექსანდრე გაები, შეგიყვარდა’ - შემოუძახა მეორე მემ.
-კარგი გელოდები..
-ჰო დღეს შენთან ამოვალ.. - ჩაიცინა - გაკოცე.. ნუ ისეც გაკოცებ და.. - ჩაიღიმა და გათიშა..
‘ნუ ისეც გაკოცებ’ - ისევ გაიმეორა მარიამის სიტყვები და სულ გაგიჟდა,როცა წარმოიდგინა, რომ შეიძლებოდა ‘მის მარიამს’ ვიღაც შეეხებოდა. - ალექსანდრე, მე უნდა წავიდე.. ნახვამდის - ახლოს მივიდა, მაღლა აიწია და ლოყაზე აკოცა.. შემოტრიალებას აპირებდა, როდესაც ხელში წაავლო ხელი და ზედ აიკრა.. უეცრად დაეტაკა მარიამს ბაგეებზე, მარიამმა წინააღმდეგობა გაუწია, ბოლოს მოშორდა სანდრო.. - თავხედი, ხეპრე - სილა გააწნა.. - როგორ გამიბედე?! - სიბრაზისგან მეორე ხელიც მოუქნია, მაგრამ სანდრომ დაუჭირა ისევ მიიზიდა და ახლა ნაზად დაუკოცნა ბაგეები..
-განებივრებულო.. კოცნა არ გცოდნია - ირონიულად ჩაილაპარაკა..
-თავხედი, უზრდელი, ხეპრე.. - ლანძღავდა.. - ხელი გამიშვი - მკლავზე მიუთითა გაბრაზებულმა.. სანდრომ ხელი უშვა... - საერთოდ არ დამენახო.. გაქრი, აორთქლდი - ხმამაღლა უთხრა და ‘ტაქსი’ გააჩერა..
-მამიკოს ფულებით განებუვრებულო გოგონა’ვ.. მალე მოგარჯულებ! - ჩაილლაპარაკა სანდრომ და ნელა გაჰყვა უკან ტაქსს..
9 სართულიან კორპუსთან გააჩერა მანქანა, მძღოლს ფული მიაწოდა და სადარბაზოში შევიდა..
სანდროს ჩაეღიმა, იცნო ადგილი.. მიხვდა ვისთანაც წავიდოდა.. მანქანა მოატრიალა და ბარში წავიდა.. დდამიანემ იცოდა სანდროს გრძნობების შესახებ..
“_ჩემგან ‘დაბრო’ გაქვს, მაგრამ ზედმეტი არაფერი მოგივიდეს, თორემ არ გაცოცხლებ..“ - კარგად ახსოვდა დამიანეს ეს სიტყვები, ენდობოდა სანდროს, იცოდა, რომ ზედმეტს არ იზამდა, მაგრამ მაინც ზრუნავდა დაზე და ‘ეჭვიანობდა’.
-ბიჭო სად ხარ? - დამიანეს დაურეკა.
-რა ხმა გაქვს? რა მოხდა? - ხმა ეუცნაურა...
-ბარში ვარ მოდი რა.. - თქვა და გათიშა. 10წუთში გაჩნდა დამიანე მის გვერდით..
-რა მოხდა ტო? - შეშფოთებული უყურებდა ძმაკაცს..
-ლიკა ჩამოვიდა.. - თვალებჩაწითლებულმა ახედა და კიდევ ერთი ვისკის ჭიქა გადაუშვა..
-რა? ღადაობ? - გაღიზიანებულმა თქვა.. ვენები დაებერა და მანაც გადაჰკრა ვისკის ერთი ჭიქა.. ერთს მეორე მიყვა, მეორეს - მესამე, მესამეს - მეოთხე, მეოთხეს - მეხუთე და ასე დათვრნენ..

-ლილა.. -მოესმა გოგონას დამიანეს ხმა, რომელიც საოცრად დაბოხებული ჰქონდა სასმლისგან..
-დამიანე მთვრალი ხარ? - გაკვირვებულმა დაუსვა კითხვა..
-არა, არ ვარ - გაწელილად ესაუბრებოდა..
-სად ხარ?
-შენთან ვარ! - უთხრა და ლილამაც გადაიხედა ფანჯრიდან..
-ვაიმე, სულ გაგიჟდი?! - ლილას გახარებული და ამავე დროს გაოცებული ხმა მოესმა.. ფანჯარას მოსცილდა და 2წუთში მის გვერდით გაჩნდა..
-მომენატრე! - დაბოხებული ხმით უთხრა და ძლიერად მიიხუტა გოგონას სხეული, მის თმებში ჩარგო თავი და ფილტვები მისი სურნელით აივსო..-ლილა..
-გისმენ - ახედა ორი თავით მაღალ სხეულს, გულამდე, რომ ძვლივს სწვდებოდა..
-ლილა.. მიყვარხარ! - უთხრა და თვალებში ჩააჩერდა.. გოგონას თვალებში სიხარულის ნაპერწკალმა გაიელვა და თვალები ცრემლებით აევსო.. - რატომ ტირიხარ? - უმალ ეცვალა დამიანეს სახე...
- მეც მიყვარხარ! - ამოისრუტუნა.. ბოლოს ახსოვს დამიანეს მკლავებში გაყუსულს მშვიდად ჩაეძინა..

