***
-ოუუ რა გემრიელია -მითხრა ალექსანდრემ გამოტენიგემრიელიალი პირით...
-იქნებ ჯერ ლუკმა გადაყლაპო ?? -ვუთხარი სიცილით -თირემ დაიხჩობი! -ვუთხარი და ენა გამოვუყავი
-და შენ ინერვიულებ ? -მითხრა ალექსანდრემ და კითხვის ნიშნის თვალებით დამიწყო ყურება..
-სანერვიულო რა მაქ ? -ვუთხარი და კვლავ სიცილი ამიტყდა -ინერვიულოს ლილაკომ! -ვუთხარი ნიშნის მოგერიებით!
-ნუ ხარ გოგო შენ ეჭვიანი -მითხრა და ტუჩის კუთხეში ჩაიღიმა...
-ჰმმ... ეჭვიანი?? ეჭვიანობენ საყვარელ ადამიანებზე.. ადამინებზე რომლებიც უყვართ ალექსანდრე..! -ვუთხარი და წვენის ჭიქა ხელში ავიღე
-ანუ მე შენ არ გიყვარვარ? -მკითხა და ხელი მაგიდას ისე ძლიერად დასცხო რომ შევხტი ერთ ადგილას გავქვავდი... ალექსანდრემ შეამჩნია ცოტა დამშვიდდა. ფეხზე წამოდგა ჩემთან მოვიდა მკლავში ხელი მომკიდა და წამომაყენა მერე თვალებში ჩამხედა... ცოტახანს მიყურა გეგონებოდათ ჩემი აზრების წაკითხვას ცდილობდაო.. მერე გაიღიმა და მითხრა -მორჩა დღეს წახვალ შენს სახლში და გახსოვს ტანსაცმელი რომ გეცვა მთაწმინდაზე ??
-კი -ვუთხარი ხმის კანკალით
-ხოდა მაგას ჩაიცვამ! თმას ზუსტად ისე გაიკეთებ როგორც მაშინ გეკეთა! -მითხრა და თავზე ხელი გადამისვა..
-კი მაგრამ რატო ? -ვუთხარი და თვალებში შევხედე.. მრავლის მეტყველი თვალებით მიყურებდა..
-მნიშვნელობა არ აქ უბრალოდ გააკეთე ის რასაც გეუბნები... -თქვა და უცებ ტუჩებზე ვნებიანად დამაცხრა... მომშორდა თუ არა მითხრა -ახლა მიდი გაემზადე და წავედით! ...

***
უკვე ჩემი სახლისკენ მივდიოდით მედა ალექსანდრე არცერთი ხმას არ ვიღებდით დროდადრო გადმომხედავდა და გამიღიმებდა ვატყობდი რაღაცაზე ძალიან ნერვიულობდა.. მეც ვერ გამეგო რატომ აიჩემა დღეს მთაწმინდაზე წასვლა რატომ მთხოვა ჩამეცვა ისე როგორც მაშინ.. კითხვები კითხვებს ემატებოდა მაგრამ რას გაუგებდი ეს ხომ ალექსანდრე ვურდული იყო თავზე ხელაღებული ალექსანდრე რომელიც არავის უსმენდა ყოველთვის იმას აკეთებდა რაც უნდოდა.. მაგრამ მე მე რას ვაკეთებდი რატომ ვემორჩილებოდი ?? იმიტომ რომ გიყვარს მიკარნახა რაღაცამ... ხო ხო მიყვარს გაბრაზებით დავეთანხმე მე.. მაგრამ მას ვუყვარვარ მე?? არა არ ვუყვარვარ უბრალოდ ალბათ ჩემით ერთობა! აბა სხვა რა ვიფიქრო როცა ერთხელაც არ უთქვამს რომ ვუყვარვარ?? ვფიქრობდი და ვხვდებოდი სადაც იყო ავტირდებოდი.. ამიტომ სასწრაფოდ მოვიშორე ფიქრები თავიდან და ალექსანდრეს გავხედე მაინც რა სიმპატიური იყო საოცრად მამაკაცური საოცრად დახვეწილი და საოცრად ელეგანტური, განსხვავებული მანერების მქონე მამაკაცი რომელსაც ყველა ინატრებდა ყველასგან განსხვავებული ქცევები და მოძრაობები ჰქონდა ალბათ ეს იყო ჩემთვის იდიალი მამაკაცი რომელსაც, იმ დღიდან ველოდი როდესაც გავიგე გრძნობა სახელად რომელსაც "სიყვარული„ ქვია მაგრამ რა იქნება მომავალში რა იქნება ალბათ წავა გაქრება.. მაგრამ ალბათ "ცხოვრება სწორედ ისაა რასაც არ გეგმავ„ -ჯონ ლენონი..
