მთელი დღე უაზრო ჩხუბში გავლიეთ, არც ის მითმობდა და არც მე არ ვუთმობდი...
მერე იყო ერთამეთის "ლამაზი" სიტყვებით შემკობა, ჩხუბის მოსმენისგან დაღლილი საახეების ყურება, ხუთ წუთიანი დუმილი და ისევ ჩხუბი...
ბოლო ორი კვირის მანძილზე ჩემი დღე მხოლოდ ამ გრაფიკით შემოიფარგლებოდა და უკვე იმდენად მივეჩვიე, რომ დღე რომელიც ზუკას გარეშე იწყება უაზრობაა..
-დილამშვიდეობის ენამწარევ!
ჩვეული ტრადიცია არ დაარღვია და მორიგი დილამშვიდობაც ირონიულად მისურვა...
-შენი დანახვის მერე დილა მშვიდობიანი როგორ უნდა იყოს არ მესმის.
ვითომ გაოცებულმა ვუთხრი და კიბეებზე დავეშვი...
-მოკლედ რა ეს გოგო ნელ ნელა უფრო მწარდება...
-კომპლიმენტად მივიღებ...
უცებ შევბრუნდი მისკენ და ღიმილით ავხედე ერთი თავით მაღალ სხეულს....
-სხვა მხრივ არც მიფიქრია..
მხრების აჩეჩვით მიპასუხა და გვერდი ამიარა...
-იგივეს ვერ გეტყოდი, ყოველ დილით ირონიას ლოგინში ტოვებ..
უცებ მივაყარე და სამზარეულოში შევასწარი...
-უკვე დაიწყეთ?
შესვლისთანავე მკითხა ნინუცამ და ყავა ჩამომისხა...
-აჰამ
პირგამოტენილი დავეთანხმე და სკამზე ჩამვჯექი..
-როგორ არ იღლებით რა
ლაპარაკში მარი ჩაერთო და გაბრაზებული სახით გამომხედა...
-აუ გეხევეწები რა უცებ ვჭამოთ და წავედით რა...
ბუზღუნით ამვილაპარაკე და ფეხზე წამივდქი...
-აუ ხო მალე რა, თორე გახდა პირველუ საათი და დავიწვებით მერე...
მხარი ამიბა დანიელმა და ზემოთ ავიდა...
ცოტახანში ჩემ გარდა ყველა ზღვაში იყვნენ და გადასარევად ერთობოდნენ..
მხოლოდ მე ვიჯექი პლიაჟზე და მათი ყურბით ვირთობდი თავს...
-რატომ არ ჩადიხარ?
ზურგს უკან ნაცნობი ხმა მომესმა და მაშინვე მისკენ მივტრიალდი..
-ლაშა?...
გაოცება ვერ დავმალე ნაცნობი სახის დანახვისას და მაშინვე ზედ შევაფრინდი....
-ჩემი გადარეული..
უცებ მომხვია წელზე ხელი და მიწას რამდენიმე სანტიმეტრით მომაშორა...
-როდის ჩამოხვედი არ უნდა დაგერეკა? ან აქ რა გინდა?
როცა "ჩამოვედი" მისგან ვკითხე და გვერდიდან ავეკარი...
ვგრძნობდი მწველ მზერას და პატრონიც ვიცოდი ვინ იყო და ამ ფაქტით გახარებული უფრო მივეკარი...
-გუშინ ჩამოვედი მარ და შენმა დატყმულმა ძმამ პირდაპირ აქეთ გამომაქანა საქართველო უნდა დაგათვალირებინოო...
მომაბეზრებლად ჩაილაპარაკა და გამიღიმა...
-ანუ ის დეგენერატიც აქაა??
-აჰამ
თავის ქნევით დამეთანხმა და ჩემკენ მომავალ გოგოებს გახეა..
-ვა ლაშიკო როგორ ხარ?
თბილად გადაეხვია ნინუცა და გვერდით ამიმიდგა...
