***
ოთახს ვათვალიერებ და არავინ ჩანს. ჭრილობაზე ხელს ვიდებ და ფრთხილად ვდგები. კომოდთან მივდივარ და უჯრებში ვიქექები. იქნებ სადმე ვიპოვო, ჩემი პისტოლეტი! უჯრაში მხოლო თოკები, დანები, გასაღებები დევს. მეორე უჯრასაც ვაღებ და უკნიდან ხელების შემოხვევას ვგრძნობ და ჩემი კივილიც წამსვე მაყრუებს.
-ამას ეძებ, ჩიტო? -ჩემი იარაღი დამიმიზნა.
-ჩემი კუთვნილება, ჩემია!-ჩემსკენ მომართულ პისტოლეტს, მაინც არ ვუშინდები.
-შენ რა მესაკუთრე ყოფილხარ!-გარშემო შემომიარა ლექსომ.-იცი, მეც შენ გგავარ! საოცრაც მესაკუთრე ვარ და სხვისი კუთვნილების მისაკუთრებას მიყვარს!-მეუბნება ის.
-საერთო თვისებაც გვქონია!-ვიძახი და ჩემს უკან მდგარს, იდაყვს მუცელში ვარტყამ. მხოლოდ სიცილის ხმა გავიგე. ახლა დასუსტებული ვარ და არ იმოქმედა, ჩემმა დარტყმამ, თორემ...
-ასეთი ძლიერი საიდან ხარ?-თავი მოისაწყლა მან. ხელი დამავლო და ხელში ამიყვანა.-შენი ხმა არ გავიგო! -საწოლზე მაწვენს ლექსო.-კიდევ შეეცდები, რამის მოძებნას და ნახავ მერე!
-ასე, არ შეიძლება!-უკმაყოფილობას გამოვთქვამ. გულის სიღრმეში მეშინია ან ვის არ შეეშინდებოდა?! უაიარაღოთ ხარ ბოროტმოქნედებთან, თან ეტყობათ პროფესიონალები არიან!
-გაჩუმდი და გაითვალისწინე, რომ შენ ჩემი მომგებიანი ბილეთი ხარ! იქ ორივეს ხმა გაიგონეს, მაგრამ ქალის ხმა უფრო დასამახსოვრებელია! იცი რატომ? არც თუ ისე მრავლადაა ქალი მძარცველი, ვოველშემთხვევაში კაცები უფრო ჭარბობენ, ამიტომ ხალხსაც უფრო შენ დაამახსოვრდებოდი და შენც აუცილებლად დაგასახელებ!
-ჩვენ ერთად ვართ და ჩემთან ერთად შენც დაგიჭერენ!-ვამბობ ჩემს ვარიანტს.
-აქ ვერ მოგვაგნებენ და თუ მოგვაგნეს კიდევ ჩვენ თავს ძალიან ბევრ რამეს მოვუხერხებთ, აი შენ კი პირველი დაგიჭერენ!-ამიხსნა მან.
-საჭმელი მოგიტანე!-თეფშით ხელში შემოვიდა მირზა.
-აქ კეთილი ადამიანებიც არიან!-ვამბობ მე.
-კეთილი შეიძლება, ბოროტათ გადაიქცეს, ახლა კი ჭამე!-მეუბნება, ჩემი დამცინავი!
-როგორც შენ იტყვი!-შევუბღვირე ლექსოს.
-მალე შეჭამ?-გაბრაზებული და ჩვენი ლაპარაკისგან დაღლილი ამბობს მირზა.
-ვერ ვჭამ, არ მინდა!-დავიწუწუნე მე.
-კარგი! ჭრილობას სპირტით მოვწმინდავ!-მეუბნება მირზა.
-კარგი!-ვთანხმდები მე.
-დაგეწვება და არ იკივლო!-მაფრთხილებს ის.
-ასეთ რაღაცეებზე არ ვკივი!-ცხვირს ვიბზუებ მე.
-ხო, წეღან იმხელა შეკივლე, შეინძლება შენი კივილის ხმაზე მოგვაგნონ!-იცინის ლექსო. მირზა ბამბას ასველებს და ჭრილობაზე მადებს. ძალიან მეწვის და კბილებს ერთმანეთზე ვაჭერ.
-მორჩი!-ვყვირი ტკივილსგან შეწუხებული.
-ცოტახანიც! ლექსო წადი ხელი დაუჭირე, თორემ არ დამაცდის!-ეუბნება, ცემს დამცინავს.
-მე?-იძახის ის და მეც ისეთი თვალებით შევყურებ, არ მომიახლოვდე-თქო. ჩემი სახის სახის დანახვისას ეცინება და ჩემკენ მოდის. ხელს მკიდებს და მეც ვუჭერ ხელს, ტკივილისგან.
-არ გჭირდებოდა ჩემი ხელი!-იძახის ლექსო.
-როგორც ხედავ, დამჭირდი!-ვეუბნები მას და როგოც იქნა, მირზა ამთავრებს თავის საქმეს.
-მომშივდა!-ვიძახი ცოტახნის შემდეგ.
-ცოტახნის წინ არ გშიოდა!-მეუბნება ლექსო.
-თუ გენანება, არ მინდა!-ვამბობ მე.
-ახლავე, შენი თავი არ მაქვს!-იძახის ლექსო და გარეთ გადის. რამდენიმე წუთში თეფშით ხელში შემოდის:
-შენთვითონ ვერ შეჭამ?-მეკითხება ჩემი დამცინავი.
-ვერა!-მისი წვალება განვიზრახე. სკამს აჩოჩებს, ჩემკენ და ჯდება. კოვზს ირებს და პირთან ახლოს მოაქვს. ტუჩის კუთხეში მეღიმება და თეფს ხელს ვკრავ. ზედ გადავასხი საჭმელი და ისიც ფეხზე ვარდება:
-შენ თუ ცუდათ ხარ, ცუდათ იყავი!-მიღრენს ის.
-შემთხვევით მომივიდა!-ჩემს მსახიობურ ნიჭს ვიყენებ და თვალებს ვიცრემლიანებ.
-მძევალი, როგორც ყოველთვის ჩუმად არის და არც თავისი ხელით აჭმევენ საჭმელს!-მიხსნის ის.
-რა ხდება?-შემოვარდა მირზა.
-ტანსაცმელს გამოვიცვლი და მოვალ! შენ მერე მოგხედავ!-თითს მიქნევს და ოთახიდან გადის.

-----------------------------------------
ესეც ასე!