ლატალის ბუნებით ვტკბები. უამრავ ფოტოს ვიღებ და ვტიტინებ გაუთავებლად.
გიორგის, უამრავ კითხვას ვუსვამ- სოფელი, ტრადიციები, ხალხის ხასიათი. ყველაფერი მაინტერესებს.
ერთ დღეს გიორგიმ გამოგვიცხადა, რომ მისტერ უჟმურობას ჩვენთან უნდა ეცხოვდა. ღმერთო, როგორ მაღიზიანებდა ეგ ადამანი.
"თავხედი, ტყიური, უზრდელი"- ლანძღავდა ჩემი გონება და გარეგნულად არაფერს ვიმჩნევდი.
-ლილე, ბედი გეხსნება. დამცინა მარიამმა.
-დავიჯერო, მასეთი ბანალურობისთვის გემეტები? ეგ სეთი ტიპია კოჭებს დამიხვრეტს . ვიცინი და ტელეფონში ვძვრები.
****
საღამოს, უკვე ახალ წევრთან ერთად ვსხდვართ და ლიმნიან ჩაის განაბული ვსვამ.
თაია და მათე ისევ ჩხუბობენ.
არა, აშკარად ხდება რაღაც. მგონი ბავშობის სიყვარული უტევთ.
_-რა ვერ გაიყავით? ბრაზდება მარიამი.
-უბრალოდ ამ ცალტვინას გემოვნების ნატამალი არ აქვს. იღეინება მათე.
-შენ შენ გემოვნებას და თავს მიხედე. რასაც მინდა იმას მოვუსმენ, როგორც მინდა ისე ჩავიცმევ და ვინც მინდა ის მომეწონება. არ ჩამორჩა თაიაც.
"ღმერთო ჩემო. რა ბავშვობაა" ვბუძღუნებ მე და სტუნარს ვაშტერდები. წარბსაც არ ხრის და უნამუსოდ არ მაცილებს მზერა.
-რას მიყურებ? ვცეცხლდები და უმიზეზო გაღიზიანებას ვანთხევ
-მგონი შემიყვარდი! უემოციოდ მპასუხობს და მიყურებს.
ჩემი მეგობრების გაოცებულ სახეს ყურადრებას არ ვაქცევ და ფეხსე ვდგები.
- არა, სვანების იუმორზე, ყოველთვის ვგიჯდებოდი.აზრობ მაინც, როგორი თავხედი ხარ? არც კი მიცნობ. თან იცი, რომ შენი მეგობრის, ახლო მეგობარი ვარ. ასეთი, უნამუსო, როგორ ხარ და საერთოდ რა უფლებით ამბობ მაგ სისულელეს. რატომ ცდილობ ჩემ გრძნობებზე თამაშს.
-არცგრძნობებზე თამაში მიზიდავს და არც ხუმრობის სიყვარულით გამოვირჩევი! არც იმის მიზეზი გაქვს , რომ ჩემში ეჭვი შეიტანო ჩემში. სიმშვიდე ერღვევა და ფეხსე დგება.
-შეუგნებელი, ხისთავიანი სვანი ხარ! ვყვირი და სახლში შევდივარ.
გაუაზრებლად, ნერვებ მოშლილი დავდივარ ოთახში. თაია და მარიამიც შემომყვნენ, უხმოდ ზიან და ვერაფრის თქმას ბედავენ.
-იქნებ, მართალია. გაუბედავად ბუტბუტებს მარიამი და ფანჯარას შოდება. გიორგის ელაპარაკება, თან და.. ტაიაც მზერით ეთანხმება და მე ვფეთქდები.
-თქვენ, თქვენ ხომ არ გადარეულხართ. ბავშვის ნათლიობაც ხო არ გინდათ! მსგავსი სისულელე და უტვინობა ჯერ არ მომისმენია.
****
ნელ-ნელა, ვმშვიდდები. სავარძელში ვეშვები და წყალს ვითხოვ. თაიაც მაშინვე გადის მოსატანად.
მათე შემოდის არაეულ-დამშვიდებული სიფათით.
-ჩემი კაპასი, გოგო. ყველასთან თუ გამოამჟღავნე შენი მთიულური ხასიათი, კი დარცები მასე. მეგრიჭება და აიგნორებს ჩემ სახეს.
როგორციქნა ავფეთქდი, დავმშვიდდი და ვისვენებ ახლა, ფიქრებითურთ.
***
მეორე დღეს უბრალო მაისურს, ჯინსს, კედებს ვიხვამ. კეპს უღუღმა ვიხურებ, ფოტოაპარატს ვიღებ და გაკრეჭილი გავდივარ.
აივნის მოაჯირს ვეყრდნობი და არარაფერი მახსოვს მთის გარდა.
