არც სიყვარულის არსი იყო მისთვის ცნობილი და არც ვნება,უბრალო გატაცების არსიც კი არ ესმოდა.თოთხმეტი წლის იყო მხოლოდ და გული შეუცნობელი ბედნიერებისკენაც არ უწევდა.მისთვის ცხოვრებისეული სიტკბოება მხოლოდ ის იყო,რაც შაქარს შეიცავდა.
ბავშვობიდან ზედაპირული გოგო იყო მარიტა.არაფერს უკვირდებოდა,არ ესოდა რა იყო სიღრმე,დედააზრის გამოტანაც კი უჭირდა იმ ზღაპრიდან,რომელსაც დედა უკითხავდა.გოგონას კონკიას „ტუფლის“ არსიც კი არ ესმოდა.სიყვარული ალბათ,რამე გემრიელობაა,ფიქრობდა ხოლმე და იცინოდა.
ეზოში საქანელა ეკიდა დაიქ ჯდომა ყველაფერს ერჩივნა.დაიჭერდა ხოლმე თავისი ხელით გაკეთებულ სათამაშოს და თმებს წიწკნიდა,თმები სად ჰქონდა მაგ საწყალს,თუმცა გოგონა თივის ნაგლეჯებში უსვამდა ნატიფ თითებს და საყვარლად იღიმოდა.მუდამ ბავშვის სიცილი და სახე მექნებაო,ეუბნებოდა დედას,რომელიც საყვედურობდა,პატარა ხომ აღარ ხარო.
ძალიან უყვარდა უმცროს დასთან თამაში,სულ უკან დასდევდა ხოლმე ცუგასავით და აჯავრებდა,ხან ტკბილ სიტყვასაც ეტყოდა ხოლმე.
ერთი ჩვეულებრივი და უჩვეულო გოგონა იყო მარიტა.თანატოლებში მხოლოდ ღიმილი თუ გამოარჩევდა.ქერა თმა ჰქონდა,მუდამ შუბლზე გადაკეცილი,დიდი,კაკლის რგოლებივით თვალები,რომლებიც მწვანედ ანათებდნენ ხოლმე.ღამით განსაკუთრებულად ციმციმებდნენ ხოლმე ისინი და ადამიანს თვალს მოსჭრიდნენ.კატა გვყავს სახლშიო,ხშირად უთქვამს მამამისს.
ტანმორჩილი იყო,არც რომელიმე მოდელს ჰგავდა და ვერც ჰოლივუდური მანერებით დაიკვეხნიდა,თუმცა მუდამ მოხდენილად იცვამდა ხოლმე.
არც სოფლის სკოლა ჰქონდა დამთვარებული და არც არაფერი,თუმცა თავს მშვენივრად გრძნობდა,ვინ ამბობსტვინი არ მაქვსო? არც არავინ.ჭკუის ნაკლებობას არავინ უჩივის და სწორედ ესაა ჩვენი,ადამიანების,უდიდესი ნაკლი.
რატომ არ სწავლობდა? ამაზე პასუხის გაცემა ძალზედ იოლია.მამამისს არ სურდა,სწავლა რა ჩვენი საქმეა,საქმე და შრომაო.ბატონი კონსტანტინე სწავლულებს ზარმაცებსა დაუქნარებს ეძახდა,ერთი მხრიდან მეორე გვერდზე გადატრიალებაც კი ეზარებათო-გულწრფელად იტყოდა ხოლმე მამაკაცი და პირგამოტენილი ჩაუყვებოდა ხოლმე სოფლის ორღობეს.გზაში კიდევ მოწყვეტდა ხოლმე რაიმე ტკბილ ხილს და ულვაშებში ეღიმებოდა.
ბედნიერი იყო ცხოვრებით.ერთ-ორჯერ აივლიდა ვენახში,ვირსმიაგდებდა ყანასთან და ეგ იყო მისი ცხოვრება.მისი მეუღლე წელებზე ფეხს იდგამდა,თუმცა ამაზე არ დარდობდა,თუ რამე მოივიდა,ქალი აღარ მინდაო,რა უჭირდა,ხან ერთ ქალს ამოიდებდა და ხან მეორეს,მასზე ღატაკებს ჩაგრავდა ხოლმე,კაპიკებით მოთაფლავდა ხოლმე და მერე მაგის იყო ბურთც და მოედანიც.რაც მთავარია,ცოლი ჰყავდა გახდილი ვირად და კამეჩად,კიდევ რა ვიცი რად.
მარიტაც მამას ჰგავდა,უფრო სწორედ,ოჯახს და ყველას,ვინც მის გარშემო იყო.ეს იყო გოგო,რომელი ყველაფერს ეგუებოდა.მთავარი იყო,თბილად და მაძღრად ყოფილიყო,დანარჩენი კი ფეხებზე ეკიდა.
დედას კი ეხმარებოდა ხოლმე,ისიც მხოლოდ იმიტომ,რომ რამეს გამორჩენილიყო.მხიარულად დაკუნტრუშობდა ხოლმე ოთახიდან ოთახში და ღიღინებდა.მის დანახვაზე კონსტანტინე კმაყოფილებისგან ანთებული თვალებით გახედავდა ხოლმე ცოლს,მთავარი ნიჭიაო.რა ესმოდა მას,რომ ნიჭი განვითარების გარეშე ჩალის ფასს იღებდა?!

იმ დღეს განსაკუთრებულ მზადებაში იყო ოჯახი.რა არ გააკეთეს,ხორცეულით დაწყებული ხილეულით დამთავრებული ყველაფერი იდო სუფრაზე.ერთი ის იყო,რომ სტუმარი არ ჩანდა.მდიდარი კაცია,აქაური მამულების ნახვა უნდა და ჩვენთან გამოუშვესო-ამბობდა კონსტანტინე და გუნებაში ჰქონდა,იქნებ რომელიმე ნაკვეთი დიდი ფასად მივსეთო.
მეგრელი არ გეგონოთ ჩვენი ბატონი,მაგრამ კახელი კი იყო.ზოგი ამბობს,კახელებით გაცუღლუტნენ ამ საქმეშიო.ჰო,მართალია,თუმცა ამ დროს ვინ არ ცუღლუტობს?!
-მერე რას ვიზამო? ათჯერ დიდ ვიყიდიო-დადიოდა ოთახიდან ოთახში,მერე ეზოში გავიდა და ერთი კარგად გაიზმორა.
-ერბოს კაცივით არ მოგივიდეს?-გაეცინა გულიკოს,რომელიც იქვე წყალს გრაფინში ასხამდა.ამ მიყრუებულ სოფელში კი არა,მთელ კახეთს არ აქვს სასმელი წყალი,რომელიც ონკანიდან მოდის.სიმართლე ვთქვა,დღემდ ვერ გამირკევვია ამის მიზეზი.
-წადი.ქალო..ქალი ვიცი კუხნაში-ამ საწყალმა ისიც კი არ იცოდა,სამზარეულო რა იყო.
-მოდის,მგონი-ანამ გაიხედა გარეთ და კუნტრუშით დედასკენ წავიდა.ჰო,ანა მათ უმცროსს ქალიშვილს ერქვა.
-მოდისო! ძლივს რა-მამაპაპურად გადაიხარა უკან,ძვლებმა ჭახჭახი დაუწყეს,აბარაიქნებოდა იმდენ ხანს იწვა,ესაა ჩვენი ბედიო,კი ამბობდა სინანულით,თუმცა ვინ იცის,გუნებაში რა ჰქონდა.
-კარგი გამარჯობა თქვენი-გაუღიმამოსულს და ხელი ჩამოართვა.შეეცადა,რაც შეეძლო ძლიერად მოეჭირა,თუმცა მძლეოსნობით ვერ დაიკვეხნია კონსტანტინე.
-ეს თქვენი ქალიშვილია?-დახედა პატარა ანას უშანგმა და გაუღიმა მასპინძელს.
-ჰო,ჩემია,აბა ვისი იქნება..წამობრძანდით,ჩემო მეუღლე საქმოსნობს იქით-ანიშნაკარებისკენ მოსულს.
-სასიამოვნო ოჯახი გაქვთ,ბატონო კონსტანტინე-გაუღიმა გიორგიმ,რომელიც საკმაოდ კარგად გამოყურებოდა,მეტისმეტად მიმზიდველიც კი იყო.განა ჩამოუვარდებოდა იმ თურქ მსახიობებს,რომლებზეც აფანატებდნენ ქალაქელი ქალები?! სიმპათური სახე ჰქონდა,ზედმეტად მამაკაცური და ძლიერი იყო,გოლიათური მისი გოლიათური აღნაგობა ვერც ერთ ქალს ვერ გამოეპარებოდა,თითოეულ მათგანს მოსჭრიდა თვალს ეს უკანასკნელი,გააგიჟებდა,დაათრობდა მისი წამწამების მოძრაობა და მენაერები..ქალაქელი იყო ჩვენი ბატონი,აბა ამ სოფლელსა და გასიებულ-გაქსუებულ კონსტანტინეს როდი ჰგავდა...
-აქეთ მობრძანდით-ანიშნა კონსტანტინემ და სკამზე ანიშნა,რომელიც მაგიდის წინ იყო.
-არ იყო საჭირო შეწუხება.ამბობენ,რომ თქვენი მამულები საუკეთესოა.
-დიახ,ნამდვილად ასეა...დაგათვალიერებინებთ დღესვე.ჯერ ცოტა მოვისვენოთ..აგერ მწვადს გამოიტანს ჩემი მარიტა და..-კმაყოფილად ჩაიღიმა და ფეხები სკმაზე შემოაწყო.
-ჯანმრთელობისთვის კარგია-გაეღიმა გიორგის და მასპინძელს დახედა.
-ჰო,გვარში გვაქვს ვენების დაგანიერება და..
-ვერ ვერკვევი სამედიცინო ტერმინოლოგიაში..
-თქვენ ალბათ ძალოსანი ხართ-აღტაცება ვერ დამალა კონსტანტინემ.ალბათ ფიქრობდა,მე მომცა ასეთი ძალა ზენამო.
-ძიუდოში ევროპის ჩემპიონატი ვარ-გაეღიმა გიორგის და მასპინძლის სახლს თვალი მოავლო.მისთის ეს ყველაფერი ახალი იყო და,როგორც მოგეხსენბათ,ახალი მუდამ იპყრობს ადამიანის გულსა და გონებას.
-კარგია,კარგი...არ თქვათ,რომ დიპლომი გაქვთ?
-დიახ,ვის არ აქვს თბილისში დიპლომი,ეგ არაფერი,საკუთარი ბიზნესი მაქვს და ვცდილობ,სოფლის მეურნეობა განვავითარო.
-ეგ ბოლო კარგი რამაა,მაგრამ განათლებასთან მწყრავად ვარ.
-აქ სოფელია და...სკოლაშიც არ დაგყავთ ანა?-ინტერესით ჰკითხა გიორგიმ,რომელიც საკმაოდ ჩახედული იყო სხვადასხვა საკითში.
-არა,რად უნდათ?=მხრები აიჩეჩა მასპინძელმა-აფერ ვერ არიან კარგად თუ..მეც არაფერი განათლება არა მაქვს.ვერა ვარ თუ...
-სხვა დროს,ბატონო კონსტანტინე..-ამ რეპლიკაზე ჩვენი მასპინძელი ეტყოდა,კარგი ერთიო,შესაძლოა,დედა ვატირე და მსგავსი მიეყოლებინა,თუმცა გაჩუმდა,შიში ჰქონდა,ვაითუ,გამექცეს ასეთი შეძლებული მყიდველიო.
-თუმცა თქვენი საქმის თქვენ იცით..რა უფლება მაქვს,ჩავერიო-გიორგიმ მალევე სცადა საქმის გამოსწორება.
-ასეა,ჰო..მიხარია,რომ ასეთი ხართ-ისევ კმაყოფილად თქვა და კარისკენ გაიხედა,საიდანაც ფეხის ხმა მოისმოდა,ეს მარიტა უნდა ყოფილიყო..
-მწვადია,ჰო?-წინ თეფში დაიდო და შემოსულ გოგონას ახედა,მარიტას ღაწვები ასწითლებოდა და საკმაოდ მაცდურად გამოიყურებოდა,ვნებაში შესულ სასმელს ჰგავდა,რომელიც გიწვევს,კიდევ დამლიეო.ერთი სიტყვით,იყო ამ გოგოში რაღაც აზარტი,რაღაც თავბრუსმხვეველი რამ,რასაც ადამიანის ენა ნაკლებად ახსნიდა..ჰო,მხოლოდ სილამაზე როდია,რაც კაცს გულსა და გონებას ერთდროულად უბნევს.
-მოდით,მოდით..უი,ჰო..ეს ჩემი მეორე ქალიშვილია-ანიშნა გოგონაზე გიორგის,რომელსაც სწორედ ამ უკანასკნელისკენ ჰქონდა მზერა.
-გამარჯობათ-მორცხვად გაუღიმა მარიტამ,რომელსაც მოესმინა მათი საუბარი განთლებასთან დაკავშირებით,თუმცა არაფერი უგრძვნია,მისთვის სულ ერთი იყო რამეს ისწავლიდა თუ არა.სიმართლე რომ ვთქვათ,გოგონას ასე ურჩევნოდა.
-სასიამოვნო ქალიშვილები გყავს-ვერ დამალა აღფრთოვანება მარიტას გარეგნობით ოხიბლულმა და ქება ანასგან შეასხა.
-ასე,ჰო..დედაც ლამაზი ჰყავთ-შემოვიდა რა გულიკო,გააცნო სტუმარს და შემდეგ თვაში იმაცდურმა იდეამ გაურბინა,იქნებ მარიტა მივათხოვო ამ უცნობსო,სულ არ აინტერესებდა,რა იქნებოდა მერე,მისთვის მთავარი იყო,როგორმე გამდიდრებულიყო.განა რამეს დაიშურებდა ამისთვის?
-აქ სხვანაირი ტრადიციებია,ჰო? რა ხდება ქალაქში? აქ ცამეტი-თოთხმეტი წლის გოგონები უკვე თხოვდებიან,იქ კი ალბათ-შუა კლასებში ზიან-თამამად საუბრობდა კონსტანტინეს გული,რომელიც უცნაური სურვილით იყო აკვიატებული,სულ არ ადარდება,რა ხდებოდა ქალაქში,მაგრამ გაეგონა,რომ პირდაპირ არ უნდა ეტაკო კაცის გულს,არ უნდა გამოშიგნოო.ჰო,სწორედ ასე იქცეოდა იგი,მოთმინებას იკრეფდა,რომ რეალური სახე არ გამოემჟღავნებინა.
-ჰო,ასეა..თუმცა ზოგი..
-გამონაკლისები არსებობს ყველგან..თუმცაღა ვაღიარებ,რომ ქალაქური ცხოვრების არა გამეგება რა,მშვიდად და ბუნებრივად განვითარებას ვანიჭებ უპირატესობას.
-თქვენი საქმეა ეს,თუმცა ქალების განათლების წინააღმდეგი როდის ვიყავით რო..საუკუნებით უკან მიდიხართ,უბრალოდ მიკვირს..
-ასეთი გონება აქვს სოფლელს..-გაეცინა კონსტანტინეს და ბედნიერი ღიმილით ჰახედა მის წინ მჯდარ მარიტას,რომელიც ასე გამოსადეგად ჯერ არასდროს ეგულა.
-თქვენ ფიქრობთ,რომ ქალმა მხოლოდ შვილები უნდა ზარდოს და ოჯახზე იზრუნვოს? თქვენი ქალიშვილებიც ასე თვლიან?-ცნობისმოყვარეობამ სძლია გიორგის,ჩანგალი ძირს დადო და სალფეთქით პირი მოიწმინდა.უკვე მობეზრებული ჰქონდა ამ კაცთან საუბარი.ლამის იყო მამულის სანახავად წასვლაც გადაეფიქრებინა,როგორი უმზეობაა აქო,ფიქრობდა მამაკაცი და სოფლელებს სწყევლიდა.მხოლოდ იმ დღეს მიხვდა,რას ნიშნავს იყო ნამდვილი სოფლელი.
-ჰო,ასეა,მე სულ არ მაინტერესებს განთლებულობა.აი,მართლაც ასეა..ჩვენ ასე ვცხოვრობთ..
-ანუ მე თქვენთვის დასაცინი ვარ,რომ განათლებული ვარ-გადაიხარხარა სტიმარმა.
-როგორ გეკადრებათ..-უხერხულობა იგრძნო კონსტანტინემ.
-ამას არ გადაიღებთ?-გულიკომ სცადა სიტუაციის განმუხტვა.

