***
-სასწრაფო საქმეა ლილე საფრთხეშია-თქვა აღელვებულმა
-შენ რო შეშინებული ხარ დაჟე შენზე დიდი საფრთხეც არსებობს?-კითხა ირონიულად,მაგრამ მაინც ეტყობოდა ხმაზე თუ როგორ ააღელვა მისმა ნათქვამმა,რადგან ასე რომ არ ყოფილიყო ის ასე უბრალოდ ვერ გაბედავდა მისვლას
-ცოტნე ახლა ამის დრო არ არის-უთხრა მკაცრად და სახლში შევიდა-შენ იცოდი მამაჩემის მკვლელის შესახებ?-კითხა უცბად
-კი-უთხრა შეურყევლად ცოტნემ,კარები მიკეტა და სავარძლოსაკენ დაიძრა
-რომ გეთქვა ახლა ხომ არ მოხდებოდა ეს ყველაფერი არა?-უთხრა და დაინახა როგორ დაეჭიმა ძარღვები ცოტნეს
-რომ მეთქვა ხომ?რომ მეთქვა და მოგეკლა,მერე კიდე იმ არაკაცის გამო წლობით მჯდარიყავი ციხეში ეგ გინდოდა?-უყვიროდა გაცხარებული ცოტნე-მე არა,მაგრამ როგორც დავინახე ყველაფერი უკან მომიბრუნდა და შენი დაცვით საკუთარი თავი და ლილე დავაზიანე-თქვა და ხმაჩამწყდარს დივნისაკენ მიუთითა-დაჯექი ეხა და თქვი რაო ნიკოლოზმა-უთხრა უკვე დამშვიდებულმა და კაბინეტში სავარძელში ჩაჯდა
-დამირეკა და ლილეც მალე მამაშენის გზას გაუყვებაო,მე კიდე პირდაპირ აქ გამოვიქეცი რომ მეთქვა,ახლა ცოტა ხნით ყველა წყენა უნდა დაივიწყო და მენდო,ვიცი რომ ძალიან გაბრაზებული ხარ,მაგრამ ეს ლილეს გამო უნდა გააკეთო-უთხრა სერიოზულად და თვალი გაუსწორა
-გეგმა?-უთხრა ცოტნემ-გეგმა გააქვს?
-ესე არა მაგრამ იცოდე ლილე არ უნდა დავტოვოთ,სულ ვიღაც ჩვენიანთან ერთად უნდა იაროს,სულ თორემ ხომ იცი ნიკოლოზისიტყვის ამსრულებელია-თქვა და თავი ჩახარა-მისმინე ცოტნე ვიცი რომ არ მენდობი,მაგრამ ახლა სხვა გზა არაა ცოტა ხნით უნდა შევაჩეროთ ნიკოლოზი და მერე რამეს მოვუხერხებთ
-კარგი ხვალ შენ მიხვალ და მოიყვან სკოლიდან, დილით კოდე მე წავიყვან მერე აღარ მეცლება-უთხრა და ფეხზე წამოდგა ამით ანიშნა რომ უნდა წასულიყო,ეკეც მიუხვდა წამოდგა და კარებისაკენ წავიდა
-იმედია ყველაფერი მოგვარდება-თქვა კარიდან გასვლამდე და შავ სივრცეში გაუჩინარდა
-იმედია-ჩაილაპარაკა თავისთვის ცოტნემ, ხვდებოდა რომ ახლა უბრალოდ სხვა გზა არ ჰქონდა ახლა ეკეს დახმარება მართლაც ჭირდებოდა.
***
დილით ლილე რომ ადგა უკვე ცხრის ნახევარი იყო როცა გააცნობიერა რომ აგვიანდებოდა უცბად წამოხტა და ორ წუთში დაბლა გამზადებული ჩავიდა,უცებ ისაუზმა გასაღებს ხელი დაავლო და გასვლას აპირებდა როცა ცოტნეს ხმა შემოესმა
-დადე ეგ დღეს მე წაგიყვან და ერეკლე წამოგიყვანს-უთხრა დაძაბულმა ლილემაც კორჩილად დადო გასაღები,ხვდებოდა რომ ეხლა რაღაც ხდებოდა და ძმას არ უნდა შეწინააღმდეგებოდა,თანაც გულის სიღეში უხაროდა კიდეც ერეკლეს რომ ნახავდა.
წამოსვლოსას მართლა ერეკლემ მიაკითხა გზაში ხმა არც ერთს ამოუღია სახლთან მისულმა ერთი სიტყვა თქვა
-ნახვამდის-და მანქანიდან გადავიდა
ასე გრძელდებოდა რამდენიმე დღე და მოვიდა სანატრელი შაბათიც,შაბათს მხოლოდ ერთი მასწავლებელი ყავდა ლილეს და ისიც საღამოს, ამიტომ მთელი დღე სახლში ნებივრობდა, საღამოს კი მასწავლებელთან წავიდა.იქიდან გამოსულს უკვე დაღამებოდა ცოტა კი შეეშინდა მაგრამ არ შეჩნია ტელეფონი ამოიღო და ცოტნეს წერილი გაუგზავნა
"ცოტნეე სად ხარ გელოდებიი"
"ლილე დღეს ერთი ჩემი ძმაკაცი მოვა შენ წასაყვანად,შენ არ იცნობ ნიკოლოზი ქვია,კაი?"
"კაი"
ტელეფონი ჯიბეში დააბრუნდა და დაიწყო ლოდინი.
***
ცოტნესთან
-ცოტნე შენ მიაკითხავ ხო ლილეს დღეს?-კითხა ყურმილის მეორე მხრიდან ეკემ
-კი კი მე მივალ დღეს-უთხრა და მალევე დაემშვიდობა,საათს დახედა ჯერ ერთი საათი კიდევ ქონდა,ამიტომ გადაწყვიტა აბაზანაში შესულიყო,ტელეფონი ტახტზე მიაგდო და თვითონ აბაზანისაკენ გაეშურა.
***
ნიკოლოზსთან
მალევე გაიღო იაშვილების სახლის კარი და შიგნით უცნობი ბიჭი შემოვიდა მაშინვე ტელეფონს დაუწყო ძებნა,თხუთმეტი წუთი ძებნის შემდეგ იპოვა და ბედნიერს გაეღიმა,ახლა უკვე დარწმუნებით შეეძლო ეთქვა რომ მისმა გეგმამ გაამართლა, ცოტახანი დივანზე ჩამოჯდა და დაისვენა შემდეგ კი წამოდგა და ტელეფონის პარეტრებში შევიდა რათა საათი გადაეწია და ზუსტად იმ წამს როცა საათი ნახევარი საათით გადაწია ტელეფონზე მესიჯიც მივიდა
"ცოტნეე სად ხარ გელოდებიი"
"ლილე დღეს ერთი ჩემი ძმაკაცი მოვა კაი შენ წასაყვანად შენ არ იცნობ ნიკოლოზი ქვია,კაი?"
"კაი"
ტელეფონი ნასიამოვნებმა დააბრუნა თავის ადგილას და კარის ხმის გაგებაზე ჩუმად და სწრაფად გაიპარა სახლიდან და ლილეს მასწავლებლის მისამართისაკენ წავიდა.
