ალექსანდრე მეტრეველი ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარდა და ყველაფერს გავაკეთებდი იმისთვის რომ ეს გრძნობა შემენარჩუნებინა. ოთახში სული მეხუთებოდა, მაგრამ ვერც გარეთ გასვლას ვბედავდი. თითქოს მეშინოდა ისევ ის უემოციო თვალები არ დამენახა. თავი ვაიძულე დავწყნარებულიყავი და ცოტახნით სხვა რამეზე მეფიქრა. არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი ასე, მაგრამ ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და მისაღებში გავედი, სადაც მხოლოდ კოტე დამხვდა.
-შვილო ასე ადრიანად რამ გაგაღვიძა? ალექსანდრეც ასე ადრე წავიდა.
-რა? ალექსანდრე წავიდა, კი მაგრამ ჩემთვის არაფერი უთქვამს. ხომ არ იცით სად წავიდა?-ღმერთო, ნუთუ აქ დამტოვა. არა ემილი, ეს სისულელეა. გონებიდან ამოიგდე ეს აზრი.
-დაიბარა რომ მალე დაბრუნდებოდა. შვილო ჩაის ხომ არ დალევ?
-არა, გმადლობთ. ცოტა ხნით გარეთ გავალ.
სასწრაფოდ დავტოვე ოთახი. ასე ცუდად თავი არასდროს მიგვრძვნია. ნეტავ ეს ტელეფონი მაინც არ დამჯდარიყო. როგორ მჭირდებოდა ახლა ნატალისთან ლაპარაკი და მისი რჩევები. მაგრამ ახლა მარტო ვარ, სრულიად მარტო. მხოლოდ ახლა მივხვდი რამდენს ნიშნავს ალექსანდრე ჩემთვის. მის გარეშე ვერ გავძლებ.
-ღმერთო, ალექსანდრე თურმე როგორ მყვარებიხარ-ჩემთვის ვლაპარაკობდი და თან ეზოდან გამავალ პატარა ბილიკს მივუყვებოდი.
ყველაფერი გავიხსენე ჩვენი შეხვედრიდან დღემდე. როგორ უცბადაც დაიწყო ჩვენი ურთიერთობა ისევე უცბად აპირებდა დასრულებას. თუმცა, მე ამის უფლებას არ მივცემდი. ფიქრებიდან რომ გამოვერკვიე, სახლიდან უკვე ძალიან შორს ვიყავი წამოსული. ძვლივს-ძლივობით მივაგენი უკან დასაბრუნებელ გზას. სიარული მიჭირდა მაღალქუსლიანების გამო. ფეხები საშინლად მტკიოდა.გამახსენდა როგორ მომიყვანა გუშინ ალექსანდრემ აქამდე და გამეღიმა. სახლში რომ დავბრუნდი ალბათ პირველი საათი იქნებოდა. კარის ურდული უნდა ჩამომეწია, როდესაც კარები თვითონ გაიღო და ალექსანდრე დავინახე.
-ემილი, სად ხარ აქამდე, იცი რო-უცბად გაჩერდა და შემომზედა- ამდენი ხანია გელოდები, შენ გამო ძალიან დავაგნიანეთ. სწრაფად მოემზადე და წავიდეთ-უცნაურად ჟღერდა მისი ხმა.
გული საშინლად მეტკინა. მას არც კი აინტერესებდა სად ვიყავიი ამდენი ხანი, არც კი უკითხავს. შეუმჩნევლად მოვიწმინდე ცრემლი და "ჩემს" ოთახში შევედი. საწოლზე პატარა პარკი იდო. გავხსენი და იქიდან შარვალი, მაისური და კეტები ამოვიღე. როგორც ჩანს ალექსანდრეს ეყიდა ჩემთვის. სწრაფად მოვემზადე და მისაღებში გავედი. მინდოდა ბატონ კოტეს დავმშვიდობებოდი და მისთვის მადლობა მეთქვა.
-ბატონო კოტე, ძალიან დიდი მადლობა. ძალიან დაგვეხმარეთ-ვუთხარი მდივამზე მჯდომს და გადავეხვიე.
