ნაწყენი ვაღებ კარებს,ჩემი დაქალი უნდა დამხვდეს ბინაში.ჩვენ ერთად ვცხოვრობტ,ვიყობთ ქირას,აბა ვინ მოგვცა საკუთარი.დაღლილი ვარ და სახე ჩამომტირის.არ ვიცი რა მინდა შინ და ან რა მინდა გარეთ.
-რა იყო?-მეკითხება და წარბებს მაღლა სწევს.
-რომეო ტყუილად მოკვდა..რა ახალგაზრდა იყო.
-ჰო?-მეკითხება და სახეზე გაკვირვებას ძალით იკრავს,თვითონაც იცი,რომ მე ასეთი ვარ და მსგავსი გამოხტომები მჩვევია.
-ჯულიეტაც...რას გადაყვნენ ამ ახირებას
-აბა,გოგო-თავს მიქნევს.
-ყავა მინდა..-ვითომ წყლიანი თვალებით ვუყურებ და ჩანთას ძირს ვდებ.
-რაო სამსახურში?
-რა ვიცი,გამაფორმეს..მოვეწონე..
-აბა რა გჭირს?
-უბრალოდ თანამშრომელი დამევასა,მაგრამ მეშინია,რომ..
-არ მოეწონები?
-კარგი რა..შენ ხომ ასეთი მიმზიდველი და ლამაზი ხარ..თანაც წარმატებული,ყველაზე მაგარ შოუში მიგიღეს წამყვანად.
-კარგი რა,ანუკა..ჰო იცი,რომ..
-გიმართლებს..აბა რა..უბრალოდ რაღაც მოეშვი.
-დავიღალე..არ შემიძლია,რომ სულ ვიღაცას ვსდიო..მერე ვიცვალო ეს ბიჭები..მძულს სასმელი..სიმშვიდე მინდა..
-შენ არ თქვი,რომეო სულელი იყო?
-ჰო,იყო..იყო,იყო და იყო!-ვამბობ მკაცრად.
-იქენბ იპოვო ოცნების მამაკაცი.
-ეჰ...შენ იპოვი რო...ან იპოვე რო-თვალებს ვქაჩავ და ვიწრო კაბას ვიხსნი.სულს ვითქვამ,ჩვიდმეტსანტიმეტრიან ფეხსაცმელსაც ვიხდი და ნახევრად შიშველი ვეშვები დივანზე.სახლში ყოფნა შესანიშნავია..დასვენების ფასი ამქვეყნად არაფერია.
-მე კარგად ვარ..დღეს მაგარი ბიჭი დავითრიე.
-ჰო? ალბათ,მხოლოდ სექსისთვის..შენთან ვინ დარჩება-ირონიით ვეუბნები.
-აბა გეგონოს...მე ვარ რაცა ვარ..-იღიმის,მაგრამ ეტყობა,რომ საკუთარ ნათქვამში თვითონაც არაა დარწმუნებული.
-ისიამობნე? სიყვარულის დღესასწაული როგორი იყო? გამოვიდა-მიმიხვდებით რაზეც ვეკითხები.
-საოცარი-წამწამებს აფახულებს.
-მეც,მინდა..მომენატრა..შენს კაცს მათხოვებ მხოლოდ ერთი დღით?-ხუმრობით ვეკითხები.
-მმმ...არა,ჩემია..
-მესაკუთრეც ყოფილხარ..-უკმაყოფილოდ ვამბობ და ყავას ვართმევ..-არა ყავა და დასვენება სჯობს..კაცი პრობლემაა მარტო!
საღამოს მე და ანუკა ისევ განხილვას ვიწყებთ...დავსცინით ვეფხისტყაონის გმირებს თინეიჯერი გოგოებივით..
-დაცემა...ვაიმე,როგორი კაციც არ უნდა მანახო,ვერ დამცემს..-ვკისკისებ.
-ვერც ემ,სოფი..-თვალებში მიყურებს ანუკა.
-აუ,პირველივე დანახვაზე შეუყვარდა..თავი შესწირაო.. უნდოდაო,დანა ყელზე მიიბჯინაო..-ვკისკისებ...-ის რომელი იყო? როსტანი? ო,ეგ როსტევანი მეგონა ერთ დროს...
-აუ,წიდევ გინდა წაგიკითხო ეგ ადგილი,პირველად რომ ეყრებიან ერთმანეთს სატრფონი...-სიცილისგან სკდება ანუკა.
-აუ,მიდი რა..
-ახლა ასე რომ იყო...-ბოლომდე ვერ ჩადის..მთელი არსებით იცინის..
-იცი,რა?-ვეკითხები ინტერესით.
-რა?
-სიყვარული ილუზიაა..უბრალო ილუზია!-დარწმუნებით ვამბობ.
-ჰო?
-ჰო..ასეა!
-ვინმე თუ შეგიყვარდება,მოგკლავ,იცოდე!-ხითხითებს და თვალს მიკრავს.
-შემიყვარდება არა კვახი!
-ვნახოთ!ვნახოთ და კიდევ ერთხელ ვნახოთ!-საათს უყურებს ანუკა.
-რა დღეს ვინმეს ხვდები?
-ჰო,ვხვდები..
-წავალ,ინტერნეტში ვინმეს ავაგდებ-მივდივარ ენთუზიაზმით,ამ საღამოს მარტო გატარება არ მინდა.საკუთარი წარმატება უნდა ავღნიშნო ლოგინში!
ინტერნეტში ბიჭებს ვამატებდი...საერთო მეგობრებიდან ვირჩევდი ყველას.მსგავსი რამ არასდროს გამიკეთებია.ანუკამ დამცინა,დებილი ხარო.არ იყო მართალი თუ არა.ნამდვილად გამოლაყებული თინეიჯერივით ვიქცეოდი ამხელა ქალი.სანამ არ დამიბლოკეს მეგორბების დამატება,მანამდე ვამატე.საკმაოდ სექსუალური ფოტო დავაყენე პროფილად და მიმოწერაც დაიწყო.პირველად ერთმა ბიჭმა მომწერა,მან ძლიერ დამაინტერესა და ამიტომ სხვებს სასაუბრო გამოვურთე.
„როგორ ხარ?“
„ვნებიანად“-პირდაპირ მივწერე,მოცდა არ მსურდა!
„მეც..ძალიან აგზნებული ვარ!“
„არ გამოვასწოროთ?“-ასე ძუკნასავით არასდროს მოვქცეულვარ.
„აბა რა..სად შევხვდეთ?“
-გამიგო..-ავხტი და დავხტი..ძალიან გამიხარდა ეს ამბავი..ბიჭი რატომღაც მომეწონა.მხოლოდ მისი ფოტოები ვნახე,არ შემიხედავს არც სამუშაო ადგილისთვის და არც ასაკისთის..არც მისი ჰობებით დავინტერესებულვარ,აბა რა მნიშნელობა ჰქონდა კალათბურთის ფანი იყო თუ ფეხბურთის,როკს უსმენდა თუ რეპს,თუ ორივეს ერთდროულად.

-სექსუალური ხარ ძალიან...-ვნებიანად შემომხედა,მეც უფრო გავიმრთე წელში ისე,რომ ლამის იყო გადავმტყდარიყავი.
-ოქეი..წავედით თუ..მარტო ვარ..-შევთავაზე დარჩება.
-კარგი.
-არა,წამო წავიდეთ..კინოში „სექსი დიდ ქალაქში გადის“-შევთავაზე და საათს დავხედე.
-რას ბოდავ? რომელი საათია,იცი?
-ვღადაობ,მაგრამ ჩემი ოჯახური კინო მუდამ გვიცდის..-ბიჭმა მაისური შეისწორა და ტუჩები ვნებაინად დაპრუწა.
-რამდენჯერ გაქვს ნანახი?
-ძალიან ბევრჯერ...ერთკვირიანი მარტოობის დროს ვუყურებ ხოლმე.
-ანუ ხშირად არ ხარ მარტო?
-ზოგჯერ მეზარება,ჰო ხვდები?-ავხედე და დავაკვირდი..საკმაოდ ძლიერი და სექსუალური იყო,თანაც მაღალი..მომეწონა მისი მამაკაცისებური სახე და მისი ღიმილიც..მუქი თაფლისფერი თვალებით ჩემს გემოვნებაში ჯდებოდა.
დივანზე მომიწვა,თავი უკანალზე დამადო და ისე მიაშტერდა ფილმს,რომელიც უკვე მობეზრებული მქონდა,მაგრამ მაინც ვუყურებდი.ალბათ,ისევ მსიამოვნებდა მისი ყურება.დაძაბულ ანუ ინტიმურ მომენტებში ხელებს მუცელზე მადებდა,ხან მაისურს ამიწევდა და ისე მეფერებოდა..მომწონდა მისი თითების მოძრაობა,საოცრად მომწონდა...ფილმის დასასრულს ტუჩებამდე ამომაცოცდა,ბაგეებზე შემახო და ტკბილად დამიწყო კოცნა..მეც ავყევი,როგორ მონატრებოდა ეს უცნაური შეხება.
მისმა ენერგიულმა სხეულმა პულტი გამაგდებინა ხელიდან..ისეთი თბილი და მხურვალე იყო,რომ ვნებებში მაშინვე ჩავიკარგე.მისი ხელი კაბის ქვეშ ვიგრძენი თუ არა,სახე შემეცვალა და მაშინვე კვნესას მოვყევი...
-საოცარია....საოცარი...
ხალიჩაზე ჩავცოცდით,უფრო ენერგიულად ამოძრავდა და მთელი სხეულის კოცნა დამიწყო..ვცახცახებდი,როცა მის ნერწყვს ვგრძნობდი კიდურებზე...ძალიან სექსუალური და ემოციური ჩანდა უცნობი.

-გმადლობ...-დილას თავბრუ მეხვეოდა და ფეხებს ვერ მვიმორჩილებდი.ძალიან უჩვეულოდ სასიამოვნო შეგრძნება დამუფლებოდა.
-საოცარი ქალი ხარ!-ყურში ჩამჩურჩულა,ფეხზე წამოდგა,დუნდულები გააქნია და ტრუსის ძებნა დაიწყო.
-მარცხნივაა სააბაზანო-ვანიშნე და მეც ავდექი.
-დილის შხაპი და მერე...ჰო ხვდები?
-მიხვედრილი ხარ..-გავყევი და შიშველი სხეული გამომწვევად ავამოძრავე.
პირველად მქონდა სექსი შხაპის ქვეშ..ასე უფრო სასიამოვნო ყოფილა,ორმაგად სასიამოვნო..კისკისით დავასრულეთ ორი საქმე და გარეთ გამოვედით..ცხოვრება უფრო ლამაზი მეჩვენა,უფრო უდარდელი..ხელიდან არ უნდა გავუშა-მეთქი-გავიფიქრე და ხალათი მოვიცვი.
-რამე მოგიმზადო?-მკითხა ღიმილით.
-არ შეწუხდე,მაცივარში მაქვს რაღაც-რაღაცები.-გამიხრდა,რომ არ წავიდა..და ისიც გამხიარდა,რომ ასეთი მზრუნველობა გამოიჩინა.
-კარგი,მაგრამ...
-უბრალოდ ვჭამოთ..ყავას მოვადუღებ.
-ჩაი,თუ შეიძლება.
-რომეოს აღიარებ?-ვკითხე ინტერესით.
-არც ჯულიეტას..-მისი პასუხი ძალიან მესიამოვნა.
-ვეფხისტყაოსნის გრძნობებს?
-რუსთაველზე მეზღაპრე ჯერ არავინ ყოფილა.
რომეოს აღიარებ?-ვკითხე ინტერესით.
-არც ჯულიეტას..-მისი პასუხი ძალიან მესიამოვნა.
-ვეფხისტყაოსნის გრძნობებს?
-რუსთაველზე მეზღაპრე ჯერ არავინ ყოფილა.
-აუ,შენ გენაცვალე..-ტრაკზე ხელი მივარტყვი და მადუღარა ავიღე.
-რა ქალი ხარ!-ისევ ვნებიანად თქვა და ისევ ირონიამ გადაურბინა მის სახეს.
-აუ,შენი სახელი დამავიწყდა.
-დათო...დავითი..
-დათო სჯობს.იმედია,გახსოვს რა მქვია.
-კი,სოფი...-თვალები გაუბრწყინდა და ხელი ჩემს შიშველ ფეხზე ააცურა.

საუზმის შემდეგ გავაცილე..ნახვამდის არ უთქვამს,არამედ ყური ყურთან მომიტანა და ჩამჩურჩულა:
-გამეორება ცოდნის დედაა..ჩემი ნომერი იცი!-მისი სიტყვები საოცრად მესიამოვნა,კმაყოფილად გავუღიმე და მისი უკანალი მზერით გავაცილე.
კიდევ კარგი არ ვუთხარი,რომ მასთან ისეთი სექსი მქონდა,როგორიც მანამდე არ მქონიდა..ყველაზე ვნებიანი და ყველაზე კარგი..არა,კარგი ამისთვის შეურაცყოფაც კი იქნება..უფრო შესანიშნავი შეეფერება!

-აუ,დათო...
-ვინაა ეგ დათო?
-ყველაზე მაგარი სექსის ოსტატი-კისკისით ვუთხარი.
-რა იყო,გოგო?
-საოცარი იყო...”I have never had sex like this”
-ქართულად არაო?
-უბრალოდ შესანიშნავ ხასიათზე ვარ...მომწონს,მომწონს..
-არ შეგიყვარდეს..
-კარგი რა...მეზღაპრეებს თავად დავსცინი.
-ვინ იყო ყველაზე დიდი მეზღაპრე?
-რა თქმა უნდა.შოთა რუსთაველი..რუსთაველი!-ბოლო სიტყვა მკაფიოდ წარმოვთქვი.
-აი,ასე...ჩემი და ხარ რა!
-აუ,გოგო,ახალი საცვლები უნდა ვიყიდო.
-როგორი?
-არომატული.
-მმმ..ჩემთვისაც გამოაყოლა.
-მოვიფიქრებ...-ღიმილიანი სახით დავტოვე ოთახი.


ახალი,სუპერ სექსუალური საცვლები მხოლოდ ჩემთვის..ან იქნებ მხოლოდ ჩემთვის არა? იქნებ მისთვისას...სასაცილოა,ძალიან ბინძრი გონების ვარ...არა,უფრო მეტადაც! გონება და მთელი სული..ასეთი ბინძური?

