დასვენება იმაზე დიდხანს გამოუვიდათ ვიდრე წარმოედგინათ. 1 კვირით გადაწყვიტეს წასვლა და გადაწყვიტეს 1 თვით დარჩენილიყვნენ ამ ულამაზეს ადგილას.ბახმარომ ჩამითრიაო ასე ამბობდა ხოლმე სალო, ლევანი კი დასცინოდა აქ უნდა გაგათხოვოო, ამაზე გული მოსდიოდა ბერიძეს და თავის ოთახში ატირებული გარბოდა. ალექსანდრაც უმალ ხვდებოდა დაქალის ასეთ რეაქციას ტირილი რომ მოჰყვებოდა და კინწისკვრით აედევნებოდა ხოლმე უკან, თავს ეველოდა რვეულებს უნიავებდა და ჯამბაზის ფუნქციასაც კი ითავსებდა.

-მე აივანზე ვიქნები.მეორე სართულიდან ჩასძახა ალექსანდრამ ახალგაზრდებს და აივანზე პატარა საქანელაზე გაწვა, ყურსასმენები მოირგო მუსიკა ჩართო და ბახმაროს ხედში გადაიკარგა.მის თავს რაღაც ხდებოდა, აუხსნელი რამ, ცოხვრებაში არასოდეს ყოფილა ასეთი სევდიანი თან კი მხიარული,პრობლემები იმაზე მეტი ჰქონდა ვიდრე წარმოედგინა თუმცა მაინც მხიარულობდა.ასე დაჯდებოდა ხოლმე და განტვირთვის საათებს იწყობდა. ყოველთვის იმას იმეორებდა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა თუმცა როდესაც რამე ხდებოდა ნებდებოდა და მთელი ხმით ყვირდა რომ მეტი აღარ შეეძლო, ასეც იყო, გოგონა რომელიც მშობლებთან იზრდებოდა თან ისეთ მშობლებთან რომლებთანაც სადარდებელი არც კი ქონდა, იყო მიჩვეული უამრავ კორპორაციულ წვეულებებს, განათლებულ და ზრდილობიან ხალხთან საუბარს, მის ირგვლივ კი სულ ასეთი ხალხი იყო ახლა კი უცებ მოწყდა ამ ყველაფერს გადაიკარგა ისეთ ადგილას სადაც ბილწსიტყვაობა მოდაში იყო სადაც გოგოს პატივისცემა არ იცოდნენ. უცხო ხალხს შეუერთდა მისიძმის წყალობით, მან არც კი იცოდა ზოგიერთი სიტყვის მნიშვნელობას რასაც მისი ძმა და ძმაკაცები ამბობდნენ, თავზე წაკრული ბენდენები, ხელში ათამაშებული დანები და შარვალლის უკანა მხარეში ჩამალული იარაღები მათ "ძველბიჭურ" იერს უქმნიდათ და ეს ეგონათ კაცობა.ყველა არ იყო ასეთი თუმცა უმეტეს მათგანს ზუსტად ასეთი შეხედულება ქონდა.
ამ ყველაფერმა ალექსანდრაზე ცუდად იმოქმედა, რასაკვირველია გაუჭირდებოდა ასეთი საზოგადოების აღქმა თუმცა იცოდა რომ მალე მათი ნაწილი გახდებოდა.ამ პიროვნებათაგან ერთ-ერთი მისი ღიმილის, გულის აჩქარების, ცრემლების და ნერვიულობის მიზეზი იყო.დემური! უკვე მერამდენედ იმეორებს მის სახელს გულში და ეცინება რაღა მაინცდამაინც დემური დაარქვესო თუმცა მერე დაფიქრდა რომ სახელი დემოც კარგად ჟღერდა, შეეჩვია მის ყოველდღიურ დანახვას და მისი სახელის ხშირ გაჟღერებას სხვადასხვა ადამიანებისგან.
-ასე რამდენიხანი უნდა იწვე?."ძაღლი ახსენეო" გულში გაიფიქრა და კარებთან აყუდებულ დემურს გახედა.
-იმდენხანს რამდენხანსაც მინდა!.მკვახეთ უპასუხა და პულსის დარეგულირება ცადა.
