საბამ გაკვირვებულებმა გააყოლენ თვალი ნიკას რომელიც ხან ჩქარი ნაბიჯებით მიდიოდა და ხან გარბოდა.
.--წამო მაგდასთან და მერე ყავას შენ თუ არ სვამ, ჩვენ ხომ გაგვიკეთებ ნათ.
---მე არ ვსვამ იყიდეთ და მოდუღებას რა უნდა.- ღიმილით გახედა ნათიამ ბიჭებს- თუმცა აწი სულ უნდა მქონდეს, სახლში თქვენთვის. რა დროს წამოგიართ და მოხვალთ იმდენი მაღაზიას ხომ არ ვესტუმრები?
---აი ჭკვიანი ხარ. ეხლა უნდა გადაგასხვაფეროთ და მერე სახლში! -ნათია ბიჭებმა მაგდას სალონში მიიყვანეს. საიდანაც სულ სხვანაირი ნათია გამოვიდა. შეხედეს და დაუსტვინენ
---ეხლა კი სიფრთხილე გვმართეეებს!- ჩაუმღერა ნოემ.
დაღლილები მივიდნენ სახლში და ზოგი მდივანზე დაეგდო, საბამ კი ლოგინზე გაიშოტა.
---მე წელი მტკივა და არ შემეხოთ. -ჯაბა წავიდა საბასკენ რომ არ დასცალდა ტელეფონის ხმამ შეაჩერა.
---ხო ნიკა მოდიხარ?
---არაფერი არ ამოალაგოს ნათიამ და გაემზადეთ მანქანით მოვდივარ!
--რა დაემართა ამ ბავშვს, რას ბოდიალობს. ვერაფერი ვერ გავიგე.
--მოვედიიი. -მალე შემოვადა კარებში, ყურებამდე გაკრეჭილი ნიკა- აბა აიბარგეთ ყველამ და ჩემთან მივდივართ- მერე ღიმილით და სითბო ჩღვრილი თვალებით მათიას მიუახლოვდა- ნათ მომისმინე, მე ბებოს მეტი არავინი არ მყავს, ისიც მოხუცდა, ვერ შეძლებს აქეთ-იქით სიარულს ყოველ დღე, ამიტომ სულ ჯავრი რომ არ ქონდეს, გადავწყვიტე ჩემთან იყო ახლოს და ერთად ვიცხოვროთ, უფრო კარგია შენთვინაც და ჩემთვინაც- შემდეგ მომლოდინე მზერა მიაპყრო- ააა რას იტყვით?
--მე, მე არ ვიცი რა გითხრა ნიკა- არეული სიტყვებით დაიწყო ნათიამ- არა, ხართ ვალდებული, ჩემზე ასე იზრუნოთ. ვინ ვარ მე თქვენთვის!
--შენ უკვე ჩვენი სასტავის და ხარ, გაგაცნობთ ირმას და ადას, მოგეწონება კარგი გოგოები არიან, ხვალ დილით კი ავდგებით და წავალთ იმ კაფეტერიაში სადაც ჩვენ ყველა იქ ვართ, იქ დაიწყებ შენც მუშაობას, ერთად ვიქნებით და სანერვიულოც არავის, არაფერი, აღარ გვექნება.
--რა კარგად მოიფიქრე ნიკა. ასე ჯობია, ამ ბინას შევინახავთ თუ რამე მოხდა და გარეთ გამოგვაგდებს, აქ მოვალთ.
--ნუ ჯამბაზობ ეხლა და წავედით. ბებოს ისე გაუხარდა გემრიელად გამასპინძლებას შემპირდა, ასე რომ გაინძერით ეხლა, ჩავალაგოთ ყველაფერი დროზე! აჩქარებდა ნიკა ყველას
.--ნათ მე ცხოვრებაში დედმამიშვილი არ მყოლია. მაგრამ არც მარტო ვყოფილვარ არასდროს, მართალია 19 წლის ასაკში შევიძინე და მაგრამ მე სულ, მუდამ, ყოველთვის შენს სიახლოვეს ვიქნები, ამიერიდან ერთმანეთის სიხარულით და ერთმანეთის ტკივილით ვიცხოვრებთ.
--ნიკა მადლობის მეტი რა მეთქმის. 16 წელი მარტოობაში გავატარე. იქნებ სადმე მყავს დედმამიშვილი და ეს მიკლავს გულს.
--ყველაფერი მოგვარდება, ჩვენ ყველაფერში დაგეხმარებით და ვინ იცის იქნებ ეს საიდუმლოც ამოვხსნათ რაც შენ გიღრღნის გულს.

---მანქანის ტარებასაც გასწავლი მოგვიანებით, მხოლოდ ჭკუით იყავი და ჩვენზე წინ ნუ წახვალ, არ მოგერიდოს თუ რამე გინდოდეს, თავისუფლად შეგიძლია მითხრა, მე თუ არ ვიქნები საბა, ჯაბა, ხვიჩა, ნოე ყველა შენს გვერდითაა.
---ნიკ შეიძლება ჩაგეხუტო? აცრემლიანებული თვალებით შეხედა ნათიამ.
---მოდი ჩურჩუტო, შენ მე გულის ნაწილი გამითბე, ცხოვრებაში არასდროს არ მიგვერდო და მე ყოველთვის შენთან ვარ!
---მანქანის ტარებას მართლა მასწავლი? იცი როგორ ვოცნებობდი ხოლმე? ეეხ, ნიკა ოცნება, ოცნებად რჩება. მიხარია რომ ზოგჯერ ოცნებებში მაინც ვარ ბედნიერი!
