ანაბელს ტელეფპნზე დედა ურეკავდა და ის ტერასაზე გავიდა
__დედა როგორ ხარ?
_კარგად შვილო .გილოცავ ჩემო ლამაზო,მინდა ბედნიერი იყო ყოველთვის და შენი ოცნებები ყველა აგიხდეს.
_მადლობა დედა
_რატომ არ ჩამოდიხარ?ხომ დამპირდი რომ ჩამოხვიდოდი
_ვერ ჩამოვალ ხომ იცი ახალ სამსახურში ვარ და უფრო მეტის გაკეთება მიწევს ვიდრე მანამდე.
_ხო ვიცი მაგრამ ჩვენ რავქნათ.შენი ახალი უფროსი როგორია?
_არაუშავს.მონსტრი არაა რაც მთავარია
_ეგ კარგია.კარგი შვილო წადი გაერთე
_კარგად დედა.მამიკო მომიკითხე
ანაბელმა ყურმილი დაკიდა და ჩრდილი დაინახა.რომ შებრუნდაა ალექსანდრე დაინახა.ის ანას უახლოვდებოდა
_მშვენიერი ხარ
_რა?ჰმ მადლობა
_დღეს შენი დაბადების დღეა?
_კი
ალექსანდრე უფრო და უფრო უახლოვდებოდა ანაბელს.გოგონა კი ინსტიქტურად ნაბიჯებს უკან დგამდა
_ანუ დღეს კიდევ ერთი წლით გაიზარდე
_ეგრე გამოდის
მამაკაცმა თავი დახარა და ტუჩები ოდნავ შეახო ანაბელის შუბლს.ანამ თვალები დახუჭა და უნდოდა ჩახუტებოდა მას რადგან ხვდებოდა რომ ეს ადამიანი მოენატრა,მაგრამ მალე მოვიდა აზრზე
_ჰმ-ჩაახველა ანამ და თავი უკან გაწია_მეგონა დანი/სნულ დროს ჩამოხვიდოდით.
_ვიკას ნათესავი ავად იყო და მარტო ვერ დავტოვე
_აჰა,ვიკა
_რაიყო ეჭვიანობ?-გაიღიმა ალექსანდრემ
_რა?ეგ რაშუაშია?რატო უნდა ვიეჭვიანო?
_მართალი ხარ.არ არის საჭირო ეჭვიანობა.ამის მიზეზი არ არის
_ეგ რას ნიშნავს?
_მალე გაიგებ-თქვა მან,გოგონას ლოყაზე ნაზად აკოცა და უკან დაბრუნდა

***

_სად ხარ ამდენ ხანს?-ჰკითხა თამინამ,როდესაც ანაბელი მაგიდასთან დაბრუნდა
_დედამ დამირეკა
_რა ილაპარაკეთ ამდენი-გაეღიმა თამინას
_ალექსანდრე გამოვიდა აივანზე
_რაა?მერეე?
_მერე გეტყვი
ანაბელმა დაინახა ალექსანდრე და ვიკა,ის მიდიოდა,ქალი კი არ წაიყვანა.ვიკამ ანაბელს გახედა ზიზღით სავსე თვალებით.
მალე მეგობრები დაიშალენ.ანაბელი და თამინა სახლში წავიდნენ
_ჰე,მომიყევი რა გითხრა-უთხრა თამინამ სახლში შესვლისას
_აივანზე გამოვიდა და უცნაურად მელაპარაკებოდა
_უცნაურად როგორ?
_აი,თითქოს მეფლირტავებოდა
_კაი ერთი.ახლა მიხვდი,რომ მოწონხარ?თვალებით შეგჭამა რესტორანში
_არ შემიმჩნევია
_შენ როდის ამჩნევ რამე კარგს საერთოდ
_აუ კაი რა.ამდენიხანი წასული იყო ვიკასთან ერთად და დავიჯერო იმ გოგომ არაფერი არ მოიმოქმედა?
_სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ.ვერაფერი ვერ გამოუვა მაგ გოგოს ალექსანდრესთან
ანაბელი სააბაზანოში იყო როდესაც ზარის ხმა გაისმა.ცოტა ხნის შემდეგ კი თამინა მას ეძახდა.ანაბელმა ხალათი სწრაფად ჩაიცვა და სააბაზანოდან გამოვიდა.თამინამ მას ისევ დაუძახა და თან ამბობდა რომ სტუმარი ელოდებოდა.ანა მისაღებისკენ რომ წავიდა კარებში მდგარი ალექსანდრე დახვდა.
_მე მაღაზიაში უნდა გავიდე,რაღაც მაქვს საყიდელი-ღიმილით თქვა თამინამ და სახლიდან გავიდა
_საიდან გაიგეთ სად ვცხოვრობ?
_რთული არიყო
_არ არის გასაკვირი.რამე მოხდა?
_კი.შენი დაბადების დღე-უთხრა მან და ანაბელს პატარა ყუთი მისცა_მინდა ეს ნივთი ჩემს თავს გახსენებდეს
ანაბელმა საჩუქარი გამოართვა და პატარა ყუთი გახსნა.შიგნით კი ყელსაბამი იყო რომელზეც ანგელოზი იყო ჩამოკიდებული,ხელში კი ანზელოზს გულის ფორმის ბრილიანტი ეჭირა
_უკაცრავად მაგრამ ამას ნამდვილად ვერ ავიღებ
_რატომ?საცუქარი საჩუქარია.მე მას არ დავიბრუნებ-ალექსანდრემ გოგონას ყელსაბამი გამოართვა და მისკენ ზურგით შეაბრუნა,სველი თმები წინ გადაუყარა და ყელსაბამი გაუკეთა.გოგონას მისი შეხებისას ჟრუანტელმა დაუარა და როდეაც ალექსანდრემ მას კისერზე აკოცა,ანაბელი სწრაფად შებრუნდა მისკენ.
_რას აკეთებ?
_ძალიან გიხდება
_მადლობა
ალექსანდრემ გაუღიმა და ძეწკვს შუანა თითი ნელა ჩამოუსვა,შემდეგ ანაბელს თვალებში ჩახედა და ტუჩები გოგოს ტუჩებს მიუახლოვა.ანაბელი არაფერზე არ ფიქრობდა ალექსანდრეს ტუჩების გარდა,მაგრამ ამ დროს თამინამ კარი გააღო და ორივემ მას გახედეს.თამინა მიხვდა რა უხერხულ დროს მივიდა და თითქოს შეუმჩნევლად წავიდა სამზარეულოსკენ.
_მე აქ არ ვარ.ყურადღება არ მომაქციოთ
_არა მისტერ მატტანი უკვე მიდიოდა-ანაბელმა ალექსანდრეს გახედა და მის სახეზე უკმაყოფილება დაინახა
_არ წახვიდეთ მე ხელს არ შეგისლით
_უნდა წავიდე,უკვე გვიანია
_მადლობა საჩუქრისთვის-ანაბელმა მას კარი გაუღო და მამაკაცს მხოლოდ ის დარჩენოდა რომ დამშვიდობებოდა გოგონებს
_არაფრის.ნახვამდის
_კარგად