-მარიამ მოვედით -ფიქრებიდან ალექსანდრეს ხმამ გამომაფხიზლა
-ჰოო კარგი -ვუთხარი და ღვედი შევიხსენი -ალექსანდრეს გაეღიმა...
-მოუხერხებელო -მითხრა მზრუნველი ხმით
-ახლა რატომ ? -ვუთხარი და გავიღიმე
-იმიტომ რომ მოუხერხებელი ხარ -მითხრა და გამიღიმა -გახსოვს ღვედი რომ ვერ ახსენი ? -მითხრა და სიცილი დაიწყო
-ჰო მახსოვს და რა გაცინებს ? -ვუთხარი გაბრაზებით
-მოგონებები მაცინებენ ჩემი და შენი მოგონებები -მითხრა საოცრად თბილი ხმით გადმოიხარა და ლოყაზე მაკოცა ცხვირი ლოყაზე გამიხახუნა და მითხრა -ახლა წადი -სწორედ ისე როგორც მაშინ... მეც უსიტყვოდ გადმოვედი მანქანიდან და ჩემი სახლისკენ წავედი ალექსანდრე სასწრაფოდ მოსწყდა ადგილს და ბურუსში გაუჩინარდა.. სახლის ეზოს კარები მძიმედ შევაღე ვიცოდი იქ არავინ მელოდა და გული მეწოდა მშობლები ძალიან მენატრებოდნენ მაგრამ დედამ მითხრა რაღაც მიზეზების გამო ჯერ ვერ ვახერხებთ ჩამოსვლასო... ჩემს ოთახში შევედი და თვალები შუბლზე ამივიდა...
-ეს რა არის ? -ხელი ბირზე ვიტკიცე და გამეღიმა... ზოგი დამჭკნარი ზოგიც ჯერ კიდევ დაუჭკნობი და ერთიც ახლად მოტანილი ობოლი წითელი ვარდი ამშვენებდა ჩემს საწოლს... გადავთვალე და ზუსტად 20 ბუკეტი ყვავილების შეკვრა იყო ჩემს ლოგინზე და ერთიც თავ მომწონე ამაყი წითელი ვარდი რომელიც იქ მყოფთ დიდ შეკვრა ვარდების წითელ ბუკეტებს სილამაზიტ ფარავდა გამაკვირვა ნანახმა საოცარი იყო.. სანახაობამ გამაოცა მივუახლოვდი და ტიტვეულს თავისი ბარათი ჰქონდა...
