(მამაკაცი გაყინული იდგა და სუნთქვის შეკავებას ცდილობდა...გოოგნა ეკვროდა და თან სლუკუნებდა...მიხვდა ჟანეტი რაშიც იყო საქმე და ნამტირალევი ჩახლეჩილი ხმით მიმართა)
- მოეშვი
- რაა ? (წამით შეკრთა ლუციუსი და გოგონა განზე გაწია)
- უბრალოდ მოდუნდი და შემომიშვი (აღარ დალოდებია კაცი სრეაქციას ისევ ჩაეხუტა, ახლა მართლა სცადა ესუნთქა...ჯერ ღრმად ჩაისუნთქა მერე ამოისუნთქა..გოგონას მკლავები კისერზე რომ იგრძნო ისევ დაახშო სუნთქვა ეგონა ამის გამო უცემდა გული ასე ძლიერ და ქალის რცხვენოდა..თუმცა მერე თითქოს მართლაც მოდუნდა ბებერი ნატანჯი ძვლები გაულღვა და ის სითბო რაც ჟანეტში იყო მასში შემოვიდა,,,ქალმა თვალები შეანათა და კითხა)
- ვინ ხარ ? (წამით ეგონა რომ ქალი თუ გაიგებდა ბოლოს დაბოლოს ვინიყო უბრალოდ შეიძულებდა, ზიზღმა მოიცვა...სიძულვილის გრძნობამ დაუარა, სძულდა საკუთარი თავი რომ ასეთი იყო, რომ ასეთად გაჩდდა...სძულდა საკუთარი სიმახინჯე....მახინჯი სული და მახინჯი სხეული, ქალს ხელი კრა და ჩვეული დემონური ირონიით დაიწყო)
- ერთხელ ზრდილოს გამო ჩაგეხუტე ხომარ გაგიტკბა? (ისევ იმ ამაზეზენი თვალებით უყურებდა, არ სძულდა მაგრამ ცდილობდა შეძიძღებოდა მთელი ძალით შეზიზღებოდა, თითქოს რაღაცის ეშინოდა...)
- რაა? (გოგონა შეკრთა და მის თვალებს რომელშიც არანაირი ადამიანური არ იკითხებოდა მიაშტერდა და მისი საკუთარი ცისფერი თვალებით ეცადა სხივების შეტენას, მაგრამ მამაკაცმა წამსვე მოარიდა მზერა და კვლავ იმ ცივი ხმით დაიწყო)
- ან წამოდი ან ააქ დარჩი, პატარა ბავშვივით ყველგან ვერ გდევ (ისე რომ უკან არც მოუხედავს გზა გააგრძელა)
- ღმერთო ასეთი აუტანელი როგორ ხარ?თითქოს შენში ორი პიროვნება ცხოვრობს...(მიაძახა ჟანეტმა მაგრამ ის უკვე სახლში შედიოდა)
......................................................................................
(ვიქტორიამ პატარა სიფრიფანა მკლავები მოხვია დეამინს და გაისუსა, ეშინოდა სიგიჟემდე ეშინოდა მისი მაგრამ დედამისი მუდამ ასწავლიდა..არ დატოვო ადამიანები მარტო, ხანდახან რომც არ გინოდეს, რომც გძულდეს, რომც ვერ იტანდე მათთვის შენ შეიძლება სიცოცხლის გაგრძელების ერთადერთი შანსი იყო, შენ შეიძლება ამით იხსნა ისინი, ბოროტი კეთილისკენ შემოაბრუნო...ტკივილიანს იარები შეუმსუბოქო არასოდეს მიატოვო არასოდეს ვიქტორია, ჯობს მათ მიგატოვონ ვიდრე შენ მიატოვო არასოდეს ატკინო ადამიანებს, არასოდეს აწყენინო...შენ გატკენენ ?არაუშავს წაიქცევი და ადგები ვიქტორია, ცხოვრება ხომ ფეხბურთს გავს ?ხან ვიტანთ ხან გვიტანენ ვიქტორია, კიდევ წაიქცევი?არაუშავს შემდეგ უკვე დაინახავ გვერდით ვინ დაგიდეგბა და იმ ხალხს ამოიცნობ ვინც სანდოა, კიდევ გატკენენ?შემდეგ უკვე გაძლიერდები მომდევნო ტკენაზე აღარ გეტკინება, მერე საერთოდ აღარ იგრძნობ ტკენას, ადამიანების გარჩევას დაიწყებ და გეცოდინება ვინ ვინარის ვიქტორია, არაუშავს უბრალოდ შენ არ ატკინო...