მზრუნველი ტონით უთხრა მარიამს თავზე აკოცა და სახლი დატოვა.
ალექსანდრე წავიდა და გარკვევა დაიწყო
ყველაფრის სად იყო ის ნაბი*ვარი ეხლა.აქამდეც არ ქონდა ეგ ყველაფერი დავიწყებული მაგრამ როცა ეხლა გაიგო მარიამის ოჯახზეიყო საუბარი გაცეცხლდა და გაორმაგებულად დაიწყო ძიება.ყველაფერს გააკეთებდა ოღონდ მარიამისთვის ტკივილი შეემსუბუქებინსა.ასევე გადაწყვიტა მარიამისთვის სიურპრიზი გაეკეთებინა და აქეთ იქით დარბოდა საქმეებზე.
ლუკა ამ დროს იჯდა სახლში და ფიქრობდა.ისე აინტერესებდა რამოხდა ანაბელის თავს,ინტერესი კლავდა მაგრამ რა ექნა ხო არ კითხავდა ასე პირდაპირ.ტელეფონზე დაურეკა.
-როგორ ხარ ბელა?
-კარგად ლუკა შენ როგორ ხარ?
-არამიშავს. შენთან ლაპარაკი მინდა.
-მეც მინდა.
-კარგო ერთ საათში ჩვენ ბარში შევხვდეთ.
-კარგი დროებით.
ანაბელმა ყურმილი დაკიდა და ფიქრობდა თავისი გადაწყვეტილების სისწორეში.ყველაფრის თქმას აპირებდა რადგან ამდენი ხნის შემდეგ პირველად ვიღაც მოეწონა არა მოეწონა არა მემგობი შეუყვარდა მაგრამ ვერ ბედავდა თქმას დ. გულში გაფიქრებასაც კი.მოემხადა და კაფეში წავიდა.
ლუკა ნერვიულობდა ძალიან აღარ იცოდა რა ექნა ან რა უნდა ეთქვა ანაბელს.მალე დაინახა როგორ შემოფარფატტა ანაბელი კაფეში.ფეხზე წამოდგა,ლოყაზე აკოცა,სკამი გამოუწია და დასვა.
-ხო არ გაცდევინე?
-არა ახალი მოსული ვარ მეც.
-ჰოო...
-აბა რისი თქმა გინდოდა.
-ჯერ შენ თქვი.
-შენ გითმობ.
-იცი არც კი ვიცი საიდან დავიწყო ან როგორ ვთქვა უბრალოდ მეტს ვეღარ უძლებ.
-ანაბელ რახდება?ნუ მანერვიულებ
-უბრალოდ მე ბევრი ვიფიქრე და შენთან ურთიერთობას ვერ დავიწყებ სანამ რაღაცას არ გეტყვი მაგრამ ...არ ვიცი როგორ გითხრა.
-თუ გინდა ჩემთან წამოდი სახლის მშენებლობა დამთავრდა და მარტო ვიქნებით უფრო თავისუფლად ვილაპარაკებთ.
-ჰო მემგონი მასე ჯობია წავიდეთ.
კაფიდან გავიდნენ,ლუკა მანქანაც ნელა ატარებდა დრო და დრო ანაბელს გადახედავდა.
ანაბელი ნერვიულობდა არიცოდა მართლა არიცოდა საიდან დაეწყო მოყოლა.სახლში მივიდნენ და მისაღებ ოთახში დასხდნენ.ცოტახანს ჩუმად იყვნენ და ანაბელმა დაიწყო.
