_ცოტახანს უნდა გავისეირნო გავივლი ცოტას-მცირე ხნიანი დუმილის შემდეგ დემეტრემ მშვიდათ თქვა და ფეხზე წამოდგა
_დემეტრე რაღაც გჭირს-ეჭვისთვალით ახედა იოანემ
_არაფერი არ მჭიდს იო არა_ხელი აიქნია და კარისკენ წავიდა_უბრალოდ ხასიათზე ვერ ვარ-ბოლოს დააყოლა და კარში გავიდა
_რაღაც ჭირს!_ერეკლე
_ნამდვილად რომ მოვა ვათქმევინოთ ყველაფერი..წავალ მე ელენეს დავხედავ_ნიკა.ჩუმათ მივიდა დაიკოს ოთახში კარები ნელა შეაღო და საწოლზე ჩამოჯდა გოგონა მშვიდათ ფშვინავდა..ნიკას მისი დანახვისას სახე გაებადრა
_ძალიან მიყვარხარ დაიკო_ჩაილაპარაკა-ვერც კი წარმოიდგენ სულ როგორ მაკლდი ჩემო პატარა დაიკო..ალბათ დედას ვერასოდეს ვაპატიებ შენს წაყვანას,როგორ მინდოდა სულ შენს გვერდით ვყოფილიყავი დამეცავი გეგრძნო უფროსი ძმის არსებობა,ძალიან მიყვარხარ ჩემო სიცოცხლე ჩემო სუნთქვა._შუბლზე ფრთხილად შეეხო და ოთახი კვლავ ფეხაკრეფით დატოვა
*****************
დემეტრე ერთერთი სკვერის სკამზე ჩამოჯდა და თვალები დახუჭა,ვეღარ სუნთქავდა უკვე ისე იყო,არ იცოდა როგორ ჩაეხედა ელენესთვის თვალებში..იქნებ წასულიყო და აღარ დაბრუნდებოდა..შეიძლება მეტად აფსურდულად ჟღერს თქვენთვის მაგრამ დემეტრესთვის არა..ელენე მისთვის წმინდა იყო..მან კი რა ჩაიდინა...იქნებ სულაც მისულიყო ელენესთან და ყველაფერზე სერიოზულად დალაპარაკებოდა...არა,არ იცოდა როგორ მოქცეულიყო..სულ აირია..
_დემეტრე_მის წინ ლამაზი სიფრფანა გოგონა გაჩერდა და ღიმილით მიაშტერდა...ქერა გძელი თმითა და მუქი თაფლისფერი თვალები...პატარა სქელი ტუჩები და ძალიან საყვარელი ბავშვური სახე-დემეტრე ჯაში?_დემეტრემ გოგონაში მისი კლასელი ნინო ამოიცნო მაგრამ გაუკვირდა ნინო სულ სხვანაირი იყო მუდამ მორცხვი საკუთარ თავში ჩაკეტილი,გრძელი კაბებითა და გრძელმკლავიანი ზემოთებით,რაც არ უნდა გაგიკვირდეთ ასეთი იყო ნინი წიკლაური..მაგრამ ახლა?ახლა სულ სხვანაირი იყო,მკვეთრი მაკიაჟი,წარბზე პირსინგით,მკლავზე ტატუთი,გრძელი ქერა თმების ბოლოები იასამნისფერად შეეღება..დემეტრემ ამ ყველაფრის გახსენების შემდეგ წამით პირიც კი დააღო გაკვირვებისგან
_ნინო?ნინო წიკლაური ხომ?_ღიმილით ჩაილაპარაკა და ფეხზე წამოდგა
-როგორ ხარ კალასელო_თავი დაუქნია გოგონამ და ღიმილით ახედა,ერთმანეთს გადაეხვივვნებ..ბოლოსდაბოლოს 12 წელი ერთ კლასში იჯდნენ,ერთად ისწავლეს წერა და კითხვა,,,ყველაფერი ერთად აქვთ ნასწავლი....ერთმანეთი ძალიან უყვართ ბავშვობის მეგობრებს ..მეხუთე კლასამდე ხუთეულს ძალიან კარგი ურთიერთობვა ქონდა..ხუთეულში ბიჭებს და ნინის ვგულისხმობ..როგორ იცავდნენ ხოლმე ნინის აბა ვინმეს გაებრაზებინა..შემდეგ კი ყველაფერი შეიცვალა...დემეტრე მძლავრად მოეხვია შემდეგ კი ღიმილით მოშორდა და სკამზე ანიშნა ჩამოჯექიო
_როგორ ხარ ნინო?