მარიამი ლილასგან, როდესაც წამოვიდა თავის საყვარელ ადგილას - მთაწმინდაზე - ავიდა.
როგორ უყვარდა ეს ადგილი.. მთელი თბილისი მოსჩანდა.. სიმშვიდე იყო.. მხოლოდ ლამპიონები ანათებდნენ ცარიელ ქუჩას..
ფიქრობდა.. სანდროზე ფიქრობდა... უნდოდა ახლა ჩახუტებოდა.. მისი კოცნა გაახსენდა.. გაიღიმა და ტუჩებზე თითი გადაისვა..
-აქ რას აკეთებ? - მოესმა ბოხი და ნაცნობი ხმა.. გვერდით მიუჯდა..
-ვფიქრობ, - გადახხედა მამაკაცს..
-რაზე?
-უფრო სწარად ვიზე?! - გაუღიმა.
-კარგი, ვიზე? - ჰკითხა..
-თავხედზე, რომელმაც პირველი კოცნა მომპარა.. - მზერა მოაშორა სანდროს და დაბლა დაიხედა, ლოყები საყვარლად აეფაკლა..-შენ?
-მეც ვფიქრობ..
-ვიზე? ან რაზე? - ახლა მან ჰკითხა.
-ერთ გოგონაზე, რომელმაც თავი ძალიან შემაყვარა! მისი დანახვა მაფორიაქებს, მახარებს.. მის გვერდით პატარა ბიჭს ვემსგავსები.. გამუდმებით მასთან მინდა.. მაგრამ.. აი, ხომ ხედავ ყოველთვის არის ერთი მაგრამ.. - თავი გააქნია სანდრომ..
-ყოველთვის არ არის!- ჩაილაპარაკა მარიამმა..
-ალბათ-ჩუმად თქვა სანდრომ...
სანდრომ მარიამის მხარზე ჩამოსდო თავი და ერთად გაჰყურებდნენ თბილისს..
ხედავდნენ როგორ ამოდიოდა მზე და ეფინებოდა ქალაქს მზის სხივები..
ხალხი იღვიძებდა..
ქალაქი იღვიძებდა..
ხმაურიც იღვიძებდა..
მთვარე იძინებდა..
სიჩუმე იძინებდა..
და გულებიც იყოფოდა..
ნელა გაუყვნენ თბილისის ქუჩებს.. ნელ-ნელა ხალხი მატულობდა..
-მივდივარ.. - მოესმა სანდროს ხმა..
-სად? - ტკივილი და სევდა იმჩნეოდა მის ხმაში..
-არ ვიცი.. იქ სადაც არავინ შემაწუხებს.. ან შეგვაწუხებს.. წამომყვები? - ხელი გაუწოდა..
-წამოგყვები! - ჩაილაპარაკა მტკიცედ და ხელი ჩაკიდა მის ხელს..
ლილამ დილით გაიღვიძა და საყვარელი მამაკაცის სახე, რომ დაინახა უნებურად გაეღიმა.. გული აუძგერდა.. აღრ იცოდა რითი გამოეხატა სიხარული.. მის მოკლე, მოვლილ წვერს თავისი თლილი, ლამაზი თითები ჩამოუსვა, შემდეგ ნაზად აკოცა ლოყაზე..
-ნუ მაიმუნობ! - დამიანეს ბოხი ხმა გაიგონა და სასიამოვნოდ გასცრა..-ჩემი პატარა!
-მიყვარხარ! - უთხრა და მიეკრო საყვარელ მამაკაცს..
მოულოდნელად დამიანეს ტელეფონი ამღერდა.. ძმაკაცი ურეკავდა..
-ბიჭო ხომ არ გაგაღვიძე?-მოემა საბას ხმა..
-დაახლოებით - გაუღმა..
-არაუშავს.. ბიჭო ლიკა ჩამოსულა.. ფუ, ბო*ი დილიდან ნერვები მაქვს აშლილი..
-ვიცი ტო სანდრიკამ მითხრა... კაროჩე მე ვნახავ ლიკას და დაველაპარაკები..
-ბიჭო ლილა? რამე არ გაგიჩალიჩოს ლილასთან..
-არა, ტო.. პროსტა თითი დააკარონ ავკუწავ.. არ ვაცოცხლებ!
-კაი, ტო.. დღეს საღამოს ბარში გაიჩითეთ, რა.. მოვაგვაროთ იქ..
-კაი, ბაზარი არაა. - გაუთიშა და უკან შებრუნდა ლილას რომ შეეჩეხა..- ლილა.. - გაკვირვებული უყურებდა..
-ეჭვანობის სცენებს არ გაგიმართავ, ნუ გეშინია - ხელით გააჩერა და სამზარეულოში შევიდა.. უკან გაჰყვა დამიანეც..
-აუ, ჩემი.. მარიამი არ პასუხობს.. - ნერვიულად გადაისვა თავზე ხელი..
-გუშინ მთაწმინდაზე ავიდა ჩემგან, რომ წავიდა - უთხრა ლილამ და გაზქურაზე წყალი დაადგა..
-სანდრიკაც მთაწმინდაზე ავიდა - წარბაწეულმა თქვა..
