ავტობუსში ვზივარ და ვფიქრობ იმაზე რაც წინ მომელის სამსახურში დავიგვიანე საცობის გამო ალბათ ამის გამო კარგად გამომლანძღავენ უფროსი ისეთი მკაცრია ამას ნამდვილად არ მაპატიებს. ხელის კანკალით ვაღებ კარს და ჩემს წინ გაცოფებულ ქალბატონ ლელას ვხედავ.
-იცით... ქალბატონო ლელა ... ს.. ა.. ც.. ო.. ბ.. შ.. მოვყევი და ამიტომაც დამაგვიანდა- ვთქვი ხმის კანკლით..
- ეს უკვე ზედმეტია! უკვე რამდენჯერ გაპატიე დაგვიანება ვხვდები სანამ არ დაისჯები მანამ ვერ მოეგები გონს.. დღეს როდესაც რესტორანში მუშაობას მორჩებ ჩვენს ბარში დამატებით 3 საათი იმუშავებ.- მითხრა გაბრაზებულმა ლელამ .
-კი მაგრამ ქალბატონო ლელა სახლში დღეს მალე უნდა დავბრუნდე თან მე ბარში ... -სიტყვა არ დამამთავრებინა ლელამ .
- ეს შენზეა დამოკიდებული ნინი თუ არ გინდა კარი ღიაა შეგიძლია წაბრძანდე და უკან აღარ მოიხედო. არ მაინტერესებს დრო გაქვს თუ არა. ან შესძლებ თუ ვერა თუ არ შეასრულებ ამას შეგიძლია წბრძანდე- ესღა მითხრა და ფეხსაცმლის კაკუნით გავიდა.
ვსო ნინი დარხეული გაქვს , ეხლა რა ვქნა მითუმეტეს რომ ბარში ყოფნა სასტიკად მეზიზღება არასდროს მიყვარდა ასეთი ადგილები ეხლ კი იქ მიწევს მუშაობა. თუ ამას არ გავაკეთებ სამსახურს დავკარგავ და ეს ნამდვილად არ მაწყობს თან მითუმეტეს ასეთ დროს. ეჰ მომიწევს დღეს ღამის გათენება . ღმერთო ძალა მომეციი ....

შევედი თუ არა ბარში მაშინათვე მომხვდა სიგარეტის და სასმლის სუნი ვერასდროს ვერ ვიტანდი ამ სუნს ახლა კი ასეთ მდგომარეობაში მიწევს მუშაობა. ბარი გატენილი იყო ახალგაზრდებით აი იმ ხალხით ძანნნ გაჩითულები რო არიან ისეთებით. ამაზრზენი იყო ყველაფერი რაც იქ ჩემმა თვალაებმა დაინახეს სულ გადაირივნენ ეს ახალგაზრდობა. იმხელა ხმაზე ჭყიოდა მუსიკა კინაღამ დავყრუვდი. მშინვე შევარდი გასახდელში და გოგოებს მივესალმე . უი ხო დამავიწყდა რომ მეთქვა რესტორანი რომელშიც მე ვმუშაობ და ბარი რომელშიც ახლა უნდა ვიმუშაო ერთი ბიზმესმენისაა რომელსაც მე არ ვიცნობ.
როდესაც ვნახე ჩემი ფორმა რომელიც მე უნდა ჩამეცვა ლამის გული გამისკდა.
- დედუნა-დედა რა არი ეს ჰა ? - დავიყვირე განწირულმა და ყველამ მე შემომხედა გაოცებულმა .
- რა იყო ნინი.-მკითხა ნუცამ ჩემმა ერთერთმა თანამშრომელმა.
- ნუცა არ მითხრა რომ ეს რაღაც რომელსაც სახელსაც კი ვერ ვარქმევ უნდა ჩავიცვა - ვკითხე და მივშტერდი გაოცებული.
-ნუ რახან არ გინდა არ გეტყვი -მითხრა სიცილით- აი მაშინ კი ნამდვილად შოკში ჩავარდი რადგან მე ამ რაღაცას ნამდვილად არ ჩავიცმევდი ეს რაღაც კი გახლდათ. უმოკლესი ქვედაბოლო რომელიც მუხლს ძააანნ ზევით იყო და ტოპი რომელიც მხოლოდდა-მხოლოდ მკერდს დაფარავდა. არა ამას ნამდვილად არ ჩავიცმევდი მაგრამ სხვა გზა რომ არ მაქვს სამსახური მჭირდება , მართალია დედა მუშაობს მაგრამ მისი ხელფასი საჭმელში და კომუნალურებში ძლივს გვყოფნის, ახლა კი ჩემი სწავლის ფულიც მოსაგროვებელი მაქ. ამიტომ ბევრი ჯუჯღუნის შემდეგ მაინც მოვირგე სამუშაო ფორმა და როცა ჩემს თავს სარკეში შევხედე ტირილი ამივარდა. ძლივს დამამშვიდეს გოგოებმა.
დავდიოდი მაგიდებს შორის და ვგრძნობდი მამაკაცების მწველ მზერას და ნელნელა ჩემი თავი მძულდებოდა. მთელი ძალა მოვიკრიბე და ჩემი მაგიდისკენ წავედი სადაც ცოტახნის წინ დასხდნენ კლიენტები .
-მოგესალმებით რას ინებებთ ვკითხე უკვე დაზეპირებული ფრაზით.
- ოთხი ჭიქა ვისკი -მითხრა მამაკაცის სასიამოვნო ბარიტონმა და ტანში ერთიანად დამბურძგლა . დავიფიცებ რომ ეს ხმა საიდანღაც მეცნობა მის სახეს ვერ ვხედავ რადგან ჩემგან ზურგით ზის . მის გვერდით კი ერთი ახალგაზრდა სიმპატიური ბიჭი და ორი ამაზზრზენი გოგო ძალიან ვულგარჩაცმულები თქვენ წარმოიდგინეთ და ჩემზე უარესადაც კი .ულად
- ახლავე იქნება- უნდა წავსულიყავი რომ უცებ ვიღაცამ გამაკავა შევტრიალდი და ოღონდაც არ შევტრიალებულიყავი ახლა მხოლოდ მინდოდა მიწა გამსკდომოდა და შიგ ჩავეტანე . ჩემს წინ არც მეტი და არც ნაკლები ნიკა მარგიანი იჯდა დიახ ის ვისი ხმაც ასე მეცნობოდა და სწორედაც ჩემი ახალი კლასელი

ესეც მეორე თავიი იმედია მოგეწონებათ