სადილის შემდეგ მთელი ორი საათი კოტრიალობდა კონსტანტინე,ხოლო გიორგი ეზოში იჯდა და თავისთვის ჩაფიქრებულიყო.გრძნობდა,რომ მარიტას დანახვისას რაღაც ოიგრძნო და ამ ძალის უარყოფა არ უნდოდა.,საკმაოდ ჭკვიანს ესმოდა,რომ კონსტანტინეს შვილის გათხოვება სურდა.იცოდა,რომ თანხმობის მიღება შეეძლო,თუმცა მომავალი აშინებდა,ასეთი სიჩქარე მისთვის მიუღებელი იყო.მართალი,ოცდახუთი წლის იყო და მთელი ნათესაობა მას მაჭანკლობდა,თუმცა ასე მოხუცადაც არ მიაჩნდა თავი,რომ არ დაფიქრებულიყო,ასეთი პატარა გოგონა ადრე ბავშვად მიაჩნდა,თუმცა მარიტას დანახვამ თითქოს დაამსხვრია ეს სტერეოტიპი..და იჯდა შეპყრობილი გიორგი,ვერ აეხსნა,თუ რატომ უცემდა გული ასე გამალებით..იხსენებდა გოგონას თითოეულ მიხრა-მოხვრას და ე სიამოვნებას გვრიდა..გახელებული,გაგიჟებული იყო იმ წამებში მამაკაცი და ლამის იყო იმ დღესვე მოეყვანა ცოლი,გონება რომ არა,გული მთლად დაკარგავდა წონასწორობას.
-არ შეხვალთ შიგნით?-გულიკოს ხმა მოესმა,ქალი სუფრას ალაგებდა და თან ჟურჟელს რეცხდა,ცოტა ხანში მარიტასაც მოჰკრა თვალი და ისევ მსგავსი რამ იგრძნო..პირვალი,მეორე და მესამე სიყავრულიც შეჰყრია მას,თუმცა ამგვარი გრძნობა ჯერაც უცნობი იყო გიორგისთვის...
-არა,აქ კარგად ვარ ნიავზე..-გაუღიმა და ზაფხულის მზეც უფრო მიეფიცხა..სიამოვნებდა,უყვარდა ესეთი ამინდა,როცა მზე და ნიავი ერთად სტუმრობდა ქვეყანას,განსაკუთრებით,ამის გამო მოსწონდა კახეთში ჩამოსვლა..აქ სახლის ყიდვასაც აპირებდა,ზაფხულში აქაურობაზე კარგი რააო.თვითონ წარმოშობით თბილისელი იყო,არც სოფელი ჰქონდა და არცსოფელი ჰქონდა,რა საკვირველია,თუმცა რამდენიმე ბინა კი ედგა თბილისში..
-მეც მოვედი..მოვედი ძილიდან,გამოვძვერი-ზმორვითგამოვიდა კონსტანტინე და გიორგის სტყორცნა მზერა.
-ძალიან კარგი,წავედით!-ფეხზე წამოდგა და ჭიშკრისკენ გაიხედა,ერთი სული ჰქონდა,როდის წავიდოდნენ,უნდოდა,გაჰყროდა მარიტას სიახლოვეს,უნდოდა,რომ გოგონას მისთვის სიმშივდიე არ დაერღვია.
-სამართლიანია...ჩემი ქალიშვილიც წამოვა,მეუღლე დაღლილი მყავს და ეს წამოგვიღებს რამეს,მოგვემსახურება,კარგი დიასახლისია,თანაც ძალიან ნიჭიერი..-ოთახში შევიდა,გამოიყვანა მარიტა და ურმისკენ ანიშნა.გოგონაც უყუყმანოდ დაემორჩილა,მოიტანა ყველაფერი,დაალაგა ურემზე და თვითონაც დაჯდა.
უხერხულად იყო მარიტა,ასეთი გარეგნობის მამაკაცი ჯერ არ ენახა.ადრე არ ეგრძნო,რა იყო ვნება,ახლა კი რაღაც შეუცნობელი წვავდა,თითქოს გულს შუაზე უპობდა და მამაკაცისკენ უხმობდა...აჩქარებული გულის ცემით იჯდა და თითები ერთმანეთში ეხლართებოდა მარიტას.
-თქვენ უკან დაჯექით.მე ვმართავ,ამის მართლას მაინც არ უნდა განათლება-ირონიით თქვა,თუმცა ეს არ შეუმჩნევია გიორგის,რომელიც მარიტას გვერდით იჯდა და სხეულს ყინავდა,გოგონასკენ ირხეოდა და არ იცოდა,როგორ შეეკავებინა თავი..ლამის იყო ყველაფერზე აეღო ხელი,დაევიწყებინა წარსულის ოცნებები და სრუვილები...და უბრალოდ მარიტას ხელი ეთხოვდა.
-აქაურობა მიყვარს..როგორც ჩვენი,გეია იტყოდა ხოლმე,ყველას მშობლიური ადგილი უყვარს ყველაზე მეტად..რამდენ ადგილასაც არ უნდ აიყო ნაცხოვრები,შენი მაინც სულ სხვაა,მშობლიურ ხორცს სხვა გემო აქვსო,ჰო გაგიგონიათ?-გახედა გიორგის და ისევ წინ გაიხედა,ცხენებს ერთხელ შესჭყივლა და უფრო ააჩქარა,ეჩქარებოდა,წინ არც ისე გრძელი გზა იყო,თუმცა მოცლილი როდი იყო ჩვენი კონსტანტინე.
-მართალი ხართ,მაგრამ ვაჟა კახელი არ იყო ნამდვილად..-ჩაეღიმა გიორგის და გაეფიქრა,უტვინო ცოლს ვერ ავიტანო,თუმცა ისისც კი ესმოდა,რომ გაუნათლებლობა უტვინოობას არ ნიშნავდა.გახედა გოგონას და ისევ დარწმუნდა,რომ არ იყო უტვინო,განა უტვინო ასე დააინტერესებდა და გამოაშტერებდა ამხელა კაცს?
-ფშავური იყო ჰო,გამახსენდა..რამდენიმე დღის წინ თქვა ვიღაც მწყემსმა..აქ მწყემსებიც არიან..
-ეგ არაფერი-დაიღალა კონსტანტინეს უგუნურობით და შეეცადა,მეტი თემა აღარ წამოეჭრა...ისევ მარიტას გახედა,გოგონას მზერაც იგრძნო,ცნობისმოყვარეობით აღსავსე და გაეღიმა..ასეთ ახალგაზრდად და თავისუფლად თავი ჯერ არასდროს ეგრძნო ამ ოცდახუთი წლის განმავლობაში...
-მოვედით-ურემიდან ჩამოხტა კონსტანტინე და უკან გაიხედა,ანიშნა,ჩამოდითო..გულში უეცარი სიხარული გასჩენოდა მას,იქნებ მარიტამ ამოგვაძვრინოს ამ ჭაობიდანო..მთელი საათები ღიღინში გაატარა,მამულის საქმეც მოაგვარა,კარგად დანაყრდა იდეც,თუმცა ეს დანაყრება როდი იყო..ამას გამოძღომას ეძახდა ჩვენი კახელი.
-მიხარია,რომ მოგეწონათ..-გახარებული იყო და ფულს ითვლიდა,ასე კარგ ფასად გავყიდეო,ფიქრობდა და მთელი სახე აჭარხლებოდა კონსტანტინეს,მარიტაც კმაყოფილი ჩანდა,იქნებ ნაკლები იწუწუნოს მამაჩემმაო.