-სანერვიულო არაფერია.. - გაუღიმა.. - და მაინც ლიკა ვინაა? - საყვარლად ჰკითხა თვდახრილმა..
-გრძელი ისტორიაა..
-არსად მეჩქარება, მგონი არც შენ..
-ოჰ, ლილა.. - თავი გააქნია.. - კაროჩე, მე და ლიკამ ერთმანეთი, რომ გავიცანით ლამაზი ‘ ქალი’ იყო.. ისე მოხდა, რომ შეყვარებულები გავხდით... მაგ დროს მეც მატყუებდა და სანდრიკასაც.. ჩემთანაც იყო და მაგასთანაც... გვატყუებდა პროსტა.. ჩვენ მტრობას კიდევ ეგ დაემატა და ბოლოს ლამის სასიკვდილოდ დავჭერით ერთმანეთი.. მერე ლიკამ ნარკოტიკები შემოგვიგდო ორივეს და ჩაგვსვეს.. ბოლოს ერთმანეთის დახმარება დაგვჭირდა, თავიდან ვერ ვეწყობოდით, მაინც ვჩხუბობდით და ბოლოს ძვლივს მოვგვარდით, მაგრამ არც , მაშონ შეგვიმცირებია კამათი..მაგ ბო*ზმა შარში გაგვხვია მე და სანდრიკა და წავიდა ქვეყნიდან.. ბოლოს როგორც იქნა დავამტკიცეთ, რომ ნარკოტიკი ჩვენი არ იყო.. გამოგვიშვეს.. ლიკა ვეღარ ვიპოვეთ.. ბოლოს დავივიწყეთ კიდევაც და ახლა გამოჩნდა ახლიდან.. - ძარღვებდაბერილმა ჩაამთავრა..
-და შენ და სანდრო რატომ ვერ ეწყობოდით?
რავი, ტო.. არ გვევასებოდა ერთმანეთი.. - ტუჩის კუთე ჩატეხა..
-ახლა? ახლა რა მოხდება? ის.. ლიკამ მარიამს რამე, რომ დაუშავოს? - ანერვიულდა ლილა..
-ნუ გეშინია, ვერაფერს უზამს..- თავზე აკოცა.. - მიდი ჩაიცვი და გავისეირნოთ - გაღიმა, ლილაც ოთახში შევიდა, ვარდისფერი შორტი ჩაიცვა, თეთრი ზედა, ვარდისფერი გულით და ჩონჩხებით და ზემოდან თხელი ქურთუკი მოიცვა.. თმა უბრალოდ გაიშალა..
-ლილა! - დამიანემ მკაცრად თქვა გოგონას სახელი..
-რა? - საყვარლად აუფახულა თვალები..
-ბარემ გაიხადე და ისე იარე!
-აუ, რას ერჩი? - ტანზე დაიხედა.
-გამოიცვალე! - ბუზღუნით ავიდა ოთახში და გამოიცვალა, ამჯერად თეთრი ‘დახეული’ ჯინსი, მონაცრისფრო წარწერიანი მაისური ჩაიცვა დათეთრი კეტები ამოიცვა..
-წავედით? - დამიანესთან გავიდა.
-წავედით - გაუღმა და გავიდნენ..
ნელა მისეირნობდნენ, თან საუბრობდნენ..
-ბამბის ნაყინი - დაინახა გამყიდველი ქალი ბამბის ნაყინებით და მისკენ წავიდა, თან დამიანეც გაჰყვა..
-ათი ცალი მომეცით - უთხრა გამყიდველ ქალს.. ქალმა გაკვირვებულმა გახედა გოგონას.. 10 ცალი ბამბის ნაყინი მიაწოდა ლილამაც გამოართვა.. ფული უნდა გაეწოდა დამიანემ რომ გაუწოდა.. - მადლობა - გაუღმა და ლოყაზე აკოცა..
-ხურდა არ მინდა - უთხრა გამყიიდველ ქალს.. - ამას სულ შეჭამ? - სიცილით ჰკითხა...
-ვერა, - თავი გააქნია..
-აბა, ამდენი რათ გინდა? - ჰკითხა, მაგრამ არ უპასუხა, იქვე ბავშვებისკენ წავიდა და ჩამოურიგა.. ორი ცალი დარჩა... ერთი დამიანეს მისცა მეორე თავისთვის დაიტოვა..-ჩემი კეთილი - თავზე აკოცა და მიიხუტა.. სკამზე ისხდნენ და ლილა ნელა მიირთმევდა, ხოლო დამიანე რაღაც-რაღაცებს უყვებოდა და ბევრი აცინა კიდევაც..

მარიამმა თვალები, რომ გაახილა უცხო ოთახში იწვა..ნელა მოათვალიერა იქაურობა.. შემდეგ გადაიცვა იქვე დადებული თავისი ტანსაცმელი და გავიდა ოთახიდან..
-ალექსანდრე.. - დაიყვირა..
-აქეთ ვარ მარიამ! - მოესმა სანდროს ხმა და იქითკენ წავიდა..- ოჰ, ძილისგუდა გაიღვიძე? - ნელა მოეხვია და ბაგეებზე შეეხო..
-სად ვართ?- მოათვალიერა გარემო...