-"შენი ღიმილი ჩემ ღიმილად აქციე„ , "უხენოდ ცხოვრებას შავ თეთრ ფერებში ვხედავ„, "შენ რომ არა სისოცხლე ფასს დაკარგავდა ჩემთვის„, "დღითიდღე ვხვდები რომ ის ხარ ვისაც ვეზებდი„ , "მაგიჟებს შენი სიჯიუტე მორიდებულობა და საოცრად ამაყი გამომეტყველება„ "შენმა გამოჩენამ ჩემი სრულიად უსიცოცხლო სიცოცხლე სიცოცხლედ აქცია„, "ახლა რომ მკითხონ ვინ რა არის ვედნიერებაო ? ვეტყვი რომ ბედნიერება თვით შენ ხარ„ , "ვერასდროს დაგთმობ„ , "გულა და სულს ახალისებს შენი დანახვა შენი შეხება ხომ საერთოდ აზროვნების უნარს მართმევს„ , "ჩემს ცხოვრებაში შემოხვედი და არ ვაპირებ გაგიშვა„ , "ყოველი დღე შენზე ფიქრით იწყება!„ , "დღე რომელიც უშენოდ იწყება და უშენოდ მთავრდება ის დღე არ არის„ , "რა გავაკეთო თუ კი უსიტყვოდ? „ , "გეფიცები უშენოდ ცხოვრების მუღამი დავკარდე„ , " მოვკვდები და არ დაგთმობ„ , "რა სარ დავთმობ ერთხელ მაინც რომ მითხრა მიყვარხარო„ , "კარს რომელსაც შეაღებ შენ იმ კარს იქით სახლი მინდა მე„ , "გულს ვეღარ ვაწყნარებ როცა უბრალოდ გიყურებ„ , "მე არ ვოცნებობ მე ვმოქმედებ გახსოვდეს ეს!„ , "ჩემი ხარ პატარავ ჩემი!„
-ოცივე ბუკეტიდან ამოვიღე კონვერტები და წავიკითხე არ ვიცი რას ვგრძნობდი ვერ გეტყვით ალბათ ეს რაღაც დიდ სიზმრად მეჩვენებოდა რომელიც დასრულდებოდა.. გავგიჟდი კი მაგრამ არსად არ წერა მიყვარხარ რატომ? ვერაფერი გამეგო ან ვინ იყო ავტორი? ალექსანდრე უცებ ამომიტივტივდა გონებაში მაგრამ მერე უცებ ისევე გაქრა..
-ეს ალექსანდრე ვერ იქნება -ვთქვი მოწყენილი ხმით არადა როგორ მინდოდა ყოფილიყო! მახარებდა თუ არა უცნობი თაყვანისმცემელი? ვერ გეტყვით ან უფრო მაშინებდა როგორ რანაირად შემოდიოდა ჩემს ოთახში უკვე შიშმაც ამიტან! წერილი მხოლოდ და მხოლოდ ამაყ ერთ წითელ ვარდს არ ქონდა ცოტა არ იყოს გამიკვირდა კიდეც.. გულში ვიფიქრე ალბათ ვიღაც მეხუმრებოდა... -მარიამ ამის დრო არ არის ადექი მოემზადე! -შემოვუძახე ჩემს თავს და ცრემლები ხელით მოვიწმინდე.. სასწრაფოდ გამოვეწყე როგორც ალექსანდრემ მთხოვა სარკეში ჩავიხედე და გამეღიმა.. სახლიდან გამოსვლის დროს სინანულით გადავავლე ჩემს ოთახს თვალი მწყინდა მწყინდა რომ ეს ალექსანდრე ვერ იქნებოდა უბრალოდ ჩემი გული და გონებაც კი არ უშვებდნენ ამას იდიაში... სახლიდან გამოვედი და ალექსანდრეს დავურეკე
-გისმენ -ცუვი ხმით მითხრა მან
-მე უკვე გავემზადე და სახლიდან გამოვედი -ვუთხარი ნაწყენი ხმით მისგან ასეთი ცივი ტონი დიდი ხანია აღარ მსმენია
-კარგი მალე მოვალ -მითხრა ისებ ისეთი ტონით
-კარგი -ვუთხარი და ტელეფონი გავთიშე.. კარგი ამინდი იყო გადავწყვიტე ცოტა ფეხით გამეარა და დავფიქრებულიყავი ალექსანდრეზე ვიღაც უცნობზე.. გული თანდათან ტირილს იწყებდა თითქოს ჩემი ყველა ორგანო მოწყენილი იყო ყველა ტირილს აპირებდა... ჩემს ფიქრებში ვიყავი როცა ვიღაცამ მძიმედ დაამუხრუჭა მანქანა პირდაპირ ჩემს ფეხებთან გაჩერდა, გავშეშდი შემეშინდა ეს არ იყო ალექსანდრეს მანქანა.. მანქანის საქარე მინა მძღოლმა ჩამოსწია და უკვე ნათლად ვხედავდი მომღიმარ გიორგის...