-აუ,რა კაცი იყო..ჩვენს გოგონას ბედი გაეხსნა,იქნებ,იქნებ..-მთელი დღეები აოფრიქაებული იყო კონსტატინე და ერთი სული ჰქონდა,კიდევ როდის ჩამოვიდოდა გიორგი,რომელიც ახლა ქალაქში იყო და ცივილურად საუზმობდა..
-კიდეც გინდათ რამე?-მოახლემ ჰკითხა მამაკაცს და განზე გაიწია.
-არა,უბრალოდ ტელეფონი მომაწოდეთ-ანიშნა მაგიდისკენ და ფანჯრიდან გაიხედა,ზაფხულსი ცხელი ნიავი არ ესიამოვნა და კახეთი გაახსენდა,სადაც ნიავი მუდამ გრილი და ნატურალურია...კონსტანტინეც არ მოეჩვენა საშინელი კაცი,მარიტაც მონატრებაც იგრძნო და განაწყვიტა,წასულიყო სოფელში..ეს სულაც არ იყო რთული,მანქანაც დაქოქავდა და რამდენიმე საათში უკვე იქ იქნებოდა..
საკუთარ თავს არ უტყდებოდა გიორგი,თუმცა მარიტას განსხვავებულობა კიდევ უფრო იზიდავდა მას...მასში ახალ ამოცანებს ბადებდა ეს უცნაური გოგონა.შეპყრობილი მიაქროლებდა მანქანას და გული უფრო და უფრო ევსებოდა აღტაცებით.რაც უფრო უახლოვდებოდა სოფელს,კიდევ უფრო უხაროდა დ ,ფიქრობდა,კახელი ხომ არ ვარო,თუმცა მხოლოდ ერთი აზრი დასტრიალებდა მის გარშემო..ერთი აზრი,რომელიც ყოველი მხრიდან მარიტასკენ მიიწევდა..ეს იყო გოგონა,რომელიც იტევდა მთელ უცნაურობასა და სიტკბოებას,სიტკბოებას,რომელიც ასე ძლიერ სწყუროდა გიორგის..
გზაზე მანქანა შეაყენა,ჩურჩხელებს ვიყიდიო,იფიქრა,სტუმრად მიდიოდა და ხელცარიელს არ უნდოდა წასვლა.დიახ,იყიდა,თუმცა მთელი გზა მაინც ვერ იყო ისე,როგორც უნდა ყოფილიყო,კიდევ აფიქრებდა რაღაც,აფიქრებდა და საბოლოოდ,წამიერად გადაწყვიტა.
გასაკვირი არაა,რომ ადამიანის გონება მალე წყვეტს ხოლმე რაღაც-რაღაც საკითხებს..ხოდა ასე მოუვიდა გიორგისაც....
-მარიტას ვითხოვ...დაე,მეც ვიყო სოფლური,ძველებური მენტალიტეტის..მე ეს მინდა და არ მაინტერესებს,რა იქნება..ცხოვრება საკმაოდ მოკლეა იმისთვის,რომ არ აკეთო ის,რაც გინდა!-გადაჭრით თქვა და,როგორც იქნა,ამოისუნთქვა.
ცოტა ხანში უკვე სოფელში იყო.ეს დრო მისთვის წამზე სწრაფად გავიდა,გულში უცნაური რაღაც უკრთოდა.ვერ ხვდებოდა,რა იყო ეს გრძნობა,რას ნიშნავდა,ყოფილიყავი დამოკიდებული.ჰო,ის დამოკიდებული იყო,სული ეკვროდა,გული ეხუთებოდა და უბრალოდ დასვენება უნდოდა,დასვენება გულისგან,თუმცა ვინ უჯერებდა მას,მისი გონება უკვე ცალკე მექანიზმი იყო.
კარებთან დგას,დრო მიდის,მალე დაბინდდება კიდეც..არა,მას ასე ჰგონია,თორემ დაბინდება ჯერ კიდევ ადრე იყო,მას ეგონა,რომ უკვე ბინდდებოდა,მაგრამ ასე არ იყო,არ იყო ასე..
-ქალბატონო გულიკო-კინაღამ შეხტა ამხელა კაცი მასპინძლის დანახვისას.
-არ წასულხართ?-გაკვირვება ვერ დამალა ქალმა,რომელსაც ქმრის ნათქვამი გაახსენდა.
-ჩამოვედი.ბატონი კონსტანტინე აქაა?
-რამე ჰო არ მოხდა?-შეიცხადა ქალმა,იქნებ გადაიფიქრა ყიდვაო.
-არაფერი,უბრალოდ საქმე მაქვს-ვეღარ ითმენდა,ისე უნდოდა მარიტას ხელი ეთხოვა.გოგონას სიახლოვეს კარებიდანაც გრძნობდა,ვერ აეხსნა ეს გრძნობები და განცდები,იდგა გაშეშებული და შველას ელოდა,ვინსგან ან რისგან ვინ იცის,მაგრამ ელოდა...ეს მხოლოდ კონსტანტინეთი იქნებოდა,სხვას არ შესწევდა ამის ძალა..კონსტანტინე და მერე მარიტა.რა თქმა უნდა,მარიტა...
აი,იმ წამსაც გამოვარდა სახლიდან სწრაფი წყაროსავით თმაჩამოშლილი გოგონა.მგონი,წყლის მოსატანად მიდიოდა,ღიღინებდა და ხელებს აქანავებდა.დედის ხმა მოესმა თუ არა,გაშეშდა,ერთ ადგილზე გაიყინა.ჩვეულებრივ გულიკოს ხმა ასეთ მდგომარეობაში არ აგდებდა,მაგრამ ახლა გიორგი დაინახა,გიორგი,რომელიც გაშეშებული უყურებდა გოგონას,ანგელოზივით შეჰხაროდა მის მოციმციმე თვალებსა და ბავშვური აღტაცება-სიხარულის გამომხატველ გამომეტყველებასა და შემდეგ მის სახეს,გოგონას,რომელიც მის გულს ათბობდა,ათბობდა საოცრად და აგრძნობინებდა,რომ ადამიანი იყო,მამაკაცი იყო,რომელსაც სითბო და სიყვარული სჭირდებოდა.
-სტუმარი გვყავს,სუფრა გაშალე.
-არაა საჭირო-ძლივს მოსწყვიტა თვალი მარიტას და გულიკოს გახედა გიორგიმ.
-არა,როგორ გეკადრებათ.
-მარიტა...-პირველად მიმართა გოგონას სახელით გიორგიმ-აი,ჩურჩხელები ვიყიდე გზაზე.შენ და ანამ მიირთვით-მოწიწებით შეხედა მის თმას და შემდეგ ძირს დაიხედა,გოგონას მწვანე თვალები ელვარებდა და საერთოდ მისი სახე ანათებდა,თითქოს გულის სათქმელს გადმოსცემდა,გამოხატავდა და ნათელს ხდიდა ყოველივე იმას,რასაც იგი გრძნობდა.
-გმადლობთ-მორიდებით გამოართვა და სახლში შევიდა.
-როგორ შეწუხებულხართ-გიორგიმ თავი გააქნია,რა შეწუხებააო და მერე გაიფიქრა,სხვა რამე მაინც ჩამომეტანა,ჩურჩხელების მეტი რა ექნებათო.აუ,დარდობდა კიდეც,ნერვიული გამომეტყველება ჰქონდა იმ მომენტშიც,როცა გოგონას ვეღარ ხედავდა...მორჩა,იმ წამებში დარწმუნდა თავისი გადაწყვეტილების სისწორეში,მარიტას გარეშე გული არსად უჩერდებოდა.მხოლოდ ის,მხოლოდ ის უნდოდა და მხოლოდ ის სურდა..იმ წამს მისი პრიორიტეტები შეიცვალა,ის პრიორიტეტები,რომლითაც მთელი ცხოვრება ხელმძღვანელობდა გიორგი.ახლა უკვე გონებაში იმას აწყობდა,თუ როგორი ოჯახი ეყოლებოდა,როგორი სასიამოვნო იქნებოდა მისი და მარიტას ერთობლივი ცხოვრება.ახლა მხოლოდ ეს აინტერესებდა მამაკაცს.
-შემობრძანდით-გაეღიმა მასპინძლის მზრუნველობაზე.სულ არ ფიქრობდა,რომ გულიკო რამეს ხლართავდა,არც უფიქრია,რომ მასას იგივე განზრახვა ამოძრავებდა.
-კონსტანტინე ზემოთაა,დავუძახებ-გოგონასთან მარტო დარჩა გიორგი.მარიტა სუფრას თავჩაღუნული აწყობდა,ხოლო გიორგი თავისთვის იჯდა და გრძნობდა,რომ არ ედგომებოდა.
-მარიტა,რატომ წუხდები?-ღიმილით შეხედა დაბნეულ გოგონას.
-არა,როგორ გეკადრებათ-თავი გააქნია და მალევე დაუბრუნდა იმავე მდგომარეობას.
-საოცარი გოგონა ხარ,მარიტა-მოხიბლული ფუტკრივით საუბრობდა,იმ ფუტკრივით,რომელიც ყვავილების სურნელებამ ჯერ კიდევშორიდანმოხილა,მისმა გარეგნობამ ძლიერ შორიდან მიიწვია ...სწორედ ის ფუტკარი იყო გიორგი.
-უცნაურად იქცევით-გოგონამ პირველად თქვა მსგავსი რამ,მანამდე სულ არ უკვირდებოდა,თუ რატომ ამბობდა და აკეთებდა ადამიანი ამა თუ იმას.
-დიახ,ასე,მარიტა!-ჰაეროვნად დაიწყო საუბარი მამაკაცმა.
-აი,მამაჩემიც-სახე გაუნათდა.ჰო,ხმამაღლა მოუვიდა,ზედმეტად ხმამაღლადაც კი,თუმცა ეს არაფერი,გაუხარდა,რომ სიმარტოვე შეევსო,არ უნდოდა,რომ მარტო ყოფილიყო გიორგისთან,ეს ძალიან აბნევდა და ისეთ რამეებზე აფიქრებდა,რაც ადრე მისთვის გულის კუნჭულზე შორს იყო,იმალებოდა და საერთოდ არ ენახვებოდა.
-არ გელოდით,ბატონი გიორგი-სახე აუჭარხლდა კონსტანტინეს.ძლიერ ესიამოვნა მისი დანახა,ვინ იცის,რას გრძნობდა,რას ფიქრობდა იმ მომენტში.
-მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს და ეს ვერ მოიცდიდა-გადაჭრით თქვა და ისეთი სერიოზულობით შეხედა მასპინძელს,რომ გულიკო დაფრთხა კიდეც,შეირხა ქალი და კარებისკენ გაბრუნდა.
-მარიტა,შენც გადი-კონსტანტინემ გახედა შვილს.
-ჩვენ ჰო არ გავსულიყავით?-იკითხა გიორგიმ,რომელიც თავს უხერხულად გრძნობდა.ასეთი სიტუაციები მისთვის უცხო იყო.
-დაბრძანდით და დავიწყოთ-კონსტანტინეს სიტყვებსაც არ აკლდა სერიოზულობა.
-უცნაურია,რომ პატარა გოგონამ თავგზა ამიბნია,გამომაშტერა და ახლა მის ხელს გთხოვთ,არა?-პირდაპირ ატაკა მასპინძელს სათქმელი.იმედი ჰქონდა,რომ ის არ განურისხდებოდა..არა,ეს იმედზე მეტი იყო,იგი დარწმუნებული იყო,რომ კონსტანტინე დასთანხმდებოდა.იცოდა,რომ მასაც იგივე სურდა,იცოდა..განა მან არ გთხრა ჩვენში ამხელა გოგონებს ათხოვებენო?!
-საკვირველია..საოცარია! არ მეგონა,რომ...-ენა დაებნა კაცს,იმხელა ასაკში პირველად იგრძნო მსგავსი რამ,მსგავსი აღტაცება და გრძნობა იმისა,რომ რაღაც უღელი მოეხსნებოდა,რომ უფრო უკეთ იცხოვრება მისი ოჯახი..განა რამდენიმე მილიონს არ სჭარბობდა გიორგის ქონება?!
-ანუ თანახმა ხართ?
-რა თქმა უნდა,ჩემო ბატონო.
-მიხარი,მიხარია..-ბავშვივით წამოხტა ფეხზე გაღიმებული მამაკაცი და გადაეხვია მომავალ სიმამრს.
-რას აპირებთ?
-ერთ კვირაში მოვაგვარებ და წავიყვან,ქორწილს გადავიხდით..ისეთს,როგორიც მარიტას ეკადრება..მანამდე მოამზადეთ თქვენი ქალიშვილი...-კმაყოფილად გახედა კონსტანტინეს და კარებისკენ წავიდა,არც ერთი წამის დაკარგვა არ უნდოდა..

მანქანა მიდიოდა,მიდიოდა სწრაფად და შეუჩერებლად...ორი მექანიზმი მოძრაობდა სწრაფად,ერთი მანქანის,ერთი კი ადამიანის-გული!
მხოლოდ გული გრძNობდა და მხოლოდ გული საუბრობდა...მხოლოდ გული და მანქანის მექანიზმია,სხვა დანარჩენი შეჩერებულიყო,გაყინულიყო,გიორგისთვის სხვა არაფერი არსებობდა.სხვა არაფერი,გარდა გულისა,მანქანის ხმაც არ ესმოდა,მიდიოდა ბუნებრივად და შეუპოვრად..
-მარიატა! მარიტა!-დროდადრო გოგონას სახელს იმეორებდა მისი ბაგეები,მისი გული..გიორგის მთელი არსება მარიტათი იყო შეპყრობილი,ის მისთვის იყო სიყვარული,რომელიც პირველივე ნახვისთანავე იგრძნო..ადრე,როცა ზღაპარი ეგონა მსგავსი რამეები,როგორ წარმოიდგენდა,რომ ასე დაემართებოდა? ეს მისთვის სრულიად წარმოუდგენელი იყო....ბედნიერი სახით უყურებდა ჰორიზონტს და უბრალოდ მიდიოდა...