-სვანეთში!
-სვანეთში? - თვალები აენთო და გარეთ გავარდა.. - ვაიმე, რა მაგარია - ხტუნაობა დაიწყო, სანდროს მოეხვია და შემდეგ ლოყაზე აკოცა..
-ასე თუ აგიხარდებოდა არ ვიცოდი - გაუღმა და ჩაეხუტა..
-სულ ვოცნებობდი სვანეთის დათვალიერებაზე, მაგრამ ვერა და ვერ ვნახე.. მადლობა - გაუღიმა..
-და რას მივიღებ? - თვალებში ჭინკები აუთამაშდა..
-აი ამას - ნელა მიიწია და ლოყაზე აკოცა..
-ეს არ მინდა მე.. - თავი გააქნია - აი, ეს მირცევნია - უთხრა და კვლავ დაეწაფა მის ბაგეებს, მარიამმა მორცხვად დახარა თავი.. გარეთ ისხდნენ, ერთმანეთზე მიხუტებულები, პლედი ჰქონდათ შემოხვეული.. სახლი სულ მაღლა მთაზე იყო და იქიდან მოსჩანდა დაბლა დასახლება..
მარიამს სანდროს მხარზე ედო თავი და საყვარლად ჩასძინებოდა, თან ტუჩებს აცმაცუნებდა.. სანდრომ ხელში აიყვანა და ოთახში შეიყვანა, დააწვინა, საბანი გადააფარა, შუბლზე აკოცა და გავიდა.. გვერდზე ოთახში იწვა, მაგრამ ვეღარ მოითმინა და ისევ მარიამთან გავიდა, გოგონა ამდგარი იყო და ოთახში აქეთ-იქით დადიოდა, აშკარა იყო რაღაც ვერ გადაეწყვიტა..
-მარიამ, რატომ არ გძინავს? - ოთახში შევიდა მასთან.. გოგონა შეხტა შიშისგან, მაგრამ სანდო რომ დაინახა ორმაგად დაუწყო გულმა ძგერა..
-შენ რატომ არ გძინავს? - კითხვა შეუბრუნა..
-მოსაწევად გავედი წეღან და.. შენ რაღატო არ გძინავს? - კვლავ ჰკითხა..
-მე.. ისა.. არაფერი, უბრალოდ ვერ ვიძინებდი.. არაფერია, - გაუღიმა და ლოგინზე ჩამოჯდა.. - შენ წადი დაიძინე - მზრუნველი მზერით გახედა..
-კარგი, შენც დაიძინე - უთხრა და ოთახიდან გავიდა.. - ლოგინზე იწვა და ფიქრობდა მის საყვარელ სახეზე. კარის ჭრიალის ხმა მოესმა, თვალებიბ დახუჭული ჰქონდა, ამიტომ არ გაიხელია, ფეხაკრეფით შემოვიდა ‘ვიღაც’, მარიამის სურნელი დატრიალდა ოთახში.. ნელა მივიდა საწოლთან, სანდროს დახედა, რომ დარწმუნდა ეძინა, საბანი გადასწია, გვერდით დაუწვა და მალევე ჩაეძინა.. სანდროს გაეღიმა, მარიამისკენ გადაბრუნდა, წელზე ხელი მოჰხვია, მის ყელში ჩარგო თავი და მალევე მასაც ჩაეძინა...

დილით სანდრომ, რომ გაიღვიძა მარიამს დახედა, ქალბატონს ეძინა მამაკაცის მკლავებში მოქცეულს.. თმაზე ეთამაშებოდა, მარიამი შეიშმუშნა, სანდროც შეეშვა მის თმებს და თავი ‘ მოიმძინარუნა’.. მარიამმა გაახილა, თუ არა თვალები სანდროს გახედა, აინტერესებდა ეძინა, თუ არა.. როდესაც შეხედა ‘ მძინარეს’ იმდენად საყვარელი იყო, გაეღიმა. საწოლიდან წამოდგომა დააპირა, როდესაც სანდროს ხელი იგრძნო თავის მკლავზე და გაშეშდა.. უნდოდა ისე გასულიყო, მამაკაცი არ გაეღვიძებინა..
-სად გამირბიხარ ქალბატონო? - ზემოდან მოექცა და თვალებში ჩააჩერდა, იმდენად ბოხი ხმა ჰქონდა იმ წამს, მარიამს გააკანკალა..
-მე, უბრალოდ.. ისა.. - დაიბნა მარიამი და ლოყები საყვარლად აეფაკლა..
-რა შენ? რომ შემომიძვერი პტარა თაგვივით გუშინ გგონია ვერ გავიგე? - ტუჩის კუთხე ჩატეხა..ახლა კი გამირბიხარ, ისე, რომ ერთ კოცნასაც არ ვიმსახურებ? – ‘ნაწყენი’ სახით ჩააჩრდა თვალებში..
-თუ გამიშვებ დამავალებ, აი, კოცნას კი არ მიიღებ.. - მისი მკლავებიდან დაძრომა სცადა..
-რატომ?
-ღირსი არ ხარ!
-რატომ?
-ოო, წესიერად დამელაპარაკე..
-რატომ? - ისევ იმეორებდა, თან მარიამზე ხალისობდა სიბრაზისგან, რომ წითლდებოდა..