-რას ამბობ შვილო, ისეთი არაფერი გამიკეთებია. ყოველთვის მიხარია როცა ახალგაზრდა შეყვარებულ წყვილს ვხედავ. ალექსანდრეს დანახვაზე ჩემი ახალგაზრდობა გამახსენდა. მეც ასე ვღელავდი ჩემს ცოლზე. დღეს რომ მოვიდა და სახლში არ დახვდი, კინაღამ გაგიჟდა. მაშინვე შენს მოსაძებნად წამოვიდა, მაგრამ კარებში შენ შეხვდი. კარგი შვილო, სიტყვა გამიგრძელდა. ბედნიერ მგზავრობას გისურვებთ.
ეზოში გავედი და მანქანაში ჩავჯექი. ალექსანდრემ სწრაფად დაძრა ავტომობილი.
-სად მივდივართ?-ვიკითხე საუბრის წამოსაწყებად.
-შეხვედრაზე-მოკლედ მომიჭრა.
ბატონი კოტეს ნათქვამი გამახსენდა. "დღეს რომ მოვიდა და სახლში არ დახვდი, კინაღამ გაგიჟდა. მაშინვე შენს მოსაძებნად წამოვიდა, მაგრამ კარებში შენ შეხვდი." ნუთუ კოტე მართალს მეუბნებოდა და ალექსანდრემ ჩემზე ნამდვილად ინერვიულა. მაგრამ მე რატომ არაფერი მითხრა ამის შესახებ, ასე ცივად რატომ მომექცა.
ღმერთო, ემილი რაზე ფიქრობ. ადრე ასეთ წვრილმანებს ყურადღებასაც არ ვაქცევდი, მაგრამ ახლა?! სრულიად შევიცვალე. ალექსანდრემ ჩემში სრული გადატრიალება მოახდინა. მანქანაში სიჩუმეს მხოლოდ რადიოდან გამომავალი ხმა არღვევდა. აღარ მახსოვს ამ ფიქრებში როდის ჩამეძინა.
ხელის შეხებამ გამაღვიძა. ალექსანდრეს ხელში აყვანილი შევყავდი სახლში. თვალები ისევ დავხუჭე და მის მკლავებში უფრო კომფორტულად მოვკალათდი.საწოლზე დამაწვინა, ცოტა ხანი მიყურა, ბოლოს ჩემთან მოვიდა ლოყაზე ცხელი ტუჩები მომაკრო და მალე კარის ხმაც გაისმა. მაშინვე "ვჭყიტე" თვალები, ხელი იმ ადგილას ჩამოვისვი სადაც წამების წინ ალექსანდრე შემეხო. ირგვლივ გავიხედე. ოთახი შავი და მუქი მწვანე ფერებით იყო შეღებილი და ერთმანეთთან იდეალურ კომბინაციას ქმნიდა. კედლებზე უამრავი პოსტერები იყო დაკიდებული.
ცოტა ხანი ოთახში გავჩერდი, ალექსანდრეს რამე რომ არ ეეჭვა და შემდეგ გავედი მისაღებში. უფროსი მეტრეველი მდივანზე იჯდა და რაღაც საბუთებს ჩაჩერებოდა, მერე გამომხედა და გამიღიმა.
-გაიღვიძე?-მკითხა სიცილით.
-კი-ვუპასუხე დაბნეულმა.
-კარგი, მე წავალ პროდუქტებს ვიყიდი. ხო მართლა ეს საქაღალდეები კარადაში შეინახე-ხელით მანიშნა კუთხეში მდგარი კარადისკენ და ოთახი დატოვა.
საბუთები ავიღე, თან თვალი საათისკენ გავაპარე და... ჯანდაბა ფეხი ხალიჩას წამოვკარი და ყველა საბუთი ძირს მიმოიფანტა. სწრაფად დავიხარე. ბოლო საბუთს ვიღებდი, როდესაც ფურცელზე დაწერილ რიცხვებს შევხედე და გავშეშდი.

P.S არც კი ვიცი რა ვთქვა. ვიცი ძალიან უპასუხისმგებლო ვარ და საშინლად ვიქცევი. დიდიხანია ახალი თავი არ დამიწერია. მაპატიეთ, ძალიან სერიოზული პრობლემები მქონდა და ვერაფრით მოვახერხე დაწერა. თუ ვინმე შემორჩა ვისაც ახსოვს ეს ისტორია გამიხარდება. და თუ გადაწყვეტთ რომ ისევ გააგრძელოთ კითხვა, მაშინ ყოველდღიურად დავიწყებ დიდი თავების დადებას.