მეთხუთმეტე თავი

- ერთი კვირა საკმარისი იყო პრობლემის მოსაგვარებლად? - ხმაჩამწყდარმა ვკითხე მამას.
- არ ვიცი... ჯაბამ გუშინ დარეკა, როგორც მითხრა დამნაშავეთა ჯგუფი უკვე დააკავეს, შესაბამისად აღარც საფრთხე ემუქრება!. ხვალ ჩამოაკითხავენ და...
- იმედია ყველაფერი მოგვარებული აქვთ... - სამზარეულოდან ეზოში გამოვედი, გრილი ჰაერი მესიამოვნა, ჰამაკში ვიწექი და ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას ვუმზერდი, ფიქრებით ისევ კაიშაურს ვუტრიალებდი - „მას რომ რამე დაემართოს, მას რომ“... - თავს ისე ვაქნევდი თითქოს აბეზარი აზრების მოშორებას ვცდილობდი. ინსტინქტურად ჩემი ოთახისკენ ვიხედებოდი, გოგოებს სინათლე არ ენთოთ - ალბათ უკვე დაიძინეს!... - ვბუტბუტებდი მე.
თუმცა თავად ძილი აზრადაც არ მომსვლია, ეზოდან გამოვედი და უმისამართოდ გავუყევი გზას. მივიწევდი წინ, მივდიოდი, ვერ გეტყვით სად, ან რატომ... უბრალოდ თავში ყველაფერი ამრეოდა, თითქოს პანიკაში ვიყავი.. რისი მეშინოდა?! არ ვიცი, ვერც პასუხს ვპოულობდი, ფეხებს კი თავისით კაიშაურების ეზოსთან მივყავდი.
გაოცებისგან თვალები გამიფართოვდა, როცა დავინახე რომ მეორე სართულზე პერიოდულად რაღაც ანათებდა. გულმა გამალებით დაიწყო ფეთქვა, დაძაბული ვუყურებდი როგორ მოძრაობდა ხელის ფანრით შეიარაღებული ვიღაცის ლანდი სახლში, ქურდივით შევიპარე ეზოში, აივანზე ავძვერი, შეძლებისდაგვარად ფრთხილად ავეკარი ფანჯრის მინას, მინდოდა გამერჩია რა ხდებოდა შიგნით.
- საინტერესოა, რის დანახვას ცდილობ?! - ქალის ცინიკურ ხმაზე უკან მოვიხედე და დაბნეულმა ჩავხედე ქვემოთ მდგარ ირონიულად მომღიმარ ქეთის, რომელიც შესაშური სისხარტით მოძვრებოდა ზემოთ.
- აქ რატომ ხარ?! - ღრენით ვკითხე მე.
- თუ სწორად მახსოვს ჩემს სახლში ვართ!... - ამაყად გამომიცხადა მან.
- კიდევ კარგი ამიხსენი! - ირონია არ დავიშურე მეც.
ჩემი ტონისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, უცერემონიოდ მიუახლოვდა ფანჯარას და ოთახში შეიხედა. - ეს ვინაა?! - ინსტიქტურად ჩურჩულზე გადავიდა თვითონაც.
- სამწუხაროდ, არ ვიცი!...- იმდენად მაღიზიანებდა მისი კითხვები, რომ უნებურად ვიღრინებოდი მე.
დაძაბულები ვუყურებდით როგორ იქექებოდა უცნობი, ნიღბიანი მამაკაცი კარადებსა და კომოდის უჯრებში, ლოგინების მატრასებიც კი ასწია და შეამოწმა. ერთად-ერთი რასაც მივხვდით ის იყო, რომ უცნობი სახლში ქურდობის მიზნით ნამდვილად არ იმყოფებოდა, ძვირფას ნივთებს ხელიც კი არ ახლო.
- რა ჯანდაბას ეძებს?! - ნერვიულობისგან ხმა უკანკალებდა ქეთის.