-გოგოებო გაიცანით ჩემი ძმად ნაფიცი ლაშა, ესენი კი ჩემი დად ნაფიცები არიან მარი და ნუკა, ნინუცას იცნობ... ორი გვაკლია გაგვითხოვდნენ, ის დარტყმულები კი ამათი ბიჭები არიან...
ხსენება და მათი გამოჩენა ერთი იყო....
ყველა თავის გოგოს ამოუდგა გვერდზე და ლაშა ინტერესით აათვალიერეს...
-მოკლედ ლაშა, ეს მიროა ნინუცასია, ეს მიშოა მარისაა და ეს ნიკუშაა და ნუკასია.. ეს კიდე ირონიაა ვისია არ ვიცი... ეს კიდევ ლაშაა...
უცებ ჩამოვაყალიბე და ისევ მივეხუტე...
-სასიამოვნოა - ყველას სათითაოდ ჩამოართვა ხელი და ისევ მე მომიბრუნდა - კაი მარუს ეხლა მე წავალ და საღამოს დაგირეკავ და გავიდეთ სადმე...
წასვლამდე კიდევ ჩავეხუტე და გახარებული დავბრუნდი ჩემ ადგილას...
-ვინ იყო?
ცოტახანში ზურგს უკან გახშირებული სუთქვა ვიგრძენი და ისევ გამარჯვებულის ღიმილი ავიკარი სახეზე...
-ბიჭი
უდარდელად ვუპასუხე და სათვალეები მოვირგე...
-კაი მართლა?! მე გოგო მეგონა
ირონიულად მიპასუხა და გვერდზე მომიჯდა..
-მიხვედრილი ყოფილხარ
არც მე დავაკელი და გვერდულად გავხედე....
-ნუ მეიაზვები მარიამ....
აშკარად გაღიზიანებულმა მითხრა და სათვალიდანაც კი დავინახე მისი გაბრაზებული სახე..
-არ გეიაზვები..
ისევ ვაგრძელებდი მის ნერვებზე დაკვრას და ვხვდებოდი, რომ ცეცხლს ვეთამაშებოდი....
-მარიამ, ვინ იყო ის ბიჭი?!
ისევ პირვანდელ შეკითხვას დაურუნდა და გაბრაზებულმა გამომხედა...
-ბიჭი, სახელად ლაშა
ისევ უდარდელად ვუპასუხე და გამეღიმა მის გაბრაზეულ სახეზე..
-ადექი მივდივართ..
უცებ წამომაგდო ფეხზე სარაფანი თავისი ხელით გადამაცვა და გასასვლელისკენ გამაქანა...
-რას აკეთებ ხო არ გააფრინე შენ??
ძლივს მოვედი გონზე და ხელზე დავეჯაჯგურე, რომ გაეშვა...
-მე არა, შენ...
ვითომც არაფერი ის მითხრა და ჩემ წაყვანას ისევ შეეცადა...
-გამიშვი ეხლავ ხელი..
ცოტა ხმამაღლა მომივდა, ხელი მაშინვე გამიშვა და გასასვლელისკე გავარდა..
უცებ დავბრუნდი ჩვენებთან... გოგოების გაოცებული სახე არ შევიმჩიე, ყურსასმენები გავიკეთე და მზეს მივეფიცხე...
დაახლოებით ორი საათი იყო სახლში რომ მივედი და მაშინვე სააბაზანოებში გადავნაწილდით..
გოგები მისაღებში ვისხეით და ტელევიზორს უაზროდ ვუყურებდით, როცა ოთახში გიჟივით შემოვარდა ნიკუშა
-ზუკა სადაა ხომ არ იცით?
ინტერესით მოგვათვალიერა ყველა და ბოლოს მზერა ჩემზე გააჩერა..
-მე რას მომჩებიხართ მე რავიცი სადაა შენი ძმაკაცი.
ვითომც არაფერი ისე ვუპაუხე და ტელევიზორს მივაშტერი..