_აუ დემეტრე არ მჯერა ნუთუ შენ ხარ მართლა?_ბავშვური გულუბრყვილობით გახედა
_მე ვარ გოგო აბა ვინ ვარ_მისი სიხალის დემეტრესაც გადაედო და ფართოდ გაეღიმა
_როგორ ხარ აბა მითხარი რას შვრები შენ და შენი სამი მუშკეტერი?_გაიცინა
_კარგად ვართ,ყველაფერი კი მართალია ცოტა არეულია მაგრამ იმედი მაქვს დალაგდება,,_სევდიანატ ამოილაპარაკა_შენ რას შვრები გოგონი?რაც სკოლა დავამტავრეთ მას შემდეგ არარ გვინახიხარ..იმიჯით შეგიცვლია
_ჰოო,აბა შემაფასე_ფეხზე წამოხტა და დაბზრიალდა
_ძალიან სხვანაირი ხარ.._ჩაეღიმა_ასე რატომ შეიცვალე..
_გავიზარდე_შეაწყვეტინა,წამში დასევდიანდა და კვლავ დემეტრეს მიუჯდა გვერდით_შენ ეს მითხარი ცოლი ხომ არ მოგიყვანია?-დემეტრეს გულში გაკრა._ა იმ გიჟებს,ნიკა რას შვრება?
-არა რა ცოლი ....კერ რა დროს ჩვენი ცოლია..
-არცერთს არ მოგიყვანიათ_რაღაც ბედნიერება იგრძნო ნინომ
-არა..._წამით დადუმდნენ_შენ? არ გაბედნიერდი?
_ვბედნიერდები_სევდანარევი ღიმილით ამოილაპარაკა
_მართლა?_დემეტრეს კი არ ესიამოვნა..იცდა ნიკას გრძნობები მისდამი..
_ძალიან მიხარია შენი ნახვა..აუცილებლად მომიკითხე ის გადარეულები და ჩემი თამთა_გოგონამ ბიჭის კითხვას წაუყრუა
-მოგიკითხავ ბიჭებს თამტას კი...მას კი ვერა_გული მოეწურა დემეტრეს
_როგორ არის ტამტა?_ღიმოლით ახედა
_გარდაიცვალა!
_რას ამბობ-შეიცხადა გოგონამ-მოკვდა თამთა-თვალები ცრემლით აევსო-რანაირად...ჩემი თამთა_ატირდა
_ავარიაში მოყვა..._მეტს ვერარ გააგრძელებდა დემეტრე_წამოდი ჩვენთან აქვეა ნიკას სახლი იქ არიან ყველანი..გზაში კი მომიყევი აბა სიძეზე_ძვლივს გაუღიმა და წამოგდომაში დაეხცმარა გოგონას
_ლუკა ასათიანი..
_ლუკა ასათიანი?_საიდანღაც მეცნობა მაგრამ ვერ ვიხსენებ_რამდენი ხანია ერტმანეთს იცნობთ?როდის გადაწყვიტეთ დაოჯახება
_აუ ძველ დემეტრე მახსენდება აი ისეთი მეხუთე კლასამდე რომ იყო_მეგობრაულად მხარზე ხელი დაჰკრა და თმები აუცეჩა
_მიდი მიდი მითახი_დემესაც გაეღიმა
_აუუ კარგი რა ეგ რა საინტერესოა..მე თქვენი ამბები უფრო მაინტერესებს მოყევი რა.._ოსტატურად გადაიტანა სხვა ტემაზე
_მართლა?
_თამთას გარესე ვეღარ ვძლებდით..სემდეგ კი ნიკას და დაბრუნდა..ელენე თუ გახსოვს ჩვენგან შენ კი არ იცნობდი მგონი მანამდე წაიყვან დედამისმა ჩვენგან ხუთი წლის იყო//ახლა დაგვიბრუნდა და სიცოცხლის ძალა მოგვცა..
_ძალიან კარგი..მიხარია
_ერეკლე მონასტერში მიდის
_მართლა?
_ჰოო თამთას გარეშე ჩემს ცხოვრებას აზრი არ აქვსო..