-ჩამოხვედი,დე? რამდენი ხანია,რაც არ მინახავხარ? კიდევ კარგი,გამოგვიარე..მოვკდით მე და მამაშენი ნერვიულობით.
-ბავშვი არ ვარ,დე-ეს ფრაზა ნაცნობი იყო ქალნატონი ეთერისთვის და არც ახლა გაკვრვებია.
-თამაზ,ნახე ჩვენი მონატრებული ბიჭი დაბრუნდა,გესმის,კაცო?-ხმას აუწია ქალმა,მის მეუღლეს ხომ ხმამაღლზე ჰქონდა ჩართული ტელევიზორი და სხვა არაფერი ესმოდა..
-უი,უი..შენ? ჰო არ მელანდება,ცოლო?-ღიმილით შეხედა ქალს.
-არა,ესაა..ესაა ჩვენი გიორგი..
=მოდი,აქ..გადაეხვია შვილს,რომელმაც მალევე მოიშორა და შორს გაიწია,სერიოზული გამომეტყველებით შეხედა ჯერ მამას,მერე-დედას.
-რამე მოხდა?-ქალური შიშით შეიცხადა ეთერმა.
-არა,არაფერი...უფრო სწორედ,ყველაფერი..-ამოისუნთქა ძლივს აფექტში მყოფმა გიორგიმ.
-რა იყო?-ქალი სკამზე დაეშვა და თითების მტვრევა დაიწყო.
-ცოლს ვირთავ..ერთ კვირაში ქორწილი მაქვს,ყველაფერს გადავდებ და ამ საქმეს მივხედავ....-გაეღიმა,სახე უფრო ლაღი გაუხდა,ეს გრძნობა მისთვის შესანიშნავი იყო,თითქოს მძიმე ტვირთი მოეხსნა.
-შვილო,მართლა?-გაიკვირვა მამამ და სიხარულით გახედა ცოლს,მერე-შვილს..
-ჰო,ასეა..შეყვარებული ვარ..ბედნიერი ვარ...
-ასე მალე?
-ჰო,დანახვისთანავე შემიყვარდა..
-შევილო,ზღაპრებში ხარ?-ეთერმა ნერვიულად შეათვალიერა შვილი.
-აი,მოგეწონებათ..საოცარი გოგოა!-ლოყაზე აკოცა დედას და სასმელის ძებნა დაიწყო,იუნდა ავღნიშნოთო.
მალე გავიდა ეს ერთი კვირა,მალე მოგვარდა ყველაფერი,გიორგიმ საქორწინო კაბაც კი გაუგზავნა,თუ მოგეწონება ჩაიცვო,თუმცა,სანამ ჩააღწევდა სოფელში,დაურეკა შიკრიკს,არ ჩაუტანოო.იცოდა,რომ ტრადიციული ოჯახი იყო,საკუთარი რწმენა და მამაპაპური ადათები ჰქონდა,თანამედროვესა და მოდურ კაბას როდი კარებდა კონსტანტინე ქალიშვილს.
-დე,რა მოხდება?-მარიტას მთელი კვირა თავი სიზმარში ეგონა და ყოველ წამს იმას ელოდებოდა,აი,ახლა გამოვიღვიძებ,აი,ახლაო,მაგრამ არ იღვიძებდა გოგონა,არ იღვიძებდა...ეს რეალობა იყო..ლამაზი და თან ოდნავ საშიში,დამატყვევებელი რეალობა.
-ბედნიერი იქნები.
-აქედან წავალ?-ცნობისმოყვარეობას ვერ იკმაყოფილებდა მარიტა.
-ჰო,ბედნიერი იქნები..ჩამოხვალ ხოლმე,როცა შეგეძლება
-გმადლობ,დე,რომ მასწავლე ყველაფერი,თორემ..
-არაფერს,ჩემო გოგონა!-თავზე აკოცა შვილს გულიკომ და შემდეგ მისი თავი მკერდზე მიიკრა.უხაროდა,ძალიან უხაროდა,რომ შვილს ასეთს ხედავდა,დინასტიურ კაბაში,თეთრ კაბაში გამოწყობილს,თვალები ასე რომ უელავდა..

-რა ხდება? ბედნიერი ხარ?-კოტემ გაუღიმა მეგობარს,რომელსაც პირველი კლასიდანვე მოჰყვებოდა და ამდენი ხნის მანძილზე ასეთი უცნაური და შეუცნობელი არ ენახა.
-ძალიან ბედნიერი ..ერთი გული მაქვს როდის ვნახავ მარიტას..
-შენს გვერდში ვარ,ძმა..-მხარზე ხელი დაჰჯრა და ხალხს გახედა,

ყველაზე ემოციური,ყველაზე დამატყვევებელი ეს ის წამები იყო,როცა მარიტა დაინახა..თეთრ,გრძელსა და ძველებურ კაბაში გამოწყობილი მარიტა,რომელსაც თავზე ქუდად ჰქონდა შემოხვეული ორი გრძელი ნაწნავი..იღიმოდა გოგონა,მაგრამ კონკრეტულად არავინ უყურებდა,ერთხელ გამოხედა გიორგის და სულ ეს იყო.მხოლოდ ამ მზერამაც კი გააბედნიერა მამაკაცი,გააცისკროვნა,გაახარა,სულ სხვა გახადა..გიორგის ისეთი შეგრძნბა ჰქონდა,თითქოს მის გულში ედემი ხარობდა.
საქორწინო ფიცი..ეკლესია...მარიტას გახურებული ხელი და შემდეგი ცერემონია...პირველი ცეკვა და პირველი გაღიმება...აწითლებული ბაგეები,რომელსაც კოცნას ვერ უბედავდა გიორგი...ორი ერთმანეთისკენ მლტოლვარე სხეული და ორი ერთმანეთით შეპყრობილი სული..სხვა რა სჭირდება სიყვარულს?
-მიყვარხარ,მარიტა-მანქანიდან გადმოსვლისას ჩასჩურჩულა გიორგიმ,შეეძლო,ხმამაღლა ეთქვა,რადგან არავინ იყო მათ გარშემო,მაგრამ მაინც ჩუმად უთხრა,არ უნდოდა,რომ მარიტას გარდა ვინმეს მოესმინა ეს სიტვები..ის ხეზეც..ყვავილზეც კი ეჭვიანობდა,იმ კვირტსაც კი უცნაურად უყურებდა,იმ კვირტს,რომელსაც ზაფხულის მზე აჭკნობდა მის დიდ ეზოში,იმ ეზოში,რომელშიც სასახლესავით აღმართულიყო დიდი სახლი,სადაც მარიტას უნდ აშეერთებოდა გიორგი.
გოგონა მორიდებით აუყვა კიბეებს,ნერვიულობა ღაწვებზე ეტყობოდა,თრთოდა და მთელი სხეულით კანკალებდა,ციოდა და თან ცხელოდა..ასეთ რამეს პირველად გრძნობდა მარიტა,რომელსაც სიყვარული უბრალოდ ზღაპარი ეგონა..
-მარიტა,გცივა?-ხელი შეახო და ნახა,რომ გახურებული იყო.ხელში იყვანა გოგონა და შეეცადა,დაემშვიდებინა.არ უნდოდა,რომ ეღელვა მარიტას,უბრალოდ არ უნდოდა,რომ რამე წყენოდა,ტკენოდა...მისთვის მეუღლე ყველაზე ძვირფასი იყო,ყველაზე სანუკვარი და ყველაზე სათუთი,რომლის მიმართს სწორედ ასეთი გრძნობა გასჩენოდა ...
-კარგად ვარ-ხელი გააშვებინა მამაკაცს და საწოლზე ჩამოჯდა.ნელი მოძრაობით მიუახლოვდა გიორგი და ბაგეებზე ტუჩებით ნელა შეეხო,საოცრად სიამოვნებდა ნაცნობი სურნელის ახლოდან შეგრძნება,ამდენი ხნის ნანატრი ბაგეების შეხება...ხელებზე ჩაჭიდა და ყურში რაღაც ჩასჩურჩულა მარიტას,რომელიც გაჩუმებული იყო და დუმილის დარღვევას არცდილობდა..
ნელა შეუხსნა კაბის ელვები და ხელები ბეჭებზე შემოხვია ისე,თითქოს მისი გათბობა სწადდა,თითქოს ბუხარში მოეკვარე ცეცხლი იყო გიორგი,მარიტა კი გაყინული გოგონა,თუმცა ის ისედაც ხომ გაყინული იყო და ისეც გოგონა...
-გცივა?-ისევ ჰკითხა და თბილად შეხედა.ამ ორში დიდი სიყვარული,ულევი სიყვარული იგრძნობოდა...
-არა,არა-თავი გააქნია და კისერზე ხელი შემოაჭდო.არ იცოდა,რას აკეთებდა,უბრალოდ აკეთებდა,თავი მკერდზე მიადო და თვალები დახუჭა..გიორგიმ იგრძნო,რომ ეს თანხმობა იყო,თანხმობა,რომელსაც ელოდა.ხელები წელზე მოხვია და ჰაეროვნად შეისუნთქა მისი ჰაერი.მისი სუსტი სხეული იგრძნო თუ არა,მაშინვე დაიღვენთა სანთელივით,სულ ცოტა დააკლდა,რომ გული წასვლოდა...კოცნის ჩაუყვა გოგონას კისერს და მხოლოდ მაშინ გაახსენდა,რომ ჯერ კიდევ ჩაცმული იყო..

დილას სასიამოვნოდ გაეღიძათ ორივეს,ვინ იცის,სიზმრად რა ნახეს..ორივე ბედნიერი ჩანდა გუშინდელი ალერსის შემდეგ.
-ხომ კარგად ხარ?-გიორგი გრძნობდა,რომ ისევ მორიდებული იყო მარიტასთან.
-კი,კარგად ვარ.შეგიძლია ჩემოდანი ამომიტანო?-სთხოვა გოგონამ და ზეწარი მკერდზე აიფარა.გიორგიმ თავი დაუქნია და დაბლა ჩავიდა.ცოტას ღელავდა,მშობლებმა არ იცოდნენ მარიტას ასაკი,არც ნათესავებმა,არც არავინ,არ იცოდა,როგორ შეხვდებოდნენ,თუმცა უკვე მისი მეუღლე იყო მარიტა და ახლა ამას მნიშვნელობა არ ჰქონდა,არანაირი მნიშველობა არ ჰქონდა ან რა საჭირო იყო ამაზე ყურადღების გამახვილება..
-სად მივდივართ,იცი?
-სად?-ჰკითხა მარიტამ,რომელიც ცოტა ხნის წინ გამოწყობილიყო და გიორგის ყურადღებას იქცევდა,გიორგის,რომელიც სულ არ ფიქრობდა გოგონას შეცვლას,გოგონას,რომელსაც მუდამ კაბები და სარაფნები ეცვა,მუდამ სოფლულად გამოიყურებოდა,მაგრამ ეს უხდებოდა..
-პარიზში..
-სად?
-არ გაგიგონია?
-არა,სკოლაში არ მივლია-თავი დანანებითგ გააქნია მარიტამ.
-ეგ არაფერი..პარიზი სიყვარულის ქალაქია..
-დიდი ხნით?
-თაფლობის თვეს იქ გავატარებთ-საყვარელ მეუღლეს ლოყები დაუკოცნა გიორგიმ და შემდეგ გულში ჩაიკრა...
ესმოდა გულია აჩქარებული ფეთქვა და ეღიმებოდა..ბედნიერი იყო,ძალიან ბედნიერი,რომ მარიტას სიახლოვეს ასე მძაფრად შეიგრძნობდა.
კიდევ,კიდევ დიდ ხანს,კიდევ დიდი ხნის მანძილზე გაიგონებდა მის სუნთქვას...მუდამ იბედნიერებდა მისი გულუბრყვილო გამოხედვით,მისი ღიმილითა და სიხარულით,მისი სილამაზით,მუდამ,მუდამ იბედნიერებდა გიორგი...

თაფლობის თვის დღეები მალე გაელიათ..ბედნიერები დაბრუნდნენ თბილისში სექტემბერში..უკვე ნაცნობები იყვნენ,ახლო მეგობრები,ადამიანები,რომლებსაც ერთმანეთის შესანიშნავად ესმოდა და ერთმანეთი უყვარდა,რა თქმა უნდა..
სექტემბრიდან გიორგი საქმეებში ძალიან ჩაეფლო,იშვიათად იყო სახლში და მარიტა მარტო რჩებოდა ხოლმე.ქალაქს ნორმალურად არ იცნობდა,ეგ არაფერი მძღოლი ჰყავდა და მანქანაც,თუმცა სხვა რამ იყო,რაც აბრკოლებდა,აქაურობას ვერ უწყობდა ფეხს გიორგის გარეშე,მეუღლის გარეშე არსად უნდოდა ფეხის გადადგმა,სულ სახლში იყო გამოკეტილი,კითხვაც არ იცოდა და არ იცოდა,რა ეკეთებინა,კომპიუტერსა და მსგავს ტექნიკებს ჰო სულ ვერ უგებდა,ტელევიზორს უაზროდ მიაშტერდებოდა ხოლმე და მალევე ეგეც ბეზრდებოდა...გარეთ გასვლა აკომპლექსებდა,რადგან განათლებულ ხალხში ეშინოდა..აგრესიისა და დაცინვის ეშინოდა,ძალიან ეშიმოდა..

