მეორე დღეს დილით ადრე წამოვედით თბილისსში..
ისევ ავტობუსი...
ისევ ბავშვებით სავსე, მაგრამ მე მარტო....
-კარგი რა როდემდე უნდა იყო ესე მოწყენილი?
გვერდზე ნინუცა მომიჯდა და თავი ბეჭზე დამადო....
-არ ვარ მოწყენილი
უცებ ვიუარე და ტელეფონში უაზროდ ბოდიალი დავიწყე..
-კარგი რა ვის ატყუებ?! მარიამ გამყრელიძე კარგ ხასიათზე იყოს და ავტობუსი არ აიკლო?! კარგი რა..
უცებ "მომიხაზა" და თავის ადგილას დაბრუნდა, რაღაცნაირად გამღიმა და თავი საზურგეს მივადე..
ვგრძნობდი რაღაცა დანაკლისს მაგრამ ვერაფერს ვერ ვარქმევდი ამ ყველაფერს...
ნუთუ ზუკას წასვლა მეწყინა?!
მეც ხო ეს მინდოდა არა, რომ წასულიყო და დავმშვიდებულიყავი...
დამშვიდების მაგივრად კი პირიქით ვიქცეოდი...
თავი უაზრო ფიქრების მოსაშორებლად გავაქნიე და გოგებთან მივედი..
-აბა რას ვშვებითო?
ხელები ერთმანეღს გავუხახუნე და მარიამს კალთაში ჩავუჯექი..
-ზღვის ამბებს ვგეგმავთ...
-გამაცანით...
-ესეიგი, მივდივართ წყვილებად ნუ ჩაომათვლევიებ ვინები - უცებ დაიწყო ნუკამ და ისევ ფურცლებში ჩაძვრა - პირველი დღე იქნება მოწესრიგების დღე, საღამოს ბულვარში გავალთ და დანარჩენრბი იქ დავგეგმოთ ან ეხლავე "ჩამოყარეთ" თქვენი იდეები..
-ერთი დღე აუცილებლად მივდივართ ციცინათელაში, თორემ ხას არ გაგცემთ არცერთს...
თითი აფრთხილების ნიშნად დავაქნიე და მომღიმარ გოგოებს გავხედე..
-კარგი კარგი წავიდეთ დანებების ნიშნად აწია ხელები ნინამ..
-ძალიან კარგი და ხვალ რომელ საათზე უნდა ვიყო მზად აბ ვინ გამომივლის?
სათითაოდ გადავხედე ოთხივეს და დაბნეულ სახეებზე გამეღიმა...
-ოღონდ არ იჩხუბო რა
მაშინვე დაიწყო ნინუცამ და ღიმილიც წამეშალა სახიდან...
-ზუკა გამოგივლის...
უცებ მომახალა ნუკამ და კივლის მოლოდინში ხელები ყურებზე აიფარა...
-რაა?
-აუ კარგი რა მარიამ, დანარჩნი ყველა წყვილებში ვართ და რა ვქნათ?
არც ნინა ჩამომრჩა ყვირილში და წარბაწეულმა გამომხედა...
-ხო მაგრამ ნუკა და ნიკუშა ხო არ არიან არა ერთად? - დაბნეულმა გადავხედე ყველას და სიტუაციაშიც უცებ გავერკვიე... - კარგი ხო, როგორმე ავიტან მის ჩემთან სიახლოვეს ზედმეტი ექვსი საათით...
გაბრაზებულმა ამოვილაპარაკე და ისევ ჩემ ადგილას დავბრუნდი....
მალევე ჩავედით თბილისში და მონატრებულ დედას ჩავეხუტე...
-დედას სიცოცხლე როგორ ხარ? როგორი დრო გაატარე დე?
ხელების ფერთხვით გამოვიდა სამზარეულოდან დედაჩემი და გულში ჩამიკრა...
-კარგად დე შენ როგრ ხარ? მამა და ლუკა სად არიან?
თავლი მოვავლე მისაღებს მაგრამ ძმა და მამა ვერსად ვერ ვნახე..
