სესილი..

ხალხს დავემშვიდობე და ლაზარეს უკან გავყევი.. ძალიან მინდოდა დარჩენა, მაგრამ ახლა ლაზარეს უფრო მეტად ვჭირდებოდი, რადგან მას ჩემ გარდა არავინ ჰყავს... ფეხით მიდიოდა და მალევე დავეწიე.. მანქანიდან გადავედი და ხელი ჩავჭიდე..
- გაბრაზებული ხარ ნამეტანი - ვუთხაღი გურულ კილოზე და მოვახერხე გაეღიმა..
- მოდი ჩემთან - გამოშალა ხელები და ჩამეხუტა..
- დამპალი ხარ, რატომ არ მითხარი რასაც აპირებდი, ხომ დაგეხმარებოდი არა, მერრ აღარც იჩხუბებდით..
- მინდოდა ეს ყველასთვის სიურპრიზი ყოფილიყო - თავი იმართლა მან.. - ძალიან დაწყდა გული?
- ბატო, შენ გამოიქეცი და ახსნის მაგივრად მარტო დატოვე, აბა რა გგონია..
- გავბრაზდი, გაიგონე რა მითხრა? მთელი ცხოვრებაა მიყვარს და მაინც ეჭვი ეპარება..
- არ ეპარება.. უბრალოდ მთელი დღე რომ დარკარგე ეწყინა..
- აუ ამ ქალებს ხომ ვერაფერს გაუგებ.. - გამეცინა.. უკან წავიდეთ ახლა და დაელაპარაკე..
- არა, გაბუტული ვარ - ხელები გადააჯვარედინა და ტუჩები დაბრიცა.. ეს მიმიკა ნიშნავს, რომ გადაუარა ბრაზმა და ახლა წვალების ხასიათზეა.. ძლივს წავათრიე ლაზარე უკან.. სასაცილოდ დასდევდნენ ერთმანეთს, თან ჩხუბობდნენ, თან წამით არ შორდებოდნენ ერთმანეყს.. გაფშიკა ჩემმა სვანმა ძმაკაცმა ფეხები, მაგრამ ხელი არ სთხოვა.. თან მეჩურჩულებოდა
- ჯერ ცოლად არ მომიყვანია და დამაგლიჯა ნერვები, მერე რას მიზამს..
- შენ ხომ ნაკლებად ასატანი ხარ
- შენ ვის მხარეს ხარ? - წარბები აზიდა
- სიმართლის - გავუღიმე და გავეცალე.. ეს დღეც ჩავამთავრეთ როგორღაც..
დილით ახალი შემართებით ავდექი.. გამოფხიზლებული არ ვიყავი, როდესაც დემეტრეს ზარი გაისმა
- სესილი, ოფისში შემოიარე, თუ გცალია..
- რამე ხდება? - ვკითხე მაშინვე
- რომ მოხვალ გეტყვი
- კარგი.. - ცოტა ხანში მოვემზადე და გავედი.. დემეტრესთანაც მალე გავჩნდი..
- მომაფიქრებიმე რა რამე, ჩემი და და ლაზარე შევარიგოთ - მითხრა დემეტრემ..
- ეე, მაგას მეც ვაპირებდი.. მოიცადე - ვუთხარი და ტელეფონი მოვიმარჯვე.. ლაზარეს ნომერი.ავკრიფე
- ლაზოო, დღეს ჯგუფელები ვიკრიბებით და მარტო წასვლა.არ მინდა, წამოხვალ?
- რომელზე?'- რვაზე, საღამოს
_ კი სესი, რა კითხვა უნდა..
- გელოდები მაშინ, მისამაეთს მოგწერ.. აუ ხო, ბეჭედი წამოიღე, ვერ ვნახე და მაინტრერესებს როგორია
- კარგი, კარგი.. დროებით..