-ვაიმე, ნუ მიყურებ ეგრე - უთხრა და თალებზე ხელები აიფარა..
-რატომ?
-მომშორდი, გადი გამატარე.. - სიცილით უთხრა და მკერდზე ხელი მიადო, რომ გაეწია.. სანდროც მის ნებას დაჰყვა და გზა გაუნთავისუფლა..
ორივე მოწესრიგდა და დაბლა ჩავიდა..
მარიამი სამზარეულოში ფუსფუსებდა.. კვერცხს წვავდა, ცალკე სალათისთვის ჭრიდა სხვადასხვა რაღაც-რაღაცებს..ბოლოს სუფრაც გააწყო..
-ალექსანდრეე - დაუძახა მამაკაცს.. მოულოდნელად იგრძნო დაძარღვული ხელები წელზე..
-გისმენ, - მისი ჩუმი ხმა გაიგონა, ყელზე ეემოდა მისი ცხელი სუნთქვა და იქვე სველი კოცნაც დაუტოვა..
-საუზმე მზადაა - ჩუმი, ხრიწიანი ხმით თქვა..
-კარგი ვისაუზმოთ - უცებ მოსცილდა მარიამს და მაგიდას მიუჯდა.. - კვერცხს მარილი არ უქენი? - გაკვირვებულმა გახედა, არა და ძალიან მოეწონა, უბრალოდ მისი გაბრაზება გადაწვიტა..
-როგორ არა.. - შეიცხადა მარიამმა. სანდრომ სალათი გადაიღო..
-ეს კიდევ მარილიანია, მგონი ორივეს დოზა სალათში გააკეთე.. - წარბაწეულმა გახედა. როგორ უნდოდა ახლა გაცინება, მაგრამ თავს იკავებდა..
-არა - წამოიძახა მარიამმა - მართლა ორივეს გავუკეთე..არც მარილი მომსვლია ბევრი, არც დამვიწყებია - წამოიძახა და გაბუტულმა ტუჩები დაბუშტა.. სანდრომ სიცილი ვეღარ შეიკავა მარიამის სახეზე და გემრიელად გადაიხარხარა.. - იდიოტო - გაბუტულმა თქვა და ხელები გადაიჯვარედინა..
-მარიამ! - წამოდგა სანდრო და მასთან მივიდა, მარიამი ადგა და მისაღებში გავიდა, დივანზე დაჯდა.. სანდროც მას გაჰყვა.- მარიამ რატომ მებუტები? - მასთნ მივიდა და ზემოდან დააჩერდა..
-მატყუარა!
-განებივრებულო, საჭმლის კეთება, რომ იცი როგორ მოხდა?
-რატომ არ უნდა ვიცოდე?
-რავი, მამიკოს ფულებით განებივრებულ გოგონებს ხელის გულზე ატარებენ და არაფერს აკეთებინებენ! - ტუჩის კუთე ჩატეხა..
-მე ეგეთი არ ვარ! - წამოხტა და წინ დაუდგა.. გულამდე სწვდებოდა და ხედავდა როგორ ადიოდ-ჩამოდიოდა მისი მკერდი..
-ჩემი სულელი გოგო, -გაიცინა და მიიხუტა..

***
მარიამს გამოცდები ჰქონდა და სანდროს იშვიათად ნახულობდა, ძალიან ენატრებოდა...
ბოლო ერთი კვირა კი საერთოდ არ გამოჩენილა.. სულ მოწყენილი დააბოტებდა.. დაბადების დღე ჰქონდა, იმედი ჰქონდა ახლა მაინც გამოჩნდებოდა, მაგრამ არ გამოჩენილა, არავის მიულოცია, ცდილობდა მიეხვედრებინა, ან გაეხსენებინა,მ აგრამ ამაოდ.. არავინ ულოცავდა..
-მარიამ, წამო კლუბში- ლილა მივიდა მასთან..
-აუ, არ მინდა რა.. ხასიათზე არ ვარ - მოწყენილმა უთხრა..
-წამო, ვა.. გაერთობი იქ და მოხვალ ხასიათზე...
-არ მინდა,რა..
-მაგრად ‘გამიტყდება’ - თავი გააქნია ლილამ..
-კარგი ჰო.. რა ჩავიცვა? - გარდერობში შეიჭყიტა..
-მიდი შენ სააბაზანოში შედი მე აგირჩევ..
-კარგი, გენდობი - თვალი ჩაუკრა..
ცხელმა წყალმა თითქოს უშველა, მოწყენილობა ‘მოეხსნა’ და ღიღინით მოემზადა, აბაზანიდან გამოვიდა და კაბა შეათვალიერა...
გამოეწყო, მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა და გავიდა..
-ვაუ, რა ზეგზი ხარ - კისკისით თქვა ლილამ.. - დაცვა დამჭირდება აშკარად - გაიცინა..
-მადლობა, სიხარულო.. - მალე მივიდნენ კლუბში ლილამ თვალებზე სახვევი ააფარა..
-ლილა რათ მინდა ეს? - ხელებს აქეთ-იქით აცეცებდა..