***
ცოტნესთან
აბაზანიდან გამოსული პირდაპირ ტელეფონისკენ წავიდა რათა საათი ენახა და ძალიან გაუკვირდა როცა საათი ცხრის ნახევარს უჩვენებდა,მაგრამ იფიქრა რა ნელა გასულა დროო და სამზარეულოსაკენ წავიდა ჭამას ასრულებდა უკვე როცა დაინახა რომ საათი ათის თხუთმეტ წუთს აჩვენებდა,უცბად გახსნა ტელეფონი და საათს რომ დახედა კინაღამ გააფრინა,ალბათ მეჩვენებაო იფიქრა და ლილეზე მისაწერად მესიჯებში შესულს ნიკოლოზის მესიჯები რომ ნახა გაგიჟდა,წამოხტა გასაღები აიღო და შუა ზამთარში ერთი თხელი მაისურით გავრდა გარეთ თანაც ამავდროულად ეკეს ურეკავდა
-რა ხდება?-გაისმა ეკეს ხმა ტელეფონს იქით
-სასწრაფოდ ლილეს მასწავლებლის სახლთან მოდი-ჩაჰყვირა ტელეფონში და უცბად გათიშა
იქ მისულს ეკე უკვე იქ დახვდა
-რა ხდება ლილე სადაა?
-ლილე აქ არ დაგხვედრია?-უთხრა და მიხვდა როგორ დაეძება სხეული და ჩაუწითლდა თვალები
-ცოტნე ნუ მაშინებ-უთხრა უკვე აღელვებულმა ეკემ
-არააა ჯანდაბა ნიკოლოზმა გაიტაცა-ამოიღმუილა არაადამიანურ ხმაზე და მანქანასთან ჩაიკეცა
-არ გამაფრენინო ეხა ბიჭი რა ნიკოლოზმა შენ არ უნდა მოსულიყავი?
-ფუ ის დ...მ....შემოსულა ჩემთან სახში მე ვანაში ვიყავი და ლილესთვის მიუწერია,ჩემი ძმაკაცი ნიკოლოზი მოგაკითხავსო ტელეფონზე კიდე საათი გადაუწევია და მეც მეგონა არ ვაგვიანებ-თქო და აჰა,ფუ ამის დ....შ მ... დ...ტ...მაგ ყ... ფუუ ჯანდაბა ლილეეეეეეეეე-იღრიალა ბოლო ხმაზე
-ახლავე ადექი ტირილს მორჩი და მოვიფოქროთ სად შეიძლებოდა წაეყვანა იმ ნაბ... ლილე-უთხრა მკაცრად და ფეხზე წამოაგდო-აქ არ დამალავდა იცის რო აქ უეჭველი ვიპოვიდით იცი რამე სახლი ქალაქ-გარეთ?
ცოტნე ჩაფიქრებული უყურებდე მერე კი უცბად წამოიძახა
-საგურამოში ადრე ვარ მანდ ნამყოფი ზუსტად ვიცი მანდ იქნებიან-თქვა გახარებულმა.
-მიდი მალე ბიჭებს დაურეკე უთხარი იარაღი წამოიღონ და მოვიდნენ მალე
-ეხლავე-უთხრა ცოტნემ და ტელეფონი დასარეკად ამოიღო ჯიბიდან
***
-შენ ნიკოლოზი ხარ ხო?
-კი შენ ლილე ხო?
-ხო-უთხრა გაუღიმა და მანქანაში ჩაჯდა,ნიკოლოზმა ბოროტულად გაიღიმა და გაზის პედალს ფეხი მიაჭირა.
***
ლილეს უკვე აღელვება ეტყობოდა რადგან მის სახლს უკვე დიდი ხნის გამცდარები იყვნენ,თავიდან ფიქრობდა ცოტნეს ძმაკაცია რა უნდა დამიშავოსო,მაგრამ თბილისს რომ გასცდნენ თავი ვეღარ შეიკავა და კითხა
-სად მივდივართ?
-ჩემთან საგურამოში-უთხრა და თითქოს არაფერიო გზას გახედა ისევ
-კი მაგრამ საგურამოში რა გვინდა?-კითხა უკვე შეშფოთებულმა
-ერეკლეს და ცოტნეს უნდა მოვუწყოთ წითელი ფართი-უთხრა და ეშმაკურად გაიღიმა
-კი მაგრამ წითელი ფართი რა არის?-კითხა გაკვირვებულმა და თითქმის დაიჯერა რომ იქ მართლა წვეულება იმართებოდა
-აი ძაან მაგარი გასართობია ავიღებთ ორ ადამიანს,ამ შემთხვევაში ერეკლე და ცოტნე გვყავს,ხოდა ვინც ყველაზე ძალიან უყვართ იმ ადამიანს გავიტაცებთ და მათ თვალწინ მოვკლავთ,ან ყელს გამოვჭრით,ან კიდე იარაღით ვესვრით,რომელსაც მოისურვებენ აი ესაა წითელი ფართი-უთხრა და ბოროტულად გადახედა აკანკალებულ ლილეს-მიხვდი?
-.....
-კარგია.ისე ცოდო კი ხარ ასეთი ლამაზი, სიკვდილოსთვის,მაგრამ ეგ არაფერი შენს გარდა კიდე ათასი ლამაზი გვყავს და არ დააკლდები ქვეყანას,მარა ცოტნეს და ეკეს როგორ დააკლდებიი უფფ ძაან მაგარი იქნება მათი ტანჯული სახეების ყურება
-ამას რატომ აკეთებ?რაში გჭირდება ეს ყველაფერი?-კითხა ათრთოლებული ხმით ლილემ
-ოოო ეს რომ მივალთ მოგიყვები თუ გაინტერესებს ახლა მეზარება-უთხრა და დაამთქნარა
ხვდებოდა ლილე რომ ახლა თუ იქ მივიდოდა ბიჭებიც მოაკითხავდნენ და შემდეგ ლილე აღარ იქნებოდა ერთადერთი მსხვერპლი,ამიტომაც გადაწყვიტა რომ სიცოცხლის ფასად შეეჩერებინა იგი, მანქანა საკმაოდ სწრაფად მიდიოდა ამიტომაც გადაწყვიტა გეგმა შეესრულებინა
-შენ იცი ახლა სად წავალთ?-უთხრა ირონიულად
-სად ქალბატონო ლილე?-არც მან დააკლო ირონია
-გადაჩეხე მანქანა ფართიზე-უთხრა რულს ხელი ჩაავლო და გადაატრიალა რასაც მათი კივილი და რამდენჯერმე გადაყირავება მოჰყვა.
***
-სად არიან ამდენ ხანს?-გაბრაზებულ-აღელვებული ხმით უთხრა ცოტნემ ეკეს
-რავიცი ამის დ...შ.... რო გჭირდება მაშინ უნდა დააგვიანონ მაინც და მაინც-დაიღრიალა ეკემ და ბიწებიც გამოჩნდნენ
-სად ხართ ბიჭო თქვენ შ...ხ...გ ჰა?-დაუყვირა ეკემ ბიჭები კი უბრალოდ თავჩაღუნულები იდგნენ
-რა იყო ბიჭო რა გჭირთ?-კითხა გაკვირვებულმა ცოტნემ
-აზრი აღარ აქვს-ჩაილაპარაკა ჩუმად ლაზარემ
-რას?-ერთხმად შესძახეს ცოტნემ და ეკემ
ამ დროს კი ალექსამდრემ ტელეფონი ამოიღო myvideo ჩართო და რამდენიმე წუთის წინ ნანახ სიუჟეტზე გადაახვია
"რამდნეიმე წუთის წინ კახეთის გზაზე მოხდა ავარია,მანქანაში იმყოფებოდა ახალგაზრდა მამაკაცი და ქალი ნიკოლოზ ჯავახიშვილი და ლილე იაშვილი,ახლა ისინი მძიმე მდგომარეობაში არიან და ექიმები ცდილობენ რომელიმეს სიცოცხლე მაინც გადაარჩინონ"გაშეშებულები ისმენდნენ ეკე და ცოტნე სიუჟეტს შემდეგ კი ცოტნე წამოხტა და მანქანისკენ გაიქცა ეკეც უკან გაჰყვა და მანქანის ხმამ მოიცვა მთელი ქუჩა.სავადმყოფოში ერთად შევარდნენ და პერსონალის ძებნა დაიწყეს რათა მდგომარეობა გაეგოთ უცბად რომ ვიღაც გოგონას ნაზი ბავშვური ხმა შემოესმათ
-შემიძლია რამით დაგეხმაროთ?-კითხა ინტერესით და გაკვირვებულმა გახედა ახლახან შემოტრიალებულ მასზე მიშტერებულ ცოტნეს,რომელიც მისი ხმის გაგონებისას რეალობას დაუბრუნდა
-ლილე იაშვილს ვეძებთ არ იცით საით უნდა წავიდეთ?-კითხა ცოტნემ
-და თქვენ ვინ ხართ?