-ძვირფასო,შენ ჰო ენერგიული ხარ...გადი ხოლმე გარეთ,გაერთე.იშოპინგე..შეგიძლია,ახალი სამოსი იყიდო..რაც გინდა,ის იყიდო..-მოესიყვარულა გიორგი და გვერდით მიუჯდა.
-არ ვიცი-თავი მხარზე ჩამოადო მარიტამ.
-მარიტა,გაერთე ხოლმე..არავის იცნობ,მაგრამ გაიცნობ...
-მრცხვენია.
-რისი ? შენ ხომ ასეთი ლამაზი ხარ.
-მეშინია,რომ ზედმეტი არ ვიყო.
-კარგი რა,შენ ხომ ასეთი ლამაზი ხარ.
-დარწმუნებული ხარ,რომ ჩემი გაუნათლებლობა დისკომფორტს არ შეგიქმნის?-სევდიანი თვალებით შეხედა მეუღლეს.
-არა,რა სისულელეა!-გაუღიმა და გრძელ თმაზე წაეთამაშა-დღეს დედაჩემის დაბადების დღეა და წავიდეთ,კარგი?-ყოველთვის აინტერესებდა ხოლმე მარიტას აზრი.
-რა თქმა უნდა,გიორგი-გაუღიმა გოგონამ და ფეხზე წამოდგა.
-მიყვარხარ,მარიტა!-ჩვეულად გაუღიმა ცოლს.
-მეც,მიყვარხარ,გიორგი!-მარიტამმ ბავშვური ანცობით შეხედა მეუღლეს.
-მერე შენებთანაც ჩავიდეთ,რთველში,რას იტყვი?-ჰკითხა მეუღლეს და ხელები წელზე მოხვია.
-ახლა მხოლოდ იმაზე შემიძლია ფიქრი,რომ შენი ხელები ჩემს წელზეა-აკისკისდა გოგონა.
-მოემზადე,კარგი? შხაპს მივიღებ-გიორგის დედის დაბადების დღემ გაახსენა,რომ მისი მეუღლე ყოვლად ჩამორჩენილი იყო ცხოვრებას,ქვის ეპოქაში ცხოვრობსო,ალბათ ამას ეტყოდნენ მეგობრები მასზე,თუმცა ჯერ არავინ იცნობდა მარიტას,თაფლობის თვიდან მხოლოდ ორი კვირის ჩამოსულები იყვნენ და მიწვევები ჯერ არ მიეღოთ.ფიქრობდა,იქნებ განათელება თუ არა,ცხოვრებას მაინც ავაყოლო მეუღლე,თანამედროვედ ჩავაცვა და ხალხში გავიყვანო,თუმცა ეშინოდა,რომ გოგონა დაეფრთხო.კითხვის არცოდნა სირცხვილად მიაჩნდა,რას იტყვის ხალხი,გარეთ რომ გავა,დისკომფორტი შეექმნებაო,ვერასდროს იქნება დამოუკიდებელიო,თუმცა ამაზეც ვერ ძრავდა სიტყვას.
თავიდან,პირველი თვე,ზღაპარში ეგონა თავი,მაგრამ მერე,როცა სიყვარულის ქალაქიდან დაბრუნდა მიხვდა,რომ ყველაფერი ისე იოლად არ იყო,როგორც მას ეგონა.ცხოვრება მხოლოდ სიყვარულობანას თამაში როდი იყო...
ბედის ირონიაა ეს ცხოვრებაო,ასე შეაფასა სამყარო გიორგიმ და პიჯაკი გამოიღო.მალევე ჩაიცვა ის სუნამოც კი შეისხა,რომელსაც მისი მეუღლე უარყოფდა,ბუნებრივი სურნელია კარგიო,და მარიტასთან გავიდა.
-მარიტა,შენთვის რაღაც მაქვს-პატარა ყუთით მიაწოდა რაღაც შეფუთული.
-რაა?-თვალები გაუფართოვდა გოგონას.
-გახსენი!-თვალი ჩაუკრა და გასაღების ასაღებად გაიწია.სუნამო შერჩა ხელში გოგონას,გაეღიმა,რად მინდაო,თუმცა სურნელმა ისე მოხიბლა,რომ მაშინვე შეისხურა.
-რას იტყვი? ცუდია აქაური ცხოვრება? რატომ არ გინდა,რომ სხვანაირად ჩაიცვა,უფრო თანამედროვე გახდე..მე მიყვარხარ ..იმისდა მიუხედავად,რა გაცვია,თუმცა,ვფიქრობ,რომ ხალხში უნდა გაერიო.
-მე იქ მყავს მეგობრები,ნაცნობები და აქ არავინ..-ნაღვლიანად თქვა გოგონამ.
-ჩემი ცხოვრება კი აქაა,მარიტა...მითხარი,რას ფიქრობ..რამეს ნანობ?-იმ წამს თავში რაღაცამ დაარტყა გიორგის.
-არა,არა! უბრალოდ წავიდეთ რა!-სუნამო მაგიდაზე დადო და თავისი ძველი ჩანთა აიღო.
-მოდი,იქ ბევრი ხალხი იქნება და იქნებ რამე სხვა ჩაიცვა.,,რაღაცები გიყიდე დღეს,იქნებ შეგეხედა..-შეაპარა ცოლს.
-რას ამბობ? შენ კარგად ხარ?
-ამ ტანსაცმელზე ხომ არ დაიწერე ჯვარი?
-არა,კარგი,მანახე,მაგრამ,არა მგონია-თავი გააქნია მარიტამ,რომელსაც ძველი ცხოვრება ძვალ-რბილში ჰქონდა გამჯდარი.
-აი,ნახე,არ მოგწონს..-ათასნაირი ტანსაცმელი დაულაგა წინ და თვითონ განზე გაიწია.
-არა,ეს არაა ჩემებური..-უარზე იყო,თუმცა მალევე შეეცვალა აზრი,ცდუნებამ სძლია და ერთ-ერთი კაბა მოირგო...
-ასე უკეთესია-გაუღიმა გიორგიმ და ფეხსაცმლის შეკვრაში დაეხმარა.
-წავედით?-დაეთანხმა მეუღლეს და გვერდით მიჰყვა.ორივენი ღელავდნენ მოსალოდნელი შეხვედრის გამო.წვეულებაზე ბევრი ხალხი იყო,მიულოცეს ეთერს და ეგ იყო სულ,მეტი არავინ უნახავთ,რამდენიმე ადამიანს გააცნო მეუღლე და ვსო.მერე თავისთვის იყვნენ.როცა სტუმრები წავიდნენ,ეთერმა დაუძახა ორიევს და უთხრა,რომ ღამე მათთან გაეთიათ,მერე კი ერთად გაატარებდნენ მომდევნო დღეს.როგორც ჩანდა,ახლოს უნდოდა,გაეცნო რძალი.გიორგიმ უარი ვერ უთხრა,თუმცა ძალიან ნერვიულობდა ან სხვა რა შეეძლო,გარდა იმისა,რომ თავი გაკდომოდა მოსალოდნელი უხერხულობისაგან,
-ღელავ?-მარიტა მიუხვდა უხასიათობას და სილაღე დაკარგა.
-არა,კარგად ვარ.ჩამეხუტე!-ხელები გაშალა და ცოლი გულში ჩაიკრა.
-ჩემს გამო არ იდარდო..კარგად ვიქნები-ბავღვური ანცობა დაეტყო ხმაში გოგონას.
-მჯერა! კარგად ვიქნებით-გიორგისაც დაუბრუნდა ცოტაოდენი ხალისი,თუმცა მთელი ღამე მაინც არ სძინებია.გამთენიისას ჩაეძინა,შემდეგ სიზმრებიც ნახა,თუმცა მაინც არ გაღვიძებია.
უკვე დილა დიდი ხნის გასული იყო.მარიტაც ამდგდარიყო და დედამთილან საუბრობდა,მამამთილი ადრე წასული,გიორგის ეძინა,ეთერს კი დაემარტოხელებინა მარიტა და ყავას ასმევდა.
-ყავა არასდროს დამილევია-გოგონა ბუნებრივი იყო და თვალცმაქცობას საერთოდ არ ცდილობდა.
-მართლა? კიდევ რას არ აკეთებდი ხოლმე სოფელში?-დაინტერესდა ეთერი.უნდოდა,რომ მარიტაზე ყველაფერი შეეტყო.
-ვთამაშობდი თანატოლებში,დედას ვეხმარებოდი,დასთან ვერთობოდი,ვქნაობდი,სათამაშოები მქონდა,მუშებისთვის საჭმელი მიმქონდა..-ლამის იყო მთელი ბიოგრაფია მოყოლა.ეთერი უყურებდა გოგონას და ფიქრობდა,რომ რაღაცას უწყობდა,ალბათ დამცინისო.
-დამცინი,ჰო?-გადაიკისკისა ქალმა.
-როგორ გეკადრებათ-თავი გააქნია მარიტამ და ეს ისე ბუნებრივად გააკეთა,რომ ეთერი მაშინვე შეიცვალა,შეეცვალა გამომერყველება,სახის ნაკვთები და ყურადღება მოიკრიბა..
-ყველაფერი მომიყევი...-და მარიტამაც დაიწყო თავისი ცხოვრების შესახებ დაწვრილებით საუბარი,ეთერიც უსმენდა და ძლივს იკავებდა წონასწორობას,გამიგიჟდა შვილი,სად ჩავარდაო..-გონს ვერ მოდიოდა ქალი.
-და რამდენი წლის ხარ,რომ თამაშობდი?-იმ წამს მარიტას სულ არ უფიქრია იმაზე,რომ გიორგიზე გაცილებით პატარა იყო,არც იმაზე,რომ მისი ტოლი გოგონები ქალაქში სკოლაში დადიოდნენ,უბრალოდ სიმართლე თქვა...
-14-ის...-და იმ წამეს ყველაფერი გაიყინა,ყველაფერი გაქვავდა,ყველაფერი ჩაჯვდა,ცხოვრებამ თითქოს უარი თქვა მოძრაობაზე..ეთერიც გაშეშდა,ენა დაება..ფეხზე წამოდგა და საათს ახედა,არ იცოდა,რა ექნა..ათი წუთი იდგა,იდგა,სანამ ოთახში ახალგაღვიძებული გიორგი არ შემოვიდა,ცოლს აკოცა,დედა მოიკითხა და სამზარეულოს მაგიასთან დაჯდა.
-რას სვამთ?-ღიმილით შეხედა მარიტას და ცხვირზე წაეთამაშა.
-ყავას-გოგონას უხასიათობა სულ არ ეტყობოდა მომხდარის გამო.
-14-საა? არ თქვი? რატომ?
-დე,კანონები არ მაინტერესებს..არ დაიწყო,დაგიჭერენო.კარგი რა!-უდარდელად უპასუხა ეთერს.
-ბავშვია.
-ნუ ერევი რა.
-თან მითხრა,რომ სკოლაში არ უვლია...ჰო,ჰო..მარიტა,რა წერია იქ?-ანიშნა კალენდარზე,რომელიც კუთხეში გაეკრა მოსამსახურეს.
-არ ვიცი..-გოგონამ გულახდილად უპასუხა და შემდეგ უმწეოდ შეხედა გიორგის.
-ყოჩაღ-ირონიულად მიახალა შვილს და განცვიფრებული გავიდა ოთახიდან.
-წავიდეთ-მარიტა ფეხზე ააყენა გიორგიმ,მისთვის არაფერი უთქვამს,არც უსაყვედურია,უბრალოდ ააყენა ფეხზე წა და იქაურობას გასცილდნენ.

