უფროსის ვაჟი!
VI თავი.
გაცნობამ შესანიშნავად ჩაიარა, ისევე როგორც საღამომ, ყველალ სასიამოვნოდ გაკვირვებული იყო მიშოს მეგობარი გოგოთი, ყველას მოსწონდა, გოგოს თუ ბიჭს. ყველა აღინიშნავდა რომ ერთმანეთს ძალუან უხდებოდნენ, მილა წითლდებოდა, რაზეც მიშო ჩუმად ფხუკუნებდა, მაგრამ გულში სიმაყის გრძნობა იკრებდა თავს.
ყველასთვის მოულოდნელი იყო, მიტუმეტეს მილასთვის, როცა მიშომ გამოაცხადა რომ მილა მისი შეყვარებული იყო და არა უბრალოდ გოგო, ყველა ტაშით და ოვაციით შეეგება წყვილს. მილა ისევ აწიტლებული საით უყურებდა მიშოს და არ იცოდა რა გაეკეთებინა, ბოლო მიშოს კოცნამ გამოაფხიზლა და თითქოს ყველაფერი დარტაიდა და ერთმა სიტყვამ ყველაფერი შეცვალა.
სახლში მისულს სინანულის გრძნობამ დაუარა, როცა ყველაფერი ახლიდან გაიხსენა და გადახარშა. სამი წელი, მთელი სამი წელი გაატარა ტანჯვაში, როცა შეეძლო ჩაეცვა კაბა, გაეშალა თმა და მოეშორებინა სათვალე. ყველაფერი ხომ უფრო მარტივად ინქებოდა, ახლა იქნებ მისი ცოლიც ყოფილიყო.
საწოლზე გადაწოლილს ეს ფიქრები მალევე მიავიწყდა და გაახსენდა დღევანდელი 4 კოცნა, ბევრიერი 4 წუთი და 4შეგრძნება, რომელიც არასდროს დაავიწყდებოდა. გახსენებაზეც კი გული აუჩქარდა და მთლიანად დაბურძგლა.
–ჩემი მიშო– ხითხითით წარმოთქვა და ხელები გაშალა, სიცილი დაიწყო, უაზროდ იცინოდა როცა ყველაფერი ისევ ახსენდებოდა, ტუჩებს კი ცოტაც და მოიგლიჯავდა.
ეს ბედნიერება კი არ სრულდებოდა, თითქმის 2 კვირა გასტანეს ასე, მხიარულებაში და ბედნიერებაში, მილა სულ იმაზე ბუზღუნებდა რომ საშინლად გასუქებული იყო და არ შეიძლებოდა ყოველდღე შაურმის წამა, მაგრამ მიშო არ უსმენდა, თითქოს ტრადიციას პატივს ცემდა და ყოველსაღამოს მართავდა შაურმით შეჯიბრს.
შიში 'ვეძმას' დაბრუნების დიდი იყო, მაგრამ თავს არ აძლევდა უფლებას ამაზე ეფიქრა, ბედნიერებას ირგებდა და ყოველი წამით ბედნიერდებოდა. ცხოვრბდა წამით, ან არა. უფრო სწორი ნათქვამი იქნება რომ ცხოვრობდა მიშოთი და მხოლოდ ის აბედნიერებდა.
ყოველდღე ფორმაში იყო მილას გრძნობები, მიშოს დანახვისას ისევ ისე უცქარდებოდა გული, უასმაგდებოდა შეხებით და უმილიონდებოდა კოცნით.
ისე მიეჩვია მისი ტუჩების შეგრძნებას რომ ძნელი იქნებოდა ამის გადაჩვევა.
უყვარდა, მაგრამ არ უტყდებოდა, უნდოდა რომ მიშო გარკვეულიყო მის გრძნობებში, ხელს კი სულაც არ უშლიდა, მოსწონდა ის ურთიერთობა რაც მათ ქონდა.

..........

ბედნიერი ღიმილით ეღვიძება, იმის წარმოდგენაზე რომ მიშოს ნახავს უფრო ბედნიერდება, უცებ ემზადება შავი ფერის პერანგს იცმევს, რომელსაც სამუკუთხელი გული აქვს, შავი ფერის ბარხატის შარვალს.