-ჩაიწი.ცოტათი გააჩოჩა, გვერდით მიუჯდა და ალექსანდრას ფეხები მის მუხლებზე გადაილაგა.-მოგწონს აქაურობა?.დიდხნიანი პაუზის შემდეგ იდეალური სიწყნარე დაარღვია და ცაზე მოციმციმე უამრავ ვარსკვლავს ააჩერდა.
-ძალიან.ერთი ამოიოხრა და საზურგეს თავი მიადო.
-ჯუბოს კიდევ ხომ არ დაურეკავს?.ნელნელა მისი თავი გულთან დაადებინა და კოსის დაშლა დაუწყო.
-არა, არ დაურეკავს!.თვალებმონაბული ცდილობდა არ ჩაძინებოდა.საერთოდ ვერ იტანს როდესაც თმახე ვინმე ეხება ერთადერთი ადამიანი ვისაც უფლება აქვს მის თმას შეეხოს სალია და ასევე დედამისი. ახლა რა დაემართა? წესით ფეხზე უნდა წამომხტარიყო და უნდა გაღიზიანებულიყო რადგან სულ ასე იქცევა.“არ გაბედო და ჩემს თმას მეორედ აღარ შეეხო თორემ თითებს მოგამტვრევ“ ზუსტად ასე ეუბნება იმ ხალხს რომლებიც მის „დალალებს“ ოდნავ მაინც მოკიდებს ხელს.მშვიდად იჯდა უფრო სწორედ მშვიდად იყო გადაწოლოლი დემურიზე და კინაღამ ჩამოეძინა ისე ესიამოვნა მისი ხელების ფათური ქერა კულულებზე.
-თუ დაგირეკავს მითხარი.ყურთან ჩუმად ჩასჩურჩულა.
-შენზე გავიგე რაღაცას ხლართავსო.აუღელვებლად კითხა და ქვემოდან ახედა.
-რა ვხლართავ? ან ეგ ვინ თქვა?.გაოცება დაეტყო სახეზე და შეეცადა თვალებში არ ჩაეხედა ალექსანდრასთვის.
-არ აქვს მნიშვნელობა, თქვეს რომ ჯუბოსთან რაღაც კავშირი გაქვს რაც ლევანიმ არ იცის.თამამად საუბრობდა თუმცა არც კი ნერვიულობდა მისი ბოლომდე ჯეროდა ეს ისე უთხრა უბრალოდ საუბრის გასაგრძელებლად.
-ხოდა ეგ არ არის სიმართლე, ჯუბოსთან ერთადერთი რამ მაკავშირებს, ეს ის ღამე იყო როდესაც კორპუსში.უეცრად ჩაახველა და ფეხზე წამოხტა.
-რა ღამე?.ალექსანდრაც ფეხზე წამოდგა და მისი 1 თავით მაღალ ბიჭს წინ აესვეტა.
-როდესაც ლევანიმ დაჭრა სწორედ ის ღამე გვაკავშირებს მეტი არაფერი.კეფაზე ხელი აიკორ და შემდეგ თითებით თავი მოიქავა.აივნის მოაჯირთან მივიდა დაეყრდნო და დაბლა გადაიხედა.
-როგორც ვიცი კორპუსთან არაფერი მომხვდარა მაშინ სტადიონზე იჩხუბეთ.უფრო გათამამდა უმცროსი ხურციძე და ხელზე ხელი დაადო.
-შემეშალა.ალექსანდრას ხელს გაოგნებულმა დახედა და შემდეგ მას ახედა.
-მაშინ იცოდი რომ ჯუბო იყო? იცოდი რომ იმ ღამეს სადარბაზოში ჯუბო აპირებდა რამეს?.კითხვისნიშნის თვალებით შეხედა გოგონამ და ხელი მაჯაზე მოკიდა, შემდეგ თავის მაჯაზე გაკეთებულ საათს დახედა და მისი გულისცემის დათვლა დაიწყო.
-არა არ ვიცოდი სახეზე არც კი შემიხედავს სიბნელე იყო.მეორე ხელი ისევ კეფაზე მოისვა და ღრმად ამოისუნთქა.