-ძმა და შეყვარებული-უთხრა სერიოზული სახით ეკემ
-წამობრძანდით-უთხრა წკრიალა ხმით და კიბეებს აუყვა,გოგონამ მესამე სართულზე აიყვანა და მოსაცდელში დასვა,წასვლის წინ კი თქვა
-ძალიან ვწუხვარ იმედია გადარჩება-თქვა და ადგილი დატოვა
ბიჭებიც მალევე შემოვარდნენ სავაადმყოფოში
-როგორ არი?
-რა ხდება?
-გადარჩა?
მიაყარეს კითხვები
-არ ვიცით ჯერ არ გამოსულან-თქვა ცოტნემ და ისევ კარებს გახედა სადაც მისი დის სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხი წყდებოდა.
დილის ოთხი საათი იქნებოდა როცა ექიმი გამოვიდა პალატიდან,შუბლი სულ დაოფლილი ჰქონდა ხელები კი დაღლილობისაგან ჩამოყროდა
-ექიმო როგორ არის?-მივარდა ერეკლე ექიმს
-გადარჩა ყველაფერი რიგზეა დილით შესვლის უფლებას მოგცემთ მაგრამ ჯერ რამდენიმე დღე არამგონია გაიღვიძოს-ექიმის ამ სიტყვებზე ეკემ ხელი ჩამოართვა და მაგრამ მოეხვია
-მადლობა ექიმო მადლობა რომ გადაარჩინეთ თქვენ არ იცით ახლა რამდენი ადამიანი გაახარეთ-უთხრა,გაუღიმა და მეგობრებისკენ წავიდა რომლებიც სიხარულის შეძახილებით ეხვეოდნენ ერთმანეთს,ექიმი კი მათ გაღიმებული უყურებდა.
ცოტნემ ბიჭები სახლში გაუშვა და იქ მხოლოდ ის და ეკე დარჩნენ
-ახლა ისევ ისე იქნება როგორც დანარჩენი ოთხი წელი?-კითხა მოწყენილმა-იმედია ოდესმე მაპატიებ იმ ჩემს სულელურ საქციელს,იცოდე რომ ძალიან ვნანობ და ლილე მართლაც სიგიჟემდე მიყვარს,ძალიან გთხოვ ხომ ვიმსახურებ არა კიდევ ერთ შანსს მხოლოდ ერთს და მეტჯერ აღარასოდეს გაგიცრუვებ იმედებს არც შენ და არც ლილეს
-......
-კარგი როგორც გინდა-ამოიხვნეშა და სკამზე დაჯდა
-მოდი აქ შე დამპალო გნახო ერთი მომენატრე ესე უნდა ძმაკაცების დავიწყება?-უთხრა და გაკვირვებულ ეკეს გაუცინა ახლა ისეთი ბედნიერი იყო რომ ალბათ ნიკოლოზსაც კი აპატიებდა.
-მომენატრე შ...ჩ...-უთხრა გახარებულმა და ცოტნეს მაგრად მოეხვია?ამ დროს ექიმიც გამოვიდა და მათკენ ღიმილით წავიდა
-ჯერ ძინავს მაგრამ შეგიძლიათ შეხვიდეთ-უთხრა ექიმმა
-ძალიან დიდი მადლობა თქვენ რომ არ ყოფილიყავით არ ვიცით რა გვეშველებოდა-უთხრა ახლა ცოტნემ
-რისი მადლობა მე მხოლოდ ჩემს მოვალეობას ვასრულებდი-უთხრა და წავიდა ცოტნე და ეკე კი ოთახისაკენ სწრაფი ნაბიჯებით გაემართნენ
***
მეორე დღეს
ლილემ თვალები რომ გაახილა დაინახა მის წინ სავარძელში მჯდომი მძინარე ცოტნე ხოლო საწოლის გვერძე სკამზე მჯდომი ეკე რომელსაც თავი ლილეს ხელზე ჩამოედო და ტკბილად ეძინა,ლილემ იფიქრა ალბათ მესიზმრებაო და წამოდგომა უნდოდა,მაგრამ თავში ძლიერმა ტკივილმა დაუარა და უნებურად წამოიყვირა
-ჯანდაბა
-რა მოხდა?-შეშფოთებული წამოხტა ორივე
-მართლა ცოცხალი ვარ?-გაუკვირდა ლილეს ბიჭებს კი ამაზე გაეღიმათ
-კი მართლა-უთხრა ცოტნემ და დას მეორეხრიდან მოუჯდა
-ესეიგი გეგმამ გაამართლა?-უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა ლილემ
-რა გეგმამ?-თქვა გაკვირვებულმა ეკემ
-....
-ლილე რა გეგმამ?-ხმა გაიკმკაცრა ცოტნემ
-ავარია ჩემი მოწყობილია-თქვა და თავი დახარა
-რაა?შენ ხო არ გაგიჟდი გოგო?სუ გააფრინე ხო?-წამოიყვირა შეშფოთებულმა ცოტნემ
-რა გაჩხუბებს აბა რა მექნა გინდოდა რომ ყველანი მოვმკვდარიყავით ხომ?მერჩივნა მარტო მე მოვმკვდარიყავი ვიდრე ის თქვენც შეგხებოდათ იცი რეები მელაპარაკა?წითელი ფართიო და ყელს გსმოგჭრიო იარაღით გესვრიო მათ თვალწინ მოგკლავო და ასე შემდეგ,მერე თქვენ რა ჩემი სიკვდილის მერე ესე უბრალოდ გაუშვებდით?არა და მერე შეილება თქვენც მომკვდარიყავით ამიტომ გთხოვთ ახლა დაიხურა ეს თემა და საერთოდ ელენეს ნახვა მინდა დაურეკეთ და გააგებინეთ რო აქ ვარ და მოვიდეს-ერთ ამოსუნთქვაში მიაყარა ლილემ და გაკვირვებული ენაჩავარდნილი ბიჭებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია.ბიჭებსაც მალევე დაატოვებინეს ოთახი და ლილემაც დაძინება გადაწყვიტა.




იმის გამო რომ წინა ძალიან დავაგვიანე დანაშაულის გამოსყიდვის მიზნით დღესაც დავდე ახალი და დიდი თავი იმედია მოგეწონებაათ♡♡♡მიყვარხაართ♡♡♡♡
WLM
***
-ლილეე ჩემო გოგო როგორ ხაარ?-ოთახში შუვარდა ელენე ლილეს და მაგრად მოეხვია
-ააუუუუუ გოგო გააფრინეეეე მეტკინააა-შეყვირა ლილემ
-უი უი ბოდიში სუ დამავიწყდა-გაუცინა ლაღად ელემ და გვერდით ჩამოუჯდა-აბა გოგო თქვი რა მოხდა რა დაგმართა იმ დეგენერატმა ბიჭმა,მარა შენ არ ინერვიულა ეგ ათასჯერ უარესადაა-უთხრა და ნიკოლოზის გახსენებაზე სახეზე ზიზღი გამოეხატა
-შენ იცი რა მოხდა მაგათ შორის ეგრე რომ გადაემტერნენ?-კითხა გოგონამ ინტერესით რაზეც ელემ უხერხულად გახედა-რაიყო გოგო იცი თუ არა თქო რა გკითხე ისეთი
-იცი მე გაგონილი მაქვს რაღაცეები, მაგრამ არა მგონია ეს სიმართლე იყოს, თანაც ეს ეკეს შეეხება და ჯობს მისგან გაიგო ტეხავს რა,ეხა გესიამოვნება შენი პირადი ეკემ ცოტნესგან რომ გაიგოს?