ალბათ ნიღაბმა შეაწუხა, უცნობმა სახეზე წამოცმული უხეში ქსოვილიც მოიხსნა და იმდენად გათავხედდა სინათლეც კი აანთო. საკმაოდ ახლოს იდგა ფანჯარასთან, ნათლად დავინახეთ მარცხენა თვალთან სიგრძეზე ნაიარევი, ერთმანეთზე გადაბმული წარბები და ოდნავ კეხიანი ცხვირი.
- შეუძლებელია.... - ჩაწყვეტილი ხმით წარმოსთქვა კაიშაურმა.
- იცნობ?!
- არა! - თუმცა მისი ცრემლებით სავსე თვალების დანახვაზე რატომღაც ვიფიქრე, რომ მატყუებდა - შენი აქ ყოფნა არ შეიძლება, უნდა წახვიდე!...- მოულოდნელად, საკმაოდ ცივად, აშკარად ხელოვნური ტონით გამომიცხადა მან.
- პატარა გოგო, ზედმეტებს ხომ არ იღებ საკუთარ თავზე?! რას მეუბნები ფიქრობ?! - სიბრაზისგან თავს ვეღარ ვაკონტროლებდი და ნელ-ნელა ხმას ვუწევდი. - ვინ არის ეგ ტიპი? რა აკავშირებს შენთან?
- ჭირვეული ბავშვივით ნუ იქცევი... ხმას დაუწიე! - ხმა უთრთოდა ქეთის.- აქ რომ შეგვნიშნოს, ორივეს დაგვხოცავს!
- მაშინ ერთად წავიდეთ! - პოზიციებს არ ვთმობდი მე. ჩემსდაგასაკვირად წინააღმდეგობა არ გაუწევია, უსიტყვოდ მობრუნდა, უხმაუროდ ჩახტა დაბლა და ეზოდან გამოვედით, თუმცა შორს წასვლა არც კი გვიფიქრია, იქვე ტყეში შევიმალეთ და ჩუმად ვაკვირდებოდით ხელისგულივით გადაშლილ ეზოს.
- ვინ არის ეგ ტიპი აღარ იტყვი?! - საბოლოოდ დავკარგე მოთმინება.
- არ ვიცი, არაფერი არ ვიცი!... - ცრემლები ვეღარ შეიკავა ქეთიმ- ჯაბამ მხოლოდ ის მითხრა, რომ საკმაოდ სახიფათო საქმეს იძიებდა, შემსრულებლების დაკავება პრობლემას არ წარმოადგენდა, ორგანიზატორებამდე კი ვერა და ვერ გადიოდნენ. რამდენადაც თვითონ ამიხსნა, საქმე არასრულწლოვნების საზღვარგარეთ გაშვილებას ეხებოდა, რომლებსაც რეალურად საკმაოდ მძიმე სოციალურ პირობებში უწევდათ ცხოვრება და შრომა. ამ წრეში ჩართულნი იყვნენ ჯანდაცვის სამინისტროს რამოდენიმე მაღალჩინოსანი, ექიმები, სოც-სამსახურების წარმომადგენლები. ალბათ ძნელი მისახვედრი არაა, რომ შეძლებისდაგვარად ჩუმად, უხმაუროდ ამ საქმეზე კარგა ხანია მუშაობდა. ერთი თვის წინ საქმის მასალები პროკურატურაში გადაგზავნა და ჩვენი სიმშვიდეც ამით დასრულდა. საზოგადოების ზედმეტი ინტერესი, რომ არ გამოეწვიათ დაიწყო დამნაშავეთა ჯგუფის წევრების შედარებით უწყინარი მიზეზებით ნელ-ნელა დაკავება, თუმცა მათ მიერ ჩადენილი ესოდენ მძიმე დანაშაულისთვის რატომღაც ბრალი არავის წაუყენებია. ძნელი მისახვედრი არ უნდა ყოფილიყო, რომ მათ დანაშაულებრივ ჯგუფს პროკურატურაშიც ჰყავდა ლობი. როდის იყო რომ ვინმეს ენაზე რამე ადგებოდეს?! რა თქმა უნდა არც იმის გაგება გასჭირვებიათ, რომ ძიების უკან ჯაბა კაიშაური იდგა.