-არ მეგონა ტაქიკარდია თუ გქონდა.ზუსტად გადაითვალა წუთში 130-ჯერ უცემდა გული ცოტა საეჭვოდ კი მოეჩვენა მაგრამ იმდენად იყო დემურის პატიოსნებაში დარწმუნებული თავისი ფიქრებიი მალე გააქარწყლა.
-რა მქონდა?.სახე იმწუთასვე აეშალა როდესაც „ტაქიკარდია“ მოისმინა არ ჰქონდა გაგებული ეს სიტყვა და ამიტომ არ იცოდა მისი მნიშვნელობა.
-გული გაქვს აჩაქარებული.მის ხმაში დიდი რაოდენობით სიმშვიდე იგრძნობოდა ეს კი ის მომენტი იყო როცა უნდა გაცლოდა რადგან როცა ალექსანდრა მშვიდადაა ამ შემთხვევაში წუთიწუთზე რამე უაზროს წამოაყრანტალებს.
-არა ეგ გავიგე მაგრამ შენ საიდან მოიტანე?.მის ხელს დახედა რომელიც თავის ხელზე ედო და უცებ გამოწია.
-ძილინებისა.ხელი ნელა დაუქნია და მისი ოთახის კარი გააღო, დემურიც უცებ დაიძრა და ალექსანდრას ოთახის გავლით გარეთ გასვლა დააპირა.
-წინა კვირას რაც მოხვდა.სახელურს ხელი უშვა და ხურციძესკენ შეტრიალდა.
-მართალი ხარ სჯობს დავივიწყოთ.მისი სათქმელის დასრულები ცადა ალექსანდრამ.
-მე არ მინდა დავივიწყო.ნელი ნაბიჯებით მიუახლოვდა ალექსანდრას.ხელი ბრთხილად შეუცურა მაისურში და შიშველ წელზე თლილი თითები რითმულად აათამაშა.მეორე ხელით სახეს შეეხო და გამობერილ ტუჩებზე ცერა თითი ბრთხილად გადაასრიალა.თვალებში ჭინკები აუთამაშგა როცა მოღეღილ მკერდზე გადაიტანა ყურადღება, მასთან ძალიან უჭირდა თავის მოთოკვვა არც იყო გასაკვირი მის წინ ხომ თვით სრულყოფილება იდგა.ახლა კი ამ სრულყოფილებას ისე მადისაღმზვრელად ეცვა ნებისმიერ სიტოაციაში დაისაკუთრებდა ადამიანი მის ნაზ და ვარდის სურნელით გაჟღენთილ სხეულს მაგრამ ისიც არ უნდა დაგვავიწყდესს რომ ეს დემურია, ლევანის საუკეთესო მეგობარი, თითქმის მისი ძმა ალექსანდრა კი უფროსი ხურციძის უმცროსი ხურციძე იყო. მათთან არ იყო მოსული ძმაკაცის დისთვის ხელის ხლება დემურიმ კი წესები დაარღვია, ეს რომ ლევანის გაეგო მართლაც რომ ქვეყანა დაიქცეოდა მათი მეგობრობა სამუდამოდ შეწყდებოდა და ყველაფერი რაც უწინ იყო წარსულში დარჩებოდა.-ცოტას მოვითმენ!.კბილებსშორის გამოსცრა და ტუჩზე კბილი დაარსო.გოგონას ნეტარებისგან კვნესა აღმოხვრა ტუჩიდან კი სისხლი წასკდა ვერც კი გაიაზრა რა გააკეთა მის წინ მდგარმა დადეშქელიანმა.-მალე დამთავრდება ყველაფერი.თავისთვის ჩურჩულებდა და მის სისხლისფრად შეღებილ ტუჩებს თვალებით აგემოვნებდა.როგორც იქნა მოტვინა გარეთ გასვლა და გავიდა კიდეც.

დილა ჩვეულად წყნარად დაიწყო. ისევ ღრუბლიანი ამინდი იყო თუმცა არ წვიმდა.შავი ჯიინსის შარვალი დიდი ლურიჯი სვირეტი და შავი კეტები ჩაიცვა თმა გვერდით გადმოიყარა და მისაღებში ჩავიდა.“ოჰ მოუსწრიათ ამათ გადმოსვლა“ გულში გაიფიქრა როცა დემური და ლევანი დაინახა.
-დილამშვიდობისათ.ბოლო ასე გამოკეთილად წარმოთქვა და სალომეს გასძახა ყავა მეც გამიკეთეო.
-დიადი სალამი ქალბატონ ალექსანდრასს.ხელისაწევით მიესალმა ლევანი და სამზარეულოში მოფისფუსე სალოს გახედა ცეკვა ცეკვით რომ ამზადებდა ყავას.
-თბილისში როდის ვბრუნდებით?.უღონოდ მყოფმა ამოიფრუტუნა და შეეცადა დემურის მზერა დაეიგნორებინა.
-როცა თქვენ მოგესურვებათ, მე პირადად ძალიან მომწონს აქაურობა აი სალომე კი აქ უნდა გავათხოვო.ბოლო ხმაზე ახარხარდა ლევანი და თვალებაცრემლიანებულ სალომეს გახედა.
-ჰაჰა გავიცინეთ ცოტა დახვეწე ეგ ხუმრობები.სამზარეულოდან დაეჭყანა სალოც.
-რაიყო რავთქვი ისეთი. მხრები აიჩეჩა ლევანიმ.
-ყავა მზადაა.მინის მაგიდაზე 2 ჭიქა დადო ერთი ალექსანდრას მხარეს მეორე კი თავის მხარეს.
-ეე ჩვენ?.დაბოხებული ხმით აღმოხვრა დემურის.
-დადექით და თქვენთვითონ გაიკეთეთ.ენა გამოუყო ბერიძემ და სურნელოვანი ყავის დაგემოვნება დაიწყო.
-ეძახე ახლა ამას მეგობარი.ხელი აიქნია უფროსმა ხურციძემ.
-ხოდა ნუ დამიძახებ.
-მორჩით ახლა.დატუქსვით გადახედა სამივეს.-თუ ყავა ასე ძალიან გინდა იცი სამზარეულო სადაცაა მიდი და გაიკეთე.ერთი შეუბღვირა თავის ძმას და დაქალს თვალი ჩაუკრა.
-აუ ჩემი რაა ესენი ვინარიან ტოო სად ნახეთ ასე ერთნაირებმა ერთმანეთი.ბუზღუნით წამოდგა ლევანი ფეხზე და სამზარეულოში გავიდა.
-ჭკვიანი ბიჭი.მისაღებიდან გასძახა სალიმ.
-მოდი აქ რამდენი ჩაგიყარო შაქარი მითხარი.გაცოფებულმა გამოსძახა დემურის.
-აუ შენც რა ჩვარრი ხარ რაა ხო იცი რო უშაქროს ვსვავ.დემურის კურთხევით გავიდა ლევანისთან და მოკაკანე გოგონებს გაბრაზებულმა შეავლო თვალი.
ამასობაში ალექსანდრამ დრო იხელთა და სალის ყველაფერი მოუყვა, როგორც დაქალებს შეეფერებათ სალიმაც სიცილი მორთო ნეტა შენი სახე დამანახაო და ბიჭების ყურადღებაც მიიქცია.
-რახდება?.თავი გამოყო ლევანმა.
-არაა მაგი შენი საქმეი!.ვითომ მკაცრად გასძახა და ისევ ალექსანდრას მიუტრიალდა.

რამოდენიმე საათმა უაზროდ გასტანა ხან ფილმს უყურებდნენ ხან რაღაცეებს ყვებოდნენ თუმცა თავს მაინც ვერ ირთობდნენ.
-მე გავივლი ცოტახანი.ალექსანდრამ ტელეფონს ხელი მოკიდა და კარისკენ წავიდა.
-აუ რა გაივლი დაეტიე სახლში მე მეზარება წამოსვლა.წუწუნი დაიწყო ბერიძემ და მდივანზე მთლიანად გაწვა.