როგორც კი ნიკა ოთახიდან გავიდა, გოგობი მაშინვე ჩემთან მოვარდნენ და გამომცდელად დამაკვირდნენ..
-მართლა არ ვიცი სადაა ხალხო ან მე საერთოდ რა შუაში ვარ?!
გაღიზიანბულმა ვუთხარი და ფეხები ტახტზე ავკეცე...
-შუაში არა თავში ხარ
უცებ მისაყვედურა ნუკამ
-მართლა ენამწარე ხარ მარიამ რა, რაღაცა ისეთს ეტყოდი, რომ აუცლებლად გააგიჟებდი ადამიანს და ეხლა ამის აღიარებაც არ გინდა.
მხარი აუბა ნინუცამაც და გამომცდელად დამაკვირდა...
-კარგით რა, მე რა ვიცი სად დაბოდიალობს ის გამოთაყვანებული..
გაბრაზებულმა ვუპასუხე და მაშინვე ოთახში ავედი...
ლოგინზე უსულოდ დავეცი და ჭერს მივაშტერდი...
მოახერხეს ჩემი ნამუსზე აგდება და იმ დეგენერატზე ცოტა ავნერვიულდი..
უკვე საღამოს შვიდი საათი იყო, მაგრამ ზუკა ისევ არ ჩანდა...
წინდაუკან დავდიოდი, ტელეფონსაც წარა-მარავამოწმებდი, მაგრამ
არაფერი...
-ზუკა, უპასუხე უპასუხე რაა...
მორიგი მცდელობა ზუკასთან დასაკავშირებლად უშედეგოდ დამთავრდა და გაბრაზებულმა ტელეფონი მოვისროლე...
უკვე ძალიან ვნერვიულობდი, არამარტო მე, ყველანი...
ნიკუშა ზემოთ ქვემით დადიოდა, ათას ადგილას დარეკა მაგრამ პასუხი ყველგან ერთნაირია,
"არ ვიცი, არ მინახავს..."
ან
"არ დაურეკავს და ჩემთანაც არაა"
ძალიან ცოტა მაკლდა და ავტირდებოდი...
კიბეებზე ჩავედი თუ არა მაშინვე მეცა თვალში ამდენი მოწყენილი სახე და ნამუსი უფრო დამიმძიმა...
თხელი ჟაკეტი მოვიცვი და გარეთ გავედი...
-სად მიდხარ?
გზაში დამაწია მირომ სიტყვა..
-არ ვიცი, სადმე იქნებ გადავეყარო იმ დარტყმულს...
უფრო ჩემთვის ჩავილაპარაკე და ზოდან გამოვედი...
ფეხით დავუყევი ბულვარისკენ მიმავალ ბილიკს და ყოველ მაღალ ბიჭს დიდი გულმოდგინებთ ვაკვირდებოდი..
საათს რომ დავხედე თერთმეტი სრულდებოდა, ცოტა აცივდა კიდეც...
მოსაცმელი მჭიდროდ შემოვიხვიე და სანაპიროსკენ წავედი...
მივდიოდი და თვალებს აქეთ იქით ვაცეცებდი, იმის იმედით რომ სადმე მაინც ვნახავდი...
წყალთან ახლოს, ქვებზე მჯდომი სილუეტი შევნიშე და აჩქარებული ნაბიჯით დავეშვი მისკენ...
-ზუკა! ზუკა! რა უნამუსო ადამიანი ხარ რა... გამიხეთქე გული იცი როგორ ვინერვიულე?! - თან მივრბოდი და თან ბოლოხმაზე გავკიოდი... - ზუკა!
ახლოს რომ მივედი კიდევ ერთხელ დავაპირე იგივე ტექსტის გამეორება, მაგრამ უკვ ჩემ პირდაპირ მდგომი სხეული ზუკა არ იყო...
-უკაცრავად, ჩემ მეგობარში ამერიეთ, ბოდიშ გიხდით...