შენარ მიატოვო შენ რა იცი თუნდაც ერთი "ნუ გეშინია შენ მარტო არ ხარ" ამ სიტყვისთვის რამდენი მოაბრუნო სწორ გზაზე ვიქტორია...დედა ხომ სულ ეუბნებოდა თავიდან ეს უბრალოდ სიტყვები ეგონა მაგრამ როდესაც დედამისმა მისმა საკუთარმა დედამ, რომელსაც ქმარი გაექცა სხვა ქალთან, ვიკის მამამ სხვა ცოლი მოიყვანა და შვილიც კი ყავდა მასთან...აი იმ ბავშვს იმ 1 წლის ბავშვს გული გადაუნერგა...საყვარელი კაცის სხვა ქალისგან გაჩენილ ბავშვს საკუთარი გული მისცა... საშინლად გაბრაზდა აფსურდათ ეჩვენებოდა, დედას ლანძღავვდა ვერ იტანდა... მაგრამ ახლა მიხვდა ვიქტორია რას ნიშნავდა დედის სიტყვები და უბრალოდ ახლა ძალიან უნდოდა დედას ეამაყა მისით ძალიან მოუნდა წამით მასთან გაჩენილიყო და დაენახა რომ მანაც შეძლო დემონს ჩახუტებოდა და ეთქვა)
- დეამინ?ნუ გეშინია მე შენთან ვარ
...............................................................................
- ავადმყოფია (სახლში გიჟივით შემოვარდა ჟანეტი და დალეწილი დანგრეული დაფლეტილი სახლი რომ ნახა კიდევ უფრო გაგიჟდა)
რ აჯანდაბა მოხდა?
- ვიჩხუბეთ (სიბნელეში კრესლოში ჩასვენებული მამაკაცის ხმა კარგად გაარკვია ჟანეტმა, ოხ როგორ ვერიტანდა მის უჟმურ მხარეს...უხეშს და ცინიკურს როგორ სძულდა და ეზიზღებოდა, მაგრამ ვაი რომ მისი ზრდილოაბიაი ყურადღებიანი მხარე ძალიან იზიდავდა და მის მიმართ სურვილს უჩენდა)
- შენ ხალხის შეშინებაც დაიწყე ყველაფერთან ერთად? (გულზე ხელი მიიდო ჟანეტმა და იქვე ჩამოჯდა ახლაღა შეამჩნია მამკაცის თითებზე სისხლი, წარბზეც ნაკაწრები და უფრო მეტად დააკვირდა)
- ვინ შაითანმა ? (წარმოთქვა დემონის სახელი და ელვის სისწრაფით წამოხტა ლუციუსი სავარძლიდან მის წინ აისვეტა და პირზე ხელი ააფარა კედელთან ააყუდა და გაისუსა ცოტახანი ასე იდგენენ მერე ჩურჩული დაიწყო)
- მისი სახელი აღარასდროს ახსენო ჟანეტ (ჩურჩულებდა მაგრამ გაბრაზებულ ტონს მაინც ვერ ფარავდა, გოგონამაც მის სახესთან ახლოს დაიწყო ჩურჩული)
- არ მეგონა ვინმე ასე თუ გაშინებდა ლუციუს (და ირონიით თუმცა მომნუსხველად გაუღიმა)
- მე გაგაფრთხილე აღარ ახსენო კი არა აღარც კი გაიფიქრო ეგ სახელი (თითი ცხვირთან აუფრიალა და ის იყო მოტრიალებას აპირებდა ჟანეტმა საკმაოდ ხმამაღლა და მკაცრად რომ თქვა)
- შაითანი (მამაკაცი შეხტა და გაცეცხლებული მობრუნდა)
- რა თქვი? (ხელები დამუშტა და ძარღვები დაებერა, ახლაღ აშეამჩნია ქალს მოკლე მოტკეცილი კაბა როგორ უხდებოდა, ჟღალი თმები თითქმის არუჩანდა მაგრამ მის სიგრძეს ხედავდა სახეზე ჩამოფხატოდა ..არც ნამტირალევი თვალები ჩანდა მაგრამ ხმა ისეთი ჰქონდა...ისეთი დაღლილი და დაცლილი...ხარბად აათვალიერა, კიდევკარგი არაფერი ჩანდა თორემ ჟანეტი მართლა ვეღარ გაუძლებდა მის ასეთ საქციელებს, თუმცა დემონი რის დემონია ისევ შემოუტია აზრებმა რომ ქალი ცდუნებაა, რომ ის ლუციფერი ად ამას ვერასოდეს ვერავინ შეიყვარებს...ჟანეტიც გაიგებს ერთხელ ვინარის სინამდვილეში და წავა წავა ის ეროგორც სხვები...ქალი წელში გასწორადა, თვალი თვალში გაუყარა და ახლა დამარცვლა დაიწყო)
