***
წუთები, წამები, დღეები ისე გავიდა არც ერთი არ შევხვედრილვართ ერთმანეთს. მე კი უსასრულობამდე მენატრება და თვალებიდან ჩამოვარდნილ მლაშე წვეთებს, ნებას ვაძლევ გზა გაიკვალონ. დამნაშავედ ვგრძნობ თავს? დიახ, ვგრძნობ, მაგრამ არის ისეთი შემთხვევებიც რომ დადას ვადანაშაულებ და ჩემ თავს ვამართლებ. ტყულად, ხომ არ ვიეჭვიანებდი? ვფიქრობ მე, მაგრამ წამსვე საპირისპიროს გავიფიქრებ-დამნაშავე მე ვარ!

***
სამსახურში მოსულ მაიკოს ვესალმები:
-როგორ ხარ?
-კარგად, შენ როგორ ხარ?-მპასუხობს ისიც.
-არამიშავს!-ვამბობ მე.
-მაიკო, აქ ხარ?-მესმის წრიპინა ხმა. გვანცა! კიდევ ეს მინოდა მე?!
-გვანცა მოვიდა!-მეუბნება და მისკენ ტრიალდება.
-როგორ ხარ?-ეკითხება გვანცა.
-შენ როგორ ხარ?-გავნცაც კითხულობს.
-კარგად!-ეუბნება ღიმილით.
-შენც აქ ხარ, დია?!-იძახის გვანცა.
-როგორც ხედავ!-ვეუბნები მე.
-კაბის შეკერვა მინდა!-იძახის ის.
-საქორწინო?-წარბებს ათამაშებს მაიკო. გაკვირვებული ავხედე და რომ არ მივმხდარიყავი, რომ ხუმრობს, ისევ დადას დავადანაშაულებდი.
-ჩვენთან რომ ერთი ბიჭი მუშაობს, იმას მივყვები!-ამბობს სიცილით.-ვხუმრობ, ჯერ არ მინდა გათხოვება!-იძახის უკმაყოფილოდ.
-რისი შეკერვა გინდა?-ეკითხება მაიკო.
-ჩემი ახლობლის ქორწილია და რამე საღამოს კაბის.-ამბობს გვანცა.
-დიზაინი მოფიქრებული გაქვს?-ინტერესდება მაიკო.
-კი, დაიცა!-მობილურს იღებს და კაბას ორივეს გვანახებს.
-ლამაზია, არა დია?-მეკითება გვანცა. ვითომ ძალიან აინტერესებდეს ჩემი აზრი.
-ალბათ შენ მოგიხდება!-ვიძახი მე.
-ლამაზს ყველაფერიც უხდება!-მეუბნება გვანცა. თავმომწონე!-როდის იქნება?
-დია, ატმისფერი კაბა არ დაგვიმთავრებია ხო ჯერ?-მეკითხება მაიკო.
-ჯერ არა!-ვპასუხობ მას.
-ამ კაბას რომ დავამთავრებთ, მერე დავიწყებთ შენსას!-გვანცას ეუბნება მაიკო.
-ცუდია! მაგრამ მთავარია მოვასწრო!-გვეუბნება ის. მაიკო და გვანცა მაგიდასთან ჯდებიან და ლაპარაკს იწყებენ:
-ის როგორ არის? რა ქვია? დადა ხო?-ეკითხება მაიკო.-ვერ მოაწონე თავი?-ცნობისმოყვარეობას იჩენს. დადა? გოგოს თავის მოწონება უნდა დადასთვის?! მაგიდაზე მდგარი ბოთლი მინდა გადავამტვრო თავზე, თუმცა აქამდე არ დავეცემი! ვერც მოაწონებ თავს! ვასკვნი და გაბრაზებული ნაჭრებს ვახარისხებ.
-ვერა, გოგო! ეს დღეებია სულ აღრენილი დადის!-ქვედა ტუჩს აბრუნებს გვანცა. რა ჭირს ნეტავ? ალბათ, გაბრაზებულია ჩემზე!
-რატომ?-ეკითხება მაიკო.
-არ ვიცი! ისე ძნელია მაგის გულის მონადირება და კიდევ კარგი არ მიყავრს!-იცინის გვანცა.-უბრალოდ მომწონს რა და უფრო სწორედ მომწონდა! ახლა უფრო მდიდარი ვინემ ვნახე! თან სიმპათიურია! დადაც სიმპათიურია, მაგრამ ისეთი მდიდარი არ არის! -იძახის ის. ნაჭრებს თავს ვანებებ და გვერდზე გავდივარ. აღარ მინდა მათი საუბრის მოსმენა! გულს უხარია, რომ დადა აღარ მოსწონს. მისი მთავარი სამიზნე სიმდიდრეა?! როგორ შეიძლება ადამიანს, მხოლოდ სიმდიდრეზე გეჭიროს თვალი?!