-მოიცა, აი, კიბეა.. ერთი, ორი, სამი.. შეგიძლია მოიხსნა.. - უთხრა და მარიამმაც მოიხსნა სახვევი, გარშემო ჩაბნელებული იყო ყველაფერი.. მოულოდნელად განათდა დარბაზი ფერადი შუქებით და გაისმა ყოველი მხრიდან “გილოცავ, გილოცავ!“
გახარებული იყო, მაგრამ არა ძალიან გახარებული.. ცოტა ეკლდა ძალიან გახარებული, რომ ყოფილიყო.. თვალებს აცეცებდა იქნებ სადმე ენახა, მაგრამ ამაოდ..
მოულოდნლად ნელი მელოდია გასიმა, მთელი დარბაზი მოიცვა წყნარმა ჰანგებმა და დარბაზიც ჩაბნელდა.. მარიამს გული ორმაგად აუძგერდა, მიხვდა, რომ მოვიდა და ახლა უკვა ძალიან გახარებული იყო..
ნელა შეტრიალდა და სასურველი მამაკაცის დანახვისას ღიმილმა გადაურბინა სახეზე.. სანდრო იდგა, ერთ ხელში ვარდების დიდი თაიგული ჰქონდა მოქცეული, მეორეში კი - დათუნია ეკავა..
ახლა უკვე ძალიან გახარებული იყო.. ემოციას ვერ ფარავდა.. საყვარელ მამაკაცს ეკვროდა და ნელა აყოლებდნენ ტანს წყნარ ჰანგებს..
-მიყვარხარ, განებივრებულო! - ჩუმად ჩასჩურჩულა და ყურის ბიბილოზე დაუტოვა კოცნა.
-მეც ძალიან! - ჩასჩურცულა და მის გულისცემას დაუგდო ყური.. რამდენად სასიამოვნო იყო.. ახლა მხოლოდ ის და სანდრო იყო..
ყველაზე ბედნიერი წუთები მის ცხოვრებაში..
გვიან დაიშალნენ, მარიამი სანდრომ მიაცილა, ლილა - დამიანემ..
დილით ძალიან ბედნიერმა გაიღვიძა, გადაწყვიტა დღეს გართობილიყო..
მეგობრებს დაურეკა და სავარჯიშოდ წავიდნენ..
-უკაცრავად, მარიამი ხარ? -მივიდა მასთან ქერა გოგონა, აშკარა იყო შეღებილი ჰქონდა..
-დიახ, რა გნებავთ? - გაკვირვებულმა ჰკითთხა..
-საყვარელო, სანდრიკოს თავი დაანებე - ნაგლურად გაუღიმა, - ის ჩემია.. შენ უბრალოდ გიყენებს, მობეზრები და მიგაგდებს.. - ბოროტულად გაუღიმა და კონვერტი გადასცა.. - ნახვამდის საყვარელო - ხელი დაუქნია და სწერვულად გაუღიმა..
მარიამმა კონვერტი გახსნა და იქ სანდროსი და იმ ქალის სურათები ნახა, სადაც ეხვეოდნენ და კოცნიდნენ ერთმანეთს..
-გოგონებო, საქმე გამომინდა მე უნდა წავიდე, რა.. ბოდიშით.. - მივიდა და დაემშვიდობა ყველას.. გამოვიდა და მძღოლმაც გაუღო მანქანის კარები, ჩაჯდა თუ არა ისტერიული სიცილი აუვარდა, თან იმ ქალის სიტყვები უტრიალებდა თავში ‘შენ უბრალოდ გიყენებს’, სიცილი ტირილში გადაუვიდა და ვერ ჩერდებოდა, მძღოლი გაკვირვებული უყურებდა.. - რას მიყურებ?! რას? - დაუყვირა.. - გზას უყურე! - ტირილით და სიცილით უთხრა..
სახლში მისულს სანდრო დახვდა, ბიჭი ბედნიერი სახით წავიდა მარიამისკენ, მაგრამ მისი სახე, რომ დაინახა გაოგნდა..
-გაჩერდი! გაშრი! გაქვავდი! - ხელი ასწია, - არ მომეკარო! - უთხრა და ოთახში ავიდა..
რამდენიმე ხელი ტანსაცმელი ჩაალაგა და გავიდა.. კონვერტი ოთახში დარჩა, მაგრამ აღარ აბრუნებულა დამიანე და მამამისი მაინც არ შევიდოდნენ დაუკითხავად, მოსამსახურეებიც გააფრთხილა არ შესულიყვნენ.. -არ გამომყვე! - კარში გასვლამდე მიაძახა სანდროს..
-მარიამ, კი მაგრამ.. უკან დაედევნა, მაგრამ მარიამი უკვე მანქანაში იჯდა, მძღოლმა მანქანა დაძრა და წავიდნენ, ჯერ მთაწმინდაზე ავიდნენ, შემდეგ კი სვანეთში აიყვანა..
სანდრო განადგურებული იყო, არ იცოდა რატომ მოექცა მმარიამი ასე.. გაურკვევლობაში იყო.. დარდი სასმელში ჩაიკლა.. ორი დღე გადაბმულად სვამდა..
გვიან ღამით მივიდა დამიანესთან სახლში..
