- დაიმალე (დაიმალე...იმალე..მალე...ლე...ექოსავით გაისმა ოთახში შემზერავი ხმა,ვიკი ისე რიომ არც კი მოტრიალებული ზევით გაიოქცა და ოთახში შეიკეტა... კედლები დაიბზარნენ, მაგიდა შეზანზარდა, სკამები წაიქცა, თითქმის ყველა ფანჯარა ჩაიმსხვრა და დაილეწა, მთლიან სახლში ორი მხეცის ხმა ისმოდა, ადამინები კი არა დაჭრილი მგლების ღმუილი გეგონებოდათ, ერთმანეთს რომ ჯიჯგნიან ხორცის გამო, ვერავი იფიქრებდა ორი უმახინჯესი არსება თუ 2 წუთის წინ ახალგაზრდა მამაკაცი იყო, ადამიანობის ნასახი არ გააჩნდა არცერთს, ღრიალებდნენ სასწაულ ხმებზე, თითოეული ხმა ხვადასხვა გვარი იყო, ქალის კაცის, ბავშვის რა ხმას არ ირგებდა ორი დემონი...ახლა აჩვენეს ნამდვილი სახეები და ვერ გაჩერდებოდნენ მანამ სანამ ერთ ერთი არ დამარცხდებოდა...თუმცა დამარცხებას არცერთი ფიქრობდა, დეამინი გამეტებით ურტყავდა ძმას ხოლო ლუციუსი მხოლოდ იმიტომ რომ მასში ბრაზი ჩაეხშო და გაეჩერებინა, კარგად ესმოდა როცა ასეთი მოძღვავებული ძალა გაქვს დემონს აფექტშიც ადვილად ვარდები და გაჩერებაც სულ უფრო და უფრო რთულია, თითქოს ლუციუსი ახაბედა გამოუცდელ ძმას თავს აცემინებდა, იმიტომ რომ ის დაღლილიყო და გაჩერებულიყო...თვითონაც უკვირდა ამდენს რომ ფიქრობდა, რომ შეეძლო გაენალიზებინა ის ყველაფერი რომ ძმაზე ღელავდა, მისთის ხომ ყველაფერი ეს წესით უაზრო უნდა ყოფილიყო ის ხომ ლუციფერია...იმ სამყაროს ჯოჯოხეთის მბრძანებელი, მასში ხომ არანაირი კეთილი, არანაირი წმინდა არ უნდა იდოს,გრძნობებზე საუბარიც ხომ ზედმეტია და აი მას სტკივა...ის ხომ სატანას მერე ყველაზე უგრძნობი დემონია...თუმცა სტკივა ძალიან სტკივა ის არა რომ ურტყავენ, სტკივა რომ ძმას ვერ შველის, მის ძმას რომელსაც ასე უნდოდა ადამიანობა, ასე უნდოდა გრძნობები ჰქონოდა, ბოროტი საშინელი ლუციფერი ხომ სულ ამცირებდა სულ დასცინოდა შენ არავის შეუყვარდები დემონიმ (დემონიმს ეძახდა მის ნამდვილ სახელს და ამით უფრო სტკენდა) შემ ხომ დემონი ხარ დემონიმ, შენ ხომ სატანას ძმა ხარ დემონიმ, შენ ვინ შეგიყვარებს დემონიმ და აი როცა დეამინმა სთხოვა მისთის ერთი შანსი მიეცა ლუციუს როცა მთელი გულით სთხოვა დაებრუნებინა დედამიწაზე ცოტახნით და ის შეძლებდა რომ აადამიანებისთვის თავი შეეყვარებინა, ლუციფერი სიცილით კვდებოდა შემზარავ ხმაზე დასცინოდა ძმას და ბოლოს დასთანხმდა და ეშმაკთან გარიგება დადო...