-მარიამ.. -მითხრა და კვლავ გაიცინა
-გამარჯობა გიორგი -მივესალმე და გავუღიმე გიორგი მანქანიდან გადმოვიდა და ახლოს დამიდგა ჯიბეებში ხელი ჩაიყო
-როგორ ხარ? -მკითხა მზრუნველი ტონით
-მადლობა კარგად შენ როგორ ხარ? -ვკითხე მეც და გავუღიმე
-რავიცი არა მიშავს -მითხრა და თავალი უსასრულობას გაუსწორა... მერე უცებ ღიმილით შემომხედა და მითხრა -მარიამ წამო რა სადმე წავიდეთ სალაპარაკო მაქ კარგი?
-გიორგი მე არ მცალია... თანაც ვიცი რაზეც უნდა მელაპარაკო -ვუთხარი და ხელები გადავაჯვარედინე თავი კი მობეზრებულად გადავაქნიე
-მართლა ? -მკითხა თითქოს და გაკვირვებულმა -აბა რაზე?
-ოჰ ვითომ გაიკვირვა -გამეღიმა , მასაც გაეღიმა -ვიცი აქ იმიტომ ჩამოხვედი რომ თურმე ჩემი ცოლად მოყვანა გინდა მაგრამ ეს არ გამოვა გასაგებია! -ცოტა ხმას ავუმაღლე!
-მართლა და ვინ დამიშლის ? -ირონულად ჩაიცინა -შემთხვევით ალექსანდრე ბურდული ხო არა ? -ახლა კიდევ უფრო ირონიულად გაიღიმა
-გეყოფა -დავუყვირე და თითი ავუწიე -მას ასე ირონიულად ნუ მოიხსენიებ!!
-ხმას დაუწიე გოგო! -დასჭექა მისმა ხმამ -ირგვლივ მყოფმა ხალხმა გამოგვხედა ცოტახანს შეჩერდნენ გიორგიმ დააფიქსირა და ხალხს უთხრა -არაფერია დამშვიდთით -უთხრა და გაიღიმა ხალხმა თავის გზაზე სიარული განაგრძო -შენთვის რა მნიშვნელობა აქ მე მას როგორ მოვიხსენიებ ჰაა ? -კიდებ აუწია ხმას -უკვე მეც მდგომარეობიდან გამოვდიოდი და ასევე ხმამაღლა დავიყვირე
-მე ის მიყვარსს!! -ვუთხარი და თვალი თვალში გავუყარე!
-გიყვარს არა ? მე შენ განახებ სიყვღულს! -მითხრა ირონული ტონით მკლავში ხელი ჩამავლო და სასწრაფოდ მანქანაში ჩამტენა.. ვერაფრის გააზრება ვერ მოვასწარი.. გიორგი უკვეცსაჭე მოუჯდა და მანქანა შიგნიდან ჩაკეტა რომ ვერ გადავსულიყავი
-რას აკეთებ?? გაგიჟდი? -ვუყვირე მთელ ხმაზე
-მოკეტე! იმას ვაკეთებ რაც დიდიხნის წინ უნდა გამეკეთებინა! -მითხრა და სისწრაფეს კიდევ უფრო უმატა... მივხვდი მასთან ლაპარაკს აზრი არ ქონდა მეშინოდა მეშინოდა იმის უფრო რაც მოხდებოდა მაგრამ უკვე ვიცოდი რომ ხელიც რომ დაეკარებინა თავს არ ვიცოცხლებდი ჩეს ნაფიქრზევე ამეტირა ვტიორდი გიორგი კი არც მიყურებდა თითქოს მკერდში გული კი არა ქვა ედო...!