-2წლის უკან მოხდა ეს ყველაფერი.მე და საბა 3წელი ერთად ვიყავით ერთმანეთი ძალიან გვიყვარდა,ერთმანეთზე ვგიჟდებოდით,ყოველ დღე,ყოველ წამს,ყოველ წუთს ერთად ვიყავით,ფაქტიურად უერთმანეთოთ ვერ ვძლებდით,დაქორწინებაც გადავწყვიტეთ ძალიან გახარებულები ვიყავით.ბოლო 1წელი საბა შეიცვალა ისეთი აღარ იყო როგორც ადრე მაგრამ ცდილობდა არაფერი ეგრძნობინებინა ჩემთვის მაგრამ მე ხომ მოხარშულსაც ვიცნობდი ჩემ საბას ვერაფერს გამომაპარებდა.არც არაფერს მეუბნებოდა გაგიჟებას ვიყავი უკვე აღარ ვიცოდი რამექნა.ერთხელ საბასთან ვიყავით,მდივანზე ვისხედით,ტელეფონზე დაურეკეს საბას,ფეხზე წამოდა და უცებ ძირს ისე დავარდა აზრზე ვერ მოვედით რამოუვიდა.გონზე ვერ მოვიყვანე ძალიან შემეშინდა შოკში ვიყავით, უცებ დავრეკე სასწრაფოში აბა მარტო მე რას მივიყვანდი მანქანამდე,5წუთში მოვიდნენ და შოკურ მდგომარეუბაში ვიყავი ისევე.სავადმყოფოშს კარიდორში ნერვიულად დავდიოდი მალე საბას მშობლები მოვიდნენ,მისი მეგობრები არავინ იცოდა რახდებოდა.მალე ექიმი გამოვიდა და..
-ძალიან რთული მდგომარეობა,კიბო აქ უკვე ბოლო სტადიაზეა და გადარჩენის შანსები ძალიან მცირეა.
მე უკვე აღარაფერი მესმოდა ერთ ადგილას ჩავიკეცე და ყველაფერი ბრუნავდა არმჯეროდა რო შეიძლებოდა ჩემი საბა დამეკარგა.იმ დღის მეფე ყველაფერი შეიცვალა საბა ძლივს დავითანხმეთ მკურნალობაზე,მაგრამ ჩვენ სასიკეთოდ არ შემობრუნდა,1თვე გვერდიდან არმოვცილებივარ,მაგრამ ეთყობა ღმერთს კარგ ადამიანები თავისთან მიყავს.საბასთან ერთად ვიყავი,სკამი მივაჩოჩე საწოლთან და ხელზე ხელი მოვკიდე და ველაპარაკებოდი,ისიც მელაპარაკებოდა შეძლებისდაგვარად.ჩვენ მომავალზე ვლაპარაკობდით ვეუბნებოდი რო ყველაფერი კარგად იქნებოდა,ყველაფერს გადალახავდა,გამოკეთდებოდა,დაამარცხებდა კიბოს,არუნდა დავეტოვებიე მარტო.ის გამე ლაპარაკში ჩამეძინა.დილას რომ გავიღვიძე შემცივდა.საბას შევეხე სულ გაყინული იყო.ბოლო
ხმაზე ავტირდი,მაინც წამართვა უფალმა მე მაშინ მოვკვდი მან რომ
დამტოვა,მაგრამ მითხრა აი იმ ღამეს რო ვინმე თუ გამოჩნდებოდა ჩემ ცხოვრებაში ვისი დანახვაც კი ბედნიერებას მომღვრიდა,გულს ამიჩქარებდა რომ მასთან ურთიერთობაზე მის გამო უარი არ მეთქვა.პირიქით შენი ბედნიერება გამიხარდებაო.მეც გადავწყვიტე და ყველაფერი გიამბე.ეს თქვა და თვალებიდან ცრემლებმა დაიწყეს დენა.
ლუკა სრულ შოკში იყო და მომხდარის გაანალიზებას ცდილობდა.შეუძლებწლი იყო ეს მის ფერიას დამართნოდა.ხმას ვერ იღებდა.ანაბელთან მივიდა ჩაიმუხლა მისი თლილი თითები მის ხელებში მოიქცია,ნაზად აკოცა და ჩახლეჩილი ხმით უთხრა.
-ყველაფერი კარგად იქნება ჩემო ფერია.
-მეც მინდა რო მასწ იყოს.სრუტუნით თქვა ანაბელმა.