-არ ვიცი დე დილით სადღაც გავიდნენ და ჯერ არ დაბრუნებულან მალე მოვლენ, მე და შენ კი წამოდი ვისადილოთ და თან სვანეთის ამბებსაც მომიყვები...
თვალები სასაცილოდ ააფაფხუნა და სამზარეულოში შევიდა...
მეც უკან მივყევუ და მთელი ერთი კვირა სიტყვა-სიტყვით ჩამოვურაკრაკე..
-პირველია დედა ვინც ჩემი ესე მწყობრიდან გამოყვანა ესე მცირე დროში მოახერხა.
გაღიზიანებულმა ვუთხარი და წყლით სავსე ჭიქა გამოვცალე..
-კარგი რა დე არ ინერვიულო, ყველაფერი კარგად იქნება..
ეშმაკურად გამიღიმა და თავის საქმეა მიხედა...
-წავალ მე ბარგს ამოვალაგებ და ხელახლა ჩავალაგებ ხვალ ბათუმში მივდივართ...
-ზუკაც მოდის?
ინტერესით მკითხა
-კი ის ირონიაც მოდის და მაგასთან ერთად მიწევ მგზავრობა... აუ დე არ გეცოდებიი?
საბრალო ბავშვის თვალებით გავხედე და ჩემოდანი ოთახში შევათრიე...
-კარგი რა დე რას წუწუნებ პატარა ბავშვივით?! - უკან შემომყვა ქეთოც და ჩემ ჩაყრილ ტანსაცმელს ლამაზად კეცავდა - არც ისე ცუდი ჩანს ეგ შენი ზუკა და ცოტახანიც და მერე ნახე თუ არ მოგენატროს..
ნიშნის მოგებით მითხრა და ტანსაცმელი ჩემოდანში ჩამიწყო..
-კარგი რა ქეთო ეგ როგორ უნდა მომენატროს.. ნერვების ჭიაა..
-მარიამ! მორჩი ლაპარაკს და ტელეფონს უპასუხე გასკდა რეკვით...
დამტუქსასავით დედაჩემმა და გაღიზიანებულმა ვუპასუხე ტელეფონს..
-ბატონო
-რას მეჩხუბები თუ იცი?!
ტელეფონში ნინუცას სიცილ-ნარევი ხმა გაისმა და მეც გამეღიმა..
-კაი ბოდიში, რა იყო რა ხდება? გამახარე და მითხარი რომ იმ
ნერვების ჭიამ გადაიფიქრა წამოსვლა..
ჩემი ოცნებებით ბედნიერი წამოვხტი ფეხზე და ოთახში წინ და უკან სიარული დავიწყე...
-პირიქით უფრო უნდა მოგიშხამო... ზუკამ ჩემ ძმაკაცს წამოვიყვან კიდევო და მარიამსაც ჩვენ გავუვლითო...
-ამის.... აუ კარგი რა ნინუცა, ეგ ძმაკაცი რო ნიკუშას ან თქვენ ან მარის და ნინას რო გაყვეს არა??!
-არა მარიამ, გადაწყვეტილია მოდიხართ შენ, ზუკა და დანიელი...
-კარგი ჰო, მაგრამ იცოდე ზედმეტი რამე რომ მითხრას გზაში პასუხს თქვენ მოგთხოვთ...
-რას მემუქრები თუ ქალი ხარ, გამეზადე დილით ცხრაზე გამოვა ზუკა.. შეხვედრაამდე.
უცებ მომაყარა და ტელეფონი გათიშა...
-აუუ ძილიც არ დამაცადოთ რაა....
ბუზღუნით წამივიყვირე და ლოგინზე ვარსკვლავის ფორმაში გავწექი... ნერვებუ უფრო და უფრო მშლებოდა, გეგონება ზუკა არ მყოფნიდა ეხლა ეს დანიელი რო დამემატა..
-რატო ღმერთი რა დავაშავე ამდენი იდიოტის ხელში..
წამოვიყვირე და ბალიში თავზე დავიმხე..
