ტელეფონის გათიშვა და თაზოს მოსვლა ერთი იყო..
ტანში კიდევ ერთხელ გამცრა და მოსალოდნელი უსიამოვნო საუბრისთვის მოვემზადე..
-პუნქტუალურობა ისევ შენი სტიქიაა.
-ხო რაც ჩვევაში გვაქვს, იმას ვერ გადავეჩვევით...
ირონიულად გაუღიმე და ცალი წარბი მაღლა ავწიე..
-ისევე როგორც ირონია..
-ისვე როგორც შენი აზრები არ იცვლბა თაზო...
-კარგი პირდაპირ საქმეზე გადავალ, რადგან ჩემი საქმის ნაწილი უკვე გავაკეთე და იმ ნაბი***არს დაგაშორე
-წესიერად ილაპარაკე ზუკაზე..
ხმას საგრძნობლად ავუწიე და ვიგრძენი როგორ წამოვწითლდი..
-ტონს დავუწიე და მისმინე, რომ გელაპარაკები - არც მან დამაკლო და მკლავზე ხელი მომიჭირა - რას ვამბობდი? აააა, ჰო... მოკლედ, რადგან შენ ზუკას დაგაშორე, ვთვლი რომ ჩემი საქმის პირველი ნაწილი გავაკეთე, ეხლა კი დროა მეორე ნაწილზე გადავიდე...
საშინლად არ მომეწონა მისი ეს ტონი და უარესად ავნერვიულდი...
წარა-მარა შემოსასვლელისკენ ვიყურებოდი, იმ იმედით, რომ რომელიმე შემოვიდოდა და რაღაცნაირად მიშველიდნენ...
-რას გულისხმობ?!
-მარიამ, სულელი არ ვარ, რომ აქ მხოლოდ ამის სათქმელად მომეყვანე..
-თაზო რა გინდა?! მე დავშორდი ზუკას, რომ მისთვის რამე არ დაგეშავებინა...
ძლივს დავმალე ხმაში შეპარული შიში და ნერვიულად მოვისვი ხელი კისერზე...
-ნუ ნერვიულობ მარია, აუცილებლად მოგეწონება ჩემი გადაწყვეტილება...





ნინუცა და მირო
როგორც კი მარიამს გავუთიშე ტელეფონი მაშინვე მიროსთან გადავრეკე და სიტუაცია ავუხსენი...
-ანუ აეროპორტშია ეხლა?
-ხო, მირო, ხო... გეხვეწები დროზრ დაურეკე ზუკას გაარკვიე სადაა გთხოვ...
ხმაში ოდნავი ბზარი შემეპარა, რაც მიროს არ გამორჩენია და მაშინვე გავიგე მისი გახშირებული სუნთქვა...
-ნინუცა გაჩერდი სადაც ხარ, საჭესთან ესეთ მდგომარეობაში ვერ დაჯდები.. მალრ მოვალ და ეთად წავიდეთ, მანამდე კი სხვებს გადაურეკე..
უცებ მომაყარა და ტელეფონი გავუთიშა.. ცრემლები უცებ მოვიწმინდე და ნინიას ნომერი ავკრიბე...
ზუმერის მომაბეზრებელი ხმა კი უცებ შეცვალა ნინიას ნამძინარება ხმამ...
-ვაიმე მაყაშვილო თუ რაიმ სასწრაფო საქმე არ გაქვს, ჯობია ტელეფონი ეხლავე გათიშო, თორემ კარგი დღე არ დაგადგება..
ერთი ამოსუნთქვით მომაყარა და უცებ გაჩუმდა...
-ნინია...
გაბზარული ხმით ამოვილაპარაკე და მორიგი შემოტევისთვის მოვემზადე, რომელმაც არ დააყოვნა..
-რა ხდება?..
-მარიამი.. ის თაზოსთან ერთადაა აეროპორტში, გეხვეწები უცებ გადაურეკე ნინას და მარის.. აეროპორტში მივდივარ ეხლა..
უცებ გავუთიშე ტელეფონით და მიროს დაველოდე.. ზუსტად ათი წუთში გაჩერდა მანქანა ჩემ წინ და მაშინვე შიგნით ჩავხტი...
-დროზე! დროზე! მივუსწროთ იმ დარტყმულს... ზუკას დაურეკე?
უცებ მივაყარე და პასუხის მოლოდინში გავიყუსე...
-კი ველაპარაკე.. დილით წამოსულა მისგან, რაღაცაზე გაუჭედუა მარიამს..
-მერე?
-მერე თითქმის აეროპორტთანაა ზუკა უკვე...