- რის თქმას ცდილობ? ეს ხალხი მამაშენზე დაბოღმილი ეხლა შენზე ნადირობს? - საკუთარი სიტყვებისგან ტანში გამცრა.
- „ნადირობა“ ცოტა ხმაურიანი გამონათქვამია, ალბათ უფრო სწორი იქნებოდა გვეთქვა, ძიების შეწყვეტას ითხოვდნენ, წინააღმდეგ შემთხვევაში კი... - ცრემლებისგან ხმა გაებზარა და წინადადება ვეღარ დაასრულა.
მისმა ნათქვამმა იმაზე მეტად იმოქმედა ვიდრე წარმომედგინა, პანიკურად შემეშინდა მისი დაკარგვის, ვერც კი გავიაზრე, როგორ ჩავიკარი გულში, სუსტ მხრებზე ძლიერად ვუჭერდი ხელებს, მისი აჩქარებული გულისცემა მესმოდა და გაშვება არ მინდოდა.
- ძალიან დამავალებ, მკვლელების მუქარას შენ თუ არ შეასრულებ! - გონს მისმა ირონიულმა სიტყვებმა მომიყვანა და ცივად გავუშვი ხელები. - არ ვიცოდი ასე ძალიან თუ გიყვარდი... - უკმაყოფილო სახით შეწითლებულ მკლავებს ისრესდა ის.
- მაპატიე, არ მინდოდა გტკენოდა!...- გაბზარული ხმით ვთხოვე პატიება.
ჩემი სიტყვებისთვის ყურადღება არც კი მიუქცევია, ისე გააგრძელა: - ჯაბამ გუშინ დამირეკა და მითხრა, რომ ყველაფერი დასრულდა, საქმის ძიება შეწყვიტა, უკვე მოკვლეული მასალებიც გაანადგურა. ჩემს სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრებოდა და შემეძლო მშვიდად ვყოფილიყავი.
- ეტყობა არ ენდობიან და უნდათ გადაამოწმონ... - საკუთარი ნააზრევი სამწუხაროდ ხმამაღლა წამოვაყრანტალე, სავარაუდოდ ჩვენი ფიქრები ერთმანეთს დაემთხვა, ისევ ცახცახმა აიტანა კაიშაური და ცრემლებით სავსე თვალებით ამომხედა.
- შენც ასე ფიქრობ? რამე რომ დაუშავონ?!... - ხმა უთრთოდა მას.
- ნუ ღელავ, მამაშენი პატარა ბიჭი ხომ არაა, იცის რასაც აკეთებს, შენ ეხლა საკუთარ უსაფრთხოებაზე უნდა ფიქრობდე, აქ დგომა არაფერს გვარგებს, წავიდეთ და ჯაბას დავუკავშირდეთ..
- ეს რომ გაიგოს, ამაღამვე ჩამოვა... - ღიმილი ვერ შეიკავა ქეთიმ განერვიულებული მამის წარმოდგენაზე, - დილით მაინც მოდიან, ბარემ ხვალ ვეტყვი ყველაფერს, პრინციპში ჩემი თქმა აღარც დასჭირდება, სახლი ისეთ მდგომარეობაშია...
- ბედნიერია მამაშენი შენ რომ ჰყევხარ! - იმდენად შემძრა მისმა მზრუნველობამ, რომ თავი ვერ შევიკავე.
- იმედია! ისე რომ იცოდე, შენზე გაბუტული რომ ვარ, არ დამვიწყებია!... - თბილად გამიცინა ქეთიმ.