ცოტა მოვსვი და ფანქრიდან გავიხედე..მგონი,ალკოჰოლი იყო.წესიერად ესეც ვერ აღვიქვი.რეჟისორი მომკლავდა მალე რომ არ მივსულიყავი.ჰო,ახალ ფილმზე ვმუშაობთ.მე ჯულიეტას როლში.ალბათ,ამიტომაც ვერ ვიტან ამ პიესას...ასე არ გამოვა.ვიცი,რომ არ გამოვა,მაგრამ რა? ჰო,ისევ უნდა ვაკოცო ვიღაც უცხოს..ან ვის არ ვიცი..არ ვიცი ვისი ტუჩები მარგუნა ბედმა...
ჰო,ჩვენ ქართულ რომეოსა და ჯულიეტას ვიღებთ..მე ჯულიეტა ვარ,გარეგნულად მას დამამსგავსებენ,მაგრამ მე მაინც სოფი დავრჩები,ემოციულად ჩაოუყალიბებელი და სექსუალურად ძლიერი...
მეცინება და შევდივარ..რეჟისორი მაშტერდება,თვალს მიკრავს და მთხოვს,რომ სცენაზე ავიდე..მეც თავს ვუქნევ და კმაყოფილად ვასრულებ მის თხოვნას...
-ჰეი..დღეს რა მაგარ ვიდზე ხარ..-მეუბნება უცნობი,რომელიც ზურგით დგას და სახეს არ აჩენს.
-ვერ მხედავ და..
-სანამ შემოხვიდოდი დაგინახე..-უცნაური ხმა ჩამესმის..მგონი,ეს ხმა მეცნობა..
რეტი მეცემა.დამინახა? მსგავსი უაზრობები ხომ არასდროს მიყვარდა.
-ჰო?-არც ვინტერესდები მისი სახით ისე ვპასუხობ.
-ანუ რომეო გაიცანი,ჰო?-რეჟისორი შემოდის და სკამზე ჯდება,დაღლილი ჩანს.ალბათ,ძალიან უნდა დასვენება.
-ანუ ის,ვისაც უნდა ვაკოცო?-ბუზღუნით ვამბობ,თითქოს არავისთვის მეკოცნა.
-მგონი,ადრეც უნდა გვქონდეს გაკეთებული.არა?-უცნობის ხმა ისევ მესმის და მეღიმება.ის ნამდვილად ვერა.
-ვერაა...-ჩემთვის ვამბობ,მაგრამ მას მაინც ესმის.ესმის.ჰო,ესმის!
-შემოვბრუნდე?-მშვიდად მეკითხება,არაფერს ვპასუხობ.
-ჰეყო,თამაში.მოტრიალდი და დაენახვე გოგოს-რეჟისორი მკაცრად ამბობს.
-შიშველი თუ ჩაცმული?-უტიფრად ამბობს უცნობი რომეო.
-შიშველი!-გულიანად მეცინა.ვერ ვხვდები რას ხლართავს.
-კარგი,ეს ნომერ რომელი იქნება?-ტრიალდება და იღიმის.მიკვირს და თვალები მიფართოვდება.დამთხვევები არსებობს,ნეტა? არა,მსგავსი რამეების არ მჯერა.
-მიცანი,ჰო?-ხელს მკიდებს მაჯაში და ისევ ეცინება.
-დავიწყოთ?-რეჟისორისკენ ვიხედები და თმას ვისწორებ.
-მოდი,ჯერ კოცნა ვსცადოთ..ეს მთავარია!-უხერხულობისგან უკან ვიწევი.რეზო რეჟისორის ნათქვამი ნამდვილად არ მსიამოვნებს,თუმცა რომეოს კი ეტყობა სახეზე ღიმილი.ალბათ,ნასიამოვნებია.
-მოდი,ჰო..-ხელს წელზე მხვევს და თავისკენ მწევს.
-მოიცადე!-უკან ვიწევი და ცალი თვალით რეჟისორს ვუყურებ.
-მიდი რა...-პირში კევს იდებს და თვალებს ხუჭავ.ალბათ,წუხელ არ უძინია.
-ასე ხდება ხოლმე..-ვუძვრები დათოს.
-ოჰ..-ბუზღუნით ამბობს,მე კი ტექსტს ვიჭერ ხელში და ვკითხულობ.მასში ენთუზიაზმი ჩანს.რაც უნდა იყოს,კოცნას გადავრჩი! და ეს მიხარია? ალბათ,უცნაური უნდა იყოს...არადა,რომეო-დათოს თითები აშკარად ნატიფია.ალბათ.ბიჭზე არ ითქმის,მაგრამ..მაგრამ მაინც..მისი მოძრაობა ჰაეროვანია..არ მჯერა,რომ მე მას ვეხებოდი,ვგრძნობდი..რას მეუბნებოდი მაშინ? უბრალოდ მიგრძენი,რომ შენი სხეულის ნაწილი ვარო..მაშინ მართლაც ასე იყო..ძალიან მინდება,რომ კისერზე ჩამოვეკიდო,მისი ძლიერი სხეული ვიგრძნო და უბრალოდ სამყაროს მოვწყდე...მასეთი ნაწილი არ მაწყენდა აშკარად!
-უდარდელი ჩანხარ!
-მაცხია?=ირონიულად ვუყურებ და შემდეგ ისევ ნაწერისკენ მიმაქვს მზერა.
-გეტყობა..
-ოჰ...
-იმ დღეს.
-ჰო,იმ დღეს სულ სხვა ამპლუაში გნახე..-უდარდელად ვპასუხობ.
-ყველანი ასეთები ხართ?-მეკითხება,მაგრამ ვერ ვხვდები რისი გაგონება სურს.
-როგორი?-წამწამებს დაბლა ვხრი.ეს კდევამოსლების ნიშანია,ბავშვობისას დედამ მასწავლა,უფრო სწორედ,მისმა წაკითხულმა ზღაპრებმა მასწავლა.
-ცხოვრებით ტკბები..არ გადარდებს წარსული და არც აწმყო..
-ასეა!-ვპასუხობ ისე,რომ მისკენ არ ვიხედები.ეს ნამდვილად არ მჭირდება..ხომ იცით რას ნიშნავს სიტყვა „არ მჭირდება?“
-საინტერესოა..მომწონს ასეთი გოგოები.
-კომპლიმენტად მივიღებ.
-იმ დღეს შენში რაღაც დავინახე.
-რა?-გაკვირვებისგან მზერა მეძაბება.
-არ ვიცი..ჯერ კიდევ ვფიქრობ.
-ჰო? უბრალოდ უცნაურია! ალბათ,არც შენ გჯერა რომანტიკულობისა და სიყვარულის..
-არც მე..-ამბობს დარწმუნებით,თავს წინ წევს,მუქ თაფლისფერ თვალებს ჩემი სახის პირისპი აშტერებს და ისევ იღიმის..ეს ღიმილია,რომელიც ირონიას იტევს.
-კიდევ კარგი!
-უბრალოდ უნდა გჯეროდეს,რომ ისიამოვნებ..-ტუჩებზე მაშტერდება-რომ შეგიყვარდეს,რა იზამ...
-არ მიყვარს ეს კითხვა.
-რატომ?
-ჩემი დაქალი მეკითხება ხოლმე..ჰო,ანუკა მეკითხება..-მის სახელზე ისტერიული სიცილი მივარდება.ამ დროს ანუკა მირეკავს.ბოდიშს ვიხდი და ვპასუხობ

მანქანას ვქოქავ და სახლისკენ მიმავალ გზას ვადგები.ოდნავ წვიმს.ალბათ,მაისის უამინდობის ბრალია.წვიმა არ მიყვარს...ხან მიყვარს ხან არა..იმიტომ მიყვარს,რომ ამ დღეს შემიძლია სადმე დავაგვიანო ათასგვარი მიზეზით,მაგრამ თან არ მიყვარს,რადგან ამ დღეს ზოგიერთი ადამიანი რომანტიკულს ეძახის...
არა,რა სისულელეა...როცა წვიმს,მუდამ მეძინება..ხასიათით მეცვლება..მეცვლება უარესობისკენ.
სახლში მისულს ანუკას სიტყვები მესმის.ვიღაცას ხმამაღლა ესაუბრება და სხეულით ტოკას.ეტყობა,რომ ღელავს.მალევე თიშავს ტელეფონს და მაშტერდება.
-რა იყო?-ვეკითხები და დაძაბული ვეშვები დივანზე.
-რა ვიცი..დღეს არ ეცალა ჩემს ბიჭს!
-რა გადამხდა თავს რომ გაიგო,გაგიჟდები...-კაბის შესაკრავს ვიხსნი და ნახევრად შიშველი კომფორტულად ვთავსდები.მეძინება,მაგრამ ბოლომდე რომ არ მოვუყვე ჩემი თავგადასავალი.ისე არ იქნება.

მეორე დღეს ისევ ვხვდები ჩემს რომეოს,მაგრამ ახლა არა გადასაღებ მოედანზე,არამედ ქუჩაში.გვერდს ისე ვუვლი,რომ ზედაც არ ვუყურებ,თუმცა ცოტა ხანში ეძახის და რაღაცას მეუბნება.არ მესმის მისი სიტყვები,თუმცა სხეულის ენერგიას მივყვები.ცოტა ხანში კაფეში ვსხედვართ და დაძაბულად ვსვამთ ყავას.
-ყავას არ ვსვამ ამ დროს-ვამბობ და სიტუაციაც იმუხტება,მგონი.
-ახლა სვამ!-გამომწვევად ამბობს და ფეხს ფეხზე იდებს.ეს არ მეპარება.ნუთუ ისევ ის ღამე მიქრის თავში.
-დღეს საღამოს არ ვხვდებით..ხვალ და არ მინდა,რომ...-ვიბნევი და ვეღარ ვაგრძელებ.
-არ გინდა,რომ გავაგრძელოთ?-მეკითხება და ყავას აშტერდება..ფინჯანი ჩემზე სექსუალურია,მგონი.
-რას?-ორ ყლუპს ერთდროუალდ ვუშვებ პირში.
-ხვდები და...
-იცი,დღეს მაგარ საღამოზე მივდივარ..
-მაინც?
-დაქალმა დამპატიჟა ერთი ბიჭის წვეულებაზე..დავისვენებ!-უდარდელად ვამბობ და თავს მაღლა ვსწევ.ვგრძნობ,რომ უფრო მინდება მისი ტუჩები..ეს ყველაფერი..მისი გემო,ტკბილი და თან არც ტკბილი..
-არადა სხვა რამ.
-კარგი..უნდა წავიდე...ხვალამდე!-ფეხზე ვდგები და მოკლე იუბკას ვისწორებ.
-მაგარი სტილი გაქვს!-მესმის მისი ხმა და მეცინება.არა,ვინმე მჭირდება...ის აღარ,მას ვეღარ გავეკარები..ის ხომ რომეოა,რომეო..და რატომ? ალბათ,იმიტომ,რომ რომეომ არ უნდა იეჭვიანოს დათოზე..ეს გააფუჭებს კინოს..ჰო,გაანადგურებს..მახსენდება რა ვისწავლე თეატრალურზე..მეცინება და მაღაზიაში შევდივარ,რამე უნდა ვიყიდო,რაც საღამოს ქალად აგრძნობინებს თავს..ათას რამეს ვიზომებ და ვასკვნი,რომ ვიღაც მაკლია..სითბო მაკლია,სითბო და ვნება...აი, სწორედ ესენი მუხტავს ადამიანს....
მგონი,ვერ ვაეჭვიანებს რომეოს ვნებებზე...რომეო ხომ ოპტიმიზტი ბიჭია,პატარა ბიჭი,რომელსაც სიყვარულის ღვთაებრივად სჯერავს..
მეცინება და ბარათს ვაწვდი ქალს.ვუღიმი და ველოდები როდის ჩამიწყობს ნაყიდებს ცელოფნებში.
ისევ რომეოზე მეფიქრება..იქნებ ის საოცარია ბიჭიცა..მას ხომ სიყვარულის სჯერა! არა,სისუელელეა,ის მხოლოდ შექმნილია,ის მოგონილი არსებაა..ის შექსპირისაა და მეტი არაფერი.

