***
საწოლზე ვზივარ, უკვე გამზადებული სამსახურში წასასვლელად. მგონი, ჯობს ეს შურისძიება დამთავრედეს! აღარ შემიძლია ასე! ჩვენმა ჩხუბმა მზიანი დღეები, ღრუბელმა ჩაანაცვლა და გამიმძაფრდა ლევანის მონატრება. ყოველდღე ვნახულობ, მაგრამ ის დღეები მომენატრა, შურისძიების მაგივრად, ერთმანეთს სიყვარულით აღსავსე სიტყვებით რომ ვამკობდით.


***
სამსახურში შევდივარ და ჩემი კაბინეტისკენ მივემართები. სავარძელში ვჯდები და მომღერალ ტელეფონს ვაკვირდები:
-გისმენთ!-ვამბობ და გაშლილ თმას უკან ვიწევ.
-ნენსი კაბინეტში შემოდი!-მეუბნება ლევანი და ყურმილს თიშავს. ფეხზე ვდგები და რაღაც მაბრკოლებს. იქ შესვლა ხომ, არაფერ სირთულეს წარმოადგენს, მაგრამ ისე ვარ, შეყვარებულობის პერიოდში ერთმანეთს რომ დავინახავდით და სამყარო მავიწყდებოდა და ჩემს სხეულში ამოუცნობი, ქიმიური პროცესები ხდებოდა. კაბას ვისწორებ და ლევანის კაბინეტის კარებზე ვაკაკუნებ:
-შეგიძლია, არღარ დააკაკუნო ხოლმე!-შესულს მეუბნება ლევანი.
-თვით ლევანმა დამრთო ნება რომ აღარ დავაკაკუნო?!-მეცინება მე.
-მაგას დაამატე რომ დიდი სიყვარულით დაგრთო ნება და აღარ აპირებს უმოქმედოდ ყოფნას!-მეუბნება ის. მის სიტყვებზე, გული ჩქარა იწყებს ფეთქვას.
-და ლევანის სიტყვებს ნენსი რომ დაეთანხმოს?!-ვამბობ და მეღიმება.
-მით უკეთესი! თავისი ნებით მოუწევს თავის საყვარელ ადამიანთან ყოფნა და არა ძალით!-ლევანსაც ეღიმება.
-ორივე შემთხვევაში დაგთანხმდებათ!-ვიძახი დაბეჯითებით.
-ხოო? აი,ესეთი ნენსიც მომწონს! თავის ბედნიერ ცხოვრებაზე და სიამოვნებაზე უარს რომ არ იტყვის!-ამბობს და ფანჯარასთან მიდის.
-მეც მიყვარს ასეთი ნენსი!-ვეუბნები მას.
-მე კი ორივე ნაირ ნენსიზე ვგიჟდები!-იძახის თავის ქნევით.
-იქნებ მეც ვგიჟდები ლევანიზე?-ვიძახი და მეცინება.
-დარწმუნებული ვარ ისევე გიყვარს ლევანი, როგორც მე ნენსი!-დარწმუნებული ამბობს ლევანი. დიახ, მიყვარს! ჩემ თავზე მეტათაც კი! მისდამი ყოველდღე გრძნობები ასმაგდება და მით უფრო მომხიბვლელს ხდის ჩვენს სიყვარულს.
-მაგაში მეც დარწმუნებული ვარ!-ვამბობ და ჩემკენ მოდის ლევანი.
-ორივე დაბეჯითებით ვიტყვით, რომ ერთმანეთზე ვგიჟდებით!-მეუბნება და თმაზე ხელს მიდებს. მეც ვდგები და უცბათ თვალებში მიბნელდება და სკამს ვეყრდნობი.
-ნენსი, რა გჭირს? ფერი არ გადევს!-შეშინებული ხმით იძახის ლევანი.
-კარგად ვარ!-ჩუმად ვიძახი მე.
-წამოდი საავადმყოფოში!-ამბობს ის და ხელში მიყვანს.
-დამსვი, მეთვითონ წამოვალ!-ვიძახი და ლევანის ვანიშნებ რომ დამსვას. ფრთხილად მსვამს და წელზე ხელს მხვევს.
-კარგად ხარ?-მეკითხება ისევ.
-ხო, არ მინდა საავადმყოფოში!-ვეუბნები მას.
-შენ არ გინდა, მე მინდა!-იძახის და მანქანის კარებს აღებს.

***
-რამე ხომ არ სჭირს?-ლევანი ეკითხება ექიმს.
-არა, დამშვიდდით!-ეუბნება ღიმილით.-რაღაცას ვეჭვობ და უნდა გავსინჯოთ!-ეუბნება მას და მუცელზე ცივ ნივთიერებას მასხამს. უკვე, ყველაფერს ვხვდები და დაბნეული შევყურებ ლევანს, ისიც არანაკლებ ცემს მდგომარეობაშია. ექიმი ამთავრებს და ღიმილით გვეუბნება:
-გილოცავთ, თქვენ ორსულად ხართ!
-ორ...-სიტყვის თქმას ვეღარ ვაგრძელებ, ბედნიერებისგან ცრემლები მცვივა. ლევანის შევყურებ და მის სახეზეც ამოვიკითხე სიხარულის ნოტები.
-რამდენი ხნის?-ვეკითხები ექიმს.
-ცამეტი კვირის!-მაცნობს და თეთრ ხალათს ისწორებს. ფეხზე ვდგები, ექიმს ვემშვიდობებით და დერეფანში გამოვდივართ:
-გესმის, ორსულადო!-ბედნიერი ხმით იძახის ლევანი და ხელებს ტანზე მხვევს.
-კიკინებიანი გოგონა ან შენაირი ბიჭი!-ვიძახი ღიმილით და სიხარულის ცრემლებს, ნებას ვრთავ გზა გაიკვალონ.
-და შენნაირი შურის მაძიებელი გოგონა!-სიცილით იძახის და მუცელზე თითებს მისმევს, სადაც ჩვენი შვილის გული ფეთქავს.


---------------------------------------------------------------
დასასრული! ყველას უღმესი მადლობა ვინც კითხულობდით და ასეთ თბილ სიტყვებს მეუბნებოდით! ძალიან მახარებთ და მთელი დღე ღიმილიანი სახით დაგყავართ! იმედია დასასრული მოგეწონეათ! მართალია პატარა თავია, მაგრამ ვთვლი რომ ამ თავს და საერთოდაც გაგრძელება აღარ ესაჭიროებოდა! მიყვარხართ!