-არა
-ხოდა ეგ პონტია ეხაც რა არ გეწყინოს ხო?-უთხრა და წამწამები საყვარლად ააფახულა
-უიმე გოგო რა უნდა მეწყინოს ვერ ხარ შენ კარგად რა-უთხრა და გაიცინა მაგრამ სიცილისას თავი ძალიან ატკივდა და გაჩუმდა
-გოგო რას აპირებ?-დაუწყო შეპარება ელემ
-რაზე?-თავი გამოიშტერა ლილემ
-ვითომ ვერ ხვდები ეხლა ხო,ეკეზე შეურიდგდები თუ არა?
-არ ვიცი მართლა ხო იცი როგორ მიყვარს და მინდა შერიგება,უკვე ისედაც ბევრი ვიტანჯე და მინდა მეც ბედნიერი ვიყო,თანაც მანაც ხომ იტანჯა არა,ერთი შეცდომისთვის სიცოცხლის ბოლომდე ხომ არ დაისჯება?მაგრამ ცოტნე?მან კი მითხრა რომ არ ეწყინებოდა,მაგრამ ასე რათ მინდა ძმა და შეყვარებული არ ლაპარაკობდნენ და ჩხუბობდნენ?ასე ხომ უფრო დავიტანჯები-უთხრა და საცოდავი სახით გახედა ელეს
-ხოდა გადაწყვეტილია-უთხრა ელემ სიცილით
-რა არის გადაწყვეტილი?
-რა და ურიგდები
-ელე წეღან არ მისმენდი?-უთხრა ნაწყენი ტონით
-რო გისმენდი მაგიტომაც გეუბნე...-არ დასცალდა წინადადების დასრულება, რადგან ოთახში მოცინარი ცოტნე და ეკე შემოვიდნენ ერთმანეთზე ხელი-ხელ გადახვეულები უკან კიდე ბიჭები მოსდევდნენ დათუნიებით და ბუშტებით ხელში,ლილე გაკვირვებული უყურებდა ამ სანახაობას და ვერაფერი გაეგო
-ელე მეჩვენება თუ შენც ხედავ ეხლა იმას რასაც მე?-კითხა გულუბრყვილოდ
-არ გეჩვენება ჩემი გოგო არა შერიგდნენ-უთხრა და ლოყაზე მაგრად აკოცა გაკვირვებულს
-ლილეეეე ჩემი გოგო აი ეს შეეენ ჩვენგან-თქვა ლუკამ და ლილეს დათუნიები და ბუშტები საწოლზე დაუყარა რაზეც ლილე და ელემ სიცილი დაიწყეს ასე ერთობოდნენ როცა ოთახში სიფრიფანა გოგონა შემოვარდა
-უკაცრავად არ შეძილება ამდენი ხალხი სავაადმყოფოა ეს გასართობი ცენტრი კი არა-უთხრა გოგონამ ნაზი მაგრამ ძალიან მკაცრი ხმით-რომელიმე ერთი დარჩით დანარჩენები გამოდით გარეთ-თქვა და პალატის კარები ფართოდ გააღო, ბიჭებიც მოწყენილები ბუზღუნით გავიდნენ გარეთ და ელეც მიყვა, მხოლოდ ეკე და ცოტნე დარჩა ერთმანეთს უღრენდნენ და არც ერთი აპირებდა გასვლას
-აბა კარგად ცოტნე შეგიძლია გახვიდე
-არა იყოს გადი შენ დაღლილი იქნები-არ დაუთმო ცოტნემ
-არა რა დაღლილი მიდი კაცო მე ვიქნები აქ-უთხრა ეკემ
-არ მინდა მეთქი-შეუღრინა ცოტნემ და ლილესკენ შებრუნდა
-ლილე რომელი გავიდეს მე?-წელში ამაყად გაიმართა-თუ ეს?-სახე დაჭყანა და ისე გახედა ეკეს,ამაზე ლილეს გაეცინა
-მაშინ ჯეირანი ითამაშეთ და რომელიც მოიგებს ის დარჩეს-თქვა და ისევ გაიცინა რომ დაინახა ბიჭები მართლა ჯეირანს თამაშობდნენ,ცოტნემ მოიგო, გამარჯვებული სახით გახედა ეკეს და ენა გამოუყო რაზეც სიცილი აუტყდა ლილეს
-აგეე გავიმარჯვე მოუსვი ეხა აქდეან და დამტოვე ჩემ ლილიკოსთან მარტო-უთხრა ორი წლის ბავშვივით
-კარგი ხო-ამოიბუზღუნა და კარისაკენ წავიდა როცა ცოტნეს ხმა მოესმა
-მოდი შე საცოდაო გავალ მე-უთხრა სიცილით და უფრო უმატა სიცილს ეკეს გახარებული სახე რომ დაინახა-არა რა რა გაულკეთილი გული მაქვს რა-თქვა სიცილით და ექთანს გაყვა უკან ახლა შანსი ქონდა ეს გოგო გაეცნო,მან ხომ ამხელა შთაბეჭდილება მოახდინა ცოტნეზე.
-მე ცოტნე შენ?-უთხრა თვალისმომჭრელჯ ღიმილით
-ნატალი-უთხრა და მანაც გაუღიმა
-მედდა ხარ თუ რას საქმიანობ?-უთხრა
-არა მედდა არ ვარ ექიმობისთვის ვემზადები და
-რა განხრით?
-ტრამვატოლიგია
-ვაა ყოჩაღ შენ-უთხრა ღიმილით
-მადლობ- მორცხვად გაუღიმა გოგონამ-ნახვამდის იმედია კიდევ შევხვდებით და გამოჯანმრთელებას ვუსურვებ თქვენს შეყვარებულს-უთხრა და დამშვიდობებაც არ დააცალა ისე წავიდა გაკვირვებული უყურებდა ვერ ხვდებოდა რომელ შეყვაარებულზე ლაპარაკობდა ლილე ხომ მისი და იყო ან შეყვარებიული საერთოდ საიდან მოიტანა,მერე კი უცბად გაახსენდა ეკემ რო უთხრა ძმა და შეყვარებულიო ალბათ მაგაზე იფიქრაო და ძალიან გაბრაზდა ეკეზე არადა გაცნობა უნდოდა გოგოსი იმან კიდე ისეთები მოროშა რო შანსები მოუჭრა.
***
ლილესთან
ცოტნეს გასვლის შემდეგ უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა
-ლილეე-დაიწყო უხერხულად ცოტნემ
-გისმენ-ისე უთხრა არც გაუხედავს მისკენ
-მაპატიე,ახლა ჩემს გამო ხარ ასეთ დღეში-უთხრა და თავი ჩახარა
-ერეკლე მოდი აქ-უთხრა მკაცრი ხმით და ეკეც მიუახლოვდა და საწოლზე ჩამოუჯდა ლილემ მის ხელს თავისი დაადო
-ეგ აღარასოდეს თქვა გაიგე?აქ შენი ბრალი არაფერია ის თუ გიჟია შენ რა შუაში ხარ
-ხო მაგრამ შენ ხომ არ იცი რა მოხდა წარსულში
-არა მაგრამ რაც არ უნდა გექნა ეს მას იმის უფლებას არ აძლევდას რომ ასე მომქცეოდა და დაიმახსოვრე შენ არაფერ შუაში ხარ კარგი?