მორცხვად ჩავქინდრე თავი და მის პასუხს დაველოდე...
-არაუშავს ხმაწართმეულმა მითხრა და მზერა ისევ ზღისკენ გადაიტანა...
-შემიძლია რამით დაგეხმართ?
ისე ვკითხე არც გამიანალიზებია რა ვთქვი... მხოლოდ მერე "მოვწვი" რაც წამოვაყრანტალე და ისევ ჩემი თავის გამიკვირდა, აქამდე თითქმის არასდრს ვინტერესდებოდი სხვსი გასაჭირით, ეხლა კი სრულიად უცხო ადამიანს ვთავაზობ დახმარებას...
-არა არაფრით მადლობა...
ოდნავი ღიმილით გადმომხედა და მზერა ისევ ამარიდა...
-მარიამი
ხელი ჩამოსართმევად გავუწოდე და ჩემდაუბურად გამეღიმა..
-დემეტრე..
მანაც ღიმილით გადმომხედა და ჩემ ხელს მისი ხელი შეაგება..
-სასიამოვნოა დემეტე, ეხლა კი წავალ აღარ შეგაწუხებ და ჩემ მეგობარს მოვძებნი... იმედია კიდე შევხვდებით და ესეთი მოწყენილი აღარ იქნები..
ოდნავ დაბნეულმა ვუთხარი და წამოავლელად მოვემზადე...
-მადლობა გამხნევებისთვის და იმედია არა, აუცილებლად შევხვდებთ...
სევდიანი ღიმილით გამომხედა და მალევე დაუბრუნდა ისევ ზღვის ყურებას...
ღიმილით წამოვდექი ფეხზე და გეზი სახლისკენ ავიღე..
-არ მოსულა? - შესვლისთანავე ვიკითხე, პასუხი კი ყველას სახზე ეწერა... - გასაგებია, მე ოთახში ვიქნები...
უფრო ჩემთვის ჩავილაპარაკე და ოთახში ავედი... საჭირო ნივთები უცებ მოვაგროვე და სააბაზანოში შევედი...
ნახევარ საათიანი ნებივრობის შემდეგ ხალათი მჭიდროდ შემოვიჭირე და აივანზე გავედი...
იქვე სავარძელში ჩავესვენ და ფეხები მოაჯირზე შემოვაწყე...
არ ვიცი რამდენხანს ვიყავი ესე, ან როდის ჩამეძინა...
გონზე მხოლოდ მაშინ მოვდი, როცა მსუბუქად მოვწყდი სავარძელს და ვიღაცის მკვრივ მკლავებში აღმოვჩნდი...
ნელა დავაშორე ქუთუთოები ერთმანეთს და ზუკას გავხედე..
-შენ რა მეღადავები?! სად ეგდე მთელი დღე? არ განაღვლებ ხო როგორ ვინე... ინრვიულეს დანარენებმა?
გაბრაზებულმა უცებ მივაყარე და მკლავე მაგრად მოვხვიე კისერზე...
მხოლოდ მე ვიცი, როგორ გამიხარდა იმ წუთას იმ დარტყმულის დანახვა....
-შენ არ ინერვულე ჩემზე ენამწარევ?!
-არა რატო უნდა მენერვიულა?
უცებ ვიცრუე და თავი დაბლა დავხარე....
-შენი საქციელი სხვას ამტკიცებს..
სწრაფად მიპასუხა, ლოგინში ჩამაწვინა, შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გაუჩინარდა....
-შუბლზე დებილებს კოცნიან
დებილივით გავიმეორე უკვე მოძველებული და არაფრის მთქმელი ციტატა და ნაკოცნ ადგილას ხელი ნელა მივიდე...
-არამარტო დებილებს, ენამწარეებსაც დატკობის მიზნით...
თავი შემოყო ოთახში და კარები მაშინვე მიხურა, ჩემ მიერ ნასროლი ბალიში კი უკვე მოხურლ კარს მოხვდა.....