-ხოდა მარტო გავალ.საკეტი გადაატრიალა და გარეთ გავიდა.თბილი ქარი უბერავდა, იქით-აქეთ კი პატარა ბავშვების ხმა ისმოდა.სასიამოვნო გარემო იყო ყოველ კუთხეში ბედნიერებით აღსავსე ადამიანები იდგნენ რომლებსაც კოცონი ჰქონდათ დანთებული ზოგი კარტს თამაშობდა ზოგი კი გიტარით ხელში „შანსი არ არის“ მღეროდა, ყველგან ახალგაზრდები იყვნენ. მხოლოდ რამოდენიმე ადგილას თუ გამოერეოდა ასაკოვანი ხალხი, ისიც შვილიშვილებთან ერთად იყვნენ და რაღაც ისტორიებს ყვებოდნენ.ბებიასთან არ ქონდა ახლო ურთიერთობა ხშირად არ დადიოდა სოფელში და ამიტომ.არა ვერ ვიტყვი რომ არ უყვარდა პირიქით აღმერთებდა თუმცა მისი ნახვის საშვალება დიდად არ ჰქონდა. ბაბუამისი ეუბნებოდა „21 წელს თუ გადააბიჯე ბაბუა მერე უკვე ვეღარ გათხოვდებიო“ ბებიამისი კი ბრაზობდა „რა 21 წელს კაცო ბავშვმა უნდა ისწავლოს ჯერ უნდა დაქალდეს და კაი ბუღა ბიჭი მერე უნდა გაიჩინოსო“.უყვარდა ხოლმე მათი კინკლაობის მოსმენა გათხოვებასთან დაკავშირებით თუმცა ამ ყველაფის მოსმენის შანსი ძალიან ნაკლები ჰქონდა.ახლაც როცა უყურებს როგორ უსმენენ პატარა გოგო ბიჭები ბებიას ნაამბობს გული სითბოთი ევსება და ხვდბება თუ რა ძლიერად მოენატრა მისი ძველი სახლ კარი.ნელა აუყვა მინდორს და კუთხეში პატარა ტყე მოლანდა. ყოველთვის უყვარდა ასე ბოდიალი ამიტომ მეტი სხვა რა უნდოდა პირდაპირ იმ ნაძვნარში შეაჭრა თან ტელეფონი ამოიღო და ფოტოების გადაღება დაიწყო.იმდენად მოეწონა იქაურობა დიდხანობამდე დარჩა.გზადაგზა გირჩებს აგროვებდა და წიწვების ფონზე აფოტოშოფებდა.რამოდენიმე მეტრში სკამები და მაგიდა მოლანდა ხისგან იყო გაკეთებული ამიტომ პირდაპირ იმ ადგილს მიაშურა.ჯერ ხელით მოსინჯა მტვრიანი ხხომ არ არისო შემდეგ ძლიერად დააწვა არ ჩამიტყდესო, როდესაც მის სიმყარეში დარწმუნდა კონფორტულად მოთავსდა და მოგროვებული გირჩები ზრდადობის მიხედვით დაალაგა.მაგიდაზე უამრავი ამოტვიფრული სახელი იპოვა კითხულობდა კალმით ნაჟღაპნ უამრავ უაზრობებს და საინტერესო ნაწერებს ფოტოებს უღებდა რომ შეენახა. კუთხეში თავისუფალი ადგილი იპოვა და ახლა მისი და მისი დაქალის ინიციალების ამოტვიფრა დაიწყო.საქმეს რომ მორჩა ისევ ფოტო გადუღო და ფესბუქის თაიმლაინზე გაოჭიმა.უფრო დასამშვიდებლად თავი ხეს მიადო ფეხები სკამზე გაშალა და თვალები დახუჭა.ამდენი სიარულისგან დაიღალა ამიტომ იქვე ჩამოეძინა როცა გაიღვიძა კი უკვე ღამე იყო.გიჟივით წამოხტა ფეხზე და ტელეფონში ფანარი ჩართო.ირგვლივ მიიხედ მოიხედაა რამე არ იყოსო და შეშინებული დაადგა სახლისკენ მიმავალ გზას.ბევრი იარა თუმცა მაინც ვერ შეძლო ტყიდან გასვლა.უკვე პანიკებში ჩავარდა თან მობიილური უკვე უჯდებოდა.პირველრიგში ლევანისთან დარეკა თუმცა არ უპასუხა მერე სალის დაურეკა მას კი გამორთული ქონდა.გიჟივით ეხეთქებოდა ხეებს და შიშისგან ცრემლები სცვიოდა ბოლოს ერთადგილას გაჩერდა ჩაიმუხლა და ტირილი დაიწყო.გვერდით რაღაცის ხმა მოესმა ტელლეფონი ზუსტად იმ მხარეს გასწია და ვიღაც ახალგაზრდა დაინახა.