-გეყოფა გააჩერე! -დავუყვირე
-ხმას დაუწიე მეთქი ვერ გაიგე? -დასჭექა მისმა ხმამ და მრისხანედ გამომხედა
-არაკაცი ხარ, ყველაზე დიდი ნაძირალა ხარ ვუსაც კი ვიცნობ.. -ვუთხარი და ზიზღიანმა გავხედე
-კიდე კიდე? ამის დედას შე**ცი ხო ხედავ ვცდილობ ზედმეტად არაფერი გითხრა ? არ დაგიყვირო და შენ კიდევ აქეთ მიტ**ავ ტვინს? -გამოსცრა კბილებში
-ჰა ჰაჰა რა კარგათ საუბრობ -ირონია არ დავაკელი -არაკაცი ხარ და სხვა არაფერი გესმის შემთან წესიერად ვერ ვილაპარაკებ რას მთხოვ გავჩუნდე ?? არ გიკვირს მეტს რომ არ ვაკეთებ? მეტად რომ არ გლანძღავ?? -ვკითხე ისევე ირონიით
-ხმა აღარ ამოიღო თორემ მეც გადამეკეტება!! დაა... -უცებ გაჩუმდა და ისევ უმატა სისწრაფეს
-და და? -დავიყვირე მე
-მოკეტე გოგო მოკეტე!! -დამიყვირა... გავჩუმდი აღარაფერი მითქვია რა მექნა აღარ შემეძლო.. ვფიქრობდი ყველაფერზე პირბელ რიგში ალექსანდრეზე ნეტავ მოსულიყო ნეტავ გადავერჩინე უკვე მენატრებოდა მინდოდა მჭირდებოდა... ის ის მენაღვლებოდა მხოლოდ ის მენანებოდა ამ ქვეყანაზე დასატოვებლად თორემ მე უკვე ვიცოდი გიორგი თუ შემეხებოდა თავს მოვიკლავდი... ჩემს ფიქრებში ვიყავი თვალები დახუჭული მქონდა მარტო ალექსანდრეზე ჩემს საყვარელ ალექსანდრეზე ვფიქრობდი რომელიც ასე ძალიან მიყვარდა რომლისთვისაც ყველაფერს მივცემდი ის იყო ჩემი ყველაფერი...
-გადმოდი -დასჭექა უეცრად გუორგის ხმამ
-არა! -ვუთხარი და ხელები გადავაჯვარედინე!
-გადმოდი -უარის ნიშნად თავი გავაქნიე! გიორგიმ მკლავში ხელი მომკიდა და მანქანიდან ძალით გადამათრია! რაღაც ხის ქოხში შემათრია ეტყობოდა მიტოვებული იყო და ირგვლივ მოსახლეობაც არ ჩანდა-ღმერთო რა მეშველება ვუმატე ტირილს...
-გამიშვი გთხოვ გამიშვიი არ მიყვარხარ გაიგე -ვყვიროდი მთელ ხმაზე
-შენს ყვირილს ვერავინ გაიგებს ასე რომ მოკეტე! არ გიყვარვარ და შემიყვარებ! მალე ჩემი გახდები და ამას ვერავინ შეცვლის!!! -მითხრა და ჩემსკენ წამოვიდა... მკლავში ხელი მომკიდა და ლოგინისკენ წამიყვანა...
-გამიშვი გთხოვ არაა არაა გთხოვ ვყვიროდი მთელ ხმაზეე -ვცდილობდი მომეშორებინა ვუძალიანდებოდი მაგრამ არ ესმოდა
-გაჩერდი ეს გარდაუვალია შენ დღეს ჩემი გახდები -დამიღრიალა და ლოგინზე დამაგდო..