_ძალიან სამწუხაროა ტამთას ამბავი..ძალიან მეტკინა
-ნამდვილად ჩვენ ამან სულ გაგვანადგურა..აი ესეც ჩვენი კარი-და ზარი დარეკა,მალე მოისმა შრშუნი და კარგი მომღიმარმა იოანემ გააღო.
_დემეტრე მოდი_ბიჭისთვის არ შეუხედავს ისე სწრაფად გამოაღო კარი და უკან შეტრიალდა
-ვერ დაგინახა-უხერხულად გაუღიმა დემეტრემ
-მივხვდი_ნინოსაც უხერხულად გაეღიმა და სახლში შესულ დემეტრეს მიყვა
_სტუმარი გვყავ..._ოთახში შესულს სიტყვა გაუწყდა მდივანზე მჯდარი ელენე რომ დაინახა_გვყავს-დაამთავრა ბოლოდ და ნინოს ანიშნა შემოდის
_ნინო?_ერეკლე
_წიკლაური?_პირი დააღო იოანემაც და მეგობარს მეჭრა მძლავრად ჩაიკრა გულში
_როგორ ხართ ბიჭებო?-იოანეს და ერეკლეს გადაეხვია ღიმილით მოავლო თვალი და ბოლოს გაშეშებულ ნიკაზე შეაჩერა სევდიანი მზერა....ამაშობაში დემეტრე კედელთან ატუზულიყო და თავს მაღლა ვერ წევდა ეშინოდა ელენეს თვალების.ნინო ღიმილით დაიძვრა ნიკაასკენ მასთან ახლოს გაჩერდა და მორიდებით კითხა
_როგორ ხარ ნიკა?_თბილათ გაუღიმა
_შენ როგორ ხარ ნინო_ნიკაც თბილათ გადაეხვია მაგრამ მაშინვე მოშორდა და გვერდზე გადგა...
-გამაცანით ეს მაგარი გოგო?_სიცილიტ თქვა ელენემ და წამოიწია-მაპატიე ფეხზე ვერ წამოვდგები...._გაუღიმა თბილათ,ნინოს მისი შემხედვარე გაეღიმა
_არა რას ამბობ.._სწრაფად მივიდა ელენესთან_ნინო წიკლაური..შენ ელენე ?
_სასიამოვნოა ნინო...კი ნიკას და ვარ
_ჩემთვისაც...
_ჩვენი კლასელია ელე..რაც სკოლა დავამტავრეთ მას შემდეგ არ გვინახია_იოან
-ჰო სად დაგვეკარგე გოგო?_ერეკლე
_მიდი დაჯექი და მოგვიყევი_იოანე,ყველა სკამზე ჩამოკდა მხოლოდ დემეტრე გავიდა სამზარეულოში..და სამზარეულოს ფანჯრიდან უაზროდ დაიწყო ყურება..
_აბა რას სვრები მოგიყევი?_ერეკლე
_თქვენ რას სვრებით?_ნინო
_გეტყიდა ალბატ უკვე დემეტრე ჩვენს ამბებს..-იოანე
-კი მითხრა..ძალიან მეწყინა თამთას სიკვდილი ვიზიარებ-ბიჭებს თანაგრძნობიტ გადახედა
-ეჰჰ ჩვენი თამთა..ძალიან გვენატრება_იოანე..ერეკლეს უკვე თვალები აემღვრა _შენ რას შვრები სწავლის საქმე როგორაა?_თემს სასწრაფოდ გადაიტანა იოანემ
-ძალიან კარგად..ძალიან..
-არ თხოვდები?-ერეკლე
-კიი-ყრუდ ჩაილაპარაკა და მზერა ნიკაზე სეაჩერა,ნიკას სახე აეწვ,ვენები დაებერა სისხლი აუდუღდა
_თხოვდები?-პირი დააღო იოანემ
_ჰოო_კვლავ ყრუდ ცაილაპარაკა
-გილოცავ..ბედნიერებას გისურვებ_ხმამაღლა წამოიძახა ელენემ..ერთი თვალი სამზარეულოკენ ქონდა მაგრამ დემეტრე გამოსვალს არ ცქარობდა_იოანე მიდი სამზარეულოში დემეტრე ხომ კარგადაა?-სიცილიტ ცაილაპარაკა ელენემ და ბიჭს თავით ანიშნა მიდიო,დემეტრემ ელენეს ნათქვამი რომ გაიგონა იოანეს სესვლამდე გამოვიდა სამზარეულოდან გამოსულიც არ იყო ელენემ როგორც კი დაინახა ხმამაღლა თქვა
_დემეტრე დამეხმარე ჩემს ოთახში გამიყვანე რა...-ბიჭს საწყალი სახიტ გახედა_ნინო მაპატიე რა ჩემო კარგო ახლა ტრანვირებული ვარ და ძალაც არ მაქვს..შემდეგ შეხვედრაზე დავილაპარაკოთ კარგად-გაუღიმა
_რათქმაუნდა ,ძალიან სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა ელენე..