-დაიკარგე?.საოცრად ბოხი და ამაზრზენი ხმა ქონდა. გულში ფიქრობდა ეს ხმა მეცნობაო თუმცა საიდან ვერ გაიგო.ფეხზე ნელნელა წამოდგა და შუქი სახეზე მიანათა.
-დიახ დავიკარგე თქვენც?.ხმააკანკალებულმა იკითხა და ცდილობდა დაწყნარებულიყო.იცოდა რომ ის ბიჭი ტყიდან გასვლაში დაეხმარებოდა თუმცა მაინც ეშინოდა, ცუდი წინათგრძნობა ჰქონდა.
-არა მე არ დავკარგულვარ.სარკასტულად ჩაიღიმა ახალგაზრდამ.-გაგიყვანო?.ხელი გაუწოდა და ისევ გაიღიმა.მისი ეს ქმედება ისეთი ნაცნობი იყო მაგრამ ვერ იხსენებდა საიდან ეცნობოდა ასე ძლიერ.
-თუ შეგიძლიათ.მორცხვად დახარა თავი ცრემლები რომ დაემალა.
-როგორ არა ალექსანდრა შემიძლია.მტკიცედ მიუგო და მისკენ ერთი ნაბიჯი გადადგა.
-ჩემი სახელი საიდან იცი?.გაოცებული მზერა შეანათა მეტად სიმპატიურ მამაკაცს.
-შენც იცი ჩემი სახელი.თანდათან უკან იხევდა უმცროსი ხურციძე მამაკაცი კი მას მიჰყვებოდა.
-ჯუბო!.იმწამსვე ეს სახელი ამოუტივტივდა და ხეს ზურგით აეკრო.
-ლამაზთან ერთად ჭკვიანიც ყოფილხარ.შეეცადა მიახლოვებოდა ხესთან აზუტულ ალექსანდრას თუმცა ვერ მოახერხა რადგან გოგონა უკვე მთელი ძალით მირბოდა უღრან ტყეში სადაც არ იცოდა რა ხიფათი გადაეყრებოდა თუმცა ის კი იცოდა რომ მთავარი საბრთხე მის უკან იყო.ტელეფონით ისევ ლევანს ურეკავდა ის კი არ პასუხობდა, როგორც შეეძლო ისე მირბოდა რამდენჯერმე ხეს ძლიერად შეეჯახა და კინაღამ მხარი ამოუვარდა თუმცა არ შეიმჩნია და ისევ განაგრძო სირბილი.გზაში უეცრად ხის ტოტს ფეხი წამოკრა და ძირს დაეცა თავი კი ქვაზე დაარტყა ამის შემდეგ კი გაითიშა.ჯუბო უკან მისდევდა, ეს ტყე კარგად ჰქონდა შესწავლილი და იცოდა სად რა იყო იმასაც კი მიხვდა რა მიმართულებით გაიქცოდა ალექსანდრა ამიტომ მთელი შემართებით ეძებდა მორბენალ ქერათმიან ლამაზმანს რომელსაც წარმოდგენაც კი არ ქონდა მის თავს რა ხდებოდა.
თვალები ნელა გაახილა, თავი საშინლად სტკიოდა თავბრუ ეხვეოდა და საშინელ აუტანელ ტკივილს გრძნობდა მთელ სხეულზე.მისი ტელეფონის ფანარი ჯერ კიდევ ჩართული იყო რამოდენიმე მეტრში მდგარი 2 ადამიანი მოლანდა რომელებიც რაღაც თემაზე საუბრობდნენ თუმცა წესუვრად ვერ გაიგო რას ლაპარაკობდნენ.
-არ დაგავიწყდეს ალექსანდრას ხელი არ უნდა ახლო.სიტყვები ძლივს გაარჩია და როცა თავის სახელი გაიგონა უფრო მოფხიზლდა.