-მიყვარხარ ლილე-უთხრა და მაგრად მოეხვია გოგონას ლილე დაბნეული იყო მაგრამ უცებ მოეგო გონს და თვითონაც შემოხვია ხელები
-მეც
-მაპატიებ ადრინდელს?
-უკვე გაპატიე-უთხრა და ნაზად შეეხო ტუჩებზე ეკეს.




ესეც დაპირებული თავიი იმედია ისიამოვნეებთ♡♡♡მიყვარხაართ♡♡♡
***
ვერავინ გაიგებს თუ რამხელა სიხარული იგრძნო ეკემ ამ დროს,ეგონა მეხრე ცაზე დაფრინავდა ვერაფრით შორდებოდა ლილეს მადისაღმძვრელ ტუჩებს,მაგრამ ბოლოს ჰაერი რომ აღარ ეყოთ მოშორდნენ ერთმანეთს
-იცოდე შემპირდი რომ მეტს აღარ მომატყებ-უთხრა ლილემ გაბრწყინვებული აწყლიანებული თვალებით
-გპირდები-უთხრა და მაგრად მოესხვია გოგონას,ამ დროს კი ოთახში ცოტნე შემოვიდა
-ოხ მოუსწრიათ გვრიტებს შერიგება-თქვა სიცილით და აწითლებულ დაიკოს მეორე მხრიდან მოუჯდა
-მიხვდე ეხლა და გახვიდე იქნებ-შსუღრინა ცოტნემ ეკეს და დას სიცილით მოეხვია
-ეგეთი უმადურიც კი არ ვარ წეღან შენ დამითმე ახლა მე დაგითმობ-უთხრა სიცილით,ლილეს ერთი გაუღიმა და კარიდან მოუხედავად გავიდა
-ლილე ხომ იცი შენი ბედნიერება ყველაფერს მირჩევნია,უბრალოდ მინდა შენგანაც გავიგო რომ ეს ნაბიჯი დაფიქრებულად გადადგი,მინდა გავიგო რომ ეს ყველაფერი უბრალოდ დაივიწყე,დაივიწყე განვლილი ოთხი წელი,მე ხო იცი მაინც შეგამჩნევ და უფლებას არ მოგცემ მასთან იყო თუ შენ იმ ყველაფერს არ დაივიწყებ,უბრალოდ შენთვის ვიძახი ამას აბა წარმოიდგინე რა იქნება ყოველ კამათზე რომ მიაძახებ გახსოვს მაშინ რა მიქენიო?ხოდა ახლა მინდა დავრწმუნდე რომ შენ ასი პროცენტით ბედნიერი ხარ-უთხრა და ლილეს გახედა
-ცოტნე შენ ხომ არ იცი არა ახლა რა ბედნიერი ვარ, ასეთი ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ,ხომ იცი რომ გაუაზრებლად არ გადავდგამდი ამ ნაბიჯს ისედაც თავს შენს გამო ვიკავებდი,ეხლა ჩემი ლაპარაკი უთავმოყვარეო გოგოს ლაპარაკს გავს ვისაც არ აინტერესბს რა უქნეს აწყენინეს,თუ გამოიყენეს, მაგრამ შენც ხომ იცი არა მე რამდენი ვიტანჯე,ისიც ხომ იტანჯა არა,ოთხი წელიორივემ საკმარისად გადავიხადეთ და ახლა აღარ მინდა მეტი დრო დავკარგო,მეც ხომ მინდა ბედნიერი ციყო სულ ხომ არ დაციტამჯები?-უთხრა და თვალები აუცრემლიანდა ცოტნე კი მაგრად მოეხვია
-ვსო მჯერა იცოდე მეტი აღარ იტირო ეხლა შენ სულ ბედნიერი იქნები და მხოლოდ ზედმეტი სიხარულოსაგან თუ იტირებ მორჩა დამთავრდა კაი?-უთხრა და აწყლიანებულ თვალებში ჩახედა
-კი მაგრამ მე ახლაც ბედნიერებისგან ვტირივარ უბრალოდ მომავალი წარმოვიდგინე და -უთხრა ლაღი სიცილით
***
ბიჭებთან
-იმასთან რა ხდება როგორაა რას ამბობენ?-წარმოთქვა ეკემ
-არ ვიცით ცუდად არისო შეიძლება ვერ გადარჩესო-თქვა ალექსანდრემ
-ლილე მეცოდება ამდენს ვეღარ გადაიტანს იმ აზრს ვერ შეეგუება რომ ადამიანი მის გამო მოკვდა,კარგად ვიცნობ და ძალიან გაუჭირდება-თქვა სინანულით ცოტნემ-როგორ ვერ დავიცავით.
***
ლილე უკვე კარგად იყო ფეხზე დგომაც შეეძლო და მალე გაწერდნენ კიდევაც ნიკოლოზზე კი არაფერს ეუბნებოდნენ,არადა ცნობისმოყვარეობა კლავდა აინტერესებდა თუ რა მოხდა ეკესა და ნიკოლოზს შორის,ისიც აინტერესებდა როგორ იყო ნიკოლოზი, რაც არ უნდა ექნა სიკვდილოსთვის არ ემეტებოდა თანაც მისი ხელით.
ერთ დღესაც გაწერის დღეს უკვე კარგად იყო ოდნავ სუსტადაც კი აღარ გრძნობდა თავს ოთახში იყო ემზადებოდა როცა ეკე შემოვიდა და გვერდით მოუჯდა
-საბუთებს აწესრიგებენ და ერთ საათში გაგვწერენ-უთხრა ბიჭმა და გოგონას გვერდიდან მოეხვია
-ეკე-გაისმა გოგონას მკაცრი ხმა-უნდა მომიყვე-გააგრძელა ისევ ისე ლაპარაკი რაზეც ეკეს ჟრუანტელმა დაუარა არ უნდოდა მოყოლა სულ ეუბნებოდა ახლა არა სხვა დროს მოგიყვებიო მაგრამ ახლა ხვდებოდა რომ არ გაჭრიდა მისი უაზრო საუბარი
-ახლა?-მაინც ჩაეჭიდა ბოლო იმედს
-ახლა-უთხრა გოგონამ და ეკეს გახედა და ის ერთადერთი იმედიც დაუკარგა
-ადრე მე და ნიკოლოზი ძმაკაცები ვიყავით თან განუყრელი შენი ძმაც და დანარჩენსბიც ჩვენთან იყვნენ მაგრამ მე და ის ყველაზე ახლოს ვიყავით, ყველაფერი იცოდა ჩემი და მეც ყველაფერი ვიცოდი მისი,ისიც ვიცოდი რომ მის დას ვიღაც ბიჭი აწუხებდა ჩვენი მტერი ბანდიდან,ხოდა ერთ დღესაც მაგან მე ჩამაბარა თავისი და რო მოვდივარ მე საქმე მაქ და ეს საღამო გეხვეწები პროსტა ყურადღება მიაქციეო,მეც მეთქი კი რა პრობლემაათქო და დამშვიდებული გავუშვი,იმ საღამოს ანასტასიამ მისმა დამ მთხოვა ძაან გთხოვ ჩემი მეგობრები არიან კლუბში და ჩვენც წავიდეთო მეც დავთანხმდი იქ ვიჯექით ვიღაც გოგოს ყვირიილი რომ გაისმა ოღონდა ძალიან არა მაგრამ ჩვენ მაინც გავიგეთ,წამოვხტი და დასახმარებლად გავიქეცი,ვიღაც ბიჭს უნდოდა შენიტოლა გოგოს გაუპატიურება და ძლივს მივუსწარი,ის ბიჭი მაგრად ვცემე რომ მოვბრუნდი იმ გოგოსთან თვალებით ანასტასიას ვეძებდი მაგრამ ვერსად დავინახე,უცბად მივედი მოს დაქალებთან რომლებიც ტირილით სკდებოდნენ და მთელი ხალხი მათ უყურებდა,გოგონა სწრაფად ჩამოვსვი და მათთან მივირბინე რომ ვკითხე სად არი ანა-თქო მაგათმა იმ ნაგავმა გაათრია ბარიდან და სადღაც წაიყვანაო,გავგიჟდი გავაფრინე არ ვიცოდი რა უნდა მექნა მაშინვე ტელეფონი ამოვიღე და ნიკოლოზს დავურეკე,რომ გაიგო ანაზე ეგრევე აქ წამოვიდა და არაფრის თქმა არ დამაცადა ისე გამარტყა სახეში,მეც ვიცოდი რომ ხელი არ უნდა მიმებრუნებიბა ვიცოდი რომ დამნაშავე ვიყავი და უბრალპდ თავჩახრილი ვიყავი ბევრი ეძება ნიკოლოზმა მაგრამ ვერსად იპოვა,შემდეგ სულ გაგვიფუჭდა ურთიერთობა ერთმანეთს გადავემტერეთ და ერთდროს ძმაკაცები ხელჩართულ ბრძოლაში ჩავებით ეს კი იცი რითიც დამთავრდა,ანას დედას ჯერ კიდევ შავები აცვია და დაკარგულ შვილს გლოვობს, მას საფლავიც კი გაუკეთეს რადგან უკვე არანაირი იმედი აღარ ქონდათ რომ ანა ცოცხალი იქნებოდა,ნიკოლოზიც სულ იქ დადის და დაკარგული დის საფლავზე ტირის-ამოიოხრა და თვალები დაუსწვდიანდა-ახლა შეგიძლია რაც გინდა ის მითხრა მე უკვე ყველაფერი მოგიყევი-უთხრა და მომლოდინე თვალებით გახედა ჩუმად ატირებულ ლილეს ახლა ნიკოლოზი გოგონას უფრო ეცოდებოდა
-აქ შენი ბრალი არაფერი არის აბა იმ გოოგნას ხომ არ გაწირავდი იმ ურჩხულის ხელში ჩასაგდებად-უთხრა და მაგრად მოეხვია-ახლა მითხარი როგორ არის ნიკოლოზი-უთხრა და გახედა ეკეს
-ცუდადაა-თქვა და გაშეშებულ გოგონას გახედა
-ეკე წამიყვანე ნიკოლოზთან უნდა ვნახო- თქვა გოგონამ ეკეც იმის ნიშნად რომ დათანხმდა.წამოდგა და ლილეს ხელი ჩაჰკიდა,ლილე უკვე წასასვლელად გამზადებული მიემართებოდა ნიკოლოზის პალატისაკენ და გული საშინლად სწრაფად უძგერდა,ეშინოდა იმისი რასაც შიგნით ნახავდა,სასტიკად ეშინოდა ამისი,და აი მიადგა პალატის კარებს ეკეს აცრემლეებული თვალებით გახედა და უთხრა აქ დიდხანს ვაპირებ ყოფნას და შენ წადი ბიჭებთან ეგენიც აქ არიან კაფეტერიაშიო,თვითონ ფრთხილად შეაღო პალატის კარი,პალატაში ნიკოლოზი იწვა ხელებზე კი უამრავი წვეთოვნები და სხვადასხვა რამეები ჰქონდა გაკეთებული, თვალები ნახევრად გახელილი სუსდად სუნთქავდა ლილე მიუახლოვდა და გვერდით ჩამოუჯდა
-გეხვეწები მაპატიე არ მინდოდა რომ ასე ცუდად ყოფილიყავი უბრალოდ მინდოდა რომ ეს ყველაფერი გამეჩერებინა მაშინ მხოლოდ ეს აზრი მიტრიალებდა რომ იქ არ უნდა მივსულიყავით თორემ შემდეგ ყველაფერი ცუდად გაგრძელდებოდა,იმედია ოდესმე შეძლებ და მაპატიებ-უთხრა და ასლუკუნდა
-კი მაგრამ შენ რისთვის მთხოვ პატიებას?-უცბად მოლბა და გაიკვირვა გოგონას საუბარი-ეს ხომ მე ვცდილობდი რომ მომეკალი-უთხრა და თვალები დახარა აშკარად გრძნობდა დანაშაულს
-შენ მიზეზი გქონდა და რომც მინდოდეს ვერ გაგამტყუნებ შენ გულში ძალიან დიდი დანაკარგია და ბოროტებაც ამან გამოიწვია ისე კი დარწმუნებული ვარ რომ შენ არ ხარ ცუდი ადამიანი ეკემ მომიყვა,მომიყვა ყველაფერი თქვენი ძველი მეგობრობის შესახებ,იმის შესახებ თუ როგორ კარგად ოყავით ერთად,მაგრამ ამ ერთმა ადამიანმა ყველაფერი დაანგრია დაიჯერე არც ეკეს ბრალი არ არის აქ არაფერი
-თუ ყველაფერი იცი მაგის თქმა როგორ შეგიძლია?მისი ბრალია ჩემი დის სიკვდილი-თქვა ისევ ირონიულად,რატომღაც ვერავინ ამჩნევდა მათ უკან მდგარ ჩუმად მომტირალ გოგონას ისე იყვნენ გართული ლაპარაკში
-არა შენ ხომ არ დააცადე მას ახსნა იქ თურმე ვიღაც გოგოს ყვირილი გაუგია მის დასახმარებლად წასულა და იქ მისულს გოგონა დახვდა რომლის გაუპატიურებას ვიღაც მთვრალი ბიჭი ცდილობდა,ეკეს უხემია ის ბიჭი და რომ მობრუნებულა ანა აღარ დახვედრია,მაგრამ შემთვის არაფერი უთქვამს იმიტომ რომ ამაში თვითონაც იდანაშაულებდა თავს ფიქრობდა რომ ეს ყველაფერი მისი ბრალი იყო,მაგრამ ერთი წამით მის ადგილას წარმოიდგინე თავი შე რა არ დაეხმარებოდი საცოდავ გოგონას?-უთხრა და დადარდიანებულ ბიჭს გახედა
-იცი?მამამისი მე არ მომიკლავს-უთხრა გატეხილი ხმით-უბრალოდ მაშინ რომ დავურეკე მთვრალი მოვდიოდი ანას საფლავიდან და მინდოდა მისთვის ჩემი ცრემლები მეზღვავებინა,როგორ არ მითხრა ის ყველაფერი ახლა ხომ ყველაფერი სულ სხვანაირად იქნებოდა ფიქრობ ოდესმე მაპატიებს?-კითხა გოგონას,ძალიან უკვირდა მასთან ბოლომდე გახსნილი რომ იყო,მასში ძალიან კარგი მეგობარი დაინახა იმ წამიდან როცა გოგონა მოვიდა და აქეთ დაუწყო ბოდიშების მოხდა სხვანაირად მასზე არც შეუხედავს
-გაპატიებს შენ სთხოვე და გაპატიებს-უთხრა გახარებული სახით და მისი ხელი დაიჭირა გასამხნევებლად-მართლა სთხოვ პატიებას?-კიდევ ვერ იჯერებდა უხაროდა რომ ეს ორი შერიგდებოდნენ
-ცდა ბედის მონახ...-ვერ დაამთავრა სათქმელი როდესაც კარებში მდგარ გოგოს მოკრა თვალი-ლილე ეკეს ჩემს მაგივრად მოუხადე ბოდიში კაი?