_ჩემთვისაც ნინო-თბილატ გაუღიმა და წამოიწია
-მე გაგიყვან დაიკო_სასწრაფოდ წამოდგა ფეხზე ნიკა
-არა ნიკუშ შენ შენს მეგობას დაელეპარაკე ,დემეტრე კი უკვე ელაპარაკა ასე თუ ისე და ცოტახანს წავიყვან დემეტრეს _გაიღიმა და დემეტრეს ანიშნა მოდიო,დემეტრეც ნელა მივიდა ,გოგონას მკლავსი ძლიერად მოკიდა ხელი და წამოაყენა..თვალებში ვერ უყურებდა ვერ ბედავდა. ელენეს მისი შეხებისას უცნაურმა ჟრუანტელმა დაუარა.ოთახში ჩუმათ შეიყვანა,საწოლზე ფრთხილად დააწვინა და უხმოდ აპირებდ გასვლას როცა ელენეს ხმამ შეაცერა
-დემეტრე!_დემეტრე უხმოდ მოტირლდა მაგრამ თვალებსი მაინც ვერ უყურებდა..._დავილაპარაკოთ..
_ელენე არ ვიცი რა დამამართა..ვიცი საშინლად მოვიქეცი შენ ჩემი ძმის და ხარ..შენ ცემთვის ძალიან ახლობელი ადამიანი ხარ..
-მოდი ჩამოჯექი დემეტრე_მორიდება და სირცხვილი ელენესაც გაეპარა ხმაში
-ელენე...
_ყველაფერი გავარკვიოთ.დროის დაკარგვა არ ღირს ახლა ჩვენთვის არავის ცალიი...დემეტრე დავიჯერო ყველა გოგონთას ასე ხარ?_ღიმილი მაინც ვერ სეიკავა ელენემ
_არა_დემეტრესაც ცაეღიმა და საწოლზე ცამოჯდა_მაგრამ შენ ყველა გოგო არ ხარ ელენე..შეც ჩემთვის ძალიან წმინდა ხარ..ძალიან მნიშვნელოვანი
_გიყვარვარ?
-ელენე..
-უბრალოდ მითხარი_გაუღიმა და ხელზე ხელი სათუთად დაადო დემეტრემ მათ ხელებს ღიმილით დახედა და გაუაზრებლად გულიდან წამოსული სიტყვები ხმამაღლა თქვა
_მიყვარხარ ელენე-და თვალებში ახედა..პირველად შეხედა თვალებში ამ დროის განმავლობაში.გოგონას თვალებში ამოუცნობი გრძნობა ამოიკითხა.ვერ მიხვდა რა გრძნობა იყო ეს..მაგრამ იმას კი ხვდებოდა ხომ ამ სიტყვით ელენე გაახარა მას სიხარული მიანიჭა.ელენეს ჩაეღიმა,სახე გაებადრა და ჩუმათ სიმორცხვით წარმოსტქვა,თვალები ძირს დახარა ახლა მას რცხვენოდა დემეტრესი,ლოყვბი აუხურდა..
_იცი?დემეტრე ..მეც..მეც მიყვარხარ..










ბოდიში დაგვიანებისთვის...ვიცი დიდიხანია არ დამიდია და ნამდვილად ვარ ჩხუბის ღირსი..მაგრამ რატომღაც ისეთი შეგრძნება მაქვს რომ დიდათ აღარ გაინტერესებთ (არ გამკიცხოთ ძალიან) .... ეს თავი კი თქვენ ვინც ელოდით..მეჩხუბეთ ღირსი ვარ....ძალიან დიდი მადლობა თქვენ ნიკას გოგოც გამოჩნდა.როგორ მოგწონთ ნინო?ლილესაც მალე დავაბრუნებ..მიდა რაც შეიძლება მალე დავამთავრო