-საოცრად გამოიყურები..აქეთ წამოდი,ჩემი ბიჭი უნდ აგაგაცნო!-ანუკამ დაუფშტვინა,უკვე თავისად მოიხსენიებს იმ ვიღაცას.ეტყობა,რომ ცხოვცრებაში სხვა რამეებისაც სჯერა,ისეთი რამეებიც,რაც ცოტა რთული აღსაქმელია და,რაც ხშირად ჩვენამდე ვერ აღწევს,ალბათ...ანუკას სიყვარულის სჯერა! მეცინება და მივყვები.
მისი ბიჭი მართლა საოცრად გამოყურება.პერფექტო-ვურში ვჩურჩულებ ანუკას და ბიჭს ვუღიმი.
-ჯულიეტას საპირისპიროა!-ანიშნებს ჩემზე და თვალს უკრავს.
-ჰო? მე კი რომეოს პროტოტიპი..-იცინიც ანუკას „გაი“.
-ჰო,მე ალექსი მქვია-მსუბუქად მართმევს ხელს.
-ჰო,მე სოფი..-ვიღიმი და მიმტანს სასმელს ვართმევ...იქნებ ამან მაინც გამითბობს გაციებული ფილტვები..სიყვარულის არა,მაგრამ სითბოსი ხომ მჯერა.
-გაერთეთ,მე წავალ და ვინმეს ვიპოვნი..-უპალისოდ ვტოვებ წყვილს და კარებისკენ მივდივარ.იქ ბევრი ახალგაზრდა ირევა,თუმცა არც ერთისკენ ვიხედები და ჩემთვის ვდგები..მუსიკას სხეულს ვაყოლებ..ასე სჯობს! დავიღალე დევნა-დევნით! მართლა დავიღალე.
-ვიცეკვოთ?-მესმის ხმა და უკან ვიხედები.
-თუ რომეოს საწინააღმდეგო პერსონაჟი ხარ,ჰო?
-ჰო,რავი..უცოლ-უგოგოვო ვარ!-ამბობს ღიმილით და წელზე ხელს მხვევს..ეს მსიამოვნებს და მისკენ ვიხრები..მხარზე ხელს ვადებ და ვყვები ცეკვაში.ეს შესანიშნავად მომწონსარა,ვაღიარებ უცნობის სურნელი მომწონს..
-ხშირად ხარ ასეთ ადგილებში?
-ნაცნობებში გავიჩითე.
-და გოგო რატომ არ გყავს?
-იმავე მიზეზით,რის გამოც შენ არ გყავს ბიჭი..
-ასე მეტყობა?-უკმაყოფილოდ ვუყურებ და უკან მივდივარ...ასე უფრო მიმზიდველ ფაზაში გადადის ცეკვა.
-ჰო,ადამიანებს ვცნობ...ფსიქოლოგი ვარ!-ბოლო ფრაზას გამოკვეთილად ამბობს.
-ფსიქოლოგთან არასდროს მქონია ურთიერთობა..-იღიმის.არ ვიცი რომელი ურთიერთობა გაიგო,მაგრამ მე სხვა რამ არ მიგულისხმია..თუმცა რა სხვა..მე უბრალოდ ადამინური ურთიერთობა ვიგულისხმე..თუმცა მას თვალები უციმციმებს..ალბათ,სხვა რამ გაიგო..უფრო მჭიდროდ მიკრავს..სული მეკვრის და ლამისაა კაბა გავხეთქო.
-ჰო? ახლა გექნება..-სასიამოვნოდ ასრიალებს ხელს ჩემს წელზე.
-აშკრად არ ხარ რომეო..
-ორგანიზატორი არის..-ალექსს გულისხმობს.მეღიმება მის ნათქვამზე.
-იქნებ არ არის..და ამით ჩემს დაქალის ყურადღებას იქცევს..გოგოსი,რომელიც ზოგჯერ ლამაზად მიბამს ხოლმე მხარს,ხოლო შემდეგ..ის ბუნებით ოპტიმისტ-რომანტიკოსია..
-მოდი,სხვაგან წავიდეთ.
-სად?
-სადაც ფსიქლოგიურ გაკვეთილებს ჩაგიტარებ?
-ჰო..-გვერდით ვუდგევარ და მივყვები...ეს,ალბათ,რაღაც საოცარი ჯაჭვია..არა,რა ჯაჭვი..ასე მხოლოდ იმ ფილმებში ამბობენ,სადაც ვმონაწილეობ ხოლმე..ჰო,მაიძულებენ,რომ ეს გავაკეთო..თუმცა ზოგი ფილმი ჩემშია..მიზიდავს და ჩემში..ვგრძნობ,რომ ჩემშია..ეს საოცარია.
-ჰოთ...
-რა მოხდა?
-მცხელა..
-და ეს...
-ამერიკულ ფილმში მივიღე მონაწილეობა..ამერიკაში ვიყავი რამდენიმე თვე და ჰო ხვდები?-არც ვუყურებ,ისე ვჯდები მის მანქანაში..ჩემი არსად გაიქცევა და მისი სალონიც კომფორტულია...
-ჰო,მართლა..საოცარია..და შენ?
-მე უბრალოდ აღმოსავლურებს ვიღებ ხოლმე..ერთხელ გადავიღე,უფრო სწორედ.
-ჰო,საინტერესოა..მერე მაყურებინე...
-ოჰ...ჩემი სახლი მოგეწონება...
-კარგი რა...რა აზრი აქვს-მხრებს ვიჩეჩ და საზურგეს ვაწვები ისე,თითქოს მისი შენგრევა მინდა.
-ღვედი..-შეიკარიო,მანიშნებს.
-რა მერე? დამაჯარიმებენ და რა მერე?
-ასეთი ხარ? წესების გარეშე გიყვარს თამაში?
-ალბათ,ჰო..-თავს ვუქნევ და ჰაერს ღრმად ვისუნთქვა..
-კარგი რა..ძალიან დისკონსტიტუციური ხარ..
-ცხოვრებამ გამხადა...-მიკვირს რატომ ვამბობ.
-გირეკავენ,მგონი.
-ანუკაა,ალბათ..ჩემი შეშლილი დაქალი..მაგის თავი არ მაქვს..-ტელეფონს ვთიშავ და ვიშორებ..-ფსიქოლოგია ერთ დროს მეც მიტაცებდა..
-ფროიდი?
-ჰო...საიდან მიხვდი?
-განა ტყუილად ვარ ფსიქოლოგი?
-გაჩე მსახიობი და..მეგონა,ხუმრობდი..
-ჰო,მეორად პროფფესიად ავიღე ფსიქოლოგია..თუმცა ამ მხრივ არ ვითარდები,მხოლოდ ფილმებში ვაჩენ ხოლმე..და ურთიერთობაში..
-ჰო?
-ცოტა ხანს ვისწავლე..მერე შევეშვი,ვერ მოვახერხე..მხოლოდ მოყვარულის დონეზე..
უხმოდ მივდივართ მის სახლამდე..უფრო სწორედვაღწევთ..ჰო,ისევ წვიმს და ეს არ მსიამოვნებს..სახეზე მეხატება და მის მზერას ვგრძნობ.
-წვიმს და შენ...
-ჰო,ვერ ვეწყობით..-თავს ვაქნევ და ლიფტისკენ მივდივარ,სწრაფი ნაბიჯით მივდივარ.
-მოდი,ჩააგდე..-ხუთთეთრიანს მიწვდის,კედელს ეყრდნობა და ღრმად სუნთქავს..სულ არ ეტყობა,რომ სექსისთვის ემზადება..მგონი,ჩემი ჩაძირვა უნდა..
-და სიყვარულს აქვს ფსიქოლოგია?-თავს აქნევს.
-არ ვიცი,მაგრამ ზოგჯერ ცხოვრების გამიჯვნა გვიჭირს,ცხოვრების გამიჯვნა თამაშისგან..ამიტომაც..
-ჰო,რაღაც გაწუხებს...ამიტომაც არ პასუხობ იმ ვიღაც რომეოს ზარებს.
-რომეო?
-ჰო,სულ რომეო გაკერია პირზე,ასევე ვიღაცაში აგერიე..მე შენ განა გითხარი მსახიობი ვარო..ეს შენ აგერია,რადგან შენს გონებაში სხვარ ამ იჯდა..ეს თითქოს 25-ე კადრს ჰგავდა..ვიღაცაზე არ გინდოდა ფიქრი,მაგრამ მაინც ფიქრობდი.
-ბოდიში.
-მაგრამ მე მსახიობი ვარ..დაემთხვა!
-დამთხვევა ისე...დაივიწყე...
-იქნებ დამოკიდებული ხარ? იმ ვიღაცაზე,რომელიც სავარაუდოდ რომეოს როლს უნდა თამაშობდეს..-ირონიულად მიყურებს და თან ზედას იხდის..ეტყობა,ცხელა..ოღონდ ფიზიოლოგიურად და არა...
-და რა იყო? ჰო გითხარი,რომ ფსიქოლოგი ვარ..
-არ ვარ ამას შეჩვეული..-თვალს ვარიდებ და ვცდილობ უხერხულობა გავაქრო.
-დღეს კვირაა...ხვალ ხვდები და გეშინია..არა? ასეა,ჰო?
-ჩემს გულში ძვრები..საშინელებაა..საშიში ხარ..მსახიობი და ფსიქოლოგი ...ერთდროულად ორი ვინმე-სიტყვები მებნევა და არ ვიცი სად გავიქცე..იქნებ შევეჯახო კედლებს და ასე ვიხსნა თავი,ასე გადავარჩინო სული,რომელიც ლამისაა წითელი კაბიდან ამომძვრეს.
-მაიმუნის წელია და ეს ფერი იმიტომ,ჰო?
-ღმერთო,გეყო!-მაღალ ხმაზე ვამბობ და ჩანთას ძირს ვახეთქებ.
-კარგი..ჰო..მგრძნობიარე ხარ!-ხელს შიშველ მხარზე მისვამს,მაგრამ მალევე მაშორებს თითებს და დივანზე ეშვება..მოდიო,მანიშნებს და მეც ვასრულებ მის თხოვნას..ასე სჯობს,ჰო,ასე სჯობსო! ასე სჯობსო,გესმით!
-მოდი,გაჩუმდი..
-გინდა რამეს ვუყუროთ?
-კარგი,სანამ ცოცხლები ვართ ვუყუროთ..
-ზედმეტად პესიმისტურად ჟღერს,მგონი..-თავს აქნევს და თმაზე ხელს მისვამს..
-როდესმე გქონია ისეთი შეგრძნება,რომ რაღაც ვერ იპოვე?-უნებლიეთ ვეკითხები.
-არა,ალბათ,არა..რადგან მუდამ მჯეროდა საკუთარი თავის..დაბადებიდან ვაღწევდი მიზანს..
-და შენ ბედნიერი ხარ,მაგრამ მაინც არ ხარ..
-ფსიქოლოგობას იწყებ რა!-ეღიმება და მეც გვერდით ვუჯდები.
-ღმერთო ჩემო!-თავს გვერდზე ვწევ,ისიც არაფერს ამბობს.
-მოგწონს,არა?-მეკითხება ირონიით.
-არ ვიცი..-გულწრფელად ვპასუხობ.
-მოდი,რამე მელოდრამა ვნახოთ..შეეფერება ამ სიტუაციას.
-ჰო?-თვალებს ვძაბავ.
-ესკორტზე რას იტყვი?
-ჰმ..რამე ახალია? არ მინახავს?-გაკვირვებული გამომეტყველებით ვიხედები.
-არ იცი? ოდნავ ფსიქოლოგიურიცაა და მე მომწონს..
-არ ვიცი...-წითელ კაბიან ქალს ვაშტერდები და მეღიმება.
-შენს კაბას ჰგავს.
-ჰო,მაგრამ ის მე არ მგავს!-გაბრაზებული ვსწევ თავს.
-უცნაური ხარ..და საინტერესო..ერთხელ გნახე სადღაც..საოცრად იხედებოდი..იცი,როგორი მზერა გქონდა? არ ვიცი ..უბრალოდ რაღაც საოცარი.იმ დღიდან დაინტერესებული ვარ შენით.კაფეში მარტო იჯექი და რაღაცას კითხულობდი.თვალებიდან მძაფრად გიცვიოდა ნაპერწკლები.საოცარი იყავი..იმ დღის შემდეგ ვფიქრობდი,თუ სად ინქნებოდი,შეგხვდებოდი თუ არა კიდევ..და მერე..
-რატომ არ მოხვედი და გამიცანი?-სიცილს ვერ ვიკავებ.
-არ ვიცი..ალბათ,იმიტომ,რომ იმ ლამაზი სურათის წაშლა არ მინდოდა,რომელიც ჩემს წინ გადაშლილიყო.
-მართლა? შენი აზრით ეს ლამაზია?
-ძალიან...შენზე ბევრ რამეს ვხვდები..ვიცი რატომ გაურბიხარ იმ რომეოს..
-კარგი რა..შეეშვი..ცხოვრება ჩახლართულია და მე კი უარესად ჩახლართული.
-უკიდეგანოდ!-ეღიმება და ფილმს რთავს.პირველივე სცწნა უხამსია,თუმცა მსახიობებისთვის ეს არაფერია.
-როდესმე გაიხდი გადაღებისთვის?-მეკითხვება,რაც მიკვირს,თავს ვაქნევ..შემდეგ მეღიმება და ვცდილობ რაიმე ვუპასუხო.
-არ ვიცი..ჯერ არ შემოუთავაზებიათ.
-ალბათ,უფრო ისეთი რომ გახდები,მერე,ჰო?
-ალბათ-ამაყად ვპასუხობ..რაც უნდა იყოს,ხელოვნებას ძლიერ ვაფასებ.
-საინტერესოა! მხატვარი რომ ვიყო დაგხატავდი..-სასმელს იღებს და ნელ-ნლეა წრუპავს..რაღაც კოქტეილია და მისი სმა სექსუალურად გამოსდის.
-აი,ეს მომენტი..-იცინის და თავს საზურგეს ადებს.
დილას გაკვირვებულს მეღვიძება.პირველი შემთხვევაა,როცა მამაკაცთან ჩაცმულს მეღვიძება.თუმცა იმასაც არ ვუარყობ,რომ ბინძური გონება მაქვს.ალბათ,ძალიან არა,მაგრამ მაინც მაქვს.სიზმარში უკვე ორჯერ ვიწექი მასთან.არა,კარგი იყო..ცოტა მეწყინა კიდეც,რომ ის ჩაცმულია და მის გამოკვეთილ ფორმებს ვერ ვეხები.მაგრამ არა! ფეხზე ვდგები და ფანჯრიდან ვიხედები.მერე საათს ვუყურებ.არა,პირველად საათს უნდა შევხედო ხოლმე..ვერ ვარ! სამსახურში მაგვიანდება,უნდ ამივუსწრო დათოს.არ მინდა,რომ ირონიით მიღიმოდეს,დაგაგვიანდაო..ეს ცუდი შეგრძნებაა..არც ისე ცუდი,მაგრამ ცუდია!
სააბაზანოში შვედივარ,თმასა და მაკიაჟს ვისწორებ და ისევ გამოვდივარ..ანდრია უკვე ამდგარა.მხოლოდ იმ წამს მახსენდება,რომ მისი სახელი არ ვიცი.
-რა გქვია?-შტერივით ვეითხები.
-ანდრია!-იღიმის...-ლამაზი ხარ,სოფ...-ჰო,ჩემი სახელი გაუგია.ჭკვიანია აშკარად!
-მეჩქარება..და მაპატიე..-სწრაფად ვიხედები წინ და შემდეგ ჩანთას ვიღებ.
-საუზმის გარეშე ვერ გაგიშვებ..უსაუზმოდ დაწყებული დღე ჰო იცი,რომ დამთრგუნველია.
-კარგი,ოღონდ მალე!-სამზარეულოსკენ მივყვები.

დათო მოსული მხვდება..იღიმის და ჩემკენ მოდის..ცუდი ბიჭი არაა,რაღაცნაირად მიზიდავს კიდეც,მაგრამ მისი სიახლოვე მეკრძალება..საკუთარ თავს საზღვრებს ვუყვან და მისკენ მივდივარ.
-კარგად გეძინა?-უცნაურად მესალმება.არც თვითონაა ნორმალური.
-მაგრად..შენ?-ვეკითხები და თავს უინტერესოდ ვაქნევ.არ ვიცი რას ნიშნავს ეს ჟესტი.იქნებ არც არაფერს.
-საღამოს ყავა არ დავლიოთ ან რამე..-სასხვათაშორისოდ ამბობს.
-არა.ეს სამსახურია!
-გარეთ.
-ვერა..
-დავიჯერო აღარ გინდა?-ტუჩებს სასიამოვნოდ ამოძრავებს.ვაღიარებ,რომ მინდა შევეხო,მაგრამ თან არ მინდა..არ მინდა,რომ..
-მისმინე..ეს ხელს შეუშლის..-თავდაჯერებული ტონით ვამბობ,თმას ვისწორებ და ტექსტში ვიხედები.
-ივლის ბოლოს ვიღებთ და..კარგად უნდა მოვემზადოთ-ვერ ვხვდები რას გულისხმობს.ალბათ,იმას,რომ მეთანხმება..
-ჰო..-ვუღიმი და კარებისკენ ვიხედები.სხვებიც შემოლაგდნენ..ეს შესანიშნავია.ეს მუდამ ჩემი ოცნება იყო..რომეო და ჟულიეტა..სულ მინდოდა ეს ფილმი გადამეღო..და მე ვყოფილიყავი მთავარ როლში.
იმ დღესაც ჩვეულად ვშორდები,თუმცა მანქანამდე მომყვება და მზერით მლავს..
-კარგი რა...არ ვიეჭვიანებ!-ფიქრებს მიხვდება.
-რას გულისხმობ?-ძალით ვიცინი და მანქანაში ვჯდები.
-მინდა,რომ გაკოცო...მიზიდავ და..
-კარგი რა! ნუ ბავშვობ!-მკაცრი გამომეტყველებით ვუყურებ.ასე სჯობს.მომწონს ასეთი,როცა ვარ..ჰო,მომწონს...ძალიან,ძალიან...
-ხვალამდე..-თავი ახლოს მოაქვს..გულს მიფანცქალებს და შემდეგ მიდის..ხვალამდეო..ჰო.ძალიან სექსუალურად გამოვიდა.კიდევ კარგი არ ვაკოცე..მალე ჩვენი კოცნის სცენა იქნება..მეშინია ცოტათი..ალბათ,ისე ვინერვიულებ,თითქოს ეს პირველი კოცნა იყოს.
გვიანობამდე პილატეს სავარჯიშო დარბაზში ვრჩები..შემდეგ სახლში მივდივარ და კარებს ვაღებ.გამოტოვებული ზარები მხვდება ტელეფონზე..რამდენი ხანია არ შემიხედავს! უცხო ნომერზე მეღიმება..გაუგია ნომერი.შეტყობინებას ვუსმენ,მომენატრე და გამოვალო..მეღიმება...ბიჭთან მეგობრობაღა მაკლდა! თან როგორ ესმის ჩემი...და როგორ მარცხვენს!
კარგი-მეთქი...და ის მოდის..ველოდები როდის ამოვა.ანუკა სახლში არაა და შემიძლია მისით დავტკბე..სულიერი კავშირებიც საჭიროაო..ხოდა არის,დიახ,არის!
-ჰეი..დაღლილი ხარ,არა?-ანდრია ლოყაზე მკოცნის და ჩემს გევრდით ჯდება.
-ჰო,თავი გამისკდა. შენ რას შვრები?
-რა ვიცი..უბრალოდ დავიღალე ერთეროვნებით.
-კარგი რა..დავიჯერო მსახიობის ცხოვრება ერთფეროვანია.
-რაღაც მხრივ...უბრალოდ შენთან სხვა ვარ...
-მეგობრები?-ვეკითხები და თავს ვაქნევ..მეღიმება...
-რაო იმ ბიჭმა?
-დაივიწყე.
-მომიყევვი..-არ ვიცი რატომ,მაგრამ ყველაფერს დაწვრილებით ვუყვები..შემდეგ თავს მხარზე ვადებ და თვალებს ვხუჭავ..ორივეს გვეძინება და ასე ვიძინებთ,თუმცა დილას ჩემს საწოლში ვწევარ,საათს ვუყურებ და რაღაცას ველოდები..
-ლამაზო..-აქცენტიანი ლამაზო და ჩაით ხელში ანდრია..ორიგინალურია არა! თან ლიმნიანი რომ მიყვარს,სცოდნია..მიხვდა,ალბათ.ან უბრალოდ დამთხვევა იყო,უბრალო დამთხვევა,თუმცა,როგორც ჩვეულად ვამბობთ ხოლმე,უბრალოდ არაფერი ხდება.
-ამაყენე..გათიშული ვარ-ხელს ვუწვდი და მუდარით ვუყურებ.
-კარგი..-ძლიერად მწევს ჰაერში და სააბაზანოსთან მსვამს.
-უკვე შეგისწავლია ჩემი სახლი,არა?-კარებს ვაღებ და ზანტად შევდივარ.არ მიგვარს დილას..ყოველ დილას დაღლილი ვარ და რაღაც მაწუხებს..საღამო შესანიშნავია,როცა სახლში ვბრუნდები...
გარეთ გამოსულს ანდრია აღარ მხვდება,თუმცა საუზმეს ვაწყდები და მეღიმება..
„საუზმის გარეშე არ წახვიდე“-მომდის შეტყობინება და ნამდვილად მეღიმება..ასე ჩემზე ბოლოს ვის უზრუნვია..დედაჩემი მახსენდება..ნეტავ ბოლოს როდის გამომიტანა საუზმე..ახლა არც კი ვიცი სადაა,თუმცა,როგორც მახსოვს,ერთ დროს მიყვარს ის,მისი სუნრველი,მასთან ერთად სიარული..მაშინ ბავშვი ვიყავი და ცხოვრებას მხოლოდ ფერადად ვხედავდი..არა,მართლაც კარგი იყო,ზედმეტად კარგიც კი!