ერთი კვირა ისევ ისე ცხოვრობდნენ,უბრალოდ ის იყო განსხვავება,რომ მარიტას არარ ჩაუცვამს ძველი სამოსი და გარეთ ხშირად გადიოდა ხოლმე,მარტოც მიჰყვებოდა მძღოლს და მთელ მაღაზიებს ივლიდა,სახლისთვისაც ყიდულობდა რაღაცებს,თავისთვისაც და ეს პროცესი სიამოვნებდა,თითოეულმა მომენტმა ძალიან გაიტაცა გოგონა და უფრო მხიარული გახადა...გიორგი კი უფრო გულდახურული გახდა,არ იცოდა,რა ექნა,მეგობრის წვეულებაზე იყო დაპატიჟებული,კოტეს დაბადების დღე ჰქონდა და შეუთვალა,შენი მზეთუნახავიც მოიყვანეო..რა ექნა? აქამდე არ ფიქრობდა მოსალოდნელ საფრთხეებზე,მაგრამ მერე დაფიქრდა..კომპანიაში,რომელიც მას ეკუთვნოდა და,რომელიც პირველი იყო მთელ ევროპაში,ყველამ იცოდა,რომ მეუღლე ჰყავდა..ყველას უნდოდა მისი გაცნობა,განსაკუთრებით კი,კოტეს....
ის დღეც დადგა,იმ დღესაც გამოძვრა გიორგი....მერე კი,როცა წვეულება ჰქონდა,სადაც კომპანიის წარმატებას აღნიშნავდნენ,მარიტაც წაიყვანა..აი,იმ დღეს კი ნამდვილად შეიცვალა ყველაფერი...
არა,არ რცხვენოდა მარიტას,რომ არანაირი განათლება არ ჰქონდა,საკუთარ ასაკსაც ხმამაღლა ამბობდა,არავის არიდებდა თავს,გიორგის რაღა ექნა?! იდგ აკუთხეში თავისთვის და თავ-ბედს იწყევლიდა,ესაა ჩემი ბედიო..უყვარდა გოგონა,მაგრამ ხვდებოდა,რომ მხოლოდ სიყვარული არ იყო საკმარისი.
თავიდან ზეცაში დაფრინავდა,ვერ სცილდებოდა მეცხრე თავს,მაგრამ მერე ყველაფერი შეიცვალა..მომდევნო გაჩერება ქვესკნელი იყო,უბრალოდ ქვესკნელი...გაგიჟებული დადიოდა მამაკაცი,სამსახურში ყველა მასზე ჭორაობდა,ბავშვობის მეგობარიც კი ვერ უსწორებდა თვალს,მუდამ გაურბოდა მას,არ ხვდებოდა,ზურგს აქცევდა,გამარჯობის თქმასაც კი არიდებდა თავს,გაზეთ-ჟურნალებში მათზე წერდნენ,დასცინოდნენ,ჰკილავდნენ,მარიტა ამას ვერ კითხულობდა,თუმცა გიორგი გაოგნებული იყო..სახლშიც სულ აგვიანებდა,მოდიოდა,როცა მარიტას ეძინა და მაშინაც ვერ იძინებდა,ღამეებს თეთრად ათენებდა,ფიქრობდა იმ ბინდისფერ მომავალზე,რომელსაც ცხოვრება უმზადებდა,ფიქრობდა და იყო ასეთ უბედურებაში...გრძნობდა,რომ თავზე ექცეოდა ცხოვრება,რა იქნებოდა,მერე ისიც კი არ იცოდა..მარიტასთან ბედნიერი კი იყო,მაგრამ განა დიდ ხანს გასტანდა ასეთ ნიადაგზე აღმოცენებული ბედნიერება...
კონსტანტინემ ოქტომრის ბოლოს აიღო მოსავალი,წელს მზე ვერ აცხუნებდა კარგადო.დაპატიჟა მარიტა და გიორგიც,რა თქმა უნდა,გიორგიმ უღიმღამოდ მიიღო დაპატიჟება,წავიდა და შემდეგ ისევ დაბრუნდა.მისთვის სულაც არ ყოფილა დასამახსოვრებელი ეს შეხვედრა.საშინელ ხასიათზე იყო,არავის ხმას არ სცემდა,მოვიდა თუ არა,საწოლზე დაეგდო და ბალიში თავს ზემოთ მოითავსა,მარიტას დანახვაც არ უნდოდა,საუბარი არ შეეძლო,არაფერი არ შეეძლო...
-გიო,რა ხდება?-გოგონა ღიმილით მიუწვა გვერდით.ნუთუ,ვერ ხვდებოდა,რომ მთელი ამ ხნის მანძილზე გიორგი საშინლად იტანჯებოდა?
-უბრალოდ დასვენება მჭირდება-არ უნდოდა,მეუღლესთან საუბარი..იხსენებდა დედის სიტყვებს,ყველამ შესაფერისი უნდა იპოვნოსო...ადრე ვინ იფიქრებდა ამას? ვინ? ახლა კი ყველას იმედი ზურგს უკან ჰქონდა გიორგის,ყველა გააგიჟა,დააბრმავა დიდებული ქორწილით..
თამაზიც,საყვარელი მამაც,კი აღარ ესაუბრებოდა,ეთერი ხომ მთლად გიჟს ჰგავდა,ქალი ყოველ ღამეს თეთრად ათენებდა,მუდამ ტიროდა და ისეთ მდგომარეობაში იყო,რომ ლამის იყო თავი მოეკლდა..რას უზამდა შვილს? უკვე ხომ ზრდასრული პიროვნება იყი...რას გააწყობდა საბრალო ქალი?
-გიო,რა ხდება?-წელზე მოხვია გიორგის ხელები მარიტამ და თავი ზურგზე დაადო.
-არ ვარ ხასიათზე,მარიტა-ცივად უპასუხა გიორგიმ.
-ეს იმის გამო,რომ განათლება არ მაქვს..
-არა,იმის გამო,რომ ქვის ხანის გადმონაშთი ხარ..არ გესმის? გადი აქედან..ცუდად ვარ ვააა..-პირველად დაუყვირა ცოლს.იმ წამებში საშილად ტკიოდა გული მარიტას,ცრემლი ჩამოადგო და გავიდა,ატირებული მიწვა დივანზე და ცას გახედა..მის გაუნათლებელ არსებასაც იზიდავდა ცა,ცა და მთვარე,მარტოსულების მეგზურნი..
-მეგობრებიც არ მყავს..სოფელში არავისთან ვყოფილვარ ახლოს,მხოლოდ ნაცობები მყავს...-იხსენებდა იმ საუბარს,როცა გიორგის უთხრა,ჩემი ცხოვრება იქ არისო..ახლა? ახლა მხოლოდ ოჯახი ეგულებოდა კახეთში,ოჯახი,რომელიც აღარ აინტერესებდა ისე,როგორც გიორგი...გრძნობდა,რომ მისი ოჯახი გიორგი იყო და მის გარეშე ვერ იცხოვრებდა,ვერ ისუნთქებდა,უბრალოდ მკვდარი იქნებოდა,უბრალო გვამი,უგრძნობო სხეული...
მთელი ღამე ფიქრობდა წყვილი,ფიქრობდა ცალ-ცალკე...ცალ-ცალკე იკლავდა გულში ტანჯვას,უხმოდ იყვნენ..დუმილი,დუმილი ხომ ყველაზე რთულია...
დიდ სახლში მარტონი იყვნენ,ორივენი მარტონი და უბრალოდ ღამეს მიჰყვებოდნენ,მათი გული უბრალოდ დინებას მიჰყვებოდა..სხვა რა გზა იყო? განა ფული იყიდის ყველაფერს? ფული იყიდდა იმას,რაც მარიტას აკლდა...ის უკვე 14 წლის იყო,ჩამოყალიბებული ადამიანი,ჩამოყალიბებული პიროვნება,ის უკვე ზრდასრული იყო ან რაღა აკლდა?განა დიდი განსხვავებაა 14-სა და 18-ს შორის?
მას ვერ შეცვლიდა,ვერაფერს ასწავლიდა..კი ,დაუქირავებდა მასწავლებელს,მაგრამ ეს უკვე გვიანი იყო,გოგონა გინდ დათანხმებულიყო,უკვე შერცხვენილი იყო და ამ ჩირქვს ვერავინ ჩამოწმენდდა...
-ან რა აზრ აქვს ან რა აზრი ჰქონდა? მე ხომ არ უნდა გავზარდა..განა ისწავლის ამდენი ხნის რამეს ერთად? განა ამ უცოდინრობის უფსკრულს ამოისვებს? არა,არა..-სასოწარკვეთს მისცემოდა გიორგი და თავს იწყევლიდა...ეთერთან უნდოდა საუბარი,ის ხომ მისი მესაიდუმლე იყო და მუდამ უგებდა.
ღამის ოთხი საათი იყო,როცა ფეხზე წამოდგა,ფეხაკრეფით ჩაიარა კიბეები,გარეთ გავიდა და მანქანა დაქოქა..ოდნავ ქარი ქროდა,მაგრამ ის ამას ვერ ამჩნევდა,რადგან აღტაცებული არ იყო,არ იყო სასიამოვნო და მძაფრი გრძნობებით შეპყრობილი..
სად მიდიოდა ასე გვიან? სად ჰქონდა წასავლელი? იცოდა განა?
თუმცა იცოდა,რომ ეთერის სახლისა თუ გულის კარი მუდამ ღია იყო მისთვის.შვილი ყველანაირი უყვართ,მუდამ პატიობენ,პატიობენ სიყვარულით,რადგან მშობლისა და შვილის გული სამუდამოდაა დაკავშირებული უხილავი ძაფით,რომელიც ვერასდროს გაწყდება..ჰო,ამის სწამდა გიორგის და,ამიტომ მიიწევდა წინ,მიდიოდა,უბრალოდ მიდიოდა და ელოდა,თუ როდის დასრულდებოდა ეს გზა...
ღელვა,როგორიც არასდროს განუცდია..უხილავი ბორკილი სახლში და გიორგის შორის...ღრმად ჩასუნთქვა და ერთი ნაბიჯი..გალავანი არ დაეკაეტა დღე ეთერს,როგორც ჩანდა..დედის გული ხვდებაო,ასე ამბობენ...ალბათ,ასეცაა...
ნელი ნაბიჯით შევიდა სახლში,კარები მოსამსახურეს გააღებინა,არც კი მისალმებია ნამძინარევ ქალს,ისე შევიდა,შევიდა და ეთერის ოთახისკენ წავიდა,მოურიდებლად შეაღო კარი და დაინახა თუ არა ნამტირალევი დედა,რომლის მდგომარეობას ზურგიდანაც კი მიხვდა,გაშეშდა,გაიყინა ამხელა კაცი...
ქალმა იგრძნო,რომ ვიღაცამ კარი შემოაღო და ინსტინქტურად უკან გაიხედა...
-შვილო?!-მეტი არაფეირ უთქვამს ან რას იტყოდა? თუმცა ამ ერთ სიტყვაში თითოეული გრძნობა იყო ჩაქსოვილი,თითოეული გრძნობა,რასაც იგი გრძნობდა...თითოეული წამი,რომელიც უბედურებაში გაატარა...შვილზე დარდში გაატარა...
-მაცდურად მომხიბლა და მაცდურადვე მღუპავს,დე...-ნაღვლიანათ თქვა,თითქოს პატიებას ეთერს სთხოვდა და საწოლზე დაეშვა,გულაღმა დაწვა და დაელოდა,როდის ანუგეშებდა დედა..მოიქცა ისე,როგორც ბავშვობაში იქცეოდა...ჰო,სწორედ ისე,როგორც პატარაობისას იქცეოდა...
-გეყოფა! გაუშვი,მიეცი რაიმე მიწის ნაკვეთის ნაგლეჯი და დაახვევინე..
-ასე ნუ ლაპარაკობ,დე..-მაინც ჰქონდა რეაქცია..აბა,არ ექნებოდა?
-რა უნდა ქნა ,აბა? რას იტანჯეი და რას გვტანჯავ,შვილო?
-ასეთი იოლი როდია,დე..-თავი მაღლა ასწია და დედის თვალებით ძებნა დაიწყო,მაგრამ რას დაინახავდა იმ ღამეში?
-შუქს არ ავანთებ-მიუხვდა სათქმელს ეთერი,ქალი,რომლის გულიც მუდამ შვილის გულში იჯდა.
-ყველამ იცის არა?
-შერცხვენა ერთია და მეორე რაა,იცი?
-ვიცი...
-როგორ უნდა იყოს შენი ცხოვრების მეგზური ასეთი არარაობა? რა უნდა ასწავლოს შვილებს? მითხარი,რა გინდა მისგან? რა აქვს,რაც არ აქვთ სხვებს?
ჩაფიქრდა გიორგი,ნამდვილად ჩააფიქრა დედის სიტყვებმა...განა მართალი არ იყო ეთერი? მაგრამ გულს ეს არ აინტერესებდა,გულს მაინც უყვარდა მარიტა და ეს იყო უბედურება...ეს იყო ყველაზე დიდი დამანგრეველი,ეს კოლოსალური დარტყვა იყო გიორგისთვის..გული მუდამ აძლევდა საშინლად ძლიერ ბიძგებს...ზვირთებში იხრჩობოდა გიორგი..ჰო,იხრჩობოდა და ხელის განძრევაც არ შეეძლო,რომ გადარჩენილიყო..განა მარიტას სიყვარული ამის საშუალებას აძლევდა?