--შენ იმაზე მეტი ბედნიერი იქნები ვიდრე შენ წარმოგოდგენია. ეხლა ჯერ დავლაგდეთ და მერე ყველაფერს მისი დრო აქვს. წავედით!
---თქვენ არცერთი არ სწავლობთ? -მიუბრუნდა ბიჭებს მანქანაში ჩაჯდომისთანავე.
---საბა და ჯაბა ბარმენობას შერჩნენ, მოსწონთ ეს საქმე და ამბობენ ჩვენი ბარმენობით თბილისი უნდა დავიპყროთო!
---იცინე, შენ იცინე და ისეა მონდომებული ორივე, ნახე მალე მიაღწევენ თავიანთ მიზანს! -თქვა ნოემ.
---შენ ნოე არ სწავლობ?
--მე და ნიკა ვსწავლობთ ბიზნესის მართვაზე.მეორე კურსზე ვართ. ხვიჩა კი ჯარისკაცია. ჯარში მიდის მაგრამ მალე გავა ერთი წელი და ისევ ერთად ვიქნებით.
---ნათ შენ რაზე გინდა ჩააბარო.ბებომ კარგი მოსწავლეაო მითხრა!
--მართალია კარგად ვსწავლობდი. მაგრამ არ გავედი გამოცდებზე ვმუშაობ ნიკა. ჩემი მიზნებიც მაქვს. მეც ბიზნესის მართვა მინდა რომ ვისწავლო. ვინ იცის იქნებ ცხოვრებამ მეც გამიმართლოს და გავხდე წარმატებული ქალი! აი მოვერდით სახლშიც ამ ლაპარაკში.
-ბებოოოოო! -იყვირა ნიკამ.
მანქანა კერძო სახლთან გაჩერდა. წინ ლამაზად იყო ვაზი დაგრეხილი, რომელსაც უკვე ასაკიც ეტყობოდა და ტალავრად მოდებოდა გარშემო მთელ ვერანდას. ორ სართულიანი სახლი ამაყად და თავმომწონედ იდგა ნათიას წინ. სახლიდან დალი ბებო გამოგვანგვალდა წინ ლამაზი წინსაფარი ქონდა აკრული და ხელების მშრალებით მოდიოდა ბავშვებისკენ.
---მოდით ბებოს სიხარულო მომიყვანე ჩემი გოგო?
---მოგიყვანე ბებო, მოგიყვანე, მაგრამ ნუ მაეჭვიანებ!
---ნუ შეაშინე ბავშვი ნადირო! სიყვარულით უსაყვედურა შვილიშვილს.
---ბებიკო ისე გამიხარდა ნიკამ რომ მითხრა, ამხელა სახლი რად გვინდა, ის გოგო იქ მარტო უნდა იყოს და აქ მოვიყვანოთო, სიხარულისგან გული ლამის გამიჩერდა, მოდი ჩემო ლამაზ თვალება- ბებომ ნელა შეიყვანა სახლში თან ნაზად ეფეებოდა, შემდეგ კი ერთ-ერთი ოთახის წინ გაჩერდა- აი, ეს იქნება შენი ოთახი, ძირს ზამთარში და ზაფხულში ზემოთ, ბებო ეხლა დადე შენი ნივთები, მერე მიალაგე და ვივახშმოთ.
ძალიან მოეწონა ნათიას სახლიც, ბიჭების სასტავიც, დალი ბებოს სითბო და სიყვარულით ანთებული თვალები და ის ღამე იყო ყველაზე ბედნიერი ღამე მისი ცხოვრების მანძილზე. წყნარი და უჩვეულო გარემო შეიქმნა მის გარშემო. ფიქრობდა ყველაფერზე. ფიქრობდა რატომ მიიღო ნიკამ ასე ახლოს. თავადაც შეუშვა ეს ადამიანი მის გულში.რაღაცნაირად უნდა სულ მის ახლოს იყოს, მის გარშემო ტრიალებდეს. ფიქრებში როგორ ესტუმრა სიზმრების სამყაროს ვერ გაიგო. დილით ძალიან ბედნიერს გაეღვიძა.
---ნააათ ადექი გასასვლელები ვართ!- გააღვიძა ნიკამ. ზლაზნით ადგა, უპასუხოდ, მოწესრიგდა და დალი ბებოსაც მოეხმარა საუზმის გაწყობაში.
----ძალიან გემრიელია ბებო, მიყვარს შენი ხელებით გაკეთებული გემრიელობები!- გემრიელად ილკმებოდა ნიკა
---აი, შენ ნახე ნათია რა გემრიელ კერძებს ამზადებს!- ბებომ ღიმილით გადახედა აფორაჟებულ გოგონას. ნიკამ ბებო ჩაკოცნა და მერე ნათიას მიუბრუნდა.
-მოემზადე ჩაიცვი, გამოეწყვე და წავიდეთ!
---ნიკა რა ჩავიცვა ან როგორ ჩავიცვა!
--გეტყოდი თავისუფლადთქო მაგრამ ცოტა გამოიპრანჭე!- და თვალი ჩაუკრა.- მე წყალს გადავივლებ და შენ მალე ქენი, არ მიყვარს ლოდინი!

