ანუშა ყველაფერს აივნიდან უყურებდა და მათ ბავშვურ საქციელზე ეცინებოდა, უცებ მოიწყინდა მიშოსთან ჩახუტება მოუნდა მაგრამ აბა როგორ ხო არმივიდოდა და ჩაეხუტებოდა ასე უბრალოდ? თუმცა რატომაც არა სიყვარულს ხომ ვერ გაუგებ იფიქრა ეხლა წავალ ოთახში შეუხტები და მაგრად ჩავეხუთები არ მაინტერესებს რასიზამსო, შეტრიალდა და...ჰოოპ მის უკან მიშო არიდგა?
-ვაიმე გული გამიხეთქე! წამოიყვირა ანამ.
-სად მიგეჩქარებოდა?
-შენთან! ეს თქვა და პირზე ხელი აიპარა , თავისი თავი მიწასთან გაასწორა ეს როგორ წამომცდაო.
-ჩემთან? ჩემთან რაგინდოდა პატარა ქალბატონო?
-არაფერიც არმინდოდა ხისთავა!
-სამაგიეროდ მე მინდოდა!თქვა და ტიჩებზე ეცა რასაცქვია. ანამ თავი მისგან გაინთავისუფლა.
-ვიღაცას ჩემი მხურვალე კოცნა მონატრებია!
-თავდაჯერებული იდიოტი! როიცოდე როგოე მეზიზღები!
-ჰოო?? მე კი პირიქი ვფიქრობ!
-ტყუილად!
-რატო ხარ ანა ჯიუტი? რატო დავიჟერო გეშინია გრძნიბების გამოხატვის? რატო იკლავ გულში? ამ ცხოვრებაში ერთხელ მოვდივართ დ. რას გულით გვსურს ის უნდა გავაკეთოთ, დაფიქრდი.
-იცი მართალი ხარ! მარა არმჭირდება ფიქრი.
მიშომ იფიქრა ეხლა ეს რაღაცა საშინელებას მეტყვის და ჯობია გავეცალო აქიდანო. ამდროს იგრძნო ვიღაც მის ტუჩებს როგორ ეცა და მომთხოვნად კოცნიდა, გაგიჟდა სიხარულისგან ტუჩები დაუკოცნა ანას და შემდეგ მის მწვანე წრფელ თვალებში ჩახედა.
-მიყვარხარ ანა ჯიშკარიანო! ყველაზე და ყველაფერზე მეტად!
-მეც მიყვარხარ.
-რათქვი?
-რაც გაიგონე.
-გაიმეორე!!!
-მეც მიყვარხარ თქო!
-კიდე გაიმეორე!!
-მიყვარხარ მიშო ახვლედიანო! მიყვარხარ მიყვარხარ
მიშომ ანა ხელში ააფრიალა ,ანა კი კისკისებდა დ. დრო გამოშვებით ტუჩებზე აკვდებოდა. შემდეგ ოთახში შევიდნენ და ჩახუტებულები დაწვნენ,ცოტახანში მიშო წამოდგა.
-სად მიდიხარ?
-ჩემ ოთახში გავალ.
-რატო არგინდა ჩემთან ერთად დაძინება? კაი წაბრძანდი
-მართლა? შეიძლება აქ რო დავიძინო?
-კი! ერთი პირობით.
-რაპირობა?
-ჩამეხუტე!
დილას ანამ გაიღვიძა და იგრძნო რო მკვრივ სხეულს ყავდა ჩახუტებული.გუშინდელი გაახსენდა და ბედნიერებისგან გაეღიმა, მიშოს ჩაეხუტა და კუბიკების ხაზვა დაიწყო.
-მმმმ დამაძინე ანა.
-ოოო
-ეგრე ხო.
უცებ წამოფრინდა მიშო ზემოდან მოექცა ანას და ტუჩები დაუკოცნა თან სხეულზე დააცოცებდა ხელებს.
-დილამშვიდობის ალქაჯო.
-დილამშვიდობის პირველყოფილო.
თავიანთ ნათქვამზე ორივემ გულიანად იცინა.
მარიამის გაეღვიძა, აბანოში შევიდა, გამოვიდა თან თმას იმშრალებდა და მღეროდა, კარადასთან მივიდა ტანსაცმელი გამოიღო და პირსახოცი სხეულისან უნდა მოეშორებინა ზურგს უკან ხმა რო გაიგონა.
-აპპაპპაპ მოიცა აქვარ ჯერ არგვინდა პატარა ხარ ადრეა მოიხურე თორე ვეღარ გიყურებ ეგრე.
-ალექსანდრე?! აქ რაგინდა? დაკაკუნება შენთვის არ უსწავლებიათ?!
-ჩემი მომავალ მეუღლესთან შესვლაზე ნებართვა ვითხოვო?
-იოცნებ!
-არმჭირდება ოცნება!