-რატო?-გაუკვირდა გოგოს
-მგონი ჩემი და მოვიდა ჩემ წასაყვანად აუ ვკვდები უკვე?-იკითხა შეწუხებული ხმით
-რა კვდები გაგიჟდი?-კითხა ახლა უკვე შეშინებულმა
-აი კარში მარტო მე ვხედავ ეხა ანას?-თქვა და თითით კარისკენ ანიშნა ლილეც დენდარტყმულივიგ შებრუნდა და გოგონა თვითონაც რომ დაინახა სულ გააფრინა
-ვაიმე ეს გოგო ანაა?-კითხა შეშინებულმა და საწოლისაკენ უფრო მიჩოჩდა
-შენც ხედაავ?-კიდევ ვერ გამოსულიყვნენ შოკიდან
-კი-უთხრა გოგომ
-მე ვარ ცოცხალი ვარ-ძლივს ამოიღო ხმა გოგონამ
-ცოცხალი ხაარ?-თითქოს ამ წამს მოეგოო გონს ისე შეყვირა-ცოცხალი ხარ ხო ეხა?მთელი ოჯახი რო გავსკდით ტირილით მაშინ არ იყავი?სად იყავი ამის დ...შ... მთელი ქვეყანა გადავატრიალეთ და ვერსად გიპოვეთ სად იყავი ჰა თუ მაინც და მაინც ჩემი სიკვდილამდე მისვლა იყო საჭირო შენ რო გენახე და გაგხსენებოდა ოჯახი-თქვა და მის ხელზე ბეჭედს რომ დახედა სულ გააფრინა გოგონამ კი აცრემლებული თვალები ჩამალა და თქვა
-ოჯახი მყავს ქმარიც და შვილიც
-აა ბოდიში ყოფილი ოჯახი გამოვდივართ და ვინაა შენი ქმარუკელა ხო ვერ გვეტყვი ან როგორ გამოექეცი იმ მხეცს ტყვეობიდან თუ მობეზრდი და გაგაგდო-ირონიულ ლაპარაკზე გადავიდა ნიკოლოზი
-არ გამოვქცევივარ და არც ტყვეობაში ვყოფილვარ ჩემი ნებით წავყევი უბრალლოდ გატაცება გავითამაშეთ-უთხრა და ძარღვებდაბერილ ძმას რო შეხედა თბალებიდან ცრემლებმა დაიწყეს დენა რაც არ უნდა რთული ყოფილიყო ახლა უნდა მოეყოლა ყველაფერი რომ შემდეგ აღარ ეწვალა
-იმ სირთან ერთად ცხოვრობდი ამდენი ხანი?შენ გეგონა რომ გეთქვა მიყვარსო მე დაგაშორებდი?ურჩხული გეგონე ალბათ მაგრამ იმას ვერ მიხვდი თუ რამდენად დიდი ურჩხული ხარ შენ,შენს გამო ბავშვობის ძმაკაცებს ჩამოვცილდი,მტრად მოვეკიდე, შენ გამო ზედმეტად ბევრი დავკარგე თუნდაც დრო,შენს საფლავზე გატარებული დრო და ცრემლები,ყოველ დღე მივდიოდი იქ და ახლაც გავაგრხელებ იმიტომ რომ უნდა დაიმახსოვრო შენ ჩემთვის ხუთი წლის წინ მოკვდი და დაგმარხე,მე ჩემი და დავმარხე და მას მივტირი კიდევ,მე ჩემი უსაყვარლესი დაიკო მიწას მივაბერე და შენ ვიღაც უცნობი გოგო მოდიხარ და მეუბნები ამ ყველაფერს?არა შენ ის არ ხარ მე ის დიდი ხნის წინ დავმარხე-თქვა და თვალები გვერდით გაატრიალა რომ მისთვის აღარ შეეხედა ლილე კი გაშტერებული უყურებდა მათ-აი ჩემდიშვილს რაც შეეხება მის ნახვას ნაღდად ვერ დამიშლიტ-თქვა ისე რომ არც განძრეულა გოგონა კი ატირსბული გავარდა პალატიდან.




იმედია მოგეწონებაათ მ თავით დასრულებას ვპირებდი მაგრამ უცბად რაღაცამ დამარტყ და აი კიდე გაგრძელდა მადლობა იმედია ისიამოვნებთ თანაც ალინა დიდი გამოვიდა♡♡♡
WLM
***
გაშტერებული უყურებდა ლილე კარებს და კიდევ ვერ დაეჯერებინა თუ რა მოხდა წამის წინ,შემდეგ უცებ მოეგო გონს და ნიკოლოზთან მივარდა რომელიც გაგიჟების პირას იყო მისული და ძარღვებ-დაბერილი ჩაწითლებული თვალებით ჩურჩულებდა
-დამიკიდა...მიმატოვა და...იმასთან წავიდა...-ლილე ცდილობდა დაემშვიდებინა მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა,ამიტომაც უცბად გავარდა ოთახიდან ექიმის საძებნელად,მაგრამ კარში ცოტნეს შეეჩეხა
-ცოტნე წამოდი სწრაფად ცუდადაა-ხელები უკანკალებდა ტუჩები უთრთიდა და ისე ლაპარაკობდა
-რა მოხდა ლილე?-ანერვიულება დაეტყო მასაც
-მისი და...მისი და იყო მოსული და...უთხრა რო გავიპარეო მეო ჩემითო და რაღაცეები და ეს ბიჭი გაგიჟდა საერთოდ ვეღარ ვაწყნარებ გთხოვ მალე-მიაყარა ბორძიკით ორ წამში და უცბად შევარდნენ ორივე შიგნით,იქ შესულებმა დაინახეს რომ ნიკოლოზი ცდილობდა სასუნთქი აპარატი და გადასხმები გამოეგლიჯა და ისინი რომ არა ალბათ ახლა უკვე მკვდარი იქნებოდა
-ნიკოლოზ დაწყნარდი ვსო ცუდად გახდები-თან ჩაყვიროდა თან ხელებს უკავებდა ცოტნე
-რანაირად...რანაირად დავწყნარდე ამის დ...შ.....-იღრიალა ბოლო ხმაზე და ამ ხმამ მთელი სავაადმყოფო მოიცვა-მითხარი ლილეს რომ ექნა...ლილეს რომ ექნა იგივე რას იზამდი-იღრიალა და ხელებზე ჯაჯგური განაგრძო
-მოვკლავდი-უთხრა და წარმოიდგინა თავისი თავი მის მდგომარეობაში
-ხოდა გამიშვი უნდა მოვკლა-არ ეშვებოდა ნიკოლოზი
-ეხა რომ გაგიშვა შენ მოკვდები ის კი არა?ახლა უნდა ეცადო დამშვიდდე თორემ შენი საქმე ცუდად წავა-უთხრა და ექთანს გახედა რომელიც იმწამს შემოვარდა ოთახში-რას უდგახართ ქენით რამე-არც ცოტნემ დააკლო ყვირილს და გოგონაც სწრაფად გაიქცა პაციენტისკენ და რაღაც ნემსი გაუკეთა, ორ წუთში ნიკოლოზს უკვე გათიშულს ეძინა ლილე და ცოტნე კოდევ ჩახუტებულები იჯდნენ ჰოლში
-ლილე შენ ხო ეგეთ რაღაცას არასდროს არ გამიკეთებ?-კითხა გულუბრყვილოდ
-არა ჩემი ცოტნე როგორ იფიქრე ეგ გავიპარები კი არა ყველაფერზე შენ გეკითხები და საქმის კურსში გრთავ და მაგას ვიზამ ეხლა მე?!-უთხრა და ძმას მაგრად აკოცა ლოყაზე
-ჩემი საყვარელი დაიკო ხარ შენ-გაუღიმა ლილეს და მაგრად მოხვია ხელები,ლილეს მალევე მიეძინა ცოტნეს მკლავებში ეკეც მოვიდა და გვერდით მოჯდა და-ძმას უყურებდა მძინარე ლილეს და გული სითბოყი ევსებოდა,ეს იდილია ეკეს ხმამ დაარღვია
-რა მოხდა აქ?