-შენ რა გგონია ძალადობით შემიყვარდები ან ოდესმე გაღიარებ ქმრად??? თავს მოვიკლავ იცოდე გამიშვი გამიშვი -ვევედრებოდი მაგრამ არ ესმოდა ქამრის შეხსნა დაიწყო.. უცებ ზევიდან დამეცა...
-გაჩერდი ნუ ფართხალებ ეს გარდაუვალია! -მეუბნებოდა და მაისურისკენ მიქონდა ხელი
-გამიშვი არ მიყვარხარ არაა მე ალექსანდრე მიყვარს გაიგეე ! -ვიყვირე მთელ ხმაზე და როგორ ღაც მოვიშორე
-ახლა განახებ მე შენ სიყვარულს! -დამიღრიალა და ცხოველივით მეცაა... უცებ ვიღაცამ კარები ძლიერად შემოგლიჯა გიორგის უკნიდან პერანგის საყელოში ეცა და ძირს გადააგდო...
-შეე სი*ო შე , შენი დედა შე**ცი , შენი დედა მოვ**ან ხომ გითხარი შენ სიზმარსა თუ ოცნებაშიც არ გაიფიქრო რომ ოდესმე მარიამი შენი იქნებოდა თქო ??? -ყვიროდა ალექსანდრე და გიორგის გამალებით ურტყამდაა... -შეე ახვარო როგორ როგორ გაბედე და ოდნავ მაინც როგორ შეეხე ?? ხომ გაგაფრთხილე ძვლებში დაგამტვრებ თქო! შენი დედა შე**ცი შე სი*ო!!
-ალექსანდრე! -უცებ დავიყვირე მე და საწოლზე უღონოდ წამოვჯექი
-მარიამ -უცებ წაშლილი სახით ამომხედა! -და ისევ გიორგის ეცა -უნდა უნდა მოგკლაა არ ხარ ღირსი იცოცხლო შენი დამპალი ხელები როგორ შეახე შეახვარო!! -ყვიროდა და ურყტავდა მივხვდი მივხვდი რომ ალექსანდრე გიორგის არ დაინდობდა და მოკლავდა უღონოდ წამოვდექი ფეხზე ალექსანდრეთან მივვარდი და მისი დაწყნარება დავიწყე
-ალექსანდრე გაჩერდი გთხოვ გაჩერდი! -ტირილით ვეუბნებოდი -გთხოვ არ მოკლა გთხოვ ალექსანდრე არ მისმენდა და თავისას აგრძელებდა -ალექსანდრე გევედრები მეშინია გთხოვ მის სისხლში ნუ გაისვრი ხელს გთხოვ ძალიან გთხოვ ეს არ გააკეთო გევედრები შემომხედე გთხოვ -ალექსანდრემ უცებ გიორგის ხელი უშვა რომელიც უგონოდ ეგდო და მძინედ სუნთქავდა და მე შემომხედა თითქოს დაწყნარდა წამოდგა ფეხი მძიმედ ჩასცხო მუცელში მიაფურთხა...
-მარიამს უმადლოდე რომ ცოცხალს გტოვებ! თვალში ზდმეტად რომ გამეჩხირო რომ დაგინახო იცოდე მოგკლავ!! გირჩევნია საქართველო დატოვო თორემ არ დაგინდობ გიორგი ონიანო თქვა და კიდევ ჩაარტყა წიხლი!! -მერე ჩემთან მოვიდა ხელში ამიყვანა გულზე მიმიხუტა გარეთ გამიყვანა და მანქანაში ჩამსვა ღვედი ფრთხილად შემიკრა.. უცებ საჭესთან ადგილი დაიკავა მანქანა სასწრაფოდ დაძრა და ადგილს დიდი სისწრაფით მოსწყდა როცა ცოტა მანძილი გავიარეთ და ჩამოვიტოვეთ ის სახლი სადაც უგონო მდგომარეობაში მყოფი გიორგი დავტოვეთ ალექსანდრემ მანქანა გააჩერა და მე შემომხედა...