დასთანხმა ძმას იმიტომ კი არა რომ ძმა გაეხარებინა, იმიტომ რომ ენახა მას არავინ შეიყვარებდა და ამით დეამინი (დეამინი დაემსგავსა საზარელ ურჩხულს, რომელსაც ადამიანობის არაფერი სცხოდა, ვიქტორია ლუციუსის უკან ატუზული იდგა და ცახცახებდა, დეამინმა ლუციუს გაარტყა და თუ არა ისიც რაღაც სასწაულ არსებად გადაისახა ფრთები გამოეზარდა თვალები წითელი გაუხდა და არაადამინურ ხმაზე იწყო ძახილი)ბოლოსდაბოლოს დაიჯერებდა რომ მათნაირები არავის უყვარს და ახლა თითქმის რომ მიახწია მიზანს, სტკივა მისი ძმის გრძნობები, სტკივა ყველაფერი ის რასაც მისი ძმა ახლა გრძნობს, არუნდა დასთანხმებოდა...არუნდა გამოეშვა, თვითონაც ხომიცოდა ვერავინ შეიყვარებდა მათნაირებს რატომ ატკინა, გაბრაზდებოდა დეამინი და გადაავიწყდებოდა რატომ გამოუშვა და რატომ გამოყვა რათა ახლოდან ენახა და დაეცინა, სინამდვილეში მანაც ხომ იგივე გამოიარა სინამდვილეში ისიც ხომიყო ახალბედა, მასაც არ შეეძლო ხშირად თავი ეკონტროლებინა, დამშვიდებულიყო არ გაცეცხლებულიყო...დგას და სტკივა, ბოლო მუშტი დაარტყა დეამინმა და თან კვლავ მხეცის ხმაზე უღრიალა)
- შეეეენიიიი, შენი ბრალია ლუციფერ (როცა ბრჭყალები გამოყო და კაცმა იცის რას აპირებდა ოთახიდან ვიქტორია ჩამოვიდა და ყვირილი დაიწყო)
- გაჩერდი, გაჩერდი დეამინ გაჩერდი, უბრალოდ დამშვიდდი...აქ ვარ არ გინდა გაჩრდი (თან პატარა თვალებს არ ახელდა არ უნდოდა სტკენოდა, ძალიან სტკენოდა ნანახით გაგიჟებულს უბრალოდ ცდილობდა შველა ორივესთვის ეშველა, განა ბევრია ასეთი ქალი?ხვდებოდე რამდენად საშინელ "ადამიანებთან" გიწევს ყოფნა დ ამაინც გადარდებს ისინი)
- გთხოვ დეამინ უბრალოდ გაჩერდი, მორჩა ყველაფერი (დეამინი წამით გაშეშდა თუმცა კვლავ დემონურმა მხარემ სძლია და ახლა ემეტის ხმით დაუწყო საუბარი)
- თვალები გაახილი ვიკი, თვალებს რატომ არ ახელ ვიკი? (ესაუბრებოდა გამომწვევად და ტკბილად)
- არააა, არა ვიქტორია, თვალები არ გაახილო თუ ღმერთი გწამს (თუ ღმერთჳ გწამსო?წამით თავად გაშეშდა, გაქვავდა, დადუმდა...წამით დეამინიც კი შეხტა მის სიტყვაზე...ღმერთის გწამსო??ეს რა თქვა?ეს რაა თქვა?ლუციფერი თითქოს ასტარლში გავიდა, საკუთარ თავს-სხეულს გამოეყო მისი სული და სხეულს შორიდან უყურებდა, აკვირდებოდა ისე თითქოს ვიღაც უცხო ყოფილიყო იმდენად გაკვირვებული იყო თავისი სიტყვებით რომ რამოდენიმე ძმა ორი წუთით გაშტერებული იდგა...ახლა მიმართა ღმერთს??ახლა?)