უნდა მოეფიქრებინა..მარიტას შეუთვალა,რომ მივლინებით მიდიოდა,აიღო ბილეთი,მაგრამ არსად წასულა,იქვე იქირავა სასტუმრო და სამსახურს მაინც არ აცდენდა,არ უნდოდა,რომ მასზე უარესად ეჭორავათ..
მარტოობაში ატარებდა საღამოებს,როცა შინ ბრუნდებოდა,ვარჯიშს უმატა,ახალი შეჯიბრი იყო და ვერ გამოტოვებდა,თან უნდოდა,გული რამისთვის გადაეყოლებინა..იცოდა და გრძნობდა,რომ მარიტა მისთვის უპირველესი იყო,მაგრამ მაინც ებრძოდა გულს..სჯეროდა,სჯეროდა,რომ ადამიანი ნებისმიერ რამეს გაუმკლავდება,თუ უნდა.....სწამდა და,სანამ სწამდა,არ დაიღუპებოდა,ალბათ...არ დაიღიპებოდა,-ამის სწამდა გიორგის,სწამდა სასწაულად და გამაგიჟებლად..სჯეროდა,რომ ბედნიერება შესაძლებელი იყო,რომ არსებობდა შუალედური წერტილი,რომელიც სახეზე სევდას ღიმილად შეუცვლიდა...
ერთი კვრაც გავიდა..დრო ნამდვილად მალე გადის,განსაკუთრებით,მაშინ,როცა მისი გასვლად არ გვინდა,მაშინ იგი მირბის,მირბის,სწრაფად გარბის..ჩქარი მდინარეა დრო,როცა არ გვინდა....
-გამარჯობა-ცივი მისალმება და მოწყენილი მეუღლე...მარიტა კუთხეში იდგა ოროსანი ბავშვივით და ხმას არ იღებდა.
-რამე ხდება ახალი?-უღიმღამოდ ჰკითხა ცოლს.
-სახეზე გაწერია,რომ ძალით იქცევი ასე-აკისკისდა მარიტა.ეცადა,რომ ხასიათზე მოსულიყო.
-რა ხდება? მოიწყინე?-ახლოსაც კი არ მიკარებია,ისე გკითხა.
-არ მაკოცებ?-მაცდურად ჰკითხა გოგონამ.
-არ ვარ ხასიათზე.
-შენ სულ ასე ამბობ-აბუზღუნდა მარიტა.
-რამე თუ გინდა,მითხარი..უნდა გავიდე მალე.
-ასეა! ასეა! რას გავაწყობ..მე კი შენთვის რაღაცის თქმა მინდოდა,მეგონა,გაგიხარდებოდა,მაგრამ,რახან ასეა,არაფერს ვიტყვი..-საძინებლისკენ წავიდა აცრემლებული გოგონა,გიორგის ყურადღება არც კი მიუქცევია.არ უნდოდა,რომ ისევ მიეშვა მის გულთან,არ უნდოდა,რომ ისევ ძლიერად ეგრძნო ძლივს დავიწყებული მისი სიახლოვე...
ისევ წავიდა კომპანიაში,ისევ დაჯდა ჩვეულად,ისევ დაიწყო საქმეები,მაგრამ არა ჩვეულად,ყველაფერი სხვაგვარად იყო..
გაიგო,რომ კომპანიის რეიტინგი დაეცა,გაკოტრების პირად იყო..ესღა ალდა,შეიშალა,გაგიჟდა გიორგი..იმ წამს ის ბედნიერი წამებიც კი დაავიწყდა,რომელიც მარიტასთან გაატარა..არაფერზე უნდოდა ფიქრი,არც საუბარი...
-მართალი უთქვამს ეთერს..-შეშლილით მართავდა მანქანას და ამ სიტყვებს იმეორებდა.სახლში მივიდა და მოსამსახურეს უთხრა,რომ მისი ნივთები ჩაელაგებინა.
-რა ხდება?-დაინტერესდა ქალი.
-მარიტას უთხარი,რომ მივდივარ და სახლს მას ვუტოვებ,საბუთებს მერე მივხედავთ..
-პირადად არ ესაუბრებით? რა ხდება?
-ასე სჯობს და სხვისი საქმიდან ცხვირი შორს,კარგი?
-დიახ,ბატონო...
ყველაფერი დატოვა და უბრალოდ წავიდა მარიტას ცხოვრებიდან..სულ არ დაინტერესებულა რა მოხდა და როგორ მოხდა..ერთს ვიტყვი,რომ კონსტანტინეს არანაირი პრობლემა არ ჰქონია,რა უნდა ვუმტკიცო მდიდარია,მიწასთან გამასწორებსო,სოფელში დააბრუნა ატირებული მარიტა და სახლი გაყიდა..სახლი,რომლის ღირებულება ნახევრ მილიონს შეადგენდა ავეჯიანად გაყიდა და დიდი მემამულე გახდა..პირველი კაცი გახდა კახეთში ჩვენი კონსტანტინე,ერთი ის იყო,რომ ერთი მჭამელი შეემატა,თუმცა ამას აღარ დარდობდა..
კომპანიამ დაიბრუნა ძველი დიდება,დავიწყებას მიეცა გიორგის მარცხიც,ეთერი ისევ მოსიყვარულე დედა გახდა,რომელიც შვილს ყოველ კვრიას ელოდა ვახშამზე...
ერთ წელზე მეტი გავიდა,საახალწლო წვეულება იყო,როცა შეხვდა იმ მეორეს,რომელთანაც ცხოვრება დააკავშირა..თავს აიძულებდა,რომ მარიტაზე აღარ ეფიქრა და ბედნიერი ყოფილიყო იმ მოდელის გვერდით,რომელსაც მისი ცოლი ერქვა...ზოგჯერ ახსენდებოდა ხოლმე ყოველი მეუღლე,თუმცა გულს არ ემორჩილებოდა და ახალი ცოლის ალერსში იხარებდა გულს..
ნინი მართლაც ლამაზი გოგო იყო..საკმაოდ ცნობილი სახე გახლდათ მოდის სფეროში და რამდენიმე მილიონიც კი ჰქონდა შემოსავალი..იდეალური გოგონა იყო თავისუფალი უნივერსიტეტში ხელოვნების სკოლა ჰქონდა დამთავრებული,სასიამოვნოდ საუბრობდა და შესანიშნავ მანერებს ფლობდა..აი,რატომ იყო ბედნიერი გიორგი ან იქნებ არ იყო..ვინ იცის,ზოგჯერ ადამიანი საკუთარ თავსაც კი ატყუებს...
დრო გიორგისთვის სწრაფი იყო და თან ნელიც,ხან როგორი და ხან როგორი,თვითონაც ვერ გაერკვია,როგორ მიდიოდა იგი...
იმ დღეს მისი გოგონა სამი წლის გახდა..ნინი ბედნიერი თვალებით უყურებდა პატარა თამარს და ლოყებს უკოცნიდა..
-მამიკოსთან მინდა..-კისერზე ჩამოეკიდა გიორგის შვილი და თმების წიწკვნა დაუწყო.
-მიყვარხარ-გულში ჩაიკრა შვილი.
-მა,დღეს ბავშვებს დავპატიჟებ,კარგი?-ჰკითხა გიორგის,რომელიც ცოლს უღიმოდა.
-მოიყვან,აბა,რა..-გადაიკისკისა ნინიმ და მეუღლეს აკოცა.
-მაგარ დაბადების დღეს გადაგიხდით მამიკო და დედიკო-გაუღიმა ცოლ-შვილს და შემდეგ ჩამოსვა..
იქნებ მართლაც ბედნიერი იყო გიორგი,იქნებ ოჯახის იდილია ჰქონდათ მასა და ნინის..იქნებ ასეც იყო...

გვიან შემოვიდა სახლში,ბავშვებს მიესალმა და ცოლს გვერდით მიჯდა,რამდნიმე მშობელიც იყო და საუბრობდნენ..
-ეს ნიკოა,ანაბელის მამა-გააცნო მამაკაცი,რომელის საკმაოდ საინტერესოდ საუბრობდა.
-სასიამოვნოა-ნინის სასმელი გამოართვა და ბავშვებს გახედა.
-ჩემი ბიჭი ისაა..გიორგი ჰქვია,თქვენი სეხნია ყოფილა-გაუღიმა მასპინძელს ნიკომ,
-საინტერესოა...კარგად ერთობიან-მოთამაშე ბავშვებს გახედა და გულში სითბო ჩაეღვარა.
-ნამდვილად..გიორგი და თამარი საუკეთესო მეგობრები არიან..ბაღში კარგად ერთობიან.
-სიმართლე გითხრათ,მსგავს რამეებში არ ვარ ჩახედული,ძალიან დატვირთული გრაფიკის გამო..-გულწრფელად თქვა გიორგიმ და ნიკოს გაუღიმა.
-ეგ არაფერი,მე მსგავს მდგომარეობაში არ ვარ.თქვენ შესახებ ვინ არ იცის,თუმცა მე ერთი უბრალოდ მემამულე ვარ,ერთი წელია.კახეთში მაქვს მიწები,ისე აქ ვცხოვრობ..-კახეთის გაგონებაზე გიორგის გულმა რეჩხი უყო,თუმცა არ შეიმჩნია..ეგეც ერთ-ერთი კუთხეა საქართველოსიო,გაიფიქრა და სასმელი მოსვა..
-ერთ დროს მეც ვიყავი მაგით დაინტერესებული,მაგრამ ოთხი წლის წინ ყველაფერი გავყიდე,რაღაც პრობლემები მქონდა კომპანიაში და..-საინტერესო მოსაუბრის ნახვამ გაახარა გიორგი და მთელი არსებით ჩარჩო საუბარში.
-სასმელს შემოვიტან კიდევ-ფეხზე წამოდგა ნინი.
-მიდი,ძვირფასო-ღიმილით ახედა ცოლს და შემდეგ ნიკოს შეხედა.

-ესაა ჩემი ბიჭი-ამაყად წარუდგინა შვილი გიორგის.
-საყვარელი ბავშვია-ჩაუკვირდა ბიჭის ნაკვთებს და თითქოს რაღაც იგრძნო..ხელი ჩამოართვა ბიჭს და ისევ რაღაც მუხტი იგრძნო,სწორედ ისეთი,როგორიც რომანებში ჰქონდა წაკითხული..რა სისულელეა,უბრალოდ ჩემი სახელი ჰქვიაო,გაიფიქრა და საძინებელში ავიდა,ნინი გულში ჩაიკრა და თვალები დახუჭა...
-ლამაზი დღე იყო-ყურში ჩასჩურჩულა ცოლს.
-ნამდვილად! ხვალ გამაღვიძე,რეპეტიცია მაქვს ადრე რა-მუდარით უთხრა მეუღლეს და მაღვიძარა დააყენა.
-ეჰ,ტყუილად აყენებ.
-აბა,შენი კოცნა უკეთ მაღვიძებს..-გადაიკისკისა ნინიმ.
-ნამდვილად..
-ძილინებისა-ძილინებისამ ისევ მარიტა გაახსენდა,მასთან გატარებული თვეები გაახსენა..ნუთუ ,რას ნიშნავდა ეს?წარსული ხომ გულში ჩამარხული ჰქონდა...ხომ აღარ უნდოდა მეტი ცდუნება..განა საკუთარი ცხოვრებით არ უნდოდა ცხოვრება..ახლა თვრამეტის იქნება,ნეტავ,როგორიაო-საშინელ ფიქრში გამოიჭირა თავი..კიდევ კარგი ჩაეძინა,თორემ რას არ იფიქრებდა...

-გიორგის დაბადების დღე აქვს,წამოხვალ?-ჰკითხა თამარმა მამამ.
-დღეს მნიშვნელოვანი შეხვედრაა,მადლობა გადაეცი ნიკოს და მოკითხვა..-კოცნით გამოემშვიდობა შვილს და სამსახურში წავიდა.
-მამიკო ძალიან დაკავებული...აპატიე,კარგი?-ნინიმ გულში ჩაიკრა პატარა.
-ნაპატიები არაა რო...-გადაიკისკისა თამარმა,ბავშვური სიცილით,სიცილით,რომელიც გიორგის ცხოვრების აზრი იყო,ენერგიასა და ძალას აძლევდა..

ცხოვრება წონასწორობაა,რომელსაც,თუ ერთხელ მაინც გადაუხვევ,დაიღუპები... ცხოვრებაში წესები რთულია,ძალიან რთული..ერთხელ ნიშნავს ყოველთვის..რასაც ერთხელ გააკეთებ,ერთი პროცენტია შანსი იმისა,რომ გადაეჩვიო,რომ აღარ გააკეთო..ცხოვრება აზარტულია და აქ ყველა ცუდი მაცდურია.ყველა ბნელი სასიამოვნოა....
გიორგიც ასეთ რამეს გრძნობდა...თითქოს კახეთმა ისევ გაახსენდა ის,ის,მარიტა...გოგო,რომელიც უყვარდა და ვინ იცის,იქნებ ახლაც ჰქონდა მისადმი გრძნობები.როცა ნინი შეირთო და,როცა თამარი შეეძინა,ეგონა,რომ დაივიწყა ძველი სიყვარული,მაგრამ იქნებ ასე არ იყო..
სახლში გაღიმებული სახით ბრუნდებოდა,უხაროდა მშობლიურ ზღურბლზე გადაბიჯება,უყვარდა ეს გრძნობა..განა მარიტასთან რომ ყოფილიყო შეძლებდა ამას? განა ასე სიამოვნებით იცხოვრებდა...განა იქნებოდა ბედნიერი?