- შ ა ი თ ა ნ ი (ერთ წამს ესიამოვნა, ესიამოვნა ის რომ ქალი ასეთი ჯიუტი და შეუუდრეკელი იყო, მოწონდა ის რომ ის ერთადერთი იყო ვინც მას ეპასუხებოდა, ვისაც შეეძლო შეწინააღმდეგებოდა და არ შეშინებოდა თუმცა წამით...მერე ისევ გონება დაუბინდდა და გაცეცხლებული ეცა ქალს)
- შეეენ მე რა გაგაფრთხილე რომ უნდა გაჩუმდე და არუნდ ამეტლიკინოოო (დაიწყო ყვირილი რომელსაც თავად ატყობდა რომ ღრიალში გაადსდიოდა)
- მეტკინა მხეცო (მხეცოვო?უკვე პარანოია ეწყებოდა...იცის...იცის ვინც ვარ ეუბნებოდა შინაგანი ხმა და ეს უფრო აგიჯებდა, ეგონა ჟანეტს შეძულდებოდა მისი ნამდვილი რაობის დანახვა ამიტომ უნდა დაესწრო და სანამ ქალი ატკენდა მანამდე უნდა ეტკინა ჟანეტისთვის, თვითონაც ვერ მიხვდა როდის დაარტყა მუშტები კედლებს და ისედაც გაბზარული კედლები როგორ ჩამოშალა, ვერ გაიაზრა როდის დაიწყო კვლავ არაადამიანურ ხმაზე ღრიალი და ჟანეტის გაოგნებული სახის არაფრად ჩაგდება, როდის აღმოხდა შემზარავი ხმები, როდის დაეწყო თვალების ჩასისხლიანება გონზე ძმამ მოიყვანა)
- რა...რა (სიტყვებს ვერ აბავდა ჟანეტი ერთმანეთს...ვიქტორია დეამინს ეხუტებოდა და წამითაც არ ფიქრობდა რომ რაიმე ცუდს ჩადიოდა, დეამინს კი ის ჭინკები ისევ ასთამაშებოდნენ თვალებში და გეგმებში უკვე დაწყობილი ჰქონდა ემეტის გაქრობა არადა ვიკის მხოლოდ ის უნდოდა ეხსნა ის ამ ტკივილისგან)
- გაიგონე ?? (წამით შეკრთა ვიკი და დეამინს თვალებში ჩახედა)
- ლუციუსია
- რაიცი?
- მის ამ ხმას დამიჯერე ... არასოდეს, არასოდეს დავივიწყებ (კარი გამოაღო და კიბეებზე დაეშვა, ვიქტორია ჯერ გაშტერებული იდგა წამით წარმოიდგინა კვლავ როგორ დაიწყებოდა მათი ჩხუბი და ტანში გასცრა, შემდეგ ჟანეტი გაახსენდა რომელთანაც ბოლოს ლუციუსი გაუშვა და დეამისნ უკან ისიც გაყვა, კიბებზე რომ სვებოდა ჟანეტის შეშინებული სახე და დეამინის მუდარა გაიგონა)
- ლუციუს დამშვიდდი რა (ევედრებოდა ძმა, ნახევრად გარდაქმნილ ლუცის)
- შემეშვი რა (ხმა ისევ ადამიანის გაუხდა და ხელი კრა დეამინს)
- წეღან შენ არ დამტოვე ახლა არც მე დაგტოვებ
- მზრუნველი ძამიკოო, არ გინდა გეხხვეწები არ ვიცოდეთ მაინც რომ აქ ჩემს გამო ხარ, რომ შენ შე საწყალო (ზიზღნარევი თვალები ააყოლა ძმას და გაეცინა) ადამიანი კი არა არაადამიანიც არ შეგიყვარებს დეამინ
- ვიცი ამას ჩემს გასაბრაზებლად აკეთებ, როცა გონება დაბინდული მქონდა და არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი მაშინ სხვაგვარად იქცეოდი ლუციუს უბრალოდ ვიცი გინდა ცივი არსების სახე შეინარჩუნო (იხტიბარს არ იტეხდა დეამინი)
