ოთახი ცარიელია, მე კი ხელებდაბმული ვზივარ სკამზე და ვცდილობ, როგორმე თოკისგან განვითავისუფლო ხელი. სკამით, ოთახის კუთხეში მდებარე წვეტიანი საგნისკენ მივიდვარ და ვცდილობ ამით მაინც მოვახერხო განთავისუფლება. ერთი, ორი სამი და კვანძი გახსნილია!
-უფრო კარგად უნდა შეგეკრათ!-დავცინი მათ და კარებს ყურს ვადებ. მეორე ოთახში არაინ, გაპარვას აზრი არ აქვს. იმ დღეს, კარგად არ მომეცა უჯრების თვალიერება, ჯობს ახლა შევუდგე საქმეს! ბოლო უჯრიდან ვიწყბ და ფერად-ფერადი ნაჭრებითაა სავსე. ნაჭრებს ვქექავ და დამალულ პირადობის მოწმობებს ვპოულობ. ხელში ვიღებ და ერთ მოწმობაზე მირზაა გამოსახული, მეორეზე კი ლექსო. მაგრამ აქ სხვა ამბავია! ლექსოს ფოტოზე, სულ სხვა სახელი წერია. ჯარჯი დოლიძე, ხოლო მირზას მოწმობაზე- ზაზა ზაქარაშვილი. მაინც გამიკვირდა იმის მიუხედავად რომ გასაკვირი არაფერია, როდესაც ბოროტმოქმედი სხვა სახელით გაგეცნობა. თავის ადგილას ვაბრუნებ და ხმა მესმის:
-შევიდეთ!-მომესმა მირზას ხმა, უფროსწორად ზაზასი. თოკს ვიღებ და სკამზე ვჯდები. ხელებს თოკით ვიბამ, რომ არაფერს მიხვდნენ. შემოსვლა, რატომღაც აგვიანდებათ!
-როგორ ხარ?-მეკითხება ლექსო ან უფრო ჯარჯი, ვითომ ძალიან აინტერესებდეს.
-ვერ მხედავ, გადასარევად, როგორც შეზლონგზე წამოწოლილს შემეფერება და ტალღების ხმაური მანებივრებდეს!-ირონიულად ჩავიცინე მე.
-კოქტეილი არა, მაგრამ ეს დალიე!-გამომიწოდა ლუდის ბოთლი.
-რა პატივია!-გავიღიმე მე.-და თქვენ დამალევინებთ?-ვანიშნე, რომ ხელები დაბმული მქონდა.
-თუ შენ გესიამოვნება...-ამბობს და სკამის უკან იმუხლება:-ამას შეხედეთ! ჩვენი გასულელება გადაწყვიტე?-მეუბნება, როდესაც ატყობს, რომ ხელები სკამზე აღარ მაქ მიბმული და უბრალოდ შეკრული მაქვს. თავიდან მაბამს და ამჯერად ფეხებითაც.
-თუ ლუდს მაძლევთ, მომეცით!-უკმაყოფილო ვიძახი მე.
-ლუდი გინდა? გაიგე მირზა, ლუდი უნდა!-ამბობს ირონიულად.-გინდა?-ბოთლს, ჩემკენ სწევს.-არა, არ გინდა!-ისევ უკან აბრუნებს და მირზას აძლევს.-ეს შენ, არ დაიმსახურე!-თავის შავ თვალებს მანათებს და გარეთ გადიან.

***
-ლექსო, ტუალეტში მინდა!-ვიძახი მე.
-პამპერსი მოგიტანო?-მეკითხება ირონიულად.
-ხო, უმაღლესი ხარისხი!-ენას ვუყოფ მე.
-იყოს, ფული მენანება!-იცინის ჯარჯი.
-ლექსო, მომხსნი ამ თოკებს თუ აქ მოვიწყო ტუალეტი?!-ვეკითები მას. ჩემკენ მოდის და თოკებს დანით ჭრის.
-ადექი!-მკლავზე ხელს მკიდებს და გარეთ გავყავარ. მეორე ოთახში მირზა ზის და დანით, ტოტს თლის.
-უკან მიიხედე!-ვეუბნები გარეთ გასულს.
-კიდევ რა გინდა?-მეკითხება ის.
-ამჟამად ბუნებრივი მოთხოვნილებებისგან განთავისუფლება!-ვამბობ მე. სიცილით უკან ბრუნდება და ამასობაში, მთელი ძალით გავრბივარ ტყეში.
-მოდი აქ!-მესმის ლექსოს ღრიალი და მაისურში ხელის ჩავლებას ვგრძნობ და ძირს ვეცემით ორივე.