-სანდრო? ბიჭო რა დღეში ხარ? - გაბრაზებულმა ჰკითხა..-შემოდი! - უთხრა და კარში შემოატარა... ბარბაცით შემოვიდა..
-მარიამთან შევალ, - უთხრა..
-ბიჭო..
-არაფერი მითხრა, რა... ვიცი, რომ გაბრაზდება, როცა გაიგებს..მაგრამ ახლა, რომ არ შევიდე გავგიჟდები... ავზე ხელი მოიჭირა და ნელა აუყვა კიბეებს...ოთახში შესული მარიამის საწოლზე დაწვა, მის ბალიშს ჩაეხუტა, რომელსაც კიდევ ასდიოდა მისი სუნი და დაიძინა..
დილით საშინელმა თავის ტკივილმა გააღვიძა, დაბლა ჩავიდა და ნაბეღლავი აიღო.. დამიანეც შევიდა სამზარეულოში..
ჩაწითლებული თვალებით შეხედა სანდრომ..
-ბიჭო რა დღეში ხარ შენ! -გაბრაზებულმა უთხრა დამიანემ..
-მტკივა! - ხრიწიანი ჩუმი ხმით თქვა.. - ხომ იცი სადაცაა? მითხარი, რა.. 1 კვირა ვეძებდი.. ვერსად ვნახე, ხედავ რას დავემსგავსე? - თვალებჩაწითლებული და ძარღვებდაბერილი საუბრობდა..- მითხარი - საყელოში სწვდა და ხმას აუწია.
-ის.. -თქმა დააპირა, მაგრამ ტელეფონმა დარეკა..
-ჯანდაბა - მაგიდაზე ხელი დაჰკრა სანდრომ..
-გისმენთ - უპასუხა დამიანემ.. - დიახ, მე ვარ.. რა მოხდა? სად? როგორ? კი, მაგრამ.. მოვდივარ - სასოწარკვეთილმა გაითაშა.. - მმე..მე.. მერე ვისაუბროთ - უცებ მიაყარა და უკან მოუხედავად გაიქცა...
საავადმყოფოში შესული ექთანს მივარდა..
-ახლა შემოიყვანეს გოგონა.. - ნაწყვეტ-ნაწყვეტ საუბრობდა..
-სახელი და გვარი მითხარით - უთხრა გოგონამ..
-ლილა.. ლილა ონიანი..
-დიახ, ახლა ოპერაციას უკეთებენ, მეორე სართულზე აბრძანდით და იქ დაელოდეთ - უთხრა გოგონამ და გაეცალა იქაურობას, დამიანე ერთხანს გაქვავებული იდგა, სანდრომ დაინახა და მისკენ წავიდა, მაგრამ უცებ ავარდა მეორე სართულზე და სანდროც მას აჰყვა..
-გამაგრდი! - მხარზე ხელი მოუჭირა, როგორ უჭირდა ახლა სანდროსაც, მაგრამ მეგობარს სჭირდებოდა!
-ცუდადაა, გესმის?! ვერ ვშველი - სახე ხელებში ჩამალა და ნელა დაუნამა სახე ცრემლმა..
ექიმი გამოვვიდა, სანდრომ ხელი გაჰკრა და ანიშნა თან წამოდგა და ექიმთან მივარდა..
-ექიმო, როგორაა? - ჰკითხეს ერთფროულად..
-მდგომარეობა სტაბილურია, მაგრამ ჯერ ნარკოზშია.. ხვალ დილამდე გონზე არ მოვა.. - უთხრა და ისიც წავიდა..
ლილამ ნელა გაახილა თვალები და სილუეტს მოჰკრა თვალი.. რამდენიმეჯერ დაახამხამა თვალები და შემდეგ კარგად გაარჩია მასთან მჯდარი დამიანე, რომელსაც ლილას ხელზე ხელი ჰგონდა ჩაკიდებული და ეძინა.. მეორე ხელით მოეფერა.. ოდნავ შეიშმუშნა და ხელი უკან წაიღო, თვალები კი ისევ მიელულა.. საკმაოდ სუსტად იყო..
დამიანემ თვალები გაახილა, მაგრამ ისევ მძინარე ლილა დაინახა, როგორ მოენატრა მისი დიდრონი თვალები.. მისი წკრიალა ხმა.
-ლილ, გთხო გაახილე, რა თვალები.. ისევ დამელაპარაკე, რა.. მომენატრე - თქვა და მის ხელს აკოცა..
-წ..წყა.. წყალი - ამოიხრიალა ლილამ, მაგრამ თვალები მამინც დახუჭული ჰქონდა..
-ლილა, გაიღვიძე.. ჩემო სიცოცხლე.. ახლავე.. - თავი წამოაწევინა და თავისი ხელით დაალევინა წყალი.. ნელა ახელდა თვალებს, მაგრამ ისევ ხუჭავდა, ბოლოს კი მაინც შეძლო და გაახილა..
დამიანეს ჩაშავებული უპეები, რომ დაინახა გული მიეწურა..
-ჩემი პრინცესა.. ჩემი სიცოცხლე, - თმაზე ეფერებოდა..
-მიყვარხარ! - ჩუმად უთხრა და როგორც შეეძლო გულწრფელად გაუღიმა.. დამიანეს გული უფრო ძლიერად აუძგერდა.. ნელა დაიხარა და ნაზად შეეხო ლილას ბაგეებს..