- ღმეეერთს ლუცი?ღმეერთს ? (ახლა ქალის ხმით დაიწყო საუბარი დეამინმა და ახარხარდა) შემომხედე თქოოო (ახლა ისევ სასწაულად ბოხი ხმა გაისმა და კიდევ ერთი ფანჯარა ჩაიმტვრა, ისევ დაიწყეს ძმებმა ჩხუბი ისევ არაადამიანური ხმები ისევ გარტყმა ვიკი კი თვალებ დახუჭული იდგა და ტიროდა ბოლოს ... ბოლოს უბრალოდ დაიღალა)
- მორჩაააა მორჩაა (დაიწყო პატარა გოგომ ყვირილი და თვალები გაახილა, ნეტავ მიწა გასკდომოდა...ნეტავ ვინმეს მოეკლა მაგრამ ეს არ ენახა...საშინელება,,,საზიზღრობა, შემადრწუნებელი ორი უზარმაზარი არსება, ერთმანეთზე მახინჯები როგორ მისჩერებოდნენ გოგონას, ერთი რომელსაც უზარმაზარი კუდი და წითელი თვალები ჰქონდა მისკენ წამოიწია და საუბარი დაიწყო)
- ვიქტორია
- არა მოკეტეთ (გაოგნებული და გაგიჯებული ცდილობდა ცრემლების გადაფარვას, ხმა უკანკალებდა და თვალებს ხუჭავდა და ახელდა რათა მისი "წარმოსახვა, ფანტაზია" გაექრო) ჯანდაბა...უბრალოდ რაცარუნდა იყოთ, ვინცარუნდა იყოთ...გეყოფათ, გ ე ყ ო ფ ა თ...ძმები ხართ ძმები. (არ ახსოვს ეს სიტყვები როგორ თქვა უბრალოდ გონება დაკარგა, ჟანეტი იმდენად გაიტაცა ცხოველებმა ყველაფერი გადაავიწყდა ოქროსფერ თმიანი გოგონა ტყეში ღრმად შედიოდა და არავინ და არაფერი ახსოვდა მის მეხსიერებას)
.................................................................................
(თვალები რომ გაახილა დიდ თეთრ ულამაზეს ოთახში იწვა, ორსაწოლიან ლოგინში ჩასვებულიყო...გვერდით წყალი ედო, მის წინა კრესლოში თავჩაღუნული მამაკაცი იჯდა,,,წამით იფიქრა რომ ყველაფერი მოელანდა მაგრამ წამსვე შენიშნა ჭერსა და კედლებზე ბზარები)
- არა
(ამოიჩურჩულა და წამოიწია, მამაკაცს ისე რომ თავი არ აუღია მიმართა)
- არ ადგე, თავბრუ დაგეხვევა (ლუციუსი იყო ხმაზე იცნო, საოცრად ნაღვლიანი და სევდიანი ბოხი ძალიან ბოხი ბარიტონი)
- ნუ შემომხედავ გემუდარები (თვალები დახუჭა და ცრემლები გადაყლაპა)
- არგიყურებ (მოკლე პასუხი ამის შემდეგ სიჩუმე ჩამოვარდა დიდხანს)
- ლუციუს შენ და ის თქვენ ლუციუს....ახლა შენ ჩვეულებრივი და ის
- ისიც (ისევ მოკლე პასუხი და დუმილი)
- ჟანეტი (გოგონა ფეხზე წამოვარდა და აქეთ იქით სიარული დაიწყო, ცდილობდა ბიჭისთის არ შეეხედა ჯერ კიდევ ეშინოდა)
- ხო ჟანეტი სულ დამავიწყდა (სავარძლიდან წამოიწია ლუციუსი და დამღლელი ხმით წარმოთქვა) მოვძებნი
- აქ აქ მარტო უნდა ვიყო? (ახლა გოგონამ გამბედაობა მოიკრიბა და თვალი თვალში გაუყარა მამაკაცს)
- არაფერს გავნებს, ის ჩემზე უკეთსია, ბევრად უკეთესია...ჩემზე კი არა ის კარგია მე ვარ რაც ვარ ვიქტორია, მას ბრაზის კონტროლი არ შეუძლია, ახლა ოთახშია და დარწმუნებულ ვარ სიგიჟემდე ნანობს (მეტი არაფერი უთქვამს, ოთახი დატოვა...კიდევ უნდოდა ვიკის რამე ეთქვა მაგრამ არ დასცალდა...ლუციუსი სანამ ქვევით კიბეებს ჩაუყვებოდა წამით მისი ძმის ოთახთან შეჩერდა ხელი მოიმარჯვა დასაკაკუნებლდად მაგრამ კართან შეაჩერა წამით დაყოვნდა მაგრამ კიბეებზე დაეშვა)
...............................................................................
- რა პატარები ხართ რა საოცრებაა (აღფრთოვანებული ანათებდა მწვანე თვალებს ლამაზ ცხოველებს და ხან რომელს ეფერებოდა ხან რომელს, ისიყო ბაჭია უნდა აეყვანა ხელში რომ რაღაცამ გაიშხუილა და მამაკაცმა გულზე აიკრა ვერც კი მიხვდა რა მოხდა გაოგნებული იდგა და გახშირებული სუნთქვადა,შეამჩნია ცხოვეელები როგორ მიიმალნენ, მხოლოდ პატარა ირემი ხაოდა სასწაულ ხმაზე... ლუციუსმა ნაზად გამოწია და ჰკითხა)
- როგორხარ >?