***
მანქანას სამსახურისგან ცოტა მოშრებით ვაჩერებ და ფეხით სეირნობას ვიწყებ. ტრანსპორტის ხმა და ხალხის სიცილი, სიჩუმეს არღვევს! მზე თანდათან ეფარეა ღრუბლებს და ნიავი არემარეს ედება. ხიდთან ვჩერდები და მტკვრის დინებას გავყურებ. გვერდზე ვიხედები და ჩემგან ცოტა მოშორებით, თვალებს ვხედავ, რომლებიც მე მიმზერენ. იქ დადა დგას, რომელიც მენატრებოდა და მინდოა მისთვის, უამრავჯერ დამეძახებინა თაღლითი. ჩემკენ რამდენიმე ნაბიჯს დგამს და მეკითხება:
-როგორ არის, ეჭვიანი მატყუარა?
-და თაღლითი?-ვეკითები მეც. საოცრად მესიამოვნა, მისი ხმის გაგონება. არ ველოდი მას. გამიკვირდა აქ რომ ვნახე. მეგონა ხმას საერთოდ აღარ გამცემდა, მაგრამ დადა ჩემსავით ბუტია კი არ არის!
-როგორც თაღლითს შეეფერება!-ამბობს ის.
-გაბრაზებული ხარ ისევ?-ვიძახი ყოყმანით.
-თაღლითები სულელურ რაღაცეებზე ბრაზდებიან!-ამბობს ის.
-სულელური არ იყო!-ვიწყებ ისევ მე, მაგრამ ჯობს გავჩერდე!-ვიცი, ვიცი იყო!-ვადასტურებ მე.
-მატყუარაც მიხვდა, რომ სულელური იყო?-მეკითება დადა.
-კი, მიხვდა, მაგრამ გონია რომ თაღლითს ბოდიშს ვერ მოუხდის!-ვეუბნები მე.
-თაღლითი, მზად არის მოგისმინოთ!-იძახის დადა.
-მატყუარა მზად არის თუ არა არ ვიცი!-ვამბობ და ვიღიმი.
-დამიჯერე, მატყუარები სიმართლის თმისთვისაც კი არიან მზად!-ისიც იღიმის, თავისი მომაჯოებელი ღიმილით.
-მაშ, კარგი! რახან თაღლითს სურს...-ვეუბნები მას.
-ხო და მატყუარასაც სურს!-ამატებს დადა.
-თქვენი მატყუარა, ბოდიშს გიხდით, რომ ზედმეტები მოუვიდა და სულელურად მოიქცა! ისე, როგორც მას არ შეეფერებოდა!-ვამბობ მთელი გულით.
-თქვენი? რა თქვი თქვენიო?-იცინის დადა.-ნუ, რახან თქვენ გინდათ, რომ ჩემი მატყუარა გერქვათ, მუდამ ასე იყოს!-მეუბნება დადა. ვწითლდები, ჩემს ნათქვამს რომ ვიაზრებ, თუმცა მეც ეს არ მინდოდა?!
-მეგონა, არ მაპატიებდი!-ვამბობ მე.-გამაოცე!-ავღნიშავ.
-ახლა უფრო გაგაოცებ გინდა? ან შენ რას გეკითხები, მე მსურს, რომ გაგაოცო!-ამბობს და მიახლოვდება. ტუჩებზე მეწაფება და გაასმაგებულად ვგრძნობ, იამს რასაც აქამდე ვგრძნობდი! ბედნიერებას, სიყვარულს, სითბოს, მზრუნველობას...