- ოღონდ აქედან მშვიდად წავიდეთ და თუ გინდა სულ ნუ დამელაპარაკები...- სიცილს ვერ ვიკავებდი მე.
თუმცა ჩვენი სამალავიდან გამოსვლას ვიდრე ნიღბოსანი სახლიდან გამობრძანებას არ ინებებდა არც-ერთი არ ვგეგმავდით. მოთმინებით ვიდექით და ველოდით. საბოლოოდ ჩუმად ყოფნა ისევ კაიშაურს მობეზრდა და დუმილი მან დაარღვია:
- ლევან, შეყვარებული გყავს?!
- კი.. - თითქოს მისი ეჭვინობა მომინდა, რატომღაც მოვატყუე.
- მართლა?! - გაოცებულმა შემომხედა მან, ჩემსდა სამწუხაროდ სულაც არ ჰქონდა ისეთი რეაქცია მე რომ მინდოდა.
- რა იყო, არ შეიძლება ვინმე მიყვარდეს, რატომ გიკვირს?! - შეტევაზე გადავედი მე.
- არა, როგორ არ შეიძლება, უბრალოდ შეყვარებულს არ ჰგევხარ..
- შენის აზრით შეყვარებული მამაკაცი როგორია? - მისი სიტყვები უნებურად საკმაოდ მეწყინა.
- რავიცი, რომანტიული, მზრუნველი.. შენ ასეთი არ ხარ...
- ბოდიში, თხუთმეტი წლის ბიჭივით თუ ვერ ვცანცარებ! - ზედმეტად გავცხარდი მე. - ბოდიშს მე კი არა შენს შეყვარებულს უნდა უხდიდე, ასეთი უჟმური რომ ხარ... ერთი კვირაა გიყურებ, ერთხელაც კი არ დაურეკე... ასეთ უყურადღებობას ჩემს შეყვარებულს არ ვაპატიებდი! - აშკარად ზედმეტად კმაყოფილი დამეჭყანა კაიშაური.
- „მაკვირდებოდა“?! - ღიმილი გამეპარა ამის გაფიქრებაზე, თუმცა არ შევიმჩნიე -ენის გამოყოფა უზრდელობა რომაა არ გასწავლეს?! - უკმაყოფილო სახით ვკითხე მას.
- ალბათ, თუმცა დამავიწყდა...
- დიდი ენატლიკინა ბავშვი ხარ!
ჩემი რეპლიკა არ შეიმჩნია ქეთიმ, შვებით ამოისუნთქა, როცა როგორც იქნა ეზოდან ნიღბოსანი გამოვიდა, რამოდენიმე წუთში ავტომობილის დაქოქვის ხმაც გავიგონეთ, ფარებჩამქრალი ავტომობილი უხმაუროდ ტოვებდა სოფელს.
- მარტო არ ყოფილა!... - ჩურჩულით გადმომილაპარაკა ქეთიმ.
- თუ ვიმსჯელებთ იმით, რომ უკვე წავიდნენ ჩურჩულის აუცილებლობა აღარაა... - სიცილი ვეღარ შევიკავე მე.
- ალბათ... ნეტა ჩვენ დაგვინახეს?!
- არა მგონია, - სამალავიდან გამოვძვერი - რომ შევემჩნიეთ ცოცხლებს არ დაგვტოვებდნენ... - შეძლებისდაგვარად დავამშვიდე და გამოძვრომაში დავეხმარე, სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა მისი გაყინული თითების შეხებისას, ალბათ ჩემი სიმხურვალე იგრძნო, ხელი სწრაფად გამიშვა: - ჯობს ჩვენც წავიდეთ, ვიდრე გაგვიგეს შინ რომ არ ვართ!...
- კარგი წავიდეთ, დანარჩენს ხვალაც გავარკვევთ.. - დავეთანხმე მეც - ისე კაიშაურო, შენგან კარგი გამომძიებელი დადგება...