ნათიამ და ბებომ სუფრა მიალაგეს, უნდოდა ეკითხა თუ სად იყო ნიკას მშობლები მაგრამ, მაგრამ ვერ გაბედა. მიუხვდა დალი ბებო მის ფიქრებს და უთხრა
-ერთ დღეს ყველაფერს გეტყვი შვილო ან ნიკა თავად გეტყვის როცა მზად იქნება სათქმელად, აქამდე მას ასე ახლოს არავინი არ მიუშვია, შენში მან ნახა რაღაც მისეული, ის რაც აკლდა შენ შეუვსე, მე მიხარია ეს, აქ მეყოლები, ჩემთან ახლოს და სულ ერთად ვიქნებით!
---მიყვარხარ დალი ბებო. წავალ ეხლა ჩავიცმევ თორე ნიკამ ლოდინი არ მიყვარსო და არ მინდა ავაყვირო! -უთხრა სიცილით და აკოცა დამჭკნარ ლოყებზე.
---წადი ბებომ შემოგევლოს, წადი!- ნათია მის ოთახში შევიდა და საწოლზე დახვდა გადმოდებული ტანსაცმელი და მიხვდა ეს ნიკას გადმოღებული იყო. ოდნავ გაქლექილი შავი ჯინსი, ნაცრისფერი ყელიანი სვიტრი, შავი მანტო და ნაცრისფერი თბილი შარფი. შავი ჩექმა ერთიან ძირზე ოდნავ მაღლები და შავი ჩანთა. მოეწონა ნიკას არჩევანი და ჩაცმას შეუდგა. უკვე თმებს ივარცხნიდა რომ კარებზე კაკუნი იყო.
---შეიძლება ნათი შემოვიდე?- იკითხა ნიკამ.
---მოდი ნიკანდრო! -და გაუღიმა.
---ვაუუუ როგორ გიხდება ეს შარვალი- ხელი მოკიდა და დააბრზიალა- სუპერ, კარგია ძალიან მომეწონა.- ცერა თითი აუწია ნიკამ და სახეზეც ეტყობოდა რომ ძალიან მოხიბლული დარჩა მისი გემოვნება რომ არ გააპროტესტა და სხვა არ ჩაიცვა.
---მინდა ერთი რამ გთხოვოო, კი არადა გაგაფრთხილო ნათი, არაფერს არ დაგიშლი, ყველგან ერთად წავალთ, რადგან სამეგობრო საერთო გვყავს, მხოლოდ ეს უაზროდ დახეული ჯინსები და უბეჩამოვარდნილი შარვლები არ დამანახო, იცოდე თუ იყიდი, ჩაცმას ვერ მოასწრებ რომ დავჭრი და გადავყრი, ამიტომ ფულს ტყუილად ნუ დაკარგავ. მოკლე კაბებს მე შენს გვერდით რომ ვიქნები არ გიშლი, გიხდება და იმიტომ, უჩემოდ თუ წახვალ სადმე არ გთხოვ იმას მონაზონივით წახვიდე, მაგრამ საზღვარს არასდროს არ გადასცდე, შევთანხმდით?-მოუთმენლად მიაჩერდა პასუხის მოლოდინში. ნათიამ უყურა, უყურა და უთხრა
---ნიკ ძალიან ბევრი საერთო გვაქვს და გემოვნებაც ერთნაირი, იცი რომ მე და შენ ხასიათებითაც ვგავართ ერთმანეთს?!
---ძალიან კარგი, ე.ი.შევთანხმდდით ხო? თმები კი დღეს შეიკარი. ქარია გარეთ და აგიწეწავს მაინც!
---ხო ვიცი, მეც მასე ვიკეთებდი. მაღლა ავიწევ და ვსო!
ნიკა გარეთ გავიდა და თან მიაძახა.
--ჩქარა გელოდები მეორედ არ დამაძახებინო!
---ოოო მოვდივარ უკვე ხო! -და გაეკიდა უკან ისიც მანტოს გზაში იცმევდა და ისე დაეწია კარებთან, დალი ბებო გაყვა ბავშვებს ეზოს ჭიშკრამდე და სიყვარულით სავსე თვალებით გააცილა ბავშვები. კაფეტერიაში შესვლისთანავე საბამ მივიდა ნიკასთან და უთხრა;
---ნიკ მე უკვე ველაპარაკე ილიას და იაგოც იქ იყო, გელოდებიან ზემოთაა ორივე. მაგრამ გამაფრთხილა თუ ვინმემ მიკითხოს ტელეფონზე დამირეკეო, მოდი დაურეკავ პრობლემები არ გვინდა!
---მიდი დაურეკე შენ და მანამდე გოგოებს გავაცნობ ნათიას!
ნიკა გოგოებისაკენ წავიდა და გადაკოცნა ორივე, ჯერ ადრე იყო და ხალხი არ ყავდათ, ამიტომ საღამომდე ტკბებოდნენ თავისუფლებით.
---როგორ ხართ გოგოებო? აი, გაიცანით ჩემი ანუ ჩვენი სასტავის დაიკო, თუ დათანხმდა ილო აქ იმუშავებთ ერთად, ნათ, გაიცანი ადა კოცი და ირმა მესხი!
---კოცი? ეს ხო ქართული გვარი არ არის, არც რუსული!- ნათიას კითხვამ ყველას ღიმილი მოგვარა სახეზე.
---მართალია მე არც ქართველი ვარ, არც რუსი და არც უკრაინელი, რაც არ უნდა გაგიკვირდეს მე ალბანელი ვარ, მომწონს საქართველო და აი აქ ვარ და აქ ვაპირებ დარჩენას! -ბოლო სიტყვა ისე თქვა თან ნიკას გადახედა რაც ნათიას შეუმჩნეველი არ დარჩენია და ჩუმად ჩაეცინა ყველას შეუმჩნევლად.