- კარგი რააა ნუთუ ვერ ხვდები ცალფეხზე რომ მკიდხარ ? (სავარძელში გადაწვა და სიცილი დაიწყო)
- ლუციუს მომის... (სიტყვა არ დაასრულებინა დეამინს უცბად მოკლედ და სასიხაროლოდ წარმოთქვა)
- შაითანი
- რაა ? (სახე ეცვალა დეამინს იმის სწარმოსახვაზე შაითანის ნაირი საშინელი დემონი რომ ახსენა ძმამ)
- აბა გამოიცანი (ისევ გაიცინა ლუციუსმა)
- არააა (მკვდარი სახით ჩამოჯდ ადეამინი და ერთ წერტილს მიაშტერდა, გოგონები ერთმაეთს შორიდან უყურებდნენ და სახეზე სხვადასხვა ფერი ეხატებოდათ)
- მათ ხომ ჩვენ გამოგვიშვეს მანამდე სანამ მე არ შევუყვარდები ვინმეს (ერთ ადგილას მიშტერებული დეამინი უკვე ტირილ ნარევი ხმით ამბობდა...მიხვდა ვიქტორია..მიხვდა საბოლოოდ მიხვდ ადა კინაღამ გული გაუსკა როცა მისმა ტვინმა ყოველივე გადახარშა და ახლა დემონის რომელიც სინამდვილეში კეთილი და კარგი ადამიანია სული მის ხელში ატანში კვლავ გასცრა, წამით ემეტი წარმოიდგინა,..მერე ისევ დეამინს შეხედა რომელსაც ყველაფერი ეხატა სახეზე და რომელსაც ოღონდ იქ არ დაბრუნებულიყო და ყველაფერი ერჩივნა, ჟანეტი კი იდგა გაოგნებული და აღარ იცოდა ვისთვის შეეხედა)
- ჩვენ არა დეამინ, ეს შენ მოგინდა მასხრობა (ისევ დამცინავი მზერა ესროლა ძმას და აი აქ ვიკის ყველაფერმა ამოსხა)
- შენ ეი? (დაიწყო მაღალი ხმით და კიდევ უფრო აუწია ხმას)
ვერ ხედავ ??რომ შენი დახმარება უნდა??რომ არუნდა იმ საშინელ ადგილას არც თავად დავბრუნდეს და არც შენ??ნუთუ ვერ ხედავ ლუციუს რამდენად კეთილია შენი ძმა?ნუთუ საკუთარი ზიზღის გარდა სხვას ვერაფერს აჩნევ?ხან კეთილ ზრდილობიან ადამიანად გვევლინები, მიცავ მამშვიდებ, ამბობ რომ შენი ძმა საუკეთესო ადა არაფერს მავნებს, ხან კი თამშობ რომ გულცივი და საშინელი რაღაც ხარ არც ვიცი რა არა უფრო სწორედ ვიცი...დემონი ლუციუს, ნუთუ არც მოგონებები გაგაჩნია ნუთუ არაფერი აგგაჩნია რომ რამემ აზრზე მოგიყვანოს, რომ ეცადო მასაც დაეხმარო და თავსაც??თუმცა რას გესაუბრები ძმა გაგაც§ია დ აისიც არ გადარდებს სხვა რაზე გელაპარაკო (უკე ყვიროდა ვიქტორია რომელსაც ხელით ეჭირა ფერდაკარგული ჟანეტი, დემაინი კვლავ ერთ ადგილს მიშტერებოდა ხოლო ლუციუსმა კი თითქოს არაფერი გაუგონია თქვა)
- შაითანი ძლიერი არა მაგრამ ჩემზე საშიში დემონია, გოგონები ერთად ვერ დაწვებიან რომ რამე იყოს ვერ დაგიცავთ, მითუმეტეს ნახევარ სახლს კარ-ფანჯარა არ აქვს...დეამინ წაიყვანე ვიქტორია (კიბეებზე ასვლა დაიწყო და ისევ იმ ირონიული მზერით შემობრუნდა, ჟანეტს თვალი კვლავ ხარბად ააყოლა და მიმართა)
- ჟანეტ გელოდები (თვალი ჩაუკრა და მათ დასანახად სანამ თვალს მიეფარებოდა მანამდე აიხადა მაიკა და გამოაჩინა უნაკლო სხეულო, უცნაური ტატუთი და საოცარი მიხვრა მოხვრით გაუჩინარდა ოთახში)






პატარა კია მარა ნახეთ რამდენი გრძნობეითაა სავსე :დდ ბოდიშით რომ გალოდინეთ