მარიამი
-თაზო მაშინებ..
-არაუშავს მიეჩვევი.
სახეზე ხელი ჩამომისვა და მაშინვე არასასიამოვნოდ გამცრა ტანში..
თავი უკან გავწიე, მაგრამ მისი ირონიულად მომღიმარი სახე თვალთახედვიდან არ გამომრჩენია..
-არ გაბედო და მეორეჯერ შენი ბინძური ხელები არ შემახო..
კბილებში გამოვცერი და თითი გაფრთხილბის ნიშნად წინ ავუფრიალე...
-მორჩი უაზრო სცენების მოწყობას და მივდივართ გამოადგი ფეხი..
მკლავზე მომიჭირა ხელი და შენობიდან გაყვანა ცადა..
-ხელი გამიშვი მე არსად არ მოვდივარ შენთან ეთად მითუმეტეს...
ბოლო ხმაზს ვკიოდი და თავის განთავისუფლებას ვცდილობდი..
-დაწყნარდი, ყველა ჩვენ გვიყურებს
კბილებში გამოცრა და ხელი უფრო მომიჭირა..
-გამიშვი გთხოვ...
-რა მარიამ, არა... არ შემიძლია... არ შემიძლია ესე ადვილად ვერ დაგთმობ...
ამდენი ხანი იმისთვის რ მიბრძოლია, რომ ესე ერთი ხელი მოსმით დავანგრიო... ამა მირჩევნია მოგკლა...
ის მაინც მეცოდინება, რომ ჩემი თუ არა არც იმ ნაბი***რის არ ხარ..
-მაშინ მომკალი, აქვე და ეხლავე...
შენთა ყოფნას სიკვდილი მირჩევნია...
მომკალი რატო არ მკლავ?! კიდევ ერთი ცოდვა შეგემატება...
პირველი არ ვარ და არც უკანასკნელი არ ვიქნები, ვისაც სიცოცხლეს ესე მალე მოუსწრაფებ....
-არ შემიძლია ვერ მოგკლავ და ვერ გაგიშვებ...
-დაფიქრდი სანამ დროა გთხოვ..
-გაუშვი...
ზუსტად თაზოს უკან ძარღვებ დაბერილი ზუკა იდგა..
ვიგრძენი მისი გახშირებული სუნთქვა და ღმრთს კიევ ერთხელ გადავუხადე მადლობა მისი არსებობისთვის...
-კიდევ ერთი ნაბიჯი გურჩიანო და მოვკლავ..
უცებ მომაქცია მის წინ და ვიგრძენი ცივი საგინის შეხება საფეთქელთან...
ცრემლებმა კი ჩემგან დაუკითხავად იწყეს დენა...
-თაზო გაუშვი სისულელეს ნუ იზამ...
ზუკას ხმა მირომ ჩაანაცვლა და ნელა წამოვიდა ჩემკენ...
-არ მომიახლოვდე, თორე მოვკლავ
-მორჩი სისულელეებს გაუშვი ეხლავე, თორემ ყველაფი ცუდად დამთავრდება...
ლაპარაკში ნინუცა ჩაერთო...
-ვერა ნინუცა... მიყვარს... გესმის მიყვარს.. არ შემიძლია..
-თუ გიყარს მითუმეტეს უნდა გაუშვა და არ გაიმეტო ამხელა ტკივილისთვის...
-აქედან მხოლოდ ძალით თუ გამიყვანენ...
-მორჩი თამაშს.. გაუშვი მარიამი და ყველაფერი მშვიდობიანად გადაწყდება..
წყობიდან გამოსულმა ბოლოხმაზე იყვირა და თაზოსკენ წამოვიდა..
-არ მომეკარო - არც თაზომ დააკლო ყვირილი - ვესვრი გეფიცები ვესვრი...
-ვერ გაიმეტებ...
ამის თქმა იყო და მაშინვე ყურები დამიგუბდა...
გარშემი საშინელი ყვირილი იყო...
ყველა თავისთის გარბოდა და კიოდა...
მხოლოდ მე ვიყავი ზუკას სხეულთან დამხობილი და გაურკვევლობაში მყოფი ვერ ვაანალიზბდი რა მოხდა..
გონზე მხოლოდ სასწრაფოს ხმამ მომიყვანა..
ცოცხალ მკვდარი ჩავჯექი მანქანაში და ცოცხალ-მკვდარმა გავატარე დარჩენილი დღეებიც სავადმყოფოში..


ამ ამბიდან ზუსტად ერთი თვის თავზე მთელი სასტავი ისევ ერთად ვიყავით და რესტორანში ახალ ამბებს ავღნიშნავდით..
-ესეიგი ნინიას და ვატოს პატარა, ისევე როგორც ნინას და აჩის, მარის და მიშოს...
-ნინუცას და მიროს
-ამათმა სადღა მოასწრეს ნეტა გამაგებინა.. - ღიმილით გამომხედა და ლაპარაკი გააგრძელა - მხოლოდ ჩვენ და ის ორი დარტყმული დავრჩით ესე..
თვალებით ნიკუშასკენ და ნუკასკენ მანიშნა და მე რომ მიყვარს ისე გამიღმა...
-გინდა მათ მაინც დავასწროთ?!
ინტერესით გავხედე და პასუხის მოლოდინში გავიყუსე... დადებითი პასუხის გაგებისთანავე მაშინვე ფეხზე წამოვვარდი და რესტორნიდან გავედით..
ზუსტად ოც წუთში ეკლესიის წინ ვიდექით და მამაოს ველოდებოდით...
-კი მაგრამ ეს ყველაფერი მე უნდა გამეკეთებინა და არა შენ...
სიცილით გამომხედა და გარემო მოათვალიერა...
-არაუშავს ჩვენ ყველაფრით განსხვავებული წყვილი ვართ და ბოლომდე ესე ვიყოთ...