მიუხედავად სიბნელისა აშკარად ვიგრძენი როგორ გაწითლდა ქეთი, მივხვდი ესიამოვნა ჩემი სიტყვები, ძალიან მინდოდა ჩავხუტებოდი, ისევ მეგრძნო მისი სხეულის სიახლოვე, თუმცა თავი შევიკავე, არ მინდოდა უფრო მეტად დამეფრთხო, ზედმეტი მოძრაობებისგან თავი რომ დამეზღვია, ხელები შარვლი ჯიბეებში ჩავილაგე, ისევ შეწყვეტილ დიალოგს დავუბრუნდი:
- კაიშაურის ქალო, შენ გყავს შეყვარებული?!
- არა, მე და სიყვარული ძალიან შორს ვართ!... - სიცილით მიპასუხა მან.
- მართლა?! - გაოცება ვერ დავმალე - არა და გამიგია ყველა თხუთმეტი წლის გოგონა შეყვარებულიაო...
- აშკარად შეცდი...
- რატომ წუნია ხარ?
- არა, ზედმეტად მახინჯი ვარ, ის იშვიათი გამოკლისი - მამრობითი სქესის წარმომადგენლებს რომ არ ვიზიდავ... - ნახევრად ხუმრობითი ტონით გამომიცხადა და თვალი ჩამიკრა.
- მახინჯი?! - გაოცებული ვუმზერდი ქეთის - ხუმრობ?! ეგ სისულელე ვინ გითხრა? - ნელ-ნელა ვბრაზდებოდი მე.
- ვის უნდა ეთქვა, სარკეში ვიყურები და ვხედავ...
- სილამაზის უცნაური აღქმა გქონია... - ისე მეწყინა მისი სიტყვები, თითქოს მე მითხრა მახინჯი ხარო.
ეჭვით გამომხედა: - ბრმა ხომ არ ვარ, ჩემი მეგობრები, ჩემი კლასელები ბევრად უფრო სრულები და ლამაზები არიან, მე კი გაჩხინკული, ზედმეტად გამხდარი...
- სამაგიეროდ დიეტაზე ჯდომა არ გჭირდება!... - მის სიგამხდრეს სწრაფადვე ვუპოვე დადებითი მხარე.
ვცდილობდი წარმომედგინა როგორი იქნებოდა ასე ათიოდე წლის შემდეგ და რატომღაც ზედმეტად მომწონდა ჩემი ზმანება.
- ეგეც მართალია... - სიცილით მეთანხმებოდა. - როგორც იქნა ჩვენს ეზოსაც მივუახლოვდით... - კმაყოფილმა მითხრა მან. მე კი რატომღაც გული დამწყდა.
- ქეთი, თავს მოუფრთხილდი იცოდე. გამხდარი ხარ თუ სრული ჩვენთვის მხოლოდ ერთად-ერთი ხარ!..- ზედმეტად პათეტიკურად გამომივიდა ნათქვამი.
თუმცა ჩემი ტონი როგორც ყოველთვის არ შეიმჩნია: - მადლობა... ყველაფრისთვის... - ბოლო სიტყვა მცირედი პაუზის შემდეგ მითხრა და ოთახში მიიმალა.

დაპირებისამებრ დილიდანვე ჩამოვიდა ჯაბა, მეუღლესთან ერთად.
- აბა, როგორ ხართ, მეზობლებო? - ეზოში შემოვიდა კაიშაური, ჩვენი თბილად მოკითხვის შემდეგ, აშკარად მონატრებული ქალიშვილი გულში ძლიერად ჩაიკრა - ზედმეტად ხომ არ ჭირვეულობდი?! შეგაწუხათ ჩემმა ქალბატონმა?! - სიცილით გვეკითხებოდა ჯაბა, როგორც ყოველთვის ხალისიანი და ბედნიერი ჩანდა კაიშაური, მისი დადებითი განწყობა კი გადამდები გახლდა.