- რა მოხდა? (მამაკაცის სახეს მზერა გააყოლა და ისრით განგმირული ირემი შეამჩნია, ისარი გულს უგმირავდა და საცოდავად ფართხალებდა საწყალი ცხოველი)
- ლუციუს ის (ცრემლები გადმოყარა გოგონამ და მისგან განთავისუფლებას შეეცადა, მაგრამ კაცმა ძლიერად მიიკრა გულზე)
- მორჩა არ ეშველება
- ლუციუს ის ის (ცრემლებს ვერ იკავებდა ჟანეტი, ლუციუსი კი ოქროსფერ თმაზე ეფერებოდა)
- მორჩა ჩუ ჩუ
(ტაშის ხმამ გააშეშა ლუციუსი, როდესაც მის წინ ერთერთი დემონი დაეშვა და ისრები ხელში აათამაშა მომღიმარი სახით, ლუციუსი აინთო, მუშტები დამუშტა და კვლავ წითელი თვალები მიაპყრო კაცს)
- კინაღამ მოკალი (თან ჟანეტს ხელს ძლიერად უჭერდა რომ მასაც არ ენახა ის შემზარავი ქმნილება, როგორიც თავად იყო გოგონა კი ცდილობდა მობრუნებულიყო, თუმცა ლუციუსი გულმკერძე ძლიერად იხუტებდა)
- ხომარ მომკვდარა (ვითომც არაფერიო ისე წარმოთქვა დემონმა)
- ხოოო შაითან იმიტომ რომ გადავარჩინე (ცოტაც და ისიც მის წინ მდებარე დემონს დაემსგავსებოდა)
- ირემი, გემრიელი ჩანს (კვლავ ირონიას აგრძელებდა შაითანი) მბრძანებელმა შემოგითვალა, რაო ლუციფერ ძმის აზრზე ხომარ გადასულხარ დედამიწის მშვენიერებასთან დაკავშირებითო (ახლა მეტი ცინიზმი ჩადო, დემონმა რომელსაც ყოველთVის სურდა ყოფილიყო ლუციფერის ადგილას, ახლა კი სიგიჯემდე უნდა ის ან დაისაჯოს ან დედამიწაზე დარჩეს მუდამ)
- ვიცი რომ მოგენატრეთ განსაკუთრებით შენ შაითან, მალე მოგისიყვარულებთ (ახლა ლუციუსი გადავიდა ირონიაზე და ჟანეტთან ერთად აორთქლდა...გოგონა ხმას არ იღებდა უბრალოდ უკან მიყვებოდა, ბოლოს გაბრაზებულმა ლუციუსმა დაიწყო)
- ასე შორს რომარ უნდა წახვიდე არ იცი?
- ცხოველებსვეფერებოდი (ჯერ ისევ ტიროდა გოგონა)
- დ აიცი რომ შეიძლებოდა მომკვდარიყავი? (ხმას აუწია ლუციუსმა და თან გოგონას მიათრევდა ხელით, ქალმა ხელი გამოგლიჯა და წინ აესვეტა)
- ვინ ხარ ბოლო ბოლო?
- ლუციფერი
- ლუციფერი ანუ ?
- ანუ ლუციუსი
- ლუციუსი ანუ?