ახლად ნაყიდ კედებს იღებს ერთხელში, მეორე ხელში კი მაღალქურლიან ფეხსაცმელს, ფიქრობს რომელი ჩაისვას, მაგრამ არჩევანს მაინც კედებზე აკეთებს, უცებ ირგებს, კახის ნაჩუქარ ჩანთაში საბუთებს აწყობს. სახლიდან გაღიმებული სახით გადის, პარალელურად კი მიშოს ურეკავს.
–ქრისტი გითხარი ნუღა მირეკავთქო, შენი მართლება და უაზრო ლაპარაკი ამოვიდა ყელში, უბრალოდ შემეშვი– ბოლო სიტყვებს დამარცვლით ამბობს, მილა კი სუნთქვაშეკრული მოაჯირს ეყრდნობა– გასაგებია?– იმეორებს მიშო როცა ყურმილს მიღმა ხმა არ ესმის.
–მილა ვარ– თითქოს ჩურჩულით ამბობს, შემდეგ კი ჰაერს ისუნთქავს, გააზრება უჭირს რომ ქრისტი ბრუნდება.
–არ დამიხედია ნომერზე– შეწუხებული ხმა ესმის მიშოსი– ვიცი რომ უნდა ვისაუბროთ, ჩემთან მოდი სახლში, ლევანის მე დავურეკავ.
–მიშო მე...– უნდა ეთქვა რომ არ უნდოდა ახლა მისი ნახვა და ქრისტის შესახებ მოსმენა, გული საშინლად ტკიოდა, თითქოს ქვეყანა ზედ ექცეოდა.
–მილა გთხოვ– იმდენად სასოწარკვეთილი ხმა ქონდა ბიჭს რომ შეწინააღმდეგება აღარც უცლია, ტელეფონი გათიშა და კიბეებზე დაეშვა, ტაქსი გააჩერა თუ არა შიგნით მოთავსდა და ტაქსის მძღოლს მიშოს სახლის მისამართი უთხრა.
ცდილობდა მიზეზი მოეძებნა ქრისტის საქციელისთვის, მაგრამ ვერ ხვდებოდა რატომ უნდა დაშორებოდა ასე უცებ და რატომ მონდომებოდა შერიგება. ყველაზე ძალიან ის აბრაზებდა რომ მიშოს სათამაშოსავით იყენებდა უნდოდა ის მასთან იყო, ბეზრდებოდა აგდებდა, შემდეგ ისევ ახლიდან.
ყველანაირი ფიქრი გონებიდან გაფანტა, თავი სავარძელს მიადო და უბრალოდ გამოეთიშა სამყაროს, აზრები, გრძნობები და შერგძნებები რამოდნიმე წუთით ყუთში ჩაყარა და გადაკეტა. თითქოს ყველაფერს გამოემშვიდობა.
გონზე მხოლოდ ტაქსის მძღოლის ძახილმა მოიყვანა, თანხა დაუტოვა და მანქანიდან გადმოვიდა, სახლის კართან დაინახა როგორ იდგა მიშო, მობუზული თხელი მაიკით და სპორტული შარვლით.
როგორ უნდოდა რომ არ გაღიმებოდა, მაგრამ მაინც გაეღიმა, მისმა ღიმილმა კი საერთოდ გააბედნიერა. აჩქარებული ნაბიჯებით წავიდა მისკენ და კისერზე ჩამოეკიდა. ხელებს ძლიერად ხვევდა და მისი სურნელით ივსებოდა, მისი შეგრძნებით ტკბებოდა.
–შევიდეთ სახლში, თორემ გაიყინე უკვე– თბილი ხმით ეუბნება მილა და მის სხეულს შორდება, მაგრამ მიშო ისევ ძლიერად იკრავს სხეულზე და მოულოდნელად კოცნის. ზედმეტად ტკბილად და მონდომებულად, იგრძნობა ვნებაც და კიდევ რაღაც მათთვის ამოუცნობი გრძნობა.
–ჰმმ– ისმის ტაშის ხმა, ერტმანეთს შორდებიან და ქრისტის უყურებენ, რომელიც მიმზიდველად იღიმის, მიშოს წამით მზერა მასზე უშტერდება, მაგრამ მალევე აშორებს მზერას და მილას უყურებს– დროს არ კარგავ საყავრელო, მაგრამ დროა შემცვლელები მოიშორო.