სამსახურში ისევ მსგავსად მიდის ყველაფერი..განსხვავებული რაც ხდება ისაა,რომ დათო აგვიანებს და მოსულს სასიამოვნო სურნელი ასდის..მგონი,ვეჭვიანობ..ალბათ,ვინმეს ხვდება-მეთქი-ვფიქრობ.არ ვიცი ასე რატომ მაინტერესებს,თუმცა რეალობას ვერ გავურბივარ..რატომ? ნეტავ,ასე ძლიერ რატომ მინდა,რომ ვაკოცო...რატომ?
შესვენებისას ნაყინს ჭამს და ეს მოძრაობებიც მიპყრობს...არა,რატომ ვუყურებ.ასე არ შეიძლება...თინას,გოგონას,რომელთანაც კარგად ვარ,ვუყურებ,მისკენ მივდივარ და საუბარს ვუბამ.ვცდილობ სხვა რამეზე გადავიტანო ყურადღება,მაგრამ არც ისე კარგად გამომდის.
-დღეს წვეულება მაქვს და ყველას ვეპატიჟები.მოხვალ?-მეკითხება მოულოდნელად.რამ გაახსენა ..
-კარგი..ჰო..-დაბნეული გამომეტყველებით ვპასუხობ.ალბათ,არ უნდა მოვიქცე ასე,მაგრამ ვიქცევი..იქ ისიც იქნება.ჰო,მერე რა..მე წავალ.

ანუკას ამდენი ხნის მერე ძლივს ვნახულობ სახლში..რაღაცაზე შემოვირბინეო,ასე ამბობს.
-რამდენი ხანია,რაც..
-კაცების ბრალია..-გადაჭრით ამბობს და ჩანთაში ნივთებს ალაგებს..
-ჰო,ალბათ,მაგრამ მე არავის ვხვდები..-თავს ვაქნევ და მაშინვე დათოს სურნელი მახსენდება.როგორ იქცევა,როგორ შეუძლია ასეთი იყო...ასეთი როგორი? ალბათ,ასეთი დამაინტრიგებლად საყვარელი...

-ახლა მწვანე..-ნაცნობი ხმა..და ისევ ის რომეო.
-ჰო,მწვანეა.
-მეცეკვები?-არას ვერვეუბნები,საცეკვაოდ მივყვები,მაგრამ ვცდილობ,რომ თვალი ავარიდო.ჩემთან ისე ახლოსაა,რომ მისი სუნთქვაც კი მწვავს..უცნაურ რამეებვ ვგრძნობ.ცეკვის მერე ისევ მისი ხელის მხურვალება მაჩნია წელზე..როგორ მინდა,რომ ისევ მეხებოდეს..სასმელს ვსვამ..სჯობს ცოტა მოვდუნდე...წვეულება კარგად მიდის..ნაცნობებსაცვხვდები.ძირითადად სამსახურის ხალხია..სცენაზე მიწვევენ..ფილმზე საუბრობენ..დრო მალე გადის.
ბოლოს დროის შეგრძნებას სულ ვკარგავ.ალბათ,იმიტომ,რომ ისევ დათოსთან ვცეკვავ...ისევ მისი ხელები,ღიმილი,ტუჩები,რომელიც დროდადრო მხარზე მეხება..შემდეგ ჩერდება და კედელთან მამწყვდევს..ალბათ,უნდა,რომ მაკოცოს,ამას ვხვდები და ვუძვრები.
-რატომ ასე?-მისი კითხვა მთელი გზა ჩამესმის..ბოლოს მეღვიძება..ჩემს სახლში ვარ და დილაა...ისევ სამსახური,არადა არაფრის თავი არ მაქვს.გამოტოვებულ ზარებს ვაწყდები.ანდრიაა..უპასუხოდ არ ვტოვებ,ფეხზე ვგდები და ანუკას ვეჭორავები.ჩვენ ერთმანეთს არაფერს ვუმალავთ.ის მეუბნება,რომ შეყვარებულია..თავის თავს არ ჰგავს.სამსახურში უცნაური შეგრძნებით მივდივარ.დიახ,მეც მინდა,რომ მიყვარდეს,ძალიან მინდა...იმ წამს უცნაურად ვგრძნობ თავს..სიყვარული და მე ერთად ხომ არ ვართ..მაგრამ იმ წმას მინდა,პარადოქსულად მინდა..არ ვიცი რატომ,მაგრამ მინდა!

-კარგი საღამო იყო,არა? რას იტყვი,რომ დღეს სადმე წავიდეთ..ნუ,მე რა..რაღაც ტურით მივდივართ კოლეგები და თუ სურვილი გექნება..ლაშქრობაა,მეტი არაფერი-მარკვევს დათო.
-როდის?
-ამ შაბათ-კვირას.
-კარგი იქნება,მაგრამ არ მეცლება,ალბათ.
-თუ გეცლება.

ის დღეები ანდრიას ვერ ვნახულობ,სულ დაღლილი ვარ,სახლში მისულს მაშინვე მეძინება..დრო მალე გადის,შაბათ დილას ვთანხმდები წასვლას..მეც მივდივარ ლაშქრობაზე,ტანსაცმელს ვალაგებ და საერთო სამარშრუტო ტაქსში ვჯდები.გვერდით დათო მიჯდება.
-რა გჭირს?
-არ ვიცი-თავს ვაქნევ.ამ კითხვას არ ველიდი.
-ის ღამე და.მოკლედ,საოცარი იყო..-აქამდე არ უთქვამს.მეღიმება,მსიამოვნებს ამის გაგება.
-ახლა მნიშვნელობა არ აქვს..-ცივად ვპასუხობ.
-რატომ? იმიტომ,რომ კოლეგები ვართ და იმიტომ,რომ მე რომეო ვარ..არ ვიეჭვიანებ.
-გაჩუმდი,გთხოვ..-ყურსასმენებს ვიკეთებ და მუსიკაში ვეშვები,თუმცა მისი მზერა ისევ მხვდება და ისევ მწვავს..ტუჩები განსაკუთრებულად მიმზიდველი აქვს.

ასვლას ვიწყებთ...გზა გრძელია,ზურგჩანთებს ვიკიდებთ და ვემზადებით..დათო უკან მოდის,თვალს მარიდებს..ალბათ,აღარ უნდა ჩემი ცივი მზერის დაჭერა..რამდენიმე საათი შეუსვენებლად მიდვივართ..სუფთა ჰაერი და სიმაღლე ჩემში თავისუფლების განცდას ამძაფრებს.
შემდეგ ვისვენებთ..ვსხდებით და საჭმელს ვალაგებთ,ისევ მარიდებს დათო თვალს..ისევ ვაგრძელებთ სიარულს..ლამაზი ბუნებაა და საოცრად გრილა..ჟაკეტს ვიცვამ და ვჯდები,სადა ცეცხლი ანთია.ბიჭები კარვებს შლიან,თინა კი გევრდით მიჯდება.
-შესანიშნავია განსატვირთვად..-ცოტა ხანში ფეხზე დგება და დასაძინებლად მიდის,მე კი მარტო ვრჩები ცეცხლთან..ცას ვუყურებ,უკვე დაბნელდა...ცეცხლს ვუახლოვდები და ვაშტერდები.ნეტავ,რის დანახვას ვლამობ?
ცოტა ხანში დათოს თვალს აწყდები..ცეცხლი მათ საოცრად ირეკლავს.
-დავჯდები-ამბობს და მოშორებით ჯდება.ჩემს წინაა და მიყურებს,გაშტერებით მიყურებ..მნგონი,რაღაცის თქმა უნდა..
ცეცხლი ანათებს..და მისი თვალებით ელავ,ელავს საოცრად ისე,როგორც არასდროს..ტუჩებს ღიმილიუპობს.ისეთი გრძნობა მიჩნდება,რომ უნდა ვაკოცო.მთელი სხეული ამისკენ მიხმობს...მეწამულად ამოძრავებდა ბაგეებს და თითქოს ჩემი კოცნა უნდოდა,ისევ გამახსენდა ის ღამე,გამეღიმა,მაგრამ ღიმის დასამალავად გვერდზე გავიხედე,დათომ ისევ გამომაყოლა მზერა.ვიგრძენი გაეღიმა,თვალები მრავლისთქმელად ააფახულა და ცეცხლს გახედა..კოცონი იყო,უბრალო კოცონი,მაგრამ მასში ბევრი რამ იმალებოდა,თითქოს სათქმელი ჰქონდა მრავალი..
-სოფი...-თვალი გამისწორა დათომ,ვეცადე,მომეშორებინა მზერა,მაგრამ არ გამომივიდა.
-აბა,რამდენი ხნისაა ეს კოცონი?
-რამდენი ხნის?
-ჰო.არ იცი?-საუბრის გაბმა სცადა.
-პირველი ადამიანის ხელა.
-და რამდენი?
-დავფიქრდე...ჩადი..აფრიკა! ჰო,2001წელს აღმოაჩინეს მეცნიერება სწორედ აქ და მას „ჩადისსაჰელონტროფი ჰქვია“.ტუმაი შეარქვეს.
-სწორია..-გაფართოებული თვალებით მიყურებს.იქნებ ეს ისაა,რაც ასე მწყურია.
-ჰო..-თვალებს დაბლა ვხრი,მეც კოცონს ვაშტერდები.შემდეგ ისევ მის მზერას ვაწყდები.
-გცივა?-მეკითხება და ქურთულს იხდის,მაწოდებს,მე კი ისევ ძირს ვიხედები.არ მინდა,რომ გამოვართვა და მოვიხურო.
-გამომართვი?-ხელს მხარზე მადებს.
-არ მინდა..-მაინც მახვევს ზურგზე და გვერდით მიჯდება.
-ლამაზი ღამეა,არა?-ცას უყურებს,მე მეღიმება,მაგრამ არ ვაჩვენებ განწყობას,თვალებს ვხუჭავ და მალევე მეძინება.დილას მის მკლავებში ვიღვიძებ,მაშინვე ვხტები და კარვისკენ მივდივარ.სხვებს სძინავთ,ჩემთვის ვდგები მარტო და გარემოს გავყურებ.რა მაღლა ამოვსულვართ..ჰაერი სუფთა და სპეტაკია,ღრმად ვისუნთქავ...ასეთი სასიამოვნო შეგრძნება დიდი ხანია,რაც არ მქონია.ანუკას მოწერილს ვპასუხობ და ძირს ვჯდები.არ შემიძლი არ ვიყო ამაყი,როცა ასეთ მშვენიერებას ვუყურებ,უბრალოდ არ შემიძლია.
ვიხსენებ იმ დღესა და ღამეს და ვეღიმება...მახსონდება ანდრია,რომელიც მოწყენილი მელოდება,ალბათ...თუმცა რატომ მოწყენილი? ვიღიმი და დათოსკენ ვიხედები.ის მალევე დგება და ჩემკენ მოდის,ისევ უკანვბრუნდები.ვცდილობ,რომ არ შევიმჩნიო.
-უკვე?-მეკითხება და ჩემკენ ზმორვით მოდის.
-რა უკვე?-ჩემდაუნებურად მეპასუხება.
-ამდგარხარ..გვერდითმიჯდება და თვალს ჰორიზონტს აყოლებს.
-შორსაა,ჰო?-ვეკითხები და თვალს ვარიდებ,ისისევ მიყურებს..მეშინია,რომ შემეხება და დავიწვები..ჩვენი მოსაცმელები ერთმანეთს შემთხვევით ეხახუნება დამუხტს ვგრძნობ..გვერდზე ვიწევი და ცას ვუყურებ..უკვე გათენებულა და ცაც ლამაზია.
-რატომ გამირბიხარ?-მეკითხება დათო.
-არ გაგირბივარ..ჩვენ ვმუშაობთ!-ვცდილობ,თავდაჯერება შევიარჩუნო.
-ასეა...მიზიდავ,ანდამატივით მიზიდავ..არ გესმის?-ხმას უწევს,მე კი შიშისგანფეხზევხტები.
-კარგი რა..მოეშვი ზღაპრებს!-ცინიკურად ვიღიმი და წყლის ბოთლისკენ ვიხრები,ვსვამ რამდენიმე ყლუპს და ისევ თავის ადგილას ვდებ.
-მეც უნდა დავლიო..-იღებს და პირთან მიაქვს,მეღიმება და ირონიულად ვუყურებ.
-ჰო რა? არ გჯერა?ეს წყალი ახლა უფრო გემრიელია.
-ნუთუ ასე გიჭირს სექსი?-თავს ვერ ვიკავებ,ირონიულად ვეკითხები და უკან ვიხევი.მეშინია,რომ არ მეტაკოს,იქნებ მართლა მანიაკია.
-კარგი რა...ვერა ხარ..მე შენ მაინტერესებ..ნეტავ მასე არ დაწყებულიყო ყველაფერი?
-რა უბიწოება დაკარგე?-ვკისკისებ და თვალს ვაშორებ მი თვალებს,რომლებიდანაც ნაპერწკლები სცვივა.
-ასე არა?-თავის კარვისკენ მიდის და გარინდებულს მტოვებს.
ჩემთვის ვჯდები და ცას ვუყურებ..ვაგრძელებს გარემოთი ტკბობას..ცოტა ხანში ახალი კოლეგა მიახლოვდება.მაია გევრდით მიჯდება მას შემდე,რაც მიკითხავს.
-ლამაზი დილაა,არა?-როგორ ვგრძნობ,მიჭირს დედამიწაზე დაშვება.
-და ბევრი სასიარულოც.

