დილით სასიამოვნო ნიავმა გამაღვიზა. თვაალები გავახილე თუ არა მძინარე საბა დავინახე. უნაკლო იყო სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით. ხელები ლოყასთან ამოვიდე და მის სახეს დავაკვირდი, თითოეულ ნაკვთს. ვცდილობდი რაიმე ნაკლი მეპოვა, თუმცა ეს შეუძლებელი იყო. მის ულამაზეს ცისფერ თვალებს, რომლებიც ხშირად მწვანეში გადადის პირდაპირ ჭკუას მაკარგვინებს. მათ ამშვენებს ულამაზესი წამწამები. ანგელოზი გეგონებოდა, თუმცა თუ მის ხასიათს და ქცევებს გავითვალისწინებთ, მთლად ასეც არაა. ამ ფიქრების დროს მან თვალები გაახილა. ღმერთო ჩემო მის თვალებე პირდაპირ ვიკეცები. ის ისეთი უძირო და ღრმაა როგორც ცა. გამიღიმა და დაიწყო
-როგორ გეძინა პატარავ?-მისი ეს ჟესტი მესიამოვნა
-შესანიშნავად. მადლობა, რომ ამის ნება მომეცი. გუშინ ისეთი ხმაური იყო, ალბათ გავგიჟდებოდი. კაი ეხლა გავალ
-მოიცა, სად გეჩქარება?
-უკვე პირველი საათია. ბავშვები ალბათ გველოდებიან, თან ხოიცი ხვალ მივდივართ
წამოვდექი და ვიგრძენი როგორ გამომაყოლა საბამ თვალი. ჯერ კიდევ მრჩხვენოდა, რომ მის წინაშე ასეთ ფორმაში ვიყავი. კარი როგორც კი გავაღე ის მოხდა, რაც ყველაზე ნაკლებად მინდოდა. ლუკა თავის კარებთან იდგა და მე მიყურებდა. ღმერთო რა დავაშავე
-ანნა.. ასეთ ფორმაში რა გინდა თან საბას ოთახში?
-დავიბენი, თუმცა ამაში საბამ გადამაჩნა
-ექა-ქუხილის ეშინია
-ააა-თქვა ლუკამ და კიბეებზე ჩავიდა
-მადლობა(ანა)
-რა მადლობა?(საბა)
-რადა ლუკასთან, რომ გადამარჩინე
-კაი ეხა შედი ოთახში, თორე ისე გამოიყურები, მალე ისევ ჩემს ოთახში აღმოჩნდები
ფუფ იდიოტი. ამის გაგონებაზე თვალები ვჭყიტე და მხარზე ხელი მივარტყი. შემდეგ, კი ჩემს ოთახში შევედი. მაშინვე შხაპი მივიღე. იქიდან გამოსულმა ტანსაცმელი ჩავიცვი და ბავშვებთან ჩავედი.
ბავშვები დივანზე ისხდნენ, ლილე კი სამზარეულოში ფუსფუსებდა. ოთახში შესულს უკან გამოსვლა მომინდა. ჩამპალი თიკა საბას ეხუტებოდა და საბაც არაფერს ეუბნებოდა. იდიოტი დილით მე ჩამეხუტა და ახლა კიდე რას აკეთებს. მაშინვე სამზარეულოში გავედი ლილესთან, რათა ჩემი ეს მდგომარეობა არ შეემჩნიოათ
-ლიელ რას აკეთებ?
-ტორტს 
-მიყვარს <3 მოდი მეც დაგეხმარებჰი
-კარგიი
ასე ვაცხობდით მარწყვის ტორტს. კრემს ვაკეთებდი, როდესაც სამზარეულოში საბა და თიკა შემოვიდნენ
-რას აკეთებთ გოგოებო? (საბა)
-ტორტს (ლილე)
-რაღაც არ გავს. იმედია არ მოგვწამლავთ (თიკა)
-მგონი შენ უფრო გეხერხება მოწამვლა თიკა -მკვახედ მივუგე და ისიც გავარდა.