-იცი...ანა იყო მოსული-უთხრა და ძარღვებდაბერილ ეკეს გახედა რომელსაც ბრაზთან ერთად გაკვირვებაც სახეზე ეწერა
-ცოცხალია?
-კი მოსულა აქ და უთქვამს რო ჩვენო გავიპარეთო და რაღაც ეგეთებიო რა და ეს გაგიჟებულა და რეებს აკეთებდა იცი სიკვდილი უნდოდა ტიპს ნუ არც ვამტყუნებ ლილეს რომ ესეთი რამე ექნა მეც მასევე მოვიქცე...-უცებ გაწყვიტა სიტყვა რადგან ნიკოლოზის პალატიდან გამოსული ნატალი დაინახა რომელიც მათკენ მიდიოდა უცებ წამოხტა ფეხზე ეკე და გოგონასთან მიირბინა
-როგორაა?კარგად იქნება?ხომ არ მოკვდება?-მიაყარა ეგრევე კითხვები
-ნუ გეშინიათ მდგომარეობა სტაბილურია და ძალიან დიდი შანსია რომ ფეხზე უვნებელი დადგეს-უთხრა და გაუღიმა,ბიჭებმაც ამოისუნთქესდა გოგომაც დამშვიდებულმა დატოვა იქაურობა,ცოტნემაც ეკეს ანიშნა ლილესთან მოდი ორიწუთითო და ლილე თავისი მკლავებიდან ეკეს მკლავებში გადაიყვანა და დერეფანს გაუყვა,გასვლამდე შემოტრიალდა და შეხედა თუ როგორი სიყვარულიანი თვალებით უყურებდა ლილეს ეკე და თავისი გადაწყვეტილებით უფრო კმაყოფილი დარჩა.
მეორე დილას ბიჭებმა გადაწყვიტეს ნიკოლოზი მოენახულებინათ, შესვლამდე ერთი ღრმად ჩაისუნთქეს და პალატის კარები შეაღეს, ჩაფიქრებული იწვა ნიკოლოზი საწოლზე და ფიქრობდა,ფიქრობდა ყველაფერზე,წარსულზე,აწმყოზე,მომავალზე,შეძლებდა კი ანასთვის ეპატიებინა,ეს თვითონაც არ იცოდა,ამ დროს კარების ხმა მოესმა და შეშინებულმა გაიხედა,იფიქრა ისევ ანა ხო არ არისო და ბიჭები რომ დაინახა თავი ჩაღუნა,უდიდესი დანაშაული იგრძნო
-დასხედით-უთხრა ხმაჩახლეჩილმა და ბიჭებიც დაემორჩილნენ-არც კი ვიცი საიდან დავიწყო...ბოდიშის თქმას აზრი არ აქვს იმას რაც მე ვაკეთე გამართლება არ აქვს და თავს უფლებას ვერ მივცემ უბრალოდ ბოდიში მოგიხადოთ რადგან ეს უპატიებელია, მე გთხოვთ რომ ახალი ფურცლიდან დავიწყოთ გთხოვთ რომ კიდევ ერთი შანსი მომცეთ-უთხრა და თავი ჩახარა პირველად ეკე წამოდგა ფეხზე
-ალბათ ეს რამდენიმე თვის წინ რომ გეთქვა არაფრად ჩავაგდებდი მაგრამ არა ახლა ადრე არ შემეძლო პატიება მაგრამ ახლა შემიძლია და ამას ყველა თქვენგანს უნდა ვუმადლოდე როდესაც მე თვითონ ვიყავი დამნაშავის ამპულაში მაშინ მივხვდი თუ რამხელა საჩუქარია ადამიანისათვის პატიება და ახლა ეს საჩუქარი შენ გაჩუქე-უთხრა და ძმაკაცს გადაეხვია ბიჭებიც უბრალოდ უსიტყვოდ ადგნენ და ღიმილით გადაეხვივნენ ნიკოლოზს
-იცი..ცოტნე მაშწნი მე არ მომიკლავს-უთხრა და ახედა მის თავთან მდგარ ბიჭს რომელიც უფრო გამხიარულდა თბალები აუცრემლიანდა და ძმაკაცს მაგრად მოეხვია,შემდეგ კი პალატიდან ბიჭების ბედნიერი სიცილის ხმა ისმოდა.
***
რამდენიმე თვის შემდეგ
-ყველაფერი მზადაა?-იკითხა აღელვებულმა ეკემ
-კი კი-უპასუხა ნიკოლოზმა და ძმაკაცს მაგრად გადაეხვია-რო არ დაგთანხმდეს?-უთხრა მერე სიცილით
-თუ არ დამთანხმდება შენ რისთვის მყავხარ მოგიყვან შენ აბა ამხელა სუფრას ხო არ გავაფუჭებთ-უთხრა სიცილით და აქეთ გააბრაზა ძმაკაცი-კაი კაი წავედით დადე ეხა ეგ ბალიში თორე გვაგვიანდება-უთხრა გასაღები აიღო და ნიკუშასთან ერთად გავიდა გარეთ
***
ლილესთან
-აბა როგორი ვარ?-უთხრა სიცილით ლილემ ელეს და მის წინ დატრიალდა
-ყველაზე ლამაზი იუბილარი ხარ მთელს მსოფლიოში-უთხრა და მანაც გაიცინა-წამო ეხა თორე შენივე დაბადებისდღეზე ხო არ დააგვიანებ
-ხო ხო მოვდივარ-უთხტა კარებთან მდგომს და უკან აედევნა.
რესტორანთან მალევე მივიდნენ მაგრამ ყველაფერი ჩამქვრალი იყო შიგნით
-აუ გოგო ხო არ შეგვეშალა მისამართი?-კითხა ლილემ
-არა გოგო ზუსტად ვიცი ეგ არის-უთხრა და დაქალი კარებში პირველი შეატარა, როგორც კი ლილე შიგნით შევიდა მაშინვე შუქები აინთო და ბავშვები გამოხტნენ სიბნელიდან,წინიდან კი დიდი ლამაზი ტორტი წამოვიდა რომელზეც ეწერა"ლილე გამომყვები ცოლად?" გოგონამ კინაღამ გააფრინა როდესაც ეს წაიკითხა და მის წინ ჩამუხლული ეკე დაინახ9ა რომელსაც ხელში ბეჭედი ეკავა და მომლოდინედ უმზერდა
-რათქმაუნდა კი-შესძახა გახარებულმა და ცოტნეს მაგრად მოეხვია ისიც ფეხზე წამოხტა და ლილე ჰაერში დაატრიალა მერე ბეჭედი გაუკეთა და ტორტთან მიიყვანა
-აბა ჩაიფიქრე სურვილი და ჩააქრე-უთხრა და თან ცრემლები მოწმინდა სახიდან ლილემაც უცებ ჩააქრო სანთლები და მაგრად გადაეხვია ბიჭს
-ახლა უკვე ჩემი სახოლე ხარ-ჩასჩურჩულა და ტუჩებზე ნაზად ეამბორა.

იმედია მოგეწონებათ ესაა პირველი ნაწილის დასასრული მეორე ნაწილიც იქნება ოღონდ ის ცოტნეზე და ნიკოლოზზე ალბათ მიყვარხართ და ბოდიში დაგვიანებისთვის ♡♡♡
WLM
ვშვებოოო ესეც პირველი ნაწილის დასასრულიიი იმედი მაქვს მოგეწონებაათ მიყვარხართ ძალიან ძალიან და უზომოდ გამახარეტ თქვენი კომენტარებით წინა ისტორიაზეე მადლოობთ♡♡♡