----ძალიან სასიამოვნოა მე ნათია ბურჯანაძე, უნდა ვაღიარო რომ მეგობრები არ მყავს და ძალიან მადლობელი დაგრჩებით თუ საერთო ენას გამოვნახავთ და ვიმეგობრებთ!- მთელი გულწრფელობა ჩადო ნათიამ მის სიტყვებში და გოგონებს მომლოდინე მზერით გადახედა.
---ნიიკ ეს უკვე ჩვენია! -გაუცინა გოგოებმა ნიკას.
---ნიკ, გელოდებათ ზემოთ ორივე.- გადმოსძახა ბარიდან ერთ ერთმა.
---ნათ, კარებთან რომ მიხვალ ღრმად ჩაისუნთქე!- ჯაბამ ღიმილიანი სახე შეანათა
---ნუ აშინებ შე ჩე...ა, წამოდი ნუ უსმენ მაგ ავადმყოფს!- გაიარეს ვიწრო დერეფანი და წითელი ტყავის კართან გაჩერდნენ.
----რაა, ეს წითელი ტყავი რომ გადაუკრია კარებზე, შავი ფერი ვერ იშოვა?- არ მოეწონა ნათიას კარის დიზაინი.
---ნუ ბუზღუნებ შევდივართ!
---შეიძლება?- ნიკამ ფრთხილად დააკაკუნა და მერე შეაღო კარი ნელა.
---მოდი ნიკა მოდი! -გაისმა არც კაცური და არც ქალური ხმა, რაღაცნაირაი ხმა ქონდა, რაღაც ამოუცნობი.
---გამარჯობათ, როგორ ხართ? -ხელი ჩამოართვა ორივეს ნიკამ.
---დაბრძანდით! -მიუთითა სავარძლისკენ ერთერთმა იქ მყოფმა.
---მადლობთ ეს ჩემი დაა ნათია, ესენი კი ამ კაფეტერიის უფროსები არიან, დაგელაპარაკებიან, მე ძირს დაგელოდები და ერთად წავიდეთ! ნათიამ შიშჩამდგარი თვალებით შეხედა ნიკას.თითქოს ეუბნებოდა არ დამტოვოო.
---ნუ გეშინია მალე განთავისუფლდდები! -მივიდა ახლოს შუბლზე აკოცა თბილად და გარეთ გავიდა. ცოტა ხანში ნათია გახარებული გამოვიდა უფროსების კაბინეტიდან. მის სახეზე ღიმილი, ეს იმის ნიშანი იყო რომ შეთანხმდდნენ. კიბეებზე ღიმილით ჩამოვიდა და ირმამ შორიდან შეამჩნია ნათიას ბედნიერი სახე.
----ნიკ ნათიას შეხედე რა ბედნიერი სახე აქვს, ალბად აიყვანეს აქ რა კარგია. მთელი სასტავი ერთად ვართ! უთხრა ირმამ ნიკას.
----ვხედავ და როგორ უხდება ღიმილი. ეეეხ ვის ბედნიერი ცხოვრება აქვს და ვის ტანჯვით სავსე. ეს არავინმა ვიცით ირმა!
---რას იზამ ნიკ ეს ყველაფერი უფლის ნებაა!
---ნიიიკ ამიყვანეს, ხვალიდან უნდა დავიწყო მუშაობა დღის 2 სა-დან ღამის 12-მდე!
--მეცადინეობას მოახერხებ? სულარ გინდა სამსახურითქო და არ გესმის. ნათია კარგად მოერგო სამსახურს. მეგობრებს, სასტავს, გვიან გადიოდა მაგრამ თუ ბიჭებს არ ეცალათ ბონდო ძიას მიყავდა სახლში. მოსწონდა ეს უწყინარი მოხუცი და ბონდო ძიასაც შეუყვარდა ნათია. ნათია უნიჭიერესი გოგონა იყო.ჭკვიანი, საქმის და მეგობრის ერთგული. ერთ საღამოს გვიან გამოვიდა სამსახურიდან და როცა ბონდო ძიას ელოდა, ისეთ ადგილას იდგა კაფეტერიიდან გამოსულს არ შეეძლო არავის მისი დანახვა. შეხედა რომ ცოტა ხანში ილო გამოვიდა და მის მანქანაში ჩაჯდა, მაგრამ ადგილიდან არ იძროდა. ეტყობოდა ვიღაცას ელოდა და არ ჩქარობდა წასვლას. გაეცინა ალბად ვინმეს ხვდება და არ ამხელენ ჯერო. სულ ტყუილი იყო ნათიას ეშმაკური ფიქრები. როცა კაფეტერიიდან ახალგაზრდა უცნობი, სიმპატუური მამაკაცი გამოვიდა. ნელი ნაბიჯით დაუყვა გზას. უცებ ილოს მანქანა ადგილს მოწყდდა და პირდაპირ იმ მამაკაცისკენ წავიდა. მოასწრო გვერდძე გადასვლა მაგრამ მაინც წააქცია ძირს. მანქანა წავიდა ისე რომ არც შეჩერებულა. ნათიამ მიირბინა, ეცადა წამოეყენებინა მაგრამ ვერ შეძლო. ძვრაც კი ვერ უყო უცნობს.
----სასწრაფოს დაურეკავ და მოვა. არ მიგატოვებ, აქ არ დაგტოვებ. გაუძელი ცოტა ხანიც! საბამ გაკვირვებულებმა გააყოლენ თვალი ნიკას რომელიც ხან ჩქარი ნაბიჯებით მიდიოდა და ხან გარბოდა.