-ეგრე არა მარიამ, უფრო ძლიერად, თორემ ვერ გაიგუდები...
კარებში ლუკა იდგა და რაღაცნაირად მიყურებდა...
-ლუკაა
უცებ ვიკივლე და ზედ შევაფრინდი...
-აუ მარიამ ჩამოდი რაა.. აღარ ხარ პატარა 22 წლის ქალი რო ზედ შემომხტება წელი როგორ არ მწყდება მიკვირს...
თეატრალურად ამოილაპარაკა და ხელები წელზე მომხვია...
-ერთს ამბობთ ბატონო ლუკა და მეორეს აკეთებთ...
სიცილით ვუთხარი და ლუკასგან ჩამოვხტი..
-პატარა პარაზიტი ხარ რა..
ცხვირზე ხელი დამკრა და შუბლზე მაკოცა
-აბა წეღან პატარა არ ხარო?
-მაინც პატარა ხარ...
სიცილით მითხრა და ისე ჩამეხუტა ნეკნება ტკაცუნი დაიწყეს..
-მარიამ, მეგობრებუ კლუბში მივდივართ წამოხვალ?
-ჩემი ბიჭებ იქნებიან?
-იქნებიან
-მოვდივარ...
უცებ წამოვიყვირე და გარდერობთან მივვარდი..
-ეს მოკლეა, ეს ძალიან გრძელია, ეს საერთოდ რატომ მაქვს?! ამაში დამცხება, ვიპოვე...
წამოვიყვირე და კარები ცხვირწინ მივუხურე...
ნახევარ საათში გამზადებული გამოვედი ოთახიდან და ლუკას წინ ავესვეტე..
-აღარ მივდივართ?
-რატო არასდროს არ მამთავრებინებ ლაპარაკს?
გაბრაზებულმა გამომხედა და ისევ ტელევიზორს გაუშტერა თვალი...
-რა მოხდა?
-რა მოხდა და რვისთვის უნდა წავიდეთ ეხლა კი ხუთი საათია...
უცებ მომახალა და ოთახიდან გავიდა...
-აუ რააა
ჩემთვის ჩავილაპარაკე და ფეხსაცმელები იქვე მოვისროლე... ფეხები დივანზე ავკეცე და ტელევიზორი ჩემთვის საინტერესო არხზე გადავრთე...
მაგრამ ერთ საათზე მეტი ვერ გავიყვანე...
გაბრაზებული ოთხაში შევვარდი და სოციალური ქსელლი მოვინახულე..
არ ვიცი თავში რამ დამარტყა, ზუკას გვერდის ნახვა გადავწყვტე..
საძიებო ველში ზუკა გურჩინი ჩავწერე და ობიექტსაც მალევე მივაგენი..
-სინამდილეში უკეთესია..
ჩემთვის ჩავილაპარაკე და ფოტოების თვალიერება განვაგრძე..
-გაემზადე მივდივართ..
თავი შემოყო ლუკამ და ისევ უკან გაბრუნდა..
ლეპტოპი დავხურე და ფეხსაცმელების კაკუნით გავედი მისაღებში...
-ესე მალე?
გაოცება ვერ დამალა ლუკამ და ვერც ტუჩის კუთხეში შეპარული ღიმილი...
-ვიღაც ვიღაცეების გამო სამი საათია გამოწყობილი ვარ და წავიდეთ მალე თუ მივდრთ რა...
უცებ მივაყარე და სადარბაზოში გავედ...
ხუთ სართული ჩავირბინე და პირდაპირ მანქანაში შევხტი...
-ვაიმე მარიამ ლიფტის არსებობის შესახებ გსმენია რამე?!
გულ ამოვარდნილმა დაიკავა თავის ადგილი და ღვედი შეიკრა..
-კი მსმენია, მაგრამ პირადი შეხბა არ მქონია..
ენა გამოვუყავი და გზას გავხედე..
ოც წუთში უკვე შენობაში ვიყავით და ნაცნობ სახებს ვეძებდით...