ლილა, როგორც კი გამოწერეს, შედარებით მომჯობინებული იყო.. სიარულიც შეეძლო უკვე..
გამოწერიდან მეორე დღეს დამიანემ ლილა წაიყვანა..
მანქანა გააჩერა ეკლესიის კართან.. ყველა იქ ელოდა..
გაოცებული ლილა ყველაზე ბედნიერი იყო..
დამიანემ დაუჩოქა და..
-ლილა, ჩემო სიხარულო, ჩემო ერთადერთო და განუმეორებელო.. მინდა, რომ სამუდამოდ ჩემთან ერთად იყო და ყოველთვის შენ გხედავდე.. გამომყვები ცოლად?
-რა თქმა უნდა - გახარებულმა თქვა და ჩაეხუტა საყვარელ მამაკაცს..
სანდრო მივიდა იმ იმედითაც, რომ მარიამს ნახავდა, მაგრამ ამაოდ..
ცოტა ხანს გაჩერდა, წყვილს მიულოცა და დამიანესთან წავიდა სახლში..
სიჩუმე იყო, ვისკი დაისხა და მარიამის ოთახში ავიდა..
ოთახს თვალი მოავლო და მისი კარადა გამოაღო.. მაისური გამოიღო და მისი სურნელი ხარბად შეიგრძნო..
ოთახს თვალი მოავლო და ფურცლები შენიშნა, დაიხარა და აიღო..
ნელა გახსნა და სურათების დათვალიერება დაიწყო..
ყველაფერი ნათელი გახდა.. ჭიქა კედელს გაუქანა და ნაფხშვენებად აქცია...
იცოდა, რომ ახლა დამიანე რესტორანში იქნებოდა იქით წავიდა..
‘გამოდი, რა’ - მისწერა ტელეფონზე..
2 წუთში დამიანე მის წინ იდგა..
-რა მოხდა? - ჰკითხა გაკვირვებულმა..სურათები მიაჩეჩა .
-სადაა? - ჰკითხა.
-სვანეთშია - უთხრა და სურათები გადახია.. - ეს აღარ დაგჭირდება - მხარზე ხელი დაჰკრა.. - შენი ჯერია - გაუღიმა და უკან შევიდა..
როგორც შეეძლო სწრაფად მიდიოდა..
მინიმალურ დროში ჩავიდა და სახლთან მივიდა..
მარიამი ზურგით იდგა და სარეცხს ფენდა.. შემდეგ სახლში შევიდა..
ფანჯრიდან ხედავდა, როგორ ამზადებდა საჭმელს და თან აგემოვნებდა..
გაეღიმა..
მონატრებამ შეიპყრო..
ნელა შევიდა სახლში და სამზარეულოს ზღურბლთან დადგა..
მარიამი გართული იყო და ვერც შენიშნა სანდრო..
შემობრუნებას აპირებდა, როცა შეეჯახა მკვრივ სხეულს..
იცნო სურნელი..
იცნო..
ნაცნობმა სურნელმა კვლავ აუძგერა გული..
ნაცნობ სხეულს ეკვროდა და ორმაგად უძგერდა გული..
თვალებს ერთმანეთს აჭერდა.. სიზმარი ეგონა და არ უნდოდა რეალობას დაბრუნებოდა..
-მარიამ - ჩუმი ხმით ამოსთქვა სანდრომ.. ცრემლები წამოუვიდა მარიამს - არ იტირო, გთხოვ.. შემომხედე მარიამ! - ნელა გაახილა თვალები და შეხედა მონატრებულს..
-ალექსანდრე - ცრემლები წასკდა.. - არა, გთხოვ წადი! - ტიროდა, მის სხეულს ეკვროდა, თან წასვლას სთხოვდა..
-მარიამ! მომისმინე! - სანდრომ მკლავებში მოკიდა ძლიერად ხელი და თვალებში ჩახედა.. ყველაფერი მოუყვა და თან მის ემოციებს აკვირდებოდა.. გაქვავებული იჯდა თან ცრემლები სდიოდა.. თავს ილანძღავდა, რომ მასში ეჭვი შეეპარა..
-ალექსანდრე.. მე.. მაპატიე, გთხოვ.. მე.. მაპატიე.. მაპატიე - ქვითინებდა..
-მარიამ, დაწყნარდი გთხოვ.. -გვიანობამდე იჯდნენ ერთმანეთზე მიხუტებულები.. ბოლოს მარიამიც დაწყნარდა..
-მიყვარხარ! - ჩუმად ამოსთქვა და ჩაეხუტა..
-მარიამ..
-გისმენ..
-იცოდი, თუ პინგვინმა პარა იპოვა მას არასოდეს მიატოვებს..
-ჰმმ..
-გახდები ჩემი პინგვინი? - ღიმილით უთხრა და ჯიბიდან წითელი ბახტრის ყუთი ამოიღო..
-ალექსანდრე.. - ღიმილმა გადაურბინა სახეზე და სიხარულის ცრემლები წამოუვიდა.. - რა თქმა უნდა გავხდები - უთხრა, სანდროც მონატრებული დაეწაფა მის ბაგეებს..