.--წამო მაგდასთან და მერე ყავას შენ თუ არ სვამ, ჩვენ ხომ გაგვიკეთებ ნათ.
---მე არ ვსვამ იყიდეთ და მოდუღებას რა უნდა.- ღიმილით გახედა ნათიამ ბიჭებს- თუმცა აწი სულ უნდა მქონდეს, სახლში თქვენთვის. რა დროს წამოგიართ და მოხვალთ იმდენი მაღაზიას ხომ არ ვესტუმრები?
---აი ჭკვიანი ხარ. ეხლა უნდა გადაგასხვაფეროთ და მერე სახლში! -ნათია ბიჭებმა მაგდას სალონში მიიყვანეს. საიდანაც სულ სხვანაირი ნათია გამოვიდა. შეხედეს და დაუსტვინენ
---ეხლა კი სიფრთხილე გვმართეეებს!- ჩაუმღერა ნოემ.
დაღლილები მივიდნენ სახლში და ზოგი მდივანზე დაეგდო, საბამ კი ლოგინზე გაიშოტა.
---მე წელი მტკივა და არ შემეხოთ. -ჯაბა წავიდა საბასკენ რომ არ დასცალდა ტელეფონის ხმამ შეაჩერა.
---ხო ნიკა მოდიხარ?
---არაფერი არ ამოალაგოს ნათიამ და გაემზადეთ მანქანით მოვდივარ!
--რა დაემართა ამ ბავშვს, რას ბოდიალობს. ვერაფერი ვერ გავიგე.
--მოვედიიი. -მალე შემოვადა კარებში, ყურებამდე გაკრეჭილი ნიკა- აბა აიბარგეთ ყველამ და ჩემთან მივდივართ- მერე ღიმილით და სითბო ჩღვრილი თვალებით მათიას მიუახლოვდა- ნათ მომისმინე, მე ბებოს მეტი არავინი არ მყავს, ისიც მოხუცდა, ვერ შეძლებს აქეთ-იქით სიარულს ყოველ დღე, ამიტომ სულ ჯავრი რომ არ ქონდეს, გადავწყვიტე ჩემთან იყო ახლოს და ერთად ვიცხოვროთ, უფრო კარგია შენთვინაც და ჩემთვინაც- შემდეგ მომლოდინე მზერა მიაპყრო- ააა რას იტყვით?
--მე, მე არ ვიცი რა გითხრა ნიკა- არეული სიტყვებით დაიწყო ნათიამ- არა, ხართ ვალდებული, ჩემზე ასე იზრუნოთ. ვინ ვარ მე თქვენთვის!
--შენ უკვე ჩვენი სასტავის და ხარ, გაგაცნობთ ირმას და ადას, მოგეწონება კარგი გოგოები არიან, ხვალ დილით კი ავდგებით და წავალთ იმ კაფეტერიაში სადაც ჩვენ ყველა იქ ვართ, იქ დაიწყებ შენც მუშაობას, ერთად ვიქნებით და სანერვიულოც არავის, არაფერი, აღარ გვექნება.
--რა კარგად მოიფიქრე ნიკა. ასე ჯობია, ამ ბინას შევინახავთ თუ რამე მოხდა და გარეთ გამოგვაგდებს, აქ მოვალთ.
--ნუ ჯამბაზობ ეხლა და წავედით. ბებოს ისე გაუხარდა გემრიელად გამასპინძლებას შემპირდა, ასე რომ გაინძერით ეხლა, ჩავალაგოთ ყველაფერი დროზე! აჩქარებდა ნიკა ყველას
.--ნათ მე ცხოვრებაში დედმამიშვილი არ მყოლია. მაგრამ არც მარტო ვყოფილვარ არასდროს, მართალია 19 წლის ასაკში შევიძინე და მაგრამ მე სულ, მუდამ, ყოველთვის შენს სიახლოვეს ვიქნები, ამიერიდან ერთმანეთის სიხარულით და ერთმანეთის ტკივილით ვიცხოვრებთ.
--ნიკა მადლობის მეტი რა მეთქმის. 16 წელი მარტოობაში გავატარე. იქნებ სადმე მყავს დედმამიშვილი და ეს მიკლავს გულს.
--ყველაფერი მოგვარდება, ჩვენ ყველაფერში დაგეხმარებით და ვინ იცის იქნებ ეს საიდუმლოც ამოვხსნათ რაც შენ გიღრღნის გულს.

---მანქანის ტარებასაც გასწავლი მოგვიანებით, მხოლოდ ჭკუით იყავი და ჩვენზე წინ ნუ წახვალ, არ მოგერიდოს თუ რამე გინდოდეს, თავისუფლად შეგიძლია მითხრა, მე თუ არ ვიქნები საბა, ჯაბა, ხვიჩა, ნოე ყველა შენს გვერდითაა.
---ნიკ შეიძლება ჩაგეხუტო? აცრემლიანებული თვალებით შეხედა ნათიამ.
---მოდი ჩურჩუტო, შენ მე გულის ნაწილი გამითბე, ცხოვრებაში არასდროს არ მიგვერდო და მე ყოველთვის შენთან ვარ!
---მანქანის ტარებას მართლა მასწავლი? იცი როგორ ვოცნებობდი ხოლმე? ეეხ, ნიკა ოცნება, ოცნებად რჩება. მიხარია რომ ზოგჯერ ოცნებებში მაინც ვარ ბედნიერი!
--შენ იმაზე მეტი ბედნიერი იქნები ვიდრე შენ წარმოგოდგენია. ეხლა ჯერ დავლაგდეთ და მერე ყველაფერს მისი დრო აქვს. წავედით!