გზას ისევ ვაგრძელებთ.ის ისევ უკან მოდის,რამდენიმეჯერ ვუბდღვერ,მაგრამ არ იმჩნევს.ცდილობ,რომ ჩემზე გაბრაზებული იყოს,არ მომაქციოს ყურადღება,მაგრამ არ გამოსდის.ბოლოს ისევ ვღიზიანებები,რომ ლამისაა ვიყვირო,ნუ აშტერდები-მეთქი ჩემს უკანალს.
-დედაჩემი ცოტა ხნის წინ გარდაიცვალა,კიბო ჰქონდა..-სევდიანად ამბობს მაია.
-ვწუხვარ..-უემოციოდ ვპასუხობ.
-შენი მშობლები?-მეკითხება.
-ჩემები არც ვიცი რას შვრებიან..დედაჩემი უცხოეთშია და იშვიათად ვეხმიანები.
-ცუდია! მშობლებზე ძვირფასი არაფერია.
-მამაშენი?-სხვა თემაზე გადამაქვს საუბარი.
-ნარკომანიის გამო..ციხეშია..-გვერდზე იხედება.არ უნდა მეკითხა.ეტყობა,რომსტკივა.
-არ უნდამეკითხა..-მხარზე ხელს ვადებ..
ისევ ვჩერდებით,წახემსების შემდეგ ვაგრძელებთ სიარულს,ოღონდ იმ განსხვავებით,რომ მაის ჩანთა მე მომაქვს,მას სუნთქვის პრობლემები აქვს და არ შეუძლია.
-მომეცი!-მესმის დათოს ხმა,მაგრამ ყურსაც არ ვუგდებ.
-შეძლებ?-მეკითხება მაია,თავს ვუქნევ და სწრაფი ნაბიჯით ავდივარ.ბოლოს ფერი მიბორძიკდება,მგონი,რაღაცას ვედები და ვიქცევი,ყველა ჩემკენ იხედება.ბიჭები დასახმარებლად მოდიან,დათოს ასწრებენ,ის ხომ სულ უკანაა.მაყენებენ და მუხლს ვუყურებ.
-ამდენი ტვირთის ბრალია..-ამბობს დათო და ჩანთას მხსნის.
-ვაიმე..როგორ ხარ?-შეწუხებული სახით მიყურებს მაია.
-მე მივხედავ,მაქვს აფთიაქი-ზურგჩანთას იხსნის დათო.
-არაა საჭირო!-ვაპროტესტებ და წინ ვიხედები.
-წადით და დაგეწევით-უკმაყოფილო სახეების პატრონებს პასუხობს დათო და იხრება,შიშველ მუხლზე რაღაცას მასხამს,მეწვის და ვკივი.
-კარგად იქნები?-იხრება მაია.
-კარგად იქნება-ჩემს მაგივრად პასუხობს დათო.
ყველანი მიდიან,მე და დათო ვრჩებით..მისი ხელები დენს მარტყამს და მშიერი ნადირივით ვაცეცებ თვალებს,ჭრილობაც მტკივა და ლამისაა შევიშალო.
-რა იყო?გტკივა,ლამაზო?-ბოლო სიტყვას წელავს.
-კიდევ არ მორჩები ჩემს უკანალისთვის თვალის დევნებას?-წარბს მაღლა ვსწევ.
-რაო? შენ გგონია,რომ..
-უკან რომ მოდიხარ..-უერაქციოდ ვამბობ,ის არაფერს მპასუსობს და საქმეს აგრძელებს,თუმცა,როცა დამუშავებას რჩდება,ძალიან ახლოს მოაქვს ბაგეები ჩემს ტუჩებთან და მაჟრიალებს,ვცილდები და მაღლაავდივარ.
-მოიცადე,ისევ არ წაიქცე!-ხელს მიწვდის,მაგრამ არ ვემორჩილები..შემდეგ მეწევა და ხელი გულს თავისი ხელის ქვეშ იქცევს.ვგრძნობ,რომ ანდამატივით მოქმედებს ჩემზე.მსგავსი რამეები ადრე არ მიგრძვნია.
-რატომ ხარ ასეთი?-გვერდზე მომყვება.
-როგორი?-თვალს ვუსწორებ,თუმცა მალევე ვაშორებ.
-საყვარელი!
-კარგი რა.ნუ ხარ ბანალური.
-შენს თავს რაღაც ხდებოდა,არა?-მეკითხება და იჭვნეულად მიყურებს.
-რა?
-სიყვარულის არ გჯერა...მე კი მხოლოდ სექსისთვის გჭირდებოდი.
-გეყო რა!-აგდებით ვპასუხობ.
-რა იყო? უბრალოდ სხვა რამეებიც არსებობს.ვინ გატკინა გული?-არაფერ ვპასუხობ,უხერხულად მივყვები გვერდით.ბოლოს კარავსაც ვუახლოვდებით..მასვშორდები და მაიასკენ მივდივარ.
-მოსწონხარ,არა?
-არ მკითხო-ვაპროტესტებ და მიწაზე ვეშვები.
-არ გაგეყინოს უკანალი..დაიფინე..-ქურთუკს მაწვდის დათო.
-წადი შენი..-ფეხზე ვდგები და კარავში შევდივარ,ვწვები და თვალებს ვხუჭავ.შუაღამით წვეულებაში ვებმევი და ვსვამ..მსიამოვნებსალკოჰოლი და კარგადაც ვერთობი.

-როგორი იყო?
-კარგი...-მხოლოდ ამას ვპასუხობ ანუკას.
-აუ,მიდ,მოყევი..ის დათო?
-შევეშვი..თან ის მხოლოდ...
-რა მხოლოდ? მხოლოდ ღამის საჩუქარი იყო?
-ჰო,რაღაც მასე..ვერ ხარ! იცი,რომ მალე მასთან გადავალ.
-ვისთან?
-მასთან...ალექსთან..-ღიმილით ამბობს.
-გეყოფა,ფანტაზია,ჯულიეტ..
-ნახე,რა გიყოს იმ ბიჭმა..

ანდრიასთან გავდივარ.მოწყენილი ვარ და მისიხმამომენატრა..ადრე ასე იოლად ვერ ვუახლოვდებოდი ხოლმე ადამიანებს.მეშინია,რომ ჩემს ქვეცნობიერს მასთან სექსი არ უნდოდეს,ამიტომ ნებისმიერი ზედმეტი მოძრაობისგან თავს ვიკავენ.
-მომენატრე..-ლოყაზე მკოცნის და ხელით მწევს.
-დამსვი..-მატრიალებს და დივანზე მანარცხებს.
-როგორი იყო,აბა?
-დათომ წაიღო ტვინი-გულწრფელად ვპასუხობ.
-მართლა?
-ჰო,მართლა.
-მოყვები?
-არა,დავლიოთ..

კვირები უაზროდ დადის..ერთ დღეს მაკოცნინებენ კიდეც და საშინლად ვხდები,ვხურვარ და ლამისაა საკუთარი თავი გავყიდო.
-გესიამოვნა,ჰო?-მეკითხება რომეო.არაფერს ვპასუხობ და ვაგრძელებ როლს.ეს კიდევ არაფერ.ლოგინის სცენა მაშინებს,აუციელბლად უნდა იყოს,ეს ვიცი და გიჟს ვგავარ.
კვირას სახლიდან არ გამოვდივარ,საჭმელი არაფერი მაქვს,მაგრამ ვაშლით გავდივარ.რაც უნდა იყოს,ვაშლი ძალიან მიყვარს და მთელი დღე შემიძლია მარტო ეს ვჭამო.
ფილმებს ვუყურებ და ხასიათი მიკეთდება..მინდა,რომ უარი ვთქვა როლზე...რომეო და ჯულიეტას უცოურ ვერსიებს ვრთავ,მაგრამ ყველგანაა სექსის სცენა..ისევ ვრთავ და წინ ვწევ,თითქოს გადაწევა წაშლილს სცენებს...ვირინდები და საწოლზე ვეშვები..თავს ცუდად ვგრძნობ..მსგავსი სცენა არასდროს გამომსვლია,არასდროს გამიკეთებია ხალხის წინ ამის იმიტირება...
-ღელავ?-ვიღაც მწერს.უცხო ნომერია,მაგრამ ვხვდები,რომ დათოა.ნუთუ ის მითვალთვალებდა?
-ვინ ჩემი ფეხები ხარ?-ვწერ მაშინვე და ფეხზე ვდგები,აივანზე გავდივარ,ვიხედები,მაგრამ არავინ ჩანს.
-შენი ფეხების მშველელი..-მწერს და ოფლი მასხამს..ვშინდები და აფორიაქებული ვეჭიდები მოაჯირს.
-ჩემი ხარ!-ეუცრად ვიღაცას ვგრძნობ..ნაცნობი სურნელი,ნაცნობი სუნთქვა...ვთრთი,ეს ისაა!
-აქ რა გინდა?-უკან ვერ ვიხედები.რადგან მისი ხელები მაკავებს.
-შენთან მინდა.
-სცენაზე დამელოდე..-ირონიულობა აღარ გამომდის.
-რეალურ ცხოვრებაში მწადიხარ და არაიძულებით..
-გამიშვი..ხელი მტკივა!-მკაცრად ვამბობ.
-არ შემიძლია-ცალი ხელით მსწევს ჰაერში და აივანზე მკიდებს ფეხებით,თავი დაბლა მაქვს და სისხლი ძლივსმომეწოდება...თავბრუ მესხმის,მაგრამ ძალას ვიკრებ,არ ვიმჩნევ,რომმისი ხელები კოჭებს მიწვავს..
-გამიშვი მალე!
-თორე რა?
-პოლიციაში დავრეკავ.
-დაკიდებული-იცინის.
-არ მეცინება.
-არც მემეცინებოდა ხოლმე!
-გამიშვი! მალე..იცოდე..-ხმამიწყდება.
-როგორ შეგეშინდა..გეგონა ჩააგდებდი?-მიწაზე მაბრუნებს და გულზე მიკრავს/
-ჩამაგდებდი და ციხეში ამოყოფდი თავს-იხტიბარს არვიტეხ.
-კარგი ერთი...შენთან მინდა!-ვნებიანად ამბობს და ჩემი ტუჩებისკენ ნელა მოილტვის...ვიცი,რომ კოცნა უნდა,უკან ვიხევი და აივნის კარებს ვაჯახუნებ.
-ეგ სცენაზე მარტო..-კარებს ვაწვები,სახლში არ ვუშვებ.
-შემომიშვი,თორე...
-რა თორე?
-გადავხტები!-სახით ჩემკენ დგას და იღიმის..მისი ტუჩები ისევ მეწამულია და ისევ მსუსხავს...
-ვერ გაბედავ!-გამომწვევად ვუყურებ და თმას უკან ვიწევ.
-რატომ გგონია?-იცინის,სახეზე ალმური ასდის.
-ვერ გაბედავ!-ისევ იგივე ტონით ვამბობ.
-რომ გავბედო?-ოდნავ იწევა და თან მიყურებს.ეტყობა,რომ არ ხუმრობს.
-მსახიობი ხარ!-მეცინება და გასაღებს ჰაერში ვისვრი.
-მერე რა? მსახიობი ვერ მოიკლავს თავს თუ?
-რატომ? აქ ლხინია,იქ კი ჭირია..რატომ ისწრაფებ სიცოცხლეს?-როლში ვიჭრები.სახეზე კმაყოფილების ღიმილი დამთამაშებს,თვალები მიელავს,ალბათ.
-აბსტრაქციაში ვცხოვრობ!
-და რატომ?
-შენ ხელი მკარი.
-და რა? რა გინდა ჩემგან? ის ერთი ღამე იყო მხოლოდ!-ვცდილობ,ჩემმა სიტყვებმა თავდაჯარებულობა არ დაკარგოს.არ მინდა,რომ მიმიხვდეს.ნუთუ საკუთარ თავში ეჭვი მეპარება უკვე? ნუთუ ასეა?
-ვიცი,რომ იტყუები..ჩემთან გინდა.
-გადახტი აბა!-მეღიმება და ზურგით ვბრუნდები.
-ჯერ მომისმინე!-მკაცრად ამბობს.
-რა იყო რამეს მიტოვებ?-ვკისკისებ და კარებისკენ მივდივარ,სახეს ვაყრდნობ და ვიღიმი.
-სიყვარულს გიტოვებ!
-რასო?-მეცინება.
-თუ მეტყვი,რომ გკიდივარ,გადავხტები.
-გადახტი!
-ჯერ მითხარი.
-მაგრად !
-კარგი-უემოციოდ ამბობს,გული მეკუმშება.ვიცი,რომ არ გადახტება,მაგრამ მაინც ვღელავ.
ტკაცუნი ისმის,თითქოს რაღაც ხდება..თითქოს ციურ სხეულს მატერია ჩააქვს..და სიმაღლიდან რაღაც ხდება..დათო დაბლა იწევა,იხედება,შემდეგ ფეხები დაბლა ჩააქვს...ინტერესით ვუყურებ,არ ვიცი რა მოხდება..ხელს აივანს ჰკიდებს,ფეხებს კი ჰაერში ათავისუფლებს.
-რას შვრები?-კარებს ვაღებ და აივანზე ვვარდები.
-აერონავტიკის შესახებ რამე გსმენია?-მიკვირს როგორ არის ასეთი მშვიდი,ის ხომ ჰაერში ჰკიდია.
-თავი ალადინი ნუ გგონია!-მეცინება და მის ხელებსვუყურებ,ჯაჭვები დასჭიმია..ღელავს,კი,ღელავს..რა უნდა ვქნა..ისევ ვეჯიბრები.და რატომ? ჰო,გამახსენდა..ისიც ვერძია..ორივეს თამაში გვგონია ცხოვრება,ორივენი მსახიობები ვართ და ორივენი ვიჭრებით როლებში...ჰო,ის ვერ გადახტება.
-რას აპირებ? მოგზაურობას თუ სიკვდილს..იქნებ შენი აეროტექნოლოგია აქვე გელოდება...-ვკისკისებ.ასეთ კარგ ხასიათზე ბოლოს როდის ვიყავი არ მახსოვს.
-გადავხტები...არ ვხუმრობ,სოფი!-მკაცრად ამბობს და ბაგეები უფრო უწითლდება.
-არ გადახტე!-ვყვირი.
-რატომ?
-რომეო ვინღა იქნება?-გულუბრყვილოდ ვეკითხები.
-სხვა იქნება...ან იქნებ..
-გაჩერდი!
-იქნებ დავიღალე..
-რითი?
-შენი გაქცევით..შენ გკიდივარ.
-ამოეთრიე...-აკანკალებული ხმით ვამბობ,ხელს ვუწვდი,იქნებ რამე მოვახერხო..იქნებ რეალურ ცხოვრებაშიც გამოვიყენო ჩემი სპეციალობა,რომელსაც მსახიობობა ჰქვია..თუმცა საქმე ხომ ისაა,რომ მე დათო მჭირდება და არა რომეო...ვიპოვი რომეოს შემცველს,მაგრმ დათოს,ვერა!
არ მინდა ვაღიარო,რომ ის მჭირდება,არ მინდა!
-დარჩი!-თავდაჯერებულად ვამბობ.
-სოფი..მაშინ! მაშინ მითხარი,რომ არ გკიდივარ.
-ამოეთრიე და რამეს გაჭმევ...კვერცხი მაქვს და ხაჭო..კიდევ სალათი.
-ოჰო..-ეცინება და ცალ ხელს უშვებს,მე კი ინერციით ვიწევი მისკებ,ხელს ვუწვდი...ძალამეცლება,ვსუსტდები,ჰო,მეც ვსუსტდები..მას ამის ნებას ვერ მივსცემ.
-ამოეთრიე..მოვე ხელი!-გაუცნობიერებლად გავკივი..კიდევ კარგი არავის ესმის ჩემი ხმა ან იქნებ ესმისკიდეც.
-დღეს კვირაა...კარგი დღეა თვითმკვლელობისთის.
-რა გინდა? სექსიც ჰო არ უნდა შემოგთავაზო?-ბრაზით ვკრავ შუბლს.
-არ იქნება ურიგო..-ხელს ხელზე ვუჭერ,თითქოს ასე რამეს შევცვლი.
-მისმინე,ამოეთრიე და სოლარიუმის აბონემენტი მაქვს და...-ვცდილობ რამე ვთქვა,რაც ინტიმური არ იქნება..
-კარგი,მაშინ ერთი კვირა..მოსულა?
-წადი შენი...ამოეთრია...-ხელს ვუწვდი....-ცალ ხელს მაჯაში მიჭერს,ცალ ხელს კი აივანს ჰკიდებს. ნელი მოძრაობით ამოდის და კედელზე მაკრავს.
-მადლობა ღმერთს!-ვცდილობ სუნთქვა დავარეგულირო,მაგრამ მისი სიახლოვე ხელს მიშლის.
-მესმის შენი გულის რიტმი...შენ ღელავდი! ახლაც ღელავ..-ნელი ნაბიჯებით იწევს უკან და თან იღიმის..მისი ტუჩები ისევ მიზიდავს.
-რაო? რა მაქვსო?
-ჩემთვის ძლივს მაქვს,კიდევ შენ გაჭამო.
-კარგი რა..ნუ ღორობ!-იღიმის და სამზარეულოსკენ მიდის.
-არაფერი მაქვს ვაშლის გარდა...უბრალოდ არ ვიცოდი რა მეთქვა.
-რაო?-ხელზე ხელს მიჭერს და თავისკენ მხრის..მხრამდე ძლივს ვსწვდები და ეღიმება..-მაღალი ვარ!
-მერე რა? ალვის ხეცაა მაღალი.
-რამეს მაჭმევ?
-მწვანე ვაშლი მაქვს,თითებს ჩაიკვნეტ.
-ვაშლის გამო არასდროს მიკვნეტია არაფერი.
-წადი და ჭამე შენთან მაშინ.
-ყავა არ გაქვს?
-ჩაი მაქვს..მწვანე!
-კარგი,მაშინ მე დაგპატიჟებ..შევუკვეთავ რამეს.
-აქ რჩები?
-ფილმს ვუყუროთ..
-ჰო..მაგრამ!
-არავითარი მაგრამ..-იღიმის და ქალაქის ტელეფონს იღებს.
-კარგი-მის გვერდით ვეშვები და ძლიერად ვისუნთქავ ჰაერს.
-მეგონა,ესეც არ იმუშავებდა-ირონიით ამბობს.