***
-წამოდი, ჩემს ბიცოლას გაგაცნობ!-მეუბნება დადა სეირნობისას.
-ახლა?-ვკითხულობ მე.-შვიდი საათია! ან იქნებ არ სცალია!
-ვიცი, სცალია!-იძახის დადა.
-სირცხვილია ასე გაუფრთხილებლად, რომ მივდივართ!
-არ მივდივართ, გაუფრთხილებლად!-ამბობს დადა.
-მრცხვენია!-ვიძახი ჩუმად.
-რისი გრცხვენია?-ჩერდება და მიყურებს.
-რა ვიცი!-მხრებს ვიჩეჩავ.
-ხოდა თუ არ იცი, წამოდი!-ხელს მკიდებს დადა.
***
კარებთან ვდგავართ მე და დადა და ნაბიჯების მაც ისმის. კარებს გვიღებს ქერა თმიანი ქალი და ორივეს გულში გვიკრავს.
-როგორ ხართ? როგორ გამახარე, დადა!-გევუბნება ქალი, რომელიც სავარაუდოთ ბიცოლაა.
-დია, ეს ჩემი ბიცოლაა!-მეუბნება ღიმილით.
-გამარჯობა!-ოთახიდან მორცხვად გამოდის ხუჭუჭ თმიანი გოგონა.
-ეს კი ჩემი ბიძაშილია, ლილე!-მაცნობს დადა.-რეზოს, კი იცნობ!-ხელს იშვერს ბატონი რეზოსკენ.
-გამარჯობა!-მეც არანაკლებ ლილესავით მორცვათ ვიძახი.
-შემოდით!-გევუბნება დადას ბიცოლა და მისაღები ოთახისკენ მივყავართ.
-დაჯექით, შვილებო!-ამბობს ბატონი რეზო. სუფრასთან ვჯდებით და დადას ბიცოლაც ხაჭაპურებით ხელში შემოდის.
-რა ლამაზი ხარ, გენაცვალე!-მაქებს ქალი.
-გმადლობ!-ვუღიმი მე.
-ლილე, მოდი აქეთ დაჯექი!-ეუბნება ბატონი რეზო.-ღმერთმა სულ ერთად გამყოფოთ, ბედნიერად და ჯამრთელად.-გვლოცავს, ბატონი რეზო.
-გმადლობ, ბატონო რეზო!-ვეუბნები მე.
-ბატონი არ გამაგონო!-იძახის უცბად.-რეზო ძია დამიძახე ან საერთოდ რეზო!-იცინის და ლილეს ლოყაზე ჩმეტს.

***
-ძალიან თბილი ოჯახია!-ვამბობ მე, წამოსვლისას.
-შენ კიდევ გრცხვენოდა!-მეუბნება დადა.
-ყველას შერცხვებოდა!-ავღნიშნავ მე.
-მიყვარხარ, მატყუარავ!-იძახის დადა.
-მეც მიყვარხარ, თაღლითო!-ვამბობ მეც, სიყვარულით გაჟღენთლი.

----------------------------------------------------------
იმედია მოგეწონათ! ესეც დასარული! ველი შეფასებებს, დიდი სიხარულით! მადლობა მინდა გადაგიხადოთ ყველას ვინც კითხულობდით, რომ მოგწონდათ და ასევე თბილი სიტყვებისთვის! ბოდიში ყველას დაგვიანებიშთვის!