- არა გრცხვენია?! სიამოვნებით დავიტოვებდით კიდევ ცოტა ხნით, მაგრამ ვერ დავითანხმეთ!... - თვალი ჩაუკრა ქეთის ნინამ.
- ასეთია ეს, ყველას ანგელოზად აჩვენებს თავს, არადა რა იციან როგორი ტარტაროზია!... - უკმაყოფილოდ შეჭმუხნილი სახე დაუკოცნა შვილს კაიშაურმა. - შენ როგორ ხარ ლევან? - ამჯერად მე მომიკითხა ჯაბამ.
- რა გითხრა, დამისრულდა შვებულება, დღეს საღამოს მეც თბილისში ვბრუნდები...
- არაჩვეულებრივია, მეც დღესვე ვბრუნდები და ბარემ ერთად წავიდეთ...
- სიამოვნებით... - აშკარად გულით გამიხარდა მისი შემოთავაზება.
- მოკლედ, ცოტას მოვისიყვარულებ, გავერთობი ამ ჩემს პატარა თხასთან! -თვალი ჩაუკრა ჯაბამ - და წავიდეთ.
- ისევ ჩამოიტანე?! - მამის რეპლიკისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, როგორც კი ჯაბამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია სიხარულის ტაში შემოჰკრა ქეთიმ.
- დასრულდა ჩვენი წყნარი ცხოვრება, კაიშაურებს ისევ ნადირობის სეზონი დაგიდგათ! - სიცილს ვერ იკავებდა ზურა.
- დათვებზე ჩვენ ვერ მივდივართ, და ლუდის ქილებს მაინც დავერევით, ხომ არ შემოგვიერთდებით?! - ღიმილით გადმოგვხედა ბავშვებს.
- მე ჩარგალში მივდივარ... - გულდაწყვეტილმა გამოაცხადა მამუკამ.
თავისთავად ცხადია ასეთი გასართობები არც თამარს იზიდავდა, მე კი ქეთის მსროლელის როლში კიდევ ერთხელ ნახვაზე უარს ვერ ვიტყოდი:
- რატომაც არა! სიამოვნებით შემოგიერთდებით...
როგორც იქნა დაასრულა კაიშაურების ნებიერამ ჩაბარგება, ყველას დაემშვიდობა, ისე ჩაეხუტა თამარს თითქოს ძალიან შორს მიდიოდა და ვეღარ ნახავდა, ეს თინეიჯერული, ზედმეტად ემოციური ჩახუტებები ყოველთვის მაღიზიანებდა, თუმცა ამჯერად მეცინებოდა ერთმანეთს ჩაკრული დაქალების დანახვაზე, მისი საკმაოდ მოზრდილი ჩანთის ავტომობილამდე ხრიგინით გატანა საკუთარ თავზე ვიტვირთე, ნელი ნაბიჯით მივყვებოდი თბილად მოსაუბრე მამა-შვილს.
ეზოსგან ოდნავ მოშორებით იდგა შავი „პრადა“-ს ჯიპი, დაბურული მინებიდან მძღოლის სახის გარჩევა შეუძლებელი იყო, საბარგული გავხსენი და ჩანთა უკან ჩავდევი.
- აკაკი, მანდ პატარა ყუთი რომ დევს, მომაწოდე ბარემ მაგასაც საბარგულში ჩავდებ!... - საჭესთან მჯდომს გასძახა კაიშაურმა.
ავტომობილის მარცხენა მხარეს მინა ნელ-ნელა დაიწია, მძღოლმა ჯაბას მცირე ზომის ნაცრისფერი რკინის ყუთი მოაწოდა. საკუთარ თვალებს არ ვუჯერებდი, გაოგნებულმა გავხედე არანაკლებად დაბნეულსა და სახე გაფითრებულ ქეთის. საჭესთან წინა ღამით ნანახი სახე ნაიარევი მამაკაცი იჯდა.