-ჩინური სამზარეულო მიყვარს.
-ჩინეთიც?
-ჰო-თავს მიქნევს და რაღაც ფილმს არჩევს.
-ეს ფილმი არაა-თვალებს ვძაბავ.
-მაგარი სერიალია,მაგრამ არ მინახავს.შენ?
-რა ჰქვია?
-„დამიბრუნე ჩემი სიყვარული“
-აუ,რომანტიკა ისევ!
-მოგეწონება...ამას უყურე და მერე გამოტყდი ვინ გატკინა გული..ასე ცივად რატომ ხარ ამ გამაგიჟებელ გრძნობასთან.
-აუ,მორჩი..კარგი ვუყუროთ,ფილმებზე არ მაქვსპრეტენზია.მთავარია,ჩამითრიოს!
-ჰო,მსახიობო...დამპირდი რაღაცას?
-რას?
-ჩემს გარეშე არ უყურებ ხოლმე.
-დღეს ვერმოვასწრებთ.
-ხოდა მანამ ვუყურებთ,სანამ არ დავასრულებთ.ყოველ დღეს,სამსახურის მერე.
-აუ,მეტენები ტოო....
-ნუ მაგიჟებ! მკაცრი გამომეტყველება უფრო სექსუალურს გხდის..მე კი მაჰიჟებ,როცა ასე იჯღანები..
-კარგი,დავიწყოთ...-ვნებდები და ცნობისმოყვარედ ვჯდები.
-ჰო მოგწონს?
-ფილმის თუ საჭმელი?


რამდენიმე სერია გადი,ხმას არ ვიღებთ...შემდეგ ჩემი დაქალი მადგება თავზე დაკარებისკენ მივდივარ.
-ერთად ვცხოვრობთ-ვუხსნი დათოს.
-არაა პრობლემა..-სერიალს აჩერებს დაფეხზე დგება.
-ეს ისაა?-ცელოფნებით ხელში შემოდის ანუკა.
-ჰო,ეს დათოს..დათო-რომეო..ეს ჩემი დაქალია,ანუკა..მალე თხოვდება!-ღიმილით ვუხსნი დათოს.
-სასიამოვნოა!
-რას უყურებდით?-ტელევიზორს აშტერდება ანუკა.
-შენს დაქალში რომანტიზმის გაღვიძებას ვცდილობ..და რა ფასად,იცი? თვითონმოგიყვეს!-ნიშნის მოგებით მიყურებს დათო.
-ჰო,მერე მოგიყვები-უხერხულობას ვმუხტავ.

-შენ გიჟი ყოფილხარ...გოგო,ესეც ფილმი ჰო არაა? ადამიანია,მოკვდანი ადამიანი.
-აუ,კარგი რა-სიცილს ვერ ვიკავებ.
-მოგწონს?
-ჰო,მაგრამ დაბნეული ვარ!-ჩემს ოთახისკენ მივდივარ.ცოტა დასვენება მჭირდება,ცოტა კი არა ბევრი...ვერ ვიძინებ.მინდა,ფილმი განვაგრძო,მაგრამ დათოსთვის მიცემული პიროა მახსენდება და ვერ ვუყურებ.
„ძილინებისა..პირობა არ დაგავიწყდეს..“-მოწერილზე მეღიმება,ტელეფონს ბალიშის ქვეშ ვდებ და თვალებს ვხუჭავ..

ივნისი მოდის და ჩვენი სერიალიც სრულდება...ვგრძნობ,რომ ოდნავ შეცვლილი ვარ..ამას ვფიქრობ,მაგრამ გული სულ სხვას მეუბნება...
-ზაფხულის სურნელმა რაო?-მეკითხევა დათო.
-შვებულებას ვერ ვეღირსებით და.
-რატომ? ვერ გაიგე,რომ პარიზში ვართ მიწვეულები რაღაც ფესტივალზე.
-სერიოზულად?-გაკვირვებასა და აღტაცებას ვერ ვმალავ.
-ჰო,ასეა..მანამდე უნდა აღიარო,რომ რომანტიკა მაგარია..უნდა აღიარო,რომ შტერის როლს არ ვასრულებ.
-არა,შტერი არ იყო..უბრალოდ ჰორმონებმა აჯობა..-ვკისკისებ,ნუთუ არ შემიძლია ვიყო სერიოზული.
-გთხოვ,გაჩუმდი! გგონია,ვერ ვამჩნევდი როგორ უყურებდი ვლადის თვალებს,ღიმილს...ერთხელ ხელიც შეგახე დაგაცხელებული იყავი..ღელავდი ბევრ მომენტზე..
-განა ჯულიეტას როლს არ ვასრულებ?-ვეკითხები და ირონიას ისევ ვაღვიძებ...იქნებ დროაა,რომ ჩემი პრინციპები გადავაგდო.
-ხვალ მთავარი სცენაა!-ეღიმება და მანქანისკენ მიდის.
-დროებით!-მისი მზერა მეტ ვერაფერს მათქმევინებს,გაქვავებული ვდგავარ და ერთი სული მაქვს სახლში როდის მივალ..ცხელა,საშინლად ცხელა...მისი გამოხედვა კი უფრო მაცხელებს..მანქანის კარს ვაღებს და მუსიკას ვრთავ..ერთი მუსიკა თუ მიშველის,თორემ სხვა გზა არ მაქვს..სიჩქარეს ვუმატებ და გზა ანდროსკენ მიდის..დიდი ხანია,რაც არ მინახავს...უცხოეთში იყო წასული და გუშინ ჩამოვიდა.კიდევ კარგი გამახსენდა,რომ უნდა მენახა...რაღაც წვეულება აქვს,ჩამოსვლავას აღვნიშნავო.უარი ვერ ვუთხარი,ახლა კი მომიწევს,ვითომ ვსვა და ვითომ გავერთო..სასმელს შევეშვი,საერთოდ გავანებე თავი,თორე,როცა ვღელავ,ბევრს ვსვამ და არ მინდა ალკოჰოლადვიქცე..ალბათ,იმდენი ძალა კი უნდა მქონდეს,რომ რეალობას თვალი გავუსწორო,თვალებში ჩავხედო და ისე ვუთხრა,რომ ძლიერი ვარ,რომ არ დავნებდები...
-გილოცავ...მომენატრე!-კოცნით ვესალმები ანდროს...ქალისსურნელი ასდის,მართლაც ვიღაც გაუცნია..მაცნობს ლამაზ გოგონას,ჩემი შეყვარებულიაო..ვულოცავ,ვეუბნები,რომ მიხარია,მაგრამ არა...არ მიხარია,შეყვარებული წყვილების დანახვისას მე ხომ დათო მახსენდება,მისი გამოხედვა,გამოხედვა,რომელიც ვლადის შოკურ ჭვრეტას ჰგავს..მერე რომეოსებული რომანტიკულობა..მერე ნაზიკოცნა,კოცნა,როგორც რეპეტიციების დროს მკოცნის..ვიცი,რომ შემიძლია რეალობაშიც ვიჩურო მსგავსი ამბორი,მაგრამ არ მინდა,მე ხომ ჩემი პრინციპებით ვცხოვრობ.

სახლში მისულს საშინელი ნოსტალგია მიპყრობს..ანუკი თავის რომეოსთან გადავიდა და მე დავრჩი მარტო..სრულიად მარტო...მომავალზე მეფიქრება და გული მწყდება..ნუთუ არ არსებობს სიყვარული? მაშ რაა გრძნობა,რომელიც აღმაფრენას მანიჭებს,რომელიც მეუბნება,იფრინეო...რომელიც ერთ ადგილზე არ მაჩერებს და საშინლად მანერვიულებს..დათოს ალერსი მინდა,მისი ხვევნა,მისი ღიმილი..ვკვდები,სუნთქვა მეკვრის...საშხაპეში შევდივარ და იქაც მისი სახემელანდება.არ მესმის რატომვიტანჯავ თავს,..ნუთუ დიდ ხანს უნდა გაგრძელდეს ეს ყველაფერი...

შესანიშნავი დღე..დღეს ხომ ის დღეა,რომელიც ასე მაშინებდა..რეჟისორის წინაშე ცრუ სექსი უნდა ვითამაშო..ოჰ,ესღა მაკლდა...
-ჰეი,ლამაზო!-უჩვეულოდ მიღიმის დათო..
-ჰო...მოვედი! თავი მტკივა!-სკამზე ვეშვები და თვალებს ვხუჭავ..როგორ არ მინდა,რომ...აი,რეჟისორიც შემოდის.
-დღეს დიდი დღეა!-ჰაერს ღრმად ისუნთქავს.
-ოჰ..-ფეხზე ვდგები და სცენაზე ავდივარ...დღეს თუ არ მოვკვდი,კარგი იქნება..არა,კარგი,არა...გასაოცარი იქნება! უბრალოდ გასაოცარი!
ღრმად ვსუნთქავ და თეთრ თეთრეულს ვუყურებ....ჰო,თეთრი..მე ხომ ჯულიეტა ვარ,უბრალოდ ჯულიეტა..
-დავიწყოთ?
-კარგი...-გამოსაცვლელში შევდივარ,ძველი დროის სამოსს ვიცვამ,სწორედ ისეთს,როგორსაც ჯულიეტა ატარებდა.
დათო თვალებით მანიშნებს გიხდებაო...შემდეგ თითქოს დრო ჩერდება და ცრუ სექსის სცენაც იწყება...საშინელი და ამაღელვებელი,ცოტა ცეცხლოვანიც..სცენა,რომლის აღწერაც არ მინდა...
ძლივსვს ვსუნთქას,როცა გასახდელში შევდივარ..კორსეტი უნდა მოვიხსნა,თორემ დავიხრჩობი..ნახევარი საათის შემდეგ ძლივს გამოვდივარ გარეთ,დერეფანს ვათვალიერებ და ისე ვაგრძელებგზას..უეცრად დათო მეფეთება..არ ვიცი რა უნდა,მაგრამ თვალებით მჭამს.
-პარიზი?-მეკითხება ისე,თითქოს ვერ ამჩნევს ჩემს მდგომარეობას.თვას ვუქნევ და გზას ვაგრძელებ.
-დასვენება გჭირდება..-ისევ არ ვსცემ ხმას და გზას ისევ ვაგრძელებ..
-დაიცადე,სადმე ავღნიშნოთ...
-შესანიშნავია,ფილმი ლამისაა დავასრულეთ...ლამისაა გადავიღეთ-ემოციურად ვამბობ.ვცდილობ.არ შევიმჩნიო რას ვგრძნობ და ამ ყველაფერს ვულკანივით ამოფრქვევის საშუალება არ მივსცე...
-არ ავღნიშნოთ?
-არა-თავს ვაქნევ.
-კარგი რა...წამოდი,რომანტიკული ვახშამი რომანტიკულ გარემოში..
-არ მინდა.
-კარგი რა...ტყუილად მაწვალე...სერიალი ხომ მოგეწონა?
-ხელოვნება სხვაა და რეალური ცხოვრება სხვა.
-და რატომ?
-ცხოვრებაში არაფერი ისეთი,როგორიც იქ..
-და შევქმნათ..წამოდი-ხელს წელზე მხვევს,მეცმივყვები და ვგრძნობ,რომ გრძნობები თავს მესხმის..ვგრძნობ,რომ მასთან მინდა...
-მომიყევი მერე...რა გადაგხდა თავს..-დაბნეული ამბობს,თუმცა შემდეგ ეცვლება გამომეტყველება და იღიმის..-კარგი,როცა მზად იქნები..არაფერს ვეუბნები,დუმილით ვკდები მანქანაში..ვერც ვერაფერზე ვფიქრობ და ვერც ვერაფერს ვამბობ...
ნახევარ საათში მანქანა ჩერდება...არც კი ვიცი სად ვართ..მე ხომ არ ვუყურებდი გზას...ფეხზე ვდგები მას შემდეგ,რაც ის კარს მიღებს...ადგილს მალევევსცნობ,მუხლები მიალკალებს,მაგრამ მაინც მივყვები..მას ვეყრდნობი,თორემ წავიქცევი..ნუთუ დამთხვევითობა ცხოვრებაში არსებობს?! ნუთუ რეალურ ცხოვრებაში არსებობს ის,რასაც უბრალოდ არარსებული ვუწოდე....ეს ხომ ჩემი წარსულია,მოგონება წარსულიდან,მოგეონაბა,რომელმაც გამანადგურა და დღემდე მახსენებს თავს..
ეს ხომ ბაზალეთის ტბაა!
-რა არ მოგწონს?-მეკითხება ინტერესით.
-როგორ არა-უაზროდ ვპასუხობ..მე ხომ აქ დამადგეს „დაფნის გვირგვინი“,,,მე ხომ აქ დავკარგე ხალისი,რომელიც მთელი ცხოვრება დამსდევნა,...მე ხომ ამ ადგილას გარდავქმენი ირონია ხალისად....აქ შეეცვალა ადგილები ჩემს ირონიასა და ხალისს....
-სახლი ვიქირავე...დიდი ეკრანია და საოცარი საჭმელი..
-ჰო...
ათ წუთში მართლაც მოახდინა ეფექტი..სანთელები და ყვავილებით მოფენილი იატაკი...ლამაზი ხელი და ორსართულიანი კოტეჯი..
-ლამაზია..მადლობ..-ისევ უემოციოდ ვპასუხობ...ბაზალეთი ხომ თავს არასდროს დამანებდებს..მას შემდეგ აქ არ ვყოფილვარ...არ ვყოფილვარ,ახლა კი ყველაფერი თავიდან იწყებს ამობრუნებას...ეს ხომ შეუძლებელია!
არა,შესაძლებელია....
-შენ უფრო ლამაზი ხარ...-ხელს მხვევს,გულზე მიკრავს....უკვირს,რომ წინააღმდეგობას ვერაწყდება...თავს მხარზე მადებს და სკამს მიწევს..
-მადლობ-ვჯდები და ვშეშდები..არ შემიძლია ამ ადგილას ყოფნა.არაფრის ჭამა არ შემიძლია.
-თუ არ გიყვარდა...ან ეს ადგილი..-დაბნეული ჩანს,სიტყვებს ვერ პოულობს.
-დათო,არაფერ შუაშია..უბრალოდ აქ არ შემიძლია..სული მეხუთება.
-აქ გრილა..კონდიციონერია..-გაკვირვებას ვერ მალავს.
-სხვა რამ!
-რა ხდება?
-დამთხვევითობა არსებობს,დათო...ნუთუ ახლა გეტყვი..არ მეგონა,მაგრამ გეტყვი..ფეხზე ადექი!-ჩემს სიტყვებს გული მართავს და არა გონება..ირონიაუეცრად ქრება..თითქოს ჩემში ერთიანი გარდაქმნები მიმდინარეობს...ჰო,ასეა....მტკივა და თან ვძლიერდები..
-რა ხდება,სოფ?
-ტბასთან გავიდეთ,კარგი?
-კარგი.
-დამეხმარე...-ვთხოვ და ვეყრდნობი,ის ხელს მაშველებს და თითქმის ხელში აყვანილი ჩავყავარ დაბლა.
-არ უნდა წამომეყვანე აქ..
-არა,პირიქით..ამ ადგილს წლებია გავურბივარ....ოთხ წელზე მეტი გავიდა,რაც აქ არ ვყოფილვარ..მალე ხუთი გავა.
-სოფ...-დათოს დაბნეულობა პიკს აღწევს.
-მოდი,აქ...ჩაიხედე წყალში!
-ჰო,ვიხედები..
-მაშინაც ასე ვიხედებოდი...არ მეძინებოდა,როცა ყველას ეძინა...როცა მეგონა ბედნიერი ვიყავი,როცა მეგონა,რომ სკოლა დავამთავრე..
-რა მოხდა?
-მაშინ ბოლო ზარი იყო..მერე აქ წამოვეთ..კარგად გავერთეთ,მაგრამ საღამოს ყველაფერი გაფუჭდა,გესმის?
-მომიყევი..-ხელზე ვეკიდები და მსვამს...ოფლი მასხამს,ვთრთი,არ იცის რა ქნას,ბოლოს ხელს მხვევს და ცდილობს დამამშვიდოს..მისი სუნთქვა მესმის და უფრო ვირევი...უფრო მაღელვებსის,რაც იქ მოხდა..
-რა მოხდა?
-ის უკან მომყვებოდა..
-ვინ ის?
-მის სახელს ვერ ვამბობ...
-ვწუხვარ..
-აქ მან გამაუპატიურა,გესმის?-ცრემლები მომსდის და თავს დაბლა ვსწევ,ის ხელებსმხვევს და გულში ძლიერად მიკრავს..
-ახლა მესმის...
-ვერავის ვუთხარი...ანუკამ იცის მხოლოდ და შენ...შენ გითხარი ახლა-ნერვიულად ვამბობ..
-მესმის! მესმის,სოფ! მინდა,რომეს დაგავიწყო...მას ვაზღვევინებ,გპირდები.
-არა,არ დამპირდე..მასზე არაფრის გაგონებაც არ მინდა...
-დამშვიდდი..-თმებზე მეფერება და მეც უფრო ძლიერად მეტირება....