-ალექსანდრეე
ვიკივლე უცებ და ნაცნობ სხეულს ზედ შევახტი...
-ჩემი გადარეული გოგო... - ალექსანდრეც მალე მოვიდა გონს და ორივე ხელი ძლიერად შემომხვია - როგორ მომენატრე შენ ხო არ იცი...
ბევრი მოსიყვაულების შემდეგ ჩამომსვა და გვერდზე დამიჯინა..
-ოჰ მარიამ დავინახეთ ალექსანდრე და მეტს აღარ ვკადრულობთ?
ვითომ სიბრაზით მითხრა ლევანიმ და შეპარული ღიმილით გამომხედა...
-კარგი რა ლევანჩო ხო იცი რო შეუცვლელი ხარ ...
-ლევანჩოს კიდე დამიძახებ და იცი რაც მოხდება..
უცებ დაასერიოზულა ტონი და ისე გამომხდა..
-ბოდიში ძმაო... ვაა ბექუ შენც აქ ხარ? როგორ ხარ?
-კარგად მარუსი შენ...
ღიმილით მომხვია ხელი და ლოყაზე მაკოცა
- კარგად...ალექსანდრე როდის ჩამოხვედი? იცი როგორ მენატრებოდი?!
-მეც ძაან მენატრებოდი პატარა ქალბატონო, და აწი აღარსად აღარ წავალ საერთოდ..
ღიმლით მითხრა და ჩემგან ჩახუტეაც დაიმსახურა...
მთელი იქ ყოფნის პერიოდში ვიღაცის მწველ მზერას ვგრძნობდი და სშინლად არასასიამოვნი იყო... თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცბდი, მაგრამ ნაცნბი ვერავინ ვერ ვნახე...
-ვიცეკვოთ?
გონზე ალექსანდრს ხმამ მომიყვანა და მეც ღიმილით დავთანხმდი..
დილის ხუთი საათი იყო სახლში რომ მივედი და მაშინვე გათიშულს ჩამეძინა..
დილით ტელეფონის გაბმულმა ზარმა გამაღვიძა და ეკრანისთვის არც შემიხედას ის ვუპასუხე..
-ბატონო
-ბატონო კი არა სად ხარ მარიამ?
-ზუკა?
-ზუკა კი არა თხუთმეტ წუთში ქვემოთ იყავი თერთმეტი საათი დაიწყო უკვე..
უცებ გამითიშა ყურმილი და მაშინვე ფეხზე წამოვხტი..
ოც წუთში კი გამზადებლი გავედი სახლიდან...
-როგრც იქნა გვეღირსა..
-კარგად შენ როგორ ხარ?
ყურადღება არ მიმიქცევია მისი ირონიული ტონისთვს ისე ავუარე გვერი და ჩემოდანი საბარგულთან გავაჩერე....
მანაც არ დააყვნა მალევე მოათავსა ჩემოდანი საბარგულში და მძღოლის ადგილი დაიკავა...
-გამარჯობა - დარცხვენით მივესალემ წინ მჯდომს და ლოყები ამიწითლდა იმის გახსენებაზე, რომ ამ მოსიარულე იონიასთან ერთად ესეც ვალოდინე - ბოდიში დაგვიანებისთის...
-აჰა ესეიგი ბოდიში ამას და მე არა ხო?
-გეყოფა შე*ემა რანაირად იქცევი...
-არაუშავს, მე დანიელი
-მარიამი სასიამოვნოა,
ხელი ჩამვართვი და ჩემ ადგილს დავუბრუნდი...
-რატო შეგაგვიანდა თუ საიდუმლო არაა...
დუმილი დანიელმა დაარღვია და სარკეში გამომხედა...
-ჩამეძინა..
ვთქვი და თავი დაბლა დავხარე...
-ხო ცოტა ადრე წასულიყავუ სახლში და არც ხუთ საათზე მგიწევდა დაძინება და არც დაგვაგვიანდებოდა....
მწარედ ჩაილაპარაკა ზუკამ და გზას გახედა....