- ლუცი
- მე შენკნინობით სახელებს მოფერებით სახელებს და ბავშვობის სახელებს არ გთხოვ ვინ ხარ ვიიინ ? (ჩაიკეცა საწყალი გოგონა და აქვითინდა)
- კარგი გეყოფ ადექი (მაღლიდან დაჰყურებდა ჩაკეცილ გოგონას და გულში სურვილი ჰქონდა მოხვეოდა და აეყენებინა, ბოლოს მოთმინება ამოეწურა და მხარზე ნახად შეეხო)
- წამოდი ცივა
- დაინახე?მოკვდა ლუციუს მოკვდა
- კარგი რა კიდევ იმ ირემზე ფიქრობ ? (სახე დამანჭა და როდესაც გოგნას ცრემლიანი სახე დაინახა სიგიჟემდე მოუნდა მისულიყო და სახე დაეკოცნა, ცისფერი თვალები კიდევ უფრო გაღიავებოდაა..პატარა ცხვირი გაწითლებოდა და ტუჩები კიდევ უფრო დაწითლებოდა)
- მერე რა მერეე რააა ლუციუს ის ცოცხალი არსება იყო პატარა შველი ჰყავდა
- კარგი მოდი აქ (წამოეყანა და ხელები ძლიერად მოხვია, რაღაც იგრძნო იქ მარცხნივ რაღაცამ დაარტყა და სუნთქვის შეკავება სცადა ეგონა რომ რაღაცის გამო ხდებოდა, ასეთი რამ ხომ არასოდეს უგრძვნია, გოგონამაც ხელები რომ შემოხვია აი მანდ გაორმაგდ ყველაფერი...საერთოდ და მიხვდა რომ უბრალოდ დაერხა.)
................................................................................
(ვიქტორია იდგა და მოსუვენრად დადიოდა ოთახში არ იცოდა რა ექნა რ აგააკეთებინა, თითქოს იცოდა და თან არ იცოდა ... ხვდებოდა მაგრამ არ უნდოდა მიხვედრილიყო, თან ეცოდებოდა თან ეშინოდა, არ ახსოვს შიში როგორ დაძლია, არ ახსოვს როგორ აღმოჩნდა დეამის ოთახის წინ და ძალა მოიკრიბა და დააკაკუნა)
- წადი (მოესმა ბოხი და სევდიანი ხმა, აღარ დაუკაკუნებია უბრალოდ სახელურს ჩაავლო ხელი და ოთახში შევიდა, დეამინი სიგარეტს ეწეოდა, სავარძელში ჩასვენებულიყო რასაც ჰქვია და ფანჯრიდან რაღაცას ისე უყურებდა თითქოს ამ სიბნელეში ხედავდა, ან იქნებ ხედავდა ... მსგავსი აზრები თავის გაქნევით მოიშორა გოგონამ და ჩუმი ხმით ჰკითხა)
- როგორხარ ? (ამის თქმა და ბიჭის ჟრუანტელი ერთი იყო, შერცხვა სიგიჯემდე შერცხვა გოგონასი და კიდევ უფრო მოიკუნტა ამხელა მამაკაცი და ჩაიმალა, ვიკიმ კიდევ ერთი ნაბიჯი გადადგა წინ და ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა)
- გაჩერდი და წადი (ხმის კანკალით უთხრა დეამინმა)
- გტკივა რაიმე? (გოგონა კიდევ ერთი ნაბიოჯით მიუახლოვდა და ახლა დეამინი ყვირილზე გადავიდა)
- რატომარ გესმის რომ საშიში ვარ, წადიიიიი რ აუბრალოდ წადი რამეს გატკენ, რამეს დაგიშავებ (ახლა სახეში შეხედა სიფრიფანას რომელსაც გამბედავი ხმის მიუხედავად მობუზული გამომეტყველება ჰქონდა მხრები მაღლა აეშვირა და მოხრილიყო, დაინახა მამაკაცის ცისფერი ჩაწითლებული თვალები და დასიებული უპეები, ოღონდ ისე არა როგორც მაშინ იმ საძარელ დროს...ახლა ტირილისგან დ ანერვიულობისკენ ჩასიებოდა სახე, მის თვალებში ამოიკითხა რომ თავად კაცსაც საშინლად ეშინოდა, არაფერს აღარ დალოდებია გაიქცა დ აჩაეხუტა)
- ნუ გეშინია



.................................................................................................

ვიცი რომ მოკლეა მაგრამ ვერ ვასრებ მეტის დადებას ბავშვებო სამაგიეროდ არ გიგვიანებთ და ყოველდღე გიდებთ :დდ იმედია მოგეწონებათ, დიდი მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ <3 <3 და ვინც ვერ გაერკვიეთ გეტყვით რომ ქქერა გოგონა-ჟანეტია, ქერა მამაკაცი-დეამინი, შავგვრემანი-ლუციუსია და ასევე შავგვრემანი გოგონა-ვიქტორია <3 <3