-თენდება?-დროის შეგრძნება დაკარგული რომ მქონდა,ვხვდები..ჰო ვერაფერს ვგრძნობდი..ახლა კი ვგრძნობ,ვგრძნობ,რომ თენდება..
-გეძინა...
-ჰო?-ფეხზე ვდგები,მისი ხელი მეხმარება ადგომაში..
-მოდი,წავიდეთ სადმე..ჩემთან წავიდეთ და რამე ვჭამოთ..მშიერი ხარ..
-კარგი-თავს ვუქნევ და მივყვები..-ბოდიში,რომ..
-არაფერია-მაწყვეტინებს..მას არ შეუძლია,რომ თავი დამნაშავედ მაგრძნობინოს..
-მადლობა,დათო..
-არაფრის...ალქაჯო!
-ასე ნუ მეძახი-ხელს მხარზე ვარტყამ და წამიერად ვშორდები.
-არ წაიქცე.
-გადამიარა.

-სექტემბერში მაქვს ქორწილი..-მახარებს დაქალის.
-გილოცავ..-ვკოცნი ორივე ლოყაზე.
-ჰო კარგი ბიჭია?
-არაჩვეულებრივი..-ღიმილით ვეუბნები.
-ჩემი მეჯვარე უნდა იყო.
-კარგი,დიდი პატივია...

ახალ ჩემოდანს ვყიდულობ და პირამდე ვავსებ,ანდროს თავის შეყვარებულთან ერთად ევროპაში გადავიდა,ანუკა თავის ბიჭს უწყოს რაღაც სიუპრიზს,მე კი პარიზში მივდივარ დათოსთან ერთად,უფრო სწორედ,ჩემს თანამშრომლებთან ერთად.
-სოფ,გამოხვალ?-მეკითხება დათო.
-შენ არ უნდა გამოგევლო.
-ვიცი,ჰო..-ხალისიანად მპასუხობს...
აეროპორტში ვხალისობთ,გდახტომის ეპიზოდს ვიხსენებთ და სიცილს ვერ ვიკავებთ.
-რა ხდება?-მეკითხება მაია.
-რაღაც გაგვახსენდა.
-საყვარლები ხართ-ამბობს და აპარაქისკენ მიდის.
-სოფი,ერთი სული მაქვს როდის ჩავალთ...-თვალებში მიყურებს და იღიმის...მისი ღიმილი მჭამს...გავტყდი თუ ვაძლიერდი? არ ვიცი,უბრალოდ ვიცი,რომ თავს უჩვეულოდ ვგრძნობ,სასიამოვნოდ უჩვეულოდ...
სასიამოვნოდ უჩვეულობაც კარგი ყოფილა...ზედმეტად კარგიც კი....

პარიზი სულ სხვა...ის არ ჰგავს თბილისს...თბილისი ქალაქია,სადაც ხალხს სიყვარულისთვისარ სცალია,ხოლო პარიზი სიყვარულისა და ბედნიერების ქალაქია..აქ წყვილები ხელიხელ გადახვეულები დადიან იმის მაგივრად,რომ წვრილმან რაღაცებზე იკამათონ...აქ ყველაფერი ლამაზია,უბრალოდ არაჩვეულებრივი...
საღამოა და წვიმს...რეჟისორს გამოპარული მე და დათო მივუყვებით პარიზის ქუჩებს დაგვეღიმება..
-ლამაზია ცხოვრება..-ეღიმება..მისი ღიმილი მიყვარს...ვამბობ და ისევ ვიტყვი..
-რა იყო?-თვალები მიფართოვდება..
-იქ ჭირია,აქ კი ლხინია...როგორც შენ თქვი,სოფ...
-სად?
-ზეცა და დედამიწა...ცხოვრება მშვენიერია,სოფ..
-ვიცი და ამიტომ მიყვარს...
-უფრო მშვენიერია.როცა ეიფელის კოშკის წინ ხარ...ახლა ვართ...-წინ ვიხედები..ჰო,ეს ეიფელია,ის საოცნებო ეიფელია,რომლის შესახებაც თინეიჯერობისას ლეგენდებსვთხზავდი...
-ჰო..ასეა!
-ეს სხვანაირი კოცნა იქნება..-მისი მეწამული ბაგეები მიახლოვდება,არ ვიწევი..მინდა,რომკლვავ ვიფარფატო იმ სამყაროში,რომლისთვისაც ადამიანს ჯერ არ დაურქმევია სახელი...
თითქოს ეს ნამდვილი კოცნა იყო,მთელი არსებით ვიგრძენი როგორ მსუსხამდა მისი წვერი.გავირინდე და ბოლომდე მის სამყაროში შევიხიზნე.ვგრძნობდი,რომ სულ სხვა მევიყავი.არ მინდოდა,რომ შევჩერებულიყავით,არ მინდოდა,რომ ეს წამები გამქრალიყო,წასულიყო სადღაც და სრულიად სხვა რამის,წარსული,ნაწილიგამხდარიყო..თავი რეალურ,ნამდვილ ქალად ვიგრძენი,ხელები მჭიდროდ შემოვადე კისერზე და მისი სხეულის ნაწილი გავხდი თითქოს,იმ წამს თითქოს სამყარო გაერთიანდა...
-სირცხვილია!-კოცნა შეწყვიტა და სხეულით უკან გამწია,სუნთქვა შემეკრა...ბურუსი დავინახე და თვალები დავხუჭე,ისევ გავახილე,რათა სიზმარი რეალობისგან განმესხვავებინა.ჰო,ეს რეალობა იყო,ყველაზე ნამდვილი და ჭეშმარიტი.
-რომელი საათია?-ეს კითხვა,ალბათ,ყველაზე უაზრო იყო,რაც კი ოდესმე კითხავს.
-ნუ სულელობ! მოდი,აქ...-მისი სიტყვები,რომელიც წამიერად ჰარმონიად იქცევა,სიტყვები,რომლებიც ყველაზე ჭეშმარიტი მუსიკაა ჩემთვის..სიტყვები შეუცნობელი,განუსაზღვრელი და უსაზღვრო..ნუთუ კიდევ არსებობს სხვა სამყარო,უკიდეგანო და უფრო უსაზღვრო,შეუცნობელი და რაღაც სხვა..ნუთუ?!
-ვგიჟდები შენზე...-გულზე ამიკრა და თავი მომიახლოვა..იმ წამს მისი სურვილი მკლავდა,მისი შეხება დენს მარტყამდა,ასეთი რამ არასდროს განმეცადა,გამეღიმა,რაღაც სხვა ვიგრძენი,სულ სხვა სამყაროს შევეხიზნეთ მე და ის,მე და დათო ერთად.
-გცივა?
-ზაფხულია..-გამეღიმა მის კითხვაზე და თმა კეკლუცად შევისწორე..ნუთუ ისევ იღვიძებდა ჩემში რაღაც სხვა,რაღაც ჰარმონიისა და რომანტიზმის მსგავსი?
-ზაფხული?-გამეღიმა..ჰო,ეს ხომ ცხელი,ცხელი და უცხელესი ივლისი იყო...ივლისი,რომელიც ადამიანს სულს უხუთავს..მაგრამ სულ სხვაა ვნებიანი ივლისი,ივლისი პარიზში ეიფელის კოშკის წინ მომღიმარ დათოსთან ერთად.
-შენი კოცნა...აი,ესაა რომანტიკა?
-ფილმებში როგორცაა?-გამეღიმა,მაგრამ თვალი ვერ გავუსწორე.რატომ?ალბათ,იმიტომ,რომ დაბნეული ვიყავი,საკუთარ ფიქრებში შეხიზნული.
-წამოდი..მოდი,აქ..-ძლიერად გამქაჩა თავისკენ და თავის პირდაპირ დამაყენა..მის მუქ თვალებს ასე ახლოდან პირველად ვუყურებდი..პირველად ვგრძნობდი,რომ მზერასაც შეუძლია დაწვა...იმ წამს ცხოვრებაში ყველაზე დიდი დამწვრობა მივიღე..
-ძლიერად სუნთქავ..-მსგავსი რამ არასდროს მეთქვა,გამეღიმა საკუთარ თავზე და იცნაური გამომეტყველების მქონე დათოს მივაშტერდი.
-მაშტერდები კიდეც?
-სუნთქვა?
-გინდა, უფრო ძლიერი სუნთქვა გაჩვენო?-მკითხა და ცას ახედა,არ უნდოდა,მისთის შემეხედა.
-ჰო არა?-სიცილი ამიტყდა პატარა ბავშვივით.ვიცოდი,რომ ეს არ შემეფერებოდა,უბრალოდ არ შემეფერებოდა,მაგრამ კიდევ უფროშევყევი ემოციას,კიდევ უფრო შევიჭერი გრძნობების ორმოში..ვაცნობიერებდი,რომ ორმოს თანდათან უფრო და უფრო ვუახლოვდებოდი..ისსულ ახლოს იყო და სულ მალე ჩავვარდებოდი..ბრახ და ბრახუნს გავადენდი!
-რა იტყვი,რომ გითხრა....რომ გითხრა?-სერიოზული და თან დაბნეული მზერა შევნიშნე მის სახეზე.
-რა უნდა მითხრა?-არანაკლებად დავიბენი..ნუთუ ეს ის იყო,რაც ბოლომდე ჩამითრევდა ბოლოში...აი,იქ სულ ბოლოში...ორმოში ჩამაგდებდა...ხელს მკრავდა და ჩამაგდებდა,უბრალოდ ჩამაგდებდა...
-მიყვარხარ..მაგიჟებ! ეს სიყვარულზე მეტია! წყალივით მინდიხარ! მიყვარხარ იმაზე მეტად,ვიდრე რომეოს უყვარდა ჯულიეტად...ვიდრე კვაზიმოტოს ესმერალდა,ვიდრე ტეარიელს ნესტანი...ვიდრე შოთას თამარი!-ძლივს ამოისუნთქა..არ ველოდი ამას,არ ველოდი...უბრალოდარ ველოდი..რა უნდა მეთქვა? გავირინდე,არ ვიცოდი სად იყო ხმელეთი და სად ზეცა,სად წყალი და სად ნაპირი....
-დავიღალე!
-რითი?-ასეთ პასუხს არ ელოდა..ჩაეცინა და ხელზე ხელი შემახო...ნელი მოძრაობით მიჭერდა თითებზე..ჩემში ესეც კი მუხტს იწვევდა..არა,მუხტს არა..მუხტებს იწვევდა!
-ცხოვრებით...უსამართლობით..უნდა გავიქცე!-სახე გვერდით მივატრიალე,მოვშორდი და რამდენიმე ნაბიჯი წინ წავდგი..
-სად მიდიხარ? სადმირბიხარ?აქედან თუ ჩემგან?
-არა,ცხოვრებიდან მინდა გავიქცე..რეალობიდან,მაგრამ არ მივრბივარ...-მივუახლოვდი დაბაგეებთან ისე ახლოს დავუდექი,რომ ლამის იყო შემხებოდა მისი ტუჩები,რომლებიც მიხმობდნენ,მაკოცეო..მისი სხეული,რომელიც ტალღებად მაქცევდა...და მისი თვალები,რომელიც გულს ვერ აჩერებდა...მისი მზერა,რომელიცმიპყრობდა...და გული,რომელიც ყველაზე სწრაფად ფეთქვადა...მესმოდა,ჰო,მესმოდა...
-რატომ?-დაბნეულმა შემომხედა თაფლისფერი,მუქი თაფლისფერი თვალებით...
-მარტო ვერ დაგტოვებ...არ მინდა,რომ მარტო დარჩე ამ ნაგავ სამყაროში,სამყაროში,რომელიც შედგება ბუნკერიდან ამოთრეული ნარჩენებისგან...არ მინდა,რომ...არ მინდა,რომ მარტო იყო,დათო!
-ამდენი მანერვიულე? პირდაპირ გეთქვა...-სახე გაუცისკროვნდა...კრთოდა,ხელები უკანკალებდა..ასეთი რამე არ მენახა,არა,არ მენახა...ემოციებში ვცურავდი..
-ირიბად ნათქვამი სიტყვა უფრო აღწევს მიზანს...-გამეღიმა,გამეღიმა...ემოციისგან გამეღიმა,მე ხომ მისი გულის ფეთქვა მმართავდა.
-დამარცხდი?
-არა,მე გავიმარჯვე,რადგან...
-რადგან მე მიპოვე...მაგრამ მე ორმაგად გავიმარჯვე..-გულის ცემას ძლივსვინარჩუნებდა....პარიზი მკლავდა,მისი გამოხედვა მკლავდა,მისი სუნთქვა სანთელივით მადნობდა..მე იმ წამებში სანთლის ნაღვენთების შეკვრა ვიყავი...მე იმ წამებში ვკვდებოდი...ვკვდებოდი მისი სიყვარულისგან...
-ამ სამყაროს ხედავ? ვერ ხევავ..ჰო,ვერ ხედავ,რადგან იგი ზედმეტად უსაზღვროა....და იცი რა? ამაზე დიდზე მიყვარხარ! საოცრად მიყვარხარ,სოფ...ჩემი მინდა იყო,მუდამ...სულ შენთან მინდა...არ გინდა,რომ აქედან გავიქცეთ? სადმე შორს..
-რატომ?განა აქ ვერ ვეტევით?
-გრძნობები ვერ ეტევიან..ჩვენს პატარა,მუშტის ოდენა,გულებში ჩვენზე მილიონჯერ დიდი გრძნობები არიან!