---თქვენ არცერთი არ სწავლობთ? -მიუბრუნდა ბიჭებს მანქანაში ჩაჯდომისთანავე.
---საბა და ჯაბა ბარმენობას შერჩნენ, მოსწონთ ეს საქმე და ამბობენ ჩვენი ბარმენობით თბილისი უნდა დავიპყროთო!
---იცინე, შენ იცინე და ისეა მონდომებული ორივე, ნახე მალე მიაღწევენ თავიანთ მიზანს! -თქვა ნოემ.
---შენ ნოე არ სწავლობ?
--მე და ნიკა ვსწავლობთ ბიზნესის მართვაზე.მეორე კურსზე ვართ. ხვიჩა კი ჯარისკაცია. ჯარში მიდის მაგრამ მალე გავა ერთი წელი და ისევ ერთად ვიქნებით.
---ნათ შენ რაზე გინდა ჩააბარო.ბებომ კარგი მოსწავლეაო მითხრა!
--მართალია კარგად ვსწავლობდი. მაგრამ არ გავედი გამოცდებზე ვმუშაობ ნიკა. ჩემი მიზნებიც მაქვს. მეც ბიზნესის მართვა მინდა რომ ვისწავლო. ვინ იცის იქნებ ცხოვრებამ მეც გამიმართლოს და გავხდე წარმატებული ქალი! აი მოვერდით სახლშიც ამ ლაპარაკში.
-ბებოოოოო! -იყვირა ნიკამ.
მანქანა კერძო სახლთან გაჩერდა. წინ ლამაზად იყო ვაზი დაგრეხილი, რომელსაც უკვე ასაკიც ეტყობოდა და ტალავრად მოდებოდა გარშემო მთელ ვერანდას. ორ სართულიანი სახლი ამაყად და თავმომწონედ იდგა ნათიას წინ. სახლიდან დალი ბებო გამოგვანგვალდა წინ ლამაზი წინსაფარი ქონდა აკრული და ხელების მშრალებით მოდიოდა ბავშვებისკენ.
---მოდით ბებოს სიხარულო მომიყვანე ჩემი გოგო?
---მოგიყვანე ბებო, მოგიყვანე, მაგრამ ნუ მაეჭვიანებ!
---ნუ შეაშინე ბავშვი ნადირო! სიყვარულით უსაყვედურა შვილიშვილს.
---ბებიკო ისე გამიხარდა ნიკამ რომ მითხრა, ამხელა სახლი რად გვინდა, ის გოგო იქ მარტო უნდა იყოს და აქ მოვიყვანოთო, სიხარულისგან გული ლამის გამიჩერდა, მოდი ჩემო ლამაზ თვალება- ბებომ ნელა შეიყვანა სახლში თან ნაზად ეფეებოდა, შემდეგ კი ერთ-ერთი ოთახის წინ გაჩერდა- აი, ეს იქნება შენი ოთახი, ძირს ზამთარში და ზაფხულში ზემოთ, ბებო ეხლა დადე შენი ნივთები, მერე მიალაგე და ვივახშმოთ.
ძალიან მოეწონა ნათიას სახლიც, ბიჭების სასტავიც, დალი ბებოს სითბო და სიყვარულით ანთებული თვალები და ის ღამე იყო ყველაზე ბედნიერი ღამე მისი ცხოვრების მანძილზე. წყნარი და უჩვეულო გარემო შეიქმნა მის გარშემო. ფიქრობდა ყველაფერზე. ფიქრობდა რატომ მიიღო ნიკამ ასე ახლოს. თავადაც შეუშვა ეს ადამიანი მის გულში.რაღაცნაირად უნდა სულ მის ახლოს იყოს, მის გარშემო ტრიალებდეს. ფიქრებში როგორ ესტუმრა სიზმრების სამყაროს ვერ გაიგო. დილით ძალიან ბედნიერს გაეღვიძა.
---ნააათ ადექი გასასვლელები ვართ!- გააღვიძა ნიკამ. ზლაზნით ადგა, უპასუხოდ, მოწესრიგდა და დალი ბებოსაც მოეხმარა საუზმის გაწყობაში.
----ძალიან გემრიელია ბებო, მიყვარს შენი ხელებით გაკეთებული გემრიელობები!- გემრიელად ილკმებოდა ნიკა
---აი, შენ ნახე ნათია რა გემრიელ კერძებს ამზადებს!- ბებომ ღიმილით გადახედა აფორაჟებულ გოგონას. ნიკამ ბებო ჩაკოცნა და მერე ნათიას მიუბრუნდა.
-მოემზადე ჩაიცვი, გამოეწყვე და წავიდეთ!
---ნიკა რა ჩავიცვა ან როგორ ჩავიცვა!
--გეტყოდი თავისუფლადთქო მაგრამ ცოტა გამოიპრანჭე!- და თვალი ჩაუკრა.- მე წყალს გადავივლებ და შენ მალე ქენი, არ მიყვარს ლოდინი!

ნათიამ და ბებომ სუფრა მიალაგეს, უნდოდა ეკითხა თუ სად იყო ნიკას მშობლები მაგრამ, მაგრამ ვერ გაბედა. მიუხვდა დალი ბებო მის ფიქრებს და უთხრა
-ერთ დღეს ყველაფერს გეტყვი შვილო ან ნიკა თავად გეტყვის როცა მზად იქნება სათქმელად, აქამდე მას ასე ახლოს არავინი არ მიუშვია, შენში მან ნახა რაღაც მისეული, ის რაც აკლდა შენ შეუვსე, მე მიხარია ეს, აქ მეყოლები, ჩემთან ახლოს და სულ ერთად ვიქნებით!