–უკაცრავად?– უცებ ენთება მილა, მიშოს სხეულს შორდება და აყლაყუდას წინ დგება. მის წინ უცოდველ კრავს გავს, რომელიც მგელზე ორჯერ პატარა და დაუცველია.
–ვერ გაიგე? მიშო უთხარი რომ აღარ გჭირდება ის და ისევ ჩემთან ბრუნდები.– ამაყად იჯგიმება ქრისტი და მიშოსკენ მიდის, რომელსაც ვერ გადაწეყვიტა რა ექნეა და გაეკეთებინა, სწორედ ამან ატკინა ყველაზე მეტად მილას.
–ქრისტი ჩვენ ერთად არ ვიქნებით– არადამაჯერებელი სიმკაცრით წარმოთქვა, მაგრამ იმის მაგივრადო რომ მილასთვის ეყურებინა და მასთან წასულიყო ქრისტის წინ შეჩერდა და 'ვითომ შეუმჩნევლად' აათვალიერა.
სახლის კარი იღება, იქიდან კი კახი და მია გამოდიან, როცა სიტუაციას აანალიზენებ მოქმედებაზე გადადიან, მილასთან მია მიდის და მის გვერდით დგება, იმ ორის გვერდით კი კახი დგება.
–მიშო შენი მზერა არ მომწონს– გაბრაზებული ხმით ამბობს– მაშინ როდესაც ის ფულის გამოა შენზე დახამებული–საუბარს არ წყვეტს კახი– ვუთხარი რომ გავკოტრდით და საშუალება აღარ გვქონდა დაინახე რა ქნა? ისე დაგშორდა როგორც არაფერი, მაგრამ როცა გაარკვია რომ ტყუილი იყო ისევ მოუნდა შენი ფულები და შენი ტკაცუნზე ტრიალი.– გაბრაზებული ლაპარაკობდა, მაგრამ ხმას მაინც აკონტროლებდა.
მილა სიტყვების მოსმენისას გაშეშდა, გული უგრძნობდა რომ ამ ყველაფერში კახის ხელი ერია, მაგრამ არ უნდოდა ამის დაჯერება.
–რა?– გაოგნებულმა ჩუმად ამოილაპარაკა– სიმართლეს ამბობს ქრისტი?
–ჩემი არ გჯერა? მოგატყუებ გგონია? ერთადერთ ძმას მოვატყებდი ვიღაც ს გამო? არ ვცდებოდი, ზედმეტად ბრმა ყოფილხარ– ხელი ჩაიქნია კახიმ და მილასკენ წავიდა, რომელიც უემოციო თვალებით უყურებდა მიშოს.
არაფერს გრძნობდა, მხოლოდ შეხებას აღიქვავდა, მხოლდო ერთი იცოდა რომ უნდა ესუნთქა. უყურებდა მიშოს, მაგრამ მაინც გრძნობდა იმ გულისცემას, რომელიც თითქმის 0.001–მდე დავიდა.
აღარ უნოდა მისი ყურბა, მხოლოდ ის შეძლო რომ მიას ხელს დაყრდნობოდა, გული მხოლოდ იმაზე ტკიოდა რომ ამდენი ტკბილი და სიყავრულით სავსე დღის შემდეგ მან მაინც ქრისტისკენ გაიხედა, ამის გააზრება თითქოს გულს გლეჯდა და უნადგურებდა.
ბოლოს ის ძალები მოიკრიბა, ორმელიც აღარ ეგონა თუ გააჩნდა, ყველას ზურგი აქცია და ყველა სიტყვის უთქმელად დატოვა, არ ურბენია, არც უტირია. ხმა ესმოდა, მაგრამ ყურადღებას არ აქცევდა, ესმოდა ის სანატრელი ხმა, მაგრამ მაიცნ არ იყურებოდა უკან, თითქოს ხიდს გადიოდა, ტუ ახლა მიტრიალებოდა ხიდი ცაინგრეოდა, თუ არადა გადარჩებოდა. ისიც სიცოცხლისთბის ბრძოლობდა იყურებოდა წინ და ივიწყებდა რა იყო მის უკან.

......

ვიცი რომ პატარაა, მაგრამ დაწერას ვერ ვახერხებ, რის გამოც უნდა გაცნობით რომ ეს ბოლოს წინა თავია. დროის უქონლობის გამო მიწევს დასრულება.
პ.ს. ვეცდები რომ ბოლო თავი მალე დავდო