-როგორ ხარ მარიამ? -მკითხა საოცრად თბილი ხმით და სითბო ჩამდგარი თვალებით გამომხედა..
-კი კარგათ ვარ! -ვუთხარი და ცრემლები მოვიწმინდე -მადლობა ალექსანდრე ჩემთვის იმდენი რამ გააკეთე! დიდი მადლობა ყველაფრისთვის -ვუთხარი და გავუღიმე
-კაი რა ტოო რა მადლობა ? მეღადავები! -გაეცინა
-რავიცი უბრალოდ ხომ შეიძლება მითხრა არაფრის? -ვუთხარი და გავუღიმე -ალექსანდრე ძალიან შემეშინდა ძალიან პირველ რიგში კი იცი რისი შემეშინდა??? შენი დაკარგვის შემეშინდა იმის რომ შენ ვეღარ გნახავდი! ვიცი ჩვენი ამბავი დროებითი სიზმარია და მე შენ არ გიყვარვარ მაგრამ... -ჩავისუნთქე და ცრემლები მოვიწმინდე -მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად მე მე მიყვარხარ შემიყვარდი გესმის ? ვიცი ვიცი შემთვის უბრალო გასართობი ვარ უბრალოდ ილუზიაა ჩვენი ამბავი ლამაზი სიზმარი რომელიც მალე დამთავრდება მაგრამ მე ამ სიზმრითაც ბედნიერი ვარ გესმის ?? ვიცი წახვალ მაგრამ მე მაინც მეყვარები ჩემი და შენი ნახევრად ყალბი მოჩვენებითი სასიყვარულო მოგონებები მეყვარება გამაბედნიერებს... წახვალ ვიც იერთ დღეს ადგები და წახვალ მაგრამ მე შემიყვარდი ალექსანდრე და არც დავმალავ დღევანდელმა დღემ ბევრი რამ მასწავლა გიორგი რომ შემხებოდა ალბათ თავს მოვიკლავდი და თავს ვერ ვაპატიებდი რომ ისე მოვმკვდარიყავი რომ შენთვის არ მეთქვა როგორ ძალიან მიყვარდი! სწორედ იმ დღიდან როცა მარშუტში შემთხვევით შენს კალთაში აღმოვჩნდი იმ დღიდან შემიყვარდი იმ დღიდან ფიქრები ამიწეწე იმ დღიდან ალექსანდრე ბურდული ჩემი ოცნების წყაროდ და ღილილად სიყვარულად იქცა დიდხანს ვმალავდი არავის ვეუბნებოდი ჩემ თავსაც არ ვუმხელდი მაგრამ დღეს მივხვდი რომ ვეღარ დაგიმალავ მიყვარხარ ალექსანდრე მიყვარხარ რა გავაკეთო რა ? ვიცი არ უნდა შემყვარებოდი მაგრამ შემიყვარდი! მე არ გაკავებ არ გავალდებულებ და არც მომავალში დაგავალდებულებ რამით ამას იმიტომ არ ვამბობ რომ დარჩენა დაგავალდებულო არა! უბრალოდ გეუბნები მიყვარხარ ცხოვრებაში პირველად შემიყვარდა ანდაც როგორ არ შემიყვარდებოდი ??? პირველი ბიჭი ხარ ვინც ტუჩებში მაკოცა პირველი ბიჭი ხარ ვინც შემეხო... მართალია სულ მტკებდი მაშინ ძალიან მატკინე ყველა გოგოს რომ შემადარე არადა მაშინ პირველი კოცნა მომპარე... ძალიან მატკინე როცა ოთახში შემომივარდი და დაბრალება დაიწყე ისოც გკოცნიდა არაო ძალიან მტკებდი... ახლაც მტკებ ვიცი არ გიყვარვარ წახვალ შენი მორიგი სათამაშო ვარ სათამაშოთაც არ ვითვლები მაგრამ რა ვქმა მე მიყვარხარ ვერ დაგიმალავ მართლა მიყვარხარ და არ მცხვენია ამ გრძნობენის -ვეუბნენოდი და ვტიროდი ალექსანდრე დუმთა მიყურენდა ხმას ვერ იღებდა უცებ წელზე ხელები შემომხვია და მის მხარეს გადამსვა სავარძელი უკან დაზია რათა უფრო კარგად მოვეთავსებინე კალთაში ჩამისვა და გულზე მიმიხუტა!