---მიყვარხარ დალი ბებო. წავალ ეხლა ჩავიცმევ თორე ნიკამ ლოდინი არ მიყვარსო და არ მინდა ავაყვირო! -უთხრა სიცილით და აკოცა დამჭკნარ ლოყებზე.
---წადი ბებომ შემოგევლოს, წადი!- ნათია მის ოთახში შევიდა და საწოლზე დახვდა გადმოდებული ტანსაცმელი და მიხვდა ეს ნიკას გადმოღებული იყო. ოდნავ გაქლექილი შავი ჯინსი, ნაცრისფერი ყელიანი სვიტრი, შავი მანტო და ნაცრისფერი თბილი შარფი. შავი ჩექმა ერთიან ძირზე ოდნავ მაღლები და შავი ჩანთა. მოეწონა ნიკას არჩევანი და ჩაცმას შეუდგა. უკვე თმებს ივარცხნიდა რომ კარებზე კაკუნი იყო.
---შეიძლება ნათი შემოვიდე?- იკითხა ნიკამ.
---მოდი ნიკანდრო! -და გაუღიმა.
---ვაუუუ როგორ გიხდება ეს შარვალი- ხელი მოკიდა და დააბრზიალა- სუპერ, კარგია ძალიან მომეწონა.- ცერა თითი აუწია ნიკამ და სახეზეც ეტყობოდა რომ ძალიან მოხიბლული დარჩა მისი გემოვნება რომ არ გააპროტესტა და სხვა არ ჩაიცვა.
---მინდა ერთი რამ გთხოვოო, კი არადა გაგაფრთხილო ნათი, არაფერს არ დაგიშლი, ყველგან ერთად წავალთ, რადგან სამეგობრო საერთო გვყავს, მხოლოდ ეს უაზროდ დახეული ჯინსები და უბეჩამოვარდნილი შარვლები არ დამანახო, იცოდე თუ იყიდი, ჩაცმას ვერ მოასწრებ რომ დავჭრი და გადავყრი, ამიტომ ფულს ტყუილად ნუ დაკარგავ. მოკლე კაბებს მე შენს გვერდით რომ ვიქნები არ გიშლი, გიხდება და იმიტომ, უჩემოდ თუ წახვალ სადმე არ გთხოვ იმას მონაზონივით წახვიდე, მაგრამ საზღვარს არასდროს არ გადასცდე, შევთანხმდით?-მოუთმენლად მიაჩერდა პასუხის მოლოდინში. ნათიამ უყურა, უყურა და უთხრა
---ნიკ ძალიან ბევრი საერთო გვაქვს და გემოვნებაც ერთნაირი, იცი რომ მე და შენ ხასიათებითაც ვგავართ ერთმანეთს?!
---ძალიან კარგი, ე.ი.შევთანხმდდით ხო? თმები კი დღეს შეიკარი. ქარია გარეთ და აგიწეწავს მაინც!
---ხო ვიცი, მეც მასე ვიკეთებდი. მაღლა ავიწევ და ვსო!
ნიკა გარეთ გავიდა და თან მიაძახა.
--ჩქარა გელოდები მეორედ არ დამაძახებინო!
---ოოო მოვდივარ უკვე ხო! -და გაეკიდა უკან ისიც მანტოს გზაში იცმევდა და ისე დაეწია კარებთან, დალი ბებო გაყვა ბავშვებს ეზოს ჭიშკრამდე და სიყვარულით სავსე თვალებით გააცილა ბავშვები. კაფეტერიაში შესვლისთანავე საბამ მივიდა ნიკასთან და უთხრა;
---ნიკ მე უკვე ველაპარაკე ილიას და იაგოც იქ იყო, გელოდებიან ზემოთაა ორივე. მაგრამ გამაფრთხილა თუ ვინმემ მიკითხოს ტელეფონზე დამირეკეო, მოდი დაურეკავ პრობლემები არ გვინდა!
---მიდი დაურეკე შენ და მანამდე გოგოებს გავაცნობ ნათიას!
ნიკა გოგოებისაკენ წავიდა და გადაკოცნა ორივე, ჯერ ადრე იყო და ხალხი არ ყავდათ, ამიტომ საღამომდე ტკბებოდნენ თავისუფლებით.
---როგორ ხართ გოგოებო? აი, გაიცანით ჩემი ანუ ჩვენი სასტავის დაიკო, თუ დათანხმდა ილო აქ იმუშავებთ ერთად, ნათ, გაიცანი ადა კოცი და ირმა მესხი!
---კოცი? ეს ხო ქართული გვარი არ არის, არც რუსული!- ნათიას კითხვამ ყველას ღიმილი მოგვარა სახეზე.
---მართალია მე არც ქართველი ვარ, არც რუსი და არც უკრაინელი, რაც არ უნდა გაგიკვირდეს მე ალბანელი ვარ, მომწონს საქართველო და აი აქ ვარ და აქ ვაპირებ დარჩენას! -ბოლო სიტყვა ისე თქვა თან ნიკას გადახედა რაც ნათიას შეუმჩნეველი არ დარჩენია და ჩუმად ჩაეცინა ყველას შეუმჩნევლად.

----ძალიან სასიამოვნოა მე ნათია ბურჯანაძე, უნდა ვაღიარო რომ მეგობრები არ მყავს და ძალიან მადლობელი დაგრჩებით თუ საერთო ენას გამოვნახავთ და ვიმეგობრებთ!- მთელი გულწრფელობა ჩადო ნათიამ მის სიტყვებში და გოგონებს მომლოდინე მზერით გადახედა.