ტორტი ძალიან გემრიელი გამოვიდა. ყველამ ჭამა და დიდი შექებაც დავიმსახურეთ, თიკას კი ძალიათ არ დავუტოვე. საღამოსკენ რააც ფილმს ვუყურეთ. თიკა საბას ეხუტებოდა. არა ამას ვერ გავუძლებ. თავის ტკივილიი მოვიმიზეზე და ოთახში ავედი
Tika’s P.O.V
დავწექი, თუმცა ვერაფრით დავიძინე. უკვე ყველას ეძინა. წამოვდექი და საბას ოთახში შევედი. საბას უკვე დიდი ხანია ვიცნობ, თუმცა ის მხოლოდ მეგობრად მთვლის, ახლა კი ვაპირებ ჩემზე დამოკიდებული გავხადო. მის ოთახში შევედი. საბას არ ეძინა
-თიკაა? აქ რა გინდა?-გაკვირვებულმა მკითხა
-იცი ძალიან მომწონხარ-ვუთხარი მას და ძალიან ახლოს მივედი
-მე ვიცი შენი მოწონება. ვაბშე იცი ეს გრძნობა რა არის?
მან რაღაცეების ლაპარაკი დაიწყო, მეკი სულაც არ ვუსმენდი. უკვე აღარ შემეძლო. ის თუარა მე მაინც ვაკოცებ და ასეც მოვიქეცი. იმდენად გამომწვევად ვიქცეოდი, რომ როგორც იქნა ჩემს საწადელს მივაღწიე. ყველაფრის მერე საბას ოთახიდან რო გამოვედი ის მოხდა რაც მინდოდა...
Anna’s P.O.V
იმ ღამით ვერადა ვერ დავიძინე. შინაგანად რააც მღრღნიდა, თუმცა ამის მიზეზი ვერ გავიგე. წყლის დასალევად ჩავედი და რო ამოვდიოდი უცბად საბას კარი გაიღო. გული ამიჩქარდა. მეგონა საბა გამოვიდოდა, თუმცა რაც მოხდა გული საშინლად მატკინა. იქიდან ნახევრად შიშველი თიკა გამოვიდა, რომელიც ნაგლურად მიღიმოდა. ამ ღიმილით მეუბნებოდა, რომ ის ჩემზე ერთი საფეხურით მაღლა იდგა. მე აღელვებული შევედი ოთახში და კარებთან ჩავიკეცე. ცრემლები ლოყებს მინამავდა. რატომ? რატომ შემიყვარდა ადმიანი რომელსაც არასდროს შევუყვარდები? ასე ტირილში გავატარე ის ღამე და ვის გამო? დილით სარკეში რომ ჩავიხედე გული გამისკდა. თვალები დასიებული და ჩასისხლიანებული მქონდა. არა ასე ბავშვებს ვერ დავენახვები. ოდნავი მაკიაჟი გავიკეთე და მაშინვე ლილეს ოთახში შევედი. ახლა მეგობართან ლაპარაკის მეტი ვერაფერი მიშველის. მისი ოთახის კარზე დავაკაკუნე, რადგან კარი რათქმაუნდა ჩაკეტილი ჰქონდა. მალევე გამიღო და მეც მაშინვე შევვარდი.
-რა მოხდა გოგო? რა დღეშ ხარ? (ლილე)
-არ ვიცი ლილე. რა მემართება. მგონი შენი ძმა შემიყვარდა. (ანა)
-მართლა? აუ რამაგარია (ლილე)
-არა ლილე არაა მაგარი. წუხელ რაც დავინახე ჩემი თვალებიდან არ ამომდის 9ანა)
-რა მოხდა? (ლილე)
მე ლილეს ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი საბას შესახებ
-რა? როგორ გაბედა. მოიცა მაგას მე მივხედავ(ლილე)
-არა ლილე. არა. მაგან არ იცის რო მიყვარს. რაღაც უნდა მოვიფიქროთ, რო ჭკუა ვასწავლოთ
-აუცილებლად. ამ შემთხვევაში დავივიწყებ, რომ ჩემი ძმაა. მოკლედ უნდა აეჭვიანო
ლილემ თავისი გეგმა გამანდო და მეც ძალიან მომეწონა. ჩემს ასეთ დამცირებას არავის ვაპატიებ !!