-შენ არ ასრულებ არაფერს შესაბამისად მეც შემიძლია მისი ხელში ჩაგდება.უფრო მკაფიოდ ისმოდა მათი ხმა უბრალოდ ვერ არჩევდა ქალი საუბრობდა თუ კაცი.
-ახლა ცუდადაა მერე დაგელაპარაკები და იცოდე ხელი აღარ ახლო მის სიახლოვესაც არ იყო.
-შენ შენს ნაწილს ვერ ასრულებ მე კი დავიღალე ამ წესების დაცვით.
-აქედან გასვლა მინდა, ამ გარიგების ჩაშლა მინდა.
-გარიგება არ ჩაიშლება არასოდეს გესმის? ან შენ ჩაფლავდები ან გარიგებას შეასრულებ და თუ ჩაფლავდი იცი შენც რაც მოგივა მალე მოაგვარე ეს საქმე, იცოდე ეს ბოლო გაბრთხილებაა.ბოლოს ეს წინადადება მოისმინდა და გონება ისევ დაკარგა.

ქუთუთოები ბრთხილად დააშორა ერთმანეთს და ძლიერად მანათობელმა შუქმა თვალები აუწვა ამიტომ უმალ დახუჭა და სახე მომანჭა.შუქს რომ შეჩვეოდა ნელა გაახილა და მარჯვნივ გაიხედა ლევანის სახე რომ მოლანდა სახეზე საამურმა ღიმილმა გადაურბინა და მის ძმას ხელი ძლიერად მოუჭირა.იქვე ატირებული სალიც დაინახა და კუთხეში მჯდარი დემრუი რომელსაც თავზე ხელები ჰქონდა შემოკრული.
-ჯუბო გამომეკიდა!.როდესაც ყველაფერი გაახსენდა სიმწრისგან ტანში გააჟრჟოლა და ცრემლები წამოსცვივდა.
-ჯუბო? დარწმუნებული ხარ?.ფეხზე წამოხტა ანერვიულებული დემური.
-იქ კიდევ იყვნან, რომ გავითიშე რაღაცას ვერ ასრულებდნენ თავის საქმეს ვერ ასრულებდნენ.ნაწილნაწინ საუბრობდა და თვალები ნელნელა ეხუჭებოდა.
-იქ იყო ვინმე რომ მიხვედი?.ლევანიმ გააფთრებულმა გახედა დემურის.
-არა არ ვიცი რომ მივედი რაღაცის ხმა შემომესმა ნაბიჯების მგონი თუმცა ვერ გავეკიდე ალექსანდრა ასე ვერ დავტოვე.ხელებს იქით-აქეთ შლიდა და ყველაფერს ხსნიდა.
-და ეს რას ნიშნავს?.გაჩუმებულმა სალიმ ხმა ამოიღო.
-იმას რომ ნაცნობის ხელი ურევია.ხმადაბლა დაასკვნა დემურიმ.
-დემურიზე ამბობდნენ ყველაფრის მასზე გადაბრალებას აპირებენ.საუბარი უჭირდა თუმცა მაინც ცდილობდა მისი აზრის დაფიქსირებას.
-რა? ვერგავიგე?.
-ვიღაცას უთქვამს ჩემზე რომ ვითომ ჯუბოსთან ვარ შეკრული და რაღაცეებს ვხლართავ.არც კი უნერვიულია უემოციოდ ყვებოდა და დროდადრო დასისხლიანებულ ალექსანდრასკენ გადაქონდათ ყურადღება.
-რაში ჭირდებათ შენზე გადმობრალება?.ნერვიულად ცემდა ოთახში ბოლთას ლევანი.
-ჩვენი წაჩხუბება უნდათ.წვერზე ხელი მოისვა მერე კეფაზე გადაიტარა და ისევ ალექსანდრას მიაშტერდა.


ბოდიშით ჩემო ყველაზე ტკბილებო რომ დავაგვიანე.. იმედია მოგეწონებათ და კომენტარებს არ დაიშურებთ. მომიტევეთ შეცდომები და რავი მიყვარხართ ყველაზე ყველაზე ძალიან თქვენი თითოოეული კომენტარი ჩემთვის წამალივითაა... მაბედნიერებთთ.