---ნიიკ ეს უკვე ჩვენია! -გაუცინა გოგოებმა ნიკას.
---ნიკ, გელოდებათ ზემოთ ორივე.- გადმოსძახა ბარიდან ერთ ერთმა.
---ნათ, კარებთან რომ მიხვალ ღრმად ჩაისუნთქე!- ჯაბამ ღიმილიანი სახე შეანათა
---ნუ აშინებ შე ჩე...ა, წამოდი ნუ უსმენ მაგ ავადმყოფს!- გაიარეს ვიწრო დერეფანი და წითელი ტყავის კართან გაჩერდნენ.
----რაა, ეს წითელი ტყავი რომ გადაუკრია კარებზე, შავი ფერი ვერ იშოვა?- არ მოეწონა ნათიას კარის დიზაინი.
---ნუ ბუზღუნებ შევდივართ!
---შეიძლება?- ნიკამ ფრთხილად დააკაკუნა და მერე შეაღო კარი ნელა.
---მოდი ნიკა მოდი! -გაისმა არც კაცური და არც ქალური ხმა, რაღაცნაირაი ხმა ქონდა, რაღაც ამოუცნობი.
---გამარჯობათ, როგორ ხართ? -ხელი ჩამოართვა ორივეს ნიკამ.
---დაბრძანდით! -მიუთითა სავარძლისკენ ერთერთმა იქ მყოფმა.
---მადლობთ ეს ჩემი დაა ნათია, ესენი კი ამ კაფეტერიის უფროსები არიან, დაგელაპარაკებიან, მე ძირს დაგელოდები და ერთად წავიდეთ! ნათიამ შიშჩამდგარი თვალებით შეხედა ნიკას.თითქოს ეუბნებოდა არ დამტოვოო.
---ნუ გეშინია მალე განთავისუფლდდები! -მივიდა ახლოს შუბლზე აკოცა თბილად და გარეთ გავიდა. ცოტა ხანში ნათია გახარებული გამოვიდა უფროსების კაბინეტიდან. მის სახეზე ღიმილი, ეს იმის ნიშანი იყო რომ შეთანხმდდნენ. კიბეებზე ღიმილით ჩამოვიდა და ირმამ შორიდან შეამჩნია ნათიას ბედნიერი სახე.
----ნიკ ნათიას შეხედე რა ბედნიერი სახე აქვს, ალბად აიყვანეს აქ რა კარგია. მთელი სასტავი ერთად ვართ! უთხრა ირმამ ნიკას.
----ვხედავ და როგორ უხდება ღიმილი. ეეეხ ვის ბედნიერი ცხოვრება აქვს და ვის ტანჯვით სავსე. ეს არავინმა ვიცით ირმა!
---რას იზამ ნიკ ეს ყველაფერი უფლის ნებაა!
---ნიიიკ ამიყვანეს, ხვალიდან უნდა დავიწყო მუშაობა დღის 2 სა-დან ღამის 12-მდე!
--მეცადინეობას მოახერხებ? სულარ გინდა სამსახურითქო და არ გესმის. ნათია კარგად მოერგო სამსახურს. მეგობრებს, სასტავს, გვიან გადიოდა მაგრამ თუ ბიჭებს არ ეცალათ ბონდო ძიას მიყავდა სახლში. მოსწონდა ეს უწყინარი მოხუცი და ბონდო ძიასაც შეუყვარდა ნათია. ნათია უნიჭიერესი გოგონა იყო.ჭკვიანი, საქმის და მეგობრის ერთგული. ერთ საღამოს გვიან გამოვიდა სამსახურიდან და როცა ბონდო ძიას ელოდა, ისეთ ადგილას იდგა კაფეტერიიდან გამოსულს არ შეეძლო არავის მისი დანახვა. შეხედა რომ ცოტა ხანში ილო გამოვიდა და მის მანქანაში ჩაჯდა, მაგრამ ადგილიდან არ იძროდა. ეტყობოდა ვიღაცას ელოდა და არ ჩქარობდა წასვლას. გაეცინა ალბად ვინმეს ხვდება და არ ამხელენ ჯერო. სულ ტყუილი იყო ნათიას ეშმაკური ფიქრები. როცა კაფეტერიიდან ახალგაზრდა უცნობი, სიმპატუური მამაკაცი გამოვიდა. ნელი ნაბიჯით დაუყვა გზას. უცებ ილოს მანქანა ადგილს მოწყდდა და პირდაპირ იმ მამაკაცისკენ წავიდა. მოასწრო გვერდძე გადასვლა მაგრამ მაინც წააქცია ძირს. მანქანა წავიდა ისე რომ არც შეჩერებულა. ნათიამ მიირბინა, ეცადა წამოეყენებინა მაგრამ ვერ შეძლო. ძვრაც კი ვერ უყო უცნობს.
----სასწრაფოს დაურეკავ და მოვა. არ მიგატოვებ, აქ არ დაგტოვებ. გაუძელი ცოტა ხანიც! ძირს მწოლიარემ თვალები გაახილა ნელა-ნელა და ბუნდოვნად დაინახა ულამაზესი გოგო. ეგონა თუ მოკვდა და უკვე სამოთხეში მიყავდა ზეციურ ანგელოზებს.



საღამო მშვიდობისა ჩემო ძვირფასებო, შეპირებული თავიც დაიდო და ბოდიში დაგვიანებისთვის.