-მიყვარხარ ბელს მთელი არსებით მიყვარხარ! პირველად რო დაგინახე იმ დღის მერე გულში ჩამვარდი დასიგიჟმდე შემიყვარდი.ისე მინდა რო გიყურებ ახლოს მოვიდე და ჩეგეხუტო,ეგ წითელი ლოყები დაგიკოცნო მე როცა მხედავ რო გიწითლდება.ამხელა ქალი მაინც ბავშვი ხარ ჩემი ბავშვი ხარ!
-მეე...ლუკაა..
-ჩშ..არა არაფრის თქმა საჭირო მე არაფერს გაძალებ,როცა მიხვდე რომ გიყვარვარ იცი სადაც ვარ მოდი ჩემთან!ჩემი გულის კარი შენთვის მუდამ ღია იქნება.მზრუნველად ჩაეხუტა და ასე ერთმანეთზე მიკრულები იჯდნენ უხმოდ.
მარიამი სახლში იჯდა და ფოქრობდა.ვერ მოისვენა სანდროს კი აგვიანდებოდა.ტელეფონი აიღო და სანდროს დაურეკა.
-ალექსანდრე სადხარ? ესა მალე მოვალო?
-კარებს თუ გამიღებ მალე მოსული ვიქნები,პლიუს აღარ გავიყინები ან გაიყინები და ჩამეხუტეეე...
მარიამ ფეხზე წამოხტა და კარებში მდგარო სანდრო რო დაინახა მაგრაფ ჩაეხუტა.
-სად იყავი?????! იცი როგორ შემაშინე?
-რითი შეგაშინე ნუ გადამრიე!
-აბა სად იყავი ამდენიხანი.
-წადი უცებ ჩაიცვი გიცდი.
-რატო?
-მიდი მალე.
-კარგი ჰო.
მარიამი ოთახიდან გადიოდა სანდრომ რო მიაძახა.
-თბილად ჩაიცვი გარეთ სიცივეა.
მარიამს გაეღიმა,აღარაფერი უპასუხია ოთახში შევიდა უცებ გამოიცვალა და სანდროს წინ აესვეტა.სანდრომ ხელი მოხვია და მანქანაში ჩაჯდნენ.მარიამმა გზა რო იცნო გულმა ბაგაბუგი დაუწყო.არჯეროდა და არც ეგონა აქ კიდე ოდესმე თუ მოვიდოდა.
-ესს..ეს.. ალექსანდრე სად მოვდივართ?
-მივალთ და ნახავ.
მარიამს აღარაფერი უთქვია მაგრამ იცოდა უეჭველი იცოდა სანდროს სადაც მიყავდა მაგრამ დადასტურება ჭირდებოდა.მალე სამ სართულიან სახლთან მივიდნენ,ეზოში შევიდნენ მარიამი გაგიჟებას იყო თვალებს არ უჯერებდა,უკვე 3წელია აქ არყოფილა.
-სანდრო არმჯერა რო აქ მომიყვანე.
-მე შენს გასაბედნიერებდალ ყველაფერს გავაკეთებ!
-მე ძალინ გამიხარდა.მოდი რა შევიდეთ მოდი მოდი მარიამიპატარა ბავშვივით ცქმუტავდა,აქ ბევრი არაუამრავი კარგი მოგონება აკავშირებდა ამ სახლთან.უცებ აირბინა დაირბინა ყველა კუთხე კუნჭული თითქმის არაფერი საერთოდ არაფერი შეეცვალათ ძალიან გაუხარდა.კიბეების ჩაირბინა და სავარძელში მჯდომ სანდროს ჩაეხუტა.
-მადლობა როგორ გადაგიხადო არც კი ვიცი.
-მარიამ ძალიან მიყვარხარ! უზომოდ და მე მჯერა რო ჩვენი სიყვარული ყოველგვარ ტკივილს გაკურნავს!
-მეც ძალიან მიყვარხარ სანდრო.
-დღეს აქ რო დავრჩე შეიძლება?
-მარიამ მე რას მეკითხები? შენი სახლია.ეს უთხრა და ხელში გასაღები აუფრიალა.
-სანდროო..
-ჩშ...
-არვიცი რავთქვა ძალიან ბედნიერი ვარ.
-ჩემი მიზანიც ეგ იყო.შენი ბედნიერება მინდა არა ამქვეყნიურად.