-ღიაა?-ჯერ არ დავწოლილიყავი,როცა მისი ხმა მომესმა..მაშინვე ვიცანი დათოს ხმა..
-არაა..მოგენატრე?
-ძალიან..გამიღე!
-კარგი,მაგრამ არ მაცვია..
-მასე უფრო მომეწონები..-ამაკანკალა მისმა სიტყვებმა.
-ვაღებ...-ხალათი შევიკარი და კარი გავაღე.
-მოდი,აქ..-წელზე ხელები შემომხვია და ამიკრა....საშინლად დამცხა,როცა მისი ტუჩები ვიგრძენი....ხელები მომხვია და ტუჩებით დამიწყო ხალათის ჩამოწევა..არ ვიცოდი რა მექნა..იმ წამს ყველაზე ძლიერად დაბნეული ვიყავი...მისი ხელები,ტუჩები....ცეცხლად ვიქცეოდი ნელ-ნელა..ვგრძნობდი,რომ ნაპერწკელბი ამოდიოდნენ ჩემი სხეულიდან...ხელები კისერზე შემოვხვიე და თვალები დავხუჭე...ჩემს ბაგეებსაც კი უჭირდათ მოძრაობდა...
ვიწვოდი...ეს იყო საშინლად სასიამოვნო განცდა..თითქოს შანთები გამიყარეს,მაგრამ სასიამოვნოდ და გამაგიჟებლად....მე კეთილი შანთლების ქურდი ვიყავი..გამახსენდა პირველი ფილმი,რომელიც გადავიღე და,რომელმაც პოპულარული გამხადა...
გრძნობები ამოიფრქვა..ემოციამ ერთ მთლიანობად შეგვკრა მე და დათო....მზის სხივებმა შემოანათა...მთელი ღამე არ გვძინებია და ეს მხოლოდ იმ წამს გავაცნობიერე...გავიხედე გვერდით და მისი ტუჩების ნაკვალევი შევნიშნე მხარზე,გამეღიმა და თმაზე ხელი გადავუსვი...იმ წამებში ყველაზე ბედნიერი და ყველაზე ამაყი ვიყავი...

დრო წყალივით მიედინებოდა..არა,ის წყალზე სწრაფი იყო...პარიზიდან დავბრუნდით,მაგრამ გრძნობები იქ არ დაგვიტოვებია....
-ყველაზე ლამაზი ხარ!-თვითმფრინავიდან გადმოსვლისას ღიმილით მაკოცა თავზე.
-არ გინდა-კისკისი ამიტყდა.
-მინდა!-ემოციურად ჩაილაპარა...
და შემდეგ წამები,რომლებიც შოკი იყო....
-ხალხნო,ახლა ყველას თანდასწრებით უნდა ვთხოვო ამ ქალს ცოლობა...-დათოს ხმამ ამაკანკალა,წონასწორობას ძლივს ვიკავებდი,რომ არ წავქცეულიყავი....ხმის გამაძლიერებლმა თითოეულ მგზავრამდე მიაღწია...მე კი აწითლებული ვიდექი და სახეზე ხელები ამეფარებინა...
-მე მინდა,რომ ამ ვნებებზე ეჭვიან ქალს ვთხოვო,რომ ჩემი სამუდამო თანამგზავრი გახდეს..მის გარეშე კაშკაშება მეკარგება..მისი მშვენება მზის დაბნელებად მიწყობს,მისი მშვენება მთვარეს კაშკაშს მართმევს.. პოემას დაგიწერდი,მაგრამ არ შემიძლია...მიყვარხარ იმაზე მეტად,ვიდრე შოთას უყვარდა თამარი...მისმინე,ახლა კის თუ არ მეტყვი...უბრალოდ გულს მიენდე!-ამოისუნთქვა და კინაღამ ჩავიკეცე...
-ხალხნო...-მივუახლოვდი დათოს..-მე თანამხმა ვარ,რომ ამ საოცარი იდიოტის ცოლი მერქვას...

-მეტი ვერაფერი მოვტვინე..
-მოდი,აქ,სულელო...-ხელში ამიყვანა და ძლიერად დამატრიალა.
გარეთ ქარი ქროდა..ივლისის ბოლო იყო და საშინლად ცხელოდა..ცხელი ჰაერის მასები ჩვენკენ მოიწევდნენ...
-ჰეი...-ანუკას მოვკარი თვალი...ვერ მოვალო,მოვუტყუებივარ.
-აბა,ვერ მოვალო?-სიხარულისგან შევხტი და ისე გავემართე მისკენ.
-როგორ გამოვტოვებდი...ჭუკებო!-შესძახა და გადამეხვია.
-როგორ ხარ?-დათოსთან ძლივს მივუშვი ჩემი დაქალი...კინაღამ დაახვრჩეს ჩემმა ხელებმა საწყალი ანუკა.
-ერთად ჰო არ გადაგვეხადა?ეკონომია იქნება..ასე არაა?-თვალი ჩაუკრა დათოს და მერე მე შემომხედა.
-აუ...წავედით-ბუზღუნით წავედი მანქანისკენ.
-მძღოლი აქ დგას...სად მიდიხარ?


დრო საშინლად სწრაფია...სურვილები წვიმასავით გავცვივა თავზე ხოლმე...ჰო,ასეც ხდება ხოლმე...
დათოს გვერდით მეღვიძება.დღეს ერთად მივდივართ,ბოლო გადაღებაა და აგვისტოს ბოლოს ჩვენი ფილმიც იქნება..
-ორი კვირაც რა..-მესმის მისი ხმა და ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ..ვიცი,რომ მისი კოცნისას სუნთქვა მეკვრის და რა ვქნა..თავის დაზღვევა მეხერხება ნამდვილად.
დრო რაღაცნაირად მიდის და ორივეს მიგვარხევს..უცნაურად მეჩვენება ჩემი ცხოვრების ასეთი რადიკალური ცვლილება,თუმცა არაფერს ვამბობ ან რა უნდა ვთქვა..ისედაც მყოფნის ანუკას ირონიული მზერა.სახეზე აწერია,მოგიგეო.

დრო წყალივითაა,მაგრამ ჩვენ მას არ მივჰყვებით,მის საწინააღმდეგო მხარეს მივდივართ და სწორედ ამაში ცხოვრების საიდუმლო....გტკივა,წუხარ...ათასი რამე ხდება შენს თავს,მაგრამ არ ნებდები..
ცხოვრობ სტერეოტოპებისა და უაზრო აზრების გარეშე...არ გგონია,რომ რომეო იეჭვიანებს შენსსა საყვარელ ადამიანზე,პირობითად დათოზე...გჯერა,რომ ...უბრალოდგჯერა,უბრალოდ გწამს იმ ადამიანების,რომლებიც შენს გარშემო არიან...უბრალოდ გწამს და ეს უკანასკნელი გხდის ბედნიერსა და მომღიმარს,უბრალოდ ბედნიერსა და მომღიმარს....
-ულამაზესი ხარ...
-ქორწილი ბანალურად ხომ არ ჟღერს?-ვეკითხები და თან ვკისკისებ..
-სიყვარულიც?ბანალურია,არა?-ეცინება და თვალები უციმციმებს..მიყვარს მათი ციმციმი,მიყვარს მისი გამოხედვა,უბრალოდ ისმიყვარს,მიყვარს მთლიანად,მთელი არსებით,სხეულის თითოეული უჯრედითა და სულის თითოეული კუნჭულით...მიყვარს უცნაურად და არა ბანალურად.
-ჰო,მაგრამ ჩვენი სიყვარული არაა ბანალური და არაც არასდროს იქნება.
-ასე გგონია?
-ჰო,სხვანაირად უბრალოდ შეუძლებელია.
-ოჰ...შეუგნებლად საყვარელი..შეუგნებლად სასიამოვნო და გამაგიჟებელი..ჩემი ხარ!-ტიჩებით მოილტვის ჩემკენ და ლოყებზე მეხახუნება..
-ასე არაა?
-ჰო,ასეაა....ჩემო..
-რაღაცის თქმა გინდა,მგონი..სახე დაგეძაბა..
-როგორ შეგისწავლივარ!
-უბრალოდ გიცნობ..
-თუ სიყვარული ბანალურობაა,თუ ქორწილი ბანალურია...მაშინ ცხოვრებაც,მისი მნიშვნელობაც და მისი ნაწილობაც ბანალური ყოფილა!
-მიყვარს შენი ფილოსოფია..
-არა,ეს შენ ხარ ფილოსოფოსი...
-წლების წინ ქართულის მასწავლებელი პატარა ფილოსოფოსს მეძახდა,მე კი მწყინდა,ვფიქორბდი,რომ დიდი ვიყავი.
-ახლაც პატარა ხარ ფილოსოფოსობისთვი!-თვალს მიკრავს და მაჯაში ხელს მკიდებს,მისი სუნთქვა ცხელად მეხება მთელ სხეულზე,მეღიმება...მსიამოვნებს,რომ ის ჩემია...
-შენ რა დიდი ხარ?-გულუბრყვილოდ ვეუბნები და ცხვირს ცხვირზე ვადებს...ესგრძნობა მაგიჟებს..თურმე საყვარელი ადამიანის ცხვირიც კი ვნებიანია!
-ვეფხისტყაოსანს წავიკითხვათ ყოველ ღამე...მისი მშვენიერება უნდა დაგანახვო..
-გრეის 50 ელფერი არ სჯობს..-ვკისკისებ.
-გეყო,გოგო!
-რა იყო?
-ვეფხისტყაოსანი ბანალური და თან არაბანალურია...
-რაღაცას ცუღლუტობ?
-გეყოფა,შენ აღარ ხარ ის გოგო,როგორიც იყავი ადრე...შენ ახლა ზრდასრული,ჩამოყალიბებული ქალი ხარ! ბედნიერი და ლაღი.
-იქნებ არ ვარ? რა იცი,დათო? რა იცი,რომ ბედნიერი ვარ,რა იცი,რომ ლაღი ვარ?
-ამას შენს თვალებში ვკითხულობ...შენი თვალები შენი სულის სარკეა...
-მეგონა,მკერდია შენი სულის სარკე,იტყოდი...
-მკერდი? ღადაობ?მიყვარს შენი ხუმრობა..
-ჰმ...მოდი,აქ...-კისერზე ვეკიდები.

დილას მარტო მეღვიძება..გვერდზე დათოს რომ ვერ ვხედავ,სული მელევა..მინდა,რომ ავდგე,მაგრამ მეზარება..მაინც ვდგები,მივდივარ გასასვლელისკენ...ვიხედები,მის სახელს ვიძახი,ის კი არ ჩანს...
არც წერილი დაუტოვებია...ტკივილს ვგრძნობ,ანუკას ვურეკავ და მის მომავალ ქორწილზე ვესაუბრები,მაგრამ ყურადღება ვერ გადამაქვს...
მოწყენილი ვზივარ..მას არ ვურეკავ,თუ ვერ ვურეკავ არ ვიცი..
საღამოსაც არ ბრუნდება,ნერვიულობა მიკლებს,ის დღე ხომ ჩემთან უნდა გაეტარებინა...ბოლოს ზარი ისმის დადუმებულ ოთახში..ფეხზე ექომდე ვერ არ ვდგები.
-ვინაა?-კარებამდე სანამ მივალ,ვკითხულობ.ხმა არ ისმის,ჭრილშიც არავინა ჩანს..კარს ვაღებს და გული ლამისაა წამივიდეს,ლამისაა ძირს დავეცე...
-მოგენატრე?-ყვავილებს მაწვდის დათო.
-რა?რატო?
-თავი მოგანატრე.
-ფუ,შენი...-ვკოცნი და ყვავილებს ვართმევ.
-ხვალ რა დღეა,იცი?
-რომეოს დღეა..-მეღიმება..ხვალ ხომ ფილმის პრემიერაა.
-კაბა გიყიდე..დაიხატები!

არ მეგონა,თუ როდესმე ასეთ ფილმში მივიღებდი მონაწილეობას...ახლა დათოს ვუმადლი,მის გარეშე ვერ შევძლბედი,ალბათ...
წვეულებაზე ვერავინ მაშორებს თვალს..მილოცავენ წარმატებას,მე კი ქორწილზე მეფიქრება..ვიცი რა მაკლიას სრულყოფილი ბედნიერებისთვის,ვიცი,უბრალოდ ვიცი....
-მიყვარხარ!-ყურში მჩურჩულებს დათო.
-შენ გიყვარვარ თუ რომეოს?
-ორივეს...
-შენთვის რაღაც მაქვს..-მუჭში ბეჭედს ვუდებ და მეღიმება...
-უი,შე...მიყვარხარ,სოფ....-სახე უბრწყინავს,უბრწყინავს ისე,როგორც არასდროს...იღიმის ისე,როგორც არასდროს..აი,რა მაბედნიერებს..აი,რა არის ჩემი ბედნიერების უპირველესი მიზეზი...

უკვე დაქორწინებულები ჩვენს ერთოვლივ ფილმს ვუყურებთ და გვეღიმება....რომეო ჯულიეტას კოცნის და დათო ხელზე ხელს მიჭერს...ახსენდება რად დაუჯდა ეს კოცნა...სახეზე ჩვეული ირონია აკვრია...
-კიდევ ბევრს გადავიღებთ!
-აბა რა-ვპასუხობ ღიმილით.
-უკვდავები ვართ! უკვე უკვდავები!
-რატომ?როგორ?-სიცილს ვერ ვიკავებს.
-რომეო და ჯულიეტა ვერასდროს მოკვდებიან..
-ნწ!
-ვერც ჩვენი სიყვარული...კარგი,ვაღიარებ,რომ ფილმის გარეშეც უკვდავნი ვიქნებოდით...
უჩუმრად ვზივართ,ვუყურებთ ცას და ისევ გვეღიმება....ეს ღიმილი ბედნიერებისაა....ეს ღიმილი ცეცხლის ნაპერწკალია,რომელიც ოდესმე შეიკვრება დიდ ცეცხლად...და ეს რას ნიშნავს,იცით? ყველა ისეთივე ბედნიერი იქნება,როგორიც მე ვარ და როგორიც დათო..

-მე შენში ვხევავ სამყაროს ფერებს...-მხარზე მკოცნის,წელზეხელს მხვევს და იკეცება...ფეხებზე მეჭიდება და მიყურებს.
-რა იყო?
-შენ ხარ ჩემი საყრდენი..შენს გარეშე წავიქცევი,სოფ!
-დამპირდი,რომ არასდროს მიმატოვებ.
-გპირდები..შენც დამპირდი.
-გპირდები,დათო! გპირდები!
-მუდამ მეყვარები....მუდამ გიმეორებ ამ სიყვებს,რადგან მუდამ მეყვარები..
-გეყოფა,ბანალურობა....წადი,ბავშვს საფენი გამოუცვალე!