-შენ ფოტოგრაფი უნდა ყოფილიყავი, იურისტი კი არა. იცინის გიორგი. თან მთაში უნდა გაგათხოვო სადმე, ყველს მაინც გამომიგზავნი.
-ნუჩაგრავ იუმორს. ვიცინი და კიბეებზე ჩავრბივარ. ვაიგნორებ თაიას ყვირილს, რომელიც საუზმეს მთავაზობს.
მსუბუქი და სწრაფი ნაბიჯით მივდივარ ეზოს კარამდე ვაღებ და იდიოტი სვანი მეჩეხება. ვცდილობ გვერდი ავუარო მაგრამ ვერ ვეტევი. არც ხმას ვიღებ
-დაწყნარდი? ბრაზმორეული მეკითხება. " თავედი, აქეთაა ნაწყენი" ვფიქრობ და უკმაყოფილო ვუყურებ.
-კი. არაფერი გითქვამს, არაფერი გამიგონია!
- კარგად კი გამომლანძღე და.
-აბა, რა გინდა სვანო? ახალა ცოტა შრს წავალ. შენ ჩუმად გამომყევი მერე, დავიკარგები შენ გადამარჩინე და მეც აღმოვაჩენ, რომ მიყვარხარ! მმმმ რა რომანტიულია. უაზროდ ვატრიალებ თვალებს და ვაშტერდები.
-სკარად ეღიმება, ჩემ მიმიკაზე და კარში მატარებს.
-მზე ხარ, წითური მზე. დინჯად მეუნება და მე, ვითომ არ მესმის.
***
ყველაფერი, თანდათან ლაგდება. გეგას მზერასაც, ოსტატურად ვაიგნორებ და ჩემი ბიჭების წამოსროლილ ნამიოკებსაც. უდარდელად დავტანტალებ მისაღებ ოთახში.
ტელეფონში ვარ ჩამძვრალი და ჩემ დეიდაშვილს ვწერ ყველაფერს დაწვრილებით.
***
-იურისტი დინჯი უნდა იყოს და ასეთ კაპასს ვინ დაგაწყებინა მუშაობა? მესმის ბარიტონი და გეგასკენ ვაპარებ თვალს.
-ბიზნესის სფეროში , რომ ხარ ცოტა ხშირა უნდა იღიმო მაგრამ... თვალებს ვაწვრილებ მე.
მერე ორივეს გვეცინება.
-ჰაა დაამყარეთ დიპლომატიური კავშირი. ცანცარებს მათე და თაიას უწვალებს თმას.
-არა. ერთხმად ვპასუხობთ და ისევ გვეცინება.
ვახ დღეს კარგი დღეა, ხომ იცით ტქვენ. სიცილი, სიცილი და სიცილი.

****
-ვერაფერი გავუგე! ამბობს გეგა და ისევ მანქანას ეყრდნობა.
-ბავშობიდან ვერაფერი გაგიგე! არ აკლებს გიორგი. აბა რა გეგონა. ან საერთოდ, საიდან მოიტანე, რომ გიყვარს.
-მიყვარს. ტონს არ იცვლის.
-გიჟია ეს ჩემი** ილოცება მათე და გაბრაზებული უყურებს გეგას.
-მაინცდამაინც ერთად უნდა გავზრდილიყავით, რომ შემყვარებოდა. ირონიულ ღიმილს იკრავს და მათე ჩუმდება. დავინახე, კომეწონა შემიყვარდა და მორჩა რა ვერ დაიჯერეთ ვა. თქვენ ვერ გაჯერებთ და იმას, როგორ დავაჯერებ.
_ რაც გინდა ის ქენი! უბრალოდ არ მინდა გული ეტკინოს.
-გიორგი! მკაცრად ამბობს და წარბებს კრავს. სხვა ტუ არაფერი დასავით გყავს. ნაწყენი ამბპბს და ყველას აჩუმებს.

***
შუადღე იყო. მე ღირინით ვრეცხავდი ჭურჭელს და ჩემივე ნამღერს ვაყოლებდი ტანს.
უცებ ვიღაცამ ყვევილები, რომ მომაწოდა. ცხვირისწინ გამიჩერა.
მინდვრის ყვავილები.
- რა ლამაზია! ბავშვივით მიხარია და ბედნიერი სახით ვართმევ. არ გეგონოს ეს რამეს ნიშნავდეს. ისევ ვუბღვერ.
-თავში, რომ არ მირტყი ეგაც კარგია. სრული სერიოზულობით მეუბნება გეგა და თმას მისწორებს.
რა ლამაზი ხარ ლილე...
******
აბა შემიფასეთ.
მგონი მებანალურება მეც.
მაგრამ ბოლოს, მოაფიქრდება იმედია, ჩემ ტვინს რამე, ოთხიგინალური ....