-მარიამ! -მითხრა და თავზე მაკოცა! -შენ ყველაზე წმინდა და ყველაზე საოცარი გოგო ხარ გახსოვდეს ყველაფერს აქვს ახსნა სულ ცოტაც ჩემო ლამაზო სულ ცოტაც!! -მითხრა და უფორო მაგრად მიმიხუტა ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა
-რას გულისხმობ ალექსანდრე? -ვკითხე და თვალებში შევხედე.. პასუხი არ გაუცია სასწრაფოდ ტუჩებში მაკოცა... მისი კოცნა სულ სხვანაირი მომეჩვენა უფრო ნაზი ფრთხილი და რაღაც უფრო დიდი გრძნობით სავსე ვერ გავუძელი და კოცნას კოცნით ვუპასუხე ))... როცა მოვშორდით ერთმენეთს ალექსანდრემ მისი შუბლი ჩემსას მოადო და მითხრა..
-მარიამმ მე.. მე.. არც კი ვიცი რა ვთქვა.. -მეუბნებოდა სვენებ სვენებით ალექსანდრე..
-გაჩუნდი ალექსანდრე არაფრის თქმა არაა საჭირო! -ვუთხარი სვენებ სვენებით ღრმად ჩავისუნთქე და ვუთხარი -პირიქით მე მაპატიე არ უნდა მეთქვა რომ მიყვრხარ! -ვუთხარი და თავი მის გულმკერდს მივადე გული ისე საოცრად უცემდა..
-მარიამ ჩემო ჩემო მოუხერხებელო გოგო... მაგას თქნა არ სჭირდებოდა მე ისედაც ვიცოდი! მაგრამ შენ ისე ამიხსენი შენი გრძნობები პირში ენა ჩამივარდა საოცრად დავიბენი ამხელა კაცი დამადუმე და გამაჩუმე! -ბუტბუტებდა ალექსანდრე და უფრო და უფრო მიკრავდა გულში -გამიმეორე! -თითქოს მიბრძანა
-ზედემტი მოგივა -ვუთხარი მე და გავუცინე.. ალექსანდრემ ზევიდან წარბ აწებით ჩამომხედა
-ვერ გავიგე? -მკითხა ვითომ და გაბრაზებით
-გაწყენს ამდენი მიყვარხარ თქო გაწყენს -ვუთხარი და კიდევ გავუცინე
-მარიამ მითხარი! -გამიმეორა მკაცრად
-მიყვარხარ ალექსანდრე მიყვარხარ! -ვუთხარი და მოვეხვიე ალექსანდრემ მაგრად მომხვია ხელები მერე უცებ გვერძე სავარძელზე გადამსვა და მანქანა დაქოქა ადგილს დიდი სისწრაფით მოვწყდით
-სად მივდივართ ალექსანდრე? -ვკითხე გაკვირვებულმა
-დღეს უკვე მეორეთ გიტაცებენ -მითხრა და ღიმილით გამომხედა..
-რაა?? -გავოგნდი გავიკვირვე...




ჩემო მეგობრებო მაპატიეთ დაგვიანებისთვის წესით ამ თავით უნდა დამემთავრებინა მაგრამ მეტის დაწერა უბრალოდ ვერ მოვახერხე ყველა ძალიან მიყვარხართ მადლობთ რომ კითხულობთ ! მიხარია რომ მოგწონთ და მინდა თქვენი აზრი გამოთქვათ ამ ისტორიასთან დაკავშირებით