დღეს უკვე მესამე დღა რაც აქ ვაღტ. დღს ვბრუნდებით უკან, თბილისში. მე აღარ მინდოდა საბას კალთაში ჯდომა, ამიტომ წინ დავჯექი, საბას კი კკალთაში ლილე ჩაუჯდა. არა ეს გოგო ნამდვილად მიყვარს. დავინახე თიკა აპირებდა დაჯდომას, თუმცა ლილემ დაასწრო. ჰაჰ.. მასე უნდა. სახლში ლილე მომყვა. კართან თეთრი წერილი დამხვდა. მაშინვე გავხსენი და კითხვა დავიწყე. სახლის პატრონი იყო
,,ანა, ძვირფასო შენთვის სამწუხარო ამბავი მაქვს. რააც მიზეზის გამო თბილისში ვბრუნდები და იძულებული ვარ ამ სახლში გადმოვიდე. ძალიან კარგი გოგო ხარ, თუმცა ეს ჩემი ბრალი არაა. იმედია ბინას მალევე იშოვი“
-ანა, ყველაფერი რიგზეა?-მკითხა ლილემ , რადგან სახე ნამდვილად შეშლილი მქონდა. ლილეს წერილი მივეცი და მანაც კითხვა დაიწყო.
-ოო არა რა უნდა ქნა? (ლილე)
-არ ვიცი. დღესვე დავიწყებ ძებნას. ჯანდაბა ახლა ამის დრო იყო?!(ანა)
-ანა წამო ჩემთან გადმოდი (ლილე)
-არა ლილე სირცხვილია. თან შენი ძმაც იქნება და ხო ხვდები არ მინდა მისი ყოველდღე ნახვა (ანა)
-არა ჩემი ძმა აქ იშვიათად არის. უმეტესად ბიებთან ერთადაა. თან რა სირცხვილია გიჟი ხოარ ხარ
-აჰ.. კარგი ცოტა ხნით გადმოვალ, სანა ბინას ვიშოვი
-არა რაა. მარტო ცხოვრება ყელში ამომივიდა.
-აჰაჰ კაი. წამო ეხა ბარგის ჩალაგებაში დამეხმარე
-კაი-არა ლილე როარ მყავდეს რა მეშველებოდა. უკვე რომ დავლაგდი ლილესთან, მე და ლილე კაფეში წავედით. ყავა და ნამცხვარი შევუკვეთეთ და რაღაცეებზე საუბარი დავიწყეთ. ამ დროს ვიღაც სიმპატიური ბიჭი მოგვიახლოვდა
-გამარჯობათ. მე ირაკლი ვარ. თქვენ რა გქვიათ ?(ირაკლი)
-ჟორა და შალვა (ლილე)
-აჰაჰ.. ხუმრობაც შეგძლებია (ირაკლი)
-მე ანა ვარ ეს კი ლილეა(ანა)
-ძალიან სასიამოვნოა. ნომერს ხოარ მომცემ? (ირაკლი)
-მე?(ანა)
-კი
-არა.)) თუმცა შეგიძლია რამეზე დამპატიჟო
-აჰაჰ კაი. იმედია კიდევ შევხვდებით
-არ ვიცი. კაი ლიელ წავედით ჩვენ
-გოგო შენ ხოარ გაუბერე ჰა?(ლილე)
-რატო რაიყო? (ანა)
-აბა საბა მიყვარსო? (ლილე)
-მიყვარს კიდეც. უბრალოდ უნდა ვაეჭვიანო და ამ გეგმაზე მუშობა უკვე დავიწყე
-აიტ შე ცუღლუტო
-კაი წამო საყიდლებზე წავიდეთ ცოტა ვიშოპონგოთ
დიდხანს ვიარეთ. ძაან ბევრი რამ ვიყიდეთ და საღამოს დაღლილები დავბრუნდით. მაშინვე ოთახში ავედი და დავწექი. დილით ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა. ჯანდაბა ვინ უნდა იყოს.
-გისმენთ
-ალო ანა ხართ?
-დიახ
0ანა გამარჯობა. მე ირაკლი ვარ ბარიდან
-აა ხო მახსოვხარ. მოიცა ჩემი ნომერი საიდან?
-ნუ რა მნიშვნელობა აქ. შეგიძლია ნახევარ საათში ვაკის პარკში შემხვდე? უბრალოდ მინდა კარგად გაგიცნო
-OK 
მაშინვე წამოვდექი და წყალი გადავივლე. გამოსულმა ჩავიცვი დახეული ჯინსები, All star-ის კეტები, ზემოდან კი ,,საროჩკა“ ჩავიცვი, რომელიც ჩავიტანე. თმები კი პირდაპირ ჩამოვივარცხნე და თვალის ლაინერი დაპომადა წავისვი. ზედმეტი მაკიაჟი არ მიყვარს. კმაყოფილმა შევათვალიერე ჩემი თავი და ქვემოთ ჩავირბინე, საიდანაც ბავშვების ხმა ამოდიოდა.