შემდეგ ერთად ჩახუტებულები იჯდნენ დიდხანს.
ორ დღეში ჩვენი გიჟი ანუციუსის დაბადების დღე იყო. 22წლის ხდებოდა ქაბატონი.დიდი გრაციოზული დაბადების დღის გადახდა უნდოდა უყვარდა ასეთი რაღაცეები.მარიამი და ანაბელიც ეხმარებოდნენ წვრილმანებში.სასტავი ქეიფობდა მარტო.ასე გადაწყვიტა ანამ
არმინდა ზედმეტებიო.
და დადგა ანას დაბადების დღეც.ანაბელი და მარიამი შეუვარდათ ოთახში დილას.
-ანუციუსსს გილოცავთ!!!!!!!! ჩკუა მოგემატოს მარა მეეჩვება. მიაძახა მარიამმა კისკისით.
შემდეგ იყო მილოცვები,საღამოს კი რესტორანში მიდოდნენ.მიშო არსად არ ჩანდა ანა გაფრენაზე იყო არც მიულოცა არც ტელეფონს იღებდა.ძალიან გავრაზდა მაგრამ არ იმჩნევდა. მზადება დაიწყო.მოკლე შავი კაბა ჩაიცვა,ფეხზე კრემისფერი მაღლები მოირგო,მაკიაჟი გაიკეთა და ქერა თმები დაიხვია და გაიშალა. ძალიან ლამაზად იყო.ბრწყინავდა რესტორანში რო შეაბიჯა.შუა ცენტრში იდგა არვიცი ასე როგორ აღმოჩნა და თვალებით იმ ხისთავა მიშოს ეძებდა მაგრამ არსად ჩანდა,უეცრად პატარა გოგო მოვიდა თეთრი ვარდით ხელში,ღმერო როგორ უყვარდა ცისფერი ვარდები...ერთს მეორე მოყვა მესამეს მეოთხე დ. ასე გაივსო ვარდებით ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდაკის ირგვლოს ვერც მის წინ მდგარი მიშო დაინახა.რომელიც მომაჯადოებლად უყურებდა.
-ჩეო ქალღმერთო!!გეგონა დამავიწყდი? გილოცავ დაბადების დღეს და კიდევ......
-თქვი შე კაცო ამ საუკუნეში!
-მოკლედ გახდები ანა ჯიშკარიანო ჩემი კანონიერი მეუღლე?
ანა მშვიდად იდგა და ხმას არ იღებდა.
-ჰაა თქვი ამომხდა სული.
-ანუ დღეს ნერვები რო მომიშალე რომ
დაგსაჯო დრო მაქ საკმარისად რადგან შენი ცოლი გავხდები ძალიან მალე!!!!!!!
-ჩემი გოგოოო!
მიშომ ანა ხელში აიტაცა და აფრიალევდა.ოვაციების ხმა ისმოდა.შემდეგ იყო მილოცვები და ერთი ამბები ,ქეიფობდნენ ბოლომდე.ბოლოს ყველა გატიშული მიიტანა ლუკამ სახლებში,თვითონ არდაულევია ანაბელზე ფიქრობდა რომელიც მის გვერდით იყო და მშვიდად ეძინა მანქანაში.სახლში მიიყვანა და კარებზე ზარი დარეკა. ისევ იმ სანდომიანმა ქალმა გაუღო კარი რომელიც მიღიმოდა.თავი დაუკარი და გზა გააგრძელა რადგან ეხლა იცოდა ანაბელის ოთახი.დააწვინა საწოლზე და გასვლას აპირებდა ბელამ ხელი რო მოუჭირა.
-დარჩი!შენ მაინც არ მიმატოვო.
-მე არასოდეა მიგატოვებ ანაბელ!მშვიდად დაიძინე აქვარ ჩემო პრინცესა...

შეფასებებს ველი.ახლა ვწერ და რაც მაფიქრდება უცებ იმას ვწერ და არვიცი რამდენი გამომდის ამიტომ ნუ მიწყენთ.ზოგი შეიძლება დიდი თავი იყოს,ზოგი პატარა.