-გამიშვი ხელი!-ხელზე ვკბენ მას.
-ხომ იცი რომ ვერ გაიქცევი?!-ამბობს ჩემი მისამართით.
-საოცრად მოსაწყენი მძევლობაა!-საუბარი გადამაქვს სხვა თემაზე.-გინდა შევეჯიბროთ?-გაქცევაზე რომ აღარ ისაუბროს, ვთავაზობ მას.
-წამოდი!-ფეხზე მაყენებს და ისევ შენობისკენ მივყავარ.
-იარაღი გამოიტანე და ვინც უფრო მეტ ქილას წააქცევს გამარჯვებულიც ის იქნება!-ვიძახი მე და ღობესთან დაწყობილ ქილებზე ვანიშნებ.
-შენი უნარის დამტკიცება გადაწვიტე?!-ირონიულად იცინის ჯარჯი ანუ ლექსო.
-გეშინია?-ვიღიმი მე.
-ვკანკალებ, ვერ მხედავ?!-ისევ განაგრძობს ირონიულ პასუხებს.-ერთად გამოვიტანთ იარაღს!
-მე ჩემი პისტოლეტი!-პირობას ვუყენებ. ეზოში მდგარ, პატარა ქოხში შევყავარ, სადაც იარაღების კოლექციაა.
-აიღე!-მაწვდით იარაღს.
-ეს ჩემი არ არის!-ვამბობ მე.
-აიღე-მეთქი!-იმეორებს ის. მეც ვართმევ და თვითონაც ირჩევს პისტოლეტს. გარეთ გამოვდივართ და ქილებისგან მოშორებით ვდგებით.
-პირველ მწკრივი ჩემია, ქვემოთა შენი!-ვიძახი და ორივე პისტოლეტს ვტენით. წამსვე იწყება, სროლა და სათითაოდ ვესვრით ქილებს. დამთავრებულებს, გამარჯვებული სახე გვაქვს, მაგრამ როცა ვაკვირდებით, ორივეს ჩამოგდებული გვაქვს ყველა ქილა უკმაყოფილოდ ერთმანეთისკენ ვტრიალდებით.
-არ მიყვარს, როდესაც ბარი-ბარში ვართ!-ვიძახი მე.
-არც მე!-ჩემკენ მოდის და იარაღს დაბლა მაშვებინებს, თითქოს ამას მე ვერ შევძლებდი. -ახლა შეგეძლო, პისტოლეტით მოგეკალი და გაქცეულიყავი, მაგრამ ეს არ გააკეთე, რატომ?
-შემეძლო მომეკალი, მაგრამ იარაღი მაინც მომეცი, რატომ?-მეც კითხვას ვსვამ და წელზე ხელს მკიდებს. ტუჩებზე მაცხრება და მეც ვყვები. შეწინააღმდეგებას არ ვცდილობ ან რატომ უნდა ვეცადო?! ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლის და ამოუცნობ ქიმიას ვგრძნობ. ძალიან მახარებს ეს ფაქტი და სხეულში ჭიანჭველებივით მივლიან სასიამოვნო წერტილები.
-ლექსო!-გევსმის მირზას ხმა და ერთმანეთს ვწყდებით. ერთმანეთს აციმციმებული თვალებით შევყურებთ და მირზაც ჩვენკენ მოდის:
-შეეჯიბრეთ?-იცინის ის.-წამოდით შიგნით!
-მოვდივართ!-ლექსო ხელს მკიდებს და შენობაში შევყავარ. -გამეორება, არ გვაწყენს!-ყურში ჩამჩურჩულა მან. ოთახში შევდივართ მე და ლექსო, მირზა კი გარეთ რჩება. მის შავ თვალებს შევყურებ, რომელიც ძალიან მომხიბლავია და იდუმალია.
-იცი, ღამის წყვდიადისნაირი თვალები გაქვს!-ვეუბნები ლექსოს, იგივე ჯარჯის.
-შენ კი, ჩემი ძველი მეზობელი ზოიას ნაირი!-მეუბნება ბოროტმოქმედი ლექსო.-ახლა კი დაიძინე!
-თავხედი!-ვიძახი და სკამზე ვჯდები, გაბრაზებული და ერთობ წეღანდელი ნასიამოვნებიც.

---------------------------------------------------
დავბრუნდი! ბოდიში დაგვიანებისთვის! გელით დიდი სიხარულით! საოცრად მახარებს თქვენი კომენტარები! არ დაიშუროთ, ჩემო საყვარლებო შეფასებები! მიყვარხართ!