-ჰო? რა თავდაჯერებული ხარ, რადგან მითხარი მიყვარხარო ეს იმას არნიშნავს რო ლოგინში ჩაგიგორდები!
-აუ ჩემი გოგოოოო ეხლა ჩკუაზე არ ამჭრა!! რასქვია ლოგინში არ ჩაგიგორდები????? შენთან მარტო სე*სი რო მინდოდეს ამას დიდიხნის უკან ვიზამდი ისე რო თითსაც ვეე გაანძრევდი! გასაგებია?! მე მართლა მიყვარხარ და ჩემ სიყვარულს ეგეთი აზრებით ნუ ბღალავ! ბოლოს შებ ინანებ!
-ოთახიდან გადი ალექსანდრე!
-მარიამ
-სასწრაფოდ! შენი დანახვაც არმინდა!
-კარგი როგორც გინდა! იფიქრე შენ გრძნობებზე. შენ თავს ნუ მოატყუებ მარი ამ!
ანაბელი ამდროს საწოლში იყო და ფეხს უყურებდა. ნელ-ნელა წამოდგა და წაბორძიკდა უცებ დაბარებულივით ლუკა გამოჩნდა და ხელი მოხვია.
-მოდი დაწექი. ძაან გტკივა?
-არა არც ისე.
-ბოდიში ჩემი ბრალია.
-პირიქით ჩემი ბრალია არუნდა გადამესხა ცივი წყალი.
-გამოვისყიდი როგორმე.თვალი ჩაუკრა და ოთახი დატოვა.
ცოტახანში ყველა მისაღებში იჯდა მიშოს და ანას გარდა . დაინახეს ჩახუტებული წყვილი როგორ მოდიოდა და გაოცებულებმა გახედეს ლუკას გარდა,მაინ ხო იცოდა ყველაფერი ნუ თითქმის ყველაფერი.
-ანააა რახდება? მარი უტრიალებდა თვალებს.
-ჩვენ ერთად ვართთ!!!მხიარულად წამოიყვირა ანამ!
-ხო ვამბობდიი! მარი მიბარდა ჩაეხუტა დ. მიულოცა დაქალს და ყურში ჩაჩურჩულა "იცოდე ყველაფერს მმიყვები!! ხო არ გიმაიმუნიათ შემთხვევით?" ანამ დაუბღვირა მაცადეო.
შემდეგ მიულოცეს სხვებმაც.ლუკა ფეხზე წამოიჭრა.
-მოვკვდები ეს ამბავი რო არ ავღნიშნოდ,ბოლოს და ბოლოს ჩეი გიჟი გოგოშეყვარებულია. დღესვე დავბრუნდეთ თბილისში და საღამოს ვგულაობთყველა.
შუადღე იქნებოდა რაჭა რომ დატოვეს.მიშო და ანა ერთად წავიდნენ რათქმაუნდა. ანაბელს ფეხი ტკიოდა და მანქანას ვერ წაიყვანდა ამიტომ ლუკამ დაიჟინა მე წავიყვან ანაბელს მარის შენ სანდროს წაყევიო! სხვა რა გზა ქონდა მარიამს იქ ხო არ დარჩებოდა ამიტომ ჩაჯდა ალექსანდრეს მანქანაში და მთელი გზა ხმა არ გაუღია ,სახლთან რომივიდნენ არაფერი უთქვია ისე გადავიდა მანქანიდან და კიბეებს აუყვა.
მიშო და ანა მუსიკებს უსმენდნენ ბოლო ხმაზე და ერთობოდნენ.ორმა გიჟმა იპოვა ერთმანეთი.
აი ანაბელი და ლუკა ინფორმაციებს ცვლიდნენ ერთმანეთზე.
-ანაბელ მომიყევი რამე შენზე.
-რამოგიყვე?
-რავი რაც გინდა.
-მაინც რა?
-მოკლედ მომიყევი შენს შესახებ.
-ანაბელ ლომთაძე 22წლის, ვარ დედის ერთა, დავდივად უნივერსიტეტში როგორც იცი მარის და ანას კურსელი ვარ ვსიო.
-შეყვარებული არგყავს დავიჯერო?
-არა.
-არც არასოდეს გყვარებია ვინმე?
ეს რო კითხა ანაბელს მზერა შეეცვალა, მის თვალებში დიდი სევდა დაინახა რამაც ლუკა შეაშფოთა.
-მაპატიე არუნდა მეკითხა.
-არაუშავს შენზე რას მეტყვი?
-რავი აბა ლუკა ჯიშკარიანი 26 წლის, გერმანიაში ვსწავლობდი ახალი ჩამოსული ვარ.
-ჰოო.
მეტი აღარაფერი უთქვათ ანაბელი სახლში დატოვა თვითონ კი იქაურობას მოწყდა.
საღამოსთვის დაიწყეს გოგოებმა მზადება...

ველი შეფასებებს.რაღაც აღარ აქტიურობთ აღარ მოგწონთ?