-ძვირფასო,ისეთი კარგი სახლი აქვთ...მისი მეუღლეც ლამაზი ყოფილა,თან ძალიან ახალგაზრდაა,ბავშვურად გამოიყურება,ასეც კი ვიფიქრებ..
-შენზე ლამაზი არავინაა...-აკოცა ნინის და კაბინეტისკენ გაემართა...
-აქამდე არ მინახავს და გამიკვირდა,ბავშვს სულ მამა ატარევს ყველგან..
-პირადი ცხოვრებები ჩახლართულია ხშირად,ნინი..-გაუღიმა მეუღლეს.გრძნობდა,რომ პირად ცხოვრებაზე საუბარი უჭირდა,ეს სიტყვაც კი გულს ტკენდა...ბავშვური გარეგნობა კი მარიტასთან ასოცირდებოდა..არ უნდოდა,რომ მასზე ეფიქრა,ნინი კი,ვიღაც მსგავს გოგონაზე უყვებოდა..

სახლში შუა დღეს ბრუნდებოდა,მაგრამ მაინც დაღლილი იყო,მთელი ღამე სამსახურში ჰქონდა გათენებული და აბა რა იქნებოდა?
კარები გააღო თუ არა,შვილის ჟრიამული მოესმა და ბავშვისკენ წავიდა..ახლა მისი სითბო ყველაზე მეტად სჭირდებოდა..
-მამიკო მოვიდა..ჩემი მამიკო-ხმაურიანად აოცა ლოყაზე და კისერზე ჩამოეკიდა თამარი.
-ჩემი სიცოცხლე..მიყვარხარ,ჩემო პატარავ...
-იცი,გიორგიმ დედიკოც მოიყვანა..დედას ესაუბრებიან ეგ და ნიკო..
-მართლა? ჩემი ლამაზი...-ბედნიერი გამომეტყველება,რომელიც მალევეიცვლება უბედურ გამომეტყველებად,ღიმილი,რომელიც განცვიფრებად გადაიქცევა...რა იცოდა,რომ ასეთ რამეს ნახავდა..რა იცოდა,თორემ სულ არ მოვიდოდა სამსახურიდან,სულ არ მიბრუნდებოდა უკან..თავის კაბინეტში შევიდოდა და არაფერიც არ მოხდებოდა..
-გამარჯობა-ფეხზე წამოდგა ნიკო..-ეს ჩემი მეუღლეა..მარიტა..გაიცანი...-ისევ ეს სახელი,კაცი გაიყინა,გაშეშდა...წარსული თვალწინ დაუდგა..მარიტას სახემ კინომატოგრაფიულად დაანახვა ის თვეები,რომლებიც ერთად გაატარეს...ჰო,ცნობისმოყვარეობა დაიკმაყოფილა..ახლა იცოდა,თუ როგირი იყო თვრამეტი წლის მარიტა..
-გამარჯობათ-გოგონამ ძლივს შეიკავა წონასწორობა..
-სასიამოვნოა-ხელიც კი არ გაუწოდებია,ისე მოაშორა თვალი უკვე დაქალებულ ყოვილ ცოლს და ნინის გახედა,დაძლილი ვარ,ზემოთ ავალო.ბოდიში მოიხადა და საძინებლისკენ წავიდა...
აი,ამას ერქვა ბედის ირონია,ნამდვილი ბედის ირონია...ეს იყო,რასაც ჰქვია,თავზე ცის დაქცევა...ეს კლავდა მას,ანადგურებდა...
იმ საათებში,როცა მარიტაზე ფიქრობდა,ლამის იყო ცა დაქცეოდა თავზე..
ათასი გრძნობა,განცდა,ემოცია...და საბოლოო გადაწყვეტილება..
-ნინი მე გამიგებს...--სტუმრები წავიდნენ თუ არა,ცოლს უთხრა,რომ ბავშვი მალევე დაეძინებიდა და მერე მარტო დამსხდარიყვნენ.
-კარგი-უყოყმანოდ დასთანხმდა ნინი..აი,ეს განსაკუთრებულად მოსწონდა მეუღლეში,რომელიც მუდამ უგებდა და მუდამ გვერდში ედგა.
ღელავდა,მაგრამ გადადებას არ აპირებდა..აი,ნახევარ საათშიც გამოჩნდა ნინი,რომელსაც მოკლე ღამისპერნგი ეცვა და თვალები ეხუჭებოდა.
-ძვირფასო,ვიცი,რომ ძილი გინდა,მაგრამ ამას თუ არ გეტყვი,არ დამეძინება..
-გისმენ,გიორგი..-ძალა მოიკრიბა ქალმა.
-ჩემი წარსული...
-ჰო,ეგ რა მოსაგონარია..-შესანიშნავი უნარი ჰქონდა,რომ წარსულზე საუბრით ა რშეეწუხებინა გიორგი.
-ჩემი წარსული დავინახე დღეს,დღეს ამ სახლში..
-რაზე ამბობ?
-გიორგის დედა..მარიტა!
-რაა?-ქალს ფერი დაეკარგა.
-მათ უნდა ჩამოვაშოროთ შვილი..არ შემიძლია,რომ მაგ ქალს ვუყურო,გთხოვ,ნუ გამანადგურებ..შენთან მინდა ბედნიერი ვარ და ნუ წამართმევ ამ ყველაფერს..
-ეს შეუძლებელია..გიორგისთან კარგადაა ჩვენი შვილი,ნიკოსაც კარგად ვიცნობ..
-არა,ნინი..ასე არაა! ეს სიტყვა არ გამაგონო..მარტივად გეტყვი,ძვირფასო...ან ისინი ან მე..წავალ,გესმის? წავალ,თუ არ მოშორდებით მას..
-ბავშვი ვერ გადაიტანს..
-ის მხოლოდ სამი წლისაა,ნინი..გთხოვ-ლამის იყო მუხლებში ჩავარდნოდა ცოლს,ხელებს უკოცნიდა დათვალებში უძვრებოდა..
-კარგი,რამეს ვიზამ..
-ახლა დავიძინოთ..-ფეხზე წამოდგა ახლა უფრო მსუბუქად,იგრძნო,რომ რაღაც მძიმე მოიხსნა...

მარიტას საკუთარი ცხოვრება ჰქონდა,ისიც ააღელვა გიორგის ნახვამ,თუმცა ამას არ აქცევდა ყურადღებას.არ უნდოდა,რომ ისევ დატანჯულიყო..
-ის კაცი უცნაურად გიყურებდა,არა?-ნიკომ ინტერესი ვერ დამალა.
-ჰო?-ვითომ გაიკვირვა ცოლმა.
-არ ვიცი,დაივიწყე..-ხელები წელზე შემოხვია ცოლს და მკერდზე მიიკრა...

ორივე დაწყნარდა..სხვა ბაღში გადაიყვენას თამარი და ამით ყველაფერი მოგვარდა...

20 წლის შემდეგ...
-დე,მინდა,რომ ჩემი შეყვარებული გაგაცნოთ შენ და მამას..
-მერე? რა კარგია...-გაუღიმა ნინიმ უკვე დაქალებულ თამარს.
-რესტორანი დაჯავშნა,ხელი უნდა მთხოვოს...მისი მშობლებიც იქნებიან..
-რა ბედნიერი ჩანხარ,თამარ!
-ვარ,დე..მამიკოსაც უთხარი,ცოტა უხასიათო კია,მაგრამ..
-მოვა,მოვა..უბრალოდ სულ საქმეები აქვს,შვილო..
-ვიცი,დე..უთხარი რა...
-აბა,რას ვიზამ...

ცხოვრება იქნებ მართლაც ბედის ირონიია..განა იმ დღეს არ შეიცვალა გიორგის ცხოვრება,შეიცვალა უკვე მერამდენეჯერ,ვინ იცის...
სუფრასთან იჯდა,როცა მარიტა შემოვიდა...ასაკში შესული ქალი მაინც იცნოდა,დანახვისთანავე იცნო...მის გვერდით ნიკო იყო..იცნო და ნინის გახედა,რომელიც ვერაფერს ხვდებოდა..არაფერი უთხრა მეუღლეს,უბრალოდ შოკში იყო...ნიშნობა რამენაირად უნდა ჩაეშალა..
-ახლა არ უნდა იყოს ამის დრო,მაგრამ მე წინააღმდეგი ვარ.
-რა ხდება?-გაიკვირვა მარიტამ,რომელსაც,როგორც ჩანდა,ვერ ეცნო გიორგი.
-მე წინააღმდეგი ვარ,მარიტა!-ძველებური რისხვით წარმოთქვა ქალის სახელი,სწორედ ისე,როგორც მათი თანაცხოვრების ბოლო თვეებში მიმართავდა ქალს..იმ წამს მიხვდა მარიტა,თუ ვინ იყო გიორგი,ხმით იცნო..განა რთულია ერთ დროს საყვარელი კაცის ხმის დავიწყება?
იცნო და ატირდა..ცრემლები ვეღარ შეიკავა სასოწარკვეთილმა ქალმა,ქალმა,რომელიც მოტყუებით გაათხოვეს..კონსტანტინეს არ უთქვამს,რომ ორსულად იყო მისი ქალიშვილი,ქალმა,რომელიც ქმარი პირველ ღამეს დაათვრო,რათა უბიწოდ გაესაღებინა ქალი...აბა,არ შეეშინებოდა ქალს? მარიტა იყო ქალი,რომელსაც საკუთარი შვილის ბედნიერება ახარებდა,ახლა კი...ამ წამებში ორივე ს დაენგრეოდა ცხოვრება..

-ამას ვერ იზამთ.
-რატომ? რა იყო?-შეიცხადა ნიკომ.
-უკვე დიდები ხართ და უნდა იცოდეთ,რომ მარიტა ჩემი ცოლი იყო,თამარ და გიორგი..-გახედა ახალგაზრდებს..-ამიტომ ჩამოგაშორეთ ერთმანეთს ბავშვობაში და ახლა...ახლა უბრალოდ..ეს ყველაფერი ბედის ირონიაა,ცხოვრება ბედის ირონიად მექცა...ღმერთო!
-არა,არ მოხდება..ამის გამო..მერე რა? მერე რა,რომ ცოლი იყო?-გიორგიმ ოთმინება დაკარგა და ფეხზე წამოვარდა.მართალია,თამარის ხელი აჩერებდა,მაგრამ ეს ვერ აკავებდა მას...-მერე რა..უბრალოდ დაივიწყეთ..განა თქვენ რომ არ გამოგივიდა თ ბედნიერება,ამიტომ ჩვენც უნდა აგვიკრძალოთ?-ხან დედას უყურებდა და ხან გიორგის..
-მე უარესი მიზეზი მაქვს..მაპატიე,ნიკო,იმისთვის,რასაც ახლა ვიწყვი..-ქმარს შეხედა და ფეხზე წამოდგა,შეშინებული და აკანკალებული ქალი წონასწორობას ძლივს იმორჩილებდა...შვილს დაეყრდნო და შემდეგ გიორგის შეხედა..
-მე დამპალი ქალი ვარ,ნიკო...ახლა,ოცდასამი წლის მერე გეუბნები,რომ გიორგი შენი შვილი არაა...გიორგი გიორგის შვილია...ჩვენ მოგატყუეთ,სხვა გამოსავალს ვერ ვხედავდით,მამაჩემს შერცხვენა არ უნდოდა..ვწხუვარ...ბოდიში რა სინდისით უნდა მოგიხადოთ..გაგაუბედურეთ,შვილებო....-ატირდა ქალი,გული აეწვა და გაქვავდა ისე,თითქოს სასჯელს ელოდა...
და იმ მომენტში საოცრება მოხდა..ნიკო,გაწონასწორებული კაცი,გიჟად იქცა,დანას ხელი მოჰკიდა და ცოლს ყელი გამოჭრა,შემდეგ უხმოდ წავიდა...თამარი ქვითინებდა და გიორგის თვალს ვერ უსწორებდა,ის ხომ მისი ძმა იყო...
-და მიყვარს,და მომყავდა ცოლად...მის გარეშე აზრი არაფერს აქვს..მეც მოვდივარ,დე...-თამარი ხელზე ჩამოეკიდა,აჩერებდა,,მაგრამ ბიჭმა მაინც თავისი გაიტანა,სწორედ ის დანა შეირჭო გულში,რომლითაც მამამისმა მოკლა მარიტა..
-ღმერთო,ღმერთო...ღმერთო,თამარ...თამარ,მოდი,აქ..-შეშინებულმა ქალმა გულში ჩაიკრა შვილი და თვითონაც აქვითინდა...
-ჩემი შვილი ყოფილა და ახლა ვიგებ..-მხოლოდ ესღა თქვა განადგურებულმა გიორგიმ და ისიც ძირს დაეცა...
ეს გულის შეტევა იყო,მის გულს მეტი ბედის ირონიის გაძლება აღარ შეეძლო....

-ბედის ირონია იყო-ერთმანეთს ჩურჩულებდნენ შოკში მყოფი ხალხი.

დასასრული.
___
იმედია,მოგეწონათ..მიყვარხართ.