- მოვაგვარე - ახლა დემეს შევუბრუნდი.. მან კი ანას დაურეკა და ვითომ რაღაც საღამოზე დაპატიჟა.. შემდეგ მე და დემეტრე გავედით და ყველაფერი მოვაგვარეთ.. რეატორანი დავახურიმეთ, გავაფორმეთ ყველაფერი და მათ მოსვლას დაველოდეთ.. მე ლაზარეს დავხვდი და შევიყვანე, მოტყუებით'' დემემ ანა შეიყვანა.. ბოლოს კარი გარედან ჩავუკეტეთ და დავბრუნდით სახლებში..
სახლში მისულს მამა სავარძელში მჯდარი და მოწყენილი დამხვდა..
- მაა, რა გჭირს?
- მოდი ჩემთან- მითხრა მან, მეც კალთაში ჩავუჯექი..
- ხომ იცი, რომ ძალიან მიყვარხარ და ყველაფერს შენ გამო ვაკეთებ? - მე თავი დავუქნიე - დამპირდი, რომ თუ კი იარსებებს რაიმე რასაც დაგიმალავ მაპატიებ და არ შემიძულებ
- მამა, მე შენ ყველაზე მეტად მიყვარხარ.. არ არსებობს ისეთი რამ, რაც შენს თავს შემაძულებს.. - მამა მაგრად ჩამეხუტა.. რაღაც უჭირდა და ვერ მეუბნებოდა.. ამას შინაგანად ვგრძნობდი.. შემდეგ მეფერებოდა და მის კალთაში დამეძინა.. მამა უზომოდ და უპირობოდ მიყვარს, ის ჩემი იდეალია.. ღამე მამამ ჩემს საწოლში დამაწვინა, ბიგრძენი, რომ შუბლზე მაკოცა და გავიდა..

ლაზაესთან

- შენც აქ ხარ - ჰკითხა იქ მისულ.ლაზარეს ანამ..
- და შენ რას აკეთებ აქ - კიტხვა შეუბრუნა ლაზარემ..
- მე დემემ დამპატიჟა
- მე სესიმ - ორივემ ერთდროულად თქვეა ბოლო.წინადადებები.. შემდეგ სინათლე ჩაქრა და სასიამოვნო მელოდია გაისმა.. ორივე მიხვდა რაც ხდებოდა.. მმკრთალი სინათლე მხოლოდ მათ სახეებს ანათებდა.. საუბარი ანამ დაიწყო
- მაპატიე, ზედმეტი მომივიდა..
- არა, შენ მაპატიე,შევყოვნდი.. შემდეგ ერთმანეთს მოეხვივნენ და მუსიკას ტანი ააყოლეს..
- მიყვარხარ - ჩაიჩურჩულა ანამ
- მეც მიყვარხარ- მქგრად მოუჭირა მკლავები ანას.. ცოტა ხანში მუსიკა დამთავრდა.. წყვილმა ივახშმა რომანტიკულად და უეცრად ვარდის ფურცლების ''წვიმა'' წამოვიდა.. ლაზარე მუხლზე დადგა და გოგონას ჰკითხა
- ცოლად გამომყვები?
- რა თქმა უნდა - ცრემლები გადმოსცვივდა ანას, შემდეგ იყო კოცნა, ცეკვა და ფეიერვერკი, რომელიც ფანჯრიდან კარგად ჩანდა.. შემდეგ მომსახურე პერსონალი გაჩნდა მათთან და აივანზე გაიყვანეს, საიდანაც მფრინავი გულის ფორის უამრავი ბუშტი გაუშვეს, მათზე კი იყო წარწერა : -marry me? - yes! ოთახში შებრუნებულებს კი ლამაზი ტორტი და შამპანიური დახვდათ.. ეს მართლაც ყველაზე მაგარი დღე იყო მათ ცხოვრებაში..

სესი
- დილით ადრე ავდექი.. მოვემზადე და სანზარეულოში ჩავედი.. შემდეგ ნელ-ნელა ყველამ გაიღვიძა.. ცოტა ხანში კარე დარეკეს, გავაღე და ანა, დეტრე, ლაზარე და ლუკა ერთად დავინახე.. ლაზარე და ანა მაშინვე ჩამეხუტნენ . ცოტა ხანში ლაზარემ გვითხრა, რომ დაინიშნენ და ყველას ძალიან გაგვეხარდა.. სადილი მზად იყო, ამიტომ ყველა მაგიდას მივუსხედით და.მათი შერიგების, ასევე დანიშვნის ამბავი ჭ, ასე ვთქვათ, აღვნიშნეთ.. მალე წავიდა ლექსებად ნათქვამი სადღეგრძელოები... ერთ- ერთი ლექსის ფინალი არ მომეწონა
- ოო, რანაირად დამთავრდა რა - დავიწუწუნე..
- უკეთესი შენ დაწერე - შემეკამათა ლუკა..
- მე ყველაფერზე შემიძლია ლექსის დაწერა - გავეჯგიმე ლუკას
- ვაა, მართლა? - ჩაილაპარაკა ანამ..
- რა არ გჯერა? - არ ვთმობდი პოზიციას..
- დაამტკიცე - მითხრა დემემ..
- ხო, აი ამ ქაბაბს დაუწერე ლექსი - ქაბაბი გადმომიდო თეფშზე ნიამ, მე პარატა ნაწილი მოვჭერი, ჩანგლით ავიღე, დავაკვირდი და დავიწყე
''ძვირფასო ქაბაბო, როგორ ბრძანდებით? არ შემიჭამიხართ რამდენი ხანია
მე წონის დაკლების მომაწვა წადილი, რაც მართლა რთული ყოფილა ძალიან..
ძვირფასო ქაბაბო, თქვენს რეცეპტს მოვძებნი, დავაშეარებ, მეგობრებს დავთაგავ
მერე წარმოგიდგენ, შეჭმა მომინდება, ნერწყვებს კი ზედიზედ ბევრჯერ ჩავყლაპავ..
ძვირფასო ქაბაბო, გრამებს ვუფრთხილდები, ამიტომ ვერა გჭამ... - ამ დროს სიცილი მომესმა და მეც გამეცინა..
- მაგარი რითმაა, ბრავო - მეხუმრება ლაზარე
- სამაგიეროდ ცხოვრებისეულია - ვიღიმი მე და ქაბაბი შევჭამე.. ეს საღამო ძალიან მხიარულად გავატარეთ.. თუმცა, როდესაც ცოტა დავლიე, გრძნობები მომეძალა და ურჩხულს თვალი ვერ მოვწყვიტე.. ისე სიმპატიური მეჩვენებპდა.. მახსენდებოდა მისი კოცნა, ჩახუტება და კვლავ სხვა სამყაროში გადავდიოდი..
ამ საღამოს ყველა ჩემთან დარჩა, მათ ადგილები მივუჩინეთ და მეც დავიძინე.. დილით როცა ავდეი და მისაღებში გავედი, მამა სავარძელში იჯდა და ფიქრობდა.. ისევ მოწყენილი იყო.. მე ახლოს მივედი და უკნიდან მივეკარი
- ყველაფერი კარგადაა? - ვკითხე ეჭვით
- კი შვილო.. ნუ ღელავ..
- მიყვარხარ მაა - ვუკივლე და ზუეგზე შევახტი, მან რაღაცნაირად მომჭიდა ხელები და დამაბზრიალა, ამ დროს კი ვიღაცის ჩახველება გავიგეთ.. მამა შებრუნდა, ასევე მეც.. მამაჩემს თვალები გაუფართოვდა
- ეკა? - მე უცნობი და ამავე დროს ნაცნობი სილუეტისკენ წავედი, როცა მამა ხელი მომკიდა და გამაჩერა..
- აქ რას აკეთებ, მაინც მოხვედი? ამდენი ხნის მერე?
- მე ჩემს სახლში მოვედი - ამაყად საუბრობდა ქალი..
- არა, არაა ეს შენი სახლი, აქედან შენი ნებით წახვედი, ამდენ ხანს თავს მკვდრად ასაღებდი, აქ რაღა გინდა? - ჰკითხა მამამ .
- ანუ შენ ცოცხალი ხარ, აქამდე კი გვატყუებდი - სასოწარკვეთილმა წამოვიძახე და ცრემლი წამომივიდა.. - მამა, შენ ეს იცოდი? - ახლა მამას მივუბრუნდი
- ცოტა ხნის წინ გავიგე სესილი.. - ამ დროს ეკა ჩემკენ წამოვიდა
- შვილო - დაიწყო მან
- შვილოს ნუ მეძახი, აქამდე სად იყავი - ვიყვირე მას..
- რატომ არ უთხარი, ღომ ცოცხალი ვარ - ის მამას მიუბრუნდა
- რა უნდა მეთქვა, რა.. - იყვირა მამა - ის, რომ დედამ, რომელოც ასე უყვარდა, ვიღაც ნაბ..ი არაკაცის გამო მიატოვა? რატომ ეკა, ასე რატომ მოგვექეცი.. რაღა გინდოდა.. მე ხომ ყველაფერს გაძლევდი
- ჩვენ ბავშვები დავქორწინდით, გაიგე, აღარ მიყვარდი
- და ამიტომ წახვედი ასე? განქორწინება რატომ არ მოითხოვე.. ეს როგორ გააკეთე, შვილი უდედობისთვის როგორ გასწირე - უყვიროდა მამა.. - როგორ მიყვარდი ეკა, შენ კი ყველაფერი გაანადგურე.. მე ჯანდაბას, შვილზეც არ იფიქრე.. არც კი იცი იმ ქარიშხლიანი დღის მერე როგორ იყო, ეს როგორ შეგეძლო შვილი სასიკვდილოდ გასწირე.. რომ არა ლაზარე, ის აღარც იქნებოდა- ყვიროდა მამა.. ამ წამს თვალ წინ ის კადრები წარმომიდგა., როცა ის ვითომ დაიხრჩო
- ამიტომ მეშინია წყლის? - ვკითხე მამას..
- არა მა, მანამაც გეშინოდა - გამიღიმა მამა..
- და რატომ არაფერი მახსოვს..
- პატარა იიყავი, თანაც მერე დაცემისას თავი დაარტყი და ის დაგავიწყდა, რაც შინაგანად გინდოდა, რომ არ გხსომებოდა..
- სესილი, არ დაუჯერო, შემომხედე, ცოცხალი ვარ.. ახლა..
- არა, შენ მოკვდი.. მე დედა თხუთმეტი წლის წინ დამეღუპა.. შენ მაშინ მოკვდი.. შენ დაიხრჩვი.. ჩემთვის იმ დღეს დაიღუპე..
- ჰკითხე მამაშენს, რატომ არ გითხრა, რომ ცოცხალი ვარ..
- მე არ მჭირდება ზედმეტი კითხვების დასმა.. მე ვიცი, რომ მამა კარგი პიროვნება.. -მამას მივუბრუნდი - მე ყველაფერი შენ მასწავკე მამა, მე მიხარია, რომ შენ გგავარ.. აზრი არ აქვს ეს დიდი ხნის წინ გაიგე, თუ ახლახანს.. ვიცი რატომაც მალავდი.. მაგრამ არ მესმის, როგორ ახერხებ ასეთი იყო.. მიუხედავად ამხელა ტკივილისა, მუდამ ითმენდი, როგორ ვსაუბრობდი დედაზე, როგორ ვტიროდი მას, ეს იმიტომ, რომ თავი მიტოვებულად არ მეგრძნო..
- ამას შენთვის ვაკეთებდი - მითხრა მამამ და გადამეხვია.. ვიგრძენი, როგორ ჩამიცურდა კოსერში მისი ცრემლი..
- მამა, მე.. მე დროებით უნდა წავიდე.. მალე დავბრუნდები.. ყველაფერს გადავხარშავ და დავბრუნდები..
- კარგი.. - მითხრა მამამ . გამოსვლისას ეკას მივიბრუნდი
- შენი ადგილი აქ არაა, უნდა წახვიდე..
კართან ლაზარე დამხვდა, რაღაც უნდა ეთქვა, როცა დავასწარი
- ახლა არა, კარგი? - მან თავი დამიქნია, მე კი წავედი..

ამ ამბავს დემეტრე შეესწრო, სწრაფად ავიდა სესილის ოთახში, რამდენიმე ხელი ტანსაცმელი აიღო და სესილის გაყვა... საშინელი წვიმა იყო, ელ-ჭექიც, მაგრამ ამ წამს სესილის არ ეშინოდა, აღარაფრის ეშინოდა, უბრალოდ განრისხებული, უფრო კი იმედგაცრუებული იყო..
სესილი ფეხით მოდიოდა.. ცოტა ხანში სამების ტაძრის ეზოში იყო და ქალაქს გადაყურწბდა.. მალე მკლავზე ხელი იგრძნო, მაშინვე მიხვდა ვინც იყო, შებრუნდა და მთელი ძალით მიეკრა ურჩხულს..
- მე წაგიყვან ერთ ადგილზე.. - სეაილიც უსიტყვოდ გაჰყვა.. დემეტრე საგურამოსკენ წავიდა.. ერთ პატარა სახლთან მოიყვანა და გადასვა. სახლამდე მიიყვანა და წასვლას აპირებდა, როცა სესილიმ ხელით დაიჭირა
- დარჩი რა - სთხოვა მან. - დემეტრეს გაეღიმა და შებრუნდა.. მთელი დღე ცდილობდა სესილის გამხნევებას..
საღამოს სესილიმ შხაპი მოიტო, სველი თმა გაიშალა და მოკლე, ვარდისფერი სარაფანი გადიცვა.. უეცრად მკლავზე დემეტრეს შეხება იგრძნო.. ბიჭი თავის თლილ თითებს მის მკლავზე დააცოცებდა.. საოცარმა სურვილმა შეიპყრო გოგონა.. გულისცემა მოემატა, თვალები დახულა და სხვა სამყაროში გადავიდა..სიტყვას ვერ ამბობდა. ბიჭმა მალე შეაბრუნა და ძალიან მაზად აკოცა ბაგეებზე.. სესილი კოცნაში აჰყვა.. დემეტრე ნელ-ნელა ყელზე გადაბიდა, შემდეგ კი მხაეზე.. ორივეს ერთმანეთი სურდა, მაგრამ თავს იკავებდნენ.. დემეტრემ სესილი ხელში აიყვანა და საწოლზე დასვა, შემდეგ დააწვინა, დააფარა, ისევ აკოცა და გვერდით მიუწვა..
- სესილი, თქვი რასაც გეძნობ, დაიცალე - სთხოვა გოგონას და თმაზე მოეფერა.. -თავზე დამენგრა ყველაფერი დემე.. - ასე პირველად მიმართა და მამაკაცს ეს ძალიან ესიამოვნა.. - მე მთელი ცხოვრწბა ვგლოვობდი და მიყვარდა ადამიანი, რომელიც არა სიკვდილმა, არამედ თავისივე სურვილმა წამართვა.. ახლა ვფიქრობ და მიკვირს, თუ წასვლა უნდოდა, რატომ არ გაეყარა მამას.. ამისთვის როგორ გამიმეტა - ცრემლები წამოუვიდა, დემეტრემ კი მოსწმინდა..
- მან არც იცის რამდენი დაკარგა.. ახლა იმაე მეტად უნდა გაძლიერდე, ვიდრე ოდესმე.. მამაშენს სჭირდები..
- იცი, შენ არ ხარ ისეთი ცუდი, როგორც მეგონა..
- არც შენ ხარ ცუდი - უთხრა ბიჭმა და მისი გრძელი თმათ თითზე დაიხვია.. ლოყაზე ხელი დაუსვა და მთელი ძალით მიიხუტა.. ორივე გრძნობდა, რომ უერთმანეყოთ აღაღ შეეძლოთ..



****
იმედი მაქვს მოგეწონებათ.. ველოდები თქვენს შეფასებებს.. მიყვარხართ..

პ.ს
შეცდომებისთვის ბოდიში.. ძალაინ გადავიღალე და იმედია